هِي هيڏو آسمان، جڏهن چِيرجِي چاڪ ٿيو،

۽ سَندسِ سائـِينءَ کي، مَڃٖي، ڦاٽوسِين فرمان، ۽ حَقِيقت ۾ حَق اُتِس، ته مَڃي حُڪم حَنان،

۽ جَڏهن زَمِين سَندرِجي ٿيئـِي مِڙيوئـِي ميدان،

۽ اُڇلِيئين جيڪي اُن ۾،ٿيئـِي صفا ڪنان سامان،

۽ مَڃَيئـِين سَندسِ مالِڪ کي، ۽ هي حَقَّ اُتسِ هر آن،

ته پَنهنجِي پرور پاڪ ڏي، اَوس اي اِنسان! ٿِيندِين تون ٿِيَڻ کي، چِچِريَل مُنهن چالان، پوءِ بيشڪ بي گمان، ٿِيندِين رَبَّ جي رُوبَرُو. ڪيڏي مَهل ڪَهِي،

ٿِيندِين رَبَّ جي رُوبَرُو، ڪيڏي مَهل ڪَهِي، پر جِنهن کي جِيَڻي هَٿ ۾، پوءِ ڏِني ويئـِي وَهِي،

پوءِ لِک ۾ ليکو لاهِبَسِ، سُهکي رِيت صَحِي،

۽ لِکين لاڳ لَهِي، گھوٽ وري، گَھر پَنهنجي.

پر جِنهن کي مِليو پُٺ ڪنان، کٻي هَٿ کَرڙو،

هَي هَي! ڪندو هَرڙو،

اُهو آٽَندو آڳه ۾،

سَرهو پَنهن جي ساٿ ۾، هوڪي ڏِينهن، هِت ڪَرڙو،

هو گُمان ڪندو گَرڙو، ته وَرِي مُور نَه موٽندو.

هائو، اُن جي حال کي، سَندسِ رَبَّ، سَتّار، ڏِسندڙ آھِ ڏيہ ڌَڻِي، واقِف وار، وار،

پوءِ ساک سُرخِي جي نه ڏيان؟ جا سَڀ ڪِنهن سانجِھي وار،

۽ وَرِي وَرِي رات جِي، پڻ جي ويڙِهين وِي وَلهار،

۽ مٿان، مُوجب مَنزِلين، جڏهن چَنڊ ڏِئي چمڪار،

ته هِڪ حال کان ٻئي حال ۾، بِلڪُل بَرقرار، آهِينِ اُن تي اَچِڻيون، سي تَبدِيليون تَڪرار،

پوءِ آخِر، ڪِنهن آڌار؟ مُنڪر مَڃِينِ ڪِين ڪِي.

۽ جڏهن پَڙِهي کِيَنِ ٻُڌائجي، قادِر جو ڪَلام، ته صاحِب کي سَلام، مُورک ڪَن نه مُورهِين.

اُٽلو جِن اِنڪار ڪيو، سي ڪن ٿا ڪُوڙ ڪَثِير،

۽ اَلله آهي ڄاڻندڙ، جيڪِي ميڙيو رکن مِير،

پوءِ اڳتي سَخت عذاب جِي، ڏي تِن، کاڻن کي کِير،

مَگر جِن مَڃيو، ۽ عَمل ڪيئون اَڪسِير، دَرجا دِلپَذِير، آهِن اکٽ اُنهن لئي.