اي اُهي آدمِي!، آندو جَن اِيمان، رَبَّ ۽ سَندِس رَسُول اڳيان، ڪريو اڳرائي ڪانه، ۽ ڪَنبو رَبَّ قهار کان، سچ پچ سو سُبحان، سُڻندڙ سَڀ بيان، سمجھندڙ سَڀيئـِي ڳالهيون.

اي اُهي جَن اَلله کي، مَڃڻ ڪيو مَنظور!، اَوهِين آواز پَنهنجا، مَٿي نه ڪريو مُور، نَبِئَ جي آواز کان، حاضِر مَنجھ حُضور، ۽ ڳَرو نه ڳالهايو اُن سان، ظاهِر ۽ ظُهور، جِيئن هِڪ ٻئي سان هُل ڪريو؛ مَتان پَوَنيان ئـِي نه پَرُور، تان اَنهنجي اِن قُصور، ڪَئـِي ڪَمائي ڪُٽ ٿئي.

روڪِين رَسُول الله وٽ، جي اَوس سَندنِ آواز، اُهيئـِي آهن، سي صحي سرفراز، پَرکيا جَن جا، پرهيز ۾، قلب ڪار ساز، بخشس بي انداز، پڻ اَجر وَڏوئـِي اُنهن لئي.

سَچ ته توکي سَڏِين جي، گَھرن پُٺيان گوهر!، سَمجھن نه سَڏڻ رِيت سان، اُنهن مان اَڪثر،

۽ تان نِڪرِين تون، تَن ڏي، سَهن ها صَبر، اِهو طريقو تن لئي، بِلڪُل هُئو بِهتر، ۽ پِيارو پَروَر، آهي مَرهِيندڙ مِهر ڀَريو.

اي اُهي، جَن اَلله ۾، آندو اعتبار!، اَچي اوهان وٽ جي کَڻِي، ڪو خارِي خبر چار، ته پهرين پُورِئَ رِيت ڪريو، اُنهِئَ جِي اُپٽار، متان ڪريو ڪِنهن قوم تي، ويسلائـِي ۾ وار، پوءِ ڪيان جو ڪم ڪار، تنهن تي پِره سان پَڇتائيو.

ڄاڻو ته اوهان ۾ آھِ، خود، سَندو رَبَّ رَسُول، گھڻيون ڳالهيون اَنهنجون، جي ڪري هُوند قبول، ته مُرڳوئـِي مَلول!، اَوهِين اَچِي وِيا آزار ۾. پَر وَڻايو پاڻ ڌَڻِئَ، اَوهان کي اِيمان، سوئـِي اَنهنجي سِينن ۾، سِينگاريو سُبحان، ۽ ناپسند اَنهنجي نظر ۾، ڪيائـِين ڪُفران، پڻ بُڇڙايون ۽ ڀَڃڻ وَرِي، فائـِق جا فرمان، اِهي جَن اَرڪان، آهِن سَواٽا، سي صَحِي.

ڀَلي ڌَڻِئ جي ڀال سان، پڻ اِنهِئَ جي اِحسان، ۽ سَمجھندڙ سُبحان، پڻ حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

۽ ٻه ڌُريون مُؤمنن مان، جي لڙن هِڪ ٻئي ساڻ، ته پَئـِي وِچ ۾ پاڻ، صُلح ڪرايو اُنهن کي. پوءِ جي اُنهن مان هِڪ، هَرُوڀَرُو وَڌِي ويڙهه ڪري، ته اَوهِين به لَڙو اُن سان، پِڙ ۾ پير ڀَري، وَڃِي، تان وَرِي، اَمر ڏانهن ﷲ جي، پوءِ جي وَري ڪِنهِين وار، ته ٺاهيو عَدل سان اُنهن کي، عدل ۽ انصاف تي، بِيهو برقرار، پاڻئون ڏئي پِيار، آگو اِنصافِيَن کي.

مُؤمن مِڙئـِي پاڻ ۾، بي شڪ آهن ڀار، پوءِ ٺاهيو پَنهنجي ڀائرِين، تُرت ڪَڍو تَڪرار، ۽ ڪَنبو ڀَر قهار، ته اَوهان سان اِحسان ٿِئي.

اي ويساھ وارا!، نه کِلي ذات تان، مَتان موچارا، هُو هُجن، هِن ڪنان. زالون، نَه بِين زالن تان، ڪَن کِل ۽ خواريون، مَتان موچاريون، هُو هُجن، هِن ڪنان. ۽ ڪَچ نه ڪَڍو پاڻ مان، نه رکو بُڇڙو نام، بُڇڙو نالو، مَڃڻ پُوان، مَٺو آھِ مُدام، جَن توبه نه ڪَئـِي تمام، آهن اَنڌارِيَل ئـِي اُهي.

اي اُهي، جَن مَڃيو، صِدق سَچائـِئَ ساڻ!، گَھڻن گُمانن کان پاسو ڪريو پاڻ، بُڇڙا آهِن ڀاڻ، ڪي ڪي وَهم، وُجود جا. ۽ چُڪون ڪِين چَڪاسيو، جوڻت ڪِين جُڳاءِ، اَوهان مان، ڪو ڪِنهن جا، پَرپُٺ پاپ نه ڳاءِ، ڇا، اَوهان مان، ڪِنهن هيڪ کي، وَڻي اِها واءِ، ته ماس مُئل ڀائسِ جو، ويهِي خُوشِئَ مان کاءِ؟ پوءِ جائـِي پَنهنجي جاءِ، بُرو ڀانيان اُن کي. ۽ ڊِڄو اَوهِين اَلله کان، آهي پاڪ اَللهُ ؟ وَرڻ وارو واھ!، پڻ تَرسوند تمام گھڻو.

اِنسانو! جوڙيو سون آن کي، مَنجھان نَر ۽ نار، ۽ ڪياسون قَبِيلا، ڪٖيڙ ڪَئـِين، اوهان کي اِظهار، تان صَحِي سُڃاڻو پاڻ کي، نِشانِيِـين نِروار، اوهان مان اَخلاق ۾، جو نِرمل نيڪو ڪار، عِزّت وارو آھِ سو، قادِر وٽ ڪلتار، صَحِي سَمجھدار، پڻ خُدا خبردار گھڻو.

اعرابِيَن آکيو ته، آندو سون اِيمان، چَئو، ته مَڃيان نه مُورهِين، پَر آکيو اِئين عيان، ته هَليا سون حُڪمن تي، ظاهِر مَنجھ زمان، ۽ جڏهن مَڃڻ اَوهان جي مَن ۾، ڪيو نه ماڳ مَڪان، رَبَّ سَندسِ رسول جا، جي پارِيندا فَرمان، ته ڪندو نه اَنهنجي ڪمن مان، ذَرو ڪُجھ زِيان، بارِي بي گمان، آهي مَرهِيندڙ ۽ مِهر ڀَريو.

سَچا مُؤمن مُورهِين، آهِن اُهي اِنسان، رَبَّ ۽ سَندسِ رَسُول تي، آندو جَن اِيمان، تِنهان پوءِ تنهن ۾، نه ڪيائون شڪ گُمان، ۽ سَر تَن ۽ سِرتن پَنهنجا، راھ اَندر رحمان، ڪيائون قُربان، سَچا آهِن، سي صِحِي.

چئو، ڇا، ڄاڻايو ٿا پَنهنجو ڌَڻِئَ، خود کي دِين؟ اَلله ته آهي ڄاڻندو، جيڪِي اَندر اُڀ، زمين، بارِي بالابِين، سَمجھندڙ سَڀڪِنهن ڳالھ کي.

ٿورو ٿاڦِين پِيا توتي، ته آندائون اِيمان، چئو، اوهان جي اِيمان جِي، مون کي ڪاڻ ڏيکاريو ڪانه، اَلله اَوهان سان ٿو ڪري، اُٽلندا اِحسان، سُهايا سُبحان، جي آهيو صَفا سَچ سِير تي.

اَلله آهي ڄاڻندو، اُڀ، ڀُويَن جا اَسرا، پڻ ڪريو جي ڪم ڪار، سي ڏِسندڙ آهي ڏيہ ڌَڻِي.