اي اُهي جن اَلله ۾، آندو اِعتبار، مون ۽ اَهنجي عَدو کي، نه ڪريو ڪم ۾ يار، سَندا محبت موڪليو، پارا پاتِن پار، ۽ جو حق اَوهان وَٽ آئيو، اُن کان ڪيؤن اِنڪار، اوهان ۽ مُرسل مِير کي، ڪيؤن ديسان ڌار، هِن تان، ته مالِڪ مڃيو، پنهنجو پالڻهار، جي اَوهِين نِڪتا آهيو، جنگ ڪرڻ جُونجھار!، ۽ مُنهنجِي رَوش، راه ۾، مَرضيمِ ماڻڻ هارِ، مُخفِي ڏانهنِ موڪليو، پيغام پِرت پِيار، ۽ آئون اِنهِئَ سڀ جِي، ٿو رکان سُڌ سَنڀار، جيڪِي اَندر ۾ اوريان، يا اوهان ڪيو اِظهار، ۽ اوهان مان اي مومنو!، جو ڪندو اِهاڪار، بيشڪ سو بَدڪار، وِرسيو، وِچٿرو واٽ کان.

جي پَڪڙينيان تَه پَڪ سان، ويرِي هُوندان تِنهن وار، ۽ هٿ، زبانو بُري طرح، پکيڙينِ اَنهن جي پار، ۽ خواهِش رَکن خُوار، ته هُوند! ڦِرو حَق ڪنان.

وِيا ۽ ويجھايون اَهنجون، نه ڏِينِ اَوهان آڌار، ڪندو ڏِينهن قيام جي، اَهنجا ٽڳا ٽوڙي ڌار، ۽ ڪريو جي ڪم ڪار، سي ڏِسندڙ آھِ ڏيھ ڌَڻِي.

آهي اِبراهيم ۾، پڻ اُن سان جي، اڳوان، سَچ پَچ سُهِڻي پيروِي، پڻ نُڪتو نيڪ نشان، ڪيائون سَندنِ قوم ۾، جڏهن اِهو اِعلان، ته اَسِين اوهان کان آهيون، بيزار بي گمان، پڻ اُنهن کان، جِن اَلله ري، نمو ٿا نادان!، فوراً ڦرياسون اوهان ڪنان، ناتا بَند نِڌان، ۽ ويروروڌ پاڻ ۾، اَڻَهِين ڏِينهن عيان، جيسين اَوهِين اِيمان، آڻيو هِڪ الله تي. مگر اِبراهِيم جو، بابَسِ لئي بيان، ته مَعافِي مڱندسِ تو ڪري، صاحِب، کان سُبحان، ۽ قادِر ربَّ، ڪَرِيم وٽ، ٻِي سَگھ سارِيان ڪانه، تَوَڪَّل رکيوسون تو مَٿي، اي سندمِ رَبَّ، رحمان! ۽ تو هِڪ جاءِ تي، توهيڪ ڏي، موٽياسون مَنان!، ۽ توڏي نيٺ نِڌان، آھِ مِڙوئـِي موٽڻو.

پرور! پَرک اَسان کي، ڪر نه ڪُفارن ڪاڻ، ۽ مَرهيون مِهر ساڻ، آهِين سَٻر سَٻوجھ تون!

آهي اوهان لئي اُن ۾، سَچ پَچ سُهڻِي پَر، اَلله ۽ آخِر ڏِينهن ۾، جي رکن آس اَپر، ۽ ڦِريل ڪو ڦِرندو، ته پاڪ ڌَڻِي پَروَر، آهي توڙان تونگر، پڻ سَدا ساراهِيل گھڻو.

اوڏو آھِ اَللهَ، ته جِن کي، دُشمن ڌاريو، اوهان ۽ اُنهن وِچ ۾، ڪري قُرب جو ٺاھ، ۽ صاحِب وَڏِئَ سَگھ جو، اَلله تعالىٰ آھ، ۽ ڏيہ کي ڏوه گُناھ، مَرِهيندڙ ۽ مِهرڀَريو.

اوهان کي اُنهن ڪنان، جَھلي نٿو جَبّار، جي اوهان سان دِين ۾، نه وِڙهيا ڪِهِين وار، نه اوهان کي اُنهن ڪيو، پنهنجي ديسان ڌار، ته ساڻنِ صِلو ڳنڊيو، لهونِ سار سَنڀار، پڻ عَدل ڪريو اُنهن سان، ڪو اِنصافِي آچار، ڪري پاڻ پيار، آگو اِنصافِيَن سان.

آن کي رڳو اُنهن ڪنان، جَھلي ٿو جَبَّار، جي لڙيا اوهان سان دِين ۾، پڻ ڪيونيان ديسان ڌار، ۽ ڪيون اَهنجي ڪَڍڻ تي، ويرين سان وَهار، هِن کان ته ڌاريو دوست تِن، ۽ جوڌارينِ دوست دار، پوءِ اُهي اِهڙي پار، آهِن هاڃيڪار، هڏهِين.

اچن اوهان ڏي مُؤمِنو! جڏهن ڇڏي ماڳ مَڪان، عورتون اَشراف سي، آندو جِن اِيمان، اوهين وَٺو اُنهن کان، اوّل اِمتحان، آهي سَندنِ ايمان کي، سَمجھندڙ سُبحان، پوءِ جي صَحِي کين سَمجھيان، مُؤمن مُسلمان، ته وَرِي نَه اُنهن کي واريو، ڪڏهن ڏُونہ ڪُفران، هِي نه حَلال اُنهن مَٿي، ۽ نه لائـِق هُو لاڪانِ، ۽ جو ڏِنـائون ڏان، سو واري وَرن کي ڏِيو. ۽ جي پَرڻيون، ته پاپ نه ڪو اوهان تي، اَمِين!، مَهر مُقرّر اُنهن جِي، جڏهن ڪيڻنِ ڏِنان ڪابِين، ۽ ڪافِرياڻيَن جو ڪِين، پَڪريو پانڌ نِڪاح جو. ۽ خَرچ اُڳاڙِيو اُنهن ڪنان، جو ڪيان تِن ڪاڻ، ۽ هُنن پڻ ڏِنو جو ڏاڻ، اُهو ا ُڳاڙينِ اوهان ڪنان. اِهو اَوهان وِچ فيصلو، ڪري ٿو ڪلتار، ۽ سائـِين سَمجھندار، پڻ پُورو آهي پارکو.

۽ جي اوهان جي جوين مان، ڪا ويئـِي وڃڻ کي ڳالھ، پوءِ اوهان وَرسون وارِيون، فتح ڪيان فِى الحال، ته وِيئون وَنيون جِن جون، تِن ڀَري ڏِيو بحال، وِهانءَ ويلي خرچيو، مَردن جِھڙو مال، اُنهِئَ پاڪ اَلله جو، رَکو خوف خيال، جِنهن هادِئَ جا هَر حال، آڻ مَڃِيندڙ آهيو.

جڏهن نَبِي! اَچَنئـِي نارِيون، ٿيون ڏِينئـِي ٻول ٻيهار، ته ڪنديون ڪِين ڪَرِيم سان، ڪو ڀيڙو ڀائيوار، ۽ چورِي، ڏارِي ڪانه ڪنديون، ۽ نه ڪُهندِيون سَندن ٻار، نه بَنائـِينديون بُهتان ڪو، ڪارو ڪُوڙ نِبار، سَندنِ هَٿن ۽ پيرن وِچان، تِنهن کي ڪن تيار، ۽ چَڱِئَ ۾ چَڱئي چَوڻ کان، وِينديون ڪِين ٻَهار، پوءِ وَٺ وَچن اُنهن کان، بيعت بَرقرار، ۽ اُنهن لئي اَلله کان، مَعافِي گُھر مَهندار، بيشڪ بَخشڻهار، سائـِين سَٻاجھو گھڻو.

اي آندو جِن اِيمان! سي سَنگت نه رکو تِنهن ساٿ سان، ڏاڍو ڏَمريو جِن مَٿي، مالِڪ مِهربان، آسرپل آخرت مان، نادان ٿيا نِڌان، لاٿو جِيئن ڪُفران، اَهل قبر مان آسرو.