ويجِھي پَئـِي ساوار، ۽ ڦاٽِي چَنڊ ڦارون ٿيو،

۽ جي پَسن آيت اََکِيين، ڪا نِشاني نِروار، ته موڙهيل مُنهن موڙِين پِيا، اَنڌا ڪن اِنڪار، ۽ چَوَن چالُو مَنڊ سو،

۽ ڪوٺيون ڪُوڙِي ڪار، ۽ سَندنِ سَکڻِي سَڌن جا، ٿِيا تِهدِل تابِعدار، ۽ آهي بَرقرار، هَرڪو ڪم حِساب لئي.

۽ ڳالهيون ڪَئـِين ڳوٺن جون، پَڪ پُهِتينِ پاڻ، جن ۾ ڇِينڀِيندڙن ڇيبَرون،

۽ پورو پورو ڄاڻ، پوءِ عِبرت جا اُهڃاڻ، اَثر نَه ڪَن اُنهن تي.

پوءِ مُنهن، تن کان مُورهِين، تون مُرسل! موڙي ڇَڏ، جِنهن ڏِينهن، نه ڏِٺل ٽول ڏي، ڪَندو، سَڏِيندڙ سَڏ،

هُوندن اُنهِئَ حال ۾، نيڻ نِماڻا نَڏ، مِڙئـِي مُقامَن مان، نِڪرن سَڏ سان گَڏ، هُوندا هيڪاندا هَڏ، ڪَر ماڪڙ پَکڙِيل مُلڪ ۾.

ڀَڄندڙ، ڊُڪندڙ، ڊوڙندڙ، سَڀيئـِي سَڏِيندڙ پار، ڪَهن لڳَن ڪُفار، ته ڏاڍو ڏُکيو ڏِينهن هِي.

قوم، نَبي نُوح جِي، صابِر، صَبر ڀَريو، اُنهن ڪنان اََڳڀرو، سَڀ ڪوٺيؤن ڪُوڙ، ڪريو، پوءِ ڪُوڙو اسان جي ڪَس کي، ڪوٺؤن وَريو وَريو، پڻ چيائون چَريو، ۽ وِيو ڌَمڪايو دوست کي.

تڏهن پَنهنجي پالڻهار کي، ڪيائين ساري سَڏ، ته آئون هيڻو هَڏ، پوءِ واحِد!، واهِر تون ٿِيِن.

پوءِ اُپٽيا سون اَورڪ سان، اُن تي اُڀ جادَر،

۽ چِيري ڪڍياسون چِشمان، ڌَئون هَڻِي مَنجھ ڌر، پوءِ وَڃِي چَڙهيو چوٽيِـين، پاڻِي اِهڙئَ پر، مٿائـِين مُقرر، هُئو اَمر جِنهن اَنداز تي.

پوءِ ڪيو سونسِ ڪشتِئَ ۾، ساٿِيَن ساڻ سُوار،

جا مَهندئـِي هُئـِي، ميخن ۽ تختن ساڻ تيار، اسان جي اََک ٽيٽ ۾، هَلِي ٿِي هَموار، اُنهِئ کي آڌار، جنهن کي، مڃيو نه ويو مُورهِين.

۽ اَسان اُن عذاب کي، ڪيو نِشانِي نِروار، جيڪسِ آھِ جھان ۾، پوءِ وٺندڙ ڪو ويچار؟،

پوءِ هُئا ڪهڙِي ڪار، اطلاع ۽ عَذاب مُنهنجو!

۽ سارڻ لاءِ سَولو، ڪَيو سُون قُرآن، پوءِ آھِ ڪو اِنسان، سارِيندڙ سَرِير ۾؟

ڪاهي قوم عاد جِي، پِيا ڪُوڙن مَنجهه ڪُفار، پوءِ هُئِي ڪِهڙِي ڪار، اطلاع، ڪِ عذاب مُنهنجو!

اَسان اُماڻيو اُنهن تي، تمام تِکو طوفان، اَکٽ اَڀاڳي ڏِينهن ۾، پيو اُکيڙي اِنسان،

ڪَر آهِن ٿُڙ عيان، پاڙان پَٽِيَل کِجِيَن جا!

پوءِ ڪِنهن پَرهو مُنهنجو، عَذاب ۽ اِعلان؟

۽ سارڻ لاءِ سَولو،ڪيو سون قرآن، پوءِ آهي ڪو اِنسان، سارِيندڙ سرِير ۾؟

سَمجهيا ثَمُود ڪُوڙي ڪري، ڄاڻويَن جا ڄاڻ،

پوءِ آڪَڙ جِي آکڻ لڳا، اِنهئَ پَر اَڄاڻ، ته اَسان مان هِڪ آدمِي، ڪِيئن هَلون پُٺيانسِ هاڻ؟ تڏهن ته پٽئـِين پاڻ، آهيون ڀورائـِئَ ۽ ڀُل ۾.

اَسان وِچان ڪِيئن اُن تي، وِيو موڪليو مَذڪُور!، بلڪ ڪُوڙو آهي اِهو، مَٿي ڦِريل مَغرور،

ڄاڻن جَلد ضرور، ته وڏو ڪوڙو ڪير هُئو؟

اَسِين موڪلِيندڙ آهيون، توڏي ڪا تَڪرار، اُنهن جي اِيمان کي، پَر ۾ پَرکڻ هار، پوءِ ڪَر اوسِين اِنتظار، ۽ سَڀ ڪجھ سَہ سَرِير تي.

۽ سُڌ ڏِيينِ، ته سَندنِ وِچ ۾، آھِ وِراست آب، حاضِر ساڻ حِساب، وارو سَندن وِچ ۾.

اُنهن سَندنِ اڳواڻ کي، ڪَئـِي پوءِ ڪُوڪار، پوءِ کَنئـِي تِنهن ترار، پوءِ گُڏيائـِين گوڏن ڪنان.

پوءِ هُئو ڪِيئن قَهر مُنهنجو، پڻ چتاءُ ڪِهڙِي چال!

مَٿنِ اَسان موڪليو، ڪو ڌَماڪو ڌَمتال، پوءِ ڦِري ٿِيا فِى الحال، دَن ڀُريَل جِيان دَم ۾.

سارڻ لئي سَولو، ڪيو سُون قُرآن، پوءِ آهي ڪو اِنسان، سارِيندڙ سَرِير ۾!

ڪُوڙا قوم لُوط جي، چَيا سَڀ چِتاء،

پَٿرن وارو واء، پوءِ ڇُوٽ ڇَڏيوسون اُنهن مَٿان. سوا ساٿين لُوط جي، جن کي پِرھ ساڻ پاڻ،

پَنهنجي پاران ٻاجھ سان، ڏِنوسونِ جِئ ڏان، اِهڙا سَهنج ڪريو تنهن ساڻ، جِنهن مِهربانيون مڃيون.

۽ آگاھَ ڪيائـِينِ، اَسان جي، پَڪڙ ڪنان پَڪ، پوءِ بِيٺا ٻَڌِي بَڪ، ڄاڻويَن سان ڄاڻ ۾.

۽ بِلڪُل بُري فِعل لئي، تِنهن کان مَڱيائون مِهمان، پوءِ ميٽي ڇَڏياسون مُورهِين، سَندن نيڻ نشان، پوءِ عَذاب ۽ اِعلان، مُنهنجو مَزي ساڻ چَکو.

۽ سَزا ٺَهرايل سِرتي، پِيَن پِرھ ساڻ،

پوءِ چکو چيٺي پاڻ، عذاب، ڪِ اِطلاع مُنهنجو.

سارڻ لاءِ سَولو، ڪيو سون قُرآن، پوءِ آهي ڪو اِنسان، سارِيندڙ سَرِير ۾؟

۽ آيو آل فِرعون کي، اَوس ڄاڻ عَذاب،

پوءِ ڪُل اَسان جون آيتون، ڪوٺيؤَن ڪُوڙ ڪذاب، پوءِ پَڪڙيوسون اُنهن کي، گھيري مَنجھ گرداب، پَڪڙڻ پُوري تاب، ڪنهن زوراور زَبر جو.

ڏِسو ته ڏاڍا ڏيہ ۾، اُهي ڦِريل فَسادِي، يا اَهنجاڪافِر اُنهن ڪنان، بِهتر بُنيادِي؟ يا پَنهنجِي آزادِي، ڪَڍيان ڪتابن مان.

ڇا، آکِين ٿا ته آهيون اَسِين، ڪَٺي ڪُل قطار، هِڪ ٻئي سان هر ڳالھ ۾، اُهکِئَ ويل وَاهار؟،

سِگھو ساٿ ڀَڄائـِبو، هِڪدم ڏيئـِي هار، ۽ بِنا نَظر نِهار، ڪانئـِر ڏِين ڪِياڙيون.

اُٽلو اُهکِي وارجو، آهي اُنهن سان اَنجام، ۽ ڪَٺڻ ڏِينهن قِيام جو، ڪَڙو تَلخ تمام،

گنه گار غُلام، آهِن ڀورائـِئَ ۽ ڀُل ۾.

مُنهن ڀَر جنهن مَهل ۾، اُڇَلبا مَنجھ آگ، چَکو ساڻ چاڳ، لُوسِي! لُوس باھِ جِي.

اَسان اَندازي ماپ سان، جوڙيو هَر جِنسار،

۽ آهي هِڪ اََک ڇنڀ جِيئن، اَسان جو ڪم ڪار،

۽ اَسان ته اوهان جھڙيون، ٽوليون، ٽوليون ڌار، بيشڪ بَرقرار، ماري مِڙئـِي مات ڪيون. پوءِ ڪو آهي آخِرڪار، سارِيندڙ سَرِير ۾؟

۽ قابُو ڪُل ڪِتاب ۾، جي ڪيائون ڪم ڪار،

۽ وَڏا نَنڍا نِبار، سَڀ لِکـيَل لوح مَحفوظ ۾.

سَچ پَچ ته صاحِب سِيل جا، مَنجھ باغن برقرار، ۽ ناليون پاڻئَ پاڪ جون، چالون پڻ چوڌار،

سَچي رُوح رِهاڻ ۾، سَدا گُل بَهار، جِنهنجو اَعلىٰ اِختيار، تِنهن حاڪِم جي حُضور ۾.