سي سَڀ پَر ۾ پاڪ چَوَن، ڌَڻِئَ کي دَم دَم، آهِن اُڀن ۽ ڀُون ۾، جي ڪارگريون ۽ ڪم، حاڪِم حاڪِمن جو، عيبن کان اُتم، طاقت وارو تَم، پڻ قابِلڪار، ڪَمن ۾.

اُهو جِنهن اُماڻيو، اَڻپڙهيلن اَندر، اَکر نَه پَڙهيل، اُنهن جِھڙو، پارِس، پيغمبر، پَڙهي پَڌرايون اُن جون، مَٿن مُقرّر، ۽ پاڪ ڪرينِ پاپَن کان، اُجارينِ اَنور، ۽ ڪتاب ۽ اُن جا قاعِدا، ٿو سيکارينِ سَروَر، توڻي پَڌري مُنجھ ۾، مَهند هُئا مُضطر،

۽ ٻِيا به اُنهن مان ڪِي اَڃا، نه گڏِيَنِ جو گوهر، ۽ اُهو آهي زور زبر، پڻ حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

اِهي ڪَرم ڪَلتار، وَڻيسِ تِنهن سان، سي ڪري، ۽ صاحِب رَبَّ سَتّار، آهي وَڏي وَڙ جو ڌَڻِي.

جن خواندن کڻايو وِيو، توريت سَندو بار، پِوءِ نه اُٺايؤن اُن کي، اُنهن جا اِهڙا پار، اُن گڏھ جي آچار، جو کَڻي ڪِتاب ڪيڏهِين. حال سَڄي تِنهن ساٿ جو، بِلڪُل بُڇڙو آهِه، جِنِين ڪُوڙيو ڪوٺيون، آيتون ﷲ، ۽ رَبُ نه سُهائي راه، ذَرو ظالمِ ذات کي.

اُهي، جي ٿيا يَهُود، مِڙن ماڻهنِ جي وِچان، جي دوست ڌڻي جا، پاڻ کي ڀانيو ٿا بيهُود!، پوءِ موت گُهرو موجُود، جي سَچا سُخن ۾ آهيو.

۽ سَدا سَڌن نَه اُن ڏي، تِن ڪمن کان ڪُلال، جي سَندنِ هَٿن هَلائِيا، اَڳڀرا اَعمال، ۽ واحِد واقِف حال، آهي آزارِيندڙن جو.

چئو، ته ڀَڄو جِنهن موت کان، سو مِلڻو اوهان سان مُور، پوءِ ڳُجهي پَڌري ڄاڻندڙ ڏانهن، موٽائِبا مَغرور!، پوءِ کولي ڏِيندان خبرون، ذَرو پُرزو ضرور، اِن مِڙن جو مَذڪُور، جيڪي عَمل ڪَندا آهيو.

اي آندو جِن اِيمان! جڏنهن جُمعي جي بانگ ٿئي، پوءِ سڀيئِي سَنبرو، سارڻ لئي سُبحان، ڇڏيو سودي سَٽ کي، ڏِيو دَر دُڪان، جي ڌاريو ٿا ڌِيان، ته ڀَلو اوهان لئي آهِ اِي.

پوءِ جَڏهن نماز پُني، ته پکڙو ڀُون ۾ بي گمان، ڀَلي ڌَڻِيءَ جي ڀال مان، گُهرو سڀ گُذران، گهڻو گهڻي ۾ ساريو، صاحِب، کي سُبحان، تہ مومِن اَوهِين مان، مَن مُرادون ماڻيو.

۽ جڏهن ڏِٺائون جُمعي ۾، وِندر، يا واپار، تہ توکي بِيٺل تِت ڇَڏي، پلٽيا تِنهِين پار، چئو تہ آهِن چيز جي، صاحِب وَٽ، سَتار، سي سودي سَٽ ۽ راند کان، بِهتر برقرار، ۽ سڀنيان ڀَلو ڀَتار، ﷲ جَلَّ جَلالهُ.