ڪِنهن سائـِل ڪَيو سُوال، اِيندڙ ڪِنهن عَذاب جو،

آهي اِنڪارِيَن تي، واقِع سو وَبال،

ڪونهي رَبَّ ڪَرِيم کان، ڪو جھالُو تِنهن جَنجال،

جو سائين سَوِين سِيڙهيَن، بي حد بُلند بحال، رُوح ۽ مَلائـِڪ رَبَّ جا، نُورِي نيڪ نِهال، ڏانهسِ چَڙهن جِنهن ڏِينهن ۾، عَرض کَڻِي اَحوال، پَنجاھ هَزارِين سال، آهي عَرصو اُنهِئَ ڏِينهن جو.

پوءِ سھ تون سَهڻ سُهڻو، رَک مَن ۾ هِي مَذڪُور،

هٖي ڏِسن اُهو ڏِينهن ڏُور،

اَسِين ڏِسون اوڏڙو.

اُڀ تَپِي ٽامون ٿئي، وِگھارِيل جِنهن وار،

۽ جاڏا جَبل جَھان جا، پَڻِي پِڃيَل جا پار،

گَھرو گَھري دوست جِي، پُڇي نه خَبر چار،

ڏيکاربَنِ تِنهن ڏِينهن ۾، هلندي هاوِي پار، اُنهِئ ڏِينهن جي عَذاب کان، گُھرندو گُنہ گار، ته جيڪر گھوري جند تان، بيٽا،

بِيوِي، ڀار،

پڻ ڪُڙم قَبِيلا پانهنجا، جي سوڙِهي لَهنسِ سار،

پڻ اُتر آڇي اُن مَٿان، ڀُونءَ ۾ جي ڀانڊار، ته پَروَر وَٺٖي پار، وَرِي آجو ڪري اُن کي.

بِلڪُل بَدلو ناھِ ڪو، سِرهٖي ٿِي سُجاڳ، بي شڪ آهي باھِ سا، ڀَڙ ڀَر ڪري ڀَڙاڳ،

ساڙيو اُڇلي سيڪ سان، اوسا پاسا آڳ،

تِنهن کي پُڪاري پوئـِتان، ته مُون ۾ تُنهنجو ماڳ، جو پاڻهِين وَريو پوئـِتي، ۽ وَرائـِين وِنگِئَ واڳ،

۽ لِکين ميڙئـِين لاڳ، پوءِ ڪيائـِين ڪُنجي ڪُلف ۾.

موراهِين ماڻهوءَ کي، وِيو بَنايو بيزورو،

آهي دانهِيندڙ دَرد مان، ٿِئيسِ جي ٿورو،

۽ جڏهن ٿئي مَٿسِ ٿورو، ته قابو، ڪارخير کان.

مگر نمازِي نيڪ سي، آهِن اُن کان ڌار،

نِت نِت سَندنِ نماز تي، جي دائم دِلقرار،

۽ پتيون سَندنِ پيدائش ۾، جِھڙِي جوڙي جوڙڻهار،

هر مڱتي، مُحتاج لئي، ٻَڌل ڏان ٻِيهار،

اُهي جي عدل جي ڏِينهن ۾، آڻِينِ اِعتبار،

۽ ڏرندڙ سَندنِ ڏاتار جي، سَزا کان سَهوار،

ته آهي سَندنِ اَلله جو، اَڻٽر سو آزار،

اهي جي سَندن اگھاڙ تي، آهن پورا پهريدار،

سَوا گَھر ۽ گولِيين، جِن جا، هَٿ ٿِيَن حَقدار، ڇُٽل سي ڇِينڀ ڪنان، بَچيَل کون ڀَلڪار،

جِن، تِن سوا ٻِي تانگھ ڪئـِي، بيشڪ سي بَدڪار،

اُهي جي عَهد، اَمانتون، سَنڀالِين سَچار،

سي جي سَندنِ ساکن تي، بيٺل بَرقرار،

سي جي سَندنِ، نماز جي، واهيپَ ڪن هر وار،

عِزَّت ساڻ اَپار، اُهي آهِن باغ بهشت ۾.

پوءِ آهي، ڇا اُنهن کي، جِن اَنڌن ڪيو اِنڪار،

تو وَٽِ تڪڙا ميڙ ڪن، سَڄي، کٻي پار،

ڇا، هرڪو هِرکي تن مان، تَڪون ڪري تڪرار، ته گِھڙندو باغ بِهشت ۾، جِت سدابُوندبهار؟

اِيئن آهي ڪو نه ڪو، هِنيون رَک هوشيار، اَسان اُپايا جِنهن مَنجھنان تنهِنجِي سَڀن سُڌ سَنڀار،

پوءِ ساک نه سائـِين جِي کڻان، جو مُندن مَٿي ڌار، بَنائـِيندڙ بُرجَن سان، اولھ، اوڀر پار،

ته سَچ پچ اَسِين آهيون، وَڏِي سَگھ سَرڪار، ته مَٽي ميٽي اُنهن کي، ٻِئا جوڙيو نيڪ نبار، ۽ ڪٿي اَسين نه آهيون، هرگز کِيندڙ هار،

پوءِ ڇَڏِيِين ته گُھنڊ گھڙينِ ڪي ۽ کيلِينِ کيل خوار، تان ڏِسنِ اُنهئ ڏِينهن کي، جنهن جا ساڻنِ قول قرار،

تائُو تُربتن مان، جڏهن نِڪرندا نِروار، ڪَر ڀَڄندا وَڃنِ بُتن تي، يا ميڙُو ميلي پار،

اَکيون اُجھائل اُنهن جون، رَسَندن ذِلت زار، سا آهي اُهائـِي وار، جنهن جو ٻول ٻَڌو وِيو اُنهن سان.