اَرٿ اکر “ق” جو، سَمجھي هِڪ سُبحان، سَچو ساکِي آھِ هِي، قَدر وڏي قُرآن،

اُٽلندو اِن ڳالھ تان، هَيا ٿَيا حيران، ته آيُنِ ڄاڻوئـِي ڄام ڪو، اُنهن مان هِڪ اِنسان، پوءِ اِنڪارِيُن آکيو، ظاهِر ساڻ زِبان، ته آھِ عَجب هِئَ ڳالھڙِي، بِلڪُل بي گُمان!،

ڇا، مرِي ٿياسون مَهل جِنهن، خاڪ صفا خيمان، جِيَڻ وَرِي جھان، ڏاڍو آهي ڏُور سو؟

سَچ پَچ ڄاتون سون، سَڀَيئـِي جو کاڌو اُنهن مان خاڪ، ۽ آهي اَسان وَٽ پاڪ، قابو رکيو ڪتاب جو.

بَلڪ صفا سچ کي، ڪوٺيؤن ڪُوڙ ڪَچ، جڏهن اُنهن وَٽ آئـِيو، سو صَحِي ثابِت سَچ، پوءِ آهِن اِهي سَچ پَچ، ڳالھ ڍريڙِي، ڳالھ ۾.

ڇا، ڪيؤَن نه نظر نهار؟ اُڀ ڏي، اُڀو پوجو اُنهن مَٿان، بنايوسونسِ ڀِت سوا، ڪِنهن ڀَت بَرقرار، ۽ ڏنو سونسِ ڏِين سان، سَهسِين ڀَتين سِيگار، ۽ ويڇو نه جنهن ۾ وار، ۽ نڪِي سوراخ، سانگڙيون.

۽ جانچيائون نه زمين کي، ته پکيڙيو سونسِ ڪِنهن پَر، ۽ جَڙي ڇڏاسون جنهن ۾، اُچا اُچا ڏونگر، ۽ جوڙ اُڀاڙياسون اُن ۾، وڻندڙ وڻ ٽڻ ڦر،

سَگھون سوچڻ واسطي، پڻ ڪرڻ نيڪ نظر، پِرائڻ ڪِنهن پَر، هر ٻانهِي وَرندڙ وات ڏي.

۽ اُتاريو سون اُڀ ڪنان، اُچو آب اَپار، پوءِ اُڀاڙياسون اُن سان، غُنچا، گُل گُلزار، ۽ داڻا تِنهن کان ڌار، ڳاهِيَل ڳوٺان ڳوٺ ۾.

کجيون ڊگھرون کاڄرو، جن ۾ تازا تہ تَمر،

سِيڌي ڪاڻ ثَمر، ڪُل گولن جي گذران لئي.

اُنهن ڪنان اَڳڀرو، هُئا ڪندا ڪُوڙ ڪُفار، قوم نُوح نَبِئَ جِي، پڻ کُوهاڻا خوار،

۽ ثُمود، عاد فِرعون پڻ، لُوط ڀَلي جا ڀار،

۽ اَهل اَيڪت شهر جا، پڻ ساٿ تُبع جا سار، مِڙن مُرسلن کي، ڪوٺيؤَن ڪُوڙ نبار، پوءِ مُنهنجا قول ڪرار، صَحِي ثابِت سَڀ ٿيا.

پوءِ ڇا، هِيڻايوسون هَڏهِين، مَنجھ پهرينءَ جوڙجڪ! نئـِين جوڙن کان مَنجھ شڪ، اُٽلندو آهِينِ سي.

۽ اُپاسون اِنسان کي، بلڪل بي گمان، ۽ ڄاڻون جيڪي وَهم وِجھي، نفس سَندنِ نادان، ۽ ڪَنان رَڳُن جان، اَسِين اوڏا اُن کي.

ٻه مِلڻا جِنهن مَهل ۾ ، هر روز مِلن هِڪ ٻئي، ويٺل سٺي کٻي، ڪاتِب ٻِنهِين ڪُلهن تي.

ڪُڇي ڪونه زبان مان، اَ کر ڪو اِنسان، مگر اُنهِئَ وَٽ، آھِ ڪو، ناظِر نِگھبان، حاضِر هر زمان، ڪاغذ، مس قلم سان.

۽ آئي ثابت اوچتِي، موت سَندِي سَڪرات، اُها سافِڪرات، جِنهن کان ڀَڄندو ٿٖي ڀُڻِين.

۽ ڦوڪيو وِيو ڏَنڊ کي، اُهو ڏِينهن اَنجام،

۽ هر ڪو حاضِر ٿيو اَچي، قابُو منجھ قِيام، هِڪ ڪاهِيندڙسِين ڪام، ٻِئو شاهِد شامل اُن سان.

هُئـِين هِن هائـِئَ ڪنان، تون غفلت مَنجھ گھڻِي، پوءِ تُنهجو ڪوپو، تو مَٿان کوليوسون کڻِي، پوءِ ڇايا ويئـِي ڇَڻِي، اَڄ تُنهنجِي اک تِکِي گھڻو.

۽ سامهون سنگــتِئَ اُن جي، ڪاجاڳالھ ڪَهِي، ته ليکو صاف صَحِي، مون وٽ حاضِر آھِ هِي.

سَٽ سَٽ سَڙندڙ باھ ۾، هر مَٿي ڦِريل مُنڪر،

کارِيندڙ خير ڪَنان، حُڪم ڪنان ٻاهر، رکندڙ شڪ ربَّ ۾،

دانهي ڌارِيَن دَر، جِنهن ڪيا رَبَّ ڪَرِيم سان، ٻِئا مَددُو مُقرر، پوءِ هِڪدم دير نه ڪر، سَٽِينسِ سَخت عذاب ۾.

ٻيلِئَ اُن جي ٻوليو، ته سانـيَمِ رَبَّ سَتّار!، مُون نه مُنجھايو اُن کي، پر پاڻا خام خُوار، هُئو سو گِرفتار، گُمراهِي گُھونا گُھون ۾.

چَيو پَرور پاڻ، ته مون وَٽ وِڙهو نه پاڻ ۾، ۽ مون اوهان کي، ڄاڻ، اڳــئـِي ڪيو عَذاب جو.

مُون وَٽ ڦِري نه فيصلو، هِڪ ٻئي ته هَڻڻ ساڻ، ۽ آئون نه ٻانهن ڪاڻ، ڪو ظالِم زَبر آهيان.

جِنهن ڏِينهن پُڇنداسون اَسِين، هاوِي ڪنان حال، ته وَڳ وِڌاسون تو ۾، ڀَريِين ڪِيئن بَحال؟، چوندو اهڙِي چال، ته اَڃا وڌيڪ آھِ ڪي؟

۽ آندِي ويئـِي اوڏڙِي، جَنت جاءِ قرار، نيڙي نيڪ بندن جي، وَڏِي وِڇوٽِئَ ڌار،

جنهن جو وَچن، اوهان سان وِچ ۾، هي سي باغ بهار، حَق ڏي وَرندڙ واسطي، پڻ ڪندڙ نظر، نهار،

جو پَرپُٺ بَرپٽ ۾، ڏريو ڪنان ڏاتار، ۽ حاضِر ٿيو هِنيِـين سان، جو وَرندڙ واحِد پار،

گِھڙو سَلامت اُن ۾، سَرها سڀ ڄمار، سدا جِيڻ جو ڏِينهن اِهو، لَٿا ڏُوا ڏُوار،

جيڪِي طَلبِين تِنهن ۾، سو تن لاءِ تيار، ۽ بخششون بِسيار، اَسان وَٽ آهِينِ بِيون.

اُن کان اڳ جُڳ ڪيترا، ڪياسون ناس نِبار، جي اِنهيان اڳرا زور ۾، پوءِ وَالارِيون وَلهار،ڪريو نظر نِهار، ته ڪٿي پناھ آھِ ڪو؟

هُجي هِنيون جِنهن کي، اِن ۾ عبرت اُنهئَ لاءَ، ۽ قول ٻُڌي ڪَن لاءِ، ۽ هُجي حاضِر پاڻ اُهو.

اڀ ڀون ڇهن ڏِينهَن ۾، پيدا ڪياسون پَڪ، پڻ جيڪِي آهِن، اُنهن ٻِن ۾، اول، آخِرتڪ، ۽ ڇِو هو نه ڇُو تو ٿَڪ، اَسان کي اَصل ڪنان.

پوءِ ڪَڙو ڳالهائـِين ڪِهڙو، سو سَہ تون صَبر ساڻ، ۽ پَنهنجي پَروَر پاڪ جا، وَر وَر وَڙ واکاڻ، سِج اڀرڻ ڪنان اڳ ۾، پڻ اُلٽيا اڳ اڳواڻ!،

۽ ڀَلي پهرينءَ رات مان، پئو پَڏائـِينسِ پاڻ!، پڻ سَجدن پُٺيان سُڄاڻ!، ساراهِج سُبحان کي.

۽ سُڻ ته سَڏِيندڙ سَڏ ڪندو!، ويجھيرو جنهن وار،

ڪَنِين ٻُڌندا ڪَڙڪو، بَرحق هڪل هيڪار، قبرن مان ٻَهار، آهي اُٿڻ جو ڏِينهن اُهو.

اَسِين جَڏا جِياريون، ۽ ماريون به اَسِين مُور، ۽ زورا زور ضرور، آھِ اَسان ڏي موٽڻو.

آخِر ڏِينهن اَنجام، جڏهن ڌَرتي اُنهن کان ڌار ٿئي، تڪڙا تڪڙا ڊوڙندا، وَڏا وارِيندا وام، اِهو ميڙو عام، اَسان تي آسا گھڻو.

جي بَڪون ڪَن بيڪار، سي سڀ ڄاڻون ٿا اَسِين، ۽ تون نه آهِين اُنهن مٿي، ڪو ڪرڙو قهِري ڪار، ڪر قرآن ڪِريم جي، پوءِ تِنـِهين وٽ پَچار، جو ڀانئي ڀَو ڀُلڪار، ۽ ڪَنبي مُنهنجي قول کان.