پاڻ ئـِي ڄاڻي پاڪ ڌَڻِي، حَقِيقت حامِيم،

آهِن ڪِتاب قدِيم مان، هي اُتارا عَظِيم، ڪنان رَبَّ ڪَرِيم، سو سَٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

اَسان نه اُڀ، ڀُون جوڙِيا، پڻ جيڪِي مَنجھسِ جِنسار، مگر سَڀ موجود سِي، اکين اَ ڳيان اِظهار، مُقرّر مُدّت سان، ڌارو ڌار ڄَمار، ۽ اُهي جَن ڪُفر ڪيو، سي آهِن مَنجھ اِنڪار، تِنهن هاڃي کان هيڪار، جِنهن جِي اون ڏني ويئـِي اُنهن کي. 641

چئو، سوچيان ڪِي؟ سائـِينءَ ري، جن کي دانهو ٿا دِلِگير!، ڀَلا ڏَسيومِ ته ڀُون مَنجھان، جوڙيؤن ڪو جاگير؟ يا اُنهن جو آھِ اُڀن ۾، ڪو ليکو لَهڻو لِير؟ ڪريو مِ پيش ڪتاب ڪو، اِنهيان اڳيون اَڪسِير، يا توڙان ڪا تَحرِير؟ جي سچاسخن ۾ آهيو؟

۽ ڪُو اٽو ٻِيو ڪير ؟ آهي ويڪ اُن کان، جو اَلله ڇڏيو، اُن کي سَڏي وير سَوير، جو اونائي نه اُن جِي، وِيندي مَحشر وير، هِن دانهيندي ٿئي دير، هُو غافل سندن گوڙ کان.

ماڻهو جڏهن ميڙيا وِيا، مَنجھ قِيامت ڪارِي، اُهي هُوندا اُنهن جا، ويرِي تِنهن وارِي، ۽ ٿِيندا اِنڪارِي، سَندِن پُوڄا پاٺ کان.

۽ جڏهن اسان جون آيتون، نِشانيون نِروار، پَڙهبيون آهن اُنهن تي، جَن عبث ڪيو اِنڪار، ته چيائون صفا سچ کي، جڏهن پَهتو سَندِن پار، ته اکِين ڏِٺو اِظهار، هي ڪارو ڪُو ڪٽ آھِ ڪو.

ڇا، اُهي اِئين ٿا چون، ته مُون ٺاهيو هِي ٺاھ؟ چئو، مون جي ٺاهيو ٺاھ اِهو، ته سزا وقت صُباح، بنہ بَچائيندَو نه مُون، اَوهين ڪنان اَلله، اِنهيان اُهو آگاھ، جنهن ۾ پَل پَل پَلٽِي ٿا پئو. مون ۽ اَوهان جي وِچ ۾، ساکيِ بَس سوئـِي، ۽ آهي اُهوئـِي، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀَريو.

چَئو، آئون نه آهيان ڪا، نَبِيَّن مان نَئـِين ڳالھ، ۽ پَريان آئون نه پَروڙيان، ته سَچ پَچ صُباح ڪالھ، مون ۽ اوهان نال، ڪِهڙِي ڪار ڪَئـِي وَڃي. نه هَلان مگر حُڪم تي، جِيئن پُهچي مُنهنجي پارِ، ۽ آئون ٻِيو نه آهيان، ڪو دانهن وِجھندڙ ڌار، سَنديون پَرئـِين پار، کولي ڏِيندڙ خبرون.

چئو، ڪيان ڪو وِيچار، ته جي هُوندؤ پاران حق جي، اُن اهڙي حال ۾، اُوهان ڪيو اِنڪار، ۽ اِسرائـِيل جي اولاد مان، هِڪ ساکِي مَرد سچار، ساک ڏِنائـِينسِ سَچ جِي، پڻ آندئـِين اِعتبار، ۽ اَوهان ڪيو اُٽلندو، تَڪَبُّر تڪرار، ڏاڍن کي ڏاتار، سَنئـِين سُهائي ڪِين ڪِي.

۽ تَن کي ڪهيو ڪافِرِين، مَڃيو جَن مَذڪور، تَه ڀلو هُجي ها جيڪڏهن، هِي دِين ڪِنهن دَستور، ته مَهند اسان کان مُور، پيرو نه وِيا اُن پار ڏي. ۽ جڏهن نه پِرايؤن اُن مَنجھان، پوءِ سِگھو چون اِن چال، ته آهي هِي هَر حال ڪُوڙ پُڙاڻو پَڌرو.

۽ آهي مُوسٰى مِير جو، اِن کان قَبل ڪِتاب، سُونهون سَچي ساٿ جو، پَڻ بَرڪت بي حساب، ۽ آهي عَربِي زبان ۾، هِي مُصحف مُستطاب، ڪَندڙ اُن ڪتاب کي صَحِي بَرصواب، تان جَن آزارِيو اُنهن کي، ڏِئي اونُو سَخت عَذاب، پڻ سَندا سُود ثَواب، ڏِئي نِياپا نيڪن کي.

جَن چَيو، ته آهي اَسان جو، پَروَر پالڻهار، موٽِي پَنهنجي ماڳ تي، بِيٺا بَرقرار، پوءِ تَن کي نه ڀَو ڀُلڪار، ۽ نه ڳڻتِي ڪِنهِين ڳالھ جِي.

اُهي آهِن اَهل بهشت جا، مَنجھسِ خُوش مُدام، اُن عَملن جِي اِنعام، جيڪِي ڪن جھان ۾.

۽ اَسان هَر اِنسان کي، ڏِنِي موچارِي مَت، ته خُوب ڪري خدمت، پَنهنجي پِئُ ۽ ماءُ کي. عرصو اُن جي حَمل جو، ۽ ٽوڙڻ جو ٽِيھ ماھ، تان پُهتو پَنهنجي زور کي، ٿِيو هِمّت ۾ هَمراھ، ۽ وَڃِي چالِيهن کي چَڙهيو، ته دانهِين مَنجھ درگاھ، ته سانـيَمِ! مون ساڄو ڪرِين، اي بالم بادشاھ! مُون ۽ مُنهنجن مائـِٽن، جي دَان ڏِنيئـِي دِلخواھ، ته ڳايان ڳُڻ تُنهنجا، سُکن ڪريان ساراھ، ۽ ڪَم چڱيرا ڪريان، جي توکي وَڻنِ واھ! پڻ مُنهنجي ٻَچن ٻارڙن، نيڪِي ڪَج نيباھ، وريس توڏي ور ڇڏي، جھليم پاند پناھ، آئون آهيان يا اَلله، تهدل تابِعن مان.

اِهيئـِي آهِن سي، ته جي ڪيائون ڪَم ڪار، اَسِين اَگھايون اُنهن مان، نيڪيون صاف نِبار، ۽ مَٽي ڇَڏيون مِهرسان، اُنهن جا عيب اَپار، آهِن اَهل بهشت سان، ڀيڙا برقرار، سَچو قول قرار، جِنهن جو اَنجام ڏِجي ٿو اُنهن کي.

۽ چَيو جنهن چَنڊال، پَنهنجي پِئُ ۽ ماءُ کي، ته حيف اوهان جي حال کي، ٿا ڪريو ڪِهڙِي ڳالھ، ته ڪَڍ بَسِ آئون قبر مان، ۽ هوڏانهن اِهو حال، ته سَهسِين صَديون سال، مون کان مَهند گُذرِي وِيا. اِهي ٻَئـِي اَلله کي، پِيا دانهِين دِل وجان، ته وِيا! تولئي وَيل ٻَريو، نه ته آڻ تون اِيمان، آهِن ٻول اَلله جا، بَرحق بي گُمان، ته به بَڪي پِيو بُوزان، ته هِي آکاڻيون اَ ڳيَن جون.

اِهي سي صَحِي، قول قراريو جَن تي، تَن گِروهن گڏيا، سزا سَخت لَهِي، جِن ۽ ماڻهو مَهند تِنيان، جي وِيا ڪالھ ڪَهِي، حال جَن جو هِي، اُهي کاٽائو کوٽ جا.

۽ هَر ڪِنهن لئي، جي هتي، ڪيائون ڪم ڪار، تِنهن مُوجب آهِن، اُنهن لئي دَرجا ڌاروڌار، ۽ ڏِيندنِ پَنهنجا پورهيا، پُورا پُورا پار، ۽ تَنِين سان تڪرار، ذرو ظُلم نه ڪيو وَڃي.

۽ جنهن ڏِينهن چِيہ چاڙهبا، نِظاري نِروار، ته هَيا! حَياتئَ هن ۾، جا نَنڍڙِي ۽ نيڪار، کاڌان، کوهيان پَنهنجون، نِعمتون نِبار، ۽ مَزا ماڻيا اُن مان، جِيئن وَڻيان ويرو تار، پوءِ سَزا خُوارِي خُوب جِي، کائو اَڄ خوار!، ته ڀُون ۾ ڀَنوارِيا آهيون، بي واجبِي بَدڪار! ٻِيو پڻ ٻَهار، هَلندا حُڪم کان آهيو.

۽ ڪر ياد ڀاءُ عاد جو، صالِح مَرد صراف، جڏهن ڪيائين سَندسِ قوم کي، آگاھ مَنجھ اَحقاف، گھڻا گُذريا جَن ۾، اِطلاعِي اَشراف، اَڳيان پويان اُنهن جي، آيا مَنجھ اَطراف، ته سُهڻو سَنِيهو صاف، ري پَروَر، پُوڄيو ڪِين ٻِيو. خَبر آهي کَرِي ، ته آئون ٿو ڀَو ڀايان، وَڏي ڏِينهن وَرِي، اَوهان تي عَذاب جو.

چي، اَسان آئـِين تون، ڇا، ڪَم اِنهِئَ ڪاڻ، ته ٿيڙينئون ٿانن ڪنان، جِتي ڏيون، ڏينهَنْ کان ڏاڻ؟ اَسان کي جِنهن عذاب جا، ٿو هُل ٻُڌائـِين هاڻ، پوءِ اُهو اَسان تي آڻ، جي صَحِي سَچن مان آهِيـين.

چي، آهي عِلم اُن جو، صاحِب وَٽ سُڄاڻ، ۽ مُون کي مُڪو جَن سان وِيو، سي پُهچايان پَرياڻ، ۽ آئون تن اوهان کي ٿو ڏِسان، اِهڙِي قوم اَڄاڻ، ته پُرجَھڻ بَدران پاڻ، ٻَڌو جھيڙو جِھل جو.

پوءِ جڏهن ڏِٺائون اُن کي، ڪَنڌِئَ ڀَرڪِنار،وَرندڙ سَندنِ وَلهارن تي، ڪَڪر ڪارُونڀار، ڀيڄ، بادَل! ڀيڄ ڪَري، چَوڻ لڳا چوڌار، ته وَسڻِي آهي اَسان تي، اِها ڪَر وارِي ڪار، اِي، سو آهي اُٽلندو، جنهن لئي تَڪڙ ڪيان تڪرار، حَقِيقت ۾ هو اُهو، ڌُو ڌُو وَاءُ ڌَمڪار، اُنهِئَ مَنجھ اَپار، ٻارڻ ٻَرندڙ آھِ ڪو.

سَندسِ صاحِب پاڪ جي، اَمر سڳوري ساڻ، هَڻيو هَر شئِ ناس ڪري، پوءِ پِرھ ڪيائون پاڻ، نه ڏِسجن مگر ڏيہ ۾، وِلها سَندنِ وَٿاڻ، ڏِيون اِهڙا ڏاڻ، ڪُل ڪانهيارِئَ قوم کي.

بي شڪ بَخشيائون اُنهن کي، ماڙِيون مَحل مَڪان، آن کي ڏِنِيسون ڪانه، جَن جِھڙِي جاءِ جَهان ۾. ۽ ڪَن ڪياسون اُنهن جا، پڻ اَکيون هيئان هوشيار، پوءِ ڪَن، مَن اکين تَن جي، نه ڏِننِ وَٽابو وار، جڏهن ڪَندا هئا ڪَرِيم جي، آيتنِيان اِنڪار، ۽ جيڪي کِليا ٿي خُوار، تِنهن مَنجھو مَنجھ مُنجھائيا.

۽ ڪَئـِين ڳوٺ ڪيترا، رَتا راڄ ستار، اوسي پاسي اَنهنجي، ڪياسون چَٽ چوڌار، ۽ ڦيرايون سون وَرِي وَرِي، نِشانِيون نِروار، ته پَسِي مانَ مُصيبتون، هَٽِي اَچنِ حق پار،

۽ ڪَئـِين ڳوٺ ڪيترا، رَتا راڄ ستار، اوسي پاسي اَنهنجي، ڪياسون چَٽ چوڌار، ۽ ڦيرايون سون وَرِي وَرِي، نِشانِيون نِروار، ته پَسِي مانَ مُصيبتون، هَٽِي اَچنِ حق پار،

۽ توڏي جَماعت جِنن مان، وارِيسون جنهن وار، پِيا ٻُڌن قرآن ڪرِيم جِي، تو وَٽان تَنوار، پوءِ جڏهن اَچِي اُن تي، حاضِر ٿيا هيڪار، چيائون، ته چُپ ڪريو، پوءِ جڏهن پورِي ٿِئي پَچار، وَريا پوءِ وِينجھار، ٿِي قاصِد سَندنِ قوم ڏي.

پَنهنجي پاڙيچِيَن کي ڪيؤن خاص خِطاب، ته بي شڪ ٻُڌوسون ڀائـِرو!، ڪَنن سان ڪِتاب، لَٿو مُوسٰى مِير پُئان، سو مُصحف مُستطاب، ڪَندڙ اِنهيان اََڳيَن کي، صَحِي بَرصواب، ڏَسي حَقَّ هَر باب، پڻ سُهائي ٿو واٽ سَنئـِين.

اي قوم ! قبوليو، ڪوٺارِي ڪَلتار، ۽ مَڃيوسِ ته مَرهيَو مهرسان، ڪي بَديون ۽ بار، پڻ ڏِينيان اَمن ڏاتار، سُورن واري ساڙ کان.

۽ ڪوٺارِي ڪَرِيم جو، جنهن قبوليو ڪِين، پوءِ ناهي ڏاڍو ڏيہ ۾، نه ڪو زور مَنجھ زَمِين، ۽ اُن ڌاران ناهِن اُن جا، يا وَر، ساڻ يَقِين، اِهيئـِي آهِينِ، وَرتل پَڌرِي وِرس ۾.

ڇا، ورتئون نه وِيچار؟، ته اَلله آهي ئـِي اُهو، جنهن ڀُون، اُڀ بَنائيا، عَجب رنگ اَسرار، ۽ بنائڻ ۾ اُن جي، بِنہ نه ٿيو بيزار، سو پاڻهِين آهي پُهچڻو، هِن ڪم کي ڪلتار، ته مئا مقامن مان، جِياري جَبَّار، هائو، حَقِيقت ۾، آهي اِي اِظهار، قادِر بَرقرار، سگھارو سَڀ ڳالھ ۾.

۽ جِنهن ڏِينهن آڻِبا آگ تي، جِن اَنڌن ڪيو انڪار،ته ڇا، حق ناهي هي؟ دوزخ دهشت دار، آهي، سُنهن سانـيَمِ جو، هائو ڪيون هيڪار، پوءِ وَٺو سواد ساڙ جو، ڪَهيو رَبَّ، قَهّار، مُوجِب تِنهن مَيار، جِيئن ڪُفر ڪَندائـِي رهيا.

پوءِ سَہ، جِيئن سَهندا هُئا، ڪي پُختا پيغمبر، ۽ تَڪڙي سَزا تن لئي، گُھرمَ تون گوهر! جنهن ڏينهن ڏِسَندسِ، جنهن جو ٻول ڏجينِ ٻِيهر، ڪر گھاريون ئي نه گَھر، ري پَل پَهر ڪو ڏِينهن مان. پُورِي طرح پُهچائـِڻان، حُڪم پاڪ حُضُور؛ پوءِ مارِيو نه وَڃي مُور، ڪو ڪانهيارِي قوم ري.