ڄاڻي حق حٰمٓ کي، صَحِي بَرصَواب،

هِي نازِل نُور ڪتاب، سائـِين سَٻر ۽ سَٻوجھ کان.

آهي عَجب اَڀن ۾، پڻ ڀُون ۾ بيشمار، نِيشانيون نِروار، وِسهڻ وارن واسطي.

۽ اوهان جي اوپاج ۾، آهِن عَجب اُهڃاڻ، پڻ جيڪِي کيڙائو کيہ ۾، پکيڙيائين پاڻ، قوم تِنهِين ڪاڻ، جي خاص گُھرنِ ڪا خاطرِي.

۽ ڦيرڻ ۾ ڏينهن رات جي، وارو واري ساڻ، ۽ اَلله اُتاريو اُڀ کان، جو چُوڻُو پاڻِي پاڻ، جنهن سان جِيارِئين زمين کي، سَندسِ سوڪ پُڃاڻ، ۽ وارڻ واسِي وائڙا، هيڏي، هوڏي هاڻ، قوم اُنهِئ ڪاڻ، جي سوچِين سَچي ڳالھ کي.

آهِن اِهي اُهڃاڻ، صاحب رَبَّ، ستار جا، صَحِي ثابتن ساڻ، پَڙهون توتي پاڻ، پوءَ اَلله پاڪ ۽ اُن جي پَڌرين پُڃاڻ، حق مَڃِيندا هاڻ، ڳهيلا ڪِهِڙي ڳالهڙي؟

ڪاڙهو آهي قَهر جو!، ڪُل ڪوڙي ڪانهياري ڪاڻ،

سُڻي سَگھون سُبحان جون، جي پَڙهِجن مَٿسِ پاڻ، موٽِي رَهيو مَغرور سو، ڪرسُئـِين نه ڪنن ساڻ، پوءِ ڏِينسِ سُڌ سُڄاڻ!، سُورن واري ساڙِجي.

۽ جڏهن ڄاتئـِين آيتون اَلله جون، ته مَسخرِي بنائـِين مُور، سِٺ وارو سارو سُور، اَ ڳتي آھِ اُنهن لئي.

تِنهن سوا سزاتَن لئي، ٻارڻ ٻيو ٻِيهار، ۽ جيڪِي مال ميڙيئون، تَن هرگز نه لاٿيَن هارِ، ۽ جَن کي جھليؤن جَبّار ري، وَسِيلا وَهار، ۽ اُنهن لئي وڏو آزار،

حَقَّ هِدايت آهي هِي. ۽ آيتن کان اَلله جي ڪيو جَن اِنڪار، اُنهن لئي آزار، آهي سزا سخت کان.

اَلله تعالىٰ آھِ سو، جنهن قُدرت ساڻ ڪمال، رَکيا اَوهان جي آڻ ۾، ڪيڏا بَحر بَحال، ته مَنجھسِ هَلن سَندسِ حُڪم سان، ٻيڙا چڱِئ چال، ۽ ڀَلـِين ته سَندسِ ڀال، ڳوليو ۽ ڳُڻ ڳائيو.

۽ ڪيائين پَنهنجي ڪَرم سان، تابع توهان توڙ، جيڪِي آهن اُڀن ۾، پڻ ڀُون ۾ جيڪا جوڙ، اُن ۾ خبرون کوڙ، سوچِين تِنهن ئـِي ساٿ لئي.

جَن مڃيو، چئو تن کي، ته مرهِينِ تن ميار، جي اصل نه رکن آسرو، ڪمن ۾ ڪلتار، تان جيڪي ڪن ڪم ڪار، سي پاري ڏي، تنهن پهر کي.

جنهن چڱئ ڪَئـِي ته پاڻ لئي، جي بَدِي ته مَٿسِ بار، پنهنجي پَروَر پار، موٽِي اَوهِين موٽائبا.

۽ بَخشيون سون بَنِي اسرائيل کي، ڪتاب برقرار، صَحِي پڻ سَمجھائڻِي، ۽ نُـبُوّت نِبار، ڏِنوسونِ موچاري مال مان، کاڌو خوشگوار، پڻ مَرتبو موچار، ڏِنوسونِ ڏيهن تي.

۽ عطا ڪيوسونِ اَمرمان، ڪي پَڌرايون پاڻ، پوءِ نه بِگڙيا پاڻ ۾، مگر تِنهن پڃاڻ، ته آينِ ڪُجھ عِلم مان، آيتون اُهڃاڻ، هِڪ ٻِئي سان هوڏڪري، مَطلب ماڻڻ ڪاڻ، ڪندو ڏِينهن قِيام جي، سائين سُرت سُڄاڻ، صَفا، سَندنِ ڇڪتاڻ، جنهن تان جڳهڙن پاڻ ۾.

موٽِي ڪيوسونئـِي مُور، مُقرر شرع شريف تي، قُدرتِي قانون مان، پوءِ اُن تي هَل حضور! ۽ جَن کي پُورِي نه پَروڙ، تَن جي لاڙن پُٺيان، لَڙ نه تون.

توکي اُهي اَلله کان، نه لاهِين ڪو لاچار، ۽ ظالِم آهن پاڻ ۾، هِڪ ٻئي جا، حامِي يار، ۽ مولىٰ مَددگار، موچارن جو مُورهِين.

هِي چِٽايون ماڻهن لئي، پڻ سُونهپ، ٻاجھ ٻِيهار، تِنهن ساٿ سَڳوري هارِ، جي خاص گُھرن ڪا خاطرِي.

ڇا، ڀانيو تَن ڀورن، ڪيا جَن قُصور، اُنهن جِھڙو ڪنداسون، تن کي، مَڃيو جن مَذڪور؟ ۽ جَن ڪيون نيڪ ڪمايون، سَندنِ مَرڻ، جِيئڻ ۾ مُور، جو ڪنٿابي شُعور، سو بِلڪُل بُڇڙو فيصلو!

۽ اَلله اُڀ، ڀُون جوڙيا، قائـِم برقرار، ۽ تان جيڪي جنهن ڪمايو، سو پورا مِليسِ پار، ۽ تَنِين جو تڪرار، ذرو ضايع ڪِين ڪبو.

ڇا، ڏِٺئـِي نَه اُن جا پار؟ جنهن سندسِ خواهش خام کي، کڻِي خدا بنايو، خوام خواه خوار، ۽ اَلله اُن کي عِلم تي، نِيو نِگو نسار، ۽ سَندسِ ڪَن ۽ مَن تي، مُهر هَنيسِ مُختيار، ۽ پَردو پرور پاڪ ڏِنسِ، چِشمن تي چوڌار، پوءِ آهي ڪير، ته اَلله پُٺيان سَئون سُهائيسِ پار؟ پوءِ آخِر ڪِنهن آڌار، ساڱا! ساڱيو ڪين ٿا؟

۽ اََکيون پوري آکِيو، دَهريَن هِن دَستور، ته دنيا ڌار، نه اَسان جو، جِيئڻ ذَرو ضَرور، مَرُون، جِئون، ۽ نه مارِينَئون، مگر زَمانو مُور، ۽ اِن بابت ناھِ اُنهن کي، ڪاپَريان جِي پَروڙ، مَگر هَڻن مَغرور، گھوٻاٽاگُمان ۾.

۽ جڏهن پَڙهجن اَسان جون اُنهن تي، نِشانيون نِروار، ته هُيَنِ حُجت ڪانه، مگر ٻوليائون ٻِيهار، جي آهيو صَفا سَچا، ته اَبا اَسان جا آڻِيو.

چئو، اَلله پاڪ اَوهان کي، ٿو جِياري جبار، مارِينان ۽ ميڙِينان، موٽِي مَحشر وار، جنهن ۾ وَهم نه وار، پر سَمجھن نَه اَڪثر آدمي!

۽ آهي اُڀ، زمين جو، مڙئي مُلڪ مالِڪ هارِ، ۽ جنهن ڏينهن ڏُکِي وار، بيهي ٻانهن لئي ٻِيهار، هرگز پائـِڻ هارِ، اَڻهوندا اُنهِئَ ڏِينهن ۾!

۽ ويکيندِين جنهن وار، مُونَنِ ڀر هَر ميڙ کي، سَڏبو سَڀڪِنهن ساٿ کي، پَنهن جِي لِک پَڙھ پار، جي ڪندا هُئا ڪم ڪار، اَڄ مِلندان اَجر اُن جو.

هِي ڪتاب اَسان جو، حَق چوي ٿو پَڪ، لِکنداسون لاشڪ، جي ڪندا هئا ڪمڙا.

پر آندو جَن اِيمان، چڱا ڪيائون ڪمڙا، سائـِين سَندسِ ٻاجھ ۾، ڏِيندن ماڳ مَڪان، بيشڪ بي گُمان، سَڀنيان کُلي سوڀ اِئَ.

پر ڪيو جَن اِنڪار، ڇا، آنتي اسان جون آيتون، پَڙهبيون نه هيون؟ پوءِ ڪيان تڪبر تڪرار، ۽ قوم بِنہ بَدڪار، اَوهِين اَجائـِي آهيو.

۽ چيو وَڃي جنهن وار، سَچو سائـِينءَ واعِدو، ڪَڙِي گَھڙِي قِيام جِي، وَهم نه تِنهن ۾ وار، چيان، ته ساعت نه ساريون، خالي خيال ڌار، ۽ پُورو اِعتبار، اَسِين نه رکندڙ آهيون.

۽ کُلِي خرابِي تَن لئي، جي ڪوجھا ڪيؤُن ڪم ڪار، ۽ جيڪي کِلندا هُئاخوار، تِنهن مَنجھو مَنجھ مُنجھائيا.

۽ چي، اَڄ وِساريون نِيان، جِيئن وساريان، هِن ڏينهن جو ڏسڻ پاڻ، ۽ باھِ اوهان جو ڀاڻ، ۽ نه اَنهنجو اَجھو آڌارڪو.

اِن سبب اَوهان کي سُور، اِهي، ته حُڪم پاڪ حُضور، کَڻِي کِل بنايان، مُرڳو ڪَيان مَغرُور، هِن حَياتِئَ نَنڍڙِي؛ پوءِ اَڄ مَنجھاسِ نه نِڪرن مُور، ۽ نه سي سَختيون سُور، گَھنٽو مَٿانِ گھٽائـِبا.

سائـِين کي ساراھ، جو آگو اُڀ، زمين جو، ۽ آگو عالَمن جو، بَرحق بادشاھ،

اُن جِي اُڀ، زمين ۾، وَڏائـِي وَهواھ! ۽ عِزتوند اَللهَ، پڻ قابِل ڪار ڪَمن ۾.