الٓـمّٓـصٓ جِي،

پرور کي، پَروڙ، توڏي لاٿو ويو ليک ڪو، پوءِ هُجي، ڪانه حُضور!، تُنهنجي سِيني ۾، سوڙه ڪا، تنهن کان ذرو ضرور، تان ڊِڄار اُن سان، ڍوليا! باه ڀَران، ڀَرپُور، ۽ مومنن لئي مُور، موچارو مَذڪور، سو.

جو اُتريان آگي ڪنان، لڳو لَڙه تِنهين، ۽ تِنهن ري، ٻِين ٻيليَنِ مان، نه لڳو ڪَڍ ڪنهين، اوهان، مَنجھان تِنهين، پُورو پُنو پِرائيو.

۽ ڪياسون ننگر ناس ڪَئين، پوِ اسان جو عذاب، رات سِين، مَنجھ خواب، يا مانجھاندي ۾ مارڪو.

پوءِ وائـِي نه هُينِ تِنهن وار، جڏهن آينِ وار اسان جو، مگر چيائون مُنهن سان، ته هُئاسون هاڃيڪار،

پوءِ پُڇنداسون اُنهن کان، آيا پيغمبر جن پار، پڻ کولي خَبر چار، پُڇنداسون پيغمبرن کان.

پوءِ مَٿنِ صحِي سُڌسان قِصو ڪنداسين، ۽ اُنهن کان اَسين، دُور نه آهيون، دم گھڙِي.

۽ اُنهي ڏينهن تور، واجبِي وَهنوار سان، پوءِ آجا اُهي اَتور، جن جو، ڳرو بار ٿيو.

۽ هَلڪو جن جو بار ٿيو، اُهي، سي آڄاڻ، جوکي ۾ سندنِ جانِيون، پاڻهين وِڌائون پاڻ، اَسان جي آيتن ساڻ، جيلانهن، جاڙون ڪن پيا.

۽ ڏِنوسون زور، زمين ۾، آن کي، ماڳ مَڪان، ۽ ڪيو سون اوهان جو اُن ۾، مُقرّر گُذران، اُنهيءَ جا اِحسان، ٿورا، ٿورا، ڳائيو.

۽ بَنايو سُونِيان بحال، پوءِ سِينگاريون سُونِينان صُورتون، موٽِي مَلائڪن کي، چيو سون اِهڙِي چال، ته نَمو آدم اڳيان، پوءِ نَميا نيڪ نِهال، مگر نَمندڙنِ نال، شيطان شامل ڪِين هو.

چي، توکي جُھڪڻ کان، ڪِنهن جَھليو، جڏهن ڪيئـِي، مُون فرمان، چي، آئون آهيان اُن ڪنان، ڀَلو بي گمان، هُن کي مِٽِيان، مِهربان!، مُون کي جوڙئـِي جوت مان.

چي، لَھُ هِن مان؛ تون نه لَهين، ته مَنجھسِ پَڏائين پاڻ، پوءِ نِڪر هِن مان هاڻ، تون نِدورا! ننڍڙن مان.

چي، مُهلت ڏِنيمِ مُورهين، تِنهين ڏِينهن تائين تمام، تان اُٿاريا اِهي وڃن، موٽي، مان مقام،

چي، مدت، سا مُدام، تون مُهلتينِ مان مُورهين.

چي، مُون کي مُنجھائـِي، جنهن سان، اُن جو قسم ڪلتار، ته وِهندس، تُنهنجِي واٽ سَنئين، جَھلي آئون جبار!

پوءِ، ايندوسينِ اڳيان ۽ پُٺيان، پڻ سَڄي، کَٻي پار، پوءِ گھڻا شُڪر گذار، آگا! نه ڏِسندِين اُنهن ۾.

چي، نِڪري هِن مان، نِڪما!، خراب ۽ خوار، جو هِنن مان، هَلندو تو پُٺيان، ته ڪندسِ برقرار، ٽانڊي کي ٽِمٽار، اَهنجي سَڄي ساٿ کي.

۽ اي آدم! ڪر آرام، پُڻ بِيبِي تُنهنجي، باغ ۾، پوءِ واپرايو وَڻِي تِتان، تَازِي توڻ طَعام، ۽ ويجھاهِن وڻ هيڪڙي، نه وَڃو مُور مُدام، هُوندا، پوءِ هَمام!، بلڪل بيدادن مان.

پوءِ اَچي اِبليس اُنهن کي، وِڌو ڪو وسواس، تان لاهينِ، سو لِباس، جو اوِڍيؤن، سندنِ اُ گھاڙ تان. چي ربَّ نه روڪِيان، هن وڻ کان، مگر اِنهيء ڪاڻ، ته نه هُجو مَلڪ پاڻ، يا هميشه هوندنِ مان.

۽ پوءِ کَيائين سُنهُن، ته آئون اوهان جي، خير خواهن مان خاص،

پوءِ وِرسايائينِ سين وسواس، جڏهن واپرايؤَن وَڻ منجھان. ته کُليون اگھاڙون اُنهن جُون، لَهِي ويو لِباس، ۽ اوڍينِ پئا اُداس، پَنان باغ بهشت جا. ۽ ڪَيَنِ سَڏسُبحان، ڇاهِن وَڻ کان مون نه روڪيان؟ پڻ چيو مهان، ته شقِي شيطان، عَدو اوهان جو وپَڌرو.

چي، سانيمِ!، پاڻهِين پاڻ سين، ڪيوسون ڪَلور، ۽ تون نه مَرهِيندِين جيڪڏهن، ۽ مِهر نه ڪندين، ڪامُور، ته ضرر مَنجھ ضرور، هونداسون، اَڻ هوندن مان.

چي، هيٺ لَهو هاڻ، ڪي ويرِي هوندا، ڪِن جا. ۽ ڀُون ۾، اوهان لئي ڀاڻ، پڻ وَٽابو، ڪنهن وقت سين.

چي، اِن مَنجھان جِياربا، پن اُن منجهان مارِبا، ۽ ورِي اُٿاربا، آخر ڏينهن، اُن منجھان.

اي آدم ذات!، وٖيس اُتاريو سون اوهان مٿي، جِنهن سان جِسم، ڍڪيو، ٻئو عمدو عِيد برات. پِهرڻ پَٽ پرهيز جو، سُهڻِي، سا سوغات، آهي اِها اَلله جِي، ڏاتِيَن مَنجھان، ڏات، تان ڀورا! مَن ڪابات، سمجِھي سَنڀالِينِ پاڻ کي.

ابليس اوهان کي، آدميو! نه ڏي لَر لَغار، بابا اَهنجا، بهشت مان، جِيئن ڪيائين ٻَهار، لاهِينِ لَٽا، تان ڪري، سندنِ اُ گھاڙون اِظهار، ڏِسي اوهان کي، جِتان ڪِٿان، اُو ۽ اُن جا ڀار، مورک! نه ڏِسو مورهين، اوهين اِهو اسرار شيطان ڪياسون اُنهن جا، ٻِيلي ٻانهن ٻِيهار، اُهي، جي اِعتبار، آڻينِ ڪينَ اَلله تي.

۽ اهي، جن اِختيار ڪئي، جڏهن جوٺِي پَر، چي پُريون، پِيء پَنهنجا، اَسان ڏِٺا اِن سر، ۽ اسان کي اَمر، خُود خدا ڪيو اُن جو. چئو، الله اَڀرِي ڳالھ جو، اَمر نه ڪري ڪو، ڇا؟ سائين مٿي سو، ٻَڌو، جو ٻُجھو ڪِين ٿا؟

چئو سائـِين سندمِ، ستار، اَمر ڪري انصاف جو، ۽ هر مِهت وَٽ، مُنهن پنهنجا، جَھليو پوري پار، ۽ ٻاڏايوس ٻِيهار، رڳو ڏيندڙ، ڏان اُن کي. جِيئن جوڙيان اڳ جبار، تِـئين موٽائيندان مُورهين،

پوءِ سُهائـِين ڪِنهن ساٿ کي، ۽ ٻِي ٻارِي کي ٻِيهار، مُونجھارو مارڳ کان، ثابت ٿِيو سَهوار، ساٿِي شيطانن کي، وَرتـئون ڌڻِيءَ ڌار، ۽ ڀائينِ پِيا بَدڪار، ته آهن، پوري پير تي.

هر مَسجد وٽ، ماڻهئا!، پايو سَندان سِنيگار، ۽ کائو، پِيو خوب طرح ۽ وِڃائيو نه وار، پرور ڏي، نَه پِيار، واڌُو وِڃائـِيندڙن کي.

چئو، مَنع ڪِنهن ڪيئـِي مورهين، جو سائين ڪَڍيو سينگار، سندسِ سپاهينِ لئي، پڻ کاڌا خوش گُوار؟، چئو، اِنهن لئي آهن، خاص اِهي، مَهندان محشر وار، جڏي هِن جھان ۾، جن آندو اِعتبار، اِنپر کوليون پار، جي سَمجھن، تنهن ساٿ لئي.

چئو، مُنهنجي مالڪ مُور، بي حَيايون بندڪيون، جيڪي ظاهر اُن مَنجھان، يا مَنجھو مَنجھ مجبور، ۽ گُناھ ۽ گُھر بي واجبي، يا گڏيون ساڻ غفور، اُن کي، ته اُتارئـِين ڪانه ڪا، اُن لئي نِشاني نُور، يا جِنهن جي پَونِيان، نه پرور، سو مَڙهيو مالِڪ پاڪ تي.

۽ مُقرّر هر ڪِنهن ميڙ لَئي، اَجل آخرڪار، پوءِ جڏهن اَجل اُنهن جو، ڪَڙ ڪيو سِر ڪَپار، پوءِ ويهَنِ هِت نه وار، ۽ نه گُــزرن، گَھڙِي اڳ ۾.

اِيندا اوهان مان آدميو!، مُرسل مَڻياندار، پڙهن اوهان تي، مُنهنجون نِشانِيون نِروار، پوءِ جنهن پرهيز ڪئـِي، ۽ ڪيائين چڱِي ڪار، تن تي نه ڀَو، ڀُلڪار، ۽ نه ڳڻتِي کِيَنِ، ڪنهن ڳالھ جِي.

۽ اُهي، جن ڪُوڙا ڪوٺيا، اسان جا اُهڃاڻ، ۽ مُرڳو اُن جي مڃڻ کان، لڳا پَڏائڻ پاڻ، اُهي ڄاڃِي ڄيري ڄاڻ، ۽ هُوْنِ هميشه اُن ۾.

آهي ڪير اُن کان، ظالم زور زبر؟ جَنهن جُڙتو ڳالهيون جوڙيون، مٿي ربَّ رهبر، يا ڪوڙيو ڪُوٺيون اُن جون، نِشانيون نابر، مِلندو مُعتبر، لاڳ اُنهن کي، ليک مان. تان جڏهن اسان جا آيا، ڪٖيڻَنِ ڪوٺارِي، ته ڪڍنِ پَساھ پَڇاڙِيء جو، پُڇندنِ سُڌ سارِي، ڪِٿي، جن کي ڪوٺيان، بِنا ربَّ بارِي؟، چي، هي هي! هُو اسان کان، وِيا هِن وارِي، ۽ پاڻهين شاهدِ پاڻ تي، بَنيا بَدڪارِي، ۽ ٿِيا اُن دم اِقرارِي، ته مُنڪر هُئا مُورهين.

چي، گِھڙو گِرو هن ۾، جي مهندان گذريان، مُور باھِ اَندر ڀرپور، جنن ۽ ماڻهن مَنجھان. جڏهن، جڏهن جماعت نئين، آئـِي اَندر آڳ، ته جِھڙس اڳئين اُمت کي، ڏِنائون لَعنت لاڳ، تان مِڙئـِي مَنجھ اِن ماڳ، وڃِي هيڪاندا، هُت ٿِيا. پويَنِ چيو، پهريَنِ لئي، ته سانيمِ! رب ستّار، اسان کي، هِن اڳينَ، نِيو نَرگھٽ نِگو نسار، پوءِ اِنهن تي عذاب، آگ مان، ٻِيڻون ڪر ٻِيهار، چي، ٻِيڻو ٻنهِين هارِ، پر پَروڙيو ڪين ٿا.

۽ پهرِين اُمت، پويَنِ کي، چيو اِهڙِي چال، پوءِ اَسان تي، اوهان جو، بِلڪل نه رهيو ڀال، جو ڪندا هئا ڪالھ، پوءِ چَکو عذاب اُن جو.

جن اسان جون آيتون، ڪوٺيون ڪُوڙ فتور، ۽ ڪرڻ لڳا اُن کان، وَڏائو وَهلُور، اَصل دروازا اُڀ جا، نه مَٿنِ کُلندا مُور، ۽ نه داخل ٿِيندا دائما، جَنت مَنجھ ضرور، تان سُئي جي پاکي مان، نه لَنگھي مَهِري مُور، اِنپر ڏِيون ڀَرپُور، بَدلا بَدڪارن کي.

باھ اُنهن لئي بِسترو، پڻ اوڍاڻِي اُنهن سِر، ۽ پورهيو اِهڙي پَر، ڏِيون ظالم ذات کي.

اُهي، جن مَڃيو ۽ چڱِي رکيائون چال؛ ڪم نه رکون ڪنهن تي، مگر مُوجب اُن جي حال، اُهي بِهشتِي بَحال، سَدا ساڪِن اُن ۾.

۽ ساڙ سندنِ سِينن مان، ڪياسون ڪِڍي ٻهار، تن هيٺان هَلن ناليون، ۽ ٻوليائون ٻِيهار، ته آهن، الله پاڪ جا، هر دم حمد هزار، ته سُهايوسون ساڻيہ هِي، ۽ نه سُهائي ها ستار، ته ڪڏهن نه ڏِسون، ڏيہ اِهو؛ ۽ آيا اسان پار، سَندئون سائين جا، سَچ تي، مُرسل مَڻياندار، ۽ اُتي ٿِئي اُنهن کي پَڌرِي ڪا پُڪار، هِي باغ بهشت، اَوهان جي، ٿِيو حوالي هموار، جي ڪندا هُئا، ڪم ڪار، اُن عملن جي، آڌار تي.

۽ بِهشتِين، دوزِخين کي، پَڌرِي ڪِئي پُڪار، ته پرور اسان سين پاريا، جي ڪيا قول قرار، پوءِ آگي آن کي آکيا، سو ڪو حاصل ڪيان هيڪار؟ چي آنه، اسان کي مِليو، پورهيو پُورا پار؛ پَڙهي ڏِيندڙ پڙهو ڏِنو، چيائين تِنهن وار، ته ڌڻيءَ جِي ڌِڪار، آهي آزارِيندڙن تي.

جي روڪين ربَّ جي راه کان، ۽ گُھرنِس ڏِنگِي ڏُور، ۽ اُهي مُنڪر مُور، آهن آخرت جا.

۽ قابو ڏِنو ڪوٽ وِيو، تنين وِچان تڪرار، ۽ ڪي همراه هوندا ڀِت مٿي، بِيٺل برقرار، نِرارن تي نِروار، پِيا سُڃاڻندا سڀن کي. چوندا بِهشتين کي ته اوهان تي سلام، نه هوندا مَنجسِ هَمام ۽ اُهي رکن اِهوئي آسرو.

۽ اُٿلِيون اکيون اُنهن جون، جڏهين جھنين پار، چي، قادر!، اسان مَ ڪارِ، ڀيڙو بيدادن سان.

۽ ڀِت وارا ڪِن ڀاتِين کي، پُڇڻ لڳاپاڻ، مُنهن مُهانڊن تي، جن کي، سُڃاڻن سُڄاڻ، ته وَٿ ۽ وَڏائو، جو ڪيان، تِنهن ڪُجھ نه لاٿِيان ڪاڻ،

ڇاهِي؟، سي باغ بهشت ۾، ٿٖي قسم کيان، جن ڪاڻ، ته ڪَرم نه ڪندو، تن ساڻ، الله جل جلالہٗ؟ گِھڙو باغ بهشت ۾، جو سدا باغ بهار، آن تي به ڀَو ڀُلڪار، ۽ نه ڳڻِتي کِيندا، ڪنهن ڳالھ جِي.

۽ نارين، نُورين کي چيو، ته ڀري ٻُڪ ٻِيهار، آب اسان ڏي اُڇليو، يا ڦِينڪيو اُن مان ڦار، جيڪو رزق ربّ ڏِنان؛ ته وراڻيون تِنهن وار، ته ڪافرن تي ڪَلتار، هِي هميشه حرام ڪيا.

جن ڌرم پَنهنجو ڌاريو، رانديون. راڳ، ستار، ۽ دُنيا کِين ڌُتاريو، هِن نِپٽ نَنڍِي ڄمار، پوءِ اَڄ وساريونِ، جِيئن وِساريون، مُقرّر ملڻ، هِن وار، پُن جو ڪندا هئا اِنڪار، اسان جي، اُهڃاڻن کان.

۽ ڏِنوسُونِ ڪتاب، کوليوسون اُن کي، عِلم سان، ۽ سُونهپ، ٻاجھ صواب، جي مَڃين، تِنهن ميڙلئي.

نه ڪڍنِ اِنتظار، مگر اُن موقع سَندو، مُقرّر موقعو اُن جو، جڏهن ڪَڙڪيو سِرڪَپار؛ جن اڳ وساريو، تِنهن وار کي، سي ٻوليندا ٻِيهار، ته سائين اسان جي جا، سچ تي آيا مُرسل مڻياندار، ته ڪٿِي وسِيلا، واهرُو، آهن اسان هار؟ ته ڪن اسان جِي ڪارڻي، هِن اُهکي ويل وَهَار، يا مِلنيون موڪل پوئتي، ته ڪريون ڪم اُن ڌار، جيڪي اڳ جھان ۾، هُئاسون ڪندا ڪم ڪار؛ پالهو ڪيائون پاڻ کي، هرگز کاڌئون هار، ۽ وِيا کائنِ وَهار، جاٺلهِي ٺڳِي ٿي ٺاهيؤن.

آهي، پڪ اوهانجو پرور پالڻهار، اُڀ، ڀُون ڇهن ڏينهن ۾، جوڙيا جنهن جبار، پوءِ چَڙهيو عرش عظيم تي، چونڪِي ٿيو چوڌار، رات ڍَڪائي ڏينهن کي، طلبيسِ تابعدار، ۽ سِج، چنڊ سندس اُمر ۾، پُڻ تارا تابعدار، جوڙڻ، اَمر اُن جا، پوءِ صاحب ربَّ ستار، ڀَلو ٿِيو بِسيار، پالڻهار پِر ٿڻِين.

سڏيو پنهنجي سائينءَ کي، زاري ساڻ ضرور، پڻ مخفي طرح مُور، هُو گُھري نه، گوڙ ڪندڙِين.

۽ بِگيڙ نه وجھو ڀُون ۾، سندسِ سُڌاري بعد، ۽ خوف ۽ اُميد ۾، گُھروسِ، مَن مُراد، الله جِي اِمداد، آهي نِيڙي؛ نيڪ بندن کي.

۽ اُهو جو، واسِي واء موڪلي، واڌايون وَلهار، مَهند سندسِ مِهر کان، منڊل مينگھ مَلهار، تان جڏهن ڀَرجِي بار ٿيا، ڪڪر ڪارُونڀار، پوءِ صَفا سُڪل شهر تي، ناياسون تِنهن نار، پوءِ آب اُتاريوسون، اُن مان، پوءِ اِنهينءَ جي آڌار، ڪڍياسون هر قِسم جا، ميوا مَڃر ڏار، مُئا ڪڍندا سون مِٽيءَ مان، اِن اوڀرن آچار، اِن نشانِيان نِروار، پُرجھي مانَ، پرايو!

۽ سُٺو شهر گل ڪڍي، سندس حُڪم سان هيڪار، ڪِنون ڪڍي ڪِينِ مگر لُـئانڊا لاچار، اِنپر کُوليون خُوب طرح، نِشانيون نِروار، جي ڳائـِنِ ڳُڻ نِبار، ڪارڻ تِنهن قوم جي.

موڪليو سون نوح نبِي، سندسِ پاڙِيچِين پار، چي سَڳا! سائين پُوڄيو، اَهنجو ڌِڻي، نه اِنهيان ڌار،مونکي وڏو وِيچار، آن تي، ڏينهن وڏي جي، ڏُک جو.

ڪچهرِي سندسِ قوم مان، ڪَهيو برقرار، توکي ڏِسون تڪرار، بِلڪل پَڌريءَ ڀُل ۾.

چي، بِلڪل ڀُل نه مون کي، آئون قاصِد برقرار، طرفان تِنهن تڪرار، جو پالڻهار پر ٿڻين.

پَنهنجي پرور پاڪ جا پُهچايانِيان پيغام، ۽ آئون اوهان جو ٿو گُھران، مِڙئـِي خير مُدام، ۽ آگي کان، عَلام، ڄاڻان، جو ڄاڻو ڪِين ٿا.

ڇا؟ عجب لَڳان، ته آئيان، پَنهنجي سائين کان سَنڀار، اوهان مَنجھان ڪنهن مرد تي، ته ڏِينِيان خبر چار، ۽ بَنو نيڪ نِبار، تان مَرهياوَڃو مِهرسان.

پوءِ ڪُوڙو ڪوٺِيو، اُن کي، قوم ڪُفار، پوءِ آجو ڪيوسون اُن کي، ۽ جن آندو اِعتبار، ٻِيلِي، تِنهن ٻيڙي ۾؛ ۽ ٻِيا ٻوڙياسون مَنجھ ٻار، جن ڪُوڙيون اَسان جون ڪوٺيون، نِشانيون نِروار، اُها قوم ڪُفار، نِپٽ ڪا نابِين هُئي.

۽ عادِل هُود، عاد ڏي، سندنِ ڀاءُ ڀَلير، چي، عزيزو! اَلله کي پوڄيو، وير سوير، جِنهن ڌاران، ڌڻِي اوهان جو، ڪونهي ٻيو ڪير، پوءِ ڪِهڙو اَٿان اَنڌير، ته ڪِرِي ڪريو ڪا نه ڪا،

ڪَهيو سندسِ، قوم مان، جنهن عملي ڪيو اِنڪار، بِلڪل ڀورائي ۾، توکي، ڏِسون تڪرار، ۽ ڀانيون برقرا، توکي، ڪُوڙن جي قطار مان.

چي، ڀورائي، ڀائرو! اَصل نه مون اَندر، پر آئون پيغمبر پرور، جو پالڻهار، پرٿڻِين

رَسايانِيان رِسالتون، پَنهنجي پالڻهار، ۽ آهيان اوهان هارِ، آئون اَمِين ۽ گَھڻگُھرو.

ڇا؟ عجب لڳان، ته آئـِيان، پنهنجي سائين کان سَنڀار، اوهان مَنجھان ڪِنهن مرد تي، ته ڏِينيان خبر چار، ۽ ساريو ته سرزمين جو، وارث ڪيائـِينِيان جنهن وار، پُڄاڻا پَهر نوح جي، ۽ ساريو، ته ربَّ، ستار، ڏِنيان وَاڌَ وُجود ۾، پڻ قُوَّت برقرار، پوءِ ڏاتِيون سڀ ڏاتار، ساريو، ته سَولا رهو.

چي، ڇا؟ آئـِين اِنهيء ڪاڻ، ته پُوڄيون پرور هيڪڙو، ۽ جي پُوڄِيندا هُئاپِيء اسان جا، سي هَمه ڇڏيون هاڻ، پوءِ جِنهن جو ٻول ٻُڌائـِيـين، سو جلدي اسان تي آڻ، جي تون پيغمبر پاڻ، صفا سَچن مان آهِيـين.

چي، آگي کان ڏُرت اوهان تي، پڻ ڪِريو قهر قهار،ڇا؟ مون سان خالِي نالن ۾، ڪريو طبل تڪرار، جي پاڻ ۽ پِين اوهان جي، بنايا بيڪار، الله نه اُتارِي، جن لئي، حجت ڪا هيڪار، پوءِ ڪَڍو اِنتظار اوهين؛ آئون پڻ آخرڪار، ڪڍندڙ اِنتظار، اوهان ڀيڙو آهيان.

پوءِ ڪيوسون پَنهنجي ڪَرم سان، آزاد کان آزار، اُن کي، ۽ گڏ اُنهيءَ سان، جن آندو اِعتبار، پَنهنجي پاران مِهرسان، ٻَهون ٻاجھ ٻِيهار، ۽ پُٺ پُئا ڏَڪپِي سون، اُنهن جِي آخرڪار، جن ڪوڙيون اسان جون، ڪوٺيون نِشانيون نِروار، پڻ هُئا، نه هاڃيڪار، مڃڻ وارا مُورهين.

۽ صالح قوم ثمود ڏي، سندنِ ڀاء ڀَلير، چي، عزيزو! الله کي، پُوڄِيو وير سوير، تِنهن ڌاران، ڌڻي اوهان جو، ڪونهي ٻِيو ڪير، پَنهنجي مالڪ کان، مٿير!، صَحِي آيان ساک ڪا. هِيءَ اُٺِ الله جِي، اوهان لئي، نشاني نِروار، پوءِ، ڇَڏي ڏِيو، ڇُلنگار!، تِنهن، ته وڙڪي مَنجھ وَلهار، ۽ هٿ نه لايو اُن کي، اَصل سَندو آزار، پوءِ، وَٺنِيان تِنهن وار، سُورن ڀَريو ساڙڪو.

۽ ساريو، ته آن کي، عاد پُٺيان، ڪَيو جاءِ نَشِين جَبار، ڀُون ۾، ڏِنِيان ڀيڻيون، طاقت، تَڪ تڪرار، ماڙِيون، مَحل بنايو، نرم مان نِبار، ۽ گَھڙي پِيا گَھر جوڙيو، جَبلن مان جونجھار!، ساريو سُک اَلله جا، نِعمتون نِروار، پوءِ وَلَاريو، نه وَلهار، ڌَر ۾ ڌَرتِي ڌوٻ ٿِي.

ڪَهيو سندسِ قوم مان، جي وَڏا ٿِيا وِينجھار، هِيڻن کي، حشمت سان، جن آندو اِعتبار، ڇا صالح کي، سُونهون سَمجھيو، سائينسِ کان ستار؟ چي، جِنهن سان، مُڪو وِيو مَهندار، اَسين مَڃِيندڙ اُن کي.

تڏهن واتان، تَن وراڻيو، جي وڏا ٿيا وِينجھار، جِنهن تي، اَهنجو اِعتبار، اَسين اِنڪاري، اُن ڪنان.

پوءِ گڏُيٖ اُٺ گوڏن کان، وِڌائون تنِهن وار، ۽ آگٖين جي اَمر کان، نِڪرِي ويا نيڪار، ۽ چي، صالح! سِگھو آڻ تون، اسان تي آزار، جو ٻولائـِين ٻِيهار، جي تون، مرسلن مان، مُورهين.

پوءِ ڏَڪڻِي ڏاڌا پَڪڙيا، ٿِيا اُڀري سان اَبتر، پوءِ مَٿان مُونِن ڀَر، جھوڙِي سندنِ جاين ۾

پوءِ مُنهن موڙِئين اُنهن کان، چي، سندمِ سَڳا سڳر!، رسانِيان رِسالتون، مون، پَنهنجي ربَّ، پرور، ۽ بِلڪل ڀَلو اَهنجو، گُھرينمِ سربسر، پر اَوهِين ڪِنهن پر، نه گُھر وگَھڻ گُھرن کي.

۽ جڏهن لُوط لال، ڪَهيو پَنهنجِي قوم کي، ڇا؟ اوهين اُوڇو ڪم ڪريو، جو جھانن مان جال، ماڻهون ڪِنهن مجال، اوهان کان اڳ، ۾، نه ڪيو.

نارينِ ري، نَرن تي، اچو شهوت ساڻ، آهيو اوهين اَڄاڻ، وَڳرئـِي واهيات ڪو.

پوءِ، سامُهون سندسِ ساٿ جو، هن ري، نه هو جواب، ته تڙي ڪَڍو تن کي، پَنهنجي شهر مان شِتاب، هِي اِهڙا نيڪ نواب، ته پاڪ سَڏائينِ پاڻ کي.

پوءِ آجو ڪيوسون اُن کي، پڻ سندسِ آل عيال، سوا سندس زال، جا پُوارن مان، پاڻ هُئـِي.

۽ ڪيوسون مَٿنِ ڪَڪرِين جو، واري وَسڪارو، پوءِ، پويون پَسارو، ڏِس ڪِيئن ڏُهارين جو!!

۽ شُعيب شهر مَدين ڏي، سَندنِ ڀاءُ ڀَلير، چي، عزيزو! الله کي، پُوڄِيو وٖير سوير، تِنهن ڌاران، ڌڻِي اوهان جو، ڪونهي، ٻِيو ڪير، اَهنجي مالڪ کان، مَٿير!، صَحِي آيان، ساک ڪا. پوءِ پُورو مَيو ماڻ، پڻ پورا جَھليو پُڙ ساهمِين، ۽ ماڻهن سَندٖي مال ۾، ڪَس نه ڏِيو ڪِنهن ڪاڻ، ۽ ڀُون نه بِگيڙيو، اُن جٖي، پُورٖي سُک پُڃاڻ، اِي ڀَلو اوهان ڪاڻ، جي آهيو، مُؤمِن مُورهين.

۽ نه هر دَڳ جَھليو، ته ڌَماڪايو ۽ روڪيو، ربّ جِي راه، اُنهِيء کي، ته الله ۾، آندو جِنهن ويساھ، ۽ ِڏنگِي وَرن، وَڪڙن تي، گُھرو، ساگمراه! ۽ ساريو، ته جڏهن ڳاڻ ڳڻيا، هُئا اَوهين همراه، پوءِ، واه!، جو وَڌائـِين اوهان کي؛ ۽ ڪَريو نظر نِگاه، ته ڪِيئن آخر، حال تَباھ، آهي، اُجاڙِيندڙن جو.

پوءِ، جي مَڃيو اوهان مان، ميڙ ڪِنهن، آندئين، جي اُهڃاڻ، ۽ ڪِنهن ميڙ نَه مڃيو، پوءِ سَهو، ڪَڍو، ڪو ڏينهن ڪاڻ، تان پاڻهين پنهنجو فيصلو، ڪري پرور پاڻ، ۽ سوئـِي سَرس سُڄاڻ، نِياءُ نِبريندڙن ۾.

ڪَهيو سندسِ قوم مان، جن ڪيو تڪبر تڪرار، اي شعيب! پَنهنجي شهر مان، ڪنداسُون ٻَهار، توکي ۽ ڀيڙو توسان، جن آندو اِعتبار، يا موٽِي مَذهب اَسان جو، ڪريو اِختيار، چي، توڻي هُجون تَڪرار، مَٺِين ڀائـِيندڙ مورهين.

پَڪ، پرور پاڪ تي، ڪياسون ڪُوڙ فَتُور، جي اسين، اوهان جي دين ۾، موٽياسون مَجبور، جنهن بعد، ڇَڏياسون اُن ڪنان، غالب، ربَّ، غفور، ڪهڙٖي ڪارڻ اُن ۾، موٽون اي مغرور، مگر گُھري جيڪڏهن، مالڪ اَسان جو، مُور، ۽ پَرور ساڻ، پَروڙ، سَمجُھو، سَڀ ڪنهن ڳالھ کي. سَڀئـِي ڪم ڪريم کي، سوپياسُون سَوير، آگا!اسان ۽ قوم وِچ، نِياءُ سَچو نِبير، بي شڪ تون ڀَلير، نِياءَ نبيريندڙن ۾.

ڪَهيو سندسِ قوم مان، اُهي جن ڪيو اِنڪار، ته ٿيا شاھ شعيب جا، جي تهدِل تابِعدار، ته کُٽاٽُٽا خُوار، بلڪل ڀينگيا آهيو.

پوءِ ڪَڙڪي قابو پَڪڙيا، مُؤمن ڀَر مَٿير، هُئا صبح سوير، جُھورِي سندنِ جاين ۾

پوءِ حضرت شاھ شعيب کي، ڪُوڙو ڪوٺيو جن، تِن ماڙيُن ۾، تَن، ڪَر گَھڙِي خُوش نه گھاريو. جن ڪوڙو ڪوٺيو شعيب کي، ڇڏيو ڪِين ڪُسانگ، اُهي بُکيا ڏُکيا ڀَانگ، پوءِ مُنهن اُنهن کان، موڙِئين.

چي، عزيز اوهان کي، پُهڇايمِ پيغام، ۽ سَمجھايمِ، سانيمِ جا، توهان کي تمام، پوءِ مُنڪرن تي مُدام، ڪِنهن پَر ڪريان، اَرمان ڪو!،

۽ نه مُڪوسون ڪِنهن شهر ۾، مُرسل ڪو مُور، وَرتوسون سندسِ واسين کي، مَنجھ سوڙه، سخِتي سُور، تان ضَرر مَنجھ ضرور، آزيون ڪن الله کي.

پوءِ ڏِناسون سُک، ڏُ کن بجاءِ، تان ٿِيا مَزي ۾ مُور، چي، پُهتاپِيَنِ اسان جي، اِن صُورت سَختيون، سُور، پوءِپِيَنِ ڪانه پَروڙ، تان وَرتون سون اُنهن کي، اوچتو.

۽ هُوند ڳوٺاڻن حق مڃيو، ۽ تقوىٰ ڪيؤن تڪرار، ته اُڀ، ڀُون مان کوليوسون، اُنهن تي، برڪَتون بِسيار، پر ڪوٺيائون ڪُوڙ ڪري، پوءِ ورتوسونِ اُن وار، جي ڪيائون ڪم ڪار، بَدلي ۾، تن بَدين جي.

ڇاڳوٺانن هِن ڳالھ کان، پاتي پَڪ پَناھ؟ ته عذاب اَسان جو اوچتو، رسينِ راتو واھ، ۽ هونِ جڏهن هَمراه، سُکِي سُتل سيجن تي.

ڇا ڳوٺاڻا ٿِيا، سُکِي مَنجھ شهر؟ ته مَنجھد مهل اسان جو، ڪڙڪي مَٿنِ قهر، هُو پاڻ جِنهن پَهر، رَهن رانديون پيا.

ڇا؟ سُکِي ٿيا، ساڪِن شهرجا، سِٽاڪنان سُبحان؟ سِٽاڪنان سبحان جي، نه ڀانئـِن اَمن اَمان، نِسورو نُقصان، سمر کڻندڙ، ساٿ ري.

ڇا حاصل نه ٿِي اُن مان،هدايت تن هار؟ جي مَهندَينِ مالِڪن جا،والارين وَلهار، جي گُھرون، ته سندنِ گناهن کان، وِجھون مُصيبت مار، مُهر سندنِ مَنن تي، هِڻي ڇڏيو هيڪار، پوءِ ٻوڙا، سي ٻِيهار، ٻولِي ٻُڌن ڪانه ڪا.

اُهي ڳوٺ، ڳالهيون اُنهن جون توتي، ذِڪر ڪريون ضرور، ۽ آيا کڻِي اُنهن کي، مُرسل سندنِ مَذڪور، پوءِ مَڃِيندا نه هُئا، مَهند جِيئن، ڪوٺيون ڪُوڙ فتور، اِنپر مُهر هَنئـِي مُور، مالِڪ، مَٿي مَن مُنڪرين.

۽ نه ڏِٺاسون گھڻن جا، اُنهن مان، قول قرار، گھڻا گنهگار، اُٽلو ڏِٺاسون اُنهن ۾.

موٽِي موسىٰ، تن پُٺيان موڪليون سون مور، فِرعون ۽ سندس فريق ڏي، مُعجزن سان مشهور، پوءِ هَلت هَليا اُن سان، بي واجبِي وَهلور، پوءِ، پَس پَڇاڙِي پُور، ڪِين آهي، اُجاڙيندڙن جو.

۽ فرمائيون فِرعون کي، مُوسىٰ مِهربان، آئون ريـٻارو رحمان، جو پالڻهار پرٿيڻين.

آئون اُنهي جو حَقدار، ته حق ري، نه چوان حق پاڪ تي، آندمِ اَهنجي ربَّ ڪنان، نِشانِي نِروار، پوءِ مون ڀيڙو برقرار، ڇَڏ اِسرائيل جي اولاد کي.

چي، آندِئي، جي اُهڃاڻ ڪو، ته آڻ اُهو اُهڃاڻ، جي تون پيغمبر پاڻ، صَفا سَچن مان آهِيـين.

پوءِ، اُڇلئـِين سندسِ عصا کي، ته اِجھو نانگ اَرڙ نِروار،

۽ ڪَڍيائين هٿ ٻَهار، ته ناظرن لئي، نُور سو.

فِرعَون جي فريق مان، ڪِنهن ميڙ ڪيو مذڪور، ته هِي اَڪابِر آھِ ڪو، جادوگر ضرور،

ڏِينِيان ڏولائو ڏيھ مان، اِي مَقصد اِن جو مُور، اِن لئي اهل شُعور، ڪِهڙي صلاح سوچيو؟

چي، مُهلت ڏي تون مُور، اُن کي، به اُن جي ڀاء کي، ۽ ماڻهو مدائن شهر ڏي، هِڪدم ڪَڍ حُضور،

ته مانڊا ڪُل مَشهور، آڻي ڪَڍنِ، تو اڳيان،

۽ جادوگر فِرعون وٽ، اَچِي جمع ٿيا جام، چي، جي اَسين اکير ۾ آڪرا، ته ڪا اَسان لئي اِنعام،

چي، هائو، مُور مُدام، هوندا حُضورين مان.

چي، مُوسىٰ مِيرا! اُڇل، يااسين اُڇليندڙ آهيون،

پاڻ پاٻوهيون انهن کي ته اڇليو اوهين اوّل، پوءِ، اُڇليون ته اکيون ماڻهئـِين ورتيون منڊ مَنڊل، ۽ ڊِيڄاريونِ ڊٻل، ۽ طِلسم ڪيون تمام وڏو.

۽ ڪيون سون موسىٰ مِير کي، اُنهيء دم اِلهام، ته اُڇل عَصاتُنهن جِي، ته اِجھو وِسير ٿئي وَريام! ته ڳِهِي وَڃي تمام، جِھڙو به، جادو ڪن اُهي.

پوءِ سچ صفاثابت ٿِيو، ۽ جَھاڙون وِين جاڙ،

هارِيا هُتي هاڙ، ۽ وَريا وِلها، وِلهار تي.

۽ سجدي ۾ سَٽيا وِيا، جادوگر جونجھار،

چي، مڃيونسون مالِڪ کي، جو ڏينهن جو ڏاتار،

مُوسٰى ۽ هارون جو.

فِرعون چينِ ڦُوندجِي، ڇا آندان اِعتبار؟ اڳي، ته اجازت آئون ڏِيان، هي مڪر، سو مَڪار، جو سَٽيان سَندمِ شهر ۾، ته ڪريو مَنجهانِس ٻَهار، سندسِ راڄ ستار، پوءِ سَمجِھي ويندا سِگھڙي.

هَٿ ۽ پير، وَڍِيندس اَهنجا، اُبتڙ ڌارو ڌار، سورِيءَ تي سُوار، موٿِي، ڪندس مِڙن کي.

چي، اَسين اَوس موٽڻا، پَنهنجي پرور پار،

۽ اسان کان وير نه وارِيين، مگر مڃيو سون موچار، پَنهنجي پرور پاڪ جون ، نِشانيون نِروار، جڏهن اَسان وٽ آئيون؛ صَبر ربَّ، ستار! اَسان تي، اُتار، پُڻ مُسلمان ڪري مارِجان.

۽ ڪَهيو قوم فرعون مان، ٻاري ڪِنهن ٻِيهار، ڇا مُوسىٰ ۽ سندس ميڙ کي، ٿو ڇيڪ ڇڏيين ڇُلنگار، ته ڀُون ۾ وِجھن بِگيڙ ڪو ۽ تَرڪ ڪن تڪرار، تو ۽ تُنهنجي تِيرٿِين؛ ٻوليائين ٻِيهار، ته ڪُهنداسون ڪونڌر اُنهن جا، ۽ ڌِيون ڇڏينداسونِ ڌار، آهيو اَسين اِظهار، اُنهن مَٿان آڪرا.

موسٰى سندسِ ميڙ کي، وَراڻيو تِنهن وار، ته واهر واحد کان گُهرو ۽ سَهو برسِر بار، مِڙِئي مُلڪ الله جو، جِنهن کي، گھري غفّار، ته سندسِ سِپاهين مان، تِنهن کي، ڏي ڏاتار، ۽ آهي آخرڪار، نيڪِي نيڪ بندن لئي.

چي، آئين تون، اِنهيان اَ ڳي، اسان سَٺا آزار، پڻ آئين، ته وري اُن پُٺيان، بَرسِر بَلائون بار، چي، آگو پاڪ اوهان جو، ڪريو سَگٖهي ڪم ڪار، ته ماري مُوذي اَهنجو، ۽ ڏِينِيان وِي وَلهار، پوءِ پَرکِينيان پالڻهار، ته اوهين به، ڪِهڙا ڪم ڪريو.

۽ فِرعون وارن کي، وَرهين ۾، پُورو پَڪڙيوسون پَڪ، پڻ داڻن ڪَڻن ۾ ڌَڪ، ته مانَ سُڃاساڱائـِين ڪي!

پوءِ، جڏهن آيو اُنهن کي، سامهون سال سُڪار، چي، هِي سڀ سبب اسان جي؛ ۽ پُهتنِ ڏُرت ڏُڪار، ته مُوسىٰ جي، ۽ جن مڃيو، شامت ڪَيون شُـمار، ڏُرت، ڏولائو اُنهن جو، سَمجھ، ته وَٽ سَتّار، پر نَتِيجو نِروار، اَڪثر نه سمجھن، اُنهن مَنجھان.

۽ چي، آڙي آڻِيين ڪيترا، اسان وٽ اُهڃاڻ، تان اَسان کي، اُن سان، ڪو سِحر ڪرين سُڄاڻ!، تبه اَسين تُنهنجِي آڻ، مُور نه مَڃڻا آهيون.

پوءِ، موڪليو سون تن مَٿي، گوڙ، وَڏو گَھمسان، مَڪڙ، جُون يُون، رَت ۽ ڏيڏريون، کُليل خُوب نِشان، پوءِ پِيا خُودِي ۾ خان، ۽ هُئـِي ڪانِهياري قوم ڪا.

پوءِ موڙو مُوڙهلن تي، ڪَڙڪِينِ سِرڪَپار، چي، مُوسٰى! پَنهنجي مالِڪ کي، ڪر آزي اَسان هارِ، جنهن موجب، مالِڪ توسان، ڪَيا قول قرار، جي لاٿِئي لوڙه اَسان تان، ته مڃينداسُونءِ مَهندار!، ۽ اِسرائـِيل جي اولاد کي، تو گَڏ، ڇَڏيون تڪرار،

پوءِ جڏهن، ڪياسون ڪرم سان، انهن تان ڏُور ڏُوار، مُقرّر مُدّت سِين؛ هُو پُهچڻان جِنهن پار، ته ڀَڃن پِيا بَدڪار، اِجھو انَجامن کي.

پوءِ وير وارياسون اُنهن کان، ۽ ٻوڙيون سُونِ مَنجھ ٻار، جو ڪُوڙيون اَسان جون ڪوٺيؤن، نِشانيون نِروار، ۽ تنِنِيين کان تَڪرار، هُئا ويسارا ويسلا.

۽ ڪيوسون اُنهئَ قوم کي، وَرِي وَرثيدار، جي هِيڻان ڀانيا، وِيا، ڀُون جي، اولھ ۽ اوڀر پار، جنهن ۾، ڀَريون سون بَرڪتون؛ ۽ ڳالھ چڱِي چوڌار، پُني بَنِي اسرائيل تي، سَندئـِي ربَّ، سَتّار، جنهن سَبب سَٺائون سَختيون؛ ۽ ڪياسون ناس نِبار، فِرعون ۽ سندسِ فرق جا، جي ڪيائون ڪم ڪار، پُن تنبوُ بَنبوُ تَڪرار، جي هَڻنداهئا، هرهنڌ تي.

۽ اِسرائـِيل جي اولاد کي، ٻار اُڪاريسون پار، پوءِآيا اِهڙِي قوم تي، جن تيرٿ ڪَئين تيار، مَٿنِ ڪنداهئا مُجاوريون؛ چي، موسٰي! مُقرر ڪار، جِيئن درگاهون هِنن جون، تِـئين درگاه، اَسان لئي ڌار، چي، آهيو قوم اَڄاڻ ڪا،بِلڪل اَوهين بيڪار؛

هِي، جن جي پُوڄاپاٽ ۾، سي اُجڙ، آخرڪار؛ ۽ جي ڪن، اِهي ڪم ڪار، سي واء چَڙِهي، سڀ وڃڻا.

چي، اَوهان جو، الله ري، ڪو ٻِيلي گھُران ٻيو؟ جنهن بِلڪل ڀَلو ڪيو، اوهان کي، عالمن ۾.

۽ اَهنجِي، اَهل فرعون کان، جڏهن ڇَڏائيسون جانَ، بار غُلامي بُڇڙو، پيا کَڻائـِينِيان خان، ڪُهن ڪُونڌر اَهنجا، جويُنِ، ڏِين جِيدان، ۽ اُن ۾، اِمتحان، اوهان جي، والئ کان وَڏاندرو.

۽ ڏِنوسون مُوسٰى مير کي، وَعدو جڏهن، وَريام!، ٽِيھ راتيون، ۽ ڏَهن سان تن کي، ڪَئين تَمام، پوءِ چَوڪِيون چالِيہ راتيون، ٿِـئو آگينسِ جو اَنجام، ۽ مُوسٰى ڀاڻسِ هارون کي، ڪَئـِي هِدايت هَمام، ٿِي نائـِب مُنهنجو نيات ۾، ۽ ڪَج نِصحيت نيڪ نام!، ۽ نَه وَٺج مُور مُدام، وِڳوڙِيَنِ جِي وَاٽَڙِي.

۽ مُوسٰى اسان جي موقع تي، جڏهن پُهتو پاڻ، ۽ قُرب سان، ڪلام ڪيو، سانئيسِ اُنهئ ساڻ! چي، سانيمِ! ربَّ سُڄاڻ، ڏيکاريِنيمِ، ته توکي ڏِسان. چي، مون کي، مُور نه ڏِسندِين، پر پَربت ڏي، ڏِس تون، پوءِ، جي جبل پَنهنجِي جاءِ تي، بيٺو مَٿي ڀُون، ته جَھلي تَجلِّي تون، مون کي، ڏِسندِين مُورهين. پوء جڏهن جَلوو جبل کي، ڏيکاريسِ ڏاتار، ته ڇِيهون ڪيائين ڇَپرکي، ڏُونگر ڏارو ڏار، ۽ مُوسٰى ڪريو مَدهوش ٿِي، جڏهن حضرت، ٿيو هوشيار، چي، پَڪ آهين پاڪ تون، تهدلِ وَريسِ، توپار، ۽ آئون، اَوّل اِعتبار، آڻيندڙن مان آهِيان.

چي، موسٰى توکي مُون ڏنو، ماڻهن تي مُدام، پَنهنجي پيغام ۽ ڪَلام سان، پوءِ پَڪڙيو، سي پيغام، جي توکي ڏِنمِ انعام، ۽ ٿِي ڀال ڀائيندڙن مان.

۽ لِکِي سُون، لاءِ تِنهن، پَٽِين مَنجھ پَچار، سَڀ شئء جِي، ۽ سَڀ شئ سَندي کُليل خبر چار، پوءِ، پَڪڙِينس، پورٖي زور سان، پڻ ٻارِي ٻول ٻيهار، ته پَڪِئَ طرح پَڪڙينِ تِنهن، مَنجهسِ، جو موچار، جَلدِي جاءِ قرار، آن کي، ڏوهينِ جِي ڏيکاريان.

پنهنجي پڌراين ڪنان، تن کي،موڙينداسون مور، ڀون ۾، بي واجبي، جي غافل ڪن غرور، ۽ مُور نَه مَڃِين، مَر ڏِسن، سڀ نِشانيون نُور، ۽ جي سُوهن سَنئـِين واٽڙِي، نه وَٺن سا وَهلور، ۽ جي گُمراهي،جِي گُھور لَهنِ ته وَٺنس واٽ ڪري. جيئن ته اسان جون آيتون، ڪوٺيون ڪوڙ فتور، ۽ غفلت ۾ غرقور، هئا، هميشه ان ڪنان.

۽ جن ڪوڙيون اسان جون، ڪوٺيون نشانيون نروار، پڻ ملڻ مهندئين جھان جو؛ ڪريان، تن ڪم ڪار، درجو نه ملندان، تنهن ڌار، جي ڪندا هئاڪمڙا.

۽ مُوسٰى وارِي مارڪي، پُٺيانِس ٺاهِي پوءِ، سندن ڳهن ڳـٺن مان، مُورت گابي موءِ، ٺَلهِي ڀان ڀان اُن جِي؛ فِڪر نه ڪيائون ڪوءِ، ته چڱِي نه کين چوءِ، ۽ نَه سُهائـٖـينِ سَنئـِين واٽڙِي. پَڪڙيؤنسِ، ربُّ پاڪ ڪري، ته هُئا هاڃيڪار،

۽ جيڪِي هُئنِ هَٿن ۾، سو ڪرِي پِيو جِنهن وار، ۽ ڀانتون، ته پَڪ ڀُليا؛ ٻوليائون ٻِيهار، چي، جي مَٿـئون، مِهر نَه ڪندِين، سانيمِ! ربَّ، سَتار، ۽ نَه بخشِين بَخشڻهار!، ته هُونداسون، اَڻ هُوندنِ مان!

پوءِ جڏهن موٽيو، پَنهنجِي قوم ڏي، مُوسٰى مِهربان، بِلڪل ڀَريل ڪاوڙ سان، منجھ اوسيڙٖي، اَرمان، چي، مون کان پوءِ، ڪم ڪَيان بُڇڙو بيگمان، ڇا؟ پنهنجي، ربَّ جي ڪم ۾، تَڪڙ ڪيان تَعبان!، ۽ جوش مَنجھان، جولان، پَٽِيون اُڇلئـِين پَٽ تي. ۽ پِئو ڇِڪي پاڻ ڏي، سَندو ڀاڻسِ سِر، چي، مون کي سَمجھيؤن، مادرِي!، نابر، نات نِڌر، ۽ اوڏا پِئا اُن ڳالھ کي، ته مارِينَمِ، مُنڪر، پوءِ، مون تان نه کِلاءِ مُورهين، وٖيريَن کي وٖيتر، ۽ ڪِنهن پَر نَه، مون کي ڪَر، ڀيڙو بيدادن سان.

چي، بَخش مون ۽ ڀائَمِ کي، سانيمِ! ربّ، ستار، ڏي اَسان کي، پَنهنجي توه ۾، جوڙٖي جاءِ جبار، ۽ تون ڪَرارو ڪَلتار، سڀن سَٻاجھن ۾.

جن گابو پُوڄِيو، پهچندنِ ڏمر، سَندنِ ڏاتار،پڻ جُٺ ڦِٺ هِن جھان ۾، ۽ اِن پارِين پورِهيا پار، ڏِيون ڏٽا ڏِيندڙِين؛

۽ جن ڪوجھا، ڪيا ڪم ڪار، وَرِي وَريا، تِنهن پُٺيان، ۽ آندائون اِعتبار، ته سَچ پَچ سائين تُنهنجو، تهانپوءِ تڪرار، بِلڪل بَخشڻهار، مِڙنِيان مِهربان گھڻو.

۽ موسٰى کي، ماٺو ٿِيو، جڏهن ڏوٺ ڏَمر، تختا کنيا توريت جا، سارٖي سربسر، ۽ لوڪ لئي، جنهن جي، ليک ۾، سُونهپ، ٻاجھ ٻِيهر، جي پَنهنجي، کان پرور، سونڪو رکن، سَرِير ۾،

۽ اسان جي اَنجام لئي، مُوسٰى مِهربان، چُونڊيا چڱا قوم مان، سَترجنگ جوان، پوءِ جڏهن، واقعي تن وَراڪيو، چي، ڌڻيمِ! پاڪ دَيان، جي گُهرين، ته مُون ۽ اُنهن کي، مارئـِي، مُهندمَنان؛ جن پُونڄن اسان مان پُوڄيو، گابو بي گمان، ڪيئن مارِئُون، تنهن مٿان؟ هِي تنهنجو اِمتحان، وَڻيٖ تِنهن مُنجھائـِين، ۽ وڻيٖ سَمجھائـِين سُبحان؛ اَسان جو آڌارتون، پوءِ عَفو ڪرِين عِصيان، پڻ دُهرا ڏِينِيون دان، ۽ تون بِهتر بخشيندڙن ۾.

۽ لِک نيڪِي اَسان هار، هِن ننڍِي ڄَمار ۾، پڻ مَهندان مَحشر وار، توڏي، موٽياسون مورهين. چي، وَڻي تِنهن پُهچايون، اَسان جو آزار، ۽ هرگز گھڻي هَر شي ڪنان، مُنهنجِي ٻاجھ ٻِيهار، پوءِ لِکندسِ لاشڪ تن لئي، جي تقوٰى ڪَن تڪرار، ۽ ڪَن خير خدا هارِ، ۽ اُهي مَڃِين، اسان جون آيتون.

اَڻپڙھ پيغمبر پُٺيان، هَلنِ جي هَموار، جي لَهن لکِيل پاڻ وٽ، صِفت تِنهن سَردار، توريت ۽ اِنجيل ۾، ڏي ٿو مَت موچار، ۽ بَديان بندينِ، ۽ چِيز چڱا، حلال ڪري، تن هار، ۽ هرگز مَٿنِ حرام ڪري، مَٺيون ۽ مُردار، ۽ ڳَرايون ۽ ڳِراهِيون ڪڍي ڳچي مان ڳار، جي بَرسِر مٿنِ بار، اَ ڳي هُئا، اڳواڻ کان. جن مَڃيوسِ ۽ مانَ ڏنونسِ، پن مَدد ڏِنائونسِ مُور، ۽ تابِع ٿيا تِنهنجا، جو نازل ساڻسِ نُور، اُهي اَهل شُعور، آزاد، هر آزار کان.

چئو، اي ماڻهئا!، آئون مالِڪ جو، مُرسل مِڙن پار، اُڀ، ڀُون يون سَڀ جِنهن جا، ٻِيو ڌڻي، نَه جِنهن کان ڌار، جِياري جَبار، پڻ مارٖي، سو مُورهين. پوءِ مَڃيو مالِڪ، بِه اُن جو، مُرسل مَڻياندار، جو اَڻپڙھ، ڏيندڙ عِلم جون، خبرون خبردار، اَللهَ مڃي ۽ اُن جا، ڪَلمان، برقرار، ۽ ٿِيوسِ تابِعدار، ته ماڻِيو مارڳ، ماڳ جو.

۽ ڪا اُمت، قوم مان، هَلٖي سچ تي صاف، پڻ اُنهيءَ سان اِنصاف، ڪن داد، هَر فرياد جو.

ٽوڙي ڪيوسونِ ٽوليون، ٻارهن ڏُهٽ ٻِيهار، ۽ وَحي ڪيوسون ويتر تنهن، مِهتر مُوسٰى پَار، جڏهن ڪَئي ڪيڻَسِ، قوم تِنهن، پاڻي لاءِ پُڪار، ته پَنهنجِي لَٺ پهڻ کي، هڪدم هَڻ هيڪار، ته ٻارهن چشماچَيريا، تِنهين مان تڪرار، ڄاتو پاڻِي پنهنجو، پاڙٖي پاڙٖي ڌار، ۽ ڇَمر مٿنِ ڇانورِي، ڪئـِي سون برقرار، مَنْ ۽ سَلوٰى لاٿاسون، تن مَٿي، تِيوڻ توڻ تيار، جو ڏنو سُونِيان، تنهن مَنجھان، کائو خوشگوار، ۽ ڪُجھ نه ڪَيون اَسان کي، پر هُئا هاڃيڪار، اَجايو آزار،پاڻهِين ڪندا هُئاپاڻ سان.

۽ اَمر ڪيو ويو اُنهن کي، ته گُذاريو مَنجھ هِن گام، ۽ خُوشي پَئي، کائو تِتان، مَنجھانسِ مال مُدام، ۽ چَئو، مَعافِي ۽ گِھڙو، دَرمان، سَجدٖي ساڻ سَلام، ته مَرهِينِيان مِهرسان، اَهنجون خطائون خادم، جَلدِي جَجھاجام، ڪريو ڀال، ڀَلن سان.

پوءِ جَنِين جاڙون ڪَيون، تَنِين مان، تڪرار، جو ٻوليو وِيَنِ، ٻوليؤن، ٻول ٻيو، اُن ڌار، پوءِ اُتاريوسون اُڀ ڪنان، مَٿنِ ڏُرت ڏُوار،اُنهئَ جي آڌار، ته ڪنداجاڙُون جام هُئا.

۽ پُڇينِ ڳالھ ڳوٺ جِي، جو هُئو درياءَ جي ڪِنار، جنهن وار ڇَنڇر وَار ۾، چُويون وِجھن چوڌار، مَڇيون سندنِ، جنهن مَهل ۾، ڇُلي اَچن ڇلنگار، ته اَچينِ ڇنڇر ڏينهن ري، پِڇَرِي ڪِنهين پار، اِن پارِين، اُنهن لئي، پِئا آزمايون اِظهار، جِنهن سبب ٻَهار، هَلندا هئا، حُڪمن کان.

۽ جڏهن ڪنهن ٻارئَ چيو ٻِيهار، ڇو؟ سَمجھايو تنهن ساٿ کي، مارڻ وارو مُورهين، جن کي ربُّ، جبار، يا ڏِيڻ وارو ڏيہ ۾، ڪا سخت سَزا سَرڪار، چي، اوهان جي آگي جو، بَرسِر لاهن بار، ٻيو پڻ اِن آڌار، ته ساڱائينِ مانَ سي!

پوءِ جڏهن وِساريون، وَعظ سو، جو ڏِنو وينِ ياد، ته جن، مَٺايان مَنع ڪئـِي، ڪياسون اُهي آزاد، ۽ وَرتاسون سخت عذاب ۾، ڪيا جن بيداد، ڪياسون ڪِني عذاب ۾، ٻيا بنہ برباد، جنهن بِناتي، بيداد، ليڪو لَنگھندا هُئا.

جڏهن ڦِريا، جِنهن کان، جَھليا ويا، وَراڻيو سُونِ تِنهن وار، ته بَنو باندر، ڀولڙا، کِکَراٽيا خُوار، ۽ جڏهن سائين سَندئـِي،

سُڌ ڏِني، تَنين تي تڪرار، کَڙا ڪبا، جي کَڻائـِيندانِ، بَرسِر بُڇڙو بار، سائين سزا ڏيڻ ۾، آهي جلد باز، جبار، ۽ سو بي شڪ بَخشڻهار، ۽ مِڙنيان مهربان گھڻو.

۽ بنايو سونِ ڀُون ۾، ٽوليون، ٽوليون ڌار، ڪي چڱااُنهن مان، ۽ ڪي اُنهن سوا، ڪندڙ ٻِيا ڪم ڪار، ۽ سُکن، ڏکن ۾ اُنهن کي، آزمايو سون اِظَهار، اِن آسري آڌار، ته وَرڻ وارِي، ڪن ورِي.

پوءِ پوتان تن پُٽ ٿيا، جن ڪيا هٿ ڪتاب، وَڍِي طور وَٺن پيا، هِي ننڍڙِي وَٿ نواب؛ چي، مَعاف ٿينداسون مورهين، هِي رِشوت، راڳ رباب، ۽ جي ٻِيهر اَچِينِ ٻِيڻ تنهن، ته وَٺنِ شرع شِتاب، ڇاورتو نه وِينِ واعدو؟ لِکيل حرف حِساب، ته سوا سچ، نه چوندا، واحد سِر، وَهاب، ۽ پڙهيؤن پاڻ اُن ۾، جيڪِي بِلا باب، ۽ آخرت اُنهن لئي، جي رکن، اونَ عذاب، صَحِي سُڌ صواب، سوچو، ڇو نه سَرِير ۾؟.

۽ جي ڪتاب پَڪڙين، ۽ پڙهن نمازون نِبار، اسين نه وِڃايون وار، ڀاڙي مان، ڀَلن جي.

۽ جڏهن ڏاريو سون ڏُونگر، اُٺايوسون اُنهن مٿان، ڪَر سو ڪَڪَر ساريؤن، ۽ ڪِرندڙ مَٿنِ ڪَر، پڪڙيوسِ پُوري زور سان، جو بخشيو سُونِيان بِهتر، ۽ جيڪي اِن اندر، سو ساريو ۽ سونڪو ڌاريو.

۽ جڏهن آدم جي اولاد مان، تُنهنجي ربَّ رهبر، وَرتا، وِيا پُٺين مان، پيدا ٿِين، جنهن پر، ۽ شاهد پنهنجا پاڻ تي، بِهارئينِ برسر، چي، ڇا، آئون، نه اوهان جو آهيان، سائين سربسر؟ مِڙني چيو مُقرر، اسين شاهِد آهيون. وعدو ورتو سون اِن ڪري، ته ڪَهو ڏينهن قِيام، ته هِن کان، هئاسون ويسلا،

يا عُذر ڏِيو اظلام!، ته اَبن اسان جي اڳ ۾، جاٽون جوڙيون جام، اسين، پُٺيان پُريون اُنهن جون، تابعدار تمام، پوءِ، مُوڙهل مائٽين، گڏيا غير غُلام، منجھ اِنهئ اِلزام، ڇامارِئين اسان کي مورهين؟

۽ اِنپر کوليون خُوب طرح، نِشانيون نِروار، اِن آسري آڌار، ته ورن وَهِينءَ واٽ تي.

۽ پڙھ پيغمبر! اُنهن تي، اُن بزرگ جو بيان، جنهن کي، پَڌرايون، پنهنجون، بخشيون سون بي گمان، پوءِ جِيئن نانگ نِڪري کَل مان، تن مان نِڪتو نادان، پوءِ اَچي لڳو اُن پُٺيان، شرارتي شيطان، پوءِ ڦِرِي ٿيو بيء رمان، مُوڙ هلن مان مورهين.

۽ چاهيو سون هوند، ته چاڙهيو سون، تنهن سبب، سندس شان، پرپاڻهِين سو چَنبڙي پِيو، ڀُون کي بي گمان، ۽ سَندسِ سَکڻِي سَڌپُٺيان، هليو، سو حيران، پوءِ اُن جو ڪم، ڪُتئ جيئن، جي کڻي، تِنهن تي خان، يا ڇڏيسِ، ته به وات ۾، پِيو مِرڪائي زبان. اُهو اُن قوم جو، مِثال مِهربان!، جن ڪوڙا ڪوٺيا، اسان جا، فرمودا، فرمان، پوءِ کول خُوب بيان، تان سوچينِ، سي سرير ۾.

آهي اُنهئَ قوم جو، ٿِيو بلڪل بُڇڙو حال، جن ڪوڙيون، اَسان جون ڪوٺيون، نِشانيون نهال، ۽ بلڪل ڪن بي واجبيون، پاڻهين پنهنجي نال،

سَنئون سو، سُهائي سَنئين، جنهن کي جَل جلال، ۽ ڀِينگيا، سي بَحال، جن کي، مُنجھائي مُورهين.

۽ پَڪ پَکيڙيا سون ڀون لئي، جَجھاجِن، اِنسان، دِليون اُنهن جون، دين تي، ڌاينِ ڪِين ڌِيان، ۽ اََکيون اُنهن جون، جن سان، نه ڏِسن جوڙجھان، ۽ ڪن اُنهن جا، ڪِين ٻُڌن، اُن سان بات بيان، آهن، اُهي وَهٽن جِيئن، نِسورا نادان، اٽُلو، ويتر اُنهن کان، گمراهَ بي گمان، غَفلت ۾ غَلطان، اُهي مورک آهن مورهين.

۽ سُهڻا نالا سائينءَ جا، پوءِ سَڏيوسِ ساڻ تن، ۽ جي ڦيرين، سندسِ نالن کي، ڏِيو ٻَهون تن کي ٻَن، جِھڙا ڪم پِيا ٿا ڪن، تن جو، پُورو مِلندنِ پورهيو.

۽ ڪاجوڙِي، جوڙياسون،تن مان، سونهَنْ سپح سُڄاڻ، ۽ صَفا، صفا تِنهن ساڻ، فَرمائينِ فيصلا.

۽ جن ڪوڙيون اَسان جو، ڪوٺيون نِشانيون نِروار، وِهلو وَٺنداسُونِ اُتان، نه پروڙينِ جِنهن پار،

۽ وَجھ ڏيانِ، ڪا وار، مُنهنجِي سِٽا، سِٽاڻِي گھڻي.

ڇا؟ نه سوچينِ، ته سندنِ ساٿِي کي، لَڳت ناھِ لَغار، ناهي، مگر نِروار، ڄاڻوئـِي، ڄيري سَندو.

ڇا؟ جا چيون نه، اُڀ زمين جِي، حُڪومت هيڪار، يا جيڪا جوڙ جَهان ۾، جوڙِي جوڙڻهار، ياهِي، هِتان هَلڻ جِي، ڪاويجِھي آينِ وار، آڻِيندا اِعتبار، پوءِ، ڳهيلا ڪِهڙِي ڳالھ تي.

مالِڪ مُنجھائي جِنهن کي، پوءِ هادِي، نه ڪو تِنهن هار، ۽ ڇَڏينِ، ته اُجھَن آوار، مُنجھ سَندنِ ۾، مُورهين.

پُڇنئـِي پَڇاڙِي وار، ته ڪڏهن لنگر اُن جو، چئو مُنهنجي، مالڪ پاڪ وَٽ، اُن جِي خبر چار، نه واقف اُن جي وقت کان. مگر اُهو مُختار. اُڀن، زمن، زمين ۾، بارِي ٿِـئـِي بار، توهان تي تڪرار، نه اِيندي، مگر اوچتِي. پُڇنئـِي اُن جي پَتٖي جو، ڪر حضرت تون حقدار، چئو، عِلم اُن جو، ناھِ مگر، سانيمِ وٽ، ستار، پر ماڻهون گھڻا گَنوار، نٿا سَمجھن مُورهين.

چئو، مون وَس، نه مون پاڻ لئي، نفعو يا نقصان، مگر مُون لئي، جو گُھري، مالِڪ مِهربان، هوند! ڄاتم ڳُجھ مَنجھان، ته جَجھو منجھ جھان، ميڙيمِ مال پاڻ لئي، ۽ ذرو نه رسمِ زِيان، آئون، رڳو کِيانتو، خابرو، پاران ربَّ، رحمان، آڻينِ، جي اِيمان، تِنهن سڳوري ساٿ لئي.

مالڪ، سو مُقرر، جِنهن هِڪڙي جئ مان، جوڙيان، ۽ جِنهن مان، جوڙئين جوءِ تِنهن، تان گھوٽ بنائيسِ گھر، تان سَندسِ ڍَڪ ڍول ٿيو، حمل رهيسِ هيڪر، هَلڪو حمل، جِنهن سان، ڪي مهينا آندئين مر، پوءِ دُعا گھريؤون ڌڻئ کان، جڏهن ڳَرو ٿيو، سوڳَر، جي نيڪ ڏِنئـِينَئون نِينگر، ته ٿيندا سون، ٿورائتن مان.

پوءِ نَوازئينِ نيڪ جڏهن؛ ته ڀانيؤن ڀائيوار، ٻِيا تِنهن ٻار ۾، ڏِننِ، جو ڏاتار، جو گڏِينِ غير غُبار، الله اُتم اُن ڪنان.

ڇا؟ جوڙو ڪن، جوڙ ۾، جي جوڙِين، نه ڪو جنسار؟ جائـِي جوڙيا پاڻ وَڃن،

۽ لَهِي نه سگھن سار، ۽ نه اُهِکيءَ ۾ آڌار، ڪا پنهنجِي ڏِينِ پاڻ کي.

جي سَڏيونِ سَنئينءَ ڏي، ته نه پُٺيان هَلندان هَڏ، ڪريْنِ، نه ڪرينِ سَڏ، سڀ ڳالھ اوهان تي سَرِ کي.

ڌَڻِي ڌاران، جن سڏيو، سي جِھڙان، بندا بحال، پوءِ سڏيونِ، ڀل سُڻن سي، اوهان جو سوال، قول ۾ ڪُلال!، جي صفا سَچا آهيو؟

ڇا؟ اُنهن سان اهڙا پير؟ جن سان چُرن ڦِرن ڪِنهن پار ڏي، يا آهن هَٿ اُنهن جا؟ جن سان وَٺنِ وَٿ ڪِنهن وير، يا آهن ڪَن اُنهن جا؟، جن سان ٻُڌن ڇَڻ ڇَڻ ڇير، چئو، سَڏيو سڀ اوهان جا، ڀائيوار ڀَلير، پوءِ، سڀ ڪجھ، مون لئي سوچيو، دَم نه ڌاريو دير، مون کي مِڙئي مَٿير!، مُهلت نه ڏِجو مورهين.

سائين مُنهنجو، سو صَحِي، جنهن لاٿو ليک هِي، ۽ صالحن جِي صَحِي، سدا لهي، سَنڀال سو.

۽ اُهي، اوهين جن کي، دانهيو اُنهيء ڌار، نه ڏِينِ اوهان آڌار، ۽ نَه لَهنِ، سندن سارڪا.

۽ جي سڏيندينِ، سِڌ ڏي، ته سُڻن، نَه تو تَنوار، ۽ ڏِسندينِ، ته ڪَن نِهار توڏي، ۽ نه ڏِسنِ توڙ کان.

مَعافِي ڏي مورهين، ۽ چئو چڱائـِي توڙ، ۽ مُنهن مُبارڪ موڙ، مُورکن کان، مُورهين.

۽ جي شامِتي شيطان کان، ڪو کُٽڪو کُٽڪئ خان! ته گُھر اَلله کان اَمانَ، سو سُڻندڙ، سُڄاڻ صَحِي.

جن آجو رکيو پاند، تن شامتِي شيطان کان، جڏهن آينِ اکين کان، ته ساريؤن حق هيڪاند، دُور ٿئـِي درماند، اُهي اکيارا، اُن وير ۾.

۽ ڀُل ۾ ڇڪينن ڀار سَندن، تِنهن ۾ ڪن، نه قُصور،

۽ جڏهن آندئـِي، نه اُنهن اڳيان، ڪا نِشانِي نُور، چي، مُعجزو مَشهور، هيڪر آندئـِي هُوند ڪو! چئو، پير نه پايان، ٻئي پار، مگر مون ڏي، جو اچي، وَحِي سندمِ والِئ کان؛ هِي چٽايون چوڌار، اوهان جي اگي ڪنان، ۽ سُونهپ، ٻاجھ ٻِيهار، جي آڻينِ اعتبار، تنهن سونهارٖي ساٿَ لئي.

۽ جڏهن پڙهيو وڃي قرآن، پوءِ ساري سُڻو سو، ۽ ماٺ ڪريو، ته مانَ مرهيا وَڃو مهرسان!.

۽ پرور کي پُوڪار، پنهنجي ساھ پساھ ۾، نِوَڙت ۽ خوف سان، وڏي واڪي، ڌار، سانجِھي، صُبح وار، ۽ بي خبرن مان، ڀيڙو ڪِين ٿِي.

جيڪي سَندئـِي سائينءَ وٽ، حاضر حُضورِي، سندسِ شيوا کان، سي نه ڪن، مُورهين مغرورِي، ۽ ڳايو ڳائـِين اُن جِي، پاڪائـِي پُوري، ۽ نَمنسِ نِت نُورِي، سدا سِر سُجود ۾.