اي اوڍِيندڙ اوڍڻِي!،

پيرن ڀَر ٿِي پاڻ، ڪَر خَبردار خَلق کي، ڪَرِينِ ڄيري سندو ڄاڻ،

۽ پَنهنجي پاڪ ڌَڻِئ جِي، پوءِ وَڏائـِي واکاڻ،

پوءِ ڪَپڙا پَنهنجا پاڪ رَک،

۽ مَر مِڙوئـِي ڇاڻ،

۽ هِن نِيَّتَ نيڪِي ڪِيَم ڪر، ته ڀَرِين پَنهنجا ڀاڻ،

۽ پَنهنجي پَروَر ڪاڻ، سَب ڪُجھ سَھ سَرِير تي.

پوءِ جڏهن وِيندو ڏَنڊ کي، ڦوڪيو سِين فرمان،

پوءِ ڏِينهن اُهو، ڏِينهن آھِ سو جَبَرو مَنجھ جَھان،

ڪَٺڻ سِر ڪُفران، اُهکو، نَه سَهکو آھِ سو.

ڇَڏ مُون ۽ اُن کي، جنهن کي، جوڙِيَم تَنْها تَن،

۽ ڪَيَمِ ڪُشادو ڪاڻ تِنهن، دُنيا دولت، ڌَن،

حاضِر پُٽ هَڪَيا تَّڪيا، اَکيَن اڳيان پَسجن،

۽ ڪيڏٖي، سِين ڪَرمن، پُٺ پَکيڙِيَمِ اُن جِي.

موٽي ڀانئي مَن ۾، اَڃا به ڪريانسِ ڪَسر،

اُونهون؛ اَسان جون آيتون، سَگھون سَربَسر، مَڃڻ ڪَنان مُنهن ۾، هُو سَرڪش وِجھندڙ سَر،

ڪِنهن سَخِتي واري سَر، وِهلو واهِيندسِ اُن کي.

وَر وَر تِنهن وِيچاريو ۽ تَڪئـِين تورئـِين ڳالھ،

پوءِ ڌُران وِيو ڌِڪارجِي، پَهتو ڪِيئن پيمال،

وَرِي بِه تَڙيو توڙ ڪنان، ڪِيئن، ڪِئـِين خام خيال،

وَرِي نوڪ نِهاريو، ڪاوڙ ساڻ ڪُلال،

وَرِي کوٽٖي مُنهن کٽو ڪيو، گُھنڊ هَنيو گھنٽال،

وَرِي پانهون وَريو پوئتي، ۽ ڪيائين تڪبر تال،

پوءِ ڪافِر ڪَڍِي مُنهن ڪئي، هِن پَر بات بَطال، هِي مَذڪُور ناھِ مگر، جادو هلندڙ جال،

هِي مَذڪُور ناھِ مگر، ماڻهوءَ جِي مَقال،

سگهو کِيَسِ سَقر ۾، هَڻنداسون هر حال،

سَچ پَچ سَقر آهي ڇا؟ ڪِنهن ڪَل ڏِنئـِي اَڄ ڪالھ؟

ڇُو تو ڇَڏي ڪو نه ڪو، بَچائي نَه بحال،

چارِي چَڱِئ چال،

آهِن اُوڻِيہ اُن مَٿي.

۽ مَلڪن ري، مَڱَر تي، نه ڌارياسون دَربان، ۽ توڙان تيارِي تِن جِي، ڪنهن ٻئي لئي، ڪَئـِي سون ڪانه، مگر مار مُنڪرِين، جي ڦِريا، کون فرمان، تان پَڪ ڪن، ڪتاب جِن کي، اڳي ٿيا اِحسان، ۽ وَڌن اُهي اِيمان ۾، آندو جِن اِيمان، ۽ ڪِتابي قُلُوب ۾، نه گَڏِينِ ڪو به گُمان، پڻ مُؤمن مُسلمان، جي جي نه رکن، جان ۾. ۽ تان مرض جِن جي مَن ۾، يا ڪافِر ذات، ڪُلال، سي سَمجھي ڪُوڙ قِيام کي، ڳالهائـِنِ هِئَ ڳالھ، ته اَلله اِرادو ڇا ڪيو، منجھان هِن مِثال، گُھري تِنهن کي، گَس ڪنان، ڦيري ڇَڏي فى الحال، پڻ ڀَلو ڪري ڀال، وَڻيسِ، تِنهن کي واٽ ڪري. ۽ تُنهنجي سائـِينءَ جي، سِپاھ کي، ٻِئو نه ٻُجھي اُن ڌار،۽ مگر ماڻهنِ هارِ، هِي ري نَصِحيت، ناھِ ٻِيو.

سَچ پَچ ساک چَنڊ جِي،

پڻ جَڏهن رَمِي پوءِ، رات،

ساک سُنهاري صُبح جِي، جڏ پِرھ ڦُٽي پِرڀات،

وَڏِي آھِ، وَڏِيَن مان، بيشڪ اِها بات،

لِڱ ڪانڊارِيندڙ لات، آھِ آدم ذات لئي.

آھِ اوهان مان اُنهن لئي، هِئَ نَصِحيت نِبار، گُھري ته، اُسري اڳڀرو، يا پُرٖي پويِين پار،

هَر ڪِنهن جانَ، جَھان ۾، ڪيا جي ڪم ڪار، گِروِي، گِرفتار، اَوس آهي اُن م.

آهِن اُن کان ڌار، سائـِين سائي هَٿ جا،

بالمِ باغ بهشت ۾، پُڇن

پاپين کان پار،

هِن هاڃي ۾ هيڪار، آن کي، ڪاهي ڪِنهن هَنيو؟

چي، هَي هَي ! هُئاسُون ڪِين ڪِي، پَڙهندڙ نِمازون نُور،

۽ ڏِيندا نه هُئاسون ڏُٻرن کي، مانِي ڌانِي مُور،

۽ ضِديَن سان ضَرُور، هُئاسُون ڀيڙا بَحث ۾.

۽ هُئاسون روز حساب کي، ڪُوڙو ڪوٺِيندا ڪالھ،

تان اَجل اَسان تي آئيو، پَڌر پَئـِي سَڀ ڳالھ،

پوءِ بَچائينِ نَه بَحال، واهِر، مِڙِني واهِرِين.

پوءِ آهي ڇا، اُنهن کي، ته ڪَنان مُوچارِئَ مَت، آڏي ڪَنڌ آهِين سي، سَندنِ اِي صفت،

گوهيون ڏِيندڙ گوڙ کان، گَڏھ جِھڙي گَت،

ڀڳا سي ڪِنهن ڀَٿ، هَنگامي ۽ هُل ڪنان.

اُٽلو گُھري، اُنهن مَنجھان، هَر مرد اِها مُراد، ته اُن کي، ٿيئٖي اِمداد، ڪو خط خُلاصو خير جو.

اُونهو، آخِرت کان، بَلڪ نه ڊِڄن بيداد،

هِي ياداشت، يَقِين سان، جو گُھري، ته رکيس ياد،

۽ ياد نه ڪَن اِرشاد، مَگر گُھري مُون ڌَڻِي.

اُهوئـِي آهي سو، جِنهن کان ڪَنبڻ آهي ڪار، ۽ بيشڪ بَخشڻهار، مَرهڻ وارو مِهر سان.