ربَّ ۽ سندس رسول جِي، بلڪل بيزارِي، تن کان، مَنجھان مشرڪن، جن سان ٻَڌان ٻارِي،

پوءِ چار مَهِينا مُلڪ گُھمو، ۽ سُڌرکو سارِي، ته ناهيو ڏاڍا ڏيہ ۾، بلڪل کان بارِي، ۽ خالق خُواري، مَڙهِيندڙ سِر مُنڪرِين.

ربَّ ۽ سندسِ رسول جي، حَج وڏي جي وار، آهي مِڙِني ماڻهئـِين، چِتاءُ اِهو چوڌار، ته الله جَلَّ جَلَالہ، پڻ مُرسل سَندسِ مُختار، آهن بِنه بيزار، پَرجي، پُوڄارين کان پوءِ، جي موٽيا، ته موچارو اِهو، آهي اوهان ڪاڻ، ۽ جي مُوڙهل مُنهن موڙيان، ته پَڪ پروڙيو پاڻ، ته نه آهيو، ڏاڍا ڏيہ ۾، صاحب کان سُڄاڻ، ڪَر ڪفارن ڄاڻ، سُورن ڀَري، ساڙ جو.

مگر مُشرڪن مان، جن سان، ڪيان قول قرار، وَرِي ڪُجھ نه ٽوڙيو، توهان سان تڪرار، موٽِي مَدد نه ڏنائون، توهان تي تڪرار، پوءِ مُدّت اُن عَهْد جِي، پاريو تنِين پار، پَرور ڏي پيار، پوتِي پاڪ رکندڙن کي.

پوءِ جڏهن مهِينا مَنع جا ، پُورا ٿيا پَڪ، پوءِ ماريو مشرڪن کي، لَڌانِ جتي لاشڪ، وَٺونِ، وڪوڙيونِ وَرِي، سوگھو ڪريونِ سُڪ ۽ وِهونِ وَٺِي لَڪ، جِتان اَچڻ جو آسَرو. پوءِ، جي تو به ڪيؤن تمام، پڻ قائم ڪيون نماز، ۽ صدقائون ڏِنائون، صدق مان، پوءِ ڇَڏِ واٽ سندنِ، وَريام، آگو ربُّ عَلام، مَرهِيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

۽ جي مَنهجان مشرڪن، ڪو پوي، سَندئـِي سِرڻ سامَ، سام جَھِلينسِ، تان سُڻي، قادِر جو ڪَلام؛ پُهچائـِينسِ جاءِ پناه تي، واري تون وريام!، هِن لئي، ته ماهِيت مام، اِها قوم سَمجھي ڪِين ڪِي.

ربَّ، ۽ سندس رسول وٽ، ڪِهڙا ٻيلارن ٻول؟ مگر مسجد پاڪ وٽ، ڪيان جن سان قول، پوءِ، جي اُڀَينِ، سَنوان اوهان سان، ته اُڀي وَڃو اَڏول، تَقوا جن جو ٽول، ڌُڻَي به، ڌُڻَي اُنهن کي.

ڪِهڙا قول اُنهن جا، جي هَلينِ اوهان تي وَس، ته اَصل نه ڏسن اوهان ۾، قول، قَرابت ڪَس، ولِها سندنِ وات کان، رکن اوهان سان رَس، ۽ آهن اَندر اُنهن جا، اِنڪاري اَوس، ۽ گُٿل ڪنان گَس، گھڻا گناهي، اُنهن مَنجھان.

وِڪيون ٿورِي وَٿ مٿي، آيتون اَلله، پوءِ روڪيون سَندسِ راه، جيڪي ڪن، سي ڪِنا ڪَمڙا!

نه ڏِس قَرابت، قول کي، ڪِنهن مومن ۾ مُور، بِلڪل بي شُعور، اُهي ليڪو لَنگھيل لوڪ ۾.

پوءِ، جي موٽيا مُور، قائم ڪيؤن نماز کي، ۽ ڏِنائون، ڏِني مَنجھان زڪوٰتون ضرور، پوءِ ڀاء اوهان جا، دِين ۾؛ ۽ کوليون خُوب مَذڪور، جي پورِي رکن پَروڙ، ڪارڻ تِنهين قوم جي.

پوءِ، سونهن سندنِ، جي ٽوڙِيون، سندنِ پَرن پُڃاڻ، ۽ دِين ڌڪاريو اَهنجو؛ پوءِ ڪُهو ڪافِر اڳواڻ، ناهي اِيمان اُنهن ۾، ڪامَنوتِي مَن ساڻ، اُهي هارِيا مانَ هاڻ، ساڱائينِ ڪِي صَحِي!.

ڪوه نه لَڙو، تنهن قوم سان، جن ٽوڙيا اِعتبار؟ ۽ قَصد ڪيائون ڪڍڻ جو، مُرسل کي، مُختار، اُنهن ڇيڙ ڇاڙ ڪِئي، اوهان سين اوّل بار، ڪِ اوهين ڪَنبوٿا اُنهن کان؟ ته هادِي وَڏو حَقدار، ڪَنبڻ جِنهن کان ڪار، جي وِسهڻ وارا آهيو.

لاشڪ لڙو اُنهن سان، ڏِيندنِ ڏُک ڏاتار، اَوهان جي هَٿن سان، پڻ ڪَندنِ خُوب خُوار ۽ ڏِيندان مَدداُنهن تي، مُلڪ جو مُختار، ۽ ڪَندو بَرقرار، مَن مؤمن قوم جا.

۽ ڪاوڙ تن جي قَلبن جِي، لَحظي ۾ لاهي، ۽ موٽٖي تنهن تي، مِهرسان، جنهن چڱٖي کي چاهي، ۽ الله ئـِي آهي، پَرکِيندڙ ۽ پارکُو.

ڀانيان ڇا؟ ته ڇَڏبان، جڏهن جاچيوئـِي نَه جَبار، اوهان مَنجھان، اُنهن کي، جي جنگ لَڙن جُونجھار، پڻ ڪِنهن کي نه دوست ڌاريون، سِوا ربَّ، ستار، پڻ سندسِ سچي رسول ري، ۽ دِيندارن ڌار، ۽ خدا خبردار، جيڪي ڪريو، تن ڪمن کان.

ناهي ڪُفارن ڪار، ته وَسَائـِينِ، سي وَرِي، مَسجدون اَلله جون، آهن جڏهن اِظهار، شاهِد پنهنجو پاڻ تي، اُتي سندنِ اِنڪار، اُهي، آهن سي، جن جا، ڪٖيريا وِيا ڪم ڪار، ۽ اُهي ساڙِي سَڀ ڄَمار، دوزخ دَهشت دار ۾.

مَسجدون الله جون، اُهي ڪندا آباد، جن مالِڪ مڃيو، پڻ محشر جو مِيعاد، ۽ پڙهيؤن نمازون ۽ خير ڏِنئون، اَڀرن کي امداد، ۽ ڌڻِي ڌاران ڪِين ڊِنا، ڀَر ڪِنهن بيداد، پوءِ آهن مَٿي اِرشاد، سَوا ٽن مان، سي صَحِي.

ڇا پاڻِي پيارڻ پانڌيِين، پڻ ڪعبي جو ڪم ڪار، مُقرّر ڪيان مَٽ تِنهن؟، مَڃيو جِنهن موچار، الله ۽ آخر ڏينهن کي، پڻ جوٽِي جَنگ جُونجھار، ربَّ سچي جي راه ۾؛ سي سَرکانَه، وَٽ سَتّار، ۽ ڏاڍن کي ڏاتار، سَنِئين سُهائي ڪانه ڪا.

آندو جن ايمان، پڻ ساڻيھ سِڌاريا، ۽ لَڙيا ربّ جي راھ ۾، سندسِ سِر سان، ۽ سامان، وَڏاسي واحد وَٽ، مَنجھ مَرتبي ۽ مانَ، ۽ بِهتر بي گمان، اُهي سوڀارا سَڀِين پَرِين.

خاصِي کِير اُنهن کي، ڏئي ٿو سَندنِ ڏاتار، ۽ پنهنجي رَضا، رَحمت جي، ٻِيا پڻ باغ بهار، اُنهن لئي آهن، جَن ۾، سَدا سهنج سُڪار،

هُونِ هميشه اُن ۾، سَرها سَڀ ڄمار، بارِي بَخشڻهار، اُن وَٽ اَجر وَڏاندرو.

اي اُهي، جن مڃيو!، سي پَنهنجي پِيء ۽ ڀار، نه ڌاريو دوست دِين تي، جي ڪُفر ڪيؤن اِختيار، ۽ جو به، اوهان، اُنهن کي، ڌاري دوست، يار، پوءِ آهن، اُهي آوار، هاڃيڪار هَڏهِين.

چئو، ته اَبا اوهان جا، پٽ، ڀاء، ٻايون ۽ ٻار، ۽ مِٽ اوهان جا، مال پڻ، جو ميڙيان، ڪِ ورِي واپار، ڇِرڪو جِنهن جي، ڇِيهي ڪنان، ۽ ماڙِيون موچار، رَبَّ ۽ سندس رسول کان، پيارا اوهان پار؟ پڻ واٽ سَندسِ ۾، ويڙه کان،پوءِ ڪڍو اِنتظار، اَچي پَنهنجي اَمر سان، جاسين ربُّ، جبّار، ۽ ڏوهارِينِ ڏاتار، سَنئين سُهائي ڪا نه ڪا.

گھڻن هَنڌنِ، ۽ حُنين ڏِينهن ، ڏِنان ڏَڍ ڏَاتار، جڏهن وَڻيان واڌِي پَنهنجِي؛ پوءِ نه لاٿِيئـِينان لاچار، ۽ ڪِيڏي ڪُشادگِي سان ٿِئِي، ڀُون اَوهان تي بار، تِنهنان پوءِ تَڪرار، موڙيان مُنهن ميدان مان.

موٽِي پَنهنجي مُرسل تي، پڻ مَٿي مُسلمِين، خُدا اُتارِي خاطرِي، تَسَلِّي ۽ تَسڪِين، ۽ لاٿئـِين لَشڪر، جي نه ڏِٺان؛ ۽ جي ڦِريا ڪنان دِين، ۽ تن ڏِنئـِين سَزا سَنگِين، اِي اُجورو اِنڪاريِـين،

وَرِي والِي، ورٖي اُن مَٿي، جو وِيندس پوءِ وَڻِي، ۽ پَڪ سان، پاڪ ڌَڻِي، مَرهِيندڙ ۽ مِهرڀريو.

اي مڃيو، جن مَذڪور!، ته غير گڏِيندڙ، گندگِي، پوءِ هِن وره، سندنِ پُئان، ويجھانَه وَڃن وَهلور، پاڪ مِهت کي؛ پوءِ، جي ڊِنا مِسڪِينِي کان مُور، ته بِلڪل پَنهنجي ڀال سان، ڀَلو ڪندان ڀرپور، جي گُھريو ربَّ، غفور، واحد واقِف ويڄ وَڏو.

لاشڪ لَڙو تن سان، جي نه مَڃِين مَلول، الله ۽ آخر ڏينهن کي، پڻ ڪن ڪِين قَبول، هَرگز جِنهن کي حرام ڪيو ربَّ، ۽ سَندسِ رَسول، ۽ دين، نه سَچي دين کي، ڀانئـِن بُوالفَضُول، پَرهِيل ڪَڙِهيل ڪتاب جا، تان جُزْيو ڏِين جُھول، ۽ اَدا ڪن مَحصُول، هَٿ سان ، حڪم بَردار ٿِي.

۽ يَـهُودين عُزَيز کي، اُتو پُٽ اَلله، ۽ عِيسايَن، عِيسٰى کي چَيو، دادلو درگاه، اِي مِڙئـِي سَندنِ مُنهن جا، آهِن ٺَلها ٺاه، آکِين اُنهن جي، آکيل جِيئن، جي اِنهيان اڳ گُمراه، مارٖين شال الله!، ڪِيئن ڪا هيا وَڃن ڪُوڙ ڏي!

پَنهنجا ڄاهيون پاڻ ڌَڻِي، سوا رب، سُبحان، پَڙهيا، پِير، به عيسٰى پٽ مريم مِهربان، ۽ اَصل نه ڪيو ويو اُنهن کي، مگر هِي فرمان، ته پُوڄيو، هِڪ درگاه کي، ٻِي درگاه، اِن ري ڪا نه، جي گَڏِينِ، مَنجھ گُمان، سو پَڪ تن کان، پاڪ گھڻو.

ٿاگُھرن، ته نُور غَفُور، وِسائين سَندنِ وات سان، ۽ مالِڪ نه گُھري ٿو مگر، ته ظاهر ڪندو ضرور، پُورو پَنهنجو نُور، مَرمَٺيان لڳي مُنڪرِين.

اُهو، جنهن اُماڻيو، مُرسل سَندسِ مَڻيهار، سُونهپ ۽ سَچي دين سان، ته اُن کي ڪري اِظهار، هَر پَنٿ مَٿي هَر پار، توءِ مُشرڪ مَٺيان ڀانِئينِ تنهن.

اي آندو جن ايمان !، هَڻو ڳالھ هِنيِين سان، ته پرهيَنِ، پيرنِ مان، گھڻا بي گمان، مُفت کائـِن ماڻهن جا، مال مُقرّر، ڏان، اِن طَمع مٿي تَعبان، ته روڪينِ، ربَّ جي راه کان، ۽ اُهي، جن ڪَٺي ڪيا، رٖيڙهي رُپا، سونَ، ۽ اُن مان، ربَّ جي راه ۾، وَرِي ڪوڏِي ڏِين ڪو نه، پوءِ ڏي اُنهن کي اون، سُورن واري ساڙه جِي

جَھلي جَھنّم باه ۾، جَلائـِينِ جڏهن، پوءِ پاسا، پيشانِيون ۽ پُٺيون، تِنهن سان، ڏِين ڏَنڀ تڏهن، پُوريان پَنهنجي پاڻ لئي، هي سو مال هَڏهن، جو هُئا ڪَٺٖي ڪندا ڪڏهن، پوءِ چَکو چاش اِنهيء جي.

ٻارهن ماه، مَهِينن جو، صاحب وٽ شُمار، قادر جي ڪتاب ۾، وَٽان تِنهين وار، اُڀن ۽ زمين کي، جوڙيو جڏهن جبار، چارمَهِينا مَنع جا، تِنين مان تڪرار، دين اِهو دائـمًـا، قانون برقرار، پوءِ تِنِين ۾، نه ڏيو تڪرار، جو کو پَنهنجي جان کي. ۽ مِڙِئي مُشرڪن سان، ڪريو جَنگ جِدال، جِيئن اوهان سان، جنگ ڪَن، ڪَٺي ڪُل ڪُلال، ۽ سَمجھو ته نيڪن نال، سائـِين ڀيڙو ساٿ ۾.

آهي اَڌڪ جِي ڳالھ، واڌارو ڪُفر ۾، اُن سان، مُنجهايا، سي وڃن، ڦِريا جي ڦيريال، حلال ڪن هڪ سال ۾، حرام ڪَنِس ٻِي سال، تان اَنداز اُن جو، بِهارِينِ بحال، ڪيا مَهِينا مَنع جا، جيڪي جَلَّ جَلال، پوءِ هادِيءَ، جو حرام ڪيو، تِنهن کي ڪَن حلال، سِينگاريا سَندنِ لئي وِيا، اُنهن جا اَعمال، ڏَسي نه، واٽ وِصال، قادر، ڪافِر قوم کي.

اي اُهي، جن مڃيو!، آن سان ڪهِڙي ڪار؟ ته جڏهن چَئجي اوهان کي، ته تهدِل ٿيو تيار، نِڪرو ربَّ جِي راه ۾، ته ڀُون تي ٿِيو بار، ڪَيان ننڍِي ڄَمار، اِختيار آخرت تي. اڳيان آخرت جي، نَفعو نَنڍِي ڄمار، ناھِ وَڏِي ڪا وار، مگر مُدّت ٿورڙِي.

نه نِڪرندا جيڪڏهن، ته ڏِيندان پوءِ ڏاتار، سزا ڪا سخت ڳَرِي؛ ۽ ٻِي ڪا قوم ٻِيهار، آڻي اَوهان جي جاءِ تي، نِرمل نيڪ نِبار، ۽ اَوهين نه رساڻِيندا اُن کي، حَرج هِڪڙو وار، ۽ هر ڪم کي، ڪَلتار، پُهچڻ وارو پاڻ ڌڻِي.

جي مدد نه ڏِيندوسِ، ته مدد ڏِنَيسِ مُلڪ جي مُختيار، جڏهن، جن ڪُفر ڪيو، ڪَڍِي ڪَيونسِ ٻَهار، مُهڙ ٻِن ۾ مِهر ڀَريو، جڏهن غازِي ٻَئـِي، مَنجھ غار، جَڏهن يارسِ کي، ٿي ڏِنان، دِلاسا دلدار، ته دل ۾، نه دونکو ڌار، پَرور ڀيڙو پاڻ سان. پوءِ اَلله پَنهنجو اُن تي، لاٿو قلب قرار، ۽ لاشڪ ڏِني لَشڪرن سان، اُنهيءَ کي، آڌار، جي ڪَٽڪ توهان ڪِين ڏٺا؛ ۽ ڦِريا جي فُجّار، ڳالھ سَندِي تن ڳهيلڙن، هيٺ ڪئـِي، هيڪار، اَعلىٰ ڳالھ اَلله جِي، مَٿاهِين موچار، ۽ غالب آهي غفار، حِڪمتِي هوشيار، گھڻو.

نِڪرو ربَّ جِي راه ۾، پيادا، سُوار، ۽ پَنهنجي جان، مال سان، جنگ ڪريو جُونجھار!، جي اَٿان سُڌ سَنڀار، ته ڀَلو اوهان لئي، آھِ اِي.

هُوند هُئـِي وٿ ويجھڙِي، يا پُور پُنون پَنڌ، ته پُٺيان تُنهنجي پاڻِهين، رَميا مٿي رَند، پر ڪَشالو سِر ڪَنڌ، ڏاڍ لڳنِ ڏُور ڪو. ۽ وِهلو ڏِينِ ويساه، ته آهي قسم الله جو، ته آجا هُجون، ته اوهان سان، هَليا سون هَمراه، جو کي ۾ جِيء پَنهنجا، وِجھن ٿا وِڻاه، ڄاڻي تو اَلله ، ته ڪُوڙا آهِن قول ۾.

توکي مولىٰ مَعاف ڪيو؛ ڇو موڪل ڏِينِئينِ مِير؟، تان سچاجيڪي سِيل ۾، توتي کُلن خَبِيرَ!، پڻ سَمِجھين تن سُڌير!، ۽ ڪوڙا جيڪي قول ۾.

موڪل نه وَٺندئـِي، مُورهين، آڻِين جي اِيمان، اللهَ ۽ آخر ڏينهن تي؛ ته لَڙن مَنجھ ميدان، سندنِ سَمر سامان سان، پڻ سندنِ جِسم جان، ۽ سَمجھندڙ سُبحان، ثابِت سِيل رکندڙِين

موڪل وَٺندئـِي مُورسي، جي آڻين، نه ايمان، الله ۽ آخر ڏينهن تي، ۽ جيءَ ۾، سَندنِ جان، پوءِ پَنهنجي مَنجھ گُمان، ڦِر ڦِر کائينِ ڦيريون.

۽ نِيت جي نِڪرڻ جِي، هُوند ڪيؤن هيڪار، ته ڪيؤن سَمر سُورايون، تِنهن لئي تيار، پر اَلله اُٿڻ اُنهن جو، ڀانتو بُرو ۽ بيڪار، پوءِ جُنبڻ کان جِهاد تي، جَھليو کِين جَبار، ۽ ٻوليون وِيو ٻِيهار، ته وِهو ڀيڙا وِهندڙِين.

جي نِڪتااوهان نال، ته ذَرو نه وَڌائـِينِيان ضروري، ۽ آڏا بِيٺا اوهان کي، ڪَنان نبي نهال، گُھرن اوهان وچ ۾، بگيڙو بحال، ۽ آهن اوهان ۾، اُنهن جا، جُوڻت جوڙِيوال، ۽ هاڃيڪارن حال، سَمجھندڙ سُبحانہٗ.

اَ ڳ نه اَوس اوهان مَٿي، آندئون اِمتحان، ۽ تولئي رِٿون رِٿي چُڪا، نِدوريون نِڌان، تان صحِي سَچ آيو، ۽ دونڪيون دِين دَيَّان، آهن هِي حيوان، بُرو ڀائيندڙ اُن کي.

۽ وَراڻي وهلور، ڪو اُنهن مان، ته اِجازت مون ڏِيو، ۽ حُسن جي بازار ۾، مون مَ ڦاسايو مُور، سَمجھ، ته اُهي اَ ڳ ڪِريا، مَنجھ فِتني ۽ فُتور، ۽ دوزخ ڀاه ڀرپُور، ڪونڊو ڪندڙ ڪافرِين.

جي نيڪِي رسَئـِي نِهال!، ته بُرو ڀانئينِ اُن کي، ۽ جو توکي رَسي تڪليف ڪا، ته چونِ اِهڙي چال، ته اسان اِنهائـِي اََڳي، پَڪڙِي پَنهنجِي ڳالھ، ۽ پانهون ٿِيا پيمال، ۽ اُهي هوندا خوش اُن حال ۾

چئو، اسان کي آزار، نه رَسندو، مگر مُور سو، اَلله جيڪو انگ، لکيو، هُوندو اسان هارِ، اُهو آھِ اَسان جو، سَچو سنڀاليدار، پوءِ بارِي مٿي بار، مَڙهڻ گھرجي مومنِين.

چئو، اوهين نه اَسان لئي، ڪڍو، مگر اِنتظار، ٻن چڱايان هيڪ لئي، بهشت، ڪِ باغ بهار، ۽ اسين به اوهان لئي، ڏِسون ته اَلله ڪو آزار، پهچائـِينِيان پاڻ وٽان، يا اسان هَٿان هيڪار، پوءِ تَرسو ڪجھ تڪرار، اَسين به اوهان گڏ تَرسڻا.

چئو، خرچيو خوشِي، يا ناخوشِي، ته به آن کان مُور ملول!، پوندوڪِين قبول، آهيو ڪا نيارِي قوم ڪا.

۽ نه جَھليَنِ ڪنهن، ته خرچ سندنِ، مٿي ٿِين منظور، ربَّ ۽ سندس رسول کان، مگر ڦِريا مُور، نَڪا پڙهنِ نماز، مگر سُست، سَندين ۾ سُور، ۽ ذرو نه ڏِينِ ضرور، مگر مَٺورا اُن مَٿي.

عجب نه لَڳـئـِي اُنهن جا، مال، ويا وَه واه!، گُهري، ته دَرد دنيا ۾، اُنهن سان ڏِينِ اَلله، پڻ پُڄڻ سَندن پَساه، اُهي هونِ ڦِريل تِنهن حال ۾.

کَڻندا قسم خداجا، ته اِهي مَنجھان اوهان مجبور، ۽ اوهان منجھان نه مُور، اِي وَڳ سو، وَڳر ٽوڙِين سي.

هُوند، هَنڌ پناه جو، لَهن چُر، ياگُر، ته داخل ٿِينس ڌُر، اُهي لوڌيندا لَوند کي.

۽ ڪي ٽوڪينِ توکي، تن مَنجھان، صدقن منجھ سُڌير!، جي مِلينِ مال تِنهن مَنجهان، ٿِيا سَرها مَنجھ سَرِير، ۽ جي مِلينِ، تِنهن مان مير!، ته اِجھو ڪن پِيا آڪڙون.

هُوند رِيڌا اُن مٿي، جو ڏِننِ مُناسب مال، ربَّ ۽ رسول اُنهن جي، پوءِ چيائون اِهڙِي چال، ته الله بس اسان کي، ڏيندو سون جَلَّ جَلال، پڻ پيغمبر اُن جو، سندسِ ڀال مان بحال، اسين اُميدنِ نال، رُجوع ٿِيَڻاربَّ ڏي.

صدقا، ته سُڃن، ۽ جَڏن، پڻ تِنهن تي تپيدار، پڻ دِليون واريل دِين ڏي، پڻ ٻانهن لئي ٻيهار، ۽ قرضين، ۽ ربَّ جي راه ۾، پڻ آيل کي آڌار، فَرض مُقرّر مال ۾، پاران پالڻهار، صاحب سمجھدار، پڻ حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

۽ جي رنجاڻِين رَسُول کي، ۽ ٻولِينِ ٻُڌُو ٻيهار، ٻول، ته ٻُڌو اوهان لئي، اُو مُرڳو ئـِي موچار، جو مڃي ربُّ مُختار، پڻ مَڃي عُذر مَڃيندڙين. ۽ رحمت اوهان مان، اُنهن لئي، جن آندو اِعتبار، ۽ جي ايذائـِين الله جو، مُرسل مَڻيان دار، تِنين لئي تڪرار، سُورن ڀَريو ساڙڪو.

کڻن قسم خداجا، ته خوش اوهان کي ڪن، ۽ ربَّ ۽ سَندنِ رسول جو، ويتر حق مَٿن، ته راضِي تِنهن رکن، آهن، جي ايمان ۾.

ڇا سَمجھوَن نه هن ڳالھ کي؟ ته جي تِکا ٿِين تڪرار، ربَّ ۽ سندس رسول سان، ته آگ ڪري اُن هار، مَنجھسِ سَڀ ڄمار، جَائـِي اِها جُٺ وِڏِي.

کوٽا رکن خوف اِهو، ته ڪا سُورت تن سِر، وَڃِي اُتاري اُنهن مَٿي، پوءِ کولي ڏينِ خبر، آهن جي اَندر، ڪُوڙ سندنِ قُلُوْب ۾ چئو، هَسو مَر هَرهَر، اَلله جَلَّ جَلالہٗ ٻَهون ڪندو ٻاهر، جنهن جو، ڀَـؤُٿا ڀانئيو.

۽ جي پُڇندينِ، ته ڇوندا، ته خالِي ڪيا سون خيال، چَرچا چَٿر ٿا ڪريو، ٻِي نه آهي ڳالھ، چئو الله، ڪِ، سندس آيتون، يا سندسِ نبيء نال، چَٿرون ڪِهڙِي چال، اَحمق ڪندا آهيو؟

چئو، اصل نه عُذر گُذاريو، ڦِريا آهيو ڦيريال!، اوهان جي ايمان کان، پُڃاڻا پيمال!، جي مَنجھايان ڪِنهن ميڙ کي، نخشيداسون بحال، ته ڏِينداسون ٻِي ٻارِيءَ کي، جوڙي ڪو جَنجال، اِن نِبيري نال، ته هُئاڀَڃندڙ حُڪمن کي.

ٻَڙا، ٻايون، پِچاپڙا، هڪ ٻئي جا همراه، موچارايان منع ڪن، ڏَسينِ ڏوه گناه، ۽ سَندنِ هٿ خير کان، بندينِ سي بَدخواه، وِساريئون الله کي، تڏهن وِسارينِ الله؛ گُناهِي گمراه، ۽ مَن کوتا موُرهين.

۽ ڪُوڙن، ڪُوڙِيُن ۽ ڪافرن، اَلله ڏِنو اَنجام، دائـِم دوزخ باھ جو، مَنجھسِ پاڻ مدام، بَس اُنهن لئي، باھ اِي، پڻ آگي، ربَّ علّام، تَڙيا سي تمام، ۽ سَدا ساڙو اُنهن لئي.

اُنهن جي آچار، جي اوهان کان اڳي هُئا، ڏاڍا اوهان کان ڏِيل ۾، پڻ مال گھڻو، ۽ گَھرٻار، نَفعو سندنِ نصيب جو وَرتائون ڪا وار، پوءِ اوهان به، پنهنجي پَتِيء سان ڪيا عيش اَپار، جِيئن آن کان پِهرَينِ، پَتِيء سان وَرتا نفعا نِروار، ۽ بَڪيان جِيئن بَڪيون؛ اُهيئـِي آوار، دُنيا ۽ آخرت ۾، وِيا ڪيريا سَندنِ ڪم ڪار، ۽ آهن اُهي اِظهار، هارِيندڙ هَڙ مُوڙيون.

ڇا؟ نَه اُنهن کي آئيو، اُن اڳين جو احوال؟ نُوح، عاد ۽ ثَـمُود جون، قومون ڪُل ڪُلال، قوم ابراهيم جِي، پڻ مَدين جا مَتوال، پڻ اُونڌي پُڙ، هَنيِلنِ ڳوٺن سَندِي ڳالھ، آينِ اُهڃاڻن سان، سندنِ نَبِي نِهال، اَلله نه اِهڙو، ته ڪري ڪو، ناحق تِنِين نال، پَر جاڙون ۽ جَنجال، هُئا پاڻِهين ڪندا پاڻ سان.

۽ مُؤمن ۽ مُؤمِنياڻيون، هِڪ ٻئي جا همراه، چَوَنِ چڱاين جو، ۽ جَھلِينَ، کان گناه، ۽ پڙهن نماز، ڏين زڪواتون ۽ حُڪم مڃِين هرگاه، ربَّ ۽ سندس رسول جو؛ اُنهن تي ڪندو اَلله، رحم جِي نِگاه، سائـِين سٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

۽ مُؤمن، ۽ مُؤمِنياڻين کي، ٻوليا باغ بهار، نالي مِٺي؛ ناليون، جن هيٺان هَلن هَر وار، سَدا ساڪِن اُن ۾، ۽ ٻِيون ماڙيون مَحل موچار، باغن مَنجھ بِهشت جي، گھاٽا گل گلزار، ۽ خوشنودِي خالق جِي، آھِ وَڏي اَپار، آهي اِي اِظهار، سَڀنيان سوڀ وَڏاندرِي.

ڪُوڙن ۽ ڪُفارن ساڻ، لَڙ اي نَبِي! لال، ڪامل! مَٿنِ ڪَٺور ٿي، ۽ ڪاڙهو اُنهن ڪاڻ، بُڇڙو آهي ڀاڻ، ۽ مُوٽِي ماڳ رهڻ جو.

کڻندا قسم خداجا،ته مُنهان نَه ڪُڇيا مُور، ۽ ڪيائون ڳالھ ڪُفر جي، ڪِ ڦِريا، سندنِ مَڃڻُ پُٺيان مُور، ۽ پَهيون نه پُهتا جِنهن کي؛ ۽ نه وِڏُوڙا وَهلور، مگر مالِڪ مُلڪ ڌڻي، پڻ سندسِ نبي نور، ڀَريو تن ڀرپور، ڀَلي پنهنجي ڀال سان. جي موٽيا، ته موچارو تن لئي ۽ جي مُنهن موڙيؤن مُور، ته هِن ۽ هُن جھان ۾، سائين ڏِيندنِ سُور، ۽ ڀون اَندرڀَرپور، والِي، نه اُنهن جو، واهرُو،

۽ اُنهن مان، ڪن اَنجام ڪيا، بارِيءَ سان بَحال، ته ڀَلي سندسِ ڀال مان، جي موڪ ڏِنوسون مال، ته صَدقا ڏينداسون، صِدق مان نالي مِٺي نال، ۽ نيڪن مان نِهال، هونداسون هر حال ۾.

۽ جڏهن ڀَلي پنهنجي ڀال مان، بَخشِيَنِ، ڪيؤنسِ بَند، ڦيريؤن ڪِياڙي ڪَنڌ، ۽ اُهي مُنهن مُوڙيندڙ مُورهين.

پوءِ سِٽيائين سَندنِ دِلين ۾، ٻِچاپِڙِي ٻِيهار، تان ڏِسنَسِ، جِنهن ڏينهن ۾، وِيندي تِنهن وار، جو ڪيائون قادِر سان، ڪُوڙا قول قرار، ٻيو پڻ اِن آڌار، ته ڏِين زِبانيون جُوٺيون.

ڇا نه سَمجھون؟ ته ستار سندنِ ڳجھ ۽ ڳالهيون، ڄاڻي ڄاڻڻهار ۽ پڻ پرور پَر پُٺ پارکو.

جي خير ڏيندڙ مؤمنن تان، مَنجھ خير کِلن خوار، پڻ جي مَدد نه ڏِين، مگر پَنهنجِي پُڄندِي هار، پوءِ کِلن اُنهن مان؛ کِل جِي ڏِيندن جَزا جبّار، ۽ اُنهن لئي آزار، ڪو ڏاڍو آهي ڏُ کيو.

گُھرين، يانه گُهرين، تن لئي معافي موچار!، توڻي گُهرين، تن لئي، بخشِش سَتر بار، تبه مَرهِيندنِ، نه مُورهين، آگو اِن آڌار، ته ربَّ ۽ سندس رسول کان، ڪيو اُنهن انڪار، ۽ ڏَسي نه ڏِس ڏاتار، اُنهِيء ڪاهيارِي قوم کي.

وِهندڙ، سَندنِ وهڻ تي، خُوش ٿِيا خام خيال، اُبتڙ رَسُول ربَّ جي؛ ۽ ڀانيؤن بُرو بحال، سَندنِ سِر، ثَمرنال، لَڙڻ ربَّ جي راه ۾. ۽ چي، اُسهومَ، اُس ۾؛ چئو جَھنّم جو ڄيرو، مَنجھسِ سيڪ سَر سٖيرو، هُوندڪن، ڪو حوصلو!

کلن، پوءِ ٿورو، ۽ گھڻو روئن رَت، عيوض تن البت، جيڪِي ڪَندا هُئا ڪمڙا.

پوءِ، جي مولا موٽائي توکي، تن مان، ڪِنهن ٽولِيء پار، ته موڪل گُھرن، توڪنان، هلڻ لئي هيڪار، چئو سَدا مُنهنجي ساٿ ۾، نه نِڪرندا نيڪار، بلڪل مون ڀيڙو نه ڪندا، ڪِنهن ويرِي مٿي وار، وَڻِيان ڳالھ وِهڻ جِي، آن کي اوّل بار، پوءِ وِهو ويرو تار، مُخالِفن جي ميڙ سان.

۽ نَه پڙھ نِماز ڪِنهن مَٿي، جو منجھانِ مُئو مُدام، نه بِيھ ڪِنهن بُٺِيءَ تي، تن مان توڙ تمام، جو ربَّ ۽ سندس رسول کان، باغِي ٿيا بَدنام، ۽ خَتم ٿيا، سي خام، ۽ اُهي هلندڙ ٻاهر حُڪمن کان.

عَجب نه لڳــئـِي اُنهن جا، مال، وِيا وَهواه!، گُھري ته دَرد دُنيا ۾، اُن سان ڏينِ اَلله، ۽ پُڄن سَندنِ پَساه، ۽ اُهي هونِ ڦِريل، اُن حال ۾.

جڏهن لَٿِي سُورت، ته سائينءَ تي، آڻيو اوهين ايمان، پڻ سندسِ پيغمبر پاڪ گَڏ، لَڙو مَنجھ ميدان، موڪل تن مان، مال ڌڻِي، پِيا گُھرن بي گمان، چي، مُرسل! مِهربانَ، ڇَڏ ته وِهون، گَڏ وِهندڙِين.

رِيڌا اُنهيء رِيت تي، وهن ساڻ، ويهَنِ، ۽ داڳِيَا هِنيان هُنَنِ، ڪِنهن پَر، پَرُوڙينِ ڪين پوءِ.

پر پاڻ ڀَلا، ۽ ڀيڙو تِنهن، آندوجن اِيمان، سَندنِ سِر سامان سان، مَلهايؤن ميدان، ۽ اُنهن لئي اِحسان، ۽ اُهي سوڀارا سَڀِين پَرِين.

ڌڻِي باغ بهشت جا، تن لئي ڪيا تيار، جن تَلي تازيون ناليون، وَهنِ ويرو تار، مَنجھسِ سڀ ڄَمار، سَڀنِيان سَڀرِي، سوڀ اِيءَ.

۽ ڪي جھانِگي آيا عُذر کڻي، ته مِلٖينِ موڪل مُور، ۽ جي ڦِريا ربَّ ۽ رسول کان، ويٺا، سي وَهلور، عُذر سچي ري، اُنهن مَنجهان، ڪيو جن قُصور، رَسندنِ جَلد ضرور، سُورن ڀَريو ساڙڪو.

ناهي حَرج هِيڻن تي، نه بيمارن تي بار، نه اُنهن تي، ته هَٿ نَه لَهن سو، جو خرچينِ خدا هار، ربَّ ۽ سندس رسول لئي، جڏهن پَتوڙيؤن هر پار، ناهي ڪا نيڪن مَٿي، مُورهين واٽ ميار، مالِڪ مَرهڻهار، تَرسَوَند تمام گھڻو.

نه مٿي تن ميار، جي آيَئـِي، ته اُٺائينِ تون، پوءِ چَئـِين، ته چاڙهيان جِنهن مَٿي، سو وهٽ نه وَٽمِ هِن وار، پوءِ وَريا ۽ اَ کيون اُنهن جون لُڙڪ واهِن لار، ڳڻتِي کان هِن ڳالھ جي، ته لَڀنِ نه لاچار، پائـِي پَئـِسا چار، جي خَرچِينِ خدا جي راه ۾.

مِڙئـِي مَيارون تن تي، جي موڪلائـِن، مال ڌڻِي، ويهڻ وَهن سان گَڏ، وِيو تن وَڻِي، ۽ مالِڪ تن کي، مُهر ڇَڏِي، هِنيين تان هَڻِي، آهر اِن اَڻِي، اُهي سَمجھن نه، صَفا ڳالھ کي.

ڏيندا عِذر اوهان کي، جڏهن موٽيا ڏانهن مور، چئو عذر نه ڏيو، اوهان کي، اسين مور نه ڪريون منظور، پرور ڏني پروڙ، اسان کي، اوهان جي چالاڪين تي. ۽ سگھو عمل اوهان جا، جاچيندو جبار، پڻ پاڪ پيغمبر ان جو، تنهان پوءِ تڪرار، اُنهيءَ اڳيان آڻبا، جو ٻجھندڙ منجھ، ٻهار، پوءِ، ڪريو، جي ڪم ڪار، تن جون کولي ڏيندان خبرون.

کڻن قسم خدا جا، سگھو اِوهان ساڻ، جڏهن موٽيا ڏانهن ماڳ تي، ته هَٽو کائن هاڻ، پوءِ موڙيو مُنهن اُنهن کان، جو آهن پليد پاڻ، ۽ باه اُنهن جو ڀاڻ، تنهن بدلي، ڪن جي بديون.

کڻن قسم اوهان سان، ته پرچو اوهين انهن ساڻ، جي پرتا، نه پرچي پاڻ، قاد قوم ڪاڍوڙ سان.

ڳوٺِي ڳَرا ڪُفر، ۾، پڻ کوٽ ۾، خُوار، حَدون نه ڄاڻنِ حُڪمن جون؛ اُن جا پڻ حَقدار، جي پرور پَنهنجي پيغمبر تي، نازِل ڪيا نِبار، سائـِين سمجھدار، پڻ حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

۽ ٻَهرا تن مان ڪي، ٻِيا، جو خرچِين خدا هار، ته چَٽِي چَون اُن کي، ۽ بَرسِر ڀانئنِ بار، ڪَڍن مُصيبتن جو آن تي انتظار، مَٿن مُصِيبت مار، ۽ سُڻندڙ، ڏاهو ڏيہ ڌڻي.

۽ ٻَهرا تن مان ڪي ٻيا، مؤمن مُسلمان، اَلله ۽ آخر ڏينهن تي، آڻينِ ٿا اِيمان، ۽ ڀانئـِن قُرب ڪرِيم جو، جيڪِي ڏِين ڏان، پُڻ دُعائون دوست جون، کَٽن ٿا، سي خان، وِصال سَندنِ واسطي، ڀانئـِنج بي گمان، رَبَّ سندسِ رحمت ۾، ڏِيندنِ ماڳ مَڪان، سَٻاجھو سُبحان، مَرهيندڙ ۽ مِهرڀريو.

جيڪي اڳيان اڳـرُو، مُهاجر، اَنصار، پويَنِ مان، جي پُٺي هَليَن، نيڪِيءَ ساڻ نِبار، خُوش ٿيو خدا اُنهن کان، اُهي کانس خوش گُـوار، بارِي باغ بهشت جا، ڪياتِنِين لئي تَيار، وَهن نِرمل ناليون، هيٺان جن هَر وار،هُونِ هَميشه اُن ۾، ساڪِن سَڀ ڄمار، آهي اِي اِظهار، سوڀ سَڀن کان سَڀرِي.

۽ ٻَهرا تن مان ڪي، ٻيا، اَهنجي اِرد گِرد، پڻ مَديني وارن مَنجھان، ڪي سدا دل ۾ سَرد، تون نه ڄاڻِي تن کي، اَسين ڄاڻون فَرد، فَرد، اسين ڏِينداسون اُنهن کي، ٻه دَفعا، دنيا ۾ دَرد، پوءِ موٽائـِبا نامرد، آخِر سخت عذاب ڏي.

۽ ڪي ٻيا، جن قبوليا، پاپ پَنهنجا پاڻ، ڪيائون ڪم چَڱيء سان،ٻِهڙَ ٻِي بُڇاڻ، وِهلو مَٿِن وَر ڪندو، قادِر ڪرم ساڻ، صاحب ربُّ، سُڄاڻ، مَرهِيندڙ ۽ مِهرڀريو.

صدقاسَندنِ مال مان، مُرسل!، وٺ تون مَر، ۽ ڌوئينِ دوست! اُن سان، پڻ مَٿان لاهِين مَر، مَرِه مَڱ سَندنِ لئي، تُنهنجو گُھرڻ گوهر!، سُک تن لئي سربَسر، ۽ سُڻندڙ، ڏاهو ڏيہ ڌڻي.

ڇا؟ سمجھؤن نه، ته سُبحان، ٿو قبولي ڪِير تون، سندسِ سپاهين جون، پڻ وَٺي ڏُ کِين لئي ڏان، ۽ بارِي بي گمانَ، وَرڪندڙ پڻ وَڙ ڌڻِي.

۽ چئو، ڪَرِيو، پوءِ ڪَم اَهنجا، ڏِسندو جَلد جَبار، پڻ پيغمبر اُن جو، ۽ مُؤمِن مَڻياندار، ۽ ورِي اُن ڏي واربان، جو ٻُجھندڙ مَنجھ، ٻَهار، پوءِ ڪريو، جي ڪم ڪار، تن جون خوب ڏيندان خبرون.

۽ ٻِيا، الله جي اَمر جا، آهن اِنتظار، ته ڏي عذاب اُنهن کي، يامَرهي کِين مَيار، ۽ سائـِين سَمجھدار، پڻ حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

۽ اُهي، جن مَسجِد اَڏِي، نِيت ڪِنهن نُقصان، پڻ ڦِرڻ ۽ ڦوٽ لئي، مُؤمِنَن دَرميان، پڻ جُوڻت، لئي تَن، جنگ جن اڳ ۾، ڪئـِي عيان، صاحب سان، سبحان، پڻ اُن جي، مُرسل مِيرسان، کَڻنِ قَسم ته اسان نَه ڪئـِي، ڪا نيت نيڪِيءَ ڌار، ۽ ڏي ٿو ساک سَتار، ته اُهي ڪوڙا، قول ۾.

مَنجھسِ مُدامِي تون نه بِيھ؛ مَسجد اُها منظور، پهرِين ڏِينهان پَرهيز تي، جا جوڙِي ويئـِي ضرور، بِهتر ته بِيہ اُن ۾، ڪي مرد، جِنهين ۾ مور، پِيار، پاڪائـِي سان، ڌَارِينِ هَر دستور، ۽ پرور پِهرِين پُور، پَسند پاڪن کي، ڪَري.

پوءِ ربَّ جِي رَضا۽ خوف تي، جنهن رکيو سندسِ بُنياد، ڀلو، ڪِ بنايو گھر جِنهين، مَٿي کوه جي کاڌ؟ پوءِ اُٿلي اُن سَميت ڪِريو، باهِ ۾ بيداد، ۽ آگو ڪو اِرشاد، ڪري نه، ڪَرِڙيءَ قوم کي.

ڪَنڊو هُوندنِ قلبن ۾، اِها سَندنِ اوطاق، سَببا شڪ، هِن سوا، ته چِت ٿِينِنِ چاڪ، دانا ڌڻِي پاڪ، پڻ حِڪمتي هوشيار گھڻو.

آندو جن ايمان تن کان، خداخود خِريد ڪيا، سندنِ مال، مِلڪيتون، پڻ سندنِ جسم، جان، اِن لئي، ته آهي اُنهن لئي، بهشت بي گمان، ته ربَّ سچي جي راه ۾، جوٽِين جنگ جُوان، پوءِ مارِينِ مُنڪرن کي، يا مَرن مَنجھ ميدان، واجِب اٿسِ واعدو، توريت ۾ بَيان، اَنجام اِهو اِنجيل ۾، اِي قول مَنجھ قرآن، ۽ وَڌِيڪ ڪير واحد کان، پاريندڙ پيمان، پوءِ هَٿ، هَٿ ۾، جو ڏِنان، خوش ٿِيو تنهن تي خان!، ۽ آهي اِي عيان، سوڀ، سَڀن کان سَڀرِي.

پڇتائيندڙ، پابند، ۽ ڳائيندڙ ڳڻ ڳالهيون، دَعوت ڪارڻ دِين جي، راهِي مٿي رَند، رُڪوع ڪندڙ، سِرجُھڪائڻا، خِدمت ۾ خاوند، چَوندڙ چڱاين جا، ڪندڙ بَديَنِ کان بَند، هادي جي حَدُن جِي، ڪندڙ حِفاظت هَرهنڌ، ۽ پيغمبر پسند!، ڏي مُبارڪ مُؤمِنين.

رواناهِ نبيءَ کي، پڻ آندو جن اِيمان، مَرِه ته مُشرِڪن لئي مَڱن، توڻي سَڳاسٖيڻ سَندانِ، جنهن بعد مِليَنِ بيان، ته هوڀاتِي آهن باهِ جا.

۽ عرض ابراهيم جو، نه هُئو بابَسِ ڪاڻ، مگر اُنهي اَنجام لئي، جو پِهِرين ڏنائينسِ پاڻ، آهي عَدُو اَلله جو، جڏهن پيئـِي سُڌ سُڄاڻ، ته ڀَڄِي کائنسِ بيزار ٿيو؛ ۽ ابراهيم اڳواڻ، دانهِيندڙ دِل ساڻ، بِلڪُل بُردبار، وَڏو.

۽ اِهڙو نَه، سو اَلله، ته مُنجھائـِي ڪِنهن ميڙ کي، جِنهن بعد، بارِي اُنهن کي، سَنئين سُهائـِي راه، تان کولي، اُنهن تي خُوب طرح، جنهن سان، بَچن ڪنان باه، بارِي بادشاه، سَمجھندڙ سَڀ ڳالھ کي.

اَللهَ، آهي اُن جو، اُڀ، ڀُون تي اِختيار، جِياري، ماري مُورسو؛ ۽ تِنهن ڌُر ڌڻيء کان ڌار، اَهنجو اُهکي وار، والِي ، نَڪو واهرُو.

مالڪ، مُرسل تي موٽيو، پڻ مُهاجر، اَنصار، جي سَخت سِٽاڻي وار ۾، ٿِيا تنهنجا تابعدار، جنهن پُئان ڪِنهن پَهرجا، تِنِين مَنجھان تڪرار، لاشڪ مَن لَڙڻ لڳا، وَرِي وَريو مَٿنِ تِنهن وار، سو بيشڪ بَخشڻهار، پڻ مَٿنِ مِهربان گھڻو.

پڻ تن ٽِن تي، جي ڪَڍيا وِيا، ٻاهِر کان ٻارِي، تان ڀُون پَنهنجِي پَکيڙ سان، ٿِـئي سوڙِهي مَٿنِ سارِي، بَرسِر، بَدن پَنهنجا، ٿِيا بار مَٿنِ بارِي، ۽ ڀانيؤن،ته بَچاءُ ناهِ ڪو، بِلڪل ڪنان بارِي، مگر مُرڳو اُن ڏي، پوءِ وَريو مَٿنِ تِنهن وارِي، تان ڪن توبه تَڪڙِي، زور ڇَڏي زارِي، تونه جِي تارِي، سو ٻُڌندڙ ۽ ٻاجَھ ڀَريو.

اي آيا جي، ايمان تي!، ڏَر ڀَر ڏاتار، ۽ ڀيڙا برقرار، رَهو سَچن ساٿ ۾.

نه اَهل مَدِينه ڪاڻ، پن نه جُڳائي جھانگين کي، ربَّ جي رَسول ڪنان، پوءِ وِهن مَنجھ وَٿاڻ، ۽ نه ڪن پِياريون پاڻ، پَنهنجون جانيون، هُن جي جان کان.. اِهو اِن آڌار، ته اُڃ نَه رَسي اُنهن کي، ۽ نه رَسي، ربَّ جي راه ۾، بُک، نه ڏُک ڏُوار، ۽ نه لنگهِينِ ڪِنهن لَنگھ تان، ته ڪاوڙائي ڪُفّار، پڻ لهنِ ڪونه لِڱن ۾، ڪِنهن عَدُوکان آزار، مگر موچارائـِي اُنهن لئي، لِکِي لِکڻهار، واحد نه وِڃائي وار، ڀاڙو ڀال ڀلائـِيندڙِين.

۽ ننڍو، وڏو نَه خرچ ڪن، نه وڍِين ڪا واڌِي، مگر لِکيو لاڪانِ وِيو، مَنجھ سَندنِ مُرادِي، تان اُجُورو اُنهن جو، ڏين هَڪيو هادِي، بِهتر بُنيادِي، جيڪِي ڪندا هئا ڪَمڙا،

۽ مُؤمِن مِڙئـِي جَنگ تي، نه وَڃن هَرڪِنهن وار، هُوند، هرڪِنهن ذات مان، ڪابارِي رهي ٻَهار، تان سِکن، سَمجھن دِين کي، ۽ ڪَن پاڙي سَندنِ پَچار، جڏهن موٽِي جَنگ تان، پُهچن تِنين پار، اِن آسري آڌار، ته رکنِ خدا جو، خوف ڪو

اي جن مڃيو!، سي مُنڪرن مان، تن سان ڪريو قِتال، مُلڪ اوهان جي، مُلڪ سان، لَڳن جن جا لال!، مَر ڏِسن اوهان ۾، ڏاڍِي بَهادرِي بحال، ۽ ڀيڙو ڀَليرن نال، سَمجھو صاحب پاڪ کي.

۽ جڏهن لَٿِي، ڪا سُورت، ته ڪَهٖي اُنهن مان ڪو، ته اوهان مان ڪِنهنجو، ويساه اِن وَڌائـِيو؟ پر پوءِ، جي وِسهيا، تن جو، ويساه وَڌايائـِين، ۽ سَرها، تِنهن سُورت تي، سَرِير ۾.

پرپوءِ، آهن جن کي، مَرض مَن ۾ مُور، پوءِ ڪَيائين، روڳ، رڳ مَٿي زِياده ضرور، ۽ مُئا ئـِي مَغرور، اُهي هُئا، ڦِريل جنهن حال ۾.

ڇا؟سَمجھؤن نه، ته هرسال ۾، وَٺجن هِڪ، ٻه وار، وَرِي نه وَرِن وار، پڻ ساڱائـِينِ سي.

جڏهن به لَٿِي سُورت، ته ڪن هِڪ ٻئي پار، نِهار، ڇاڪو حاضر هيڪڙو؟ جو پَسي پَنهن جا پار، مُڙيا، پوءِ موڙي ڇڏيا، قلب سَندنِ ڪَلتار، اِهو اِن آڌار، ته اِي قوم نه سَمجھي ڪَڏِهن.

اَوس آئيان، اوهان مَنجھان، مُرسل مَڻياندار، ڏاڍو مَٿسِ ڏُ ک اَهنجو، پڻ آن ۾ اميد وار، سو نِرمل نرم نِبار، پڻ موؤمنِن تي، مِهرڀَريو.

پوءِ جي پُٺيراٿِيا، تن کي، ٻول ٻِيهار، ته اَلله جَلَّ جَلالہٗ، هيڪڙو بَس، مون هارِ، اصل نه آهي، اُن سوا، ڪا درگاه ۽ دربار، ڪيم حوالي اُن جي، پَنهنجا سَڀ ڪم ڪار، ۽ آهي اِهو اِظهار، والِي وَڏٖي تخت جو.