حٰمٓ

عٓـسٓـقٓ کي، ڄاڻي ڄاڻڻهار،

اِن پَر وَحي موڪلي، تو ۽ اَڳـيَن پارِ، صاحِب رَبّ، سَتار، جو سَٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

اُن لئي اُڀ ۽ ڀويُون، پڻ جيڪا مَنجھنِ جوڙ، ۽ اُهو تَوَنگر توڙ، وَڏِي وَڏائـِئَ جو ڌَڻِي.

اُڀ ذَري گھٽ اُنهن مَٿان، ڦاٽن ڦارون ڦار، ۽ مَلڪ سَندنِ مالِڪ جا، ڳائـِن ڳُڻ نِبار، ۽ مڱن مَعافِيون تَن لئي، جي ڀُون ۾ بَرقرار، صاحِب رَبُّ، سَتار، سو مَرهِيندڙ ۽ مِهرڀَريو.

۽ جَن اَجھا ۽ اَوليا، ڌاريا اِنهيان ڌار، اَلله پاڪ اُنهن تي، چونڪِي آهي چوڌار، ۽ سَونپِيَل سَنڀاليدار، تون اَصل ناهِين اُنهن مٿي.

۽ ڪَيوسون قُرآن عرِبي، اِنپر ته ڍول ! ڊيڄار، اُن سان مُک ڳوٺ کي، پڻ اُن جون ڪَنڌيون، ڪِنار، ۽ ميلي مَحشر ڏِينهن کان، جنهن ۾ وَهم نه وار، ڪا جوڙي جَنَّت پار، ۽ ڪا ٽولِي ٽانڊي وِچم.

۽ قادِر گُھريو ڪَر، ته ڪَيائـِين مِڙِئي ميڙ يَڪو، پَر پَروَر پنهنجي ٻاجھ ۾، جنهن کي گُھري، ڏيٿو گَھر، ۽ نه ٻيلِي، نه ڏِيندڙ ٻَر، ڪو ڏُکـئي ڏِينهن ڏکوئـِيندڙِين.

ڇا، اولا ۽ اَولياء، ڌاريؤن اِنهيان ڌار؟ پوءِ جو مُئا جِياري مُورهِين، ۽ اَللهُ اُهو آڌار، ۽ سوئـِي رَبُّ، ستار، قادِر هَر ڪم ڪار تي.

۽ ڪهڙي ڪِنهن ڪَم ڪار ۾، توهان ڪيو تڪرار، پوءِ آخِر اُن جو فيصلو، آهي پَروَر پاري، سائـِين مُنهنجو سو ڌَڻي، جنهن کي سونپيمِ سڀ ڪم ڪار، ۽ موٽان ڏانهسِ مُورهين،

ٻِيا طرف ڇَڏيمِ تڪرار، اُپائيندڙ اُڀ، ڀُويون، نَئـِين سِر نِروار، جوڙئينِ جوڙا، جويُون، اَوهان مان اَوهان هار، پڻ جوڙا جانور مان، جوريا جوڙڻهار، اوهان کي انهئَ ۾، پکيڙِين هَر پارِ، جِھڙسِ ناھ جھان ۾، جِنس، ڪو جِنسار، سڻندڙ سو ستار، پڻ ڏِسندڙ ساري ڏيہ کي.

ڪُنجون اُڀن ۽ ڀُون جون، ان جي هَٿ هَموار، وَڻيسِ وَڌائي رِزق تِنهن، جنهن کي گُھري جبار، ۽ ڪِنهن تي تنگ ڪري تڪرار، سو سَمجھندڙ سَڀ ڳالھ کي.

ڌڻئَ اوهان لئي دِين ڪيو، قائـِم برقرار، جنهن جي ڪيائـِين نوح کي، نصِحيت نِبار، ۽ جو توڏي ڪيوسون وِير! وَحي، پڻ جيڪا پاڪ پَچار، عيسٰى، موسٰى ۽ اِبراهِيم کي، آڇِيسُون اِظهار، ته قائم ڪريو دِين کي، ۽ نه ٿِيو تِنهن ۾ ڌار، جنهن ڏي ڪوٺينِ ڪافِرِين، سو بَڙو مَٿنِ بار، ڌَڻِي نه ڌُڻي تِنهن کي، جنهن کي گُھري غَفار، ۽ تِنهن سُهائـِي سَئون پار، جو موٽي ڏانهسِ مورهِين.

۽ نَه ٿيا ڌُريؤن ڌار، مگر مُقرر اِن پُٺيان، ته آئـِي اُنهن کي عِلم مان، صَحِي سَماچار، هِڪ ٻِئي سان هوڏ ڪري ۽ مَطلب ماڻڻهار، هُوند وَهَيو نَه، تُنهنجي والِئَ کان، قَلم بَرقرار، مُقرر مُدت پارِ، ته وِين نِياءُ نِبيرِيو. ۽ اُهي، جَن عَطاٿيو، تن کان بَعد ڪتاب، آهن اُنهِئَ باب، گُمان گاڏهِين شڪ ۾.

اُنهِئَ پر پُوڪار، پَنهنجي پَروَر پاڪ کي، ۽ جِيئن اَمر ٿئـِي، اُنتي پُختا پير بِيهار، ۽ هَل نَه سَندنِ سَڌنِ پُٺيان، ۽ چئو، آندمِ اِعتبار، اَلله جي اُتارِيا، نُسخا نُور، نِبار، ۽ اَمر ٿِـيُمِ ته اَوهان وِِچ، ڪريان عدل سان آچار، اَسان جو ۽ اَوهان جو، هِڪ پَروَر پالڻهار، اَسان جا ڪَم اَسان لئي، اَوهان جا اَوهان هار، اَسان ۽ اوهان وچ ۾، ٻِي ٻولِي ناھ ٻِيهار، پَنهنجو پَروَر پاڪ ڪندو، ميلو مَحشَر وار، ۽ اُن ڏي آخِرڪار، هرگز آهي هَلڻو.

اَجايو اَلله ۾، جي تَڙيل ڪَن تَڪرار، جنهن بَعد بيشڪ ڪيو ويو، اُنهِئَ لئي اِقرار، باطِل بات اُنهن جِي، بَحث سَندنِ بيڪار، مالِڪ وَٽ مُورهِين، ۽ مٿن ڏمر ڏاتار، آهي اُنهن هار، سُورن ڀَريو ساڙ ڪو!

اَلله جنهن اُتاريو، ڪامِل هِي ڪِتاب، سَچ تي ۽ ساهمِي؛ ۽ ڪِنهن ڏنِئي سُڌ صَواب؟ ته هرگز روز حساب، اوڏي اُهکِي وار سا.

تِنهنِ لئي تَڪڙائـِين گھڻو، جي نه مَڃِيننَسِ مُور، ۽ ڏَرندڙ اُن کان ڏِيل ۾، مَڃيو جَن مَذڪور، ۽ ڀانئـِن ته برحق آهي سا، مُقرر مَنظور؛ سَمجھ ته، جيڪي ساعت ۾، وَهم رَکن وَهلور، مُنجھيل سي مَجبور، ڪِنهن ڏولائي ڏور ۾!

سائـِين سَٻاجھو گھڻو، سَندسِ سپاهِيَن ساڻ، جنهن کي گُھري جَلَّشانہ، سُرهي ڏيئي سانجاڻ، ۽ پُهچ وارو پاڻ، جابِر ڪُل جهان تي.

جو پوک گُھري پَرلوڪ لئي، ته پوک وَڌايونسِ پاڻ، جو کيڙي، پوکي کيٽ کي، دُنيا دُرڙِي ڪاڻ، ته ڏيونسِ مَنجھانسِ ڏاڻ ، ۽ پُورِي نه سَندسِ پَرلوڪ ۾.

ڇا، سانئيَنِ سَندنِ دين مان، ڪي پَريون ٺاهيون پاڻ، اِجازت نه ڏِنِي جَن جي، صاحِب سُرت سُڃاڻ، قلم قضا جو هُوند نه هُئو، ته حُڪم ڪيو ويو هاڻ، ۽ هاڃيڪارن ڪاڻ، سُورن ڀَريو ساڙڪو!

۽ ڏسندِين تون ڏاڍن کي، هارِيَل تِنهن هارِ، جو پاڻ ڪيائون پورهيو، ۽ اُهو اَچڻو مَٿِن آزار، ۽ جَن مَڃيو ۽ چڱا ڪم ڪيا، داخِل دلقرار، باغن مَنجھ بهشت ۾، تَنين لئي تيار، طلب ڪن جنهن طعام جِي؛ سائـِين وٽ ستار؛ آهي وَڏو اِظهار، ڀالن ۾ ڀال اِهو.

اُهو آهي، جِنهن جِي خدا ڏيٿو کِير، سَندسِ سپاهِيَن کي، وِسهيا جيڪي وِير، ۽ ڪيون نيڪ ڪمايون، چئو لاڳ نه گُھران ٻِئو لِير، مگر محبت مائـِٽِي، عَزازت اَڪسير، جو نيڪي ڪري، ته نيڪِئَ ۾ سُڌاريون سُڌِير، قادِر رَبُّ قَدِير، مَرهِيندڙ ڳُڻ موکڻو.

ڇا، ڪَهن ٿا ڪُفار، ته ٺاهِين ڪُوڙ ڪَرِيم تي؟ مُهر تُنهنجي مَن تي، جي گُھري ته هَڻي غفار، ۽ ناحق نيئي ۽ حق کي، ڪيي بَرقرار، پَنهنجي ڪَلمن سان ڪَلتار، سو سَمجھندڙ سِينن واريون.

۽ سو سَندسِ سپاهِيَن جِي، ميڙ مَڃي ٿو مُور، ۽ ميٽي مَدايَن مان، ڪوڙين عيب قُصُور، ۽ معلوم تِنهن کي مور، ڪريو جيڪي ڪمڙا.

۽ مَڃي تَن جِي، جَن مَڃيو، پڻ چڱا ڪيون ڪم ڪار، ۽ ڪَرينِ پَنهنجي ڪرم سان واڌُو ويرو تار، ۽ آهي اِنڪارِيَن هار، سَزا ڪا سَخت ڳَري!.

۽ سائـِينءَ سَندسِ سپاهِيَن، هُوند کاڌو ڏِنو کوڙ، ته بِلڪل وِڌائون ڀُون ۾، وَڏو ڪو وِڳوڙ، پَر وڻيسِ اُتاري اُنهن لئي، تور پَٽاندڙ توڙ، سوجانچِيندڙ پَنهنجِي جوڙ، ۽ ڏِسندڙ ساري ڏيہ کي.

۽ اُهوئـِي آهي سو، جو لاهي مينگھ مَلهار، جنهن بعد ماڻهو مِينهن مان، ٿيا نا اُميد نِبار، ۽ ربَّ پنهنجي رحمت کي، ٿو پکيڙي هر پار، ۽ سو سڀ جو سَنڀاليدار، سدا ساراهيل گھڻو.

۽ اُنجي اُهڃاڻن مان، اُڀ، ڀُون عجب اسرار، ۽ جيڪي کيڙائو اُنهن ۾، پکيڙيائـِين هر پار، ۽ سَندنِ ميڙڻ تي مُختيار، سوارو سو، وڻيسِ تڏهن.

۽ جڏهن رَسيو جھان ۾، ڪو اوهان کي آزار، اَنهنجي هَٿن، جي ڪيا، اُهو اِن آڌار، ۽ صاحِب ربُّ، ستار، گھڻن کان گُذر ڪري.

اَوهين نه آهيو ڏيھ ۾، ڏاڍا ڪنان ڏاتار، ۽ نه يار، نه مَددگار، ڪو اوهان جو اَلله ري.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، دنگيون مَنجھ دَرياءَ، ڪَر ڏاڍا ڏُونگر ڏيھ ۾،

جي وڻسِ ته جَھلي واءَ، ته اُن پاڻِي جي پُٺ مٿي، بِيٺا رَهو بَرجاء، اُن ۾ عبرت آءِ، هَر سَهندڙ شُڪر گُذار لئي.

يا اُونڌو هَڻي اُنهن کي، سَندنِ ڪَمَن ڀَر ڪَلتار، صاحِب رَبُّ، سَتار، گَھڻن کان گُذر ڪري.

ته اَسان جي ثابِتيَن ۾، جي بَحث ڪَن بيڪار، هرگز نه تَن هارِ، ڪِٿي ڪُنڊ پناھ جِي.

پوءِ جو ڪُجھ مِليا مال، سو نفعو ننڍِي ڄَمار، ۽ جيڪِي آهي اَلله وَٽ، سو بِهتر برقرار، جي وِسهيا تَن واسطي، ۽ چڱان ڪيؤن ڪم ڪار، ۽ بَرسِر رکن بار، سائـِينءَ سَندِن سُبحان تي.

۽ جي وَڏِين بَدِيَن ۽ بَد چال کان، دائـِم رهن دُور، ۽ جڏهن ڪاوڙائـِن ڪِنهن کَڻِي، ته معافِي ڏِيَنِ مُور،

۽ سَندنِ صاحِب پاڪ لئي، ڪَن مِڙئـِي مَنظور، ۽ سَڀڪو ڪم، سَندنِ صَلاح سان ۽ پڙهيو نِمازون نور، ۽ زڪوٰتون ضَرُور، ڏِينِ، ڏِنون سُونِ تِنهن مَنجھان.

۽ جڏهن جاڳيو جھڳڙو، ته وَرنِ ٿا وَلهار،

۽ بَدِي، بَدلو بَدِئَ جو، جِھڙسِ پُور پار، پوءِ جِنهن مُورهِين مَعاف ڪيو، ۽ صُلح ڪيو سَچار، پوءِ آهي اُجورو اُن جو، صاحِب سِر سَتار، پَر وَر ڏِئي نه پِيار، ڏاڍَن ڏيہ ڏُکوئـِيندڙِين.

۽ جنهن پُٺ ڀَرائي، تِنهن پُٺيان، ته ساڻسِ ٿيو ڪَلُور، ته هرگز نه حُجت تَن مَٿي، حُجت تَنِين تي مُور،

جي مُفت ماڻهن ساڻ ڪَن زِيادتيون ضرور، بِگيڙو وِجھن بي واجبِي، ڀُون ۾ بي شُعور، ته ساڙ سراسر سُور، مُقرر تَن لئي مُورهِين.

جِنهن سِر تي سَٺو سُور، ۽ معاف ڪيو قُصور، ته آهي اِي ضرور، پَڪن پُختن ڪَمن مان.

جنهن کي رَبَّ روليو، پوءِ ساڻِي سَندسِ ڪاڻ، اُن پُڃاڻا ناھِ ڪو، ۽ ڏِسندِين ڌاڍن ڪاڻ، جڏهن ڏِسَن عَذاب کي، چَون ته هَي هَي! هاڻ، وَرِي ڏانهن وَٿاڻ، ڪا وَهِين آهي واٽڙِي.

۽ ويکِيندين تِنهن وار، جڏهن اُن تي آڻبا، هاڻو هِيڻائـِي کان، ڪن زاريون زارو زار، آڏئَ اَ ک ڪُنڊ مان، پَسن اُنهئ پار، ۽ جي وِسهيا، تَن وَراڻيو، ته کُٽا سي خوار، جَن پالهو ڪيو پاڻ کي، ۽ گھاٽي ۾ گَھر ٻار، مَهندان مَحشر ماڳ ۾، هرگز ٿي هوشيار، ته هُوندا هاڃيڪار، عُمر ڀَر عَذاب ۾.

۽ اَجھا، اولا، اَولياءَ، نه هُئا ڪي تَن هارِ، جي سائـِينءَ سوا، تَن جِي، ڪَن وِچان ٻئي واهار، جنهن کي رولي روه ۾، مالڪ رَبُّ، مختيار، تَنِين لئي تڪرار، پوءِ ناھِ گَھٽِي گھيڙ ڪو.

پَنهنجي آگي لئي اَ ڳي ڪريو، قَبول ۽ مَنظور، ته اَچي ڏِينهن ڏاتار کان، جنهن موٽڻ ناهي مور، اُن ڏِينهن نه اڳهان جو ڇوٽڪو، نه واھ ڪا وَهلور! ۽ نه ذَرو زور ضرور، اوهان کي اِنڪار جو.

پوءِ جي مُنهن موڙيؤَن، ته توکي نَبِي نور! تَن جو تَلهِيدار ڪري، نه موڪليوسون مُور، پَڌرو آهي پُهچائـِڻو، تولئي هِي مَذڪُور، ۽ جڏهن مَزو چکايوسون مِهر جو، ماڻهؤ کي مَغرور، ته ڏِسِي ڏاڍو خُوش ٿيو، وَهسيو مَٿسِ وَهلور، ۽ جَڏهن ڪارڻ ڪَئي اُن جي، پُهتسِ ضَرر ضُرور، ته بَندو بي شُعور، بي قدر ڪُوڙو آھِ ڪو.

آهي اُڀن ۽ ڀُون جو، سڀ مُلڪ مالِڪ هارِ، جوڙن جوڙي، جِيئن گُھري، جوڙي جوڙڻهار، وَڻيسِ تِنهن کي وَنيون ڏي، وڻي مَرد موچار،

جوڙي جوڙا پُٽ، ڌِيئون، وَڻيسِ سَنڍ ڪري ستار، سو صَحِي سَمجھدار، قادِر هر ڪم ڪار تي.

۽ مُور نه ماڻهوءَ هارِ، ته اَلله ڳالهائي اُن سان، مگر وَسيلي وَحئَ جي، يا پَردي کان ٻاهار، يا موڪل سَندسِ سان موڪلي، ڪو مرد مُرسل مڻيادار، ڪري اِلهام اُن ڏي، گُھري جِيئَن غفار، سو مٿاهون مُختيار، حِڪمتي هوشيار گھڻو.

۽ رُوح پَنهنجي اَمر مان، موڪليوسون نِئـِي مُور، سَمجھندو نه هُئـِين ته، سِٽ ڇا، ڇا مَڃڻ جو مَذڪور، پر اُن کي تِنهن اِنسان لئي، ڪيوسونِ نِسورو نُور، پَنهنجي پُوڄارِين مان، جنهن کي ڪريون مَنظور، سَهايونسِ واٽ سَنئين، اُنهي ساڻ ضرُور، ۽ هرگز تون حُضور!، ٿو سُهائـِين سَنئينءَ ڏي.

واٽ اُنهِئَ واحد جِي، جنهن جا سَڀ جھان، جيڪي آهن اُڀن ۾، پڻ ڀُون ۾ بي گمان، سَڀ فيصلا فرمان، موٽن اُن ڏي مورهِين.