اي وِسهيا، جي وريام! پنهنجون ٻوليون پاريو، ڍور اوهان تي، وَهٽن مان، جائز ڪيا ويا جام، مگر اوهان تي مصحف ۾، پڙهجن، جي پيغام، نه ڪندڙ شوق شڪار جو، جڏهن آهيو، منجھ احرام، آگو ربُّ علام، حڪم هلائي، جيئن گُھري.

اي جن مڃيو!، سي مالڪ جا، نه ٽوڙيو يادگار، نه مهينو پاڪ، نه مهديون ۽ نه گانا ڳچين هار، نه مِهت مُهت دارجا، پانڌوڙِي ڪنهن پار، جي گُھرن ڀال ڀلي جا، پڻ رضا ربَّ، ستار، ڪريو، پوءِ شڪار، جڏهن ڇِلو ڇوڙيو. ۽ ڪري نه ڪنهن قوم تي، کَڙو آن کي کار، ته آن کي، مسجد پاڪ کان، جَھليائون جُونجھار!، حڪم اِهو هيڪار، ته ليڪي کان نه لنگھيو. ۽ چاڙهيء چڱيء ۾ ڏيو ، تقوٰى تي تڪرار، نه مدد مَدِئ ۾ ڪريو، ڪنهن ڪُڌي منجھ ڪم ڪار، ڪَنبو ڀر قهار، سائين سزا ۾، سخت گھڻو.

منع اوهان کي مردار، رت سِير ۽ ماس سُوئر جو، پڻ جا پُڪارِي ويئـِي، پاڪ پرور کان ڌار، گوگھاٽيل، مَڻڪي ڀڳل ۽ ڪِريل، ڀرڪنار، پڻ مُئل مورهين، اُ کل جي آڌار، ۽ مِرونءَ کاڌِي جا، مگر حلال ڪيان هيڪار، ڪُٺِي پَٿر، ڪِ پير تي، يا ڪَريو ڪا ڍاڻي ڪار، آهي اوهان هار، ڏِٺو وائـِٺو ڏوه اِهو. جي ڦريا اوهان جي دين کان، اَڄ ٿيا آسرپَل، پوءِ، اُنهن کان، نه ڊِڄو اصل، ڊِڄو مون کان، مورهين. اوهان لئي، اوهان جي دين کي، اَڄ ڪيم تَم تمام، ۽ پورو ڪَيم پَنهنجو، اوهان تي اِنعام، ۽ ڌئو ڀلارو دين مون، اوهان لئي اِسلام، پوءِ، جو بُک ۾ بيزار ٿيو، نه لَڙندڙ خطا ڏي خام، ته آگو ربُّ علام، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

پُڇنئـِي، ته پرور ڇا ڪيو، حلال اُنهن هار، چئو، چڱيون چوکيون اوهان لئي، جائز ڪيون جبار، پڻ جيڪي پاڻ پاليان، ڪُتا ڪاڻ شِڪار، سيکاريونِ، جو سيکاريان صاحب ربَّ، ستار، جو جَھليؤن اوهان لئي، تنهن منجھان، کائو خُوش گوار، ۽ ساريو سائينءَ پاڪ جو، نالو مَٿنِ نِروار، ۽ ڪَنبو ڀر قهار، هادِي تِکو حساب ۾.

چڱا چيز اوهان تي، اڄ جائز ڪيا ويا جام، پڻ آن تي، اهل ڪتاب جو، روا طعام تمام، پڻ روا آهي، اوهان جو، تن ڪاڻ طعام، پڻ وَنِيون وِسهندڙن مان، پڻ ناريون نيڪ نام، اُنهن مان، ڪتاب جن کي، ٿيا آن کان اڳ اِنعام، جڏهن ڏِنان ڏان اُنهن کي، موجب عهد انجام، پرڻِيندڙ، نه پر ۾، ڪندڙ خطائون خام، نه وَٺندڙ تن وريام!، سَنگـتياڻيون ۽ ساهيڙيون. ۽ ڦِرندو جو ايمان کان، تِنهنجا ڪريا سڀ ڪم ڪار، ۽ هارِينِ مان هَچار، اُهو آهي آخرت ۾.

اي اُهي، مڃيو جن!، جڏهن اُٿيا نيڪ، نماز تي، پوءِ ڌُئو مُنهن، ۽ هٿ پنهنجا، اِرڪيَنِ تائين تِن، پڻ مَکيو پنهنجي مَٿن، ۽ پَنهنجا پير ڳِرين سين. ۽ جي تَڙ آهي اوهان کي، ته وِهنجو پوءِ وِينجھار!، پوءِ جي اَ گھا آهيو، يا سفر منجھ سوار، يا آيو ڪو اوهان مان، ٻَڙو ڦرِي ٻَهار، يا لايان هٿ لاڏلِيين، پوءِ پاڻي نه لڌان ڪنهن پار، پوءِ کڻو خاڪ پاڪ کي؛ تَنهين سان تڪرار، مکيو مُنهن پَنهنجا، پڻ پنهنجا هٿ هيڪار، هرگز حرج اوهان جو، گُھري ڪين غفار، پر گھري ته اوهان کي، پاڪ ڪري ۽ ڏات سندس ڏاتار، پورِي ڪري پاڪ ڌڻِي، اوهان تي، آخرڪار، اِن آسري آڌار، ته ڳايو ڪِي ڳُڻ ڳالهيون.

پڻ ساريو پاڻ تي، ڏات سَندِي ڏاتار، پڻ ورتين اوهان کان واعدو سو ساريو قول ڪرار، سُئو سون ۽ مَڃيوسون، وَراڻيان جنهن وار، ۽ ڪَنبو ڀر قهار، دانا دِلين جو ڌڻِي.

اي جن آندو اعتبار!، عدل ۽ انصاف سان، هُجو شاهد حق جا، صاحب لڳ، ستار، ۽ نه ڪري ڪنهن قوم جو، کڙو اوهان کي کار، ته عدل نه ڪريو؛ عدل ڪريو؛ تقوٰى کي تڪرار، آهي اِهو اوڏڙو؛ ڪَنبو ڀر قهار، ڪريو جي ڪم ڪار، آگو آگاه اُن ڪنان.

۽ واحد وعدو تن ڏِنو، مڃيو جن مذڪور، پڻ ڪيون نيڪ ڪمايون، اُنهن لاءِ ضرور، مره آهي مُور، پُڻ آھِ اُجورو وڏو.

۽ جي ڦريا، ۽ اسان جون آيتون، ڪوٺيؤن ڪُوڙ، فتور، اُهي بي شڪ بي شعور، ڀاتي آهن باه جا.

اي جن مڃيو!، سي پاڻ سان، ساريو سُک ستار، جڏهن قوم قصد ڪيو، ته پکيڙينِ اوهان پار، پنهنجا هٿ هٿيارن سان؛ جَھليا پوءِ جبار، اُنهن جا هٿ اوهان کان؛ ۽ ڪَنبو ڀر قهار، پوءِ بارِي مٿي بار، مومن رکن مورهين.

۽ بيشڪ بني اسرائيل کان، قول، ورتو ڪلتار، ۽ ٻارهن ڪياسون، اُنهن منجھان، مقرر مَهندار، ۽ الله اُتو، ته اوهان سان، آئون ڀيڙو برقرار، جي پڙهيان نمازون پوريون ۽ لڌان سقيمن سار، ۽ مُنهنجي مُرسلن ۾، جي آندان اعتبار، ۽ آڌار ڏِنيان اُنهن کي، ۽ الله کي اوڌار، اوڌار صفا سُهڻي؛ ته اَهنجا بديون بار، ميٽيندو سان مِهر سان، پڻ توهان کي تڪرار، ڏيندس جاءِ جنت ۾، جِت ناليون وَهن نِبار، اِنهيان پوءِ، اوهان مان، ڪيو جنهن اِنڪار، تنهن پُوريو ٻي ڪنهن پار، وِيو لهِي وِچ واٽ تان.

پوءِ ڪارڻ ٽوڙڻ قول سندن، ڌڪاريوسونِ ڪنان در، ۽ ڪياسونِ قلب اُنهن جا، ڪارا ۽ ڪٽر، موڳا پنهنجي ماڳ تان، پِئا اڳ پوءِ ڪن اکر، ۽ وِساريون وانٽو، تِنهن منجھان، جو وعظ ٿئـِن وَر وَر، ۽ خان ! اُنهن جي، خيانت تي، سدا سربسر، واقف ٿيندين پِيو، وير! تون، مگر مختصر، پوءِ معاف ڪرينِ مورهين، ۽ ڪر مَٿِن مِهر نظر، پيار ڏي پرور، ڀَلو ڀلائيندڙن کي.

۽ جن پاٻوهيو اِن پر، ته اسين نصارا آهيون، ورتوسون، تن کان واعدو، مورهين مقرر، پوءِ وِساريؤن وانٽو، تنهن منجھان، جنهن جو وعظ ٿينِ وَر وَر، پوءِ وير، وُروڌتن ۾، هَياسون تا حشر، ۽ جلدِي جل جلالـهٗ، ڏيندنِ خُوب خبر، ڪوجھا ڪم، ڪمتر، جيڪِي ڪن جھان ۾.

آيان اهل ڪتاب جا! اسان جو مُرسل مَڻياندار، گھڻيو تنهن مان گم ڪيان، جي آيتون اطهار، ڪري، سي ڪتاب مان، اوهان تي اِظهار، سُونهارو سردار، گھڻن کان گُذر ڪري. آيان ليک الله کان ۽ چِٽائـِي چوڌار، سَهائـٖي، سلامتي جو، پورو تنهن سان پار،

جنهن رکي رضا ربَّ جِي، ٿيو تهدِل تابعدار، ته اونداهِيان سندس اَمر سان، نينِ نُورپار، ۽ ڏَسي تن ڏاتار، مارڳ سُوڌو، ماڳ جو.

بلڪل ۽ بيشڪ، ڪافر ٿيا، جن ڪَهيو، ته الله آهي پڪ، عيسٰى پٽ مريم جو. چئو، ڪهڙو آهي، ڪير؟ پوءِ، جو جَھلي کان جبار، جي گُھري، ته عيسٰى پٽ مريم کي، ڪري ناس نبار، پڻ ماڻِس کي، ۽ ٻئا مِڙِئي، جي ڀُون ۾ بيشمار، ۽ اُڀ، ڀون سڀ الله جا، پڻ جيڪي مَنجھن جنسار، جيڪي گُھري جل شانہٗ، جوڙي جوڙڻ هار، ۽ صاحب ربَّ، ستار، قادر هر ڪم ڪار تي.

يهودين ۽ نصارن، ڪڍيو ٻول ٻَهار، ته اسين پُٽ الله جا پڻ دادلا درٻار، چئو، اَهنجي ڏوهن ۾، پوءِ ڇو ڏِينِيان ڏُک ڏاتار، اَوهين، ته ماڻهون تن منجهان، جوڙيا، جي جبار، وڻيسِ تنهن سان وَڙ ڪري ۽ وڻيسِ ڏي آزار، ۽ اُڀ، ڀون مُلڪ الله جو، پڻ جيڪِي منجھن جنسار، ۽ اُن ڏي آخرڪار، هرگز آھِ هلڻو.

آيان اهل ڪتاب جا!، اَسان جو مرسل مڻيادار، کولي اوهان تي خبرون، منجھ دَور، بنيان ڌار، هن لئي، ته اڳتي آکيو، ته نه آيو اسان پار، کيانتو، نه خابُرو، پوءِ آيان آخرڪار، کيانتو، ۽ خابرو، اڳتي جو آزار، صاحب ربُّ، ستار، قادر هر ڪم ڪارتي.

۽ جڏهن موسٰى، ڪَهيو قوم کي، ته اي برادر ڀار! ساريو، اوهان تي سائينءَ جون، نِعمتون نبار، جڏهن ڪيائين اوهان ۾ ڪرم سان، مُرسل مڻيادار، پڻ اوهان ۾ اَمير ڪَئين، ڪامل ڪلنگيدار، پڻ ڏِنان، سو ڏاتار، جو ڪنهن کي، نه ڏيهَن مان ڏِنو.

اي برادر ڀار!، گِھڙو پاڪ زمين ۾، جا الله لِکي اوهان لئي ۽ پَنهنجي پوئان ڏن پار، نه هَٽو پوءِ هيڪار، مور وڃائيندڙ مورهين.

چي، موسىٰ آهي اُن ۾، ڪاڏاڍِي ذات زَبر، ۽ جاسِين نه نِڪرن اِن منجھان، نه گھڙون اُن اَندر، پوءِ جڏهن ٻِيا ٿـِئـِن ٻَهڙ، ته اسين گِھڙڻا اُن گام ۾.

ٻن مردن چيو، تن منجھان، جي ڪَنبن قادر ڀر، الله ڪيون اُنهن تي، اِنعامون اَپر، ته گِھڙو اِنهن تي گھوٽيا!، ڌوڪي مَنجھان در، جي ڌوڪي گِھڙيا درمنجھان، ته آهيو زور زَبر، ۽ جي مُومن معتبر، آهيو، ته رکو الله تي.

چي، موسٰى اسين اُن ۾، نه گِھڙون سدائين، جيسين، هو هوندا هُنْ ۾، پوءِ تون ۽ تُنهنجو سائين، لَڙو وڃِي آئين، اِسين اِتئـِين ويٺا آهيون.

چي، سانيم! مون ۽ مُنهنجي ڀاءُ سوا، ٻيو وس نه منهنجي وار، پوءِ ڌڻيم! دُوري ڌار، مون ۽ ڪانئر قوم وِچان.

چي، چاليھ سال اُنهن تي، آهي اِهو حرام، رُلندا رهن روه ۾، بِنا گھر ۽ گام، پوءِ، نه وِجھل وَريام! اِنهيءَ ڪانهيارِي قوم کي.

۽ پَڙھ مَٿنِ، ٻن پٽن جو، آدم جي احوال، ڪيائون، جڏهن قُربانيون، پوءِ هڪ جِي ٿِي بحال، ۽ ٻئي جو خير خيال، منطور نه ٿيو مورهين. چي ماريندوسين مُورهين، تڏهين چيائين اِهڙي چال، ته ڀلن جو بحال، ٿو خاوند خير قبول ڪري.

جي پَکيڙيو، تو پَنهنجو، مون ڏي هٿ اِن هار، ته قتل ڪرين مون کي، ته پَنهنجو هٿ تو پار، آئون نه کوليندڙ آهيان، ته ڪُهان تو ڪُهيار!، آئون ڏَران ڀر ڏاتار، جو پالڻهار پِر ٿڻين.

آئون گُھران، ته گِرفتار، ٿِئـِين مُنهنجي ۽ پنهنجي پاپ ۾، پوءِ ڀاتينِ مان باھِ جي، هُجين تون هموار، اِهو آخرڪار، بَدلو بيدا دين جو.

نفس سندسِ سينگاريو، ڀاء جو قتل تنهن ڪاڻ، پوءِ پِره سان پاڻ، ٿيو هَڙ موڙِي هارِيندڙن مان.

پوءِ قادر مُڪو ڪانء، پيو کوٽي کَڏ خاڪ ۾، ته لَٽي لاش ڀاڻسِ جو، ڏيکاريسِ سو ڏانء، چي، افسوس وِيس عقل ۾، آئون هِن ڪانگ ڪنان!، پوءِ پنهنجي ڀاءُ جو، لَوڙھ لَٽيان مان، پوءِ پِرھ سان، پَڇتائيندڙن مان، پاڻ ٿيو.

موجب اِن مذڪور، لکيو سون بَنِي اسرائيل تي. ته جنهن حق حساب ري، يا ڀُون ۾ ڦوٽ فَتُور، ماريو ماڻهو هيڪڙو، ڪر مِڙئـِي مارئـِين مُور، جنهن جِياريو ضرور، هِڪ جِيءَ، ته سڀ جياريا. ۽ آينِ نبي اسان جا، کڻِي کُليا اُهڃان، بلڪل گھڻا ڀُون ۾، اُنهن مان اَڄاڻ، آهن اِن پڄاڻ، اَجايو اِسراف ۾.

ربَّ ۽ سندس رسول سان، جي تَڙيل ڪن تڪرار، يا بِگڙين ڀُون کي، تن جِي سزا تڪرار، ته قتل ڪِجينِ، يا ڪِجين سُوري تي سوار، يا هٿ، پير اُنهن جا، ڪاٽِجن اُبتڙ، ڌاروڌار، يا ڏِجينِ نيڪالِي ڏيہ مان، اِهو اِن آڌار، ته خُوب خوارِي اُنهن لئي، مَنجھ نِپٽ ننڍِي ڄمار، ۽ آهي وڏو آزار، منجھ آخرت اُنهن لئي.

مگر جي موٽيا، اَ ڳي اِنهيان وار، ته اوهين ٿيو اُنهن تي، قادر سِرڪپار، سَمجھو ته ربَّ، ستار، مرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

اي آندو جن ايمان!، ڪَنبو ربَّ ڪريم کان، ۽ وٺو وسِيلو اُن جو، پڻ راه ۾ رحمان، ۽ لَڙو مَنجھ ميدان، ته من مُرادون ماڻيو.

ڦِريا جي فرمان کان، هوند، هُجن تن نال!، جيڪِي ڌن زمين ۾، ۽ ٻيا مَٿان، اُن مثال، ڏُ ک کان ڏينهن قِيام جي، بَدلو ڏينِ بحال، مُلھ نه وَٺبنِ، سي مال، ۽ ساڙ سندنِ لئي، سخت ڪو.

ڀانئنِ، ته نِڪرن باه مان، ۽ مُنجھانسِ نه نڪرڻا مُور، ۽ سندنِ خاطر سُور، بلڪل بقادار ڪو.

۽ چور مرد ۽ زال، ڪاٽِيو هَٿ اُنهن جا، جو ڪيون، تنهن جو، قادر کان، بدلو اِي بحال، ۽ بارِي بي مثال، سٻر ۽ سٻوجھ گھڻو.

پوءِ جو وَريو پنهنجي ظُلم پُٺيان، ۽ چڱِي ڌارئين چال، ته واحد ورندو تنهن مٿي، بخشِيندسِ بحال، بارِي بي مِثال، مرهِيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

ڇا؟ نه ڀانيئـِي ڀَڙ! ته اُڀ، ڀون مُلڪ الله جو، وڻيسِ وٺي تِنهن کي ۽ وڻيس ڪري وَڙ، ۽ هر ڪم ۾ آهي ڪَڙ، اَلله جل جلالہ.

اي نبي! نه وِجھن توکي، اُنهن مان، منجھ ارمان، جي ڪوشش ڪن ڪُفر ۾؛ چيائون ساڻ زبان، ته آندوسون ايمان، ۽ اُنهن جي مَن، نه مڃيو مورهين. جي يهودِي ٿيا، تن مان ڪَن ڏيندڙ، ڪُوڙا ڪي، جُوڻتِ ٻِي جاتِيءَ جا؛ تو وٽ نه آيا سي، ته مَٽِين پنهنجي ماڳن تان، هاريا حرفن کي، چي پوري طرح پَڪڙيو، جي حڪم آيان هي، ۽ اِهي نه آيان جي، ته گوشي تي گُذاريو. ۽ الله گُھري جنهن لئي، ته پرک وٺيسِ پاڻ، ته صاحب کان سڄاڻ!، ڪير سنڀالي تنهن کي. اُهي آهن، سي صحِي، ته گُھريو ئـِي نه غفار، ته سندنِ قلب پاڪ ڪري، مَنجھ نِپٽ ننڍِي ڄمار، خُوارِي خوب طرح، آهي اُنهن هار، ۽ آهي وڏو آزار، آخرت ۾ اُنهن لئي.

ڪوڙا ڏيندڙ ڪَن سرا، کِيندڙ ڍُوندن ڍير، تو وٽ آيا، ته اُنهن جو، نبي! نِياءُ نِبير، يا مُنهن تِنين کان موڙ تون، جي موڙينِ مُنهن مٿير!، ته توکي تنهن وير، ڪَس نه ڪسِيرو ڏِينِ ڪو. ۽ جي نِبيرِئي، ته نبير تون، اُنهن وچ عدل ساڻ، پِرت ڏي ٿو پاڻ، آگو اِنصافين کي.

۽ توکي امين ڪيئن ڪن، ۽ جڏهن توريت منجھنِ مور، اُن ۾ حڪم الله جا، تنهن بعدبي شعور، کائن ڦير فُتور، ۽ اُهي نه مڃيندڙ مورهين.

اسان توريت اُتاريو، منجھسِ نِسورو نور، صحي سُونهپ واٽ جِي، جنهن ساب يهودين لئي ضرور، نبين نِياءَ نِبيريا، جن مڃيا حڪم حضور، الله لوڪ ۽ عالم، موجب تنهن مذڪور، جو ڪيون ياد ضرور، قادر جي ڪتاب مان. ۽ هُئا شاهد اُن مٿي، برابر بحال، پوءِ ماڻهنِ کان نه ڊڄو، ۽ منهنجو رکو خوف خيال، ۽ نه وٺو منهنجي حڪمن تان، مُلھ ٿورو ڪو مال، ۽ نِياءُ، جنهن نه نبيريو، جو الله لاٿو اُن نال، پوءِ ڪافر، سي ڪُلال، مُنڪر آهن مورهين.

۽ اُن ۾، اهو فيصلو، لکيو سون مٿنِ لاشڪ، ته جِيء، جِيء سان، اک ، اک سان، ۽ نڪ جو بدلو نڪ، ۽ ڌڪ، جيترو ڌڪ، ۽ ڏند، بدلو ڏند جو. پوءِ، جنهن خُوشيان خير ڪيو، ته ڪَفارو انهيء ڪاڻ، ۽ جنهن اُن سان، نه نياءُ نبيريو، جو پرور لاٿو پاڻ، ته اُهي اناڙي اَڄاڻ، منڪر آهن مورهين.

۽ لايوسون عيسٰى اُنهن پٺيان، مريم جو ٻچو، صحِي ڪندڙ سچو، اِنهيان اڳ تورات کي. ۽ ڏنوسون اِنجيل ان کي، جنهن ۾ هدايت، نور، اِنهيان اڳ تورات جي، وٺندڙ پرک پرور، ۽ موچارن لئي مور، آهي نصيحت نورسو.

۽ عالم اهل انجيل جا، دائم تِنهن دستور، قضا ڪندا هئا، تنهن مٿي، جي لاٿا حڪم حُضور، ۽ جو قضا نه ڪري اُن مٿي، جو مُڪو مالڪ مُور، ته اُهي ظاهر ۽ ظهور، ليڪو اُ کـتل لوڪ ۾.

۽ اسان اتاريو تو مٿي، ڪامل! حق ڪتاب، ڪندڙ اڳين ڪتابن کي، صحي برصواب، ۽ بيشڪ هر ڪنهن باب، تائيد ڪندڙ تن جو. پوءِ تن وچ نبي! نِبير، اَلله جيئن اُتاريو، ۽ سندنِ سَڌن پٺيان، پٽِئَ نه پائج پير، تو وٽ جنهن وير، حق حقاني آئيو. هر اُمت لئي، اسان ڪيا، ڌرم ڪرم ڌار، ڪيو سُونِيان اُمت هيڪڙي، جي گھريو هوند غفار، پر، تان پرکِينيان، اُن ۾، ڏِنان جو ڏاتار، پوءِ چلو چڱاين ڏي، تڪڙ ڪريو تڪرار، موٽڻ اوهان مِڙن جو، هڪ ئـِي پرور پار، پوءِ پورا ڏِيندان پار، جنهن ۾ جھيڙا ٿا ڪريو.

۽ تن وچ نبي! نياءَ، نير، الله جيئن اُتاريو، ۽ سندن سڌن پٺيان، پٽِيءَ نه پائج پير، ۽ ڊڄ، متان ڪجھ، اُن ڪنان ڀلائنِئ ڀلير!، مٿي تو مَٿير!، الله جو اُتاريو. پوءِ جي ڏنائون پُٺ، پوءِ سمجھ ته سائين ٿو گُهري، ته ڏي ڪنهن ڏوھ سندن کان، مٿن مصيبت کي مُٺ، ۽ اڪثر ماڻهون اُٺ، لِيڪو اُ کـتل لوڪ کان.

ڇا نِياءَ نادانيءَ جا، گُھرن ٿا گھمراه ؟ ۽ ڪهڙِي ڪسر نياءَ ۾، آهي ڪنان الله، جي پڪو رکن ويساه، ڪارڻ تنهن قوم جي.

اي جن مڃيو! دوست نه ڌاريو، يهود، نصارا، آهن هيڪ ٻين جا، سڄڻ سي سارا، ۽ جو آن مان ڌاري دوست تن، اُهو اُنهن منجھارا، جي اصل ئي اَسارا، سائين نه سُهائي تن سنئين.

پوءِ اکيين ڏسين اُنهن کي، مرض جن جي مَن، اُهي مَنجھون منجھ، اُن لئي پئا ڪوشش ڪن، چي، ڊِڄون، ته متان اسان تي، ڀِرِي اچي ڪو ڀَن، سائين سَگھي سوڀ ڏِيو، تڪڙِي مٿي تن، يا آڻي اَمر ٻيو ڪو، پاڻ وٽان مَنجھ پَن، پوءِ جا طمع رکيائون تَن، تنهن تي پريشان پِره ۾.

ڇا؟ هي سي، جن زور ڪري، ٿي کنيا قسم الله، ته اسين اوهان سان آهيون، همہ تن همراه، ٿيا تن جا، ڪم تباه، پوءِ سُڃا سويرا ٿِي رهيا.

اي آندوجن ايمان!، جو اواهان مان، اُٿلي دين کان، ته سِگھو آڻيندو ساٿ ٻئو، سَٻاجھو سُبحان، هونديسِ حُب تن سان، پڻ هونديَنْ حب حنان، مهربان مؤمنن تي ، ڪرارا سر ڪفران، لڙندا ربَّ جي راه ۾ مانجھي منجھ ميدان، ۽ خوف نه رکن خان، ڪنهن ڇينڀيندڙ جي ڇينب جو. اهو ڀال ڀلي جو وڻيس ڪري، تنهن نال، ۽ بي شڪ وڏي ڀال، دانا آهي، پاڪ ڌڻي.

اَهنجو مددگار، ربُّ، ۽ رسول ان جو، ٻانهن ٻيلي سي ٻيا، جن آندو اعتبار، پڙهن نمازون پوريون ۽ قائم برقرار، ۽ لهن سقيمن سار، ۽ اُهي جھڪندڙهونِ جبار کي.

۽ جو ربَّ ۽ سندس رسول کي، پڻ آندو جن ايمان، دِليؤَن ڌاري دوست ٿو، ڏي مدد منجھ ميدان، پوءِ غالب بي گمان، لشڪر لاشريڪ جو.

اي آندو جن ايمان، دوست نه تن کي ڌاريو، جن اوهان جي دين کي، کِل ۽ کيل بنايو خان!، اُنهن مان، جن اڳي، مليا ڪتاب، ۽ ڪفران، ۽ ڌاريو ڊپ دَيان، جي مومن آهيو مورهين.

۽ جڏهن سَڏيانِ، نماز پار، ته کِل ۽ کيل بنايؤن اُن کي، اِهو اِن آڌار، ته هِي ساٿ ئـِي، سوچي ڪين ٿو.

چئو، اي اهل ڪتاب!، ٻئو وير نه اسان کان واريو، مگر، ته مڃيوسون ربَّ کي، ۽ ٻيا سَنِيهابرصواب، جي اسان ڏي، ڪِ اڳي اُتريا، پاران پاڪ جناب، ۽ خارج ۽ خراب، آهن، اوهان مان گھڻا.

چئو، ڪِ اوهان کي، آئون ڏيان کولي خبر چار؟ مالڪ وٽ موٽڻ ۾، وڌيڪ خراب خوار، جنهن کي ڌڻيءَ ڌِڪاريو، ۽ ڏَمريو مٿسِ ڏاتار، ۽ ڀُولُو بنائين اُنهن منجھان، ۽ ڪي ڪارا مِرون ڪَنڌار، ۽ گھڻُو، گمراهن جا، پوڄارِي پينار، اُهي، آسڻ اُنهن جا، بلڪل بَدبُودار، ۽ ڀُليل اِهي بدڪار، وِرسيل وِچولِيءَ واٽ کان.

۽ جڏهن اوهان وٽ آئـِيا، چي آندوسون ايمان، ۽ ڪاهي پِيا ڪُفر ۾ ۽ ان سان نِڪتا نادان، ۽ سمجھندڙ سبحان، جيڪي لِڪائين لوڪ کان.

ڏِسندِين گھڻا اُنهن مان، ته تڪڙ ڪن تڪرار، بَدِي ۽ بِيدِيءَ ۾، پڻ مال کِيڻ مُردار، جيڪي ڪن ڪم ڪار، اُهي بلڪل آهن بُڇڙا.

جيڪر جھلين، اُنهن کي، عالم ۽ الله لوڪ، گناه جي گُفتار کان، پڻ مُردارکائڻ موڪ، ٿُو کَـٽاسي ٿوڪ!، جيڪي ڪن جھان ۾.

۽ يهودين بيهودن چيو، لُولهو هٿ الله، اُٽلو لُولها اُنهن جا، هَٿـڙا هميشاه، ۽ جو آکيؤن، تِنهن آکيل تان ڌِڪيا، کان درگاه، اُٽلو هٿ الله جا، ٻئـِي خوب کُليل واه!، بارِي بادشاه، وڻيسِ، تيئن ڏي وَٺي. ۽ جو توڏي لَٿو، تنُهنجي سائينءَ ڪنان سچ، سو ڪفر ۽ مونجھارو، تن منجھان، ڳچ جو ڪندو ڳچ، ۽ وير وِڌو سون تن وِچ، ۽ ڪُلفت ڏينهن قيام سينِ. جڏهن جڏهن جنگ لئى، ٻاريؤن ڀنڀٽ باھ، ته الله اُجھايو اُن کي، ۽ ٿا گوڙ وِجھن گمراھ، ۽ ڀُون ۾ بي گناه، وِڻاه نه وَڻن ربَّ کي.

۽ ڪر، اهل ڪتاب مڃيو، ۽ ڪنبيا ڀر قهار، ته ميٽياسُون سندنِ مداين، بلڪل بديون بار، ۽ داخل دِل قرار، ڪيوسونِ باغ بهشت ۾.

توريت ۽ انجيل کي، هوندپُورو بِهاريون پاڻ، پڻ سائين سندنِ کان، اُنهن ڏي، اُتريا جي اُهڃاڻ، ته کاڌئون مٿان پنهنجي، ميوا مزي ساڻ، ۽ سُجهندي سِج سانجاڻ، پيرن هيٺان پنهن جي. آهي امت اُنهن مان، ڪا موچارِي مَلوڪ، ۽ بلڪل بدسُلوڪ، اڪثر هلن انهن مان.

اي مرسل مڻياندار!، پُهچاءِ پيغام سي، جي توڏي، پنهنجي ربَّ کان، نازل ٿيا نِبار، ۽ نه ڪئـِي، ته پيغام اُن جا، نه پُهچايئـِي، پوءِ پار، بَچائيندئـِي ماڻهن کان، مالڪ، ربُّ مُختيار، قادر قوم ڪُفارَ، سَنئين سُنهائي ڪا نه ڪا.

چئو، نه آهيو اهل ڪتاب جا!، مٿي ڪنهن ڪم ڪار، تان توريت ۽ اِنْجِيلَ کي، ۽ جو اُتريو اوهان جي پار، پاران پالڻهار، برجاءِ، سَڀ بِيهاريو. جو توڏي لَٿو، تُنهجي، سائينءَ ڪنان سَچ، سو گھڻو تن مان گھڻن ۾، ڪندو ڪُفر ڪچ، پوءِ ڳَڻتِي، نه کائـِج ڳچ، ڪا انهيء ڪافر قوم تي.

جي مومن مسلمان ٿيا، يا يهودي ذات، ۽ عِيسائـِي ۽ اَثِيرِي، جن کي تارن سندي تات، جنهن الله ۽ آخر ڏينهن مڃيو، ڪيا خير خيرات، تن کي، نه ڀو ڪنهن بات، نه ڳڻتِي کين، ڪنهن ڳالھ جِي.

بي شڪ بني اسرئيل کان، ورتاسون قول قرار، تن ڏي مُڪاسون، مورهين مُرسل مڻيادار، پوءِ جڏهن به آندِي، اُنهن ڏي، پيغمبر پچار، جنهن کي، نه گُھرن جِيء اُنهن جا، ته ڪنهن ٻاريءَ کي ٻِيهار، ڪوڙو ڪَهن ڪُفار، ۽ ڪن کي ڪُهن پئا، قصور ري.

۽ ڀانيئون، ته بدلو ناھِ ڪو، پوءِ ڪور ٿيا ۽ ڪَر، ورِي تن سان وَڙڪيو، ڪيو واحد مٿن وَر، ورِي به اَنڌا ۽ ٻوڙا ٿيا، اُنهن مان اڪثر، ۽ جيڪي عمل ڪن اَبتر، سي ڏسندڙ آهي، ڏيہ ڌڻي.

ڪٽا ڪافر اُو ٿيا، جن ٻوليو ٻول ٻِيهار، ته الله، عيسٰى آهي اِهو، مريم پٽ مَهندار، ۽ عيسىٰ، ته چيو اُنهن کي، ته اي بني اسرئيل ڀار!، ته ٿيو هڪ الله جا، پوڄارِي پينار، مون ۽ اوهان جو، آھِ، سو پڌرو پالڻهار، ڌاريان ڌڻي پاڪ سان، جن ڀانيا ڀائيوار، هرگز مٿِن حرام ڪيو، جنت کي جبار، ۽ آگ اُنهن جو ماڳ ٿئـِي ۽ هاڃيڪارن هار، نه يار، نه مددگار، نه ڪِي وسيلا، واهرُو.

ڪٽا ڪافر اُو ٿيا، جن هي حرف چيا هيڪار، ته الله ٽِن مان ٽِيو، مُٿاهون مُختار، ۽ ڌڻي ڌوڙِي ناھِ ڪو، هيڪ ڌڻِي کان ڌار، ۽ جي توبه نه ڪيائون، تنهن ڪنان، جا تڙيل ڪن تنوار، ته لاشڪ لڳندو تن کي، جن اِنهن مان، ڪيو اِنڪار، آزاريل آزار، سورن ڀريو ساڙڪو.

پوءِ اُٿلن، ڇو نه الله ڏي ۽ معافي گهرنسِ مور، ۽ ذات پاڪ ضرور، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

عيسٰى پٽ مريم جو، مٿي ناھِ مور، مگر مُرسل؛ جِھا، مرسل ڪَئين مشهور، وَڄائي وارا وِيا، ان کان اڳي اَهڳور، ۽ ماڻسِ سڳورِي سچِي؛ هُئا کيندا کاڄ ضرور، ڏِس ڪِيئن کوليون خوب طرح، مٿنِ اسين مذڪور، ورِي ڏس، ته سي وَهلور، ڪيڏانهن وڃن پئا ڪاهيا.

چئوڪِ پانڌيا!، پوڄيو اُنهن کي، الله ڌار؟ جيڪي جوکو نه ڏِينِيان، ۽ نه منجھن وَٽابو وار، ۽ سُڻندڙ اُهو ستار، پڻ سمجھندڙ سُبحانہٗ.

چئو اي اهل ڪتاب جا!، نه وَڌايو وَهلور، بنا دليل دين ۾، ذرو ڪو ضرور، ۽ نه لڳو ڪُوڙن تي، قوم جي، جي مُوڙها اَڳ مَغرور، ۽ گھڻن منجھايون مور، ۽ وِرسيا وِچٿرا واٽ کان.

اسرائيل جي اولاد مان، ڪيو جن ڪُفران، دائود جي زبان تي؛ تن لڳِي لعنت لعان، پڻ عيسٰى پٽ مريم مُنهان؛ جو فائق جا فرمان، ڀڳــئون بي گمان، هلن ٻاهرحُڪمن کان.

جو بُرو ڪيائون، ڪم ڪو، تنهن کان، منع نه ڪنداهئا مور، جي ڪن ٿا فِعل فُجور، اُهي بلڪل آهن بُڇڙا.

ڏسين جَجھاتن منجھان، ته جي ڦريا کون فرمان، سڄڻ سارينِ تن کي، جو سنباهِيو سامان، تِن جي تَنْ، تنِ لئي، سو بڇڙو بي گمان، هِي ته ڏاڍو ڏَمريو، مٿنِ ربُّ، رحمان، ۽ هميشه حيران، ساڪن سخت عذاب ۾.

۽ جي مڃين ربَّ رسول کي، پڻ جو اُتريو اُنهن پار، ته پڪ نه پڪڙيو اُنهن کي، ڪري يار، مددگار، پر بُڇڙا ۽ بدڪار، اڪثر آهن، اُنهن منجھان.

ماڻهن منجھان، تن لئى، مڃيو جن مذڪور، ڏاڍا ڏِسندين وير ۾، يهودِي ضرور، ۽ ٻِئا، سي بي شعور، جن پرورسين پتيار ڪيا. ۽ جن مڃيو، اوڏا انهن کي، لَئون ۾ لهندين پاڻ، جن اُتو، ته نصارا آهيون، اِهوئي انهيء ڪاڻ، ته ڪي عابد، زاهد اُنهن ۾، ڪي سالڪ سُرت سُڄاڻ، ۽ ربَّ سان روح رِهاڻ، پڻ نه پَڏائـِن پاڻ کي.

۽ جڏهن ٻُڌائون مذڪور، جو نازل ٿيو نبيء تي، اکيون ٽِمن تن، آب سان، پئو ظاهر ڏِسين ضرور، جنهن سبب سُڃاتـئون سچ کي، چي مڃيون سون مور، پوءِ شاهدن منجھ شَڪور!، آگاه لک اسان کي.

۽ ڇا کـئون، نه اسين الله تي، آڻيون اعتبار، پڻ تِنهن صفاسچ تي، جو آيو اسان پار، ۽ اسين رکون ٿا آسرو، ته ڪري شل ڪلتار، داخِل دِل قرار، صالحن سندي ساٿ ۾.

پوءِ، جيڪي چيؤن، ان جو، الله ڏننِ اجر، بَنگلا، باغ بهشت جا، جن هيٺان وَهن جر، ساڪِن اُن سُکن ۾، سدا سربسر، ۽ بَدلو اِهو بِهتر، سندو ڀال ڀلائيندڙين.

۽ جي ڦِريا ۽ اسان جو آيتون، ڪوٺيؤن ڪري ڪوڙ، هرگز اُهي هُوڙ، ڀاتِي آهن، باھ جا.

اي وسهيا، جي وريام! چڱا چوکا چيزڪي، هادي جي حلال ڪيان، هرگز نه ڪريو حرام، ۽ لنگھيو ڪين لام کان؛ جيڪي لنگھيا لام، ته آگو ربُّ علام، دوست نه ڌاري تن کي.

۽ کائو پاڪ، حلال سو، ڏِنان جو ڏتار، ۽ ڪنبو ڀر قهار، جنهن کي، مڃيندڙ آهيو.

يااُنهن جِي اوڍڻِي، يا صحي ڇڏائن سِر، پوءِ جو نه پهتو اُن کي، ته روزا ٽي مُقرر، اِي ڪَفارت ان جِي، جڏهن کَنيان قسم قادر، پوءِ سُونهن اوهان جا سارِيو، بي سود سونهَنْ ۾، قادر وٺندان ڪين، پر پڪ پَڪڙِيندان اُن ۾، جي ٻَڌان ٻول يقين، پوءِ ڪَفارت تِنهن، قُوت ڏهن، مُقرر مِسڪين، پَنهنجي اَهل ۾ اَمين!، جو واپرايو وِچٿرو. آگو اوهان سر، پاڪ پروانا پنهنجا، پرور اِنهيء پر، کولي اُن خاطر، ته ڳايو، ڪي ڳُڻ ڳالهيون.

اي جن مڃيو! ڄاڻو مورهين، ته نَشا، جوا ۽ ٿان، ۽ سوڻ ڳنڍڻ سڀ گندگِي، منجھان شر شيطان، تنهن کان ڀَڄو بي گمان، ته صحِي سوڀارا ٿيو.

شيطان گُھري، ته شراب سان، پڻ جُو اسان ضرور، وير وُروڌ اوهان ۾، وجھي، سو وَهلور، ۽ روڪِينِيان ربَّ جي ذِڪر کان، پڻ نماز مقرر کان مور، پوءِ ڪِيئن آهيو اهل شعور!، ان پَليدِي کان پَلجڻان.

۽ مڃيو ربَّ ۽ رسول کي، ۽ رکو خوف خيال، پوءِ، جي پُٺيرا ٿيا، ته سمجھو صفا ڳالھ، ته اصل ناھِ اسان جي، نبي سِرِ نِهال، ٻئو ڪو بار بحال، ري پُهچائڻ پَڌري.

اُنهن تي نه ڪو اِلزام جن مڃيو ۽ چڱا ڪم ڪيا، تِنهن ۾ جو، طعام ملين، جڏهن تقوٰى ڪيون تمام، ۽ مڃيؤن ۽ چڱا ڪم ڪيؤن، موٽِي پڻ مدام، سِيل سلامت رکيؤن پڻ وِسهيا وريام، وري به سلامت سِيل رکيؤن ۽ احسان ڪيائون عام، ۽ آگو ربُّ علام، ڀانئي ڀَلو ڀَلائيندڙِين.

مالڪ پَرکيندان مومنو!، ڪِي ڪُجھ منجھ شڪار، جنهن کي وٺنِ، هٿ اوهان جا، پڻ اوهان جا اوزار، تان جو پَرپُٺ ڊِڄي اُن کان، سَمجھي تِنهن ستار، تِنهن پُڄاڻا پوءِ ورِي، جو وِيو وِک ٻَهار، ته آهي اُنهيء هار، سُورن ڀَريو ساڙڪو.

اي جن آندو اعتبار!، ڪُهو ڪين شڪار کي، آهيو جڏهن اِحرام ۾؛ پوءِ ڪُٺو جنهن شڪار، ڄاڻي ٻُجھي اوهان مان، ته بدلو مٿسِ بار، اُن جھڙو جانورن مان؛ ڪندا اِهو آچار، ٻه ايماندار اوهان مان؛ قُربانيءَ ڪعبي پار، پُهچندڙ؛ يا بي پُهچ جو؛ قُوت ڪفارت سار، يا روزو عيوض اُن جو؛ اِهو اِن آڌار، ته چَکي سندسِ چُوڪ جو، بدلو برقرار، بخشيسِ بَخشڻهار، جيڪِي وَهيو واپريو. جو موٽيو، ته مالڪ اُن سان، پوءِ پاڙِيندو پار، ڏاڍو سو ڏاتار، پڻ پاڙو جَھاڙ پارڻو.

حلال اوهان نال ٿيو، درياءَ جو شڪار، پڻ طعام تيار اُن جو، نفعو اِهو نروار، آهي اوهان هار، پڻ قافلي قطار لئي.۽ اوهان تي اِحرام ۾، بَر جو شڪار بند، ۽ رکو خوف خداوند، جنهن ڏي، مِڙئـِي ميڙبا.

ڪعبي کي ڪلتار، بلڪل ڀلو گَھر ڪيو، اِنسانن جي انتظام لئي، ٻَڌي لئي ٻيهار، ۽ پاڪ مهينو، مَهديون، ۽ ڳانا ڳچِيء هار، اِن لئي، ته اوهان کي پوي، سڀڪا سماچار، ته جيڪي اڀن، زمين ۾، سمجھي سڀ ستار، ۽ سائين سَمجهدار، حال هر ڪنهن ٽول جو.

سمجھ ته ربُّ ستار، آهي سزا ڏيڻ ۾ سخت گھڻو، بارِي بخشڻهار، پڻ مِڙنيان مهربان گھڻو.

ري پهچائڻ، پيغمبر تي، بلڪل نه ٻيو بار، ۽ سمجھي ربُّ، ستار، جو کوليو، ڪِ لِڪايو لوڪ کان.

چئو پليد، پاڪ پاڻ ۾، مَٽ نه ٿينِ مور، ۽ توڻي واڌ پليد جِي، هر کايئـِي حُضور!، ڊِڄو اهل شُعور، ربَّ کان، ته راحت ماڻيو.

اي آندو جن ايمان!، سي پُڇوم، تن ٽولن جو، ته ڌاڍو لڳـنيان ڏُ کيو، جي کُلن اوهان تي خان!، ۽ جي پُڇندا اوهين اُنهن جو، جڏهن لهي پيو قُرآن، ته کُلنديون اوهان تي، خوب سي؛ پوءِ مَرهيان ربُّ منان، ۽ مالڪ مِهربان، پڻ خاوند کانڌِيرو گھڻو.

اوهان کان اڳي، قوم ڪنهن، ساڳي ڪيو سوال، پوءِ پره سان پيمال، ٿيا اِنڪارِي، اُن ڪنان.

مالڪ مقرر ڪين ڪيون، ڪن چِيريل ۽ مِهريون مور، نه وارا اُٺ وهڻ جا، ۽ نه جاڙا جوڙا تُور، پر ٻَڌن ڪوڙ ڪريم تي، وِرسيا جي وهلور، ۽ پوري رِيت پروڙ، اڪثر نه رکن، انهن منجھان،

۽ جڏهن چئجي انهن کي، ته اچو اُنهيء پار، الله، جو اُتاريو، ۽ مُرسل ڏي، مختيار، چي، جنهن پَرتي، لڌاسون، پنهنجا، پِيء، وڏا وِينجھار، اُهو بس اسان لئي؛ توڻي پِڻنِ سُڌ، نه سار، ۽ نه واريان وَرِن ڪنهن وار، سِڌِي سنواٽِي واٽ ڏي.

اي اُهي، جن مڃيو! اوهان تي، اوهان جو بار، جو ويو وڃڻ کي، واٽ کان، سو وِنگو نه ڪندان وار، هوندا پورا پاڻ اوهين، واٽ مٿي، جنهن وار، موٽڻ اوهان مِڙن جو، آهي، پرور پار، پوءِ ڪريو، جي ڪم ڪار، تِنهنجون، کولي ڏِيندان خبرون.

اي جن آندواعتبار!، ساک اوهان جي، وِچ ۾، موت اوهان، مان ڪنهن مٿي، جڏهن حاضر ٿيو هيڪار، وقت وصيت، اوهان مان، ٻه شاهد ايماندار، يا بيا ڪير، ٻه ڄڻا، جڏهن وياٻِي وَلهار، پوءِ آئـِي اوهان تي اوچتِي، سندِي موت مار، بنديونِ بعد نماز جي، پوءِ کڻنِ قسم ڪلتار، جي هِنيون هَيان؛ ته هِن تان نه وٺون مُلھ مِقدار، ۽ مَرهجن مِٽ، نه لِڪايون، سچِي ساک ستار، آهيون اُنهيءَ وار، اسين ڏاڍن ڏُهارِين مان.

پوءِ، جي ڀانتا وِيا بدڪار، ته تن بدران بيهنِ، ٻِئاٻه ڄڻا، اُنهن مان، ٻه اوڏا اُنهن کي، جن حق ڇڪيو هيڪار، پوءِ کڻن قسم ڪريم جو، ته اُنهن جو اِظهار، ٻن اڳين جي اظهارکان، سَچو سچ نِبار، ۽ نه وَڌايون سون هڪ وار، نه ته هونداسون هَڙ ٻوڙن مان.

اُنهن کي اوڏي اِي، ته صحِي ساک ڏينِ سي، ياڪَنبن، ته قسم، قسمن مان، پٺيان ٿيندن رَدرِئـِي، پوءِ سُڻو، ۽ صاحب کان، ڀانيو ڀوء ڀَئـِي، ۽ سائين سَنئين صحِي، نه ڏَسي ڏُهاري قوم کي.

جڏهن قادر ڪَٺي ڪندو، مُرسل مڻياندار، چوندو، ته ڇا چيو وِيان؟ چي اسان سُڌ نه سار، تون واحد وقفڪار، ڳُجھ جي، سڀ ڳالهين جو.

واحدچيو جنهن وار، ته اي عيسىٰ! پٽ مريم جا، تو ۽ تنهنجي ماء سان، جي سُک ڪيم، سي سار، توکي روح پاڪ سان، عطاڪيم آڌار، پيو ڳالهائين پينگھي ۾، ماڻهن سان مَهندار!، توڻي ٻالڪ ٻارتون، يا ڪامل! ڪَرڙ ڄمار، ۽ ليک سيکاريمِ لال! تو، پڻ حڪمت ۽ هوشيار، توريت ۽ انجيل ۾، ڪيم قابل ڪار، جڏهن مورت مِٽيء مان، جوڙيين، پِکيءَ جھڙا پار، سندمِ حڪم سان، ساھ منجھسِ، وجھين پيو وينجھار!، پوءِ پکي ٿئي پَڌرو، سندمِ حڪم سان هيڪار، اُٿيارين مُنهنجي اَمر سان، ڪوڙهيا، انڌا اِظهار، پُڻ مئا مُنهنجي اَمر سان، پيو ٻهڳن!، ڪڍين ٻَهار، ۽ جڏهن بني اسرائيل کي، توکان جھليمِ جونجهار!، آئين کڻي خير سان، جڏهن نِشانيون نروار، پوءِ ڪَهيو، جن ڪيو، انهن مان اِنڪار، هِي نظربندِي نِبار، ڪارو ڪُو ڪٽ آھِ ڪو.

۽ جڏهن حوارين ڏي، موڪليم مذڪور، ته مون ۽ منهنجي رسول کي، مڃيو آئين مور، چيائون چشمن سان، مِڙوئـِي منظور، ۽ شاهد ٿي ضرور، اسين مڃيندڙآهيون.

جڏهن چيلن چيو اِن چال، ته اي عيسى! پٽ مريم جا، تنُهنجي پرور پاڪ کان، ڇا پُهچندِي هِيءَ ڳالھ؟ ته خاصو خُنچو اُڀ کان، ڪري نازل، اسان نال، چي، بارِي کان بحال، مُڙو، جي مومن آهيو.

چي، اَٿئون خواهش خان!، ته کِيون اُن خُنچي منجھان، ۽ قلب به قرار وَٺنِئون، ۽ معلوم ڪريون مَانِ، ته سچ چئـِي سلطان!، پڻ اُن سر ساکين مان هجون.

عيسٰى، مريم پٽ اُتو، ته سانيمِ، ربَّ سبحان!، اُتار اسان تي خُنچو، ڪنان آسمان، اسان جي اڳين ۽ پوين لئي، عيد عجب عيان، ۽ توڙان نِشانِي تُنهنجي، ڏي روز اسان رحمان!، ۽ تون بِهتر بي گمان، روزِي رسائيندڙن ۾.

الله چيو، ته اوهان ڏي، آئون موڪليندڙ مور، اِنهيان پوءِ، اوهان مان، جو ٿيو بي شڪر، بي شعور، ته ڏيندس سَزا اُن کي، زبردست ضرور، ڪنهن کي نه ڏِيندس سُور، جنهن جھڙو جھانن مان.

۽ جڏهن چيو جبار، ته عيسٰى پٽ مريم جا!، توڪِ ماڻهن کي چيو، ته ٻانهپ ڪريو ٻِيهار، مون ۽ مُنهنجي ماء جِي، ڌُر ڌڻيءَ کان ڌار؟، چي، پڪ آهين پاڪ تون، هرگز نه هُجن مون هار، ته چوان، جنهن چوڻ جو، مون کي نه حق هيڪار، جي چيو هوندمِ، ته هوندِي تو، سڀڪا سماچار، جيڪِي مُنهنجي جِيءَ ۾، سو ڄاڻين ڄاڻڻهار!، آئون نه ٻُجھان، جو تُنهنجي جِيء ۾، جِي جِيار!، ڳُجھ جي، سڀ ڳالهين جو، تون واحد!، واقفڪار،

نه چيو مينِ، جو چئـِي مون، تنهن چوڻ ڌار، جو مالڪ مون ۽ اوهان جو، سو پوڄيو پالڻهار، جان هُئس مَنجھنِ، تان هُئس، اُنهن تي نظردار، پوءِ پورا جڏهن پاڻ ڪئـِي، مُنهنجا ڏينهن، ڏاتار!، پوءِ تون ئـِي هُئين، تن مٿي واهِي ويرو تار، ۽ همه مٿي هموار، تون ساکي سڀ ڪنهن ڳالھ ۾.

وٺندينِ، ته بَندا تُنهجا، بي واه، تو وٽ بَند، ۽ جي کِمندينِ خداوند!، ته صحِي سَٻر، سٻَوجھ تون.

والِي چيو، تِنهن وار، ته سچ ڏيندو، سچن کي فائدو، بنگلا، باغ بهشت جا، آهن اُنهن هارِ، هميشه هيٺان جن جي، ناليون وَهن نبار، سدا ساڪن اُن ۾؛ ٿيو سَرهو کانئنِ ستار، ۽ اُهي راضي اُن کان، اِي آس وڏِي اَپار،

اُڀ، ڀون مُلڪ الله جون، پڻ جيلي مَنجھنِ جنسار، ۽ اُهو ڏيہ ڏاتار، قادر هر ڪنهن ڪم مٿي.