نازِڪ نُڪتو نون جو، پَروَر ڄاڻي پاڻ، ساکِي ڪانِي ڪانهن جِي، پڻ سِٽون لِکن سُڄاڻ،

۽ تُنهنجي آگي جي احسان سان، آهِين تُون نَه اَڄاڻ،

۽ اَکٽ اَجر اڳرا، آهِن اوهان ڪاڻ،

۽ وَڏِي چَڱِي چال تي، آهِين تون اڳواڻ!،

جَلدِي پَسندِين پان تون، پڻ پَسن اِهي پَرياڻ،

ته اوهان مان ڪِنهن ساڻ، آهي لڳت لاڳو لوڪ ۾؟

سَچ پَچ سائـِين تُنهنجو، آهي اُنهِئَ کان آگاھ، جو وَڃِي اَوجھڙ اُجھيو، ڪَنان سَندسِ سَئـِين راھ، جيڪي پُورا پير تي، تِن کان، واه! جو واقِف آھ،

پوءِ ڪُوڙن پُٺيان ڪِين هَل،

جي گُھرن ٿا گُمراھ، ته هُوند حِيلي سان حَقَّ چَوِين، اي نِرمل! نيڪ نِگاھ، ته ٺيڪ وَڃِي ٿِي ٺاھ، هُو به لَهن هوڏ تان.

۽ ڪِنهن ڪُوڙي قَسمِي کي نَه مَڃ، جو سَڀ خَلق ۾ خُوار،

مِهڻيدار، مَسخرو، ڪُلفت سَندسِ ڪار،

کارِيندڙ خير ڪنان، بي چيو بَدڪار،

تُند طَبِيعت تِنهن پُٺيان، گاڏڙ ذات گنوار،

مَر هُجي مالدار، خاوَند کِير پُٽن جو.

پَڙهجن اَسان جا اُن مٿي، حُڪم جڏهن هيڪار، ته آکاڻيون اَڳيَنِ جون، آکيائـِين اِظهار،

سِگهو ڪَنداسونسِ، سُونڊ تي، نِشانِي نِروار،

اَسان آزماياسون اَڳڀرا، باغائـِي ڪي ڀار، سَنجھي جِن سُونهن وِڌو، ڪيائون قول قرار، ته اُن مان پَٽِيندا پِرھ سان، موڙٖي مَڃر ٽار،

۽ اَکر نه آندئون وِچ ۾، جي گُھريو رَبَّ، غفار،

تڏهن ڦِريو فِرقو رات ۾، تُنهنجي صاحِب، کان سَتّار، جَڏهن سُتل هُئا سيجن تي، ڪِنهن کي نه سار سَنڀار،

پوءِ پَڪل باغ پِرھ سان، ٿيو ڦِري ڍِڳ ڦُلهيار،

پوءِ هِڪ ٻئي کي هوشيار، ڪيؤن پرھ ڦُٽِي پِرڀات ۾.

پوءِ اُٿيا اَسر آسري، ڪيؤن هِڪ ٻِئي کي به هَڪل، ته پُهچو پَنهنجِي پوک تي، سرهي صُبح مَهل، اٿوَ ميوا ماڻڻا، ته اُٿو سِين اَٽڪل،

پوءِ ڪَڙڪيا ڪَندٖي ڪَن سِرا، متان ڪنهن کي پَوي ڪَل،

اَڄ نه گِھڙندو اُن ۾، ڪو کاڻُو ۽ کُٽل،

۽ صُبح سوڀارا ٿيا، مَنجھ ٽارڻ وارِي ٽَل،

پوءِ جَڏهن اک اُنهن جِي، پَئـِي مَٿي تِنهن مَنزل، بيشڪ ڀُليا آهِيون، پاٻوهيون تِنهن پَل،

اُٽلو آسَرپَل، وانجِھيَل آهيون وِرڇ کان.

چيو چڱي اُنهن مان، ته آن کي چَيَمِ نه چَڱِي چال؟ ته اِن ساءَ اللهُ هُوند چَئو، ڀانيو ڀَلي جا ڀال،

اوسيڙِي اَرمان مان، ڳالهايؤن هِي ڳالھ، ته آهي پاڪ اسان جو، مالِڪ بي مِثال، اَسِين پاڻهِين پاڻ سان، آهيون جاڙُون ڪَندڙ جال،

پوءِ اُٿليا هيڪ ٻِئن تي، لَڳا لوئـِڻ لال،

چي، هَي! اَسان جي حال، اَسِين مُوڙهل هُئاسون مُورهِين.

آگو پاڪ اَسان جو، آهي اوڏو اِنهِئَ ڳالھ، ته ڏِينيَئون عيوض اُن جي، ڪو بِهتر باغ بَحال، اَسِين آسائُو آهيون، پَنهنجي مالِڪ ۾ مُعتال،

اِي سَڀ سَزا جون صُورتون، هَلن حال فِى الحال، ۽ آهي آخِرت جو، جبرو جِئ جنجال، پروڙِين پئمال، هُوند انهئ حال کي!.

سُکن جا باغ سَچن لئي، آهِن سَندنِ سائـِينءَ وَٽِ،

بُڇڙن ساڻ ڀَلن کي، ڪِيئن ڪَنداسون مَٽ،

آن سان ڪِهڙو ٿيو ڪُو ڪَٽ؟، ته اِهڙا نِياءَ نبِيريو.

ڇا، اوهان وَٽ آھِ ڪو، ڌُرائـِين دفتر؟ واري وَرق جِنهن مان، پڙهو اِهڙئَ پَر،

ته آھِ اوهان لئي اُن ۾، گُھرو جِھڙو گَھر،

يا آن سان ٻول اَسان جا، مُحڪم تان مَحشر؟ ته آھِ اَوهان آهِر، جِيئن واتان وائـِي واريو.

پڇ پيغمبر! پاڪ تون، تِنِين کان تَفصِيل، ته آهي ڪير ڪَفِيل، بار کڻندڙ اِن بارر جو؟

ڇا، آهِن ڪي اُنهن جا، ساٿضي ري سَّتار؟ جي سَچاپاڻ سُخن ۾، ته آهينِ اِختيار، ته ڪوٺي ڪُل قطار، ميڙي اَچنِ ميدان ۾.

جِنهن ڏاڍي ڏِينهن، بُڪِي تان، وِيندا کنياوَر، تڏهن سَجدي ڏانهن سَڏبا، پيش ڌَڻِي پَروَر، پوءِ سَجدو ڏيئـِي نه سَگھندا، قابُو هُوندونِ ڪَر،

اَکيون اُجھاڻيَل اُنهن جون، ٻِي بَدنامِي بَرسِر، ۽ سَجدي ڏانهن سَڏبا هُئا، مَهندِيرا مُنڪر، ۽ چَڱا ڀَلا بِهتر، اُهي جِھر هُئا جَھان ۾.

پوءِ ڇَڏ مون ۽ اُن کي، جو حَق کان ڦِريَل هُوڙ، صفا سَچِئَ هِن ڳالھ کي، ڪُوڙو ڪوٺي ڪُوڙ، جَھلي جَھلي، جَلدِي، جَھلي ڪَنداسونِ جُھوڙ، جِتان نَه پَوينِ پَرُوڙ، اُتان پَڪڙينداسُونِ پَڪ سان.

۽ اُنهن کي اِمتحان لئي، مُهلت ڏِيان ٿو مُور، روزا زور ضرور، آهي سِٽا، سِٽاڻِي مُنهنجي.

ڇا، تون گُھرِين ٿو تِن کان، ڪو پورهيو پار، پَگھار؟ پوءِ اُهي ڏنڊ ڏِيڻ کي، ٿا بَرسِر ڀانئـِن بار،

ڇا، اُنهن وَٽِ ڳالهيون ڳُجھ جون ، اِلاهي اسرار؟ پوءِ اُنهِئَ جي آڌار، ليک لِکن ٿا لوڪ ۾.

پَنهنجي آگي جي، اَمر جو، پوءِ ڪَڍ تون اِنتظار، ۽ مَڇِئَ وارٖي جِيئن مُور نَه ٿِي، جِنهن واڪا ڪيا تِنهن وار، ۽ پِيَل مَڇِئَ جي پيٽ ۾، هُئو غمن ۾ غَمخوار،

جي پَل ۾ پُهچيسِ ڪِين ها، ڏات سَندسِ ڏاتار، ته اُڇليو اَڇي پَٽ ۾، جِتي وَڻ، نَڪو وَڻڪار، اُهو هو اُنهِئَ حال ۾، خراب ۽ خوار،

ڌَڻِئ سَندسِ، ڌُئو وَرِي، بَخشيَسِ بَخشڻهار، ڪَيَس پوءِ ڪَلتار، چڱون چڱن جي ساٿ مان.

۽ اوڏا ٿيا اِن ڳالھ کي، جي ڦريا کون فرمان، ته آن کي، سَندنِ اَکيَنِ سان، نظر هَڻِن نادان، ڪِنِين ٻُڌو ڪنن سان، جڏهن قادِر جو قُرآن، ۽ چَونِ ٿا چريو آھِ هِي، ڪو اَٻوجھو اِنسان،

۽ ناھِ نَصِحيت ري، اِهو، ڪو باطِل ٻِيو بَيان، ڪارڻ ڪُل جھان، آهي سَبَق ساڃاءِ جو.