جڏهن سِج سُمجھائيو، آيا اَنڌيرا،

۽ جڏهن نِکٽ ڇَڏي نُور کي، مِڙئـِي ٿيا ميرا،

۽ هوا ۾ هَلڻ لڳا، جڏهن ڏونگر ڏاڍيرا،

۽ اُٺيون ڍُڪيون ڏھ ماهيَنِ تان، جڏهن ڀَڳا ويا، ڀيرا،

۽ جڏهن جناور جَھنگلي، گڏ ٿيا گھيرا،

۽ جَڏهن بَحر ڀَڙڪايا وِيا، واهُڙ وَڏيرا،

۽ جڏهن جِئ جوڙيا ويا، کَرا ۽ کيرا،

۽ پُڇا پُورِيَل ڌِئَ کان، وَٺبِي جِنهن ويرا،

ته ڪُٺِـي ڪهڙي ڏوھ ۾؟ڪِهڙا کَنئـِين پيرا؟

۽ جَڏهن پَرچا پکيڙيا ويا، نياءَ نبـيرا،

۽ جڏهن لاٿِي اُڀ مٿان، چمڙي چوڦيرا،

۽ جڏهن جَھَنَّم جوش ڪيو، ٿيا ڄِڀـيُنِ ۾ ڄيرا،

۽ جڏهن باغ بهشت جا، ٿيا اَچِي اوڏيرا،

هر ڪانهيو، ڪم پنهنجا، بُرا، ڪِ ڀَليرا، سَمجھيو سويرا، جي حاضر ڪَئـِين، حُضور ۾.

ڪريان پوء، نه گواھ؟ تِن تارن ڇِپندڙن کي،

اُنتا سُبتا اُڀ ۾، هَلندڙ، سي هرگاھ،

۽ جڏهن پانهين رات ٿِئي،

۽ جڏهن صبح کنيو ساھ،

ته هِي قول رسول ڪريم جو، آيل، کون اَلله،

مُقرّب مَلڪ ڌَڻِئ جو، وُسعت وارو آھ،

مَنوتِي وارو مُعتبر، اَمِين اُتاهون واھ!،

۽ ناھِ خَطا عَقل کان، دوست اوهان دِلخواھ،

۽ اُن کي اُڀ ڪِنار تي، سَچ پَچ سُوٺو شاھ،

۽ ڳجھ جي ڪِنهن ڳالھ مان، ڪَري نه ڪُجھ ڪوتاھ،

۽ اُتو نه، سو اِبليس جو، جو ڌِڪيل، کان درگاھ،

پوءِ ڇَڏيو روشن راھ، رُلو ڪيڏانهن روھ ۾؟

هِي نَصِحيت نِڌان، ڪارڻ ڪُل جَھان جي، قادر جو قُرآن،

وٺڻ گُھري جو واٽ سَنئـِين، هي اُنهِئَ لئي اِحسان،

۽ گُھري، گھرو ڪيترو، ته به ڪو ڏِي وَرِي ڪا نه، مَگر مُوجِب قاعدي، جو رَکيو رَبَّ، رَحمان، جو صاحِب سَڀ جھان، آگو عالَمن جو.