القرآن الڪريم

  • اينڊرائيڊ ايپليڪيشن
  • سهڪار
  • پراجيڪٽ ٽيم
  • پراجيڪٽ بابت
  • مترجمين
    • قرآن جو پيغام (تاج محمود امروٽي)
    • ائين چيو اللہ (علي خان ابڙو)
    • بيان الرحمان (عبدالوحيد جان سرهندي)
    • سنڌي قرآن (سيد فرمان علي)
    • احسن البيان (محمد ادريس ڏاهري)
    • الھام الرحمان (مولانا محمد مدني)
    • فُيُوضُ الفُرقان - پِير محمد ڪرم اللہ الاھي (دلبر سائين)
    • نُورُالقُرآن (مولوي حاجي احمد ملاح)
    • البُرھان (محمد عثمان ڏيپلائي)
    • تفھيم القرآن (سيد ابوالاعليٰ مودودي)
    • القرآن (ڊاڪٽر عابد لغاري)
    • قرآن مجيد (ترجمو : عبدالسلام ڀُٽو)


 

رڪوع : 2 سُوۡرَۃُ الۡقَلَمِ  مَکِّیَّۃٌ آيتون : 52


بِسۡمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحِيۡمِ

ن وَالقَلَمِ وَما يَسطُرونَ (آيت : 1)

نازِڪ نُڪتو نون جو، پَروَر ڄاڻي پاڻ، ساکِي ڪانِي ڪانهن جِي، پڻ سِٽون لِکن سُڄاڻ،

ما أَنتَ بِنِعمَةِ رَبِّكَ بِمَجنونٍ (آيت : 2)

۽ تُنهنجي آگي جي احسان سان، آهِين تُون نَه اَڄاڻ،

وَإِنَّ لَكَ لَأَجرًا غَيرَ مَمنونٍ (آيت : 3)

۽ اَکٽ اَجر اڳرا، آهِن اوهان ڪاڻ،

وَإِنَّكَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظيمٍ (آيت : 4)

۽ وَڏِي چَڱِي چال تي، آهِين تون اڳواڻ!،

فَسَتُبصِرُ وَيُبصِرونَ (آيت : 5)

جَلدِي پَسندِين پان تون، پڻ پَسن اِهي پَرياڻ،

بِأَييِكُمُ المَفتونُ (آيت : 6)

ته اوهان مان ڪِنهن ساڻ، آهي لڳت لاڳو لوڪ ۾؟

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبيلِهِ وَهُوَ أَعلَمُ بِالمُهتَدينَ (آيت : 7)

سَچ پَچ سائـِين تُنهنجو، آهي اُنهِئَ کان آگاھ، جو وَڃِي اَوجھڙ اُجھيو، ڪَنان سَندسِ سَئـِين راھ، جيڪي پُورا پير تي، تِن کان، واه! جو واقِف آھ،

فَلا تُطِعِ المُكَذِّبينَ (آيت : 8)

پوءِ ڪُوڙن پُٺيان ڪِين هَل،

وَدّوا لَو تُدهِنُ فَيُدهِنونَ (آيت : 9)

جي گُھرن ٿا گُمراھ، ته هُوند حِيلي سان حَقَّ چَوِين، اي نِرمل! نيڪ نِگاھ، ته ٺيڪ وَڃِي ٿِي ٺاھ، هُو به لَهن هوڏ تان.

وَلا تُطِع كُلَّ حَلّافٍ مَهينٍ (آيت : 10)

۽ ڪِنهن ڪُوڙي قَسمِي کي نَه مَڃ، جو سَڀ خَلق ۾ خُوار،

هَمّازٍ مَشّاءٍ بِنَميمٍ (آيت : 11)

مِهڻيدار، مَسخرو، ڪُلفت سَندسِ ڪار،

مَنّاعٍ لِلخَيرِ مُعتَدٍ أَثيمٍ (آيت : 12)

کارِيندڙ خير ڪنان، بي چيو بَدڪار،

عُتُلٍّ بَعدَ ذٰلِكَ زَنيمٍ (آيت : 13)

تُند طَبِيعت تِنهن پُٺيان، گاڏڙ ذات گنوار،

أَن كانَ ذا مالٍ وَبَنينَ (آيت : 14)

مَر هُجي مالدار، خاوَند کِير پُٽن جو.

إِذا تُتلىٰ عَلَيهِ ءايٰتُنا قالَ أَسٰطيرُ الأَوَّلينَ (آيت : 15)

پَڙهجن اَسان جا اُن مٿي، حُڪم جڏهن هيڪار، ته آکاڻيون اَڳيَنِ جون، آکيائـِين اِظهار،

سَنَسِمُهُ عَلَى الخُرطومِ (آيت : 16)

سِگهو ڪَنداسونسِ، سُونڊ تي، نِشانِي نِروار،

إِنّا بَلَونٰهُم كَما بَلَونا أَصحٰبَ الجَنَّةِ إِذ أَقسَموا لَيَصرِمُنَّها مُصبِحينَ (آيت : 17)

اَسان آزماياسون اَڳڀرا، باغائـِي ڪي ڀار، سَنجھي جِن سُونهن وِڌو، ڪيائون قول قرار، ته اُن مان پَٽِيندا پِرھ سان، موڙٖي مَڃر ٽار،

وَلا يَستَثنونَ (آيت : 18)

۽ اَکر نه آندئون وِچ ۾، جي گُھريو رَبَّ، غفار،

فَطافَ عَلَيها طائِفٌ مِن رَبِّكَ وَهُم نائِمونَ (آيت : 19)

تڏهن ڦِريو فِرقو رات ۾، تُنهنجي صاحِب، کان سَتّار، جَڏهن سُتل هُئا سيجن تي، ڪِنهن کي نه سار سَنڀار،

فَأَصبَحَت كَالصَّريمِ (آيت : 20)

پوءِ پَڪل باغ پِرھ سان، ٿيو ڦِري ڍِڳ ڦُلهيار،

فَتَنادَوا مُصبِحينَ (آيت : 21)

پوءِ هِڪ ٻئي کي هوشيار، ڪيؤن پرھ ڦُٽِي پِرڀات ۾.

أَنِ اغدوا عَلىٰ حَرثِكُم إِن كُنتُم صٰرِمينَ (آيت : 22)

پوءِ اُٿيا اَسر آسري، ڪيؤن هِڪ ٻِئي کي به هَڪل، ته پُهچو پَنهنجِي پوک تي، سرهي صُبح مَهل، اٿوَ ميوا ماڻڻا، ته اُٿو سِين اَٽڪل،

فَانطَلَقوا وَهُم يَتَخٰفَتونَ (آيت : 23)

پوءِ ڪَڙڪيا ڪَندٖي ڪَن سِرا، متان ڪنهن کي پَوي ڪَل،

أَن لا يَدخُلَنَّهَا اليَومَ عَلَيكُم مِسكينٌ (آيت : 24)

اَڄ نه گِھڙندو اُن ۾، ڪو کاڻُو ۽ کُٽل،

وَغَدَوا عَلىٰ حَردٍ قٰدِرينَ (آيت : 25)

۽ صُبح سوڀارا ٿيا، مَنجھ ٽارڻ وارِي ٽَل،

فَلَمّا رَأَوها قالوا إِنّا لَضالّونَ (آيت : 26)

پوءِ جَڏهن اک اُنهن جِي، پَئـِي مَٿي تِنهن مَنزل، بيشڪ ڀُليا آهِيون، پاٻوهيون تِنهن پَل،

بَل نَحنُ مَحرومونَ (آيت : 27)

اُٽلو آسَرپَل، وانجِھيَل آهيون وِرڇ کان.

قالَ أَوسَطُهُم أَلَم أَقُل لَكُم لَولا تُسَبِّحونَ (آيت : 28)

چيو چڱي اُنهن مان، ته آن کي چَيَمِ نه چَڱِي چال؟ ته اِن ساءَ اللهُ هُوند چَئو، ڀانيو ڀَلي جا ڀال،

قالوا سُبحٰنَ رَبِّنا إِنّا كُنّا ظٰلِمينَ (آيت : 29)

اوسيڙِي اَرمان مان، ڳالهايؤن هِي ڳالھ، ته آهي پاڪ اسان جو، مالِڪ بي مِثال، اَسِين پاڻهِين پاڻ سان، آهيون جاڙُون ڪَندڙ جال،

فَأَقبَلَ بَعضُهُم عَلىٰ بَعضٍ يَتَلٰوَمونَ (آيت : 30)

پوءِ اُٿليا هيڪ ٻِئن تي، لَڳا لوئـِڻ لال،

قالوا يٰوَيلَنا إِنّا كُنّا طٰغينَ (آيت : 31)

چي، هَي! اَسان جي حال، اَسِين مُوڙهل هُئاسون مُورهِين.

عَسىٰ رَبُّنا أَن يُبدِلَنا خَيرًا مِنها إِنّا إِلىٰ رَبِّنا رٰغِبونَ (آيت : 32)

آگو پاڪ اَسان جو، آهي اوڏو اِنهِئَ ڳالھ، ته ڏِينيَئون عيوض اُن جي، ڪو بِهتر باغ بَحال، اَسِين آسائُو آهيون، پَنهنجي مالِڪ ۾ مُعتال،

كَذٰلِكَ العَذابُ وَلَعَذابُ الءاخِرَةِ أَكبَرُ لَو كانوا يَعلَمونَ (آيت : 33)

اِي سَڀ سَزا جون صُورتون، هَلن حال فِى الحال، ۽ آهي آخِرت جو، جبرو جِئ جنجال، پروڙِين پئمال، هُوند انهئ حال کي!.

إِنَّ لِلمُتَّقينَ عِندَ رَبِّهِم جَنّٰتِ النَّعيمِ (آيت : 34)

سُکن جا باغ سَچن لئي، آهِن سَندنِ سائـِينءَ وَٽِ،

أَفَنَجعَلُ المُسلِمينَ كَالمُجرِمينَ (آيت : 35)

بُڇڙن ساڻ ڀَلن کي، ڪِيئن ڪَنداسون مَٽ،

ما لَكُم كَيفَ تَحكُمونَ (آيت : 36)

آن سان ڪِهڙو ٿيو ڪُو ڪَٽ؟، ته اِهڙا نِياءَ نبِيريو.

أَم لَكُم كِتٰبٌ فيهِ تَدرُسونَ (آيت : 37)

ڇا، اوهان وَٽ آھِ ڪو، ڌُرائـِين دفتر؟ واري وَرق جِنهن مان، پڙهو اِهڙئَ پَر،

إِنَّ لَكُم فيهِ لَما تَخَيَّرونَ (آيت : 38)

ته آھِ اوهان لئي اُن ۾، گُھرو جِھڙو گَھر،

أَم لَكُم أَيمٰنٌ عَلَينا بٰلِغَةٌ إِلىٰ يَومِ القِيٰمَةِ إِنَّ لَكُم لَما تَحكُمونَ (آيت : 39)

يا آن سان ٻول اَسان جا، مُحڪم تان مَحشر؟ ته آھِ اَوهان آهِر، جِيئن واتان وائـِي واريو.

سَلهُم أَيُّهُم بِذٰلِكَ زَعيمٌ (آيت : 40)

پڇ پيغمبر! پاڪ تون، تِنِين کان تَفصِيل، ته آهي ڪير ڪَفِيل، بار کڻندڙ اِن بارر جو؟

أَم لَهُم شُرَكاءُ فَليَأتوا بِشُرَكائِهِم إِن كانوا صٰدِقينَ (آيت : 41)

ڇا، آهِن ڪي اُنهن جا، ساٿضي ري سَّتار؟ جي سَچاپاڻ سُخن ۾، ته آهينِ اِختيار، ته ڪوٺي ڪُل قطار، ميڙي اَچنِ ميدان ۾.

يَومَ يُكشَفُ عَن ساقٍ وَيُدعَونَ إِلَى السُّجودِ فَلا يَستَطيعونَ (آيت : 42)

جِنهن ڏاڍي ڏِينهن، بُڪِي تان، وِيندا کنياوَر، تڏهن سَجدي ڏانهن سَڏبا، پيش ڌَڻِي پَروَر، پوءِ سَجدو ڏيئـِي نه سَگھندا، قابُو هُوندونِ ڪَر،

خٰشِعَةً أَبصٰرُهُم تَرهَقُهُم ذِلَّةٌ وَقَد كانوا يُدعَونَ إِلَى السُّجودِ وَهُم سٰلِمونَ (آيت : 43)

اَکيون اُجھاڻيَل اُنهن جون، ٻِي بَدنامِي بَرسِر، ۽ سَجدي ڏانهن سَڏبا هُئا، مَهندِيرا مُنڪر، ۽ چَڱا ڀَلا بِهتر، اُهي جِھر هُئا جَھان ۾.

فَذَرنى وَمَن يُكَذِّبُ بِهٰذَا الحَديثِ سَنَستَدرِجُهُم مِن حَيثُ لا يَعلَمونَ (آيت : 44)

پوءِ ڇَڏ مون ۽ اُن کي، جو حَق کان ڦِريَل هُوڙ، صفا سَچِئَ هِن ڳالھ کي، ڪُوڙو ڪوٺي ڪُوڙ، جَھلي جَھلي، جَلدِي، جَھلي ڪَنداسونِ جُھوڙ، جِتان نَه پَوينِ پَرُوڙ، اُتان پَڪڙينداسُونِ پَڪ سان.

وَأُملى لَهُم إِنَّ كَيدى مَتينٌ (آيت : 45)

۽ اُنهن کي اِمتحان لئي، مُهلت ڏِيان ٿو مُور، روزا زور ضرور، آهي سِٽا، سِٽاڻِي مُنهنجي.

أَم تَسـَٔلُهُم أَجرًا فَهُم مِن مَغرَمٍ مُثقَلونَ (آيت : 46)

ڇا، تون گُھرِين ٿو تِن کان، ڪو پورهيو پار، پَگھار؟ پوءِ اُهي ڏنڊ ڏِيڻ کي، ٿا بَرسِر ڀانئـِن بار،

أَم عِندَهُمُ الغَيبُ فَهُم يَكتُبونَ (آيت : 47)

ڇا، اُنهن وَٽِ ڳالهيون ڳُجھ جون ، اِلاهي اسرار؟ پوءِ اُنهِئَ جي آڌار، ليک لِکن ٿا لوڪ ۾.

فَاصبِر لِحُكمِ رَبِّكَ وَلا تَكُن كَصاحِبِ الحوتِ إِذ نادىٰ وَهُوَ مَكظومٌ (آيت : 48)

پَنهنجي آگي جي، اَمر جو، پوءِ ڪَڍ تون اِنتظار، ۽ مَڇِئَ وارٖي جِيئن مُور نَه ٿِي، جِنهن واڪا ڪيا تِنهن وار، ۽ پِيَل مَڇِئَ جي پيٽ ۾، هُئو غمن ۾ غَمخوار،

لَولا أَن تَدٰرَكَهُ نِعمَةٌ مِن رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالعَراءِ وَهُوَ مَذمومٌ (آيت : 49)

جي پَل ۾ پُهچيسِ ڪِين ها، ڏات سَندسِ ڏاتار، ته اُڇليو اَڇي پَٽ ۾، جِتي وَڻ، نَڪو وَڻڪار، اُهو هو اُنهِئَ حال ۾، خراب ۽ خوار،

فَاجتَبٰهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصّٰلِحينَ (آيت : 50)

ڌَڻِئ سَندسِ، ڌُئو وَرِي، بَخشيَسِ بَخشڻهار، ڪَيَس پوءِ ڪَلتار، چڱون چڱن جي ساٿ مان.

وَإِن يَكادُ الَّذينَ كَفَروا لَيُزلِقونَكَ بِأَبصٰرِهِم لَمّا سَمِعُوا الذِّكرَ وَيَقولونَ إِنَّهُ لَمَجنونٌ (آيت : 51)

۽ اوڏا ٿيا اِن ڳالھ کي، جي ڦريا کون فرمان، ته آن کي، سَندنِ اَکيَنِ سان، نظر هَڻِن نادان، ڪِنِين ٻُڌو ڪنن سان، جڏهن قادِر جو قُرآن، ۽ چَونِ ٿا چريو آھِ هِي، ڪو اَٻوجھو اِنسان،

وَما هُوَ إِلّا ذِكرٌ لِلعٰلَمينَ (آيت : 52)

۽ ناھِ نَصِحيت ري، اِهو، ڪو باطِل ٻِيو بَيان، ڪارڻ ڪُل جھان، آهي سَبَق ساڃاءِ جو.


مالي سھائتا ڪندڙ:

© سنڌسلامت ڊاٽ ڪام 2017 - 2025