جڏهن قيامت ڪڙڪِي، مَتو ڏِينهن مَحشر،

ناھِ اَچڻ جِي اُن جِي کوٽِي ڪا خَبر،

ڪِن کي هَڻندڙ هيٺ ڀَرو، ڪِن مَٿي ڪندڙ ڪَر،

ڌَرتِي جڏهن ڌوڏي ويئـِي، ڌوڏو ڌوڏي ڀَر،

جڏهن جَبل جھانيا، ڏَرِي پِيا ڏُونگر،

هوندا پوءِ هيڪر، وارِي اُٿندڙ واءَ مَٿي.

۽ اَوهِين اُنهِئَ ڏِينهن ۾، هُوندا ٽولا ٽي،

پوءِ سائـِين، سائي هٿ جا، صَحِي سونهارا ڪي، سائي وارا سي، آهن وَڏِئَ عِيد ۾.

۽ ڏوهِي ڏائي هَٿ تي، هُوندا هَچارا، ڏائي هَٿ وارا، آهِن ڏاڍي ڏُک ۾.

۽ اََڳرا جي، ايمان ۾، اُهي اڳرا مَنجھ اَجر،

اُهي حُضورِي حق پاڪ جا، دَرٻارِي داور،

آرامِي اَنور، اِنعامِي باغن ۾.

مَهندِيَن مان ميڙو وَڏو، جَنّت ۾ جُھونجھار،

۽ پويَنِ مان پڻ ٿورَڙا، داخِل دِلقرار،

سوني اوڄن سيجن تي،

تَڪيو ڏِنل تَڪرار، ويٺا وَهسن پاڻ ۾، مُنهان مُنهن مَهندار،

سدا ساڳِئَ عمر جا، نوڪر نَنڍِي ڄَمار،

مَٿن ڪَرَن، ڪوپن سان، چَڪر هَڻنِ چوڌار، پڻ پَٽڙي پَلٽيندڙ جا، پِيالا پُرڪار،

جنهن کان نه سِر ۾ سُور ڪو، نه بدن مَٿي ڪو بار، پڻ نه ويڇو وار، پَوي سَندِن پَرُوڙ ۾.

۽ مِٺا ميوا موڪ ٻِئا، جِھڙا وَڻندنِ جام،

۽ تازو پڻ طعام، جيڪِي گُھرن گوشت پَکِين جو،

وَڏِين اکِين وارِيون، حُورُون حُسْندار،

سُچا موتِي سِپ ۾، اُهي اُنهن جي آچار،

جيڪِي ڪَندا هُئا ڪم ڪار، اِهو اُجورو اُنهن سَندو.

بَڪ نه اَجائـِي اُن ۾، ۽ نَه ٻُڌن ڪِنو ڪَلام،

مگر سَلام سَلام، چَئنِين طرفان چَوڻِي.

سائـِين، سائي پارجا، ڇا سائين سائي پار؟َ

ٻَهڪندڙ ٻيڙيَن ۾، جَن جا لاسڙ لامون، ڏار،

۽ ڀَريل ڦر، ڦرهِيَن سان، ڪٖيوَڙا قطار،

ڇِڪِي پَنڌ، ڇانين ۾،

۽ مٿان بُوند بهار،

۽ گھڻا ۽ گھاٽا وَرِي، ميوا مزيدار،

نَڪِي کاڌي کُٽڻا، نه هَڪل مَٿنِ هيڪار،

اوسر ساڻ اَپار، پَلنگن مَٿان پَٿراڻيون.

اَسان اُپايو اُنهن کي، هِڪدَم ٻالِڪ ٻار،

پوءِ ڪيوسونِ ڪنواريون، ناريون نيڪ نِبار،

هميشه هِڪ جيڏيون، وَر وَڻندڙ ويرو تار،

اُهي حُورون حاصل تن کي، جي سائـِين سائي پار،

۽ مَهندين مان مهندار، ججھا،

بِه جَجھا پوين مان.

۽ ڏوهِي ڏائي پارِ جا، ڇا ڏوهي ڏائي پار؟

لُـک ۽ پاڻِي گَرم ۾، وَرتل ويرو تار،

دونهِين سَندِئَ ڇانَو ۾، جو ڪارو ڪارُونڀار،

نه سَرد، نه سو سَرِير کي، ڏِيندڙ ڪو به قرار،

اِن لئي ته اَڳي هِت هُئا، مُوذِي مالدار،

هُئا طبل ڪندا تڪرار، ڪنهن ڏاڍي وڏي ڏوه تي.

۽ چوندا هئا، ته ڇا، جڏهن مَرِي وِياسون مُور، خاڪ ٿياسون خاڪ ۾، ۽ هُونداسُون هَڏ چُور، اَسِين ۽ اَسان جا اڳيان، اَبا اوڏا، ڏُور،

ڪِيئن مَڃيون اِي مَذڪُور، ته اَسِين اُٿڻ وارا آهيون؟

چئو ته، پهريان، پويان، ڪوڙِين، ڪِروڙِين ڪٖيڙ،

مِڙِئي ٿيندا ميڙ، مُقرّر ڏِينهن مَعلوم تي.

اِي وِرسيل واٽ کان! اَوس اَوهِين آخِر، ڪُوڙو ڏِينهن قِيام کي، ڪوٺِيندڙ ڪافِر!،

اَوهِين آهيو وَڻ ٿوهر مان، کائڻ وارا کَر!

پوءِ تِنهن مان پيٽ کي، ڀَرِيندڙ بَدتر!

پوءِ تَتل پاڻِي تِنهن مٿان، اوتِيندڙ اَبتر!،

پوءِ پِيَندڙ آهيو پِيَڻِي اُٺ اُڃِيَل وانگر،

اِها آهي اُنهن جِي، مِهمانِي مُقرّر، اِي آهَر، تَن آهِر، آهي ڏِينهن اِنصاف جي.

اَسان اوهان کي جوڙيو، هَٿِين پيرِين هيڪر، جاچي پوءِ جيڪر، صدقي صَد آفرِين چَئو.

سوچيان ڪِي صَحِي؟ ته جو مَجهِين هارِيو مَند، اَوهين جوڙيو اُن مَنجهان، ڦيري ڪو فرزند،

اَوهين جوڙيو اُن مَنجهان، ڦيري ڪو فرزند، يا خَلقِيندڙ خاوند، اَسِين پاڻ آهيون؟

اَسان اوهان جي وِچ ۾، موت ڪيو مَقدُور، ۽ پيل نه آهيون پوئتي، منجِھين هِن مَذڪور،

ته آن کي اوهان جِھڙن سان، مَٽي ڇَڏيون مُور، ۽ جِنهن جِي پَونيان نه پَروڙ، آن کي آڻيو اُن شڪل ۾.

۽ سَچ پَچ ته اوهان سَمجھيو، پهريون جوڙڻ پاڻ، پوءِ، سوئـِي سَبق سُڄاڻ! ڇو هِنيِـين ساڻ نه هنڊايو؟

سَچ پَچ ڪِي سوچيان؟ ته اوهين پوکيو اَن،

اَوهِين اُڀارِيندڙ آهيو، تَوهن مَنجھان تَن؟ يا تِن کي تنها تَن، اَسِين اُڀارِيندڙ آهيون.

جي اَسِين گُھرون ته اُن کي، لاشڪ ڪيوسون لاس، پوءِ ڦِرِي پِئا فِڪرات ۾، وَڏا ڪريو وَماس،

ته هي هي! هارِيا آهيون، ناڻا داڻا ناس،

نا اُمِيد نِراس، اُٽلو اَسِين آهيون.

سچ پچ ڪي سوچيان؟ ته جو پِيو پاڻِي پاڻ،

پاڻ اُتاريان اُن کي، مَنجھان مِينهن مانڊاڻ؟ يا بِنا ڪِنهن جِي ڪاڻ، اَسِين اُتارِيندڙ آهيون.

جي اَسِين گُھرون ته اُن کي، کارو ڪريونسِ کَڻِي، پوءِ دُهرادان ڌَڻِئ، ڳهيلا! ڇو نه ڳائيو؟

سوچيان ڪِي سڄاڻ! ته آگ اوهين جا ٻاريو،

اوهان وڻ اُنهِئ جو، پِيدا ڪيو پاڻ؟ يا ڪامِل قُدرت ساڻ، اَسِين اُپائـِيندڙ آهيون.

اَسان ڪيو اُن کي، پيدا پُرجھڻ ڪاڻ، پڻ واٽهڙن جي وَاٽ لئي، سَنهج سَندو سانجاڻ،

پوءِ پنهنجي پاڪ ڌَڻِئَ جي، نِرمل نالي ساڻ، وَر وَر ڪر واکاڻ، جو وَڏِي وڏائـِئَ جو ڌَڻِي.

پوءِ ڇو نه شاهِد واريان، سي موقعا مُقرّر، سِج، چَنڊ تارا ڪتيون، ڪِرن جھِين ڪَر،

سَچ پَچ وَڏِي اِئَ ثابتِي، جي اَٿان خُوب خبر،

ته پَڪ آهي پاڪ اِهو، مَصحف مُنوّر،

لِکيَل لِڪيَل ڪتاب ۾، اکر زير زَبر،

هَٿ نه لائـِن اُن کي، مؤمن پاڪ مگر،

آهِن آسمان کان، اوتارا اَطهر، پاران تِنهن پَروَر، جو صاحِب سَڀ جھان جو،

پوءِ ڇا، اَوهِين اِن ڳالھ ۾، مُنڪر آهيو مور؟

ڪريو ڪُوڙ فُتور، تنهِن کي، قُوت ڪريو ٿا پانهنجو.

پوءِ پَساه جڏهن پُهتو هِڪِي ۾ هيڪر،

۽ اَوِهين ڪَندا پيا، اُن ڏي، نِماڻو نظر،

۽ اَسِين اوهان کان اُن کي، اوڏا اوڏِيهر، پر اسان کي اُن حال ۾، پَسو نه اَوِهين ڪِنهن پَر،

پوءِ جي هُجو، حُڪم ۾، ٻَڌلن کان ٻاهِر،

ته واريوسِ ٿِي واهر، جي سَچا سخن ۾ آهيو.

پر پوءِ اُهو پاڻ جي، هُوندو حُضورِيَن مَنجھان،

پوِ سَرهائـِي سُرهاڻ، پڻ باغ سُکن جا سُوکڙِي.

۽ ساڄي جي سانَينِ مان، جي هُوندو نيڪ نام،

پوءِ توتي سَئو سلام،ساڄي جي سانيَن ڪنان.

جي هُوندو ڪُوڙ ڪَندڙن، ۽ مُنجَھيَلن مان مُنڪر،

پوءِ پاڻِي گَرم گند جِي، مِهمانِي مُقرّر،

سَزا اِي بَرسِر،

هرگز حق يَقين سان.

پوءِ پَنهنجي پَروَر پاڪ جي، نِرمل نالي ساڻ، وَر وَر ڪر واکاڻ، جو وَڏو وَڏائـِي جو ڌَڻِي.