کوءِ، تِن کوٽن کي!، ته ماڻهن ڪنان مال،

وَٺنِ جِنهن وير ۾، ته ٿَميو ٻَٻِينِ ٿالھ،

جڏهن تورِين تِن لئي، يا ڀَرِين جِنس بَحال، ته ڪريو ڪُپت ڪُلال، اوڇو ڏِينِ، اُنهن کي.

ڇا، لاٿو لوڀِيَن، دِل تان، هِي دَلِيل؟،

ته آهِين، ڏاڍي ڏِينهن لئي، اُٿڻا اُهي عَلِيل،

جِنهن ڏِينهن، ماڻهون بِيهندا، حالت زار ذَلِيل، جابِر وَٽ جَلِيل، جو آگو ڪُل اُپوڻيِين.

سوگھِي آهي سَجِّيْن ۾، تِن وَهلورن وَهِي،

۽ ڪِنهن سَمجھايئـِي ته سِجِّين ڇا؟

لِکپـَڙھ صاف صَحِي، ڪٖيئـِي، يا ڪَهِي، مُلڪ ڌَڻِئَ جي، مُهر سان.

۽ ڪاڙهو تِن ڪُوڙن لئي، تِهِين ڏِينهن تڪرار!،

جي ڪوٺِينِ ڪُوڙ قيام کي، ڪَن عَدل کان اِنڪار،

۽ ڪُوڙو ڪوٺي، نه تِنهن کي، ري بيهودِي، بَدڪار،

اُتسِ اَسان جون، آيتون، وَڃن پَڙهيون جِنهن وار، ته آکاڻيون اڳين جون، آکي ٿو اِظهار،

بَلڪ بَديون، جي ڪَيئون، تِن ڪيَنِ قلب تي ڪار،

هُوندا پَري پَنهنجي رَبَّ کان، تَڙيَل سي تَڪرار،

موٽِي وَڃي ماڳ ڪَيئون، دوزخ دَهشتدار،

چي، جو ڪوٺيان ڪُوڙ نِبار، سو حاضِر هاوِي هِي اَٿان.

بيشڪ بَنديون ڀَلن جون، آهِن اُچي هَنڌ،

۽ ڪِنهن سَمجھايَئـِي؟ ته سو ڇا؟

دَفتر دلپسند،

دَرٻارِي دلبند، هَر دم حاضِر اُن مَٿي.

سَچ پَچ، آهِن سُکن ۾، نيڪ بَندا نُورِي،

سامهان سيڄ پَلنگ تي، ڪَن دَرشن دَستورِي،

مُنهن مان تِن ني تازگي، پَرکِيندين پُوري،

پِياربُن پَٽڙو جِنهن ۾، مُور نَه مَخمورِي،

۽ کَڙِي ٿيسِ کولڻ سان، خُوشبُوءِ کَٿورِي، پوءِ طالِب طَلِبين اُن کي، ذوقًا ضَرُورِي،

۽ طَبع جِنهن تَسنِيم سان، سُرهِي سَمورِي،

حاضِر حُضورِي، چَکن تِنهن چشمي مان.

ڪيا جِن قُصور، سي اُٽلو کِلن اُنهن تان، جِنِين مالِڪ مَڃيو، هِينِين جي حُضور،

ويندي واٽ، اُنهن کان، مَٽِينِ، جڏهن مَغُرور، ته ڪَن اِشارا اُنهن ڏي، گُھرِي ڏِين گُھور،

جڏهن وَريا سَندنِ وڳر ڏي، وِهسندڙ وَهلور،

۽ چَوڻ لڳا چِلولا، جڏهن اُنهن کي ڏِٺائون ڏُور، ته هي سي، وِئيت واٽ کان، بُلڪل بيشُعور،

۽ مَٿنِ مُڪاسي نه وِيا، زوري ڪاڻ ضرور،

پوءِ اَڄ مُرڪن مُنڪرن تان، مَڃيو جِنِين مُور،

سَهجًا سامهان سيج تي، ڪن نِظارا نُور،

جي ڪَندا هُئا ڪَلُور، سي پڪ، پَلئي پِيا ڪافِـرِين.