پَري ٿيا نه پاڻ ۾، جِن ڪَئـِي ڪُفر جِي ڪار، قائـِل ڪنهن ڪِتاب جا، پڻ پانڌوڙِي ٻِئي پار، تان اَچينِ حُجت اَلله وَٽان،

ڪو مُرسل مڻيادار، پَڙهي پاڪ اُنهن، تي، ڪي نُسخا نُور نِبار،

سَچا سَنِيها جن ۾، قائـِم بَرقرار،

۽ قائـِل ڪِنهن ڪِتاب جا، دَڙي ٿيا نه ڌار، مگر آيون اُنهن کي، جڏهن نِشانيون نِروار،

۽ اُنهن کي آڇيو، ڪُجھ نَه وِيو ڌاران هِن دَرڪار، ته آجا ٿِي اَلله کي، پُوڄِينِ ساڻ پِيار، مُنهن مالِڪ هيڪ ڏَي، بُتن کان بيزار، ۽ پُورو پَڙهنِ نماز کي، لَهنِ سَقِيمن سار، ۽ دِين اُهو دائـِمًا، پُورهيو پائيدار،

سَچ ته صاحِب پاڪ کان، ڦِريا جي بِه فُجّار، ڪَنان اَهل ڪِتاب، جي پڻ جي ڀائـِينِ ڀائـِيوار، اُهي سَدا ساڪِن باھِ ۾، آهِين مَنجھ آزار، اُهي آهِن سارئَ خلق ۾، گھڻو خراب، خُوار،

مَڃيو جِن مُورهِين، پڻ چڱا ڪيئون ڪم ڪار، اُهي آهِن سارِئَ خلق ۾ ، نِرمل نيڪو ڪار،

آهي اَجر اُنهن جو، پَنهنجي پَروَر پار، بَرسِئل باغ بِهشت جا، وڻ سان، وڻ قطار، هَلنِ هيٺان اُن جي، گَـٺيون مَنجھ گُلزار، اُهي ساڪِن اُن سُکن ۾، سارِي سَڀ ڄَمار، سائـِين سَرهو اُنهن کان، اُهي سَرها کائنسِ سار، اِي هار، سَڀئـِي تِنهن هارِ، جو پَنهنجي پَروَر کان ڊنون.