ڄاڻي حق حٰمٓ کي،

هي آهي ليک عيان،

اِن لئي عربي زبان ۾، ڪيوسون قُرآن، تان پاڪ پَڙِهي بيان، سوچيو سَچِئَ ڳالھ کي.

۽ قابو مُنڍ ڪِتاب ۾، اَسان وَٽ اُهو، سمجھدار سُونهو، بِلڪُل بُلند شان ۾.

اَسين ڇا، اَوهان کان، موڙِينداسون مذڪور؟ اَوهِين مُورک مُور، قوم اَجائـِي آهيو.

۽ موڪلياسون مَهندِيَن ۾، ڪَئـِين مُرسل مڻيادار،

۽ اَچينِ اَصل ڪو نه ڪو، نَبِي نيڪ نِبار، مگر، هٖي مَڪار، مَٿانسِ ڪَندا هُئا مَسخريون.

پوءِ اُنهن کان جوڌا جنگ ۾، ماري ڇَڏياسون مُور، ۽ مَهندِيَن جو مَذْڪُور، اَکِيَن اڳيان گُذري چُڪو.

۽ جي پُڇندينِ ته پَيدا ڪِنهن ڪيا، هي اُڀ، ڀُون عَجب اسرار! مَهندان چَوندا مُورهين، ته جوڙيُنِ تِنهن جَبَّار، جو اَپر عِزتدار، سَمجھندڙ سَڀ ڳالھ کي.

جنهن بَنايو ڀون کي، اُوهان ڪاڻ وِڇاڻ، ۽ رَستا راهون اُن ۾، ڪيائـِين اَوهان ڪاڻ، سُونهو تان سُڄاڻ!، پَنهنجي گَھر ۽ گام کي.

۽ جنهن آب اُتاريو اُڀ کان، مُوجب پُوري ماڻ، پوءِ سُڪي سانٺي شهر کي، جياريو سون جِنهن ساڻ، اِهڙي ئـِي اُهڃاڻ، ڪَڍبا اَوهِين قبرن مان.

۽ جنهن جوڙيا سڀ جوڙا، ۽ جوڙئـِين جام اَوهان لئي، ٻيڙا ۽ گھوڙا، جَن تي سَدا ڪريو سُواريون.

تان پُورا وِهون پُٺين تي، تِهانپوءِ تڪرار، ساريو پَنهنجي سائـِينءَ جا، ڪرم برقرار، جڏهن سَوَلا مٿن سواٿيا، ۽ وراڻيو تنهن وار، ته پَڪ پاڪائـِي اُن کي، جنهن اَسان هِيڻن هار، جنهن هِي گھوڙا، ٻيڙا ڪري، ڏِنان تهدِل تابِعدار، ۽ نَه ته نه آهيون، اَسِين اُن کي، وارڻ وارا وار،

۽ پنهنجي پَروَر پار، اَسِين مُورهِين آهيون موٽڻا.

۽ جوڙيؤن جُزو اُن جو، سَندسِ پُڄارِيَن مان پَڪ، بي شُڪرو بي شڪ ماڻهو آهي مُورهِين.

ڇا جيڪي جوڙئـِين تِنهن مان، ڌِيون ڌُئائـِين پاڻ ؟ ۽ ڪُونڌر اوهان ڪاڻ، پَروَر پاڪ پَسند ڪيا.

۽ جڏهن اُنهن مان هِڪ اِنسان کي، مِلِي ڌئَ جي ڌِير، جِنهن جوڙي مِثال ڏِنو، صاحِب لاءِ سُڌِير، ته مُنهن ٿِئَسِ نِير، ۽ اَندر کاڌل آھِ سو.

ڇا، ڄائو سو ڄَڻ جو پَلجي پَٽورِيَن ۾؟ ۽ نه سامهون ڪِنهن به سَڄڻ، ٻاهِر ٻولِي ٻولڻو.

ڇا، مَلڪن ٺَهرايون مادِيون، جي ٻاجھاري جا ٻانها؟ ڇا، ساکي سَندنِ جوڙ تي، هُئا ڌُر کان ديوانا؟ وِهلو لکنداسون وَهِئَ ۾، سَندنِ بيانا، ۽ مُقرر مَستانا، پُڇاڙِي پُڇائـِبا.

۽ چي، گُھريو هُوند غفار، ته پٽيِين نَه پُوڄيوسون اُنهن کي، اُنهن کي اِن ڳالھ جِي، سُڌ نه سَماچار، ڪارن ڪُوڙن ڌار، ٻِيو ٻولِين ڪِين ٿا.

ڇا، اُنهن کي اڳي ڪتاب، ڪو بَخشِيوسون بيشڪ، هي پَڪڙِيندڙ پَڪ آهِن، پوءِ اُن کي.

بَلڪ چَيائون ڪِنهن پَرتي، پاتاسون پَنهنجا پِئَر، ۽ پُورا مَٿي پـير، اَسِين اُنهن جي آهيون.

۽ اَسان توکان اڳ ۾، گوهر! مَنجھ ڪِنهن گام، نه موڪليوسون مُورهين، ڄاڻوئـِي ڪو ڄام، مگر مُکِيُن اُن جي، ڪَهيو هِي ڪَلام، ته پاتاسون پِئَ پَنهنجا، لَمندڙ مَٿي ڪِنهن لام، تابِع آهيون تمام، تَن جي پَريَن جا، پُريُن کان.

چي، آندمِ توءِ اوهان لئي، صَحِي سواٽو سَير، اِن کان ته اَوهان جنهن تي، پاتا پَنهنجا پيئَر، چي، جنهن سان مُڪاوِيا مٿير!، اَسِين اِنڪاري اُن کان.

اَسان پوءِ اُن سان، پارِي پاڙو جَھاڙ، پوءِ پَس ڪِيئن آھِ پَڇاڙ، ڪوڙن ڪافرن جي.

۽ اِبراهيم اَبِسيَسِ کي، وراڻيو جِنهن وار، پڻ سَندسِ ذات جماعت کي، ته پوڄيو جَن پينار! آئون تَن کان آهيان، بِنہ بَرِي بيزار،

مگر مون کي مِهر سان، جوڙيو جنهن جبار، پوءِ سَنئـِين سُهائـِيندمِ، قادِر برقرار،

۽ ڪيائـِينسِ سَندس ڪٖيڙ ۾، باقِي يادگار، ان آسري آڌار، ته وَرن وَهِينءَ واٽ تي.

پَر اُنهن کي ۽ سَندنِ اَبن کي، مَزا ماڻائي ڳَچ، تان آيُنِ صَفا سَچ، پڻ پيغمبر پَڌرو.

۽ جڏهن آيُنِ سَچ سارو، ته چيائون اِهڙي چال، هِي ڪُوڪٽ ڪو ڪارو، ۽ اَسِين اِنڪاري اُن کان.

چي، هُوند هِي قُرآن، ٻِن ڳوٺن مان لاٿو ويو! ڪِنهن مَرد وڏي مان تي،

ڇا، اِهي اِنسان!، تُنهنجي ربَّ جي رحمت جا، ڏيھ ۾ وِراهن ڏان؟ اَسان اُنهن وچِ وِراهيو، گُذران بي گُمان، ڪِن کي ڏِناسون، ڪِن مٿان، درجا دَرجھان، ته بعض بنائي، بعض کي، سِپاهِي، سُلطان، ۽ درجا ڌَڻِي دَيان، مِهتر تَنيان مِڙِين جو.

۽ ماڻهو نه هُئن مُورهِين، هِڪ جماعت جيڪر، ته ڦِري جو ڏاتار کان، ته ڪريون ها تِنهن ڪر، ڇِتيون گَھرن، رُپي جون، ۽ چاڙهيون چڙهن جَن سر،

ڪريون دَرڪوٽن جا، سَندا سونَ سَکر، پڻ سُهڻيون سيجون، جَن تي، ڏِين ڀَلير،ڀر،

۽ اِي هَمہ هِن جھان جو، ٻَٽي ڏِينهڙا ٻَر، تُنهنجي رَبَّ، وٽ رَهبر، ستن لئي ساڻيھ ٻِيو.

۽ جيڪو تڙيل ٿئي، سارڻ کان سُبحان، ڪريون شامل اُن سان، شامتِي شيطان، پوءِ هر ڪِنهن ماڳ مَڪان، سَندسِ ساٿِي، آھِ سو.

۽ سَندنِ ساٿِي اُنهن کي، روڪِين ڪنان راھ، ۽ ڀانئـِين هي بَدخواه، ته پاڻ پوري پير تي.

تان جڏهن اَسان وَٽ آئيو، اُتي تِنهن اُتو، ته ڇيٽو اولھ، اوڀر جو، هو هُوند! وِچان مون ۽ تو، اِهڙو دوست دَتو، بُرو بورائُو ٿيِو!

۽ جڏهن اَوهان جاڙون ڪيون، بي شڪ برقرار، ويڙھ وَٽابو آن کي، هِن وار نه ڏئي ڪا وار، ڀيڙا ڀائيوار، آهيو سَڀ عَذاب ۾.

ڇا، ٻوڙن تون ڪِ ٻڌائين، يا انڌن لائين لَڙھ؟ پڻ آهي جو اَلڙ، بِلڪُل پَڌرِئَ ڀُل ۾.

جي توکي ڪڍون، ڪِنهن پارڏي، تبه بنا فرق ڦير، وارڻ وارا وير، اَسِين اُنهن کان آهيون.

يا توکي، سو ڏيکاريون، جنهن جو ڏِيونِ ڏهڪار، پوءِ طاقتمند تڪرار، اُسِين اُن تي آهيون.

پوءِ پَڪڙ پَڪ اُن کي، جنهن جو ٿِينَئـِي وِير! وَحي، آهِين تون صَحِي، سِڌِي سَنواٽِئَ واٽ تي.

۽ تو ۽ تُنهنجِي نيات لئي، هِئَ نَصِيحت نِبار، سِگھو مَنجھ سَرڪار، ڇِڪبان سُوال سامهان.

۽ پُڇ ته مُڪاسون مَهند، توکان، جي مُرسل مڻيادار، ته ڪي مُقرر ڪيوسون مُلڪ ۾ دَرگاهون، ڌڻئَ ڌار، ته پوڄِين جَن پينار، مٿن ڪن مُجاوريون ؟

۽ موڪليوسون مُعجزن سان، مُوسٰى نَبِي مِهتر، فِرعون ۽ سَندسِ فِرق ڏي، پوپاٻوهِين اِن پَر، ته آئون پَڪ پيغمبر، ڏيهن جي ڏاتار جو.

جڏهن آندئـِين اَسان جون، نِشانِيون نِروار، ته تَن مٿان تِنهن وار، پيا ٽهڪ ڏينِ ٽوڪ سان.

۽ نيشاني نه ڏيکاريون، مگر جِھڙس کان جَبرِي، ۽ پَڪڙيوسون اُنهن کي، سزا مَنجھ سَڀَرِي، ته ڳَڻي ڳالھ ڳَري، وَرِي وَرن وَٿاڻ تي.

چي، جادوگر! ڪَر، تُنهنجي سائينءَ کي سُوال، جنهن مُوجب، واحِد واعداڪيا، نالير! تونال، ته هُونداسُون هَرحال، سُونهان سَنئينءَ واٽ تي.

پوءِ جڏهن ڏُورڪياسون ڏکڙا، ته پِياپُڇن اُهي اَنجام،

فِرعون سَندسِ فِرق ۾، ڦيريو ڍنڍرو عام، ڇا، مون لاءِ ناهي مِصر جِي، بادشاهِي ڀامِ! ۽ هيٺمِ هَلن جام، ناليون، ڇونه نهاريو؟

آئون خير، هِن خوار کان، جو ٻولي نَه چِٽو ٻَهار،

۽ اُتسِ اُتاريو هُوند وِيون،ٻانهيون سونَ ٻِيهار، يا مَلائـِڪ موچار، آيا گڏ اُنهِئ سان.

پوءِ ڪَنبائـِين سَندسِ قوم کي، پوءِ مَڃيون اُن جِي آڻ، هُئا اُهي اَڄاڻ، قوم بِنَہ ڪا ڍوڙ ڪا.

پوءِ اَسان کي ڏَمرايو، تَن ويرين جنهِين وير، پوءِ واريوسون تَن کان وير، ٻوڙياسون سڀ ٻار ۾.

پوءِ ڪيوسون ڪافِرن جو، اُنهن کي اڳواڻ، پڻ پوين لاءِ پَرياڻ، صَحِي ڪا سَمجھاڻِي.

۽ جڏهن عِيسٰى پُٽ مريم جو ڏِنو وِيو مِثال، ته اِجھو اُن تان قوم سَندئـِي، کِلي ٿِي خُوشحال،

چي، ڀَلو اُهو، ڪِ اَسان جا، ڀَلا بُت بَحال؟ نه ڏِنو مِثال سو مگر، جھگڙي جاڳائـِڻ نال، هِي جماعت ئـِي جَھڳڙال، اُهي مُورک آهِن مُورِهين.

توکي ڏِنئون مِثال، جو ناهي سو نِهال، مگر بندو، جنهن کي، ڪيو سون ڀَلو بَحال، ۽ ڪيوسونسِ مِثال، اِسرائـِيل جي اولاد لئي.

هُوند گُھريو سُون، ته آن بَجاءِ، مَلڪ مُقرر، بيشڪ ڪياسون، ڀُون ۾، وَسن واري سَر،

۽ هِي سُڌ ساعت سخت جِي، پوءِ اَصل اُن اَندر، شَڪ جو شڪار ڪِين ٿيو، پاريو مُنهنجِي پَر، هِڪ وار نه جِنهن ۾ وَر، صَحِي سَنِئين، ساواٽ اِي.

۽ پوءِ نه روڪينان راھ کان، شامتي شيطان، اَوهان جو عيان، بَدخواھ سو بُنياد کان.

۽ جڏهن عِيسى آئيون، صَحِي ثابتين ساڻ، چي، مون اوهان لئي، مُورهِين حِڪمت آنِدي هاڻ، ۽ جَن ۾ جھڳڙو پيا ڪريو، سي کوليان اوهان ڪاڻ، پوءِ ڊڄو ڌَڻِئَ کان پاڻ، ۽ هَلو سَندمِ حُڪمن تي.

ڌڻي مون ۽ اوهان جو، آهي سو اَلله، پوءِ پُوڄيوسِ، اِهائـِي راھ، سَنئين سائـِينءَ پار ڏي.

پوءِ ٽوليون ٽَڪريون پاڻ ۾، پوءِ حيف تَنجي حال، جَن جاڙون ڪيون جال، ڏُ کـئي ڏِينهن جي ڏُک کان.

نه ڪَڍنِ اِنتظار، مگر محشر وار جو، جا اَچي اُنهن تي اوچتِي، ڪڙڪي سِرڪپار، نه هُون، سي هوشيار، تنهن معاملي کان مُورهين.

دوست دُنيا جا، دوست جا، ويري اُنهِئَ وار،

مگر جيڪي مُتقِي، پُورا پَرهيزگار، اَڄ بَندا! نه ڀَو اوهان تي، ۽ نڪو غم غبار،

اُهي جَن اَسان جون، مَڃيون نِشانِيون نِروار، ۽ تهدِل تابِعدار، هُئا مَڃِيندڙ مُورهِين.

اَوهِين ۽ اوهان جون عورتون، گِھڙو مَنجھ گُلزار،

وِيندا گھڻو وِندرايا؛ وَرَنِ مَٿن هَر وار، سَنديون سونَ وَٽيون، ۽ پيالا هَر پار، جيڪِي گُھرن جِئَ، اُن ۾، تهدِل سو تيار، ۽ ٺرن نيڻن نار، اَوهِين هُوندا هميشه اُن ۾.

۽ اُهي باغ بهشت جا، ٿِيا حوالي هاڻ، تَن ڪَمايُنِ ڪاڻ، جيڪِي ڪيان جَھان ۾،

مِڙِئي مُلڪ مَلِير، سو ميوا مَنجھسِ مَلهار، هردم اَوهان هارِ، پوءِ کائو خُوشئَ سان اُنهن مان.

سَدا عذاب آگ ۾، پاپِيَن لئي پُور،

۽ اُهي بَند مَنجھسِ بي آسري، ۽ نه گَھٽبو مٿانِ مُور،

اَسان نه ڪيو اُنهن سان، ذَرو ظُلم ضَرُور، ۽ مورهِين مَغرور، هُئا پاڻهِين ڪَندڙ پاڻ سِين.

واڪا ڪيؤن تنهن وار، ته مالِڪ! مَر ته مارِينينون، پَروَر پاڪ تُنهنجو، ته ٻوليائين ٻيهار، ته آهيو اوهين آوار، وَر وَر وعدي ٽوڙڻا.

هرگز ثابِت حق کي آندوسون اوهان ڪاڻ، پَر اَڪثر اوهان مان هاڻ، بُرو ڀائيندڙ حق کي.

ڇا، قط ڏِنئون ڪم ڪار کي، پوءِ قط ڏئين اَسان جِي ڪار،

ڇا، پاتئون ته اَسِين اُنهن جو، نه ٻُجھون مَنجھ، ٻَهار؟، مُرسل اَسان جا مُورهِين، وَٽِن وِهِي وَٽ دار، لِکڻ لِکڻ هارِ، جيڪِي وَهِي واپري.

چئو، جيڪر ڪُونڌر ڪو، هو سائـِين سَٻاجھي ڪاڻ، پوءِ آئون هُجان پاڻ، پهرئـِين پُوڄارين مان.

اُڀ، ڀُون، عَرش فَرش جو، بادشاه بيشڪ، پاڪ تِنهن کان پَڪ، جو ڳالهائـِين، ڳهيلڙا.

پوءِ ڇَڏ تَنِين ڇُلنگار، بَڪَنِ ۽ ڪَن بازِيون، تان، جو ٻولائـِجٖينِ ٻِيهار، ڏِسن تِنهِين ڏِينهن کي.

۽ اُڀ اَندر دَرٻار، سو پڻ ڌَرتِي تي دَرٻار، ۽ اُهو حِڪمتِي هوشيار، ۽ سَمجھندڙ سَڀ ڳالھ کي.

۽ بيحد ڀَلايون اُن جون، جِنهن جو نه اَنت شُـمار، اُڀ، زمينون جِنهنجا، پڻ جيڪِي مَنجھسِ جِنسار، ۽ تِنهن وَٽ، ساعت سَخت جِي، صَحِي سَماچار، ۽ توهان کي تڪرار، هرگز اُن ڏي هَلڻو.

۽ سي نَه سُفارش جَا ڌِڻِي، جَن دانهيو، ڌَڻِي ڌار، مگر صفا سچ جِي، جِنهن ڏنِي، ساک سَچار، پڻ پُورو پَتو پار، هُجي اِذن جو اُنهن کي.

۽ جي پُڇندينِ ته پيدا ڪِنهن ڪيان؟ چوندا چِٽو ته اَلله، چئو، ڪيڏانهن اي گُمراھ!، پوءِ ڦيريا وَڃو فريب سان.

۽ ساک سَندسِ، ته سانَيمِ! هِي ميڙ نَه مَڃي مُور،

پوءِ مُنهن موڙ اُنهن کان، ۽ چَئو چڱو ضَرُور، پوءِ مِڙوئـِي مَذڪور، سَمجھي وِيندا سِگھڙي.