پُڇنِئي کَٽيل مال جا، حِصّا ۽ حَقدار، چئو، کَٽيل مال، خاص، سندو صاحبِ جِي سرڪار، پڻ سندسِ پيغمبر پاڪ جو؛ پوءِ ڏور ڀر ڏاتار، ۽ لڳ لاڳاپا پاڻ ۾، سُڌاريو سالار!، ربَّ ۽ سندس رسول جا، رَهو تابِعدار، اَوهين اِعتبار،جي آڻڻ وارا آهيو.

مُؤمن اُهي ئـِي مُور، ته جڏهن ياد الله ڪجي، ته دِليون سندنِ دَهشت کان، ڀِڄي ٿِين ڀَرپُور، ۽ جڏهن پَڙهجن اُنهن مَٿي، اُن مولي جا مذڪور، ته ڪن اُنهن کي، اِيمان ۾، زياده ضرور، ۽ ڌارِيان ڌِڪي دُور، رکن پنهنجي ربّ مٿي.

جي پڙهن نِمازون پُوريون، ۽ ڪڍن زڪوٰة ضرور،جو مال ڏِنوسون، تِنهن مَنجھان؛

مؤمن اُهي مُور، درجا سندنِ ڌڻِي وَٽ؛ اُنهن لئي مُقّرر مَنظور، بخشش پڻ ڀَرپُور، ۽ سڳورِي سانجاڻ ڪا.

جيئن، توکي ڪَڍيو، تو گَھران، تَنهنجي سائينءَ، مَٿي سَچ، ۽ هُئو ڳَـڻـتـيون کيندڙ ڳَچ مؤمن مان، ميڙڪو.

دوست !دَڙِين سچ ۾، توسان، تِنهن پُڃاڻ، کُلي خبر اُنهن تي، ڪر موت پاسي پاڻ، هَلائـِجن هاڻِ، ۽ مُنهن ۾، ڏِسن پِيا مورهين.

۽ جڏهن ٻِن ٻارين مان، هڪ ٻارِيءَ جو ٻِيهار، واحد، ڏپيو واعِدو، ته اُها اوهان هار، ۽ اوهين اِرادو پِيا ڪريو، ته بنا هٿيار، پَنوهار، اوهان ڪارڻ قافلو؛ ۽ ٿو گُھري رَبُّ، غَفّار، ته حق کي، حق ثابت ڪري، پَنهنجي حُڪمن سان هيڪار، پڻ ڪڍي سَنديون ڪُفار، پَٽي پارون پَٽ مان.

تان حق کي، حَق ثابت ڪري، ۽ باطل ڪري ناس، تان هوندي کي، هوندو ڪري، ۽ ناس کي، ناس، ۽ وَر ته رَهن ناراس، هَلندڙ ٻاهر، حُڪمن کان.

جڏهن دانهيان پنهنجي ڌڻئ کي، پوءِ ٻُڌويسينِيان ٻاڪار، ته مدد ڏيندوسِينيان، مَلڪن سان،هڪ ٻئي پُٺيان هزار،

۽ الله نه، اِهو ڪم ڪيو، مگر مبارڪِي هار، پڻ اِنهي ساڻ اوهان جا، ٿِين قلب قرار، ۽ ناهي مدد ڪا، مگر واحد وٽان، وَهار، صاحب ربُّ، ستار، سَٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

پِيو وَٺنيان خواب خُمار، جڏهن تَسلي طرفان تِنهنجي، ۽ اوهان مَٿي اُڀ ڪنان، پِيو لاهي جَر جَبار، تان اَڇو اُجرو اُن سان، ڪري اوهان کي ڪَلتار، ۽ ميرائـِي مَردود جِي، نِـئي اوهان کان نِبار، ۽ ڪَنيان قلب قرار، پڻ پُختا اوهان جا پير ڪري.

تُنهنجو مالِڪ مَلڪن کي، ٿو وَحي ڪري، جنهن وير، ته اوهان سان گڏ آهيان، ڀيڙو آئون ڀَلير!، پوءِ آيا، جي اِيمان تي، ثابت رکو، سي شير!، دِليون دَهلائيندسِ تن جون، جن ڦِريَن کاڌو ڦير، پوءِ هڻونِ ڪُند، ڪَنڌن تان، مَٿا ڪُٽيونِ مَٿير!، پڻ ڇِڻڪيون سندنِ هَٿ، پير، سَڀْ ڪِنهن سَنڌ، سنڌ کان.

اُهو اِنهئ ڪاڻ، ته وِڌئون ڪاڻ ڪريم، ساڻ، پڻ سندسِ پيغمبر پاڪ سان؛ جو ڪاڻو وِجھندو ڪاڻ، ۽ ربَّ ۽ سندسِ رسول سان، پوءِ ڪانهي اُن ۾ ڪاڻ، ته صاحب ربُّ، سُڄاڻ، آهي، سزا ڏيڻ ۾، سخت گھڻو.

اِهو آهي، اوهان جو، پوءِ چکوسِ چڱِئَ چال، ۽ سَندو باھِ بحال، ڪاڙهو ڪافر ذات لئي.

اي مؤمن! مُنڪرن کي، جڏهن مِلو مَنجھ جنگ، ته اُنهن کي اَڙٻنگ!، پُٺيون نه ڏِيو پِڙ ۾،

۽ جو پُٽ ڏِيندن پَنهنجِي، واري اُنهي وار، مگر، ته موٽي جنگ لئي، پاسِيرو ڪِنهن پار، يا ڦِرِي پنهنجِي فوج ۾، ڪندڙ جاءِ قرار، تِنهن قابو ڪرايو پاڻ کي، ڏَمر مَنجھ ڏاتار، دوزخ اُن جو دار، ۽ مَٺو موٽڻ ماڳ ٿيو.

پوءِ، اوهان نه ڪُـٺو اُنهن کي، پر ڪُٺو کِين قهار، نه چُٽـئـِي، جڏهن چٽـئـِي، پر چٽيون چٽڻ هار، تان پاڻا وٺينِ پَرک چڱِي، جي مومن مڻياندار، سُڻندڙ سَمجھدار، الله جَلّ جَلالہٗ،

اهو اوهان هار، ۽ الله جَلّ جلالہٗ، هرگز ڏيندڙ هارِ، هر ڪم ۾، ڪافرن کي.

جي سوڀ گُھرو، ته سوڀ صحِي اوهان کي آئـِي، جي بَس ڪندا، ته آهي ڀَلِي، اوهان لي اِهائي، ۽ جي ورندا، ته ورندا سون اَسين به، ڪنهن پر نه پروائـِي، ۽ اوج اوهان کي، ڪُجھ نه ڏي، اَهنجو ڀَت ڀائي، ۽ وَر، جَجِهي هُجي جائـِي، مولىٰ، ته مَدد مؤمنين.

اي جن مڃيو!، سي مَڃيو ربُّ، ۽ سندسِ رسول، ۽ نه مُنهن موڙيو کانِس مَلول!، ۽ جڏهن ٻُڌو حُڪم حاضرِي.

۽ اَصل نه ٿيو، اُنهن جِھا، جن چيو، ته ٻُڌِي سون ڳالھ، ۽ هو، تن جو هِي حال، ته حُڪم نه ٻُڌن هيڪڙو.

آهن، اُهي اَلله وٽ، بُڇڙا وَهٽ بَحال، ٻوڙا، گنگا، ڪا ڳالھ، جي سُڻنِ، سَمجھنِ ڪِين ڪي.

۽ هُوند، چڱائـِي تن ۾، ڄاتِي ڄاڻڻهار، ته صَحِي سُڻائـِين تن کي؛ ۽ جي سُڻاينِ ستار، ته وريا پاڻهِين پار، ۽ اُهي مُنهن موڙيندڙ مُورهين.

اي اُهي جن مڃيو!، ٿيو تَهدِل تابِعدار، ربَّ ۽ سندس رسول جا، جڏهن پُڪارِئين تِنهن پار، جو جيارِينيان جھان ۾، ۽ سمجھو ته ربُّ ستار، ماڻهو ۽ سندسِ مَن وِچان، واحد ڦِري هروار، ۽ اُن ڏينهن آخرڪار، اَوهين مِڙئـِي ميڙيبا

۽ ڀَڄو تِنهن بِگيڙ کا، نه رَسندو، رڳو تن، اوهان مان عالَم ۾، جاڙون ڪيون جن، ۽ رکو ماهيت مَن، ته ربُّ ڏاڍو ڏُ ک ڏِيَڻون.

۽ ڪريو ياد زَمان، جڏهن هُئااوهين ٿورڙا، بي زرو زمين ۾، پيا دَهلو ڀر دامان، ته متان ماڻهو کـڻنيا، پوءِ ڏِنان اَجھو امان، ۽ ڪيان پَنهنجي مدد سان، غالب بي گمان ۽ پاڪ شين مان، پَڪ سان ، رِزق ڏِنا رحمان، ته مُؤمن اوهان مانَ، کائو ۽ ڳُڻ ڳايو.

اي اُهي جن مڃيو!، ۽ ڌاريان دِيانت، ته ربَّ ۽ رسول سان، نه ڪريو خِيانت، ۽ نه کائو اَمانت، جڏهن پاڻ پِيا پَروڙيو.

۽ پَرک پَروڙيو پاڻ لئي، پَنهنجا مال، وِيا، ۽ قادِر، ڪِبريا، اُن وٽ آهي، اجَر وَڏو.

اي اُهي جن مڃيو!، ڏَرو ڀَر ڏاتار، ڪري اوهان لئي ڪَرم سان، چِٽائـِي چوڌار، ۽ مِيٽي مَدايون اَهنجون، پڻ بخشِينِيان سڀ بار، ۽ صاحب ربُّ، ستار، آهي والِي، وَڏي وَڙ جو.

۽ جڏهن سِٽينِ سِٽائون، تولئي، ڦِريا، جي فُجار، ته وارِينئـِي سند واٽ تي، يا ڪُهنئي، ڪِ ڪَڍنِئي ٻَهار، ۽ سِٽائون سِٽينَ سي، سِٽي پڻ سَتار، ۽ قادر برقرار، سُهڻو سِٽِيندڙن ۾.

۽ جڏهن اَسان جون آيتون، پڙهجن مَٿنِ پاڻ، چي، ٻڌوسون، ۽ هُوند گُهرون، ته هِهڙيون چيوسون هاڻ، ناهن اِهي اُهڃاڻ، مگر آکاڻيون اڳين جون.

۽ چي، سانيمِ! ربَّ، ستار!، هِي جي حق، تو وٽان، ته اسان تي اُڀ ڪنان، ڇُهو ڇِپَن وار، يا اسان تي آزار، ڪو آزارِيندڙ، آڻ تون.

۽ هر گز تِنهن حال ۾، الله نه ڏينِ آزار، ته حاضر هُجين تون اُن ۾، ۽ نه ڏِيندڙ ڏُ ک ڏاتار، عرض جڏهن اِظهار، ڪَن پيا ربَّ ڪريم کي.

۽ اَٿن ڇا؟ ته اُنهن کي، نه کانئي خداوند، منع واري مسجد کان، جڏهن بد، ڪن پِابند، ۽ اُهي، نه آهن اُن جا، پاڙوسِي پسند، ڀاڙوسِي پاڪن سوا، هِي نه ٻِين جو هنڌ، ۽ گھڻا اُنهن مان گَند، پر پروڙِين ڪِين ڪِي.

۽ ناهي نماز اُنهن جِي، مَسجد وٽ مور، مگر تُوتارا ۽ تاڙيون، پوءِ ناھِ سندُ ڀَرپور، وَٺون ذوق ضرور، جِنهن موجب، ڪُفر ڪندا هئا.

جي ڦريا کان فرمانَ، خرچِين خزانا پَنهنجا، تان روڪِينِ ربَّ جي راه کان، پوءِ سِگھو خرچِيندس خان! موٽِي ٿِيندو مال سو، اُنهن تي اَرمان، نادان پوءِ نِڌان، ٿِينِ شِڪار، شِڪست جو. ۽ ڦِريا، جي فرمان کان، ميڙيا مڱر پار،

تان پليد کي، پاڪ ڪنان، ڌڻي ڪري ڌار، ۽ پليندن کي، ڪندو، هڪ ٻئي مَٿان هيڪار، پوءِ مِڙئـِي مِلائي هِڪ ڪندنِ، جِيئن ڪڪرن جيِ قطار، پوءِ مَنجھ دوزخ ڏِيندن دار، اُهي مُورِ وِڃائڻا مُورهين.

جي ڦريا، تن فرماءِ تون، بس ڪن، ته ڀلو تن ڪاڻ، جيڪِي اُنهن کان اڳ ٿيو، سو مرهينِ مِهر ساڻ، پوءِ جي پانهون ٿيندا پاڻ، ته پَر پهرينِ گذرِي پڪ سان.

۽ لَڙو ساڻنِ لال!، تان رهي، ڪِٿي نه رڳڙو، ۽ رَهي رڳو دين، ڌڻئ جو، پوءِ جي ڪيائون بَس بحال، پوءِ جيڪِي ڪن اعمال، سي ڏسندڙ آهي ڏيہ ڌڻي.

۽ جي ڦِريا، ته رکو فَهم ۾، ڳالھ اِها آئين، ته اللهَ آهي، اوهان جو، سائين سَدائين، سُهڻو سو سائين!، پڻ وَه، وَه،! جِھڙو واهرُو.

"۽ ڄاڻو

جڏهن هُئا ويجھي هنڌ تي، ۽ هو پراهون پنڌ، هئو هيٺائـِين هنڌ، اوڏو اوهان کي قافلو. ۽ هوند ٻَڌان ٻول ڪو ته وِڌان ٻول ۾ ٻِتُور، پر پرور پورا پاڻ ڪري، جي مٿان ڪم منظور، تان مُئو ، جو ساڻ ثابتِي، تِنهن کي ماري مُور، ۽ جو جِيو ساڻ ثابتِي، تِنهن جِياري ضرور، ۽ سُڻندڙ سڀ مَذڪور، دانا وڏو، پاڻ ڌڻي.

جڏهن ڏيکارئـِي، سي ٿورڙا، تُنهنجي سوڻي منجھ ستار، ۽ جيڪر سي ججھا ڪري، توکي ڏيکاريا ڏاتار، ته دِل ڀڳ ٿيا، ۽ بگڙيا، حڪم ۾ هيڪار، پر صحي سلامت رکيان، قادر ربُّ، ڪلتار، سو سائين سَمجھدار، جيڪي سِر سرير ۾.

۽ جڏهن اُهي اوهان کي، ٿورڙا پيو ڏيکاري ڏاتار، اوهان جي اکين ۾؛ وار ڪيان جنهن وار، ۽ آن کي، اُنهن جي اکين ۾، پيو اوڇو ڪري اظهار، ته ڪري ڪم مَنظوري، پورو پالڻهار، ۽ پڪ، پاڪ ڌڻي جي پار، موٽن مڙئـِـي معاملا.

اي جن مڃيو!، سي مليا، جڏهن، جَٿي سان جونجھار، پوءِ ثابت ٻَڌو سَندرو، پڻ ساريو گھڻو ستار، اِن آسري آڌار، ته صحِي رسندؤ سوڀ کي.

۽ ربَّ ۽ سندسِ رسول جو، ڪريو چيو، چڱِيء چال، ۽ نه بِگڙو، پوءِ دِل ڀَڳ ٿيو، پوءِ ٿِيندان زور زوال، ۽ سَهو؛ ته سَهندنِ نال، ڀيڙو بارِي بادشاه.

۽ اُنهن جِيئن نه ٿيو، ته سندنِ جاين مان، نڪتا، جي نڪار، اَجائـِي آڪڙ سان، مَنجھ ماڻهن، مُنهن نِهار، ۽ روڪِين ربَّ جي راه کان؛ ۽ صاحب ربَّ، ستار، جيڪِي ڪن ڪم ڪار، آھِ ڪُونڊو ڪندڙ اُن کي.

۽ جڏهن اُنهن جا ڪم، اُنهن لئي سِينگار يا شيطان، چي، اَڄ نه ڏاڍو ڏيہ ۾، ڪو اوهان کان اِنسان، آئون اوهان سان آهيان، جوڙِي وال جوان، جڏهن ڏِٺائين ٻه جوڙيون، ته کِسڪيو کِڙين ڀرخان، چي، آئون اوهان کان آهيان، بيزار بي گمان، آئون ڏِسان، جو اوهين نه ڏِسو، آئون دَهلان ڀَر دَيَّان، ۽ صاحب ربُّ، سُبحان، سزا ڏيڻ ۾، سخت گھڻو.

جڏهن ٻوليِن پِيا ٻِچا پڙا، ۽ جيٖ جن کي، منجھ جان، ته هُنن کي، دين هِنن جي، هَڻِي ڪيو حيران، جو رکي مَٿي رحمان، پوءِ سائين سَٻر، سَٻوجھ گھڻو.

۽ جي هُوند ڏِسِين حال تن، جي ڦِريا ڦيٽوڙا، پورو ڪندنِ پاڪ مَلڪ، وِجھندن وِڇوڙا، ۽ مُطرقن سان مُنهن، پُٺيون، سَٽي ڪندڙ سوڙها، چکو، پوءِ چوڙا، سَندا، سزا ساڙ جِي.

اَهنجي هٿن، اڳ حاج ڪئـِي، هِي اُن جو اَجر کَرو، ۽ ظالمِ ناھِ ذَرو، بارِي سندسِ بندن سان.

فِرعون وارن جِي، گَندِي گَت مِثال، پُڻ اُنهيان اڳي، جن نه مَڃيا، ربَّ جا، ڪَم ڪمال، پوءِ سَندنِ پاپن ۾، جَھليُنِ جَلَّ جَلال، بارِي سَگھو بحال، سزا ڏيڻ ۾، سخت گھڻو.

اهو اِنهي ڪاڻ، ته ڏاتار، نه ڦيري ڏات کي، جا ڪيائين ڪِنهن قوم تي؛ جا سين نه ڦيريْنِ پاڻ، جيڪِي سائين سَهنج ڪيا، سندنِ جِندن ساڻ، ۽ سُڻندڙ ربُّ، سُڄاڻ، پڻ سَمجھندڙ سَڀ ڳالهيون.

فِرعون وارن جِي، مَٺِيءَ چال مِثال، پڻ اُنهن کان اَ ڳيان؛ جن ڪوڙا چيا ڪالھ، سندنِ سائينءَ پاڪ جا، ڪيڏا ڪم ڪمال، پوءِ مايوسونِ مورهين، سندنِ نالائـِقين نال، ٻوڙي چڏيوسونِ ٻار ۾، فِرعون سندو آل، ۽ جاڙون ڪندڙ جال، مِڙئـِي هُئا مُورهين.

وَهِٽ بُڇڙا واحد وٽ، جن ڪئـِي ڪُفر جِي ڪار، پوءِ اُهي، نه مَڃين مُورهين؛

جن سان ٻڌئـِي ٻول ٻِيهار، وَرِي واعِدا پنهنجا، ڀَڃن بار بار، ۽ اُهي اِختيار، پَر نه ڪَن پرهيز جِي.

پوءِ، جي پَڪڙِين کِين، جنگ ۾، ته وِجھ ويڇون ، تن ساڻ، جي پويان سندنِ پاڻ، تان ساڱائينِ مانَ سي!

۽ جي ڀانئـِين ڀَو، ڪِنهن قوم کان، ڀَڃڻ اُنهن اَنجام، ته اُڇل وَرِي اُنهن ڏي، مُنهن مُقابِل ڄام!، خِيانتِي، جي خام، سي پَڪ نه وَڻن، ربَّ پاڪ کي.

بِلڪل نه ڀانئـِين ڪِين ڪِي، جي ڦِريا کان فرمان، ته ڪَسر ٿِيا ڪُفران، ڪَس نه ڪَسِيرو، ڏينِ سي.

پُهچي سَگهيا جنهن کي، سوتن لئي رکو تيار، طاقت جنگ جِھاد جِي، ۽ سَرحد تي سُوار، دُشمن ڊِيڄاريو تن سان، پَنهنجا، ڪِ پالڻهار، ۽ ٻِيا، نه ٻُجھو جن کي، ٻُجهي ڌڻِي، تن ڌار؛ ۽ جو خرچيو ربَّ جي راه ۾، سو مِلندان پُورا پار، ۽ اَوهان سان آخرڪار، ظُلم ذَرو ڪِين ڪَبو.

۽ جي جُھڪيا صُلح لئي، پوءِ اُن لئي جُھڪ، ۽ رک بارِي مٿي بار، سُڻندڙ ربُّ، ستار، سَمجھندڙ سڀ ڳالهيون.

۽ جي ٺڳڻ گُھرن توکي، پوءِ هادِي بَس، توهار، جنهن پَنهنجي مدد، ۽ مؤمن سان، طاقت ڏِنـئـِي تڪرار؛

۽ ڳَـنڍي، ڳولي هِڪ ڪيا، قَلب سندنِ ڪَلتار، جيڪر جيڪِي زمين ۾، لُٽـئي لَـک هزار، ته هِڪ ٻئي سان، تن جا هِنيان، مَلائيِي نه مُختيار!، پر الله هِڪ، هِڪ ڪيا، سندنِ قلب قرار ڏاڍو، سو ڏاتار، پڻ ڏاهو آي، ڏيہ ڌڻي.

اي نيڪ نبي! تولئي، آهي بَس الله، پڻ جي رَميا، تُنهنجِي راه، مومنن مان مُورهين.

مُرسل! ڀڙڪاءِ مومنِين، جنگ مٿي جونجھار!، ته هوندا صابر اوهان منجهان، پُورا وِيھ وِينجھار، ته کَـٽنڊا ٻِن سَون کان؛ جي هڪ سؤ، ته ڪنان هزار، مَنجھان تن مُنجهائـِـلِين، جن ڪَئـِي ڪفر جِي ڪار، اِهو اِن آڌار، ته قيامًا، نه سَمجھي قوم سا.

هِينئرهَلڪو اَوهان مٿان، بارِئَ ڪيو بار، ۽ ڄاتئـِين، ته آھِ اوهان ۾، هِيڻائـِي هيڪار، پوءِ هُوندا جي اوهان، صابِر سَو سَچار، ته صحِي ڀائـِن سوڀ سي، ٻن سَوَن تي ٻِيهار، جي هوندو هزار اوهان مان، ته ٻِن هزارنِيان ٻَهار، حُڪم حق درٻار، ۽ سائـِين ڀيڙو صابِرِين.

ناهي رَوانبئ کي، ته هُجَنسِ قيد ڪُفار، تان خون وَهائي خاڪ تي؛ نفعو ننڍِي ڄمار، اَوهين گُھرو ۽ گُھري ٿو، ٻِيو جھان جَبّار، ۽ ڏاڍو ڏيہ ڏاتار، پڻ حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

جي اڳ، نه اَنگ الله کان، لِکيو هو لاشڪ، ته تِنهن ۾ پَڪڙِينان پَڪ، جو وَرتان وِره وڏاندِري.

پوءِ کائو جيڪِي کَـٽيان، تنهن مان، مال حلال، ۽ رکو خوف خدا جو؛ اَلله جَلَّ جَلال، بَخشِيندڙ بَحال، مِڙنيان مِهربان گھڻو.

جي قيدي اَهنجي هَٿن ۾، چَئو تنهن کي پيغمبر! سَمجي خداخير ڪو، جي اَهنجي مَن اندر، ته اوهان کان وَرتو جو ويو، تنهن کان ڀلو بِهتر، ڏيندو؛ ۽ اَهنجي ڏوهن کان، ڪندو درگُذر، ۽ آهي ربُّ رهبر، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو .

خان! خيانت جو، توسان، جي پَھ پَچائـِن پُور، ته خيانت خدا سان، مَهند ڪيائون مُور، پوءِ، وَجھ وَٺائـِين اُنهن کان، زوري ساڻ ضرور، ۽ پَرور، ساڻ پَرُوڙ، پڻ حڪمتِي، هوشيار گھڻو.

آندو جن ايمان، ۽ پُوريائون پَرْ ڏيہ کي، لَڙيا ربَّ جي راه ۾، مانجِهي مَنجھ ميدان، سندن مال مَتاع سان، پڻ سندن جسم جان، ۽ ماڳ ڏِنائون ۽ مَددون، آڌر ڀاء عيان، اُهي ڀائر بي گمان، هرگز وارث هِڪ ٻِئي سندا. ۽ آندو جن ايمان، ۽ نه سِڌاريا ساڻيھ کان، تن موئي سندنِ مال مان، ڪاشئ اوهان لئي ڪانه، تان پلاڻينِ پرديس کي، ڇَڏي ماڳ مڪان؛ ۽ جي مدد گُھرنِيان مذهب ۾، ته مَٿيئان مهربان، تِنهن پَهر سوا، ته پاڻ ۾، پَڪا ٻَڌان پيمان، ۽ جيڪِي ڪريو مُنجھ جھان، سو ڏِسندڙ آهي ڏيہ ڌڻي.

جي ڦِريا کان فرمان، اُهي وارث هِڪ ٻِئن جا، جي ڪيان ڪِين ڪم، اِهو، ته ڀُون ۾ بي گمان، اهکو اِمتحان، پڻ هوندو وڏو وِڏور ڪو .

۽ آندو جن اِيمان، پڻ سِڌاريا ساڻيھ کان، ۽ لڙياربَّ جي راه ۾، جوڌا جنگ، جوان، ماڳ ڏِنائون ۽ مددون، اُهي مُقرّر مسلمان، بَخشش بي گمان، پڻ سَمر سڳورو، اُنهن لئي،

۽ آندو جن ايمان پوءِ، ۽ سانگ سِڌاريا، ۽ تو ڀيڙا لالن! لَڙيا، پوءِ اوهان مان عيان؛ ۽ قَرابتِي ڪي ڪن ڪنان، بهتر بي گمان، قادر جي ڪتاب ۾؛ سڀئي باب بيان، سَمجھندڙ سُبحان، حقيقت هر ڳالھ جي.