القرآن الڪريم

  • اينڊرائيڊ ايپليڪيشن
  • سهڪار
  • پراجيڪٽ ٽيم
  • پراجيڪٽ بابت
  • مترجمين
    • قرآن جو پيغام (تاج محمود امروٽي)
    • ائين چيو اللہ (علي خان ابڙو)
    • بيان الرحمان (عبدالوحيد جان سرهندي)
    • سنڌي قرآن (سيد فرمان علي)
    • احسن البيان (محمد ادريس ڏاهري)
    • الھام الرحمان (مولانا محمد مدني)
    • فُيُوضُ الفُرقان - پِير محمد ڪرم اللہ الاھي (دلبر سائين)
    • نُورُالقُرآن (مولوي حاجي احمد ملاح)
    • البُرھان (محمد عثمان ڏيپلائي)
    • تفھيم القرآن (سيد ابوالاعليٰ مودودي)
    • القرآن (ڊاڪٽر عابد لغاري)
    • قرآن مجيد (ترجمو : عبدالسلام ڀُٽو)


 

رڪوع : 2 سُوۡرَۃُ الۡحَآقَّــۃِ مَکِّیَّۃٌ آيتون : 52


بِسۡمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحِيۡمِ

الحاقَّةُ (آيت : 1)

حقا حق موجود،

مَا الحاقَّةُ (آيت : 2)

حق حَقيقت ڪِهڙي؟

وَما أَدرىٰكَ مَا الحاقَّةُ (آيت : 3)

۽ حق حَقِيقت آهي ڇا؟ ڪِنهن خبرڏِنئي خُوشنود!

كَذَّبَت ثَمودُ وَعادٌ بِالقارِعَةِ (آيت : 4)

ڪُوڙو ڪَڙڪيدار کي، سَڏيو عاد، ثمود،

فَأَمّا ثَمودُ فَأُهلِكوا بِالطّاغِيَةِ (آيت : 5)

پوءِ ثمود صفا ناس ٿيا، هِڪ هَڪل سان بيهود،

وَأَمّا عادٌ فَأُهلِكوا بِريحٍ صَرصَرٍ عاتِيَةٍ (آيت : 6)

پوءِ عاد تُند باد سان، مارِيا وِيا مَردُود،

سَخَّرَها عَلَيهِم سَبعَ لَيالٍ وَثَمٰنِيَةَ أَيّامٍ حُسومًا فَتَرَى القَومَ فيها صَرعىٰ كَأَنَّهُم أَعجازُ نَخلٍ خاوِيَةٍ (آيت : 7)

سَت راتيون، سانده اَٺ ڏينهن، واريسِ مَٿِن وُدود، پوءِ ڪِريل ڏِسِين قوم سَڄِي، ظاهِر مَنجھسِ زود، ڪر پَٽِيَل پاڙان کَجيون، ناڀن کان نابُود،

فَهَل تَرىٰ لَهُم مِن باقِيَةٍ (آيت : 8)

پوءِ هاڻي تِنهن حُدود، ڪوپَسِين پاڇاندو اُنهن جو؟

وَجاءَ فِرعَونُ وَمَن قَبلَهُ وَالمُؤتَفِكٰتُ بِالخاطِئَةِ (آيت : 9)

۽ ڦيريالو فِرعون سو، پڻ جي مَهند تِنهان مُردار، ۽ اُڀي ڳاٽي، ڳوٺ سي؛ نِسنگ نِگو سار،

فَعَصَوا رَسولَ رَبِّهِم فَأَخَذَهُم أَخذَةً رابِيَةً (آيت : 10)

جِن مَڃـيو نه پَنهنجي مالڪ جو، مُرسل مَڻيادار، پوءِ وَرتو وَٺ اُنهن کي، چَڙهندڙ چوٽيان پار،

إِنّا لَمّا طَغَا الماءُ حَمَلنٰكُم فِى الجارِيَةِ (آيت : 11)

سَچ ته جڏهن جَر جوش ڪيو، ٿيو پاڻِي پُرهن تار، اَسان اُٺايو آن کي، مَنجھ ڪِشتي برقرار،

لِنَجعَلَها لَكُم تَذكِرَةً وَتَعِيَها أُذُنٌ وٰعِيَةٌ (آيت : 12)

ته ڪريون اَوهان لئي اُن کي، عِبرت جو اَذڪار، ۽ ٻُڌندڙ ڪَن ٻِيهار، جانڪي رَکيسِ جاڻ ۾.

فَإِذا نُفِخَ فِى الصّورِ نَفخَةٌ وٰحِدَةٌ (آيت : 13)

جڏهن ڏنڊ ۾ ڦوڪبو، فقط ڦُوڪ هِڪڙِي ڦُو،

وَحُمِلَتِ الأَرضُ وَالجِبالُ فَدُكَّتا دَكَّةً وٰحِدَةً (آيت : 14)

کَنيو وِيو خاڪ کي، پڻ جَبل، جيڪِي مَنجھ جُو، ٺوڪيا ٺوڪر هيڪڙِي، پوءِ ڌَڙ ڌَڙ ڌرتِي ڌُو،

فَيَومَئِذٍ وَقَعَتِ الواقِعَةُ (آيت : 15)

تڏهن واڪِيندڙ واڪو ڪيو، ٿئـِي قِيامت قابُو،

وَانشَقَّتِ السَّماءُ فَهِىَ يَومَئِذٍ واهِيَةٌ (آيت : 16)

۽ ڦاٽو اُڀ اُن ڏِينهن ۾، پوءِ اُن هوندو اُو،

وَالمَلَكُ عَلىٰ أَرجائِها وَيَحمِلُ عَرشَ رَبِّكَ فَوقَهُم يَومَئِذٍ ثَمٰنِيَةٌ (آيت : 17)

۽ اُن جي پاسن کان پَهري مَٿي، هُوندا مَلڪ هر سُو، تُنهنجي آگي جي عرش کي، جِنهن جو دنگ هِي نه هُو، ۽ اُن ڏِينهن اُٺائـِين اَٺ ڄَڻا، برسِر ڏيئـِي بازُو،

يَومَئِذٍ تُعرَضونَ لا تَخفىٰ مِنكُم خافِيَةٌ (آيت : 18)

آڻي ڪبا اُن ڏِينهن ۾، رَبَّ جي رُوبَرُو، پوءِ خالِق ڪَنان خُوْ، اَنهن جِي لِک لِڪِي نه رهي.

فَأَمّا مَن أوتِىَ كِتٰبَهُ بِيَمينِهِ فَيَقولُ هاؤُمُ اقرَءوا كِتٰبِيَه (آيت : 19)

پر پوءِ مِلي جِنهن پاس، سَندسِ سائي هَٿ ۾، چَوندو چِٺِي مُنهنجِي پَڙهو، ته پُڄيمِ آس،

إِنّى ظَنَنتُ أَنّى مُلٰقٍ حِسابِيَه (آيت : 20)

هرگز حَرف حِساب جو، مون کي اڳي هُئو اِحساس، ته ڏِسڻو اَٿمِ ڏِينهن هيڪڙي، توڙان توڙ تپاس،

فَهُوَ فى عيشَةٍ راضِيَةٍ (آيت : 21)

پوءِ گھڻو خُوش گُذران ۾، اُو هوندا حَقّ شناس،

فى جَنَّةٍ عالِيَةٍ (آيت : 22)

بلند باغ بهشت ۾، ويٺا وَٺنِ واس،

قُطوفُها دانِيَةٌ (آيت : 23)

جِھميل جُھڳٽ جِن جا، ميوا رَسِيَل راس،

كُلوا وَاشرَبوا هَنيـًٔا بِما أَسلَفتُم فِى الأَيّامِ الخالِيَةِ (آيت : 24)

کائو پِيو خُوب طرح، سَر پَڪا هر پاس، جي عَمل اُماڻيان اَڳڀرو، چکو تِن جِي چاش، ڪيان جِن سان پاس، هُو جي ڏِينهن لنگھيا، هُن ڏيہ ۾.

وَأَمّا مَن أوتِىَ كِتٰبَهُ بِشِمالِهِ فَيَقولُ يٰلَيتَنى لَم أوتَ كِتٰبِيَه (آيت : 25)

پر ڏِبو مَنجھ ڏاءِ، جِنهن کي ڪِتاب سَندسِ ڪَمن جو، چڱو ته چِٺِي نه مِلٖيمِ ها! پوءِ ڳهلو اِيئَن ڳالهاءِ،

وَلَم أَدرِ ما حِسابِيَه (آيت : 26)

۽ هُوند سَندمِ حِساب مان، حرف نه ڄاتمِ هاءِ!،

يٰلَيتَها كانَتِ القاضِيَةَ (آيت : 27)

هِي مارِيندڙ مُورهِين، ويٺَسِ سَڀ وِڃاءِ،

ما أَغنىٰ عَنّى مالِيَه (آيت : 28)

ويئـِي مون کان، واءِ!،

هَلَكَ عَنّى سُلطٰنِيَه (آيت : 29)

هَر ڪا هُجت هار جِي.

خُذوهُ فَغُلّوهُ (آيت : 30)

وَٺو وِهلو اُن کي، هَڻوسِ ڳِچِئَ ۾ ڳَٽ،

ثُمَّ الجَحيمَ صَلّوهُ (آيت : 31)

وَرِي وِجهو تِنهن کي، جَهنّم ۾ جَهٽ پَٽ،

ثُمَّ فى سِلسِلَةٍ ذَرعُها سَبعونَ ذِراعًا فَاسلُكوهُ (آيت : 32)

پوءِ سَتَر نَريون ڊيگھ جِنهن، سو هَڻوسِ نِيّر نِپٽ،

إِنَّهُ كانَ لا يُؤمِنُ بِاللَّهِ العَظيمِ (آيت : 33)

ڄاڻندو نه هو ڄَٽ، ايڏي وَڏي اَلله کي.

وَلا يَحُضُّ عَلىٰ طَعامِ المِسكينِ (آيت : 34)

۽ کارائـِڻ تي کُٽل جي، کَڙو نه ٿئي خُوار،

فَلَيسَ لَهُ اليَومَ هٰهُنا حَميمٌ (آيت : 35)

پوءِ اَڄ نه هِت اُن جو، ڪو هرگز حامِي يار،

وَلا طَعامٌ إِلّا مِن غِسلينٍ (آيت : 36)

۽ کاڌو نه تِنهن خوار جو، روڳ رُڳي کان ڌار،

لا يَأكُلُهُ إِلَّا الخٰطِـٔونَ (آيت : 37)

اُهو طعام تيار، نه چکنسِ چُوڪ وارن سوا.

فَلا أُقسِمُ بِما تُبصِرونَ (آيت : 38)

پوءِ گُواھ ڇو نه گُذاريان؟ جي ڏِسو

وَما لا تُبصِرونَ (آيت : 39)

۽ نه ڏسو ڏُور،

إِنَّهُ لَقَولُ رَسولٍ كَريمٍ (آيت : 40)

ته بي شڪ ڀَلي رَسُول جو، هِي موچارو مَذڪُور،

وَما هُوَ بِقَولِ شاعِرٍ قَليلًا ما تُؤمِنونَ (آيت : 41)

۽ ڪونهِي ڪو قول اِهو، ڪِنهن شاعر بي شُعور، وِسهو ٿا وَهلور!، وِڙلي اِن وحِئَ کي.

وَلا بِقَولِ كاهِنٍ قَليلًا ما تَذَكَّرونَ (آيت : 42)

۽ نَه جاڙُون جادوگر جون، ٿا ٿورو پِرايو پاڻ،

تَنزيلٌ مِن رَبِّ العٰلَمينَ (آيت : 43)

هِي اُتارا اُهڃاڻ، ڏيهَن جي ڏاتار کان.

وَلَو تَقَوَّلَ عَلَينا بَعضَ الأَقاويلِ (آيت : 44)

۽ ڪي ڪُوڙيون ڳالهيون اَسان تي، ٻولَيئـِن هُوند ٻِيهار،

لَأَخَذنا مِنهُ بِاليَمينِ (آيت : 45)

ته پَڪ پَڪڙيو سُون اُن کي، سوگھو سَڄي پار،

ثُمَّ لَقَطَعنا مِنهُ الوَتينَ (آيت : 46)

ڪَپِي سُونسِ رَڳ قَلب جِي، تِهانپوءِ تَڪرار،

فَما مِنكُم مِن أَحَدٍ عَنهُ حٰجِزينَ (آيت : 47)

اوهان مان ڪو هيڪڙو، ڪونهي بَرقرار، اُنِهئَ کان آزار، جَھلِيندڙ جَھان ۾.

وَإِنَّهُ لَتَذكِرَةٌ لِلمُتَّقينَ (آيت : 48)

۽ آهي پَڪ پاڪن لئي، هِئَ نَصِيحت نِبار،

وَإِنّا لَنَعلَمُ أَنَّ مِنكُم مُكَذِّبينَ (آيت : 49)

۽ اَوهان مان ڪُل ڪُوڙن جِي، رَکون سار سَنڀار،

وَإِنَّهُ لَحَسرَةٌ عَلَى الكٰفِرينَ (آيت : 50)

هِي اَفسوس اِنڪاريَن تي،

وَإِنَّهُ لَحَقُّ اليَقينِ (آيت : 51)

۽ هِي سَچو اِعتبار،

فَسَبِّح بِاسمِ رَبِّكَ العَظيمِ (آيت : 52)

پوءِ ساراهِج صَد بار، سانيَئي صدر جي نام کي.


مالي سھائتا ڪندڙ:

© سنڌسلامت ڊاٽ ڪام 2017 - 2025