آئون شاهِد واريان، محشر جو ميدان،

آئون گُواھ گُذاريان، پاڻ پَلِيندڙ جان،

ڪافِر ڪِيئن قَلب ۾، ٿو غلط رکي گُمان، ته ميڙي نه سَگھون مُورهين، هَڏيون گُڏيون حيران؟

پُورا پيرون اُن جا، تائـِين نُنهن نِشان، سَڀ آڱريون اِنسان، برابر بَنايون.

اُٽلو اڳتي آدمِي گُھري، ته گُناھ ڪَندو،

وَتِي وَرِي پُڇندو،ته ڪڏِهن ڏِينهن قِيام جو.

پوءِ جڏهن، اَک اَڇِي ٿئـِي ،

۽ وَرتو چَنڊ ويِو

۽ سِچ ۽ چَنڊ سَلهاڙيا، هِڪ سان، ٻَڌو ٻِيو،

اُن ڏِينهن اَڙِيل آدمِي، پُڇندو، پُڇندو پِيو، هِن باھ کان ڀَڄڻ جو، ڪِٿ ڪو ٿاڪ ٿيو؟

چِٽو ڪِنهن چَيو، پَٽِين پَناھ ناھِ ڪو.

اُنهِئَ ڏاڍي ڏِينهن ۾، جِتي ڀَڄڻ ڀيڻيون بَند، سُک جو، هِڪ ئـِي هَنڌ، تُنهنجي پَروَر پاڪ ڏي.

اُنهِئَ ڏِينهن اِنسان کي، پَوندي خُوب خَبر، جو سَنباهِين سَمر، پڻ جو ڍيلر ڍيلي ڇَڏيو.

شاهِد پَنهنجو پاڻ تي، آهي اُٽلندو اِنسان،

۽ بهانا بيان، کڻِي ڪَري، ڪي به، ڪيترا.

اُن سان، اڳ ۾، چورمَ تون، ڄِڀ پَنهنجي کي ڄام! تان تَڪڙو ٿِي تمام، پَڙِهين هِن پَيغام کي.

آهي ڪَم اَسان جو، ميڙڻ سو مَذڪُور، پَڙهڻ پُورو اُن جو، زَبر زير ضَرُور،

پوءِ پَڙهيوسُونسِ، ته پوءِ تون هل حُڪم تي حُضور!،

اَسان مَٿي مُور، بار سَندسِ بَيان جو.

سِرهي ٿيو سُڄاڳ، مُوڙهل آهيو مُورِهين، دُنيا سان دِل رکو، جا مانجھاندي جو ماڳ،

۽ ڇَڏيو سَچو سُهاڳ، جَٽادار جَھان جو.

ڪي مُنهن مَحشر ڏِينهن ۾، ڪر کڙيا کٽڻهار،

ڪَنِ نيڻن سان نِهار، پَنهنجي پالڻهار ڏي.

۽ ڪي مُنهن مَحشر ڏِينهن ۾، ڪوجھا ڪوماڻا،

ڀانئن بيگانا، ڪَبِي ساڻنِ، ڪا وَڏِي.

هَرگز نه، جڏهن هِڪي ۾ اَچِي، سوڙهو ٿئي ساھ،

۽ اَتي لڳندِي آھِ!، ته ڪو مانڊو ويجھو مُلڪ ۾!.

۽ پاتئين برقرار، ته آيو ڏينهن ڏهاڳ جو،

بڪي، بڪي تان ويڙهبي، هيبت کان هيڪار،

تنهنجي پرور پار، ڪاهي هلندو، قافلو.

پوءِ نه وِسهيو ويسلو، ۽ نَه پَڙهيِن نِمازُون نُور،

۽ ڪُوڙيون ڪوٺئـِين ڳالهيون، ۽ مُنهن مَٽيائـِين مُور،

مَرڪندو مَغرور، وَرِي اُٿليو، سَندسِ عَيال ڏي.

هَي هَي ! تِنهنجي حال کي، ٻَر ٻَر! پوءِ ٻِيهار،

وَرِي هَي هَي! تِنهنجي حال کي پوءِ ووءِ ووءِ! ويرو تار!،

ماڻهو پَنهنجي مَن ۾، ڪِيئَن آڻي اِعتبار، ته بِنا ڪِنهن ڪم ڪار، ڇَڏيو وڃي ڇُڙ واڳ سو؟

ڇا؟ هُئو نه ڦُڙو ڌات جو، جا جَھري وانگر جَر،

ٿيو موٽِي روڙو رَت جو، ساڳِي صُورت ڄَر، پوءِ گَھڙيائـِين گھاٽ کي، پوءِ پُورو ڪيو پَروَر، سَرکو سَڀَينِ اڱرين، سُهڻو سَربَسر،

پوءِ ڪَيائـِين نارِيون، نَر، ڦيري اُن ڦُڙي مَنجھان.

اُهو اِن ڳالھ مَٿي، قادر ناهي ڪِيئن؟ ته مُئا مُهنديِـين جِيئن، جِياري جَلَّ شَانَہٗ.