وَڌيو واڌران ۾، جنهن هَٿ مُلڪ مُدام، ۽ قادِر ڪُل شئ مَٿي، اُهو آهي رَبُّ عَلام،

جنهن مَرڻ جِيئڻ کي جوڙيو، ته پرکي آن کي عام، ته ڪِهڙو آن مان ڪَم ۾، نيڪ ڪَڍائي نام، ۽ اُهو طاقت مَند تمام، مَعافِيون ڏِيندڙ مُلڪ کي.

سَت اُڀ تِنهن اَلله، تَھ تي تَھ تيار ڪيا، مَنجِھين جوڙ جَبَّار جي، لِک ڏِسِين ڪو لاھ؟ پوءِ پَسين ڪِٿـهِين پاچ ڪا؟

ڪر نيڻن سان نِگاھ، ٻه ڦيرا وَرِي ڦير تون، اک کي اُنهئَ راھ، اَک اُٿلِي توڏي اچي، ٿِي کيري خوامَخواھ، گيرِي ۽ گُمراھ، اُها هُوندِي اُنهِئَ حال ۾.

۽ بي شڪ بَرقرار، هِن اوڏي آسمان کي، ڏِنوسون ڏِيَن سان، صُورت جو سِينگار، ۽ اُماڙ ڪيوسون اُنهن کي، شر شيطانن هارِ، ۽ تِنِين لئي تيار، سَزا ڪَئـِي سون ساڙ جِي.

۽ پَنهنجي پَروَر پاڪ کان، ڦِريا جي ڦيريال، آهي عذاب تن لئه، جَھَنّم سندو جال، ۽ بُڇڙو آهي بَحال، موٽِي ماڳ رَهڻ جو!

جڏهن اُڇليا ويا اُن م، گِيهَري سي گُمراھ، سامهون سُئائون اُن جُون، گوڙِيون ۽ گجگاھ،

۽ ڀَڙڪيو سا باھِ، ڪَر ڇِڄيو پَوي ٿِي ڇوه مان! جڏهن به اُڇلبِي اُن ۾، ڪا فوج بي فرمان، پُڇندَن پُوريون خَبرون، اُن دوزخ جا دَربان، ته ڇا، آن وَٽِ آيو ڪو،ڪو نه ڪو ريٻاڙو رَحمان؟

چي هائو، اَسان وَٽِ آئيو، ڪو خبرون ڏِيندڙ خان، پوءِ اَسان ڪُوڙو ڪوٺيو، ۽ آکيو سون به عيان، ته اَلله ڪُجھ نه اُتاريو، اُن باري مَنجھ بَيان، اوهين آهيو ڪا شئِ ڪانه، مگر مُنجھ وَڏِئَ ۾.

۽ چيائون ته چڱي ڳالھ کي، جي ٻُڌون ها، ڪِ ٻُجھون، ته هرگز ڪِين هُجون، ساڙي واري ساٿ ۾.

پوءِ مَڃيائون مُنهن سان، سَندِن ڏوه صفا، پوءِ آھِ جاڙ جَفا، ڀاتِيَن ڪارڻ بِاھ جي.

پَرپُٺ پَنهنجي رَبَّ ڪنان، جي رکن خوف خيال، ته بَخشش آهي بَحال، پڻ اَجر وَڏوئـِي اُنهن لئي.

۽ ڳُجِھي پَنهنجِي ڳالھ رَکو، يا پَڌرِي ڪريوسِ پاڻ، سَچ پَچ سو سُڄاڻ، سَمجھي سِيني وارِيون.

ڇا، اُهو ڄاڻي ئـِي ڪونه ٿو، جوڙيا اِهي جِنهن پاڻ؟ سو سِياڻو، سُڄاڻ، آهي هَر ڪِنهن حال ۾.

اُهو سو، اوهان ڪاڻ، جِنهن نَرم ڪيو زَمِين کي، پوءِ وَٺِي واٽون اُن جون، هَلو ڦِرو هاڻ، ۽ سَدا سَندسِ رِزق مان، کائو، پِيو پاڻ، ۽ ڇَڏي مُقام، مَساڻ، آخِر اُن ڏي هَلڻو.

ڇا،ويٺا اُن کان ويسلا؟ جنهن جو اُڀ تي اِختيار، ته ڳِهي آن کي اوچتو، نِئي ڌَرتي نِگو سار، اُها اُنهِئ وار، دَهشت مان ڌُٻندِي رَهي.

ڇا، ويٺا اُن کان ويسلا؟ جو آهي اُڀ وارو، ته ڪَري اوهان تي ڪَڪَرِيَن جو، ڪو وِهلو وَسڪارو، پوءِ سَمجھو سَوارو، ته ڪِهڙو آهي قَهر مون.

۽ جي هُئا اُنهن کان اَڳڀرا، تِن ڪيا ڪُوڙ ضَرور، پييَنِ پوءِ پرُوڙ، مُون کان منهن موڙڻ جِي.

ڇا، پَکِي ڏٺائون نه پان، تان اُڏامَندا اِظهار؟ کُلِيَل کنڀ کَنڀڙٽيون، وارِينِ ڪِنهين وار، نه جَھلينِ ڪير ڪِرڻ کان، ري ڏيہ ڌڻي ڏاتار، هَر شئ کي هَر پارِ، ڏِسندڙ آهي ڏيہ ڌڻِي.

اُهو، سو آهي ڪير، لَشڪر اَهنجو لاڏلو؟ ته آڌاري اَلله ري، آن کي اُهکِي وير، ڦِريَل بنا ڦير، آهِن رُڳو ريب فريب ۾.

اُهو، سو آهي ڪير؟ جو آن کي ڏئي ڏاتار ري، جي روڪي رِزق پَنهنجو، سو والِي ڪِنهِين وير، اُٽلو پاتـئون پير، آڪڙ ۽ اِنڪار ۾.

جو هَلي هٿراڌو واٽ تي، مُنهن ڀَر مُرڳوئـِي، سَواٽو سوئـِي، يا جو سَئون هَلي سَئـِينءَ واٽ تي؟

چَئو، ته اُهوئـِي آھِ سو، آن کي جوڙيو جِنهن جَبَّار، ڪيائين اَهنجا ڪَن، اکيون، ۽ هِنيان پڻ هوشيار، پوءِ اَهنجا اِهي پار، ته ٿورا، ٿورا ڳائيو.

چئو، ته اُهوئي آھِ سو، بَرابَر بارِي، آن کي پکيڙي پَٽن ۾، جِنهن ڀَرِي ڀُون سارِي، ۽ وَرِي ڪِنهن وارِي، اَوهِين مِڙئـِي اُن ڏي ميڙبا.

۽ چَون، ته اُهو اَنجام، آهي ڪڏهن اَچڻو؟ اَوهين سَچا، جي آهيو،

ڪَهو ته ڪَڏهِن قِيام، هِي خَبر خاص خُدا کي، ڏي وَراڻِي وَريام!، ۽ پَڌرِي پَٽ پَيغام، آئون ڏِيندڙ آهيان ڏيہ کي.

پوءِ ڏِسن اُن اَنجام کي، ويجھو ويچارا، اُتي اِنڪارِيَن جا، ٿِيا مَٽجِي مُنهن ڪارا، ۽ آکيو وِيو اُنهن کي، ڏيئـِي اِشارا، ته هي، سي سانبارا، جي گَھر ويٺي گُھرندا هُئا.

چئو، سوچيان ڪاهِئ ڳالھ؟ ته اَلله جَلَّ جَلالہٗ، مُون ۽ مُنهنجي ساٿِيَن کي، جي پان ڪري پائـِمال، يا اُٽلندو اَسان تي، ڀَلو ڪري ڀال، پوءِ ڪنان بَند بَد حال، ڪير بَچائي ڪافرِين ؟

چَئو، اُهو آهي هيڪڙو، سڀ ڏيهن جو ڏاتار، اَسان مَڃيون اُن کي، ۽ بَرسِر رکيوسونسِ بار، پوءِ سَڀ سِگھوئـِي سَمجھندا، حَقِيقت هيڪار، ته اُهو آهي ڪِهڙو پار، وَرتل وائکِي وِرس ۾؟

چئو جاچيان ڪِيئن جواب؟ ته پاڻِي اَهنجو پِرھ سان، پيهِي وَڃي پاتار ۾، تَلي وَڃن تالاب، پوءِ اونَهيرو، سو آب، آن کي ڪير ڏئي؟