القرآن الڪريم

  • اينڊرائيڊ ايپليڪيشن
  • سهڪار
  • پراجيڪٽ ٽيم
  • پراجيڪٽ بابت
  • مترجمين
    • قرآن جو پيغام (تاج محمود امروٽي)
    • ائين چيو اللہ (علي خان ابڙو)
    • بيان الرحمان (عبدالوحيد جان سرهندي)
    • سنڌي قرآن (سيد فرمان علي)
    • احسن البيان (محمد ادريس ڏاهري)
    • الھام الرحمان (مولانا محمد مدني)
    • فُيُوضُ الفُرقان - پِير محمد ڪرم اللہ الاھي (دلبر سائين)
    • نُورُالقُرآن (مولوي حاجي احمد ملاح)
    • البُرھان (محمد عثمان ڏيپلائي)
    • تفھيم القرآن (سيد ابوالاعليٰ مودودي)
    • القرآن (ڊاڪٽر عابد لغاري)
    • قرآن مجيد (ترجمو : عبدالسلام ڀُٽو)


 

رڪوع : 2 سُوۡرَۃُ الطُّوۡرِ مَکِّیَّۃٌ آيتون : 49


بِسۡمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحِيۡمِ

وَالطّورِ (آيت : 1)

ساک سڳوري طُور جِي،

وَكِتٰبٍ مَسطورٍ (آيت : 2)

پڻ قلم بَند ڪتاب،

فى رَقٍّ مَنشورٍ (آيت : 3)

جو لِکيل پکڙِيل پَنن ۾،

وَالبَيتِ المَعمورِ (آيت : 4)

پڻ گَھر سدا سيراب،

وَالسَّقفِ المَرفوعِ (آيت : 5)

ڇِت اُڀي

وَالبَحرِ المَسجورِ (آيت : 6)

۽ اُڀامندڙ، گونا گون گِرداب،

إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ لَوٰقِعٌ (آيت : 7)

ته تُنهنجي پَروَر پاڪ جو، اَچڻو آھِ عذاب،

ما لَهُ مِن دافِعٍ (آيت : 8)

هرگزروز حِساب، جنهن کي جَھلِيندڙ ناھِ ڪو.

يَومَ تَمورُ السَّماءُ مَورًا (آيت : 9)

جِنهن ڏينهن اُڀ ڇُلندو، ڪر لَهريون دَرياءَ لال،

وَتَسيرُ الجِبالُ سَيرًا (آيت : 10)

ڌاڍا ڏنگر ڏيہ جا، چَلن چڱِئَ چال،

فَوَيلٌ يَومَئِذٍ لِلمُكَذِّبينَ (آيت : 11)

آهي اُنهِئَ ڏِينهن ۾، ڪاڙهو ڪُوڙن نال،

الَّذينَ هُم فى خَوضٍ يَلعَبونَ (آيت : 12)

جي مَنجِهين خام خيال، رهن ڪندا رانديون.

يَومَ يُدَعّونَ إِلىٰ نارِ جَهَنَّمَ دَعًّا (آيت : 13)

جنهن ڏينهن ڌِڪي ڌِڪبا، دَڳ دوزخ جي پار،

هٰذِهِ النّارُ الَّتى كُنتُم بِها تُكَذِّبونَ (آيت : 14)

آهي اِهائي آڳ هِي، جنهن کي ڏِنان ڪوڙ قرار،

أَفَسِحرٌ هٰذا أَم أَنتُم لا تُبصِرونَ (آيت : 15)

هِي نظر بَندِي نِبار، يا اَوهِين اکين کان نه ڏِسو؟

اصلَوها فَاصبِروا أَو لا تَصبِروا سَواءٌ عَلَيكُم إِنَّما تُجزَونَ ما كُنتُم تَعمَلونَ (آيت : 16)

گِھڙو اُن ۾ آھِ، پوءِ، سَرکو اوهان سِر، ته صَبر ڪريو اِن ساڙ تي، يا سَهو ڪِين صَبر، نه ماڻِيندا مگر، جيڪِي ڪيان جَھان ۾.

إِنَّ المُتَّقينَ فى جَنّٰتٍ وَنَعيمٍ (آيت : 17)

ثابِت رَکندڙ سِيل کي، مَنجھ باغن برقرار، ۽ سَڀ ڪنِهن طرح سُکن ۾، سَرها سَڀ ڄمار، ماڻِيندا موج سان، ميوا مڃر ملهار،

فٰكِهينَ بِما ءاتىٰهُم رَبُّهُم وَوَقىٰهُم رَبُّهُم عَذابَ الجَحيمِ (آيت : 18)

اُن مان، جي عَطا ڪَئـِين، پَنهنجي پالڻهار، پڻ دوزخ جي داڳ ڪنان، سَندنِ رَبَّ، ستار، اَمن ڏِنو اُنهن کي؛ اَمر ٿيو اِظهار،

كُلوا وَاشرَبوا هَنيـًٔا بِما كُنتُم تَعمَلونَ (آيت : 19)

ته کائو پيو، خوشيون ڪريو، اِن عملن جي آڌار، ڪندا هئا ڪم ڪار، جيڪي هِن جَھان ۾.

مُتَّكِـٔينَ عَلىٰ سُرُرٍ مَصفوفَةٍ وَزَوَّجنٰهُم بِحورٍ عينٍ (آيت : 20)

تڪيو ڏِنل تختن مَٿي، جي صِف سان، صف قطار، پڻ پَرڻايو سون اُنهن کي، ڏيئـِي ڏاج اَپار، حورون حَيادار، وَڏِيُن اکيُن واريون.

وَالَّذينَ ءامَنوا وَاتَّبَعَتهُم ذُرِّيَّتُهُم بِإيمٰنٍ أَلحَقنا بِهِم ذُرِّيَّتَهُم وَما أَلَتنٰهُم مِن عَمَلِهِم مِن شَيءٍ كُلُّ امرِئٍ بِما كَسَبَ رَهينٌ (آيت : 21)

۽ آندو جَن اِيمان، پڻ اولاد اُنهن جو، پارِيؤَن سَندنِ پيروِي، ٿِي مُؤمن، مُسلمان، اُنهن سان سَندِن اولاد کي، ميڙيوسون ڏيئـِي مان، اوڇِي اُنهن جي عَملن مان، ڪَئـِي سون ڪوڏِي ڪانه ، هر شخص آهي اُن ۾، گِروِي بي گمان، جيڪِي مَنجھ جھان، ڪيا هُوندائـِين ڪمڙا.

وَأَمدَدنٰهُم بِفٰكِهَةٍ وَلَحمٍ مِمّا يَشتَهونَ (آيت : 22)

۽ ميوا ۽ ماس ڪيا، اَسان اُنهن تي اِمداد، مُوجِب مَن مُراد، جِهڙا گُھرن، جِنهن گھڙِئَ.

يَتَنٰزَعونَ فيها كَأسًا لا لَغوٌ فيها وَلا تَأثيمٌ (آيت : 23)

هِڪ ٻِئي جي هَٿن مان، وَٽيون وِير ڇِڪِين، جِنهن ۾ وِڦلن وائـِي ڪِين، پڻ ذَرو زِيان ناھِ ڪو.

وَيَطوفُ عَلَيهِم غِلمانٌ لَهُم كَأَنَّهُم لُؤلُؤٌ مَكنونٌ (آيت : 24)

نوڪر، نِينگر اُنهن جا، ڀيرا ڪن بَرسِر، صُورت سُهڻا ڪَر، سَچاموتِي سِپ ۾.

وَأَقبَلَ بَعضُهُم عَلىٰ بَعضٍ يَتَساءَلونَ (آيت : 25)

هڪ ٻِئي ڏي مُنهن ڪري، پُڇن حَقِيقت حال،

قالوا إِنّا كُنّا قَبلُ فى أَهلِنا مُشفِقينَ (آيت : 26)

پَريَن پاٻوهيو تڏهن، چيائون اِهڙِي چال، ته هُئاسون هِيان هو راڳ، مَنجھ پَنهنجي آل عيال،

فَمَنَّ اللَّهُ عَلَينا وَوَقىٰنا عَذابَ السَّمومِ (آيت : 27)

پوءِ اَسان تي اَلله ڪيا، ڪيڏا ڪَرم ڪمال، ۽ اسان کي، اِيئن عذاب کان، بَچائـِين بَحال،

إِنّا كُنّا مِن قَبلُ نَدعوهُ إِنَّهُ هُوَ البَرُّ الرَّحيمُ (آيت : 28)

اَسان اَڳيئـِي ٿي چَيو، ته آھِ اُهو هَر حال، ڀَلو ڪندڙ ڀال، تَرسوند تمام گھڻو.

فَذَكِّر فَما أَنتَ بِنِعمَتِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَلا مَجنونٍ (آيت : 29)

پوءِ وَرِي وَرِي اُنهن ۾، پرين! ڪر پَچار، پوءِ پَنهنجي پالڻهار جِي، نِعمت ساڻ نِبار، تون نجومي نه آهِين، پڻ نه دِيوانو دِلدر!

أَم يَقولونَ شاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَيبَ المَنونِ (آيت : 30)

ڇا، شاعِر چَون شو م سي؟ ته پياڪڍون اِنتظار، اِن تان اَچڻ هار، ڪِنهن واقِع وارِي وار جو.

قُل تَرَبَّصوا فَإِنّى مَعَكُم مِنَ المُتَرَبِّصينَ (آيت : 31)

چَئو، ته اَڙي اڄاڻ!، ڀلي ڏِسو ڪِهن ڏِينهن کي، آهيان اَوهان ساڻ، آئون بِه، ڏِينهن ڏِسندڙ مان.

أَم تَأمُرُهُم أَحلٰمُهُم بِهٰذا أَم هُم قَومٌ طاغونَ (آيت : 32)

ڇا، اَمر ڪَننِ اِن ڳالھ جو، سَندنِ خواب خيال؟ آيا آهن اِهي اَصل ئـِي، ڪا ڍور قوم ڪُلال؟

أَم يَقولونَ تَقَوَّلَهُ بَل لا يُؤمِنونَ (آيت : 33)

ڪِ چون ته چڱن پاڻهِين، هِي جوڙِي مُنهن مقال؟ بَلڪ حقيقت حال، ته حق نه مَڃِين مُورهِين.

فَليَأتوا بِحَديثٍ مِثلِهِ إِن كانوا صٰدِقينَ (آيت : 34)

پوءِ جي سَچو سَمجھن پاڻ کي، مَنجِھين خان خيال، پوءِ جوڙي جِھڙسِ ڳالھ، آڻي رَکن اڳيان.

أَم خُلِقوا مِن غَيرِ شَيءٍ أَم هُمُ الخٰلِقونَ (آيت : 35)

يا پيدا، ناپيد مان، وِيا ڪَيا قُدرت ساڻ، يا پَنهنجو آهِن پاڻ، پيداڪندڙ پاڻ کي.

أَم خَلَقُوا السَّمٰوٰتِ وَالأَرضَ بَل لا يوقِنونَ (آيت : 36)

يا پاڻئُون تَن پيدا ڪيا، جمله اُڀ، زمين، بَلڪ اِهي بي دِين، آڻِين يَقِين ڪِين ٿا.

أَم عِندَهُم خَزائِنُ رَبِّكَ أَم هُمُ المُصَۣيطِرونَ (آيت : 37)

ياتُنهنجي پَروَرپاڪ جا، ڀانڊارا ڀَرپُور، مِڙِئـِـي وَٽن مُور، يا اُٽلو آهِن ايلچِي.

أَم لَهُم سُلَّمٌ يَستَمِعونَ فيهِ فَليَأتِ مُستَمِعُهُم بِسُلطٰنٍ مُبينٍ (آيت : 38)

يا اُنهن وَٽِ چاڙِهي آهي ڪا، جنهن تي، ٻُڌن ٻول ڌڻي، پوءِ کُليو خَط کـڻِي، وَر آڻي ، ٻُڌندڙ اُن جو.

أَم لَهُ البَنٰتُ وَلَكُمُ البَنونَ (آيت : 39)

يا آهِن الله پاڪ لئي، ڌيون نِماڻو ڌَڻ، ۽ جو ڄاڻن عُمدو ڄَڻ، سي پُٽ سَمجھن پاڻ لئي.

أَم تَسـَٔلُهُم أَجرًا فَهُم مِن مَغرَمٍ مُثقَلونَ (آيت : 40)

يا تون گُھرين ٿو تن کان، ڪو پرمَل! پورهيو پار؟ پوءِ هِي، هيٺ ڳَري بار، آهِن تِنهن تاوان کان.

أَم عِندَهُمُ الغَيبُ فَهُم يَكتُبونَ (آيت : 41)

يا اُنهن وَٽِ عِلم غيب جو، پوءِ اِهي لِکن اَسرار؟

أَم يُريدونَ كَيدًا فَالَّذينَ كَفَروا هُمُ المَكيدونَ (آيت : 42)

تا اَٽڪڻ جو اَلله سان، ويٺا -ڪَن ويچار؟ پوءِ ڪُفر جَن جِي ڪار، آهي ئـِي سِٽيَل اُنهن لئي.

أَم لَهُم إِلٰهٌ غَيرُ اللَّهِ سُبحٰنَ اللَّهِ عَمّا يُشرِكونَ (آيت : 43)

يا ڌَڻِي ڌوڙِي آھِ ڪو، اُنهن جوري الله ؟ قدرت جي ڪم ڪار ۾، جي گڏِين ٿا گُمراھ، اُنهن سَڀن ڪنان آھِ، صفائـِي سُبحان کي.

وَإِن يَرَوا كِسفًا مِنَ السَّماءِ ساقِطًا يَقولوا سَحابٌ مَركومٌ (آيت : 44)

۽ جي ڏِسن ڏَمرجو اُڀ ڪنان! ڪِرندڙ ٽڪرو ڪو، چون، ته واه! مَڪو!، ميگھ مَلهار، آئـِيو.

فَذَرهُم حَتّىٰ يُلٰقوا يَومَهُمُ الَّذى فيهِ يُصعَقونَ (آيت : 45)

پوءِ ڇڏ تن ڇڳير!، تان ڏِسن اُنهِئَ ڏينهن کي، وَرندي جِنهن وير، هِڪدَم نِڪرن، هوش کان.

يَومَ لا يُغنى عَنهُم كَيدُهُم شَيـًٔا وَلا هُم يُنصَرونَ (آيت : 46)

سَندنِ سِٽائون اُنهن کي، جنهن، ڏِينهن نه ڏِيندن سُود ۽ نه مَهل سِر مُوجود، ڪو وَرِي وَاهرو اُنهن جو.

وَإِنَّ لِلَّذينَ ظَلَموا عَذابًا دونَ ذٰلِكَ وَلٰكِنَّ أَكثَرَهُم لا يَعلَمونَ (آيت : 47)

جن ڪَئـِي جاڙ، اَوس آهي اُنهن لئي، ٻِيو به، سوا تِنهن ساڙ، پر گَھڻا پَرُوڙِين ڪِين ٿا،

وَاصبِر لِحُكمِ رَبِّكَ فَإِنَّكَ بِأَعيُنِنا وَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّكَ حينَ تَقومُ (آيت : 48)

پوءِ سَہ تُنهنجي سائـِينءَ جي، حُڪم ساڻ حبيب!، آهِين تون عجيب، اَکيَنِ ڳيان اَسان جي. پوءِ رُڳو پنهنجي رَبَّ جا، ڳاءِ ڳُڻ نبِار،

وَمِنَ الَّيلِ فَسَبِّحهُ وَإِدبٰرَ النُّجومِ (آيت : 49)

جاڳِين جڏهن، پڻ رات مان، ساراهِينسِ سَهوار، پڻ وَرِي پويِين پار، لَڙڻ پُڄاڻا لوڏيِين.


مالي سھائتا ڪندڙ:

© سنڌسلامت ڊاٽ ڪام 2017 - 2025