القرآن الڪريم

  • اينڊرائيڊ ايپليڪيشن
  • سهڪار
  • پراجيڪٽ ٽيم
  • پراجيڪٽ بابت
  • مترجمين
    • قرآن جو پيغام (تاج محمود امروٽي)
    • ائين چيو اللہ (علي خان ابڙو)
    • بيان الرحمان (عبدالوحيد جان سرهندي)
    • سنڌي قرآن (سيد فرمان علي)
    • احسن البيان (محمد ادريس ڏاهري)
    • الھام الرحمان (مولانا محمد مدني)
    • فُيُوضُ الفُرقان - پِير محمد ڪرم اللہ الاھي (دلبر سائين)
    • نُورُالقُرآن (مولوي حاجي احمد ملاح)
    • البُرھان (محمد عثمان ڏيپلائي)
    • تفھيم القرآن (سيد ابوالاعليٰ مودودي)
    • القرآن (ڊاڪٽر عابد لغاري)
    • قرآن مجيد (ترجمو : عبدالسلام ڀُٽو)


 

رڪوع : 3 سُوۡرَۃُ الۡوَاقِعَۃِ مَکِّیَّۃٌ آيتون : 96


بِسۡمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحِيۡمِ

إِذا وَقَعَتِ الواقِعَةُ (آيت : 1)

جڏهن قيامت ڪڙڪِي، مَتو ڏِينهن مَحشر،

لَيسَ لِوَقعَتِها كاذِبَةٌ (آيت : 2)

ناھِ اَچڻ جِي اُن جِي کوٽِي ڪا خَبر،

خافِضَةٌ رافِعَةٌ (آيت : 3)

ڪِن کي هَڻندڙ هيٺ ڀَرو، ڪِن مَٿي ڪندڙ ڪَر،

إِذا رُجَّتِ الأَرضُ رَجًّا (آيت : 4)

ڌَرتِي جڏهن ڌوڏي ويئـِي، ڌوڏو ڌوڏي ڀَر،

وَبُسَّتِ الجِبالُ بَسًّا (آيت : 5)

جڏهن جَبل جھانيا، ڏَرِي پِيا ڏُونگر،

فَكانَت هَباءً مُنبَثًّا (آيت : 6)

هوندا پوءِ هيڪر، وارِي اُٿندڙ واءَ مَٿي.

وَكُنتُم أَزوٰجًا ثَلٰثَةً (آيت : 7)

۽ اَوهِين اُنهِئَ ڏِينهن ۾، هُوندا ٽولا ٽي،

فَأَصحٰبُ المَيمَنَةِ ما أَصحٰبُ المَيمَنَةِ (آيت : 8)

پوءِ سائـِين، سائي هٿ جا، صَحِي سونهارا ڪي، سائي وارا سي، آهن وَڏِئَ عِيد ۾.

وَأَصحٰبُ المَشـَٔمَةِ ما أَصحٰبُ المَشـَٔمَةِ (آيت : 9)

۽ ڏوهِي ڏائي هَٿ تي، هُوندا هَچارا، ڏائي هَٿ وارا، آهِن ڏاڍي ڏُک ۾.

وَالسّٰبِقونَ السّٰبِقونَ (آيت : 10)

۽ اََڳرا جي، ايمان ۾، اُهي اڳرا مَنجھ اَجر،

أُولٰئِكَ المُقَرَّبونَ (آيت : 11)

اُهي حُضورِي حق پاڪ جا، دَرٻارِي داور،

فى جَنّٰتِ النَّعيمِ (آيت : 12)

آرامِي اَنور، اِنعامِي باغن ۾.

ثُلَّةٌ مِنَ الأَوَّلينَ (آيت : 13)

مَهندِيَن مان ميڙو وَڏو، جَنّت ۾ جُھونجھار،

وَقَليلٌ مِنَ الءاخِرينَ (آيت : 14)

۽ پويَنِ مان پڻ ٿورَڙا، داخِل دِلقرار،

عَلىٰ سُرُرٍ مَوضونَةٍ (آيت : 15)

سوني اوڄن سيجن تي،

مُتَّكِـٔينَ عَلَيها مُتَقٰبِلينَ (آيت : 16)

تَڪيو ڏِنل تَڪرار، ويٺا وَهسن پاڻ ۾، مُنهان مُنهن مَهندار،

يَطوفُ عَلَيهِم وِلدٰنٌ مُخَلَّدونَ (آيت : 17)

سدا ساڳِئَ عمر جا، نوڪر نَنڍِي ڄَمار،

بِأَكوابٍ وَأَباريقَ وَكَأسٍ مِن مَعينٍ (آيت : 18)

مَٿن ڪَرَن، ڪوپن سان، چَڪر هَڻنِ چوڌار، پڻ پَٽڙي پَلٽيندڙ جا، پِيالا پُرڪار،

لا يُصَدَّعونَ عَنها وَلا يُنزِفونَ (آيت : 19)

جنهن کان نه سِر ۾ سُور ڪو، نه بدن مَٿي ڪو بار، پڻ نه ويڇو وار، پَوي سَندِن پَرُوڙ ۾.

وَفٰكِهَةٍ مِمّا يَتَخَيَّرونَ (آيت : 20)

۽ مِٺا ميوا موڪ ٻِئا، جِھڙا وَڻندنِ جام،

وَلَحمِ طَيرٍ مِمّا يَشتَهونَ (آيت : 21)

۽ تازو پڻ طعام، جيڪِي گُھرن گوشت پَکِين جو،

وَحورٌ عينٌ (آيت : 22)

وَڏِين اکِين وارِيون، حُورُون حُسْندار،

كَأَمثٰلِ اللُّؤلُؤِ المَكنونِ (آيت : 23)

سُچا موتِي سِپ ۾، اُهي اُنهن جي آچار،

جَزاءً بِما كانوا يَعمَلونَ (آيت : 24)

جيڪِي ڪَندا هُئا ڪم ڪار، اِهو اُجورو اُنهن سَندو.

لا يَسمَعونَ فيها لَغوًا وَلا تَأثيمًا (آيت : 25)

بَڪ نه اَجائـِي اُن ۾، ۽ نَه ٻُڌن ڪِنو ڪَلام،

إِلّا قيلًا سَلٰمًا سَلٰمًا (آيت : 26)

مگر سَلام سَلام، چَئنِين طرفان چَوڻِي.

وَأَصحٰبُ اليَمينِ ما أَصحٰبُ اليَمينِ (آيت : 27)

سائـِين، سائي پارجا، ڇا سائين سائي پار؟َ

فى سِدرٍ مَخضودٍ (آيت : 28)

ٻَهڪندڙ ٻيڙيَن ۾، جَن جا لاسڙ لامون، ڏار،

وَطَلحٍ مَنضودٍ (آيت : 29)

۽ ڀَريل ڦر، ڦرهِيَن سان، ڪٖيوَڙا قطار،

وَظِلٍّ مَمدودٍ (آيت : 30)

ڇِڪِي پَنڌ، ڇانين ۾،

وَماءٍ مَسكوبٍ (آيت : 31)

۽ مٿان بُوند بهار،

وَفٰكِهَةٍ كَثيرَةٍ (آيت : 32)

۽ گھڻا ۽ گھاٽا وَرِي، ميوا مزيدار،

لا مَقطوعَةٍ وَلا مَمنوعَةٍ (آيت : 33)

نَڪِي کاڌي کُٽڻا، نه هَڪل مَٿنِ هيڪار،

وَفُرُشٍ مَرفوعَةٍ (آيت : 34)

اوسر ساڻ اَپار، پَلنگن مَٿان پَٿراڻيون.

إِنّا أَنشَأنٰهُنَّ إِنشاءً (آيت : 35)

اَسان اُپايو اُنهن کي، هِڪدَم ٻالِڪ ٻار،

فَجَعَلنٰهُنَّ أَبكارًا (آيت : 36)

پوءِ ڪيوسونِ ڪنواريون، ناريون نيڪ نِبار،

عُرُبًا أَترابًا (آيت : 37)

هميشه هِڪ جيڏيون، وَر وَڻندڙ ويرو تار،

لِأَصحٰبِ اليَمينِ (آيت : 38)

اُهي حُورون حاصل تن کي، جي سائـِين سائي پار،

ثُلَّةٌ مِنَ الأَوَّلينَ (آيت : 39)

۽ مَهندين مان مهندار، ججھا،

وَثُلَّةٌ مِنَ الءاخِرينَ (آيت : 40)

بِه جَجھا پوين مان.

وَأَصحٰبُ الشِّمالِ ما أَصحٰبُ الشِّمالِ (آيت : 41)

۽ ڏوهِي ڏائي پارِ جا، ڇا ڏوهي ڏائي پار؟

فى سَمومٍ وَحَميمٍ (آيت : 42)

لُـک ۽ پاڻِي گَرم ۾، وَرتل ويرو تار،

وَظِلٍّ مِن يَحمومٍ (آيت : 43)

دونهِين سَندِئَ ڇانَو ۾، جو ڪارو ڪارُونڀار،

لا بارِدٍ وَلا كَريمٍ (آيت : 44)

نه سَرد، نه سو سَرِير کي، ڏِيندڙ ڪو به قرار،

إِنَّهُم كانوا قَبلَ ذٰلِكَ مُترَفينَ (آيت : 45)

اِن لئي ته اَڳي هِت هُئا، مُوذِي مالدار،

وَكانوا يُصِرّونَ عَلَى الحِنثِ العَظيمِ (آيت : 46)

هُئا طبل ڪندا تڪرار، ڪنهن ڏاڍي وڏي ڏوه تي.

وَكانوا يَقولونَ أَئِذا مِتنا وَكُنّا تُرابًا وَعِظٰمًا أَءِنّا لَمَبعوثونَ (آيت : 47)

۽ چوندا هئا، ته ڇا، جڏهن مَرِي وِياسون مُور، خاڪ ٿياسون خاڪ ۾، ۽ هُونداسُون هَڏ چُور، اَسِين ۽ اَسان جا اڳيان، اَبا اوڏا، ڏُور،

أَوَءاباؤُنَا الأَوَّلونَ (آيت : 48)

ڪِيئن مَڃيون اِي مَذڪُور، ته اَسِين اُٿڻ وارا آهيون؟

قُل إِنَّ الأَوَّلينَ وَالءاخِرينَ (آيت : 49)

چئو ته، پهريان، پويان، ڪوڙِين، ڪِروڙِين ڪٖيڙ،

لَمَجموعونَ إِلىٰ ميقٰتِ يَومٍ مَعلومٍ (آيت : 50)

مِڙِئي ٿيندا ميڙ، مُقرّر ڏِينهن مَعلوم تي.

ثُمَّ إِنَّكُم أَيُّهَا الضّالّونَ المُكَذِّبونَ (آيت : 51)

اِي وِرسيل واٽ کان! اَوس اَوهِين آخِر، ڪُوڙو ڏِينهن قِيام کي، ڪوٺِيندڙ ڪافِر!،

لَءاكِلونَ مِن شَجَرٍ مِن زَقّومٍ (آيت : 52)

اَوهِين آهيو وَڻ ٿوهر مان، کائڻ وارا کَر!

فَمالِـٔونَ مِنهَا البُطونَ (آيت : 53)

پوءِ تِنهن مان پيٽ کي، ڀَرِيندڙ بَدتر!

فَشٰرِبونَ عَلَيهِ مِنَ الحَميمِ (آيت : 54)

پوءِ تَتل پاڻِي تِنهن مٿان، اوتِيندڙ اَبتر!،

فَشٰرِبونَ شُربَ الهيمِ (آيت : 55)

پوءِ پِيَندڙ آهيو پِيَڻِي اُٺ اُڃِيَل وانگر،

هٰذا نُزُلُهُم يَومَ الدّينِ (آيت : 56)

اِها آهي اُنهن جِي، مِهمانِي مُقرّر، اِي آهَر، تَن آهِر، آهي ڏِينهن اِنصاف جي.

نَحنُ خَلَقنٰكُم فَلَولا تُصَدِّقونَ (آيت : 57)

اَسان اوهان کي جوڙيو، هَٿِين پيرِين هيڪر، جاچي پوءِ جيڪر، صدقي صَد آفرِين چَئو.

أَفَرَءَيتُم ما تُمنونَ (آيت : 58)

سوچيان ڪِي صَحِي؟ ته جو مَجهِين هارِيو مَند، اَوهين جوڙيو اُن مَنجهان، ڦيري ڪو فرزند،

ءَأَنتُم تَخلُقونَهُ أَم نَحنُ الخٰلِقونَ (آيت : 59)

اَوهين جوڙيو اُن مَنجهان، ڦيري ڪو فرزند، يا خَلقِيندڙ خاوند، اَسِين پاڻ آهيون؟

نَحنُ قَدَّرنا بَينَكُمُ المَوتَ وَما نَحنُ بِمَسبوقينَ (آيت : 60)

اَسان اوهان جي وِچ ۾، موت ڪيو مَقدُور، ۽ پيل نه آهيون پوئتي، منجِھين هِن مَذڪور،

عَلىٰ أَن نُبَدِّلَ أَمثٰلَكُم وَنُنشِئَكُم فى ما لا تَعلَمونَ (آيت : 61)

ته آن کي اوهان جِھڙن سان، مَٽي ڇَڏيون مُور، ۽ جِنهن جِي پَونيان نه پَروڙ، آن کي آڻيو اُن شڪل ۾.

وَلَقَد عَلِمتُمُ النَّشأَةَ الأولىٰ فَلَولا تَذَكَّرونَ (آيت : 62)

۽ سَچ پَچ ته اوهان سَمجھيو، پهريون جوڙڻ پاڻ، پوءِ، سوئـِي سَبق سُڄاڻ! ڇو هِنيِـين ساڻ نه هنڊايو؟

أَفَرَءَيتُم ما تَحرُثونَ (آيت : 63)

سَچ پَچ ڪِي سوچيان؟ ته اوهين پوکيو اَن،

ءَأَنتُم تَزرَعونَهُ أَم نَحنُ الزّٰرِعونَ (آيت : 64)

اَوهِين اُڀارِيندڙ آهيو، تَوهن مَنجھان تَن؟ يا تِن کي تنها تَن، اَسِين اُڀارِيندڙ آهيون.

لَو نَشاءُ لَجَعَلنٰهُ حُطٰمًا فَظَلتُم تَفَكَّهونَ (آيت : 65)

جي اَسِين گُھرون ته اُن کي، لاشڪ ڪيوسون لاس، پوءِ ڦِرِي پِئا فِڪرات ۾، وَڏا ڪريو وَماس،

إِنّا لَمُغرَمونَ (آيت : 66)

ته هي هي! هارِيا آهيون، ناڻا داڻا ناس،

بَل نَحنُ مَحرومونَ (آيت : 67)

نا اُمِيد نِراس، اُٽلو اَسِين آهيون.

أَفَرَءَيتُمُ الماءَ الَّذى تَشرَبونَ (آيت : 68)

سچ پچ ڪي سوچيان؟ ته جو پِيو پاڻِي پاڻ،

ءَأَنتُم أَنزَلتُموهُ مِنَ المُزنِ أَم نَحنُ المُنزِلونَ (آيت : 69)

پاڻ اُتاريان اُن کي، مَنجھان مِينهن مانڊاڻ؟ يا بِنا ڪِنهن جِي ڪاڻ، اَسِين اُتارِيندڙ آهيون.

لَو نَشاءُ جَعَلنٰهُ أُجاجًا فَلَولا تَشكُرونَ (آيت : 70)

جي اَسِين گُھرون ته اُن کي، کارو ڪريونسِ کَڻِي، پوءِ دُهرادان ڌَڻِئ، ڳهيلا! ڇو نه ڳائيو؟

أَفَرَءَيتُمُ النّارَ الَّتى تورونَ (آيت : 71)

سوچيان ڪِي سڄاڻ! ته آگ اوهين جا ٻاريو،

ءَأَنتُم أَنشَأتُم شَجَرَتَها أَم نَحنُ المُنشِـٔونَ (آيت : 72)

اوهان وڻ اُنهِئ جو، پِيدا ڪيو پاڻ؟ يا ڪامِل قُدرت ساڻ، اَسِين اُپائـِيندڙ آهيون.

نَحنُ جَعَلنٰها تَذكِرَةً وَمَتٰعًا لِلمُقوينَ (آيت : 73)

اَسان ڪيو اُن کي، پيدا پُرجھڻ ڪاڻ، پڻ واٽهڙن جي وَاٽ لئي، سَنهج سَندو سانجاڻ،

فَسَبِّح بِاسمِ رَبِّكَ العَظيمِ (آيت : 74)

پوءِ پنهنجي پاڪ ڌَڻِئَ جي، نِرمل نالي ساڻ، وَر وَر ڪر واکاڻ، جو وَڏِي وڏائـِئَ جو ڌَڻِي.

فَلا أُقسِمُ بِمَوٰقِعِ النُّجومِ (آيت : 75)

پوءِ ڇو نه شاهِد واريان، سي موقعا مُقرّر، سِج، چَنڊ تارا ڪتيون، ڪِرن جھِين ڪَر،

وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَو تَعلَمونَ عَظيمٌ (آيت : 76)

سَچ پَچ وَڏِي اِئَ ثابتِي، جي اَٿان خُوب خبر،

إِنَّهُ لَقُرءانٌ كَريمٌ (آيت : 77)

ته پَڪ آهي پاڪ اِهو، مَصحف مُنوّر،

فى كِتٰبٍ مَكنونٍ (آيت : 78)

لِکيَل لِڪيَل ڪتاب ۾، اکر زير زَبر،

لا يَمَسُّهُ إِلَّا المُطَهَّرونَ (آيت : 79)

هَٿ نه لائـِن اُن کي، مؤمن پاڪ مگر،

تَنزيلٌ مِن رَبِّ العٰلَمينَ (آيت : 80)

آهِن آسمان کان، اوتارا اَطهر، پاران تِنهن پَروَر، جو صاحِب سَڀ جھان جو،

أَفَبِهٰذَا الحَديثِ أَنتُم مُدهِنونَ (آيت : 81)

پوءِ ڇا، اَوهِين اِن ڳالھ ۾، مُنڪر آهيو مور؟

وَتَجعَلونَ رِزقَكُم أَنَّكُم تُكَذِّبونَ (آيت : 82)

ڪريو ڪُوڙ فُتور، تنهِن کي، قُوت ڪريو ٿا پانهنجو.

فَلَولا إِذا بَلَغَتِ الحُلقومَ (آيت : 83)

پوءِ پَساه جڏهن پُهتو هِڪِي ۾ هيڪر،

وَأَنتُم حينَئِذٍ تَنظُرونَ (آيت : 84)

۽ اَوِهين ڪَندا پيا، اُن ڏي، نِماڻو نظر،

وَنَحنُ أَقرَبُ إِلَيهِ مِنكُم وَلٰكِن لا تُبصِرونَ (آيت : 85)

۽ اَسِين اوهان کان اُن کي، اوڏا اوڏِيهر، پر اسان کي اُن حال ۾، پَسو نه اَوِهين ڪِنهن پَر،

فَلَولا إِن كُنتُم غَيرَ مَدينينَ (آيت : 86)

پوءِ جي هُجو، حُڪم ۾، ٻَڌلن کان ٻاهِر،

تَرجِعونَها إِن كُنتُم صٰدِقينَ (آيت : 87)

ته واريوسِ ٿِي واهر، جي سَچا سخن ۾ آهيو.

فَأَمّا إِن كانَ مِنَ المُقَرَّبينَ (آيت : 88)

پر پوءِ اُهو پاڻ جي، هُوندو حُضورِيَن مَنجھان،

فَرَوحٌ وَرَيحانٌ وَجَنَّتُ نَعيمٍ (آيت : 89)

پوِ سَرهائـِي سُرهاڻ، پڻ باغ سُکن جا سُوکڙِي.

وَأَمّا إِن كانَ مِن أَصحٰبِ اليَمينِ (آيت : 90)

۽ ساڄي جي سانَينِ مان، جي هُوندو نيڪ نام،

فَسَلٰمٌ لَكَ مِن أَصحٰبِ اليَمينِ (آيت : 91)

پوءِ توتي سَئو سلام،ساڄي جي سانيَن ڪنان.

وَأَمّا إِن كانَ مِنَ المُكَذِّبينَ الضّالّينَ (آيت : 92)

جي هُوندو ڪُوڙ ڪَندڙن، ۽ مُنجَھيَلن مان مُنڪر،

فَنُزُلٌ مِن حَميمٍ (آيت : 93)

پوءِ پاڻِي گَرم گند جِي، مِهمانِي مُقرّر،

وَتَصلِيَةُ جَحيمٍ (آيت : 94)

سَزا اِي بَرسِر،

إِنَّ هٰذا لَهُوَ حَقُّ اليَقينِ (آيت : 95)

هرگز حق يَقين سان.

فَسَبِّح بِاسمِ رَبِّكَ العَظيمِ (آيت : 96)

پوءِ پَنهنجي پَروَر پاڪ جي، نِرمل نالي ساڻ، وَر وَر ڪر واکاڻ، جو وَڏو وَڏائـِي جو ڌَڻِي.


مالي سھائتا ڪندڙ:

© سنڌسلامت ڊاٽ ڪام 2017 - 2025