ساک سُنهاري صُبح جِي، جڏهن کِڙي ٿو کَڙو،

۽ سانده ڏَھ راتيون،

۽ جوڙو ۽ ڇَڙهو،

۽ جڏهن رات جَھان ۾، ڏئي مَٿان لوڪ لَڙهو،

ڇا، پَڌرو نه آھِ پَڙهو، اُن ۾ عقلدار لئي؟

واقِعا اُنهِئَ وَقت جا، وِيچارئـِي نَه ويهي؟ ته تُنهنجي آگي، عاد سان، ڪَئـِي چَر ڪيهِي،

اِرَم اُچِيَنِ ماڙِيِين، نِشانيون نيهِي،

جوڙ جِن جيهِي جُڙي ڪانه جَھان ۾.

۽ سَرڪش قوم ثَمود جِي، ڇاڪِين پَيئـِي تو ڪَر؟ ڏُونگر جي ڏَنِي ۾، جِن گَھڙي ٺاهيا گَھر،

۽ فِڪر نَه ڪيئـِي فِرعون ڏي، جو سِيخُن ساڻ سَٻر،

جِنِين مُلڪ مُنجھائـِيا،

شَهرِين پَکيڙيئون شَر،

پوءِ اُنهن تي وار عَذاب جو، پَلٽايو پَروَر،

تُنهن جو رَبّ رَهبر، چارِي پُوري چونڪ تي.

پَر پوءِ اِن اِنسان جا، آهِن اِهڙا پار، ته جڏهن پَرکيسِ پَر ۾، پنهنجو پالڻهار، عطا ڪَريسِ آبرو، ۽ سُکيو رکيسِ سَتار، پوءِ وَاکاڻيسِ تِنهن وار، ته سانيمِ مون سان سُک ڪيو.

پر جڏهن پَرکي اُن کي، پوءِ تَون ڪريسِ تَنگ، پوءِ تڏهن جوٽي جَنگ، ته خُدا کِيـَمِ خُوار ڪيو.

خُدا خُوار ڪِين ڪيو، اِي اُٽلو اَنهن جا پار، ته ڏِيو مانَ، نه مُورهِين، ڪِنهن ڇِني ڇوري ٻار،

۽ مانِي مِسڪِين جي، تايا ٿيو نه تيار،

۽ کِيَن کي، کايو وَڃو، تَرڪو سَڀ تڪرار،

۽ پُورِي رِيت پِيار، رَکو ميڙِيَل مال سان.

خبردار ته خاڪ، جڏهن سَٽجِي سَر کي ٿيئـِي،

آيو پاڻ اَمِين ٿِي، تُنهن جو پَروَر پاڪ، مَلڪ قطار، قطارسان، آيا، کَـئون اَفلاڪ،

۽ آندو وِيو اوڏڙو، دوزخ دَهشتناڪ، تِنهن ڏِينهن سارِيندو گھڻو، هَر بَشر بيباڪ، ۽ ڪٿان آهي ڪاڻ تِنهِين، اُت سارڻ سُودناڪ؟

ڪَندو ڳالهيون ڳوٺ جون، هَڻدو هَٿ هَلاڪ، ته جيڪس جِيَڻ لئي پانهنجي، هن ٿاڻي اَندر ٿاڪ، آئون ڪا اِملاڪ، اُماڻيان ها اَڳڀرو!

پوءِ ڪاڙهي، جِيئن قيام ڏِينهن، تِئين ٻِيو نه ڪاڙهي ڪير،

۽ جِيئن ٻَڌي پَروَر پير، تِئين ٻَڌي، ٻِيو نه هيڪڙو.

اي آرامِي جِئ!

وَر پَنهنجي، پالڻهار ڏي،راضِي رَکندڙ رَبّ کي،

۽ ماڻِيندڙ مَرضِي، پوءِ سَندمِ سَچن ٻانهن ۾، سُکِي سَنهنجو ٿِئُ،

۽ ويھ وَلاري وِئُ، مُنهنجي باغ بِهشت ۾.