القرآن الڪريم

  • اينڊرائيڊ ايپليڪيشن
  • سهڪار
  • پراجيڪٽ ٽيم
  • پراجيڪٽ بابت
  • مترجمين
    • قرآن جو پيغام (تاج محمود امروٽي)
    • ائين چيو اللہ (علي خان ابڙو)
    • بيان الرحمان (عبدالوحيد جان سرهندي)
    • سنڌي قرآن (سيد فرمان علي)
    • احسن البيان (محمد ادريس ڏاهري)
    • الھام الرحمان (مولانا محمد مدني)
    • فُيُوضُ الفُرقان - پِير محمد ڪرم اللہ الاھي (دلبر سائين)
    • نُورُالقُرآن (مولوي حاجي احمد ملاح)
    • البُرھان (محمد عثمان ڏيپلائي)
    • تفھيم القرآن (سيد ابوالاعليٰ مودودي)
    • القرآن (ڊاڪٽر عابد لغاري)
    • قرآن مجيد (ترجمو : عبدالسلام ڀُٽو)


 

رڪوع : 2 سُوۡرَۃُ الۡقِیٰمَۃِ مَکِّیَّۃٌ آيتون : 40


بِسۡمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحِيۡمِ

لا أُقسِمُ بِيَومِ القِيٰمَةِ (آيت : 1)

آئون شاهِد واريان، محشر جو ميدان،

وَلا أُقسِمُ بِالنَّفسِ اللَّوّامَةِ (آيت : 2)

آئون گُواھ گُذاريان، پاڻ پَلِيندڙ جان،

أَيَحسَبُ الإِنسٰنُ أَلَّن نَجمَعَ عِظامَهُ (آيت : 3)

ڪافِر ڪِيئن قَلب ۾، ٿو غلط رکي گُمان، ته ميڙي نه سَگھون مُورهين، هَڏيون گُڏيون حيران؟

بَلىٰ قٰدِرينَ عَلىٰ أَن نُسَوِّىَ بَنانَهُ (آيت : 4)

پُورا پيرون اُن جا، تائـِين نُنهن نِشان، سَڀ آڱريون اِنسان، برابر بَنايون.

بَل يُريدُ الإِنسٰنُ لِيَفجُرَ أَمامَهُ (آيت : 5)

اُٽلو اڳتي آدمِي گُھري، ته گُناھ ڪَندو،

يَسـَٔلُ أَيّانَ يَومُ القِيٰمَةِ (آيت : 6)

وَتِي وَرِي پُڇندو،ته ڪڏِهن ڏِينهن قِيام جو.

فَإِذا بَرِقَ البَصَرُ (آيت : 7)

پوءِ جڏهن، اَک اَڇِي ٿئـِي ،

وَخَسَفَ القَمَرُ (آيت : 8)

۽ وَرتو چَنڊ ويِو

وَجُمِعَ الشَّمسُ وَالقَمَرُ (آيت : 9)

۽ سِچ ۽ چَنڊ سَلهاڙيا، هِڪ سان، ٻَڌو ٻِيو،

يَقولُ الإِنسٰنُ يَومَئِذٍ أَينَ المَفَرُّ (آيت : 10)

اُن ڏِينهن اَڙِيل آدمِي، پُڇندو، پُڇندو پِيو، هِن باھ کان ڀَڄڻ جو، ڪِٿ ڪو ٿاڪ ٿيو؟

كَلّا لا وَزَرَ (آيت : 11)

چِٽو ڪِنهن چَيو، پَٽِين پَناھ ناھِ ڪو.

إِلىٰ رَبِّكَ يَومَئِذٍ المُستَقَرُّ (آيت : 12)

اُنهِئَ ڏاڍي ڏِينهن ۾، جِتي ڀَڄڻ ڀيڻيون بَند، سُک جو، هِڪ ئـِي هَنڌ، تُنهنجي پَروَر پاڪ ڏي.

يُنَبَّؤُا۟ الإِنسٰنُ يَومَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَأَخَّرَ (آيت : 13)

اُنهِئَ ڏِينهن اِنسان کي، پَوندي خُوب خَبر، جو سَنباهِين سَمر، پڻ جو ڍيلر ڍيلي ڇَڏيو.

بَلِ الإِنسٰنُ عَلىٰ نَفسِهِ بَصيرَةٌ (آيت : 14)

شاهِد پَنهنجو پاڻ تي، آهي اُٽلندو اِنسان،

وَلَو أَلقىٰ مَعاذيرَهُ (آيت : 15)

۽ بهانا بيان، کڻِي ڪَري، ڪي به، ڪيترا.

لا تُحَرِّك بِهِ لِسانَكَ لِتَعجَلَ بِهِ (آيت : 16)

اُن سان، اڳ ۾، چورمَ تون، ڄِڀ پَنهنجي کي ڄام! تان تَڪڙو ٿِي تمام، پَڙِهين هِن پَيغام کي.

إِنَّ عَلَينا جَمعَهُ وَقُرءانَهُ (آيت : 17)

آهي ڪَم اَسان جو، ميڙڻ سو مَذڪُور، پَڙهڻ پُورو اُن جو، زَبر زير ضَرُور،

فَإِذا قَرَأنٰهُ فَاتَّبِع قُرءانَهُ (آيت : 18)

پوءِ پَڙهيوسُونسِ، ته پوءِ تون هل حُڪم تي حُضور!،

ثُمَّ إِنَّ عَلَينا بَيانَهُ (آيت : 19)

اَسان مَٿي مُور، بار سَندسِ بَيان جو.

كَلّا بَل تُحِبّونَ العاجِلَةَ (آيت : 20)

سِرهي ٿيو سُڄاڳ، مُوڙهل آهيو مُورِهين، دُنيا سان دِل رکو، جا مانجھاندي جو ماڳ،

وَتَذَرونَ الءاخِرَةَ (آيت : 21)

۽ ڇَڏيو سَچو سُهاڳ، جَٽادار جَھان جو.

وُجوهٌ يَومَئِذٍ ناضِرَةٌ (آيت : 22)

ڪي مُنهن مَحشر ڏِينهن ۾، ڪر کڙيا کٽڻهار،

إِلىٰ رَبِّها ناظِرَةٌ (آيت : 23)

ڪَنِ نيڻن سان نِهار، پَنهنجي پالڻهار ڏي.

وَوُجوهٌ يَومَئِذٍ باسِرَةٌ (آيت : 24)

۽ ڪي مُنهن مَحشر ڏِينهن ۾، ڪوجھا ڪوماڻا،

تَظُنُّ أَن يُفعَلَ بِها فاقِرَةٌ (آيت : 25)

ڀانئن بيگانا، ڪَبِي ساڻنِ، ڪا وَڏِي.

كَلّا إِذا بَلَغَتِ التَّراقِىَ (آيت : 26)

هَرگز نه، جڏهن هِڪي ۾ اَچِي، سوڙهو ٿئي ساھ،

وَقيلَ مَن راقٍ (آيت : 27)

۽ اَتي لڳندِي آھِ!، ته ڪو مانڊو ويجھو مُلڪ ۾!.

وَظَنَّ أَنَّهُ الفِراقُ (آيت : 28)

۽ پاتئين برقرار، ته آيو ڏينهن ڏهاڳ جو،

وَالتَفَّتِ السّاقُ بِالسّاقِ (آيت : 29)

بڪي، بڪي تان ويڙهبي، هيبت کان هيڪار،

إِلىٰ رَبِّكَ يَومَئِذٍ المَساقُ (آيت : 30)

تنهنجي پرور پار، ڪاهي هلندو، قافلو.

فَلا صَدَّقَ وَلا صَلّىٰ (آيت : 31)

پوءِ نه وِسهيو ويسلو، ۽ نَه پَڙهيِن نِمازُون نُور،

وَلٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلّىٰ (آيت : 32)

۽ ڪُوڙيون ڪوٺئـِين ڳالهيون، ۽ مُنهن مَٽيائـِين مُور،

ثُمَّ ذَهَبَ إِلىٰ أَهلِهِ يَتَمَطّىٰ (آيت : 33)

مَرڪندو مَغرور، وَرِي اُٿليو، سَندسِ عَيال ڏي.

أَولىٰ لَكَ فَأَولىٰ (آيت : 34)

هَي هَي ! تِنهنجي حال کي، ٻَر ٻَر! پوءِ ٻِيهار،

ثُمَّ أَولىٰ لَكَ فَأَولىٰ (آيت : 35)

وَرِي هَي هَي! تِنهنجي حال کي پوءِ ووءِ ووءِ! ويرو تار!،

أَيَحسَبُ الإِنسٰنُ أَن يُترَكَ سُدًى (آيت : 36)

ماڻهو پَنهنجي مَن ۾، ڪِيئَن آڻي اِعتبار، ته بِنا ڪِنهن ڪم ڪار، ڇَڏيو وڃي ڇُڙ واڳ سو؟

أَلَم يَكُ نُطفَةً مِن مَنِىٍّ يُمنىٰ (آيت : 37)

ڇا؟ هُئو نه ڦُڙو ڌات جو، جا جَھري وانگر جَر،

ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوّىٰ (آيت : 38)

ٿيو موٽِي روڙو رَت جو، ساڳِي صُورت ڄَر، پوءِ گَھڙيائـِين گھاٽ کي، پوءِ پُورو ڪيو پَروَر، سَرکو سَڀَينِ اڱرين، سُهڻو سَربَسر،

فَجَعَلَ مِنهُ الزَّوجَينِ الذَّكَرَ وَالأُنثىٰ (آيت : 39)

پوءِ ڪَيائـِين نارِيون، نَر، ڦيري اُن ڦُڙي مَنجھان.

أَلَيسَ ذٰلِكَ بِقٰدِرٍ عَلىٰ أَن يُحۦِىَ المَوتىٰ (آيت : 40)

اُهو اِن ڳالھ مَٿي، قادر ناهي ڪِيئن؟ ته مُئا مُهنديِـين جِيئن، جِياري جَلَّ شَانَہٗ.


مالي سھائتا ڪندڙ:

© سنڌسلامت ڊاٽ ڪام 2017 - 2025