تارو شاهد شرع ۾، جڏهن ٿيو غائب غار،

ته مُنجهيو نه مُرسل اَنهنجو، ۽ نه واٽان وِرسيو وار،

۽ نه ڪِي سَکِڻي سَڌ کان، ٿو گوهر ڪري مگُـفتار،

ناهي سو مَذڪُور، مگر نِياپاِنِبار، پاران پالڻهار، جو وَڃي وَحي موڪليو.

تِنهن کي، ڪَئـِين طاقتن جي، صاحِب سيکاريو،

طاقتمند تمام گھڻو، پوءِ سِڌو سنواريو،

۽ هُئو سو قراريو، اُچي ڪِناري اُڀ جي.

وَري پوءِ ويجھو ٿيو، پوءِ ڪيائـِين اوڏو ڪَنڌ،

پوءِ ٻن ڪمانن جي، وِچ جيترو، هردو وِچ هو پَنڌ، يا اِنهيان ئـِي اوڏڙا ٿيا، هِڪ ٻئي کي، تِنهن هَنڌ،

پوءِ پُڄارِي کي، اُن جي، خبرون خُداوند، پُهچايو پاء بَند، جي پَريان هُيسِ، پُهچائڻيون.

قَلب نه ڪُوڙ ڪوٺيو، جو ڏِٺو پيغمبر پاڻ،

اُنهِئَ سان اِن ڳالھ ۾، پوءِ ڇو ڪريو ڇڪتاڻ؟ نَبِي نيڻن ساڻ، جيڪِي پاڪ پَسي ٿو، پڪ سان.

۽ هِن ته حَقِيقت ۾ ڏِٺو، ڀيري ٻي ڀَلير،

وَٽ سِدْرَةُ المُنْتَهٰى، جا دَنگ دُنيا جِي ٻـير،

جنهن وٽ باغ بهشت جا، سُنهن وير سَوير،

جڏهن ڍَڪِيسِ، جنهن ٿي ڍَڪيو، مٿانِس وَريا، وَرِي جِنهن وير،

نَه اوڏهِين ڪَئـِين اَک ڦير، ۽ نه لالن لِيڪو لنگھيو.

پَنهنجي پالڻهار، جي نِيشانِيَن مَنجھا، نَبِي نيڻن سان ڏِٺِي، وَڏِي نِشانِي ڪا،

اوهان عُزا، لات کي، اکيين ڏٺو ڇا؟

ٽِي ماتا مَنات کي، جا مِڙنيان پوئـِين ماء،

ڇا، آهن پُٽ اَوهان لئي، ڌيون ڌڻي لاءِ؟

آھِ بنہ بيجاءِ، اِهو وِرهاڱو ويسلا!.

اُهي ڪا شئِ آهِن ڪانه، نسورن نالن ري، اوهان ۽ اوهان جي مائٽِين، ٿاڦِيا اِهي ٿان، اُتاري نه اُن جي باب ۾، ڪا ثابتي سُبحان، هِي نه هلن ٿاحق مَٿي، سوا شڪ، گُمان، پڻ نفس سَندِن نادان، خالي ڪن ٿا، جي خواهشون. سَندنِ سائـِينءَ پار کان، سُونهپ راھ سَچِي، اَوس ويئـِي اَچِي، اُنهن کي هِدايت حَق جِي.

ڇا، آهي وَس اِنسان جي، هَر چِيز جو چاهي،

پوءِ ﷲ لئي آهي، پويون جَڳ، پڻ پهريون.

۽ اُڀن ۾ آهِين ڪَئـِين، مَلائـِڪ موجود، ڪِنهن کي ڪوڏِي ڪِين ڏِئي، سَندنِ سُفارش سُود، مگر موڪل کان پُٺيان، جڏهن مالِڪ ڏِئي مَعُبود، سو پڻ اُن اِنسان لئي، جيڪو وَڻي رَبَّ، وُدود، خُود ُخدا ٿـئـِي خُوشنود، آزادِئَ ۾ اُن جي.

اَصل نه آڻِين جي، آخرت تي اِيمان، مادِيَن جا، مَلڪن تي، جي رکن نام نشان،

۽ اُنهن کي، اِن باب ۾، ٻِي ڪَل آهي ڪانه، ٻِي نه وَٽن واٽ ڪا، ڌاران غلط گمان، حق ڪنان هَر آن، وَهم نه ڇَڏائي وارڪو.

جَن اَسان جي ذِڪر کان، مُنهن موڙيو، تن کان مُنهن موڙ، هن حَياتِي نَنڍئَ ري، ٻي طَلب نَه رَکن توڙ،

اِي سَمجھ سَندنِ جو ڇوڙ، اِئُ پُهچ سَندِن پَرُوڙ جِي. تُنهنجو آگو اُن کي، آهي پَرکِيندڙ پاڻ، جو وِرسيو سَندسِ واٽ کان، ڀُليو ڪنان ڀاڻ، پڻ جو سَنئون هَليو سُڄاڻ، تِنهنجو به پُورو پارکو.

۽ آهِن جي اُڀن ۾ پڻ جي ڀُون ۾ بي گمان، آهِن سَڀ اَلله جا، سي جُمله جَڳ جَھان، تان جَن ڪوجھا ڪم ڪيا، تَن سَزا ڏِئي سُبحان، ۽ ڪري اُنهن تي اِحسان، جن چڱن، چڱايون ڪيون.

جي رهن رذالت ڪنان، پڻ ڏوهن وڏن کان ڏُور، مگر مُختصر ڪي، ڪڏهن ڪڏهن قُصور، مالِڪ تُنهنجو مُور، آھِ ڪُشادو ڪَر من ۾. آهي واقف اَهنجو، اُوڀَلو، کان بُنياد، جڏهن ڪَيائـِين ڪَرڪَ مِٽئ مان، اوهان کي، اِيجاد، پڻ اَهنجي اَمڙن پيٽ ۾، جڏهن اَوهِين هُئا اولاد، پوءِ پاڪ نه ڪوٺيو، پَنهنجا، نَفَس نامُراد، سِيل رکيو جِنهن ساڌ، آگو آگاھ اُن ڪنان.

پوءِ ڪِه نَه ڏِٺئـِي اُن کي؟ جو ٿيو پُٺيرو پاڻ،

ڏان ڏِنائـِين ٿورڙو، جَجِھي ڏيکارئـِين ڪاڻ،

ڪِ اُن وَٽِ عِلم غيب جو، پوءِ اکيِـين ڏِسي اَڄاڻ؟

يا اُن جو نه ٿِئَسِ ڄاڻ، جو ثابِت صَحِيفن ۾؟

ثابِت صَحِيفن ۾، جي مُوسٰى ۽ اِبراهِيم، جِنهن پُورِئَ رِيت پارِيا، حُڪم سَڀ حَڪِيم،

چِٽو چَيل تن ۾، هِي فيصلو فَهِيم، ته اڳتي بار عَظِيم، ڪو کَڻندڙ، کَڻي نَه ٻِئي جو.

۽ ثابِت صَحِيفن ۾، آهي اِي اَمر، ته ماڻهوءَ لئي ناھِ مگر،

سَڀناهِين سَمر، سِگھو سَعيو پَنهنجو، پَسندو سَربسر،

پورهيو پورئَ پَر، موٽِي مِلندو اُن کي.

۽ ثابِت صَحِيفن ۾، اِهو پڻ اَذڪار، ته تُنهنجي پَروَر پارِ، آهي آخِر موٽڻو.

۽ ثابِت صَحِيفن ۾، اِهو پاند پَرو، ته ڪِن کِلائـِين کَرو، ۽ ڪِن کي رَت رُئاڙِيو.

ثابِت صَحِيفن ۾، مِڙئـِي اِي مَذڪُور، ته ماريو تِنهِين مُور، پڻ جِياريو جھان کي.

۽ ثابت صَحِيفن ۾، صَحِي سُڌ سَنڀار، ته جوڙيا تِنهن جَهان ۾، جوڙا، نَر ۽ نار،

نُطفي مان نِروار، جو هاريو وَڃي ڪِنهن هَنڌ ۾.

۽ ثابِت صَحِيفن ۾، اِي حقيقت بَرحق، ته آهي مَٿِس مُطلق، جوڙڻ ٻئي جَھان جو.

۽ ثابِت صَحِيفن ۾، فائـِق فرمُودو، تن اُن ڪيو آسُودو، ۽ موڙِي ڏِنائـِين مُورهِين.

۽ ثابِت صَحِيفن ۾، بيان اهو بي شڪ، ته آهي پاليندڙ پڪ، نکٽ شِعرانام جو.

ثابت صَحِيفن ۾، اِهوئـِي ارشاد، ته بي شڪ اُن برباد ڪيو، اڳ ۾ اِرم عاد،

پڻ قادر قوم ثَمُود، جو، بي شڪ پَٽيو بُنياد، ڪوڪانِهيو ڪارن ياد، هرگز نه ڇڏيائـِين هيڪڙو.

۽ قوم نَبِئَ نُوح، ڪَئـِين اِنهيان اڳ اُجاڙ، هُئا جَفا ڪندڙ جاڙ، ۽ گھڻو سي گُمراھ هُئا.

پڻ اُونڌي ٿيل شهر کي، هَڻِي ڇَڏيائـِين هيٺ،

پوءِ اُن کي، نيٺانيٺ، جِنهن ڍَڪيو تنهن ڍَڪي ڇڏيو

پوءِ پَنهنجي پالڻهار جون، هي ڏاتيون ڏينهان، رات، ڪِهڙِئ مَنجھ ڏات، جاهل! جھڳڙا تون ڪرين.

پهرين ڄاڻوين مان، ڄاڻوئـِي، هِي ڄام،

ڇَڏيو قابل ! قابِليتون، قابُوپَئـِي قِيام،

اُن جو ري عَلام، ڪونهي کوليندڙ، خلق ۾.

پوءِ ڏڇا، اَوهِين اِن ڳالھ تان، ٿا عَجب ڪريو اظهار؟

۽ ٻَڌا ٻَڌا ٽَهڪ ڏِيو، ۽ رُئو نَه زارو راز،

۽ اَوهِين ته آهيو اُٽلندو، کيڏارِي خوار،

پوءِ جُھڪو پيش جَبَّار، پڻ پُوڄِيو پالڻهار، کي.