ڄاڻي حق حٰمٓ، کي،

هِي ڪِتاب کُليو قُرآن،

اُتاريونسِ اُنهِئَ رات ۾، جا ڀَلِي بيگمان، ڏِيندڙ آهيون ڏيہ کي، عام اسين اِعلان،

جنهن ۾ اَسان جي اَمر سان، ڦوڙيا وَڃن فَرمان،

اَسين موڪليندڙ مورِهين، مُرسل مِهربان،

تُنهنجي ربَّ جي رحمت سان، عالم تي اِحسان، سُڻندڙ سو سُبحان، سَمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.

آگو اُڀ زَمِين جو، پڻ جيڪا مَنجھن جوڙ، آھِ توهان کي توڙ، جي يَڪدل يَقِين آڻڻون.

سائـِين ناهي اُن سوا، جِياري، ماري سو، آگو اوهان جو، پڻ اَنهنجن اڳيَن اَبن جو.

بَلڪ ڪَن پِيا بَازِيون، وَهمن ۾ وَهلور،

پوءِ ويٺو ڏِس تِنهن وار کي، جڏهن ظاهِر مَنجھ ضَرُور، آڻِيندو اُڀ دونهن کي، جو ڍَڪن ماڻهنِ مُور،

سُورن ڀَريو ساڙسو، سانيَمِ! اُهو سُور،

ڪر اسان کان دُور، اَسِين مَڃڻ وارا مُورِهين.

ڪِٿان عِبرت اُنهن لئي، آهي اُنهِئَ وار، جَڏهن آيو پَڌرو اُنهن کان،مُرسل مڻيادار،

پوءِ موڙيؤن مُنهن اُن کان، ۽ ٻوليائون ٻيهار، لڳت کان لاچار، آهي اَوس اُستاد اِي.

ڪُجھ وَقت ڪندڙ آهيون، درد اوهان جو دُور، اوهين آهيو اُن ڏِينهن ۾، موٽڻ وارا مُور،

پڪ پڪڙينداسون اُنهن کي، جنهين ڏينهن ضرور، بُڇڙن کان ڀَرپُور، اَسِين وير واريندڙ آهيون.

۽ فِرعون جي فِرق کي، آزمايو سون اڳوار، ۽ جڏهن آيو اُنهن کي، مُرسل مڻيادار،

ته سُپارِيو سائـِين جا، ٻانها مُون ٻِيهار، آءٌ اوهان هارِ، رَسُول اَمِين آهيان.

۽ مٿي نه چَڙهيو مُورهِين، صاحِب، کان ستار، آڻِيندَسِ اَوهان لئي، ڪا نِيشاني نِروار،

مُون ۽ اَنهنجي مالڪ جو، تَڪيو جھليمِ تڪرار، هِن کان ته مون کي، مُفت ڪريو سنگدل سَنگسار،

نه آڻيو اعتبار، ته به مون کان گوشي گُذاريو.

پوءِ سَڏيائـِين سائينءَ کي، هِئَ قوم بِنَہ بَدڪار،

پوءِ ڪاھِ ڪارِئَ رات ۾ مُنهنجن ٻانهن سان ٻَهار، پُٺيان اَنهنجي پَوڻا، تڪرارِي تڪرار،

ڇَڏ سُڪٖي ئـِي ڇاڙھ کي، ٿِي مَنجھان ٻار ٻَهار، هِئَ سارِي فوج فُجار، لهوارِي لهرِيَنِ ۾.

بيشڪ ڇَڏيائون، باغ ڪَئـِين، ۽ تَڙ تَرايون تار،

۽ پوکون، وَلهار ڪَئـِين، ۽ ماڙيون مَڻيادار،

۽ قِسمِين قِسمِين نِعمتون، جَن ۾ سَرها سَڀ ڄمار،

اِنپر ڪَئـِي سون اُن تي، ٻِي قوم قبضيدار،

پوءِ اُڀ نه رُنو اُنهن، نَه زمين زاروزار، ۽ هِت نه هئا هِڪوار، مُهلت وارا مُورهِين.

۽ اَسان ڪيو آزاد، جُٺ جھڙي جَنجال کان،

پڻ فَسادِي فِرعون کان، اِسرائـِيل جو اَولاد، بيشڪ سو بيداد، هو اَصِلي اَڻهوندن مان.

۽ عالَمن ۾، عِلم مَٿي، ڪيوسونِ ڀَلو بَحال،

۽ عَطا ڪيونسون اُنهن کي، اُهي نِشانيون نِهال، جَن ۾ اُنهن نال، هُئو آزمودو پَڌرو.

هي چَون ته

مَرڻ نه اَسان جو، مگر پهرئـِين پُور، ۽ اَسِين اُٿڻا نه آهيون، موئي پُڄاڻا مُور،

جي آهيو سَچا ضرور، پوءِ اَبا اَسان جا آڻِيو.

هي ڀَلا، ڪِ قوم تُبَّع جي، ۽ تِنيان اڳ تڪرار؟ ماري ڇڏياسون مُورهين، جَن جو پَتو، نَه پار، بيشڪ سي بَدڪار، هُئا هَلندڙ ٻاهِر حُڪم کان.

۽ اَسان نه اُڀ، ڀُون جوڙيا، ٿِي بازِيگر بيڪار، ۽ جيڪي جوڙون اُنهن ۾، ۽ جوڙيا سون جِنسار،

مگر ڪِنهن مَقصدسان، قائـِم برقرار، پر گھڻا مَنجھانِ گينوار، مَقصد نه ڄاڻن مُورهين.

موقع مِڙن جو مُورهِين، آهي ڏِينهن آچار،

جڏهن دوست هِڪ ٻئي دوست جو، نه لاهي ڪو لاچار، ۽ نه وَسِيلو وَهار، وَرندنِ، ڪو تِنهن وار ۾.

مگر جنهن سان مِهر ڪئـِي، اَللهُ جَلَّ شان، سٻر سو سُلطان، مِڙيان مِهربان گھڻو.

ٿُوهر

ڏُٿ ڏُهاريِين،

پيٽن ۾ جنهن پَر، ٽامون رَهي ٽَهڪندو،

ڪوسو ڪَڙهي ڪَر،

جَھليوسِ پوءِ گِھليوسِ، وِچکان، ڄيري ڄَر،

پوءِ پَلٽايو پاڻي باھِ جو، مَٿان سَندسِ سِر،

تون وَڏيرو وَڏ ڌَڻِي، مَزو مان مَر،

جِنهن ۾ وَهم ڳَنڍيان ويتر، سو هاوِي حاضِر آھِ هِي.

ساڪِن سُکي هَنڌ ۾، پُورا پَرهيزگار،

باغن مَنجھ بهشت جي، ۽ چشمن ۾ چوڌار،

پَهرِين پَٽ سَنهون، ٿُلهو، سامهان سِيڻ سَنگھار،

۽ اِنپرء پَرڻايوسون اُنهن کي، نارِيون نيڪ نِبار،

مَنجھسِ هَر ميوات لئي، ڪوٺِين بَرقرار،

نه چَکنِ مَنجھسِ موت ڪو، موت مَهندئـِين ڌار، ۽ بَچائـٖين بَند باھِ کان، ڪَرم سان ڪَلتار،

ڏاج ڪَنان ڏاتار، سَڀِنيان وَڏِي سوڀ اِي.

آسان ڪيوسون اُن کي، تُنهنجِي ٻُولِي مَنجھ ٻِيهار، ته مانِ پرائـِين پاڻ ڪِي، پَڙِهي هِئَ پَچار،

ويٺو ڏِس ڪا وار، هِي بِه ڏِسن ڪو ڏِينهِڙو.