گُواھ ڪريان هِن گام کي،

جڏهن مَنجھسِ، تون موجود،

۽ ساکي آهِن سَگھ تي، والِد ۽ مَولُود،

ته اُهکِي وِچ اِنسان کي، خلقيو سون خُوشنود،

هَرگز نه پُڄندسِ هيڪڙو، ڇا، ڀانئي ٿو بي سُود؟،

مِوٽي هَڻندو هَٿڙا، ته تَرڪ ڪيو مُون طُود،

ڇا، ڀانئـِين ٿو بِيهُود، ته هرگز ڏِسيسِ نَه هيڪڙو؟

ڇا، ٻَه اکيون اُن جون، ڪيون سون ئـِي ڪِين؟

۽ زبان ذَوق ذِڪر لئي، بِه لَب لَعل رَنگِين،

۽ ڏَسيا سُونسِ ڏُک سُک جا، اَحوال ۽ آئـِين،

پوءِ بِه پَڇاڙِي ڳالھ جِي، نه جاچئـِين ساڻ يَقِين،

۽ ڪِنهن پَتو ڏِنئـِي اِن ڳالھ جو؟ ته ڇا آهي سا اَمِين!

ڪَڍڻ ڳَٽ ڳِچِئ مان، گولي ڪِنهن غمگين،

يا ڏِيَڻ ڏُکـئي ڏِينهن ۾، حالت مَنجھ حَزِين،

يا قُوْت قَرِيب، يَتِيم کي،

يا مِٽي ڀَريل مِسڪِين،

تِنهان پوءِ رهيو، تِن م، جي مُؤمِن مُسلِمين، سَبق ڏِنائون صَبر جو، پڻ تَرس سَندِي تَلقِين،

اُهي آهن اَهل يـَمِين، سائـِين سائي هَٿ جا.

۽ اَسان جي آيتن کان، جِن اَنڌن ڪيو اِنڪار، اُهي نڀاڳا نِڪڻي، هَٿ کٻي جا حَقدار،

ويڙهيل ويرو تار، آهي آگ اُنهن تان.