اُهي، جَن اِنڪار ڪيو، پڻ روڪيؤن ربَّ جِي راھ، اُنهن جِي اَلله، ڪَئـِي ڪَمائـِي ڪُٽ ڪَئـِي.

۽ اُهي، جَن مَڃيو ۽ چَڱِي ڪيائون ڪار، پڻ مَڃيؤن، جو مُڪو وِيو، مُحمّد سِر، مُختار، ۽ جو ثابِتَ سَندنِ سائـِين کان، بَرحق برقرار، لاٿائـِينِ لُطف سان، تَن جي بَديَن جا بار، پڻ تَنِين جو تڪرار، هادِئَ حال سُڌاريو.

اِهو سَڀ اِن ڪري، ته جي پِيا ڪُفر ۾ ڪاهي، سي لاڳاپا لاهي، لڳا پُٺَئَ ڪِي ڪِين جي.

پوءِ جڏهن جوٽيو اُنهن سان، جي ڦريا کون فرمان، پوءِ ڪاٽي رکونِ ڪَنڌن کان، مَٿا مَنجھ ميدان، تان جڏهن رت ريليونِ گھڻو؛ نَمايونِ نِڌان، ته جَڪڙيو زنجيرن ۾، ٻَڌِي ڪريونِ ٻان، پوءِ ٿورو ٿاڦڻو، يا ڏَنڊ وَٺڻ ۽ ڏان، جا سِين جَنگ جولان، ويڙهي وَسلا پنهنجا. بَس، ۽ گُھري جي بادشاھ، ته وير وَٺينِ پاڻ، پَر هِڪ ٻِئي تي حَملي ساڻ، ٿو پَرکي آن کي، پاڪ ڌَڻِي. ۽ جيڪي ربَّ جي راھ ۾، شَهِيد ٿيا شاھ، اُنهن جا عَمل اَلله، ڪڏهن وِڃائـِيندو ڪِين ڪي.

سِگھو سُهائـِيندنِ سَنئين، پڻ سَندنِ سُڌارِيندو حال،

ڏِيندُنِ جاءِ جَنت ۾، ڀَلو ڪري ڀال، اُنهئَ جو اَحوال، اڳواٽ ڏِنائـِين اُنهن کي.

اي اُهي! جَن الله ۾، آندو اِعتبار، ڪَندا ڌَڻئَ جي دِين جي، آئي ويل وَهار، ته ڏِيندان ڏَڍ ڏاتار، پڻ پُختا، اَنهنجا پير ڪري.

۽ اُهي، جَن ڪُفر ڪيو، پوءِ حيف تَنِين جي حال!، ۽ اُنهن جا اَعمال، بارِئَ سَڀ بَرباد ڪيا.

اِهو اِن آڌار، ته مُرڳو مَٺِين ڀائـِيون، جيڪِي اَلله اُتاريو، پوءِ ڪُل سَندِن ڪم ڪار، قادِر رَبَّ ڪلتار، ليکي تان لاهي ڇڏيا.

ڇا، گُھمِي گُمراهن نَه ڪيو، ڌَرِتئَ جو دِيدار؟ پوءِ پاڻان اڳ پِهرِيَن جا، پَسن پَڇاڙِئَ پار، ته قادِر جي قَهر جِي، ٿِي ساڻنِ ڪِهڙي ڪار، اَلله نِيو اُنهن کي، نِرگھٽ نِگون سار، ۽ آهِن اُن آچار، اِنڪارِيَن لئي آفتون.

سو سَڀ اِن سَبب کان، ته آندو جَن اِيمان، اَلله آهي اُنهن جو، مولا مَددگار، ۽ سَر ۾ سَنڀاليدار، ڪو ڪونهِي ڪافِرن جو.

جَن مَڃيو مالِڪ هڪڙو، چڱِي ڪيائون ڪار، باغن مَنجھ بهشت جي، تن ڏِيندو جاءِ جبار، هيٺان جَن هَر وار، واهڙ ڪن ٿا وَهڪرا. ۽ اُهي جَن اِنڪار ڪيو، سي مِڙن مِرون آچار، ۽ کائـِڻ کِيَڻ اِهڙو، جِيئن ڍور چَرن مَنجھ ڍار، ۽ آهي آخِرڪار، دوزخ ديرو اُنهن جو.

۽ ڪَئـِين ڳوٺ، تُنهنجي ڳوٺ کان، قُوَّت مَنجھ ڪَثر، جَن توکي تَڙي ڪڍيو، گڏ ساٿِيَن سَربَسر، آندِيسون اُنهن مَٿان، بَربادِي بَرسِر، پوءِ اَندر ساري سَر، ڪو هُئو نَه، حِمايتِي اُنهن جو.

پوءِ، جو صفا سَچ مَٿي، قائـِم برقرار، ثابِت سَندسِ سائـِينءَ کان؛ ڇا اُهو به اُن آچار؟ اوڳ سَندسِ عَمل جِي، جنهن کي لڳي نيڪ نِبار، ۽ لڳا، لڳاتار، سَندِن سَڌن پُٺيان.

صُورت باغ بهشت جِي، جِنهن جو سَچن سان اَنجام، اَڻ پارو ٿي پاڻِئَ جون، جنهن ۾ جُويون آهنِ جام، ڪي ناليون خالِص کِير جون، جنهن جو مَزو ڦِٽي نَه مُدام، ڪي شاخون پاڪ شراب جون، جَن ۾ نَشي جو نه نام، اِهي سڀ اِنعام، چکندڙن جي چاش لئي. پڻ ماکِئَ صَفا، صاف جون، نهرون وَهن نِبار، پڻ طرحِين تِنهن ۾ تَن لئي، ميوا مَڃر ڏار، پڻ بَخْشَشون بِسيار، سَندِن ربَّ، ستارکان. اُهو ڇا، آهي اُن جِيئن، جو ڄيري مَنجھ ڄَمار، ۽ پاڻِي وِيَن پِياريو، ٻَڙهڪندڙ ٻِيهار، پوءِ ڦاڙي ڦاڙُون ڦار، ڪيائين آنڊا اُنهن جا؟

۽ توڏي ڪي تَن مَنجھان، ڪَندا آهِن ڪَن، تان جڏهن نِڪتا تو وَٽان، ته عِلم عَطا ٿيو جَن، تڏهن چيائون تَن، ته حَضرت هاڻي ڇا، چيو؟ اُهيئـِي آهِين سي، ته خدا هَٿ کَڻِي؟ هَيَن مُهر هِنيِـين تان، ڌُران پاڪ ڌَڻِي، ۽ هَليا هام هَڻِي، سَندنِ سَڌنِ پُٺ ۾.

اُهي، جي هِدايَت حَق مٿي، هَليا اڳ همراھ، سائـِينءَ سُونهپ راھ ۾، وَرِي وَڌايَنِ واھ!، پڻ اُنهن کي اَلله، نيڪِي سَندنِ نَصِيب ڪَئـِي.

پوءِ اُهي اِنتظار، ٻِيو ڪَڍن ئـِي ڪِين ٿا، مگر اَچينِ اوچتِي، سا اُهکِي ويل اَپار، پوءِ اُوس آيون اُن جون، نِشانيون نِروار، پوءِ جڏهن اَچِي اُن ڪيو، ڪڙڪو سِرڪِپار، تڏهن وِيچارڻ جِي وار، آئـِي ڪٿان اُنهن لئي.

پوءِ سَچ پَچ سَمجِھي وَڃ تون هِئَ حَقِيقت هيڪار، ته سَر ۾ نَه ، شيوا جِھڙو، ڪو سوا رَبَّ، سَتار، ۽ پَر۾ پَڇتائي پَنهنجا، بخشائِي بَديون بار، ۽ مُؤمن ۽ مؤمنياڻِيَن لئي، ٻاجھون گُھر ٻِيهار، ۽ ڄاڻي جاءِ جَبّار، پڻ ماڳ اَوهان جي موٽ جو.

۽ وايون ڪن، جي وِسهيا، ته ڪاسُورت سُنهاري، اُميد ته اُتارِي وَڃي، جڏهن ويئـِي اُتارِي، سُورت صاف حُڪم سان جنهن ۾ ذِڪر جَنگ جارِي، تڏهن ڏِٺئـِي تَن کي، جَن جي بُت ۾ بِيماري، ته ڏِسَنِ توڏي ڏِسَڻِي، اُنهِئ اَگھي وارِي، جَن جِي موت مَت مارِي، پوءِ آهي وَيل اُنهي لئي.

مَڃڻ آهي مُراد، پڻ چَوڻ چڱائـِي جو، پوءِ جڏهن پَچايو پَھ وِيو، سَندو جنگ جِھاد، هُوند سَچا صاف رهيا، ڌڻِئَ سان دِل شاد، اِهوئـِي اِرشاد، هُئو بِلڪُل ڀَلو اُنهن لئي.

پوءِ ڇا، اِهڙا آهيو ته، تابِع ڪريو ڪو تَڪ؟ ته ڀُون بِگيڙيو بي شڪ، پڻ ڪَپيو قرابتون پَنهنجون.

اُهيئي آهِين سي، جَن تي ڌَڻِئَ ڪَئـِي ڌِڪار، ڪَر ڪيائـِين اُنهن کي، ٻوڙو چٽ ٻِيهار، ڪيون پڻ ڪَلتار، اَنڌيون اََکيون اُنهن جون.

پوءِ قرآن کي ڪوه، وِيچارِين نَه وُجود ۾؟ ڇا، لڳا آهن لوه، ڪي قُفل سَندنِ قُلوب تي؟

پَنهنجي پُئاڏن تي، هَٽيا جي حيران، صَحِي سُونهپ اُنهن لئي، جنهن بعد ٿئـِي بيان، سَندنِ لئي سِينگاريون، شرارتون شيطان، ۽ تن کي ڏِنان تَعبان، عُمر وَڏِئَ جا آسرا.

اِهو اِن آڌارتي، ته آن کي آکيو تن، اَلله جو اُتاريو، سو بُرو ڀانيو جَن، ته ڪي ڪم ڪنداسون اَهنجا، مَنجھين پردي پَن، ۽ مَخفِي مام سَندنِ، پَڪ ڄاڻي ٿو پاڪ ڌڻيٖ.

پوءِ ڇا، هُوندن حال، اچي آخِر وقت ۾ ؟ پُورو ڪَندنِ پِڙ مَٿي، فِرشتا فِى الحال، مُنهن پُٺيون پَيمال، ڪُٽي ڪَندا اُنهن جون.

اِهو سَڀ اِن ڪرِي ته، ٿيا تِنهن جا تابعدار، ڏاڍو جنهن ڏمرايو، ڏيهن جو ڏاتار، ۽ مَٺِي ڀانيؤ مَن ۾، رضا ربَّ، ستار، پوءِ سَندنِ ڪُل ڪَم ڪار، قادِر ڪُٽ ڪري ڇَڏيا.

ڇا،ڀانئـِن ٿا بي دِين، ڪِينون جَن جي قُلوب ۾، ته ٻاهِر ڪڍندو ڪِين، ڌَڻِي سَندنِ دُشمنيون؟

۽ هُوند گُھرون هيڪار، توکي ڏيکاريون تُرت سي، پوءِ صَحِي سُڃاتو کِيَن تو، پَسِي سَندنِ پار، پڻ سُڃاڻيون سَگِھين تون، گڙٻڙ، مان گُفتار، پڻ ڄاڻي ڄاڻڻهار، اوهان جي عملن کي.

۽ آزمائـِيندا سون آن کي، بِلڪُل برابر، تان مانجِهي مَرد اوهان مان، سَمجھون پڻ صابِر، پڻ خبرون سڀ خابِر، آزمائـِيون اَنهنجون.

بي شڪ جَن ڪُفر ڪيو، پڻ روڪيؤن ربَّ جِي راھ، ۽ مُخالِفت مُرسل سان، بِيٺا ٻَڌِي بَدخواھ، جڏهن کُلِي خُوب اُنهن تي، هِدايت هَرگاھ، ذَرو زِيان نه ڏِين سي، اَصلًا، کي الله، ۽ ڪندو تُرت تباھ، طَبل تياريون تَن جون.

اي اُهي جَن اَلله ۾، آندو اِعتبار!، مَڃيو مالِڪ پاڪ کي، پڻ مُرسل مڻيادار، ۽ ٻوڙيو ڪِين ٻِيهار، پَنهنجا پورهيا پاڻهِين.

بي شڪ جَن ڪفر ڪيو، پڻ روڪيؤن ربَّ جِي راھ، ڪافِر ٿِي ڪُفر مَٿي، موٽِي مُئا ماڏاھ، پوءِ اُنهن کي اَللهَ، ڪَڏهين مَرهِيندو ڪِين ڪِي.

پوءِ ڪانئـِر ڪِين ٿيو، ۽ وِيجھو صُلح جو سَڏ، ۽ اَوهِين آهيو اوپرِي، ۽ الله اوهان سان گڏ، ۽ هادِي نه ڪندو هَڏ، ڪَمِي اَنهنجي ڪمن ۾.

هِئَ حَياتِي نَنڍڙِي، آهي رُڳو راڳ راند، ۽ جي مَڃيو مالِڪ مَن سان پڻ پاڪ رکو پاند، ته اَهنجا اَجر اوهان کي، پَلئي وِجھي پاڇاند، ۽ مال هَمه هيڪاند، مڱي ته اوهان کان مُورهين.

جي سو سَڀ گُھري اَوهان کان، پوءِ گُھڻينيان گھڻو ته ٻَڌو سَچ تي سَندرو، ڪڍو ڪِين ڪَڻو، ۽ ڪَڍِي ڪنجو سَڀڻو، اَهنجا ضِد ظاهِر ڪري.

اوهين اُهي ته ڪوٺجو مَنجھ سائـِينءَ جي سَبيل، ته ڏِيو ڏِني ما ڏان تَن، جي ڏکيا اَندر ڏِيل، پوءِ اُٽلو اوهان مان بَخل ڪَن، ڪي قارونِي ڪَٽِيل، ۽ پوءِ بَني جو بَخِيل، سو بَخِيل بَني ٿو پاڻ لئي. ۽ دُنيا دار هِڪ ڌڻِي، اوهِين مِڙائـِي مِسڪِين، ۽ جي ڦِرندا ته، ڪندان ٻِئَ قوم مان، بَدل بِاليَقِين، اُهي، اَوهان جِيئن ڪِين، موٽِي ٿِيَن مُورِهين