حمد تنهن حنان، اُڀ ڀون جنهن اُپائيا، ۽ اُونداهيون ۽ سوجھرا، مقرر ڪيا مَنان، موٽِي، پنهنجي مالڪ سان، جي ڦِريا کان فرمان، مُوجب غلط گمان، ڀانئنِ ڀائيوار پِئا.

اُهو، سو اوهان کي، خاڪ مان، جوڙيو جِنهن جبار، موٽِي ڪيائين مدتون، مُقرر ڌارو ڌار، ۽ مُقرر وقت موت جو، اُن وٽ آخرڪار، شَڪن جو شِڪار، ورِي به، ٿيو ٿا ويسلا!.

۽ اهوئـِي الله، آهي اڀ، زمين ۾، سَمجھي سِر اوهان جو، پڻ وات وَراڻيون واه!، پڻ اُنهئ کان آگاه، جي ڪندا آهيو ڪَمڙا.

۽ نه اَچينِ ڪو اُهڃاڻ، سندنِ، آگي جي اُهڃڻ مان، مگر اِهي آڄاڻ، آهن اِنڪاري اُن ڪنان.

پوءِ سچ کي ڪوٺيؤن ڪُوڙ، جڏهن اُنهن وٽ آئيو، جا هَلڪائـِي ڪن هُوڙ، تِنهنجِي پوندين، سُڌ سِگھڙِي.

ڇا ورتئون نه ويچار؟ ته انهن کان اڳي جُڳ ڪيترا، نِپٽ ڇڏياسون ناس ڪري، چَٽ پَٽ چَٽ چوڌار، جن کي ڏناسون ڏيہ ڪي، وَڏا وِئ وَلهار، جن جِھڙِي، نه ڏني سون اوهان کي، طاقت ڪا تڪرار، اُتن اُتارياسون اُڀ کان، گھاٽا مينگھ ملهار، جن هيٺان نهرون، ناليون، وهن ويرو تار، پوءِ ڪيوسونِ، ڪَرتوتن ۾، سَندنِ گرفتار، ۽ ٻِئا جُڳ ٻِيهار، پيدا ڪياسون، تن پٺيان.

هوند، اُتاريو سون تو اُتي، وَرقن منجھ وَهِي، پوءِ هٿن سندن سان، اُن کي، ڇوتائون صحِي، تڏهن به ڪفر، جن ڪيو، تن ڪِيرت اِي ڪهِي، ته حرف ڪار وهِي، چِٽو آهي، چِٽ ڪو.

چي، هوند لَٿو اُن تي، ڪو مَلڪ موچارو، ۽ جي مَلڪ لاٿوسون، ته لِک ۾، لَٿو ليکو سارو، واهر ڪرڻ وارو، موٽِي نه مِلندنِ مورهين.

۽ جي مَلڪ ڪيوسون اُن کي، ته ماڻهون ڪيوسونسِ پڪ، ۽ وڌاسونِ شُبها شَڪ، جي ڳهلا اڳ، ڳنڊين پِيا،

۽ توکان مَهند، مَسخريون، ٿيون مُرسلن تان موڪ، تن مان، ڪئـِي جن ٽوڪ، تنهن مَنجھو مَنجھ مُنجھائيا.

چئو، ڀُون ۾ گُھمو ڀورڙا!، پوءِ ڪريو نِرت نِهار، ته ڪِهڙا پَڇاڙِي پار، ڪوڙن ڪافرن جا.

چئو، ڪِنهن لئي، جو اُڀ ، ڀون ۾؟ چئو آهي اَلله هار، جنهن لِکِي ٻاجھ پاڻ تي، ٻانهن سان ٻيهار، ڪندنِ ڏينهن قيام جي، آڻي گڏ اِظهار، شڪ، نه شُبهو جنهن ۾؛ جن هَڙ ۾ کاڌِي هارِ، اُهي پنهنجو پالڻهار، مُورک نه مَڃينِ مُورهين.

۽ سڀ اُن جا، ڏينهن، رات ۾، جي ڪٿي به، ڪن قرار، ۽ سُڻندڙ سَمجھدار، سو الله جَلَّ جَلَالُهٗ.

چئو، آئون ڇا الله ري، پرور گُھران، ڪو پَر؟ جو آهي اُڀ، زمين جو، پيدا ڪندڙ پَروَر، ۽ اُوکارائي، ۽ نه کائـِي ڪِي؛ اَمر ٿيمِ اِن پر، ته اَول هُجان، اُنهن مان، جن جُھڪايو سِر، ۽ مُور نه ٿِي مُقرر، پَرجي، پُوڄاريَن مان.

چئو ڏَران، ته سندمِ ڏاتار جو، جي حُڪم ڀڳمِ هيڪار، وڏي ڏينهن جي، ڏک کان، سَزا سخت اَپار،

تِنهن ٽاڻي، جنهن تان، ٽاريو وِيو، اِهو وڏو آزار، ته ٿئـِي مٿسِ ٻاجھ ٻِيهار، ۽ سَڀنِيان وڏِي سوڀ اِي.

۽ جي ڏِنئـِي ڏک ڏيہ ڌڻي، ته ڪو نهي ٻئو اُن ڪاڻ، لاهيندڙ، ڪو لوڪ مان، سوا سائين پاڻ، جي ڏِينئـِي سُک سُڄاڻ، پوءِ اُوقادر هر ڪنهن ڪم مٿي!

بي شڪ سندنِ بندن تي، قرارو ڪلتار، ۽ حڪمتِي هوشيار، خدا خبردار گھڻو.

چئو، ڪهڙِي شئ، شاهدئَ ۾، آهي وڏِي اَپار؟ چئو، مون ۽ اوهان وِچ ۾، ساکِي آهي، ستار، ۽ هِي قرآن ڪريم، ٿو وڃي، موڪليو مون اپار، ته اُن سان، اوهان ڊڄاريان، پڻ پُهتِي جنهن پَچار، ڇاسچ پچ اوهين ساک ڏِيو، ته ٻيا ڪي، منجھ ڪم ڪار؟ آهن، گڏ الله سان، ڀيڙا ڀائيوا؟ آئون نه ڏيندس، ساک سا، ورِي ٻول ٻيهار، چئو ناهي، مگر اُهو هِڪ، ڏينهَن جو ڏاتار، ۽ آئون اِنهيان بيزار، جن کي، ڀيڙا ڀانيو.

اڳي ڏِناسون جن کي، ڪتاب ڪَرم ساڻ، سي سُڃاڻنِس، سُڃاڻن جِيئن، پُٽ پنهنجاپاڻ، پوءِ اُهي نه مَڃيندا آڻ، جن جوکي وڌا جِئ پانهنجا.

۽ آهي ڪير اُن کان، جَبر و جفاڪار؟ جنهن قادر، ربُّ ڪريم تي، ٻَڌا ڪوڙ ٻيهار، يا ڪوٺِئين ڪُوڙيون اُن جون، نِشانيون نِروار، هرگز هاڃيڪار، مَنهدان نه ڇٽن مُورهين.

۽ جنهن مَهل ميڙي، سي مِڙئي، ڪنداسون قطار، پوءِ جن پَتِيار ڪيا، تن پُڇنداسون پَچار، جن ڀانيا ڀائيوار، اُهي، هاڻي حِصيدار ڪِٿي؟

پوءِ آخر عُذر اُنهن جو، هُئو نه هِن کان ڌار، چي، سُنهُن سانيمِ، ربَّ ستار، مشرڪ، نه هئاسون مورهين.

ڏس ته ڪوڙو پاڻ کي، چيائون ڪهڙي چال، جي جوڙيؤن هٿ جا لال، سي ويا وٽائن وڃائجِي.

۽ ڪي تن مان، توڏي، ڪَن ڏيئـِي، سُڻنِ ڳالھ سُڄاڻ!، ۽ ڪياسون ڪُوپاقلبن تي، تان، نه پَروڙينَسِ پاڻ، ۽ آهي اُنهن جي ڪَنن ۾، ٻِي پڻ ڪا ٻوڙاڻ، ۽ نه وِسهن، وَرپَسن، اکيِن سَڀ اُهڃاڻ، جڏهن اوهان وٽ آئـِيا، پيا دڙينِ، اوهان ساڻ، آکِينِ ٿا اَڄاڻ، هِي آکاڻيون، آڳينِ جون.

۽ منع ڪن اُن کان، پڻ مُڙن اُن کان مور، پر نه پوينِ پَروڙ، ته نه مارِين، مگر پاڻ کي.

۽ هُوندو وِيکينِ، تنهن وار، جڏهن وِيابِيهاريا باه تي، چي، ووءِ ووءِ! جي وريا وڃون، واپس وطن وَلهار، ته ڪوڙيون، نه ڪوٺيون آيتون، سانيمِ جُون، ستار، ۽ هُوندهجون هَموار، مڃيندڙن مان مورهين.

کُليوخوب اُنهن تي، جو اُٽلو لِڪائن اڳ، ۽ واپس واريا، هُوند وِيا، ته به جنهن کان، جَھليا منجھ جڳ، پاتئون تيڏانهن پَڳ، ۽ اُهي ڪوڙا آهن قول ۾،

چي، ناھِ جين ان جو، هِن حياتِيء ڌار، ۽ اسين آخرڪار، اَصل نه اُٿڻا آهيون.

۽ چي ڏسينِ، بِيهاريا وِياجڏهن، سندنِ سائين وٽ، چِي،هِي ناهي حق ڇا؟ وَراڻيو ڇڏي وَٽ، چي، هائو سُنهُن سايمِ جو، هي آهي حق نِپٽ؛ چي پوءِ، چکو سزا چَٽ!، جِنهن مُوجب مڃيندائـِي نه هُئا.

ڇَڻِي پيا ڇِيهَن ۾، جن ڌڻي جو ديدار، وَر وَر ڪُوڙَو ڪوٺيو؛ تان آخر، اُهکِي وار آئـِي اُنهن تي اوچتِي، ٻَر ٻَر! چيون ٻيهار، ته هي هي! ڪئي سون هِن ۾، جاڪمِي، منجھ ڪم ڪار، ۽ اُهي پَنهنجا پاپ پُٺن تي، پِيا بار کڻن بدڪار؛ جو برسر ڍوئنِ بار، اُهو بلَڪل ڪو بُڇڙو ٿيو!

ناھِ ننڍِي ڄمار،مگر راند ۽ راڳ رُڳو، ۽ آخرت ڀليِ اُنهن لئي، جي تقوٰى رکن تڪرار، پوءِ آخر ڪِنهن آڌار، نه سُوچينِ سچِئَ ڳالھ کي.

بيشڪ ٻُجھون، ته ٻولِين جو، سو وِجھنَئـِي منجھ وِيچار، توکي نه ڪُوڙ ڪن سي، پر هرگز هاڃيڪار، ڪَن اَجايو اِنڪار، هادِيءَ جي حُڪمن کان.

۽ ڪوڙا اڳ، ڪوٺيا ويا، مُرسل مڻياندار، پوءِ سَٺـئون ڪوڙي ڪوٺڻ کي، پڻ آينِ، جي آزار، آئـِي تان اَسان جِي، اُنهن کي آڌار، ۽ هادِئَ جي حڪمن ۾، نه ڪندڙ ڦيڙ ڦار، پڻ ملئـِي پَتا پار، مُرسلن جا مورهين.

۽ جي ڳَرِي لڳـئـِي ڳالهڙِي، اُنهن جو انڪار، پوءِ جي طاقت توکي، ته هڪدم گُھر هيڪار، ڀُون ۾ ڪوئي بونرو، يا چاڙهِي چُوٽِي پار، پوءِ اُنهن تي آڻ ڪا، نِشانِي نروار، ۽ سڀئـِي آڻي سَنوت تي، جي گُھريو هوند غفّار، پوءِ تون نه ٿِي تڪرار، مُورکن مان مُورهِين.

مَڃيندا، سى مورهين، جي سُڻن هِنيِين ساڻ، ۽ مُئا مُقامن مان، پرور اُٿاريندو پاڻ، اُن ڏي اِن پُڄاڻ، موٽائـِبا مورهين.

چي، هوند سندسِ سائينءَ کان، ڪو اُٿسِ لٿو اُهڃاڻ، چئو الله قادر اُن مٿي، ته ڪو پِرتو لاهي پاڻ، پر اڪثر هي اَڄاڻ، نه سمجھن، سچِئَ ڳالھ کي.

۽ نه کيڙ ائُو، ڪوکِه ۾، نه پکِي طُور طيور، اُڏٖي ٻن کنڀن سان، مگر آهن مُور، اوهان جِھڙيون، اُمتون ظاهر ۽ ظهور، لِک، نه ڪٿي ليک ۾، ڪيو سون قُصور، هَمہ منجھ حَضور، ڀيڙا ڪري بِيهاربا،

۽ جن ڪوڙو ڪوٺيون، اسان جون، نِشانيون نِروار، ٻوڙا، گنگا آهن اُهي، منجھ اُونداهين آوار، رولي ڇڏي روه ۾، جنهن کي گُھري غفّار، جنهن کي گُھري جَبّار، واري ڪري سَنئينءَ واٽ تي.

چئو ڪِيئن ٿاڀانيو پاڻ کي، ته جي اچي اوهان سر، اِلاهِي عذاب ڪو، يا محشر ڏينهن مقرر، ته پوءِ ڇا؟ الله الله ڪري، صاحب ري، سَڌر، داهيندا ٻي در، جي صفا آهيو سچ تي؟.

اُٽلو ڪندا اُن هيڪ سان، حال هِيڻو هَڏ، پوءِ لاهيندان سو، جي گُهري، جنهن لئي، ساري ڪريو سَڏ، ۽ ٻِئا، جي ڀورا! ڀانيو گَڏ، سي وساريندا، تنهن ويل ۾.

۽ اُماڻيا سون، توکان اڳي، اُمتن ۾ اڳواڻ، پوءِ تنگِين ۽ تڪلِيفن ۾، پڪڙيوسونِ پاڻ، اِهو اِنهيءَ ڪاڻ، ته ڪن ضروري زاريون.

پوءِ آينِ ڏُ ک اَسان جو، جڏهن جُھلِي مَنجھ جھان، ته هوندپَڇتائي پاڻ ڪيون، زاريون ساڻ زبان، پر، ٿيا ڪَٺڻ قلب اُنهن جا؛ ۽ جيڪِي ڪن ڪُفران، شامتِي شيطان، سو سندنِ لئي سنيگاريو.

جو وِيَنِ ياد ڏِياريو، سو وساريون، جِنهن وار، ته کوليا سون خوب مَٿنِ، در سڀ ڪنهن سُک سُڪار، تان ڏاڍا خوش اُن تي ٿيا، ڏِنَنِ جو ڏاتار، پوءِ اوچتوئـِي اُنهن کي، ڪيوسون گِرفتار، پوءِ آهن اُنهئَ وار، بلڪل بي آسري.

پوءِ پُٺ ڪَپِي، تنهن قوم جِي، ڪيا جن ڪَلُور، ۽ هردم حمد حُضور، جو پالڻهار پرٿڻيين.

چئوڪِ ڏِٺان؟ ته ڏاتار، جي نِينان ڪَن ۽ اکيون، ۽ هَڻنِيان مُهر هنِيين تي، پوءِ ڪهڙو اُهو آڌار؟ ٽٖيئـِي ٽَپڙ ڏيندان ورِي، پاڪ ڌڻِي کان ڌار، ڏِس، ته مَٿنِ، ڪِيئن کوليون، نِشانيون نِروار، تِنهان پوءِ تڪرار، پورِينِ ڪهڙي پار ڏي؟

چئو، وَرتان ڪو ويچار؟ ته قَهر ربَّ قهار جو، اچي اوهان تي اوچتو، يا پڌرو، هر ڪنهن پار، ظالِم ذات ڌار، مُور نه ٻئو، مايو وڃي.

۽ مُرسل نه مَڃيون مجال، مگر کيانتا ۽ خابرو، پوءِ مڃيو جنهن مذڪور کي، ۽ چڱِي رکيائين چال، تن کي نه ڀَو بحال، ۽ نه ڳَڻتِي ڪنهن ڳالھ جِي.

۽ اُهي، اسان جون آيتون، ڪوٺيون، جن ڪُوڙ، حَدون ڀَڃن هُوڙ، اِيندنِ عذاب، اِن مَٿان.

چئو، آئون نه اوهان کي چوان، مون وٽ مالڪِ جا مال، ۽ نه ڪا دعوٰى ڌريان، ته ڄاڻان ڳُجھ جِي ڳالھ، ۽ نه چوڻ، ته مَلائـِڪ آهيان، نه چَلان مٿي، ڪنهن چال، مگر مٿي مَقال، جا مون ڏي، وحِي ڪئـِي وڃي. چئو، اَنڌو ۽ سَڄو، هِڪ ٻئي جا، ڇا مَٽ ٿيندا مُور؟ ڇو مَنجھ اِنهئَ مذڪور، فِڪر ڪرڻ نه فرمائيو؟

۽ اُنهن کي، اِن ڳالھ سان، ڍوليا! تون ڊيڄار، ته ڪَنبنِ، ته ڪاهي، ڪَٺي ڪبا، سندنِ پرور پار، ته ڪونهي آڌار اُنهن جو، پن ڌاڙُو اِنهيان ڌار، اِن آسري آڌار، ته اِهي بَچنِ باھ کان!

تن کي، تون مَ ڌِڪار، جي سندنِ صاحب پاڪ کي، سَڏينِ صبح ۽ شام ۾، پُڇنِ تِنهن جو پار، توتي، بار اُنهن جو، نه اُنهن تي، تُنهنجو بار، جي ڌِڪينِ، کان دربار، ته هوندين، هاڃيڪارن مان.

۽ ڪِن کي، اُنهن مان، ڪِن سان، پرکيون ٿا اِن پر، تان آکِين، ته ڇا، اسان وچان ڪيا، ڀال ڀَلي هِنن سِر؟ ڇا، خدا کي، نه خبر، ڳُڻ ڳالِهين، ڳائيندڙن جِي؟

۽ آيَئـِي، جڏهن اُهي، جن مڃَيا، اَسان جا اُهڃاڻ، چَئو، سَدا سلام اوهان تي؛ اَهنجي پرور پاڻ، لِکِي ٻاجھ پاڻ تي، ته جيڪو به، جھالت ساڻ، ڪندو ڪو جھو ڪَمڙو، اوهان مان اَڄاڻ، موٽِي موٽيو، ۽ ڪم چڱا، ڪيائين تِنهن پُڃاڻ، ته صحِي سو سُڄاڻ، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

۽ اِنپر کوليون آيتون، ڀَري ڀَري ڀَرپُور، تان ظاهر ٿئي ضرور، پاپِين سندو پيچرو

چئو، مون کي منع، ته پُوڄيان، جي پوڄيو پُوڄ، پِير، ڌڻي ڌاران، جن کي، دانهيو ٿا دِلگير!، چئو، آئون اوهان جي، سَڌنِ پُٺيان، ليڙا! نه لڳندس لِير، تڏهن، ته ٿِــئسِ تَغير، نه صحِي سَوا ٽن مان.

چئو، آئون صحِي سونهپ تي، سانيمِ، کان سَتار، ۽ جي ڪوڙ ڪوٺيان اُن کي، ته جو، تڪڙو گُھرو تڪرار، مون وٽ، نه سو مُورهين؛ سڀ آگي جو اختيار، سوئـِي سچ تي فيصلا، نِبيري نِبار، اُهو هر طرح هوشيار، نِياءَ نبيريندڙن ۾.

چئو هئو، جي هوندو ٽم، جو تڪڙو گھرو تڪرار، ته مون ۽ اوهان وچ ۾، لهي ويو ڪم ڪار، سائين سمجھندار، هاڃيڪارن جي حال کي.

۽ وَٽسِ ڪُنجون ڳجھ جون، نه ٻُجهي، ٻِئون اُن ڌار، ۽ جيڪي بر ۽ بحر ۾، سڀ ڄاڻي ڄاڻڻهار، ۽ پن، نه ڪري پٽ تي، مگر سمجھي کيس ستار، ۽ نه داڻو، ڌرتئَ جي، منجھ اُونداهين اَنڌڪار، ۽ نه سائو، نه سُڪو سَر ۾، مگر هر مِقدار، آهي لِکيل اِظهار، قدرت جي ڪتاب ۾.

۽ صحِي، سو ستار، جو ماري اوهان، رات ۾، پڻ ڄاڻي، جيڪي ڏينهن ۾، ڪيان پورهيا پار، وري اوهان کي، اُن مان، جاڳائي جبّار، تان پورِي ڪري، پاڻ ڌڻي، پويون پهر ڄمار، پوءِ موٽڻ اوهان مِڙن جو، آخر اُنهيء پار، پوءِ ڪريو جي ڪم ڪار، تِنهنجون، کولي ڏيندان خبرون.

۽ بيشڪ سندسِ بندن تي، اُهو آهي قبضيدار، ۽ مُقرر اوهان تي موڪلي، پاڻان پَهريدار، تان موت اوهان مان، ڪِنهن تي، وارد ٿيو، جنهن وار، پورو، اسان جا پيڙا، تنهن کي، ڪن تڪرار، ۽ اُهي اُنهيءَ وار، وَڌاء نه ڪن، هڪ وار جو.

وَرِي اُٿلائبو اُنهن کي، آخر الله پار، جو سچو سائين اُنهن جو، ڪُل اُن جو اِختيار، ۽ تڪڙو، سو تڪرار، ليکي لاهِيندڙن ۾.

چئو، ڪير بَچائـِنِيان بر ۽ بحر جي، اُونداهيان اَنڌڪار؟ ڪريوسِ مخفِي ڪُرنشون، زاريون زارو زار، جي ڪَڍنِيون ڪارُونڀار مان، ڪري ڪَنڌيءَ ڪِنار، ته هونداسون هَموار، مِهرون مُوکيندڙن مان.

چئو، اُنهي، ۽ هَر اُهکِي مان، هِڪ پرور ڪَندان پار، ٻِئا پوءِ ٻِيهار، ڀيڙا ڪندئو ڀورڙا!.

چئو، اُهو قادر اُن مٿي، ته اوهان تي آزار، مٿاهون ڪو موڪلي، يا هيٺان پـيرن پار، يا ڪري اوهان کي، پاڻ ۾، ٽوڙي، ٽولا ڌار، ۽ تان مَزو هِڪ، ٻئي جي هٿان، چکائـِينيان چِڪار، ڏِس، ته مَٿِن ڪيئن کوليون، نِشانيون نِروار، اِهو اِن آڌار، ته سَمجھن، سچِيءَ ڳالھ کي.

۽ ڪُوڙو ڪوٺيو اُن کي، تنُهنجِي نات گــِنَات، هو ڏانهن آهي حق اِهو، منجھسِ، نه شَڪ شُبهات؛ آئون نه واهِي اوهان تي، چئو، نبي! صِفات،

آهي حد، هَر ڪِنهن بات، پوءِ سَمجِھي ويندا سِگھڙٖي.

۽ جڏهن ڏِٺئـِي جَڏن کي، جي بَڪون ڪن بيڪار، اسان جي آيتن ۾، مَٽ تن کان، مُنهن مَهندار!، تان چڱِي چورِين ڳالهڙِي، ٻـي ڪا اِنهيان ڌار، ۽ پوءِ شاھ! توکي، شيطان، جي ويسر ڏي، وينجھار!، پوءِ ياد پُٺيان، نه وِه هڪ وار ڀيڙو بيدادن سان.

۽ ڪجھ نه سندنِ ڪم ڪار جو، ڀَلن مٿي بار، پر ڪرڻ پَرچار، مانَ پَلِينِ، سي پاڻ کي!

۽ ڪر تَرڪ تن تڪرار، جِن سندنِ، ڌرم ڌاريو، راند، راڳ رَباب کي ۽ موهيا ننڍِي ڄَمار، ۽ اُنهن کي، هِن قرآن سان، سَمجھاءِ سَچار!، ته جَھلجي، اُن ۾ جِندڙو، جي ڪيائين ڪم ڪار، نه وَسِيلو، نه واهُرو، اُن جو ڌڻِيءَ ڌار، ۽ بَدلي ۾ سَڀ بارڏي، نه وَٺبسِ پائـِي پار، اُهي، جو ڪيائون، اُن م، ڦاسِي پئا فُجار، پِيَڻِي پاڻِي گرم جي، آهي، تن اوتار، ۽ اَهکو ٻئو آزار، اُجُورو سندنِ اِنڪار جو.

چئو، اسين ڇا، سَڏيون اُنهن کي، ڌاران ڌڻيءَ دَيان؟ جي نَڪو نفعو ڏِينيون ۽ نه ڏِينينون، ڪو نقصان، کِسڪُون پَنهنجِي کُڙين تي، پانهُون پريشان، جنهن پُڃاڻان پارسَئون، سَهايو سون سُبحان، اُن جيئن، ته شيطانن سُڃ ۾، هَڻِي ڪيسِ حيران، هُونسِ ساٿِي، سَڏ ڪنِس، گس ڏي، بي گمان، ته اورٖي آءُ اسان ڏي؛ ۽ چئو چِٽو سان زبان، حق هدايت آھِ سا، جا هدايت حَنان، ۽ مليو اسان کي مورهين، اي فائـِق جو فرمان، جو صاحب سڀ جھان؛ جُھڪون، تِنهن جَبار کي.

۽ نماز پڙهو، ۽ اُن کان ڊِڄو، سوئـِي صحِي سرڪار، ۽ ڪري ڪُل قطار، جنهن ڏي مِڙئـِي ميڙبا.

۽ اُهو، سو، جنهن اُڀ جوڙيا، پڻ ڀُويون بيگمان، ثابت، سڀ اکين اڳيان ۽ جڏهن چوي جَل شان، “ٿِي” ته پوءِ ٿِي پوي، سَچو سندسِ فرمان، ۽ هوندو، اُنهيءَ هيڪ جو، جُملي جڳ جھان، جنهن ڏينهن ڏنڊ ۾، ڦوڪبو؛ پَڌرو ۽ پِنهان، سَمجھندڙ سبحان ۽ اُهو واقف ڪار، ويڄ وَڏو.

۽ آزر، بابسِ کي اُتو، جڏهن ابراهيم اَتور، ڇا داتا، ڪَرتا ڌاريِين، بُتخاناڀِتر ڀور؟ تون ۽ تُنهنجِي قوم ڪَٺور، پَسان پَڌرِي مُنجھ ۾.

۽ اسين اِبراهيم، اُنهي ڏانء ڏيکاريون، اُڀ، ڀُون مُلڪ عَظِيم، تان ٿِئي پاڪ، پَڪن مان.

پوءِ جڏهن ڪارِيءَ رات، ڪيو اُن تي اَنڌارو، اُوڀريو ڏِٺائين اُڀ ۾، سانجِھيء جو تارو، چي، مَتان آهي مُنهنجو، هِي سائين سُنهارو، پوءِ جڏهن لَٿو، ته چوڻ لڳو مُرسل موچارو، آئون، ته لَئون لائـِڻ وارو، لحظي، نه لَهندڙن سان.

پوءِ جڏهن ڏِٺائين چنڊ کي، اُڀريو اکين ساڻ، چي، مالڪ مُنهنجو هِي متان، پوءِ جڏهن هيٺ لَٿو هاڻ، چي، سَنئين نه سُهائيندمِ جيڪڏهن، سانيمِ، سُرت سڄاڻ، ته پَڪ ٿيندسِ پاڻ، مُوڙهلن جي، ميڙ مان.

پوءِ، جڏهن سُوٺائين، سِج کي، اُڀرندڙ اظهار، چي، مُنهنجو مالڪ هِي مَتان، هِي ٻَـهون وڏو ٻِيهار، پوءِ جڏهن لٿو،ته لَلڪاريئـِين، ته اي ناٿ! سندمِ نيڪار، جن ڀانيو ڀائيوار، آئون بِلڪل ڀَڳل اُنهن کان.

مون موڙيو مُنهن پَنهنجو، اُن ذات لئي ضرو، جنهن ڀُويون، اُڀ بنايا؛ ڦِريل، کون فُتور، ۽ آئون، نه آهيان مور، ڌاريان، ڌارِيندڙن مان.

۽ اُن سان، قوم اُن جِي،، جوٽِي جنگ جِدال، چي، خُود خُدا ۾ مون سان، ڇا بحث ڪريو؟ بطال!، ۽ جنهن بعد جَلَّ جلالہٗ، ڏَسِينمِ واٽ وِصال، ۽ جي ڀيڙا ڀانيو، تن جو، نه مون کي، خوف خيال، مگر گُھري مون ڌڻي، جيڪِي جَلّ‌ جلال، سَمجھيو، سڀ ڪنهن ٽول جو، مُنهنجي هادِئَ، حال، پوءِ ڇونه، ڳَهلا! ڳالھ، پُرجهِي، ڪجُھ پِرايو؟

۽ آئون ڪيئن ڊِڄان اُنهن کان، جن ڀانتا ڀائيوار، ۽ جڏهن اوهين نه ڊِڄو، ته الله سان، گَـڏيان غير غُبار، الله نه اُتاريو جن لئي، دليل، مان دربار، پوءِ آهي ڪير اَمن جو، ٻِن ٽولين مان حَقدار؟ طرف ٻَئـِي تڪرار، جي صحِي سَمجھندا آهيو.

جن مڃيو ۽ سندنِ مڃڻ تان، پَردونه وِڌائون پاڻ، ظُلم، زيادتِي سان، ته اَمن اُنهن ڪاڻ، ۽ صَحِي، سي سُڄاڻ، پورا آهن، پير تي.

۽ اِي اسان جا اُهڃاڻ، عطا ابراهيم کي، ڪياسون، سندس قوم تي؛ جنهن کي گُھرون پاڻ، تمام مَٿاهان مَرتبا، ٿا ڪريون، اُنهئَ ڪاڻ، وَڏو ويـڄ، سُڄاڻ، سَچو سائين تنهنجو.

۽ اسحاق، يعقوب اُن کي، بخشياسون ڀَلير، سَنئين سُهائيسون سڀن کي، سَئون سواٽو سير، اُن کان اڳي نوح کي، پڻ ڪيڙ سندسِ مان ڪير؟ دائود، سليمان، ايوب ۽ يوسف شاه شير، ۽ مُوسٰى ۽ هارُون ٻئـِي، پُورا مٿي پير، ۽ بخشيون اِهڙٖي ڀير، ڀَلايون ڀَلن کي.

۽ زڪريا ۽ يحيىٰ، عيسىٰ ۽ الياس، سڀ اَملھ ۽ الَماس، صالحن جي ساٿ مان.

۽ اسماعيل ۽ اَلْيَسَع، يُونس ۽ لُوط لال، ڪُل اَفضل عالمن ۾، ڪياسون نيڪ نِهال،

پِيء ۽ پُٽ اُنهن جا، پڻ سندنِ ڀاء بحال، چُونڊيوسونِ چڱِي چال ۽ سُهائـِي سونِ سنئين واٽڙِي.

اهو ڏَس ڏاتار، وڻيسِ ڏَسي، سو تِنهن کي، سندسِ سپاهين مان؛ ۽ جي ڀانتون ڀائيوار، ته جي ڪندا هُئا ڪم ڪار، سي ڪانٽي مان، ڪيريا وِيا.

ڪتاب ڏِناسون اُنهن کي، پڻ سَمجھ ۽ نبوت نُور، پوءِ هِئ، جي ڦرندا هِن کان، ته مقرر ڪنداسون مُور، ٻي ڪا ذات ضرور، جي مُنڪر نه هوندسِ مورهين.

آهي سَنئين اُنهن کي، سُهائـِي ستار، پوءِ رَه سندنِ راه جو، تهدِل تابعدار، چئو آئون نه اوهان کان، اُن تي، ڪو گُهران پورهيو پار، هِي، نه آهي، نصيحت ڌار، جُملي جھانن لئي.

۽ نه سُڃاتئون سائينءَ کي، سندو سڃاڻڻ شان، جڏهن آکيون، ته ڪُجھ نه اُتاريو، آگي، سِر انسان، چَئو، لاٿو ڪِنهن ڪتاب سو، ته موسٰى مِهربان، آندوسُونهپ سوجھرو اِنسانن تي، اِحسان، پَٽِيء تان پنن ۾، اُتاريوسِ عيان، کوليو کيس، ۽ لِڪايو گھڻو بي گمان، ۽ اوهان ۽ اوهان جي، اَبن کي، جنهن جِي، ڪَرهُئـِي ڪا نه، سَٻاجھي سُبحان، سَمجھايا صفا ڪري. چئو، تون هِڪ الله، وري ڍيل، تن کي ڍول!، تان رانديون ڪن رول، سندنِ خام خيال ۾.

۽ ڪيو سون ڀَلو قرآن هِيْ، نازِل نُورنبار، صحِي ڪندڙ اُن کي، جو تُهان اڳ تڪرار، تان گامن مان، مُک گام کي، اِن سان ڍول! ڊيڄار، ۽ اوسا پاسا اُن جا؛ ۽ جي آڻينِ اعتبار، آخرت تي، پُڻ اُن کي، وِسهن جي وِينجھار، ۽ ڪن حِفاظت هَر وار، ۽ نظر سندنِ نماز تي.

۽ آهي ڪير اُن کان، جَبر و جفاڪار؟، جنهن ٻَڌا ڪوڙ ڪريم تي، ۽ ٻوليائـِين ٻِيهار، ته مون ڏي وَحِي ڪيو ويو، ۽ نه آيو وَحِي تِنهن پار، ۽ اُتو، ته اُتاريندس سِگھو، پَنهنجا حڪم هيڪار، جِھڙِي طرح جَبّار، اُتاريو اِي آيتون. جيڪر جَفاڪار، ڏِسين مَرينِ ۾، موت جي، ۽ مَلڪ ڪندڙ موڪرا، پَنهنجا هٿ هيڪار، ڪڍو پساه پَنهنجا؛ اڄ لوڙيندو لاچار، خرابِي، خوارِئَ جو، اَهکو ڪو آزار، جيئن بنائينداهُئا باتيون، هادِئَ تي، حق ڌار، ۽ ڪندا هئاڪُفار!، هَٺ، اُن جي حڪمن کان.

۽ اَوس اسان وٽ آئـِيا، هڪ، هڪ ٿِي هيڪار، اُپايوسون اوهان کي، پهرِين جھڙي پار، ۽ عطا ڪياسون اوهان کي، جيڪي خزانا خرار، سي سڀ پُٺيان پانهنجي، ترڪ ڪيان تڪرار، ۽ ڀيڙا نه ڏِسون اوهان سان، اُو وَسِيلا وَهار، جن کي، اوهان جي جوڙ ۾، ڀانتان ڀائيوار، لَـڳ لاڳاپا پاڻ ۾، وَڍجِي وِيان، هِن وار، ۽ وِيا ڪِنهن نِگو سار، جن کي، ڀانيان ڀائيوارٿي.

ڌڻِي ڦوڙِيندڙ داڻي کي، ۽ ککئَ مان، کجور، جِيَرو ڪري مُئي مان، ۽ جيَري مان، مُئو مور، الله، اوهان جو آهي، سو ظاهر ۽ ظُهور، پوءِ ڪهڙي مُنهن مغرور!، ڪوڙن سان، ڪاهيا وڃو.

صاحب ڦوڙيندڙ صبحن جو، ۽ ڪيائين رات، قرار، ۽ ليکي پورا، لوڪ ۾، سج، چنڊ چَلن چوڌار، اِهو انداز اِظهار، آهي، سٻر، سٻوجھ جو.

۽ تارا ڪيائين توهان لئي، ته ساڻنِ، سُونهوپار، برن ۽ بحرن جي، مَنجھ اُونداهِي اَنڌڪار، کوليون سون خوب طرح، نِشانِيون ِنروار، جي سَمجھن ڳالھ سَچار، ڪارڻ تِنهين قوم جي.

۽ جنهن جِئ هڪ مان، جوڙيان، جوڙڻ پٺيان جوڙ، ڏيہ ۾ سُکِي ڪي ڏينهڙا، ۽ تڙ اَمانِي توڙ، کوليون سون ڳالهيون کوڙ، جي سمجھن، تنهين ساٿ لئي.

۽ اُهو جِنهن اُتاريو، اُڀ کان مينگھ ملار، پوءِ اُڀاڙياسون، اُن سان، اوڀڙ رنگ اَپار، پوءِ ساوا، سَلا اُن سان، ڪياسون ٻَهون ٻهار، پوءِ ڪَڍون اُن مان، ڪيترا ڪڻان مَنجھ قطار، پڻ ڇُڳا ڇُهارن جا، منجهان کَجِين ٽار، پڻ ڊاکن، زيتونن، ۽ ڏاڙهن جا، چمن کُليا چوڌار، ڪي هڪ جِھڙا جنس ۾، ڪن جا، جدا جنسار، مُنهن واريو، اُن جي ميون ڏي، مٿِن وَريا، جِھڙي وار، پڻ پَچڻ پار، اُنهن جي؛ اُنهن ۾ اِظهار، جي آڻينِ اعتبار، ثابِتيون، تِنهن ساٿ لئي.

۽ جِنن کي، جبار لئي، جوريون جوڙِي وال، ۽ هوڏانهن، ته پاڻ اُنهن کي، جوڙيو جَلّ جلال، ۽ عِلم ڌاران، ڌِيون، پُٽ بنايونِس بَحال، ۽ چونِ جِھڙِي چال، تنهن کان، پَڪ مٿاهون، پاڪ سو.

اُپائندڙ اُڀ ۽ ڀُون کي، ري مَهندِين ڪِنهن مثال، ڪُونڌر ڪٿِان اُن جو،جِنهن ڌُران، نه ڌارِي زال، ۽ سڀ شئَ کي، صاحب جوڙيو، قُدرت سان ڪَمال؛ ۽ هَرڪِنهن شئَ جو حال، سَمجھندڙ سُبحانهٗ.

اُهو الله اوهان جو، پرور پالڻهار، جنهن ڌاران، ڌڻي ناهِ ڪو، ڪُل شى جو، سو ڪَلتار، پوءِ، سڀ سيوا ڪريو اُن جِي، ۽ اُوسڀ جو سَنڀاليدار،

اَ کيون پُهچن، نه اُن کي، اُوپُهچي اَ کينِ پار، اُهو عالمِ هر اِسرار، پڻ خبردار خَلق کان.

آيان، پنهنجي آگي کان، چِٽايون چوڌار، پوءِ جِنهن اکيون کوليون، ته نفعو سندسِ نِروار، ۽ جو اَنڌو ٿيو اکينِ کان، ته برسَرمٿسِ بار، ۽ واهِي ويروتار، آئون، نه اوهان تي، آهيان.

۽ اِنپر کوليون آيتون، ۽ هِن لئي، ته چونِ هِن چال، ڪِنهن کان پڙهين پاڻ تون؟، ۽ کوليونسِ ٿا خُوشحال، سوچينِ سچِي ڳالھ، ڪارڻ تنهين، قوم جي.

تابع ٿِي تَنهنجو، جو اَچئـِي اِلهام، پاران پرور تُنهنجي، آگي، ربَّ عَلام، دِگر درگاه، ناھِ ڪا، مگر اُو مدام، ۽ جي ڀيڙا ڪن بَدنام، مُنهن تن کان، موڙ تون.

۽ ڌڻِي هوند وڻِي، ته نه ڀانيؤن ڀائيوار، ۽ مُقرر نه ڪيو سون ئي مُورهين، ڪو تن تي تَلهِيدار، ۽ نه هرگز حوالدار، تون ڪو اُنهن جو آهيِـِين.

۽ دانهينِ ڌڻئ ري، جن کي، مَٺومَ چئو تن مور، ري سمجھ، سائينءَ، ساڙ کان، پوءِ ويڻ ڏينِ وَهلور، اِنپر هر اُمت لئي، سندنِ، فِعل فُجور، سِينگارئين سندنِ لئي، ظاهر مَنجھ ضرور، موٽِي سندنِ مالِڪ ڏي، هَلڻو مَنجھ حُضور، پوءِ ڪن، جي ڪم، قُصور، تَنهنجون، کولي ڏيندنِ خبرون.

۽ کَيؤن قَسم ڪريم جا، قسمن جِي، ڪوشش ساڻ، ته مَڃِيندسِ مورهين، جي آينِ ڪو اُهڃاڻ، چئو، اَهنج ته سڀ الله وٽ، ۽ ڪنهن پَرُوڙيان پاڻ؟ ته پُهتان جڏهن پَرياڻ، ته مَڃيندسِ، نه مورهين.

۽ اُبتايون دِليون اُنهن جون، پڻ نيڻ، سندنِ نور، اَوّل ڀيري اُن کي، نه وِسهيا، جِيئن وَهلور، ۽ ڇَڏيونِ، ته مَرمَجبور، پِيا مُنجھنِ، سندنِ مُنجھ ۾.

۽ هوندمَلَڪَ مٿنِ موڪليون، ۽ مُئا ڳالهائـِينِ مور، ۽ سامهون سڀ شيون ڪريون، ته مَڃِيندا نه مذڪور، مگر مالِڪ پاڪ گهُري؛ پر مُرڳوئـِي مَغرور، ڪَن باتيون بي شُعور، جَجھا اُن مان، جَھل جون.

۽ عَدو ڪياسون اِن طرح، هر پاڪ پيغمبر لاءِ، شيطان جِنن ۽ ماڻهن مان، هِڪ ٻئي کي ڏِينِ لاءِ، سَندو وائـِي واءِ، ٺَلهو ٺاھ ٺڳِي لئي. ۽ تُنهنجي پرور پاڪ گُھريو، ته اِي ڪم ڪيائون ڪِين، پوءِ ڇَڏ اُنهن کي، اَمِين!، پڻ جيڪي ٺڳيون ٺاهِينِ پِيا.

۽ مَر ته مَن اُنهن جا، ترسن تِنهين پار، جيڪي ٻي جھان تي، نه آڻينِ اِعتبار، ۽ ڀَل ته ڀَلو اُن کي، ڀائينِ، سي بدڪار، ۽ وَٿون ويرو تار، ميڙينِ، جي اهي ميڙڻان.

آئون، ڇا؟ بِنان الله، ٻئو حاڪم ڳوليان ڳوٺ ۾، ۽ اُن لاٿو ليک اوهان ڏي، کُليو کُلايو واه!، ۽ جن کي اڳ ڪتاب مِليا، سي سَمجھنِ خاطر خواه، ته سَچ پَچ پَنهنجي سائينءَ کان، اِهو اُتاريل آھِ، پوءِ شَڪَينِ مَنجھان شاه!، مُرسل! نه ٿِي مُورهين.

۽ تُنهنجي پرور پاڪ جو، ڪَلمو برقرار، صفا سچ ۽ اِنصاف تي، تَـمَّتَ ٿِيو تڪرار، هرگز سندسِ حُڪمن ۾، نه ڪندڙ ڦيڙ ڦاڙ، ۽ سُڻندڙ، سَمجھدار، صَحِي، سو سُبحانَہٗ.

۽ ڀَلا! ڀُون مان. گھڻن پُٺيان، جي پَوندين پاڻ پنڌ، پوءِ مُنجھائـِنئـِي مُورهين، ڪنان ربَّ جي رَند، هُو نه وٺنِ واٽ ڪا، بِنان گمان، گند، ۽ بِنان فِريب، فَند، ٻِيو نه هُو، ٻولِين ٿا.

سَچ پَچ سائين تُنهنجو، واقف آهي واه!، اُن کان، ته ڪير اُن جي، ٿِيو گَس ڪنان گمراه؟ ۽ آھِ اِهو آگاه، صَحِي سَواٽن کان.

پوءِ، کائو مَنجھانسِ، جِنهن مٿي، ويو ساريو سائين نام، اُنهيءَ جا اَحڪام، جي آهيو، مَڃيندڙ مورهين.

ڇو، نه کائو تِنهن مان، جنهن تي، وِيو ساريو سائين نام؟ ۽ کولِيين اوهان تي خُوب طرح، جِنهن کان، منع ڪيائين مُدام، مگر اوهين مَجبور ٿيا، طرف جِنهن تمام، سُڌري، سندنِ سَڌن سان، کارينِ گھڻا خام، اُ کتلنِ کان عام، آگاه، آگو تُنهنجو.

۽ پَڌرا، ڳُجھا پاپ ڇَڏيو، جي ڪن بَديون بي شعور، بَدلو ڏِبن ڀَرپُور، تِنهن مُوجب، جو ميڙِين ٿا.

۽ نه کائو تنهن مان، جنهن تي، نه ساريو سائينءَ نام، ۽ تحقيق اِي طعام، بلڪل آهي، بُڇڙو. شيطان سندنِ ساٿِيـين، وجھن وَهم وَڏا، ته اَجايو اوهان سين، جَڳهڙو ڪن جَڏا، ۽ سَندن فَند ڦَڏا، مَڃيان، ته مُشرڪ آهيو.

ڇا؟جو مئل هو مُورهين، پوءِ جِياريوسُونسِ ضرور، ۽ ڪيو سون سندسِ، لئي سوجھرو، جنهن سان هلي، ماڻهن ۾ مور، آهِ اُن جِيئن، جو اُونداهين ۾ وَرتل هجي وَهلور، نَڪِي ناهي نِڪرڻو، مَنجھان جن مَجبور؟ اِنپر انڪارين لئي، جي ڪندا هئا ڪَلور، ظاهر مَنجھ ضرور، سِينگارياسون، سامهان.

۽ ڪياسون وَڏا، هر واهڻ ۾، پاپِي سندن اِن پر، منجھسِ ڪن مڪر ۽ ٺڳيون، ۽ نه مَڪر ڪن مگر، مڪر سندنِ سِر، پر نه پَروڙِينِ ڳالهيون.

۽ آينِ جڏهن اهُڃاڻ ڪو، چي نه آڻيو اِعتبار، تان مِلِنئون، جيئن مُرسلن، ڏاج ڏنِا ڏاتار؛ سَمجھندڙ سَتار، جتي، رَکي رسالت پَنهنجي. جلدِي جن جُرم ڪيا، مَنجھ هادِيء جي حُضور، رَسندِي رُسوائـِي تن کي، سَزا سِٽاڻِي سُور، ۽ بَدلو تِنهن ڀَرپُور، چَلن، جي چالاڪيون.

سَنئـِين سُهائڻ جو، جنهن کي، ڪري الله اِرادو، ته ڪري ڪشُادو، اُن جو مَنِ اِسلام لئي. ۽ جنهن لئي، اِرادو اُهو ڪري، ته ڀُلائيسِ ڀاڻُو، ته سوڙهو ڪريسِ، سيني کي، کُٽل ۽ کاڻو، ڪَرنِڌر نِماڻو، اُسري آسمان ڏي. مَرض مُقرّر تن تي، اِنپر ڪري ڪَلتار، جن نه آڻينِ اعتبار، ۽ هِي تُنهنجي، رب جِي، راه سَنئـِين.

کوليون ويون خوب طرح، نِشانيون نِروار، نِصحيت نِبار، قبولينِ، تِنهن قوم لئي.

اُنهن لئي، سندنِ سائينءَ وٽ، سندو سلامِتي گَھر، ۽ الله ٻيلي اُنهن جو، سدا سربسر، بَدلو اِي بِهتر، جو آهن، ڪندا اُن جو.

۽ جنهن ڏينهن، ڪٺي ڪُل ڪندو، واري مَنجھ وٿاڻ، اي جماعتون جِنن جون!، اوهان ٿِي اڳواڻ، ماڻهون گھڻا مُنجهايان؛ ته آکڻ لڳا اَڄاڻ، ساٿِي سندنِ ماڻهن مان، ته سانيم! ربُّ سُڄاڻ، ته ورتيون سون وَٽون، هِڪ ٻِئي ڪنان، ٽوڻن، ڦِيڻن ساڻ، تان پُهتاسون پَنهنجي پَهر کي، جو ڪئـِي اسان ڪاڻ، چي، دوزخ ديرو اَهنجو، مَنجھسِ هميشه هاڻ، مگر مالِڪ، جو گُھري، ته بَدلائي ٻِيو ڀاڻ، تُنهنجو پرور پاڻ، سَمجھدار، سَٻوجھ گھڻو.

۽ اِنپر ڪريون ڪي ڪن جا، ظالم دوست ضرور، جيڪِي ڪن ڪَلور، ڪارڻ تِنهن ڪم ڪار جي.

اي جنن ۽ ماڻهن جون، ٽوليون ٽِيلهيدار!، ڇا؟ اوهان مان، نه آيان مُرسل مَڻياندار، جي پڙهن اوهان تي پَڌرا، منهنجا حڪم هيڪار، ۽ هِن ڏينهن جي ڏِسڻ جِي، ڏِينِيان کولي خبر چار، چي، ڏِنو پنهنجو پاڻ تي، اسان هِي اِظهار، ۽ دُنيا ڌتاري ڇڏيا، هِن نِپٽ ننڍِئ ڄمار، ۽ پاڻهين بِيٺان پاڻ تي، گواه گنھ گار، ته ڪنان ربَّ، قَهار، مُنڪر هئا مورهين.

اُهو اِن آڌار ته، تُنهنجو پَرور پاتشاھ، ڪندڙ ناھِ ڪَلور سان، ڪو نَنگر نِگو سار، ۽ هونِ جِھڙي وار، واسِي اُن جا ويسلا.

۽ ثابت سڀڪنهن واسطي، درجا، درجا ڌار، جنهن مُوجب، ڪن جھان ۾، عمل اختيار، ۽ تُنهنجو والِي، نه تِنهن کان ويسلو، جيڪِي ڪن ڪم ڪار، ۽ تُنهجو صاحب شاهوڪار، ٻَهون ڌڻِي ٻاجھ جو.

جي گُھري، ته هِن جھان مان، نِينِيان پاڙو پاڙ، ۽ جي گُھري ته آڻي، اوهان پُٺيان، ٻيا پاڙا پاڙو جھاڙ، جِيئن آن کي، ناڙوناڙ، ڪيائين ٻَچاٻِئَ قوم جا.

اَوس آهي اَچڻِي، وَعدو ڏِجنِيان، جنهن وار، ۽ اوهين نه آهيو آوار!، وارو وٺندڙ، ڪِنهن وار ۾.

چئو، ڀَلين مُنهنجا ڀار!، پَنهنجي ڏٺِي پورهيو ڪريو، آئون پڻ عامل آهيان، پوءِ پوندان پَتو پار، ته آخر هَنڌ ڪِنهن هار، هاڻون نه ڇُٽندا هَڏئـِين.

۽ جيڪي ڌَڻ، ڪَڻ، تن ۾، پَتيون ٻَڌائون پاڻ، چي، هِي سِيڪڙ سندنِ گُمان ۾، آهي الله ڪاڻ، ۽ هِي پَتِي سندنِ پيرن جِي، پوءِ جو ڏيونِ سندنِ جو ڏاڻ، اُهو نه رَسي الله ڏي، ۽ جو صاحب لئي سُڄاڻ، سو سَندنِ جُڙتو سائيَنِ جي، گَڏ جي سيڪڙ ساڻ، جو حُڪم هلائنِ هاڻ، اُهو بلڪل آهي بُڇڙو.

۽ اِن مشرڪن مان، هرگز گھڻن هارِ، سائيَنْ سندنِ سِيگاريو، ڪُهڻ پنهن جا ٻار، ته اُٿلائي هَڻن اَهڏ۾ اُونڌي ڪنڌ ڪَپار، ۽ مٿنِ سندنِ دين ۾، گَڏِينِ غير غُبار، ۽ ڪڏهن نه ڪيائون ڪم اُهو، گھريو هوند غفار، پوءِ ڇَڏ اِنهن جِي پَچار، پن جي ٺڳيون ٺاهين پِيا.

۽ چي، ڍَگا ۽ ڍَورهِي، هِي پوک، ۽ پُورِي، نه ڪريسِ قَندورِي، مگر گُھرونسِ، سندنِ گمان۾. ڪي اُٺ، پُٺيون اُنهن جون، منع ٿِيون مُور، ۽ ڪي وَهٽ، نه وٺنِ، اُنهن تي، نالو ربَّ، غفور، ڪارڻ ڪُوڙن اُن تي، پوءِ ڏِيندن زُود ضرور، بَدلو ڪو ڀَرپُور، جي ٺاهِينِ ٺڳيون، اُن جو.

۽ چي، هِن اُٺين جي، پيٽ ۾، جيڪو ڦُلو ڦَر، سو مُباح اسان مَردن لئي، بَند بِيوَين سِر، ۽ جي مُرڳو، سو مُئل ڄائو، ته ڀيڙا، اُن اَندر، جَلدِي جزا اُن جِي، جاپاڻهِين ٺاهِن پَر، ڏيندنِ ربّ رهبر، سو سَٻوجھو، سُڄاڻ گھڻو.

کُٽا، سي خوار، جن ڪُٺا ڪَلها پانهنجا، نِسورِي نادانِيءَ سان، سوا سُڌ سَنڀار، ۽ روڪيؤن، تِنهن روز کي، ڏِننِ جو ڏاتار، ڪارا ڪُوڙ ڪرِيم تي، ٻَڌڻ ساڻ ٻِيهار، ڀُليا، سي بدڪار، ۽ نه آهِن، پُورا پير تي.

۽ جوڙيا، جِنهن جبار، ڇَٽـئـِي، نه ڇَٽـئي سان، باغ ڪَيئن، ۽ کَجِيون ۽ پوکُون، کاڄ جن، طرحِين، طرحِين تيار، ۽ ڏاڙهون، زيتون، ذوق ۾، ڪي هِڪ جھڙا، ڪي ڌار، کائو سندسِ کاڄ مان، مَٿنِ وريا، جِنهن وار، ۽ لوئيٖ ڏينهنسِ، لاڳ تِنهن، ڪَڍو برقرار، ۽ وِڃايو نَه وار، نه وڻيس وَڃائيندڙن سان.

۽ ڪي ليڙن مان، لاڏام، ڪي سوارِي، سير لئي، پوءِ جيڪا روزِي ربَّ ڏِنان، تنهن مان کائو طعام، ۽ شامتِي شيطان جون، نه وِکون وٺو وَريام!، بَدخواه، سو بَدنام، آھِ اوهان جو پَڌرو.

اَٺ جوڙا، ٻه رِڍن مان، گھيٽِي، گھيٽو نَر، ٻه آهن ٻڪرين مان، ٻڪرِي ۽ ٻَڪر، چئو ڇا نر، يا ماديون، روڪيا ربَّ رهبر؟ يا جنهن سان ڳريون ٿيون ڳِـهڻيون، ٻِن مادين معتبر؟ ڏِيو مِ خُوب خبر، جي صفا سَچا آهيو.

۽ ٻه اُٺين مان، ٻه ڍڳين مان، مقرر مادِي، نر، چئو ڇا ٻه نر، يا ٻه ماديون، روڪيا ربَّ رهبر؟ يا ٻن مادين جي، مُقرّر، ڳِهڻن، جو ڳرويڙهيو. ڇا؟ ويٺل هُئا تِنهن وار، جڏهن هادِي حُڪم اِي ڪيان؟ آهي ڪير اُن کان، جَبر و جفا ڪار؟ جِنهن ٻَڌا ڪوڙ ڪريم تي، سوا سُڌسَنڀار، تان مُنجھائي ماڻهن کي؛ صاحب ربَّ، ستار، سَهائي نه سَنئون پار، ذَرو ظالم ذات کي.

چئو، آئون نَه لَهان اُن ۾، اَچيمِ، جو اِلهام، کاڌو ڪِنهن کِيندر مَٿي، هرگز بَند حرام، مگر مُئل، رت سِير جو، يا مِرون ماس مدام، اِي گند يا گُناھ، جو آگي ري، علام، ڪُٺو، يا ڪوٺيو ويو، نِياز ٻيءَ جي نام، مگر جو مجبور ٿيو، نه باغِي ۽ نه خارِج خام، پوءِ تُنهنجو ڌڻِي دَوام، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

۽ ڪيوسون، ڪُل يهودين تي، نارَوا نُهيار، ۽ وَه ڍَڳين ۽ ٻڪرين مان، مگر اُن مِڃ ڌار، پُٺيُن، آنڊن، ۽ هڏن تي، چَڙهِي، جا چوڌار، ڏِنوسون سَندنِ ڏِنگ جو، اِي بَدلو برقرار، ۽ آهيون اسين اِظهار،سَچا سڀ ڪنهن ڳالھ ۾.

پوءِ ڪوڙو ڪوٺيون توکي، ته چئو اِهڙي چال، ته آگو آھِ، اوهان جو، وَڏي ڀال بحال، ۽ موٽائجي نه مجال، اُن جو قهر، ڪانهيارِي قوم تان.

جن ڀائيوار بَنايا، سي چوندا اِهڙِي چال، ۽ نه اسان، نه ابن اَسان جي، جوڙِيا جوڙِيوال، جي ڌڻي گھريو، ۽ نه ڪنهن شيء کي، ڪيوسون بند بحال، ڪيا ڪُوڙ اُنهن کان، مَهندينِ اِن مثال، تان چَکيؤن چڱِي چال، اَسان جي عذاب کي. چئو، اوهان وٽ آھِ، ڪجھ؟ ته اسان وٽ آڻيو، ٺلهو وَهم گُمان پُٺيان، تَندو ٿا تاڻِيو، ۽ واتان نه وَراڻيو، مگر ٻُوليو پاڻ ٻَڌيون.

چئو، آهي سچِي ثابِتي، ڌُران وَٽ ڌڻِي، ڌڻِي هوند وَڻِي، ته سَنئـِين سُهائي سڀن کي.

وَر نَه ! تون وارڻ، ته اَهنجا شاهِد آڻيو، جي شاهدِي ڏينِ، ته هِي شيون روڪيون ربَّ سُڄاڻ، پوءِ جي ساک ڏِين، ته ساک نه ڏي، اُنهن گڏ اڳواڻ!، ۽ تن جي، خواهش خام پُٺيان، نه پير پائـِج پاڻ، جنين ڪوڙا ڪوٺيا، اَسان جا اُهڃاڻ، ۽ اِيمان آخرت تي، نه آڻين، جي اَڄاڻ، ۽ سندنِ سائين ساڻ، برابر ڀائـِين ٻِيا.

چئو، اَچو ته پڙهان اوهان تي، جي هادِيءَ ڪيا حرام، نه گَڏيو، غَير اُن سان ۽ ماءُ، پِي سان مِهر مُدام، ۽ نه ڪُهو ڪَلها پَنهنجا، خوف بُک جي کان خام! اَسين رِزق رَساڻيون، آن کي، به اُنهن کي عام، ۽ ڳُجهين، پَڌرين اَ گلاين کي، ويجھا نه وڃو وَريَام!، ۽ نه ڪُهو جِيءُ ڪو، جنهن کان روڪيو ربَّ علام، مگر حق حساب سان، ۽ مالڪ مِٺي نام، ۽ آڇيان، اِهي اَحڪام، ته ڌاريو مانَ ڌِيان ڪو!.

۽ ڇورن ڇِنن ٻارن جي، ويجھانه وڃو، مال، مگر موچارو گھڻو، تِنهن نموني نال، تان پُهچنِ پَنهنجي زور کي، بالغ ٿِين بَحال، ۽ پُورو ڀَرئو، ۽ توريو، سُپت صفائـِي نال، ڪِنهن تي، نه رکون ڪم، مگر مُوجب هُن جي حال، ۽ ڪُڇو، ته ڪُڇو واجبي، توڻِي اوڏا آل عيال، ۽ واحد سَندو واعِدو، پاريو چڱِي چال، ۽ ڪيئـِي وِيان اِن ڪمن جِي، نصحيت نِهال، ته ڳَهيلا! سَڀڪا ڳالھ، پرهِي مانَ پرائيو!

۽ سَنئون سَواٽو، آهي اِي، مارڳ مُنهنجو مُور، وَٺوسو، ۽ نه وَٺو ٻيون، واٽون وِنگيون وَهلور، پوءِ سَندسِ وَهِين واٽ کان، ڇِنِي ڇڏِينيان ڏور، ۽ مولي اِي مذڪور، آڇيان، ته اَڇا مانَ رهو!

۽ ڏِنوسون موسٰى مِير کي، توريت تِنهن پُڃاڻ، نيڪِي، جنهن نيڪ ڪئـِي، پُورو تنهن لئي پاڻ، ۽ سڀ شئ جِي صفائـِي، سُونهپ ۽ ڪرم تِنين ڪاڻ، سندنِ سائين ساڻ، جي مَڃينِ ملاقات کي.

۽ لاٿون سون هِي ليک ڀَلو، پوءِ پُٺيانسِ پير ڀَريو، ۽ ڪِري پڻ ڪريو، ته مَرهيا وَڃو مورهين!.

اِيئن چَئو، ته اڳي ٻِن ٽولين تي، ويا اُتاريا اُهڃاڻ، ۽ جن جي پڙهايان پاڻ، مُورک هُئاسون مُورهين.

يا چئو ته، هوند ڪتاب ڪو، اُتريو اَسان پار، ته صِحي سَنواٽا اُنهن کان، هواسون هموار، پوءِ اَهنجي آگي کان آئـِيان، نِشانِيون نِروار، ۽ سُونهپ سَنئين پار، ۽ رحمت ربَّ ڪريم جِي. ڪير ڪَراڙو اُن ڪنان، ظالم آهي ضرور؟ جِنهن اَسان جو آيتون، ڪوٺيون ڪوڙ فتور، ۽ مُنهن موڙئين اُن ڪنان؛ ڏينداسون ڏاڍا سُور، جي اسان جي آيتن کان، موڙِين مُنهن مَغرور، ڪارڻ تِنهن قُصور، جِيئن مُنهن موڙينِ، اِن ڪنان.

نه ڪڍڻِ انتظار، مگر اچن مَلائڪ اُنهن مٿي؛ يا اچي آگو تُنهنجو؛ يا ڪڙڪي سِرڪَپار، ڪا نِشانِي نِروار، تُنهنجي پرور پاڪ کان. جڏهن اِينديَنِ تُنهنجي آگي کان، ڪا نشانِي نِروار، ته ڪِنهن ماڻهؤَ کي، مڃڻ اُن جو، نه ڏيئي وَٽابو وار، جنهن اڳ نه مڃيو؛ يا مڃڻ ۾، نه ڪئـِي ڪا چڱي ڪار، چئو ويٺا ڏِسو ڪا وار؛ اَسين به ڏِسندڙ، ڏينهن ڪو.

جن هِڪڙو پَنهنجو دين، ٽوڙيو، ۽ ٽُوليون ٿيا، تون قيامًا، ان قومن مان، ڪامل! آهين ڪِين، اُنهن جو ڪم الله ڏي، آهي نيٺ اَمين! پوءِ جي ڪَمڙا ڪن ڪَمين، تن جون کولي ڏِيندنِ خَبرون.

ڪئـِي جنهن جھان ۾، نيڪِي هِڪ نِپٽ، اِن جِھڙيون ڏھ اُن لئي، سندسِ سائينءَ وٽ، جنهن بَدِي ڪئـِي، ته بَدلو نه ملندسِ، مگر اُن مَٽ، ۽ وار نه ڪبو وَڌ گھٽ، اُنهن جي اَعمالن مان.

چئو، سانيم! سَهائينمِ ، راه سَنئين، هلندڙ ڏانهن حُضور، اَٽل اِبراهيم جو، مَذهب مون منظور، ۽ مشرڪن مان مور، ڪڏهين ڪامِل ڪِين هو.

چئو، نِماز ۽ نِياز مُنهنجو، مُنهنجو جِيڻ ۽ مَرڻ مُور، هِڪ ڏيهَنِ جي ڏاتار لئي، مُقرر مَنظور،

ڀيڙو نه ڀائـِي اُن سان، ۽ هِي مِليمِ حُڪم حُضور، ته آئون هُجان پِهرين پُور، مَڃيندڙن مان مُورهين.

چئو، ٻِيو ٻيلِي ڪِيئن گُھران، هيڪ ڌڻيءَ ڌار، آهي اِهوئـِي هيڪڙو، سڀ جو سَنڀاليندار، ۽ سَڀ جِيء تي، جوکو اُن جو، ڪري جي ڪم ڪار، ۽ کڻندو، نه کـڻندڙ، هيڪڙو، ٻِئي جو، بوجوبار، موٽِي، اَوهان کي موٽڻو، پنهنجي پرور پار، پوءِ ساري ڏِيندان سار، جنهن تان، جَھڳڙو پاڻ ۾.

۽ ڪيان جِنهن ڪلتار، ڀُون تي بالم، هڪ ٻئي پُٺيان، ۽ ڪي درجَن ۾، ڪن کان، چاڙهيائـِين چوڌار، تان آزمائـِينِيان اُن ۾، ڏِنان جو ڏاتار؛ سائين سزا ڏِيَڻ ۾، تڪرو آهي تڪرار، ۽ سو بي شڪ بَخشڻهار، مِڙنيان مِهربان گھڻو.