حَقِيقَت حٰمٓ جي، ڄاڻي ڄاڻڻهار،

آهِن ڪتاب قديم مان، هِي اُتارا اِظهار، پاران پَروَر پاڪ جي، سو سَٻر، سَمجھدار،

بَديون بَخشِيندڙ، توبه سان، ڪندڙ معاف مَيار، سَزا ڏِيڻ ۾ سَخت گَھڻو، سَدا شاهوڪار، ٻِيو ڌَڻِي، نه اُن کان ڌار، آخِر به اُن ڏي هَلڻو.

آيتن ۾ اَلله جي، تَن ڌاران، دَڙي نه ڪير، ڦِريا جي فَرمان کان، پِوءِ ڌُتارئـِي نه دِلير! سَندنِ سفر سَير، شَهرِين، بَحرِين شانَ سان.

اُنهن کان اڳڀرو، ڪوٺِي ڪُوڙي ڳالھ، قوم نوح نِهال، پڻ تَن پُڃاڻا نِپٽ ٻِيا. ۽ هَر پَنٿ پَہ پَچائـِيو ، پَنهنجي پَيغمبر ڪاڻ، تان بَند ڪَنِس ۽ بَحث ٻَڌئون، بِلڪُل باطِل ساڻ، ته ساڻسِ صَفا سَچ کي، هيٺ هَڻِي ڪَن هاڻ، پوءِ پَڪڙِيُمِ اُنهن کي پاڻ، ڏِس قهر مُنهنجو آھِ ڪِيئَن.

۽ حُڪم تُنهنجي رَبَّ جو، ثابِت ٿِيو صَحِي، اِهڙِئَ پَر اُنهن مَٿي، جي وِيا، ڪُفر ڏانهن ڪَهِي، آھِ حقَيِقت هِي، ته اُهي آهن ڀاتِي باھِ جا.

اُهي، جي کڻن عرش کي، يا چونڪِي سَندسِ چوڌار، وَڙ پَنهنجي والِئَ جا، ڳائـِن نِج نِبار، مَڃِين مُدامِي اُن کي، قَلب ساڻ قرار، مَعافِيون مَڱن اُنهن لئي، جَن آندو اِعتبار، پَنهنجي ٻُجھڻ ۽ ٻاجھ سان، سانَيِم! ربّ، ستار، ڪُل شئِ کي ڪَلتار!، پُورِي پَئـِين پاڻ تون. پوءِ مَرِھ تَن، جي موٽيا، پڻ وَرتـؤن تُنهنجِي واٽ، ۽ ڪَنان آڳ اُساٽ، رک اَمن ۾ اُنهن کي.

ڌَڻِيَمِ! داخل تَن ڪَرِين، مَنجھ باغَن بَقادار جَن جا ڏِنئـِي جَھان ۾، اُنهن کي قول قرار، پڻ اَبن مَنجھان اُنهن جي، جَن چڱا ڪيا ڪَم ڪار، پڻ اُنهن جون عورتون، ۽ سَندنِ پَچاٻار، آهِين تون اِظهار، سَٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

۽ بَچائـِين بَديُن کان، غالِب، ربَّ غفور! اُنهِئَ ڏينهن، ڏُکن کان جِنهن کي داوَر! رَکِين دُور، پوءِ مَرهئـِي تِنهن کي مُور، ۽ سَڀنِيان وَڏِي سوڀ اِئَ.

جي ڦِريا، تَن م ڦيربو، پَڙهو اِهڙِئَ پَر، ته آن تي ڏمر ڏاتارجو، آهي وَڏو ويتر، اَنهنجي ڏَمر کان پاڻ تي، جڏهن ڪوٽيا وڃو ڪافِر! مَڃڻ ڏي مُقرّر، پوءِ اَوهين پِيا مَن موڙيو.

چي، ماريئـِي اَسان ٻه مَرتبا سانيَمِ ربَّ ستار! ٻه ڀيرا پَنهنجي ڀال سان جِياريئـِي جبّار!، پوءِپَنهنجي پاپن جو، اَسان ڪيو اِقرار، پوءِ ڪا ڏِس ڏاتار! نِڪرڻ ڏانهن نِڪوج مان؟

انهئَ لئي ته اَوهان کي، جڏهن مَنجھ جَھان، هُئو سائـِينءَ هِڪ ڏي سَڏبو، ته ڦِريا کون فَرمان، جڏهن ساڻسِ گَڏيو غير ويو ته آڻيو پيا ايمان، پوءِ آهي حُڪم اَلله جو، جنهن جو اَعَلىٰ آهي شانُ سوئـِي سو سُلطان، وَڏِي وَڏائـِي جو ڌَڻِي.

اُهو جو ڏيکاري پَنهنجا، اوهان کي اُهڃاڻ، ۽ اُتاري ٿو اُڀ ڪنان قُوت اَوهان جي ڪاڻ، ۽ ڪو نه پِرائي پاڻ، مَگر جيڪو موٽندو.

پوءِ سَڏيو سائـِينءَ هيڪ کي، ڏيندڙ اُن کي ڏان ۽ مَر ته ڀانئـِن مَن ۾، ڪَراهت ڪُفران،

اُتم دَرجن جو ڌَڻِي، عَرش سَندو سُلطان، گُهري سَندسِ گولن مان، جَنهِين کي جَلَّ شان، ته اُڇلي پَنهنجي اَمر مان، رُوح اُتِس رَحمان، ته خوف ڏِياري خان، ڏينهن ملڻ، کان ڏيہ کي.

اُن ڏِينهن، اُهي سڀ کُليا، مِڙِندا مَنجھ ميدان، اُنهن جي اَلله کان، لک لِڪندِي ڪانه، اَڄ مِڙئـِي مُلڪ ڪِنهن جو؟ اِي ڦيربو فَرمان، ته جُمله جَڳ جَھان، هِڪ قادِر، ربَّ، قهار لئي.

مِلندو هَر ماڻهو کي، جيڪِي پورهيو ڪَيائـِين پاڻ، ظُلم ذَري جيترو، اَڄ ڪيو نه وَڃي ڪِنهن ساڻ، صاحب سُرت سُڄاڻ، هِرگز تِکو حِساب ۾.

۽ ڏاڍي ڏِينهن قيام کان، ڍوليا! تَن ڊِڄار، واتان وَرڻ کي، ويجھڙا، جڏهن هِنيان هِڪِي پارِ، ڏاڍن لئي اُن ڏِينهن ۾، نه گھرو ڪو غَمخوار، ۽ نه داڙُو مَنجھ دَربار، جنهن جِي مِنت کي مَڃيو وڃي.

هڄاڻي چورِي اَک جِي، پڻ جي اَندر مَنجھ اَسرار،

الله ته آهي ڪَم ڪندو، حقا حق هزار، تِنهن ڌاران دانهِن جَن کي، سي ڪري نه سَگھن ڪاڪا، سُڻندڙ رَبُّ، سَتار، پڻ ڏِسندڙ آهي ڏيہ ڌَڻِي.

ڇا، ڀُون نه گُھميا، ڀورڙا؟ پوءِ نِرتئون ڪَن نِهار، ته ڪِهڙا اِنهيان اڳين جا، ٿِيا پَڇاڙئَ پار، جي ڪَثر هُئا قُوَّت ۾، تَنِين کان تڪرار، پڻ ڀُون ۾ بنگلا باغ ڪَئـِين، چاڙهيون، چِٽ چوڌار، پوءِ قابو ڪيو اُنهن کي، ڏوهن ۾ ڏاتار، پوءِ هُئو نه ڪو تَن هارِ، جھالائُو جَبَّار،کان.

اُهو اِن آڌار تي، سَندنِ نَبِي نُور، اُنهن وَٽ اِيندا هُئا، کَڻِي مُعجزا مَشهور، ڦِريا پوءِ فرمان کان، ڪِينَ مَڃيائون مُور، پوءِ پَڪڙيو اُنهن کي، پَروَر پاڪ حُضور، سو زورا وَر ضَرُور، پڻ سزا ڏِيڻ ۾ سَخت گھڻو.

۽ مِهتر مُوسٰى مِير کي، موڪليوسون مُور، پَنهنجي پَڌرايُن سان، پڻ نِشانبر نُور،

فِرعون، هامان، قارُون ڏي، پوءِ وِڦليا وَهلور، ته هِي جادُوگر ضرور، پڻ قَرارو ڪُوڙن ۾.

پوءِ آيُنِ جڏهن اَسان وَٽان، سَچ سان سو سُڄاڻ، چي، ڪُهو ڪَلها اُنهن جا، آهِن جي اُن ساڻ، پڻ جويُنِ تَن جِيئَدان ڏِيو، گَھرُو ڪَمن ڪاڻ، ۽ پُٺيرن جا پَرياڻ ناهِن مگر مُنجھ ۾.

۽ فِرعون چَيو فِى الحال، ڇَڏيومِ، ته مُوسٰى مارِيان، ۽ ڀَلي ته سَندسِ سائـِينءَ کي، ڪري سَڏ سُوال، مَٽي مَذهب اَنهنجوا، اِي آهِمِ خوف خيال، يا بِگيڙو بَحال، ڪو ظاهِر ڪري زَمِين ۾.

تڏهين مُوسٰى مير چيو، ته پِنان ٿو پَناھ، مُون ۽ اَنهنجي رَبَّ جو، جو آهي سَچو اَللهَ، تِنهن هَٺِئَ کان هَرگاھ، جو مَڃي نه مَحشر ڏينهن کي.

۽ تڏهن چَڱائـِئَ طور چَيو، ظاهِر ساڻ زبان، فِرقي مان فِرعون جي، ڪِنهن مُؤمِن مُسلمان،جنهن مخفِي رکيو مَن ۾، اڳ پَنهنجو اِيمان، ڇا مارِيو ٿا مَرد کي؟ جنهن جو فقط هِي فرمان، ته مُنهنجو مِهربان، اَلله جَلَّ جَلالہٗ. ۽ آندئـِين اَنهنجي رَبَّ کان، حُجتون هَرباب، ۽ ڪُوڙ به سَندسِ ڪَنڌ تي، جي ڪُوڙو آھِ ڪَذاب، ۽ جي صَحِي سَچو آھِ سو، نُورانِي نَواب، ته ڪُجھ اَوهان تي ڪَڙڪَندو، اُنِهئَ مان عَذاب، اَوهان کي، اَنجام ڏِئي، جنهن جو پاڪ جناب؛ واھ نه ڏَسي وَهاب، هَر وِڦِليندڙ وَهلور کي.

آهيو زور زمين ۾، عزيزو!، اَڄ ڪالھ، پوءِ ڪير خدا جي قهر کان، لهندو سون سار سنڀال، جڏهن سو جنجال اَسان سِر اَچِي وِيو. فِرعون سَندسِ فِرِق کي، پاٻوهيو اِن پَر، آئون اوهان کي ٿو ڏَسيان، ڀانيان جو بهتر، ۽ مُور نه ڏَسيان مگر، وَهِين اوهان کي واٽِڙي.

۽ جو وِسهيو، تِنهن وَراڻيو، ته مُنهنجِي قوم ڪُلال! آئون اوهان تي ٿو رکان، دِل ۾ خوف خيال، ڪنان هيڻي حال، ڏِينهن ڏُکيري ٽوليِين.

ڪار قوم نُوح جِي، ڪِ عذاب عاد، ثمود، ۽ ڪِ مُنڪر ٻِيا مَردُود، تَن بعد، جي بَرباد ٿِيا. ۽ سائـِين سَندسِ ٻانهن سان، ظُلم نه گُھري ذَرو،

۽ عزيزو! اوهان مٿي، ٿو ڀانيان خوف کَرو، ڏاڍو ڏِينهن ڳَرو، قِيامت جي ڪوٺ جو!

پانهِين پُٺين باھ ڏي، وارِبا جنهن وار، ڪونهِي اَنهنجو اُن ڏِينهن ۾، ڪو جھالُو کان جبّار، ۽ هادِي نه ڪو تِنهن هارِ، جنهن کي مالِڪ کڻِي مُنجھائيو.

۽ يُوسف اڳ ۾ آيان، پَڌراين سان پَڪ، پوءِ آندئـِين جيڪِي، اُن هُئا هميشه مَنجھ شَڪ، گوهر جڏهن گذاريو، ته ڀورا! ٻَڌايان بَڪ، ته آگو آخِرتَڪ، تِنهن بَعد، نه مُرسل موڪلي. پَروَر اِنهئ پَر، سَئـِين نه سُهائي اُن کي، جو اَجايو اَبتر سدا شِڪار شَڪ جو.

آيتن ۾ اَلله جي، جي تَڙيل ڪن تڪرار، سوا سچِي ثابـتِي، جا آئـِي اُنهن پارِ، ۽ وَڏِي ٿِي ڏَمر ۾، وَٽ ڏيهن جي ڏاتار، ۽ پڻ اُنهن وَٽ، جَن آندو اِعتبار، ۽ اِيئن مالِڪ ٿو مُهر هڻي، تِنهنجي قلب تي، ڪلتار، جو خودِي مَنجھ خوار،، پڻ ڪندڙ ڏاڍايون ڏيہ ۾.

۽ تڏهن هَڪل ڪئـِي هامان کي، فِرعون بي فرمان، ته جلد جوڙ مون لئي، ڪو مَٿاهون مَڪان، ته پُهچان چَڙهِي چاڙيِين،

جي سَنديون آسمان، پوءِ مُوسٰى جي مالِڪ کي، معلوم ڪريان مانَ!، آهِمِ اِي گـمُان، ته اُهو ڪُوڙو آهي قول ۾. ۽ بَدفِعل سَندسِ فِرعون کي، اِنپر پياپَسند، ۽ هدايت ۽ حق جي، روڪيو ڪنان رَند، ۽ فرعون جا فند ناهِن مگر نُقصان ۾.

وَرِي تِنهن وَراڻيو، جنهن آندو اِعتبار، ته رَهو عَزِيزو مُهنجا!، تهدِل تابِعدار، ته آن کي چڱِئَ پار، وَهِين لائـِيندِس واٽڙِي.

اي عزيزو مُنهنجا!، سُڻو سَماچار، هِئَ حَياتِي ننڍڙِي، وَٽابو ڪا وار، آهي اڳيان جَھانَ ٻِيو، جائـِي جاءِ قرار،

جنهن بُڇڙا ڪَم ڪيا، تنهن کي نه مِلي تڪرار، مگر برابر بَدِئ جي، بَرسِر بَدلو بار، ۽ جنهن چَڱٖي چڱا ڪم ڪيا، نَر هُجي يا نار، بيشڪ ٿِيندا بهشت ۾، اُهي داخِل دِل قرار، ڳڻڻ کان ٻَهار، ڏِبن اُنهِئ ۾ ڏاتيون.

۽ اي ڪُڙم، قَبِيلا مُنهنجا! مون لئي ڪِهِڙي ڪار؟ ته آئون اوهان کي ڪوٺيان آخِر آزادِئَ پار، ۽ اَوهِين اُٽلو آگ ڏي، ڪوٺيو مِ ٿا ڪُفار!،

ڪوٺيومِ ته ڪرين، اَللهَ کان اِنڪار، ۽ ڪريان آئون اُن سان، ڀيڙا ڀائيوار، مُون کي ناهي مُورهِين، جَن جو پتو پار، ۽ آئون ڪوٺيانـوَ برقرار، غالِب ۽ غفار ڏي.

اَوهين مون کي اُن ڏي، ڪوٺيو ٿا ڪُفار! هِن ۽ هُن جھان ۾، ڪوٺڻ نه جنهن جو ڪار، ۽ اسان مِڙن کي موٽڻو، آهي پَروَر پارِ، ۽ آهِن ڀاتِي باھ جا، بيقاعدا بدڪار،

اکر اوهان کي ٿو چوان، جي چڱائئَ جا چار، تڪڙو پوءِ تڪرار، سڀ سارِيندا اِن ڳالھ کي. ۽ پَنهنجو ڪم ڪَرِيم کي ، آئون سونپيان ٿو سارو، ٻانَهن ٻِپارو، ڏسندڙ آهي، ڏيہ ڌڻِي.

پوءِ جيڪِي رِٿون رِٿيئون، تن کان اَمن ڏِنسِ اَللهُ، ۽ فِرعون تان فوج سان، اُٿلِي پِيو اوڙاھ،

صُبح، سانجِھي آڻِجن بَرسِر مٿي باھ، ۽ قِيامت قائـِم ٿِئي، جڏهن مٿي سِر صُباح، مَنجھ اَڙانگي آڙاھ، فورًا گِھڙو سڀ فِرعونيو!،

۽ جڏهن جَھَنَّم وِچ ۾، ٻَڌن ٻائيتال، ته هِيڻا هَٺِيلن کي، چوندا اِهڙِئَ چال، ته اَسِين تابِع اَنهنجا، هوا سون هَر حال، پوءِ اَڄ اَسان تان، آگ مان ڀاڱو ڪو بحال، مَٿي تي مَتوال! اوڍڻ وارا آهيو؟

جَن پَڏايو پاڻ کي، تَن چيو سُڻِي سُوال، ته آهيو پاڻ آگ ۾، هيڪاندا هر حال، بَندن وِچ بَحال، سائـِينءَ نِياءُ نِبـيريو.

۽ دَربانن کي دوزخ جي، ڪيون وينتيون تِنهن وار، پَنهنجي پَروَر پاڪ کي، ٻاڏايو ٻِيهار، ته هَلڪو ڪري هيڪار، ڏُک اَسان تان، ڏِينهن ڪو.

چي، آيان ڇا، نه اَوهان جا، نَبِي نامدار؟ کڻِي خُداپاڪ کان، نِشانيون نِروار، آنہ، چيائون اُنهن کي، وَراڻيون تِنهن وار، پوءِ وَڻي تِئين وينتيون، ڪريو کي ڪَلتار، ۽ ڪِير تون ڪُفار، ناهِن، مگر نُقصان ۾.

پَنهنجي پيغمبرن کي، اَسِين ڏِيون آڌار، هِن ۽ هُن جھان ۾، پڻ جَن آندو اعتبار، پڻ بِيهندا بَرقرار، جنهن ڏينهن شاهِد سامهان.

سندن ميڙيون، منتيون، زاريون زارو زار، ۽ حيف تنين هار!، ۽ تن لئي، گھر به گھڻو بڇڙو!

۽ ڏنِي سون مُوسىٰ مِير کي، هِدايت هر باب، ۽ اسرائـِيل جي اولاد کي، ڏِنوسون بِه، ڪِتاب،

سُونهون بَرصواب، ۽ سبق سَٻوجھن لئي.

پوءِ سَھ، ته آهِن سائـِينءَ جا، قول بَرقرار، پڻ پڇتائي پانهنجا، بَخشائـِج، تون بار، ۽ پَنهنجي سائـِينءَ جي ساراھ کي، ڌارِيَن گڏڻ ڌار، ڳائـج نِج نِبار، سَدا صُبح ۽ شام ۾.

آيتن ۾ اَلله جي، جي تڙيل ٻَڌن تڪرار، سوا سَچِي ثابتِي، جا آئـِي اُنهن پار، سِينن سَندنِ ۾ ناھِ ڪِي، خالِي خُوئَ ڌار، جنهن کي پاڻ نه پُهچڻا؛ پوءِ جَھل اَلله جِي آڌار، سُڻندڙ سو ستار، پڻ ڏِسندڙسار ڏيھ کي.

هِي هيڏا اُڀ ۽ ڀُون، بَنائـِڻ بَحال، بَنائـِڻ کان ماڻهن جي، آهِن ڳَرِي ڳالھ، پَر گَھڻا خام خيال، ماڻهو نه سَمجھن مُورِهين.

۽ اَنڌو نَه سَڄي مَٽ ٿئي، پڻ آندو جِنهن ايمان، ۽ ڪيائين ڪم چڱا، پڻ بَدعمل اِنسان، نصِحيت مان نادان!، ٿورا ٿا پرائيو!

آهي قيامت اَچڻِي، جِنهن ۾ شَڪ، نه گُمان، پَر آڻِين نَه اِيمان، ماڻهو گھڻا، مُورهين.

۽ تُنهنجي پَروَر، پاڻ چيو، ته مون کي سَڏيو مُور، ته ضَرُور تون ضَرُور، ڪريان پُوريون ڪَرم سان. مُون کان مُرادون گھرڻ ۾، جي غافل ڪَن غُور، ته ذِلت ساڻ ضرور، داخِل دوزخ ٿِينِ، سي.

اَلله جلّ جلالہٗ، آهي سو اِظهار، جنهن جوڙيو آن لئي، رات کي، ته ڪريو مَنجهسِ قرار، ۽ ڏيکارِيندڙ ڏيہ ۾، ڏِينهن ڪيو ڏاتار، آهي آدمِيَن تي، ڪَرم ڪندڙ ڪَلتار، پَر آدمِي اپار، ڀال نه ڳائـِن ڀورڙا!

اُهو اَلله ڌَڻِي اَوهان جو، سڀ جوڙون جوڙڻهار، قائـِم ناهي ڪِٿهِين، ڌاران تِنهن دَرٻار، پوءِ ڪُوڙا! ڪهڙي پار، ڦيريا وَڃو فريب سان؟

اڳ پڻ هُئا اِيئن ڦيربا، ڏيئـِي ڌَمن مَٿي ڌَم، سَندا قادِر ڪم، جي هُئا مَڃِيندا نه مُورهِين.

اَلله جَلَّ جَلالہٗ، آهي سو اِظهار، اَنهنجي ڀَلي لئي ڀُؤنءَ کي، ڪيائـِين جاءِ قَرار، پڻ ڇِت ڪيائين اُڀ کي، ٿَنڀِين، ٿوڻِين ڌار، ۽ سوچي اَنهنجون صُورتون، جوڙيون جوڙڻهار، سُونهن اوهان جي صُورتِين ڏِني پوءِ ڏاتار، ۽ رازِق روزگار، ڏِنان مال حَلال مان، اُهوئـِي اَللهَ، آگو آھِ اَوهان جو، واڌُو ٿِيو وَھ وَاھ، پالڻهار، پِر ٿڻِين.

سو سَدائين جيئرو، ڌڻِي نه اِنهيان ڌار، پوءِ سَڏيوسِ، شيوا اُن جِي ڪندڙ نِج نِبار، ساراھ رَبَّ، ستار، جو پالڻهار، پِرٿڻِين.

چئو، مون کي منع هن ڪنان، ته ڏِيان تَن کي ڏان، جَن کي سوڙِهئ ۾ سَڏيو، سوا ربَّ، سُبحان، جڏهن آيمِ آيتون پَڌريون سَندمِ ربَّ، کان رحمان، ۽ مُون کي، مِليو ڌُر ڪنان، فقط هِي فرمان، جو صاحب سڀ جھان، رَهان سلامِي تِنهن سَندو.

اُهو سو اَوهان کي، خاڪ مان، جوڙيو جنهن جبار، پوءِ پاڻِي، پوءِ پِن مان، جوڙيائـِين جِنسار، پوءِ نِپٽ اوهان کي، نَنڍڙو، ٻاهر ڪيائـِين ٻار، پوءِ پَهچو پَنهنجي زور کي، بالِغ برقرار، وَرِي پوڙها، پِيرسن ٿيو، تنهان پوءِ تڪرار، ۽ ڪي اوهان مان اڳ ڪري، پُورا پالڻهار، ۽ تان پَهچو پويِين پَهر کي، ٻَڌل ڏِينهن ٻِيهار، ۽ اِهو سَڀ اِن هار، ته پُرجِھي مانَ پَروڙِيو!

ماري، جِياري سو ڌڻي، جڏهن ڪرڻ گُھري ڪو ڪم، ته پوءِ هِڪدم ڏِئيسِ حُڪم “ٿِي” ته پوءِ ٿِي پَوي.

ڪِ نه ڏٺئي؟ تَن جا پار، ته آيتن ۾ اَلله جي، جي تَڙيل ڪَن تڪرار، سي ڪيڏانهن وڃن واريا؟

ڪُوڙو جَن ڪِتاب چيو، پڻ سي حُڪم حُضور، پنهنجي پيغمبرن تي، موڪلياسون مُور، پوءِ سمجِھي وِيندا سِگهڙي، پوندِيَن سَڀ پَرُوڙ،

جڏهن هُوندِن ڳَٽ ڳِچيَن ۾، ۽ پڻ زَنجِير ضَرور، جَن سان گِھربا کرم ڏَي، مُنهَنْ ڀَر مَجبُور،

وَرِي وَرِي وَهلور، ٽانڊي مَنجھ ٽهڪائـِبا.

چَئبنِ وَرِي تنهن وار، واهِر، وَسِيلا سي ڪٿي؟ ڌَڻِئَ ڌاران جَن کي، ڀانيان ڀائيوار،

وو وو! وِيا اَسان کان، ٻوليائون ٻِيهار، بَلڪ اَسان اڳ نه ڪئـِي، ڪنهن کي پَٽيِين پُڪار، ته اِن پَر پالڻهار، ٿو مَت مُنجھائي مُنڪرِين.

اِن تان ته مَنجھ زمين، ذرو ظاهِر حق ري، ڪندا کِلون کيل هُئا، پڻ ڪُڏندا مٿي ڪِين،

دوزخ جي دَرن مان، گِھڙو گِھڙو غمگِين، سدا ساڪِن اُن ۾، هِيڻو حال حزِين، پوءِ بُڇڙو بِالْيَقِين، مَغرُورن لئي ماڳ سو!

پوءِ سَھ ته آهِن سائـِينءَ جا، قول بَرِقرار، پوءِ يا توکي جِيئري، سو ڏيکاريون ڏَهڪار، اُنهن کي، جنهن عذاب جو، ٿا ٻوڙيون ٻِيهار، يا پورا ڪريون پاڻ اڳي، تُنهنجا ڏِينهن تڪرار، پوءِ آخر اَسان پارِ، اِهي مِڙئـِي موٽائبا!

۽ مُرسل توکان، مَهند ڪَئـِين، موڪلياسون مُور، ڪيوسون اُنهن مان، ڪِن جو، توسان ذِڪر ضَرُور، ۽ توسان نَبِي نُور!، ڪيوسون نَه قِصو ڪِن جو. ۽ مُور نه ڪِنهن مُرسل کي، اِهو اِختيار، ته حُڪم ڌڻِئ جي ڌار، ڪري ڪَرامت مُعجزو. اَچِي اَمر اَلله جو، وارِد ٿيو جنهن وار، عدل ۽ انصاف سان، جارِي ڪيو جبار، ۽ بيهُودا، بيڪار، هُت وِيا هَٿِيڪو هار جِي.

آهي، اُو الله، جِنهن ڌَڻ اوهان لئي ڌاريا، تان چَڙهو ڪِن تي، ۽ ڪِن مَنجھان، کائو مَزي سان ماھ،

پِيا پڻ آهِن اُنهن ۾، ڪي وَٽابا وَهواھ! تان مَٿنِ اَنهنجي مَن ۾، حاجت، جا هَمراھ!، اُن کي آسانِئَ سان، رَسو وَٺِي راھ، بَر ۾ باد اُن مَٿي، ۽ دَنگيون مَنجھ دَرياھ، کڻو خاطِر خواھ، وَکر وِلايَتن ڏي.

۽ آن کي پَنهنجون آيتون، ٿو ڏيکاري ڏاتار، پوءِ ڪريو ٿا اِنڪار، قادِر جي ڪِنهن ڪم کان؟

ڇا، ڀُون نه گُھميا ڀورڙا؟ پوءِ نِرتًا ڪن نِهار، ته آخر اِنهيان اڳـيَن سان، ڪِهڙي ٿِئـِي ڪار، جي گھڻا گھاٽا اُنهن ڪنان، هُئا لَک هزار، پڻ زياده زور ۾، ۽ ڏاڍا مَنجھ ڏَهڪار، ۽ ڀُون ۾ بَنگلا باغ ڪَئـِين، نِشانيون نِروار، پوءِ، جي ڪيائون ڪم ڪار، تن ڪيو نه آسُودو اُنهن کي.

پوءِ جڏهن آين اُنهن جا، مُرسل مڻيان دار، کڻِي خُدا جي پار، کان نِشانِيون نِروار، جيڪِي اُنهن وَٽ هُئو علم مان تِنهن تي باغ بهار، ۽ جيڪِي کِلندا هُئا خوار، سو اَچِي ڪڙ ڪيو اُنهن مٿان.

پوءِ جڏهن ڏِٺئون عذاب اَسان جو، ته وراڻيؤَن تِنهن وار، مڃيوسون مالڪ هيڪڙو، واحدُالْقَهَّار، ۽ ٿياسون تَن ٿانن کان، ڀَڄِي اَڄ بيزار، ڪَنداهُئاسُون ڪَمن ۾، جَن کي ڀائيوار،

پوءِ هُئو نَه، مَڃڻ اُنهن جو، ته ڏينِ وَٽابو وار، جڏهن ڏِٺئون عذاب اسان جو، نيڻ سان نِروار، اِي پَر پرور پاڪ جِي، پُراڻِي هر پار، جا گُذرِي سَندسِ گولن ۾، بيشڪ باروبار، ۽ ڪُوڙا ڪُل ڪُفّار، وِيا هِتي سَڀ هارِجي!