اي ماڻهوان! پنهنجي مالڪ کان، ڪنبو ۽ ڪريو ڪوءِ، جنهن جوڙيان، هڪ جان مان، ۽ جنهن مان ، جوڙينسِ جوءِ، ۽ تن مان، پکيڙئين پوءِ، ويتر وَر ۽ وَنيون. ۽ ڏرو تنهن ڏاتار کان؛ جنهن جي نالي نال، پِنو ۽ پَنهنجَن جو، رکو خاص خيال، چارِي چڱِي چال، الله آهي اوهان تي.

۽ ڇورن ڇِنن کي ڏيو، ساري سندنِ مال، ۽ نه مَٽيو پاڪ پليد تي، ۽ نه اُنهن جو پنهنجي نال، ڀيڙو کائو بحال، اِي ڏاڍو آھِ ڏوه وڏو.

پوءِ جي ڊنا، ته يتيمن ۾، اوهان کان انصاف، نه بيهندو، ته ڀلين پرڻيو، جو لڳنيان سُٺـو صاف، اوهان کي معاف، ٻه ٻه، ٽي ٽي، چار ڄڻيون. پوءِ جي ڀانيان، نه بيهندو اوهان کان انصاف، پوءِ هڪ ئي سانئڻ صاف، ياجي اَهنجن، سَڄنَ سنڀاليون. اهو بس، ته ڀانيو زياده، ڪنهن زال، ۽ بِيوين ڏيو بحال، صدقَا، سندن مهر ۾،

پوءِ، جي ڪجھ ڇَڏِينيان، اُن منجھان، پنهنجي خوشي خيال، پوءِ کائو سو خُوشحال، مِٺو موچارو مورهين.

۽ موڳن کي مورهين، نه ڏيو اُنهن جو مال، جنهن جِي سار سنڀال، هادِي حوالي ڪيان. ۽ ان منجهان انهن کي، ڏيو کاڌ خوراڪ، ۽ پهرايو پوشاڪ، ۽ چئو چڱِي چال سان،

۽ جانچيو يتيمَنْ، تان جڏهن پُهتا، پرڻجڻ کي پان، پوءِ صحِي سَمجھ اُنهن ۾، سُوٺان، جي سڄاڻ! پوء سُئـِي سَڳي ساڻ، سونپيونِ سَمر انهن جو. پوءِ اجايو اُنهن جا، مال نه کائو مُور، سبب اِنهي سور، سامائجن، صغير سي. ۽ مَر، ٽارو ڪري، جو هجي، سائو ۽ سکيو، ۽ جيڪو هُجي بُکيو، ته کائي کپائي رِيت سان. پوءِ جڏهن ڏنان اُنهن کي، سندنِ ساري مال، ته مٿن شاهد مُعتبر، بيهاريو بحال، ۽ قادر آھِ، ڪمال، ڄاڻو حرف حساب جو.

حِصو مردن مورهين مقرر منجھ تنهن مال، جا مَڏِي ڇَڏِي مائٽين، ۽ ويجھن وقت وِصال، پڻ ڀاڳ مقرر مورهين، بِيوين لاءِ بحال، مَڏِي ڇڏي مائٽين ۽ ويجھن وقت وصال، حصو چڱيءَ چال، گھٽ، يا گھڻو، ٿيو اُن مان.

۽ جڏهن اچي ورهاڱي وير، قريب غريب يتيم ڪو، ته ڏيونِ انهيءَ مان خير، ۽ چئو چوڻ چڱو اُنهن کي.

۽ ور ڊِڄن، جي پنهنجي پٺيان، هوند ڇڏينِ هيڻان ٻار، پوءِ ڀانئنِ ڀؤ، اُنهن تي، لڳينِ ڳڻتِي ڳار، تڏهن ڏرن ڀر ڏاتار، ۽ چون چڱِيءَ چال سان.

ترڪو ڇورن ڇِنن جو، جيڪي کائن جاڙ، اُهي کائن پنهنجي پيٽ ۾، سندو باه بِگاڙ، ۽ پهچندا پَڇاڙ، جلدي جَلندڙ باه ۾.

اوهان کي اولاد ۾، ٿو حڪم ڪري حُضور، ٻيڻ، حصو ٻاين جو، مردن ڪارڻ مور، پوءِ جي ٻايون، ٻِنيان مٿي، زياده ضرور، ته ٻه ٽهايون منظور، جو ترڪ ڪيائين تنهن منجھان. پوءِ جي هوندِي هيڪڙي، ته ڀاڱو اڌ بيشڪ، ماء، پي مان هرهيڪ لئي ڇهون، منجھان ڇَڪ، جي پٽ، ڌي هوندس پَڪ، جو ترڪ ڪيائين، تنهن منجھان. جي نه هوندا ٻار، ۽ ٿيا والد وارث اُن جا، ته آهي ٽِهائي اُن جي، مقرر ماڻس هار، ڇَٽَو مُقرر ماڻس لئي، جي هوندس ڀيڻُو، ڀار، ترڪ ڪيائين، تنهن منجھان، تهانپوءِ تڪرار، بخشِينِ، سو لاهڻ بار، پڻ ادا بعد اُڌار جي. پي ۽ پٽ اوهان جا، ڪَل اوهان کي ڪانه، اوڏو ڪير اوهان کي، نفعي منجھ نِڌان، مقرر مالڪ ڪنان، اِي فريضو فرمان، باري بي گمان، حڪمتي هوشيار گھڻو.

۽ جو ڇڏيو اوهان جي عورتين، اڌ ان جو اوهان هار، جي بچو ٻارنه اُن جو؛ جي هوندنِ ٻچاٻار، ته چوٿ اوهان لئي ان مان، جو ترڪ ڪيون تڪرار، بخِشينِ، سو لاهڻ بار، پڻ ادا بعد اُڌار جي. ۽ چوٿ انهن لئي، ان مان، جو ڇڏيان وفاتِي وار، جي ٻچو ٻار نه اوهان جو، جي هونيان ٻچاٻار، ته اٺاس انهن لئي، اُن مان، جو ترڪ ڪيان تڪرار، جو بخشيو، سو لاهڻ بار، پڻ ادا بعد اُڌار جي. ۽ جي مرد، يا زال نه جنهن جو، ناناڻي نُک ڌار، آهس ڀاءُ، يا ڀيڻ ڪا، ته ڇَٽو هرهڪ هار، جي اِنهيان گھڻا، ته ٽِهائـِي ۾، سڀ ڀاڱي ڀائيوار، جو بخشيو، سو لاهڻ بار، پڻ ادا بعد اُڌار جي. ڪنهن حرج بنا حڪم اهو، پاران پالڻهار، صاحب سمجھدار، پڻ بارِي بُردبار گھڻو.

اهي حڪم الله جا، مِڙوئـِي مذڪور، ۽ ربَّ ۽ رسول جا، جو حڪم مڃيندؤ مور، ته باغن منجھ بهشت جي، داخل ڪندس ضرور، جن هيٺان هَلن ناليون، ڀريون تَريون ڀرپور، ۽ انهيءَ ۾ اهڳور، سدا وڏي سوڀ اِي.

اي حڪم ربَّ ۽ رسول جا، جو ڀڃندو بي شعور، ته داخل ڪندس دوزخ ۾، منجھس سدا مجبور، ۽ مقرر اُن لئي مور، جُٺ جھڙو آهي، جَنجال ڪو.

۽ جي اوهان جي عورتن مان، ڪَن ڪِني ڪا ڪار، پوءِ آڻيو شاهد اُنهن تي، چڱا چوکا چار، پوءِ ساک ڏنئون، ته سوگھو ڪريونِ حويلين ۾ هيڪار، تان موت اُنهن کي؛ يا صاحب ربُّ ستار، ڪو حيلو اُنهن هار، مقرر ڪري مورهين.

۽ اهي ٻه اوهان مان، جي ڪن سا، ڪِنِي ڪار، ته ڏاڍو ڏکويو انهن کي، پوءِ جي توبه ڪيون تڪرار، ۽ چڱِي ڪيائون چال ورِي، ته ڪريونِ معاف ميار، قبوليندڙ ڪلتار، ترسَوند تمام گھڻو.

ربَّ وٽ توبه تن جي، جي ڪن غفلت منجھ گناه، ورِي ورن ويجھڙو، گُھرن پاند پناه، ته الله پاڪ اُنهن تي، وِهلو وَري واه!، ۽ آهي پاڪ الله، سمجھندڙ، سُڄاڻ گھڻو.

۽ نه ڪا توبه تن لئي، ته ڪوجھا ڪن ڪم ڪار، تان موت منجھانِ، ڪنهن مٿي، واسُو ٿيو جنهن وار، موٽيس هن مهل ۾، ٻوليائين ٻيهار، ۽ نڪا توبه تن مٿي، جي مرن ٿِي مردار، اسان اُنهن هار ساڙو، سُور تيار ڪيو.

اي مڃيو جن مذڪور!، موڪل نه آن کي مورهين، ته وارث وَنِين جا بَنو، زوران زور ضرور، ۽ نه جھلينِ، ته وٺو اُن منجهان، جو مال ڏنان تن مور، تان پڌرو ڪن قُصور، چلو چڱو اُنهن سان. جي رهيا رنج اُن مان، ته رهي سگھو ٿا رنج، ڪنهن شئ کان، ته گھڻو گنج منجھس، خير خدا ڪري.

۽ جي مٽڻ گهرو مورهين، هڪ زال، بجاءِ ٻي زال، پوءِ مُهر ڏنان مال گھڻو، ته موٽي نه وَٺونِ، سو مال، ڇا ڪوڙِي تهمت نال، وٺو پڌري پاپ سان.

۽ ڪيئن موٽي وٺونِ مال سو، جڏهن هڪ ٻئي کي، پُهتا پاڻ، پورِي پَڪائـِي ساڻ، جڏهن ورتئون، اوهان کان واعدا.

۽ سي جويون نه پرڻيون پاڻ، جي پِئي اوهان جا پرڻيا، مگر جيڪي مَهند ٿيو، اِي بُرو منجھ بُڇاڻ، ڪَٺن ڪاوڙ ڪاڻ، ۽ واٽ بِنہ ڪا بُڇڙِي.

مائون اوهان جون، اوهان تي، هرگز ٿيون حرام، پڻ اَهنجون بيٽيون، ڀينرون، ماسيون، پُڦيون مدام، ڀائيٽيون، ڀيڻـج ۽ مائرن، جن ڌارايا دوام، اَديون اوهان جون، ٿڃ ڪري، پڻ جوينِ مائون مام، پڻ اڳ ڄايون اوهان جي، جي حجرن منجھ همام، تن جوين مان، جن مان طمع ڪيان تمام، پوءِ ڪونهي قصور اوهان تي، جي ويجھا نه وين وريام، ۽ اهنجي پٺين مان،پٽن جون ناريون نيڪ نام، ۽ ٻه ڀيڻيون گڏيو، ته بند؛ مگر جو وَهيو اڳ وريام! آهي ربَّ علام، مرهِيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

۽ وَرن وارين ونِين مان، منع ٿيئون مگر، جي اَهنجي سَڄڻ سنڀاليون، روا گوليون گھر، اِهو ليک الله جو، آهي اوهان سر، ۽ اِن ڌاران ٻيون درست ٿيان، پنهنجِي مهر پٽاندر، وَرنِي ڳوتاور، نه ڪارِي واري ڪار سان. پوءِ جنهن سان، وَٽابو تن وَٽان، ماڻيو اوهان مور، ته ڏيونِ اُجورو اُن جو، مقرر منظور، ۽ جي ٺهراء بعد، ٺَهِي ويا، ته ڪونهي اوهان جو قصور، ڌڻي هر دستور، سمجھدار، سٻوجھ گھڻو.

۽ جو نه پهچي، اوهان مان، ته پرڻجي آجِي ايماندار، پوءِ اوهان جي، هٿ هيٺ جي، تن ٻانهين مان ٻيهار، وسهندڙ واحد کي، ناتر، نيڪ نبار، ۽ سمجھندڙ ستار، اوهان جي ايمان کي. ڪي آهيو، ڪن مان، پوءِ پرڻيو انهن کي پاڻ، صحِي سندنِ سائينءَ جي، اِذن، اجازت ساڻ، ڏيونِ اُجورو اُنهن جو، هلندي موجب هاڻ، وَنيون، نه وَڙ وِڃاڻ، نه دوست ڌاريندڙ ڌاريين. پوءِ پرڻيون پاڻ جڏهن، پوءِ چَليون چِلوِل چال، پوءِ اَڌ عذاب آجِين جو، برسر مٿنِ بحال، جو اوهان مان ڊِنو، اُهک کان، اِهو اُنهئ نال، ۽ جي سَهندا، ته سُٺو اوهان لئي؛ ۽ الله جل جلال، ڪرم ساڻ ڪمال، مرهيندڙ ۽ مهر ڀريو.

گھري ٿو غفار، ته کولي اوهان تي خبرون، ۽ پَريون اوهان کان، پهرينِ جون، ڏَسِينيان ڏاتار، ۽ وَڙ ۽ وَر اوهان تي، ڪري برقرار، ۽ حِڪمتي هوشيار، پڻ پرور پورو پارکو.

۽ ارادو الله جو، ته موٽي اوهان تي مور، ۽ هلن خواهش خام پٺيان، سي پَھ پچائن پور، ته ڀورا ڪن ڀَرپُور، لاڙو ڪنهين لوءِ تي.

الله گھري ته اَها تان، ڪجھ لاهي منجھان لَڏ، ۽ هِيڻو ڪري هڏ، انسان کي، اُپايو ويو.

اي جن مڃيو! سي هڪ ٻئي جو، مُفت نه کائو مال، مگر سودي سٽ سان، مڃتا مرضي نال، ۽ پنهنجن کي پاڻهين، ماريو ڪين مجال، بيشڪ ڪندڙ ڀال، ڏاڍا اوهان سان ڏيہ ڏڻي.

۽ جو ڪندو اِها ڪار، زياد تي ۽ ظلم سان، ته اَوَس وجھنداسونسِ، اوس ۾، تڪڙو تنهن تڪرار، ۽ قادر تي، ڪلتار، آهي اِهو آسان گھڻو.

جي وڏن ڏوهن کان ڏُور، رهندا، جن کان روڪيا وڃو، ته اوهان جون اَڀرايون، ميٽينداسون مور، ۽ ڏينداسون جاءِ ضرور، اوهان کي آبائـِـتِي.

هر گز نه هِر کو تنهن مٿي، جنهن سان جل جلال، ڀلا ڪيا بحال، ڪي اوهان مان، ڪن کان. جو ڪانڌن ڪيو، تنهن مان، حصو تنين هار، ۽ جوين لاءِ، تنهن مان، جو ڪيائون ڪم ڪار، بيشڪ سندس ڀال مان، گُھرو کان غفار، صاحب ربُّ، ستار، سمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.

۽ هر ڪنهن لئي حقدار، مقرر ڪياسون مورهين، تنهن مان ابن ۽ اوڏڙن، جو ترڪ ڪيو تڪرار، پڻ جن سان ٻول اوهان جا، پوءِ ڏيو، حصو سندن هيڪار، صاحب ربُّ ستار، حاضر هر ڪنهن ٽول تي.

بالم مرد بحال، آهن عورتن تي، جيئن بعض سندن کان، بعض سان ڀلي ڪيا ڀال، ۽ جنهن موجب خرچيؤن، مال کي، پوءِ چڱيؤَن چڱي چال، ڳجھ ۾ رکندڙ ڳالھ، ربَّ رکيو، جنهن ريت سان. ۽ اُهي، جن کان اڻبڻت جو، ڀانتان ڀو ڀتار!، پوءِ تن کي ڪريو، زبان سان، نصحيت نِبار، ۽ وِڇڙو کائن وِڇاڻ ۾، ڏيونِ مناسب مار، پوءِ مڃيؤَن آڻ، ته اُنهن تي، وڌيڪ نه گُھرو وهنوار، مَٿائون مختار، وڏِي وڏائـِي جو ڌڻي.

۽ جي ڀانتان منجھن، بگيڙ ڪو، ته واريو اُنهيء وار، هِن ۽ هُن جي پَنٿ مان، ٻه امين ڌارو ڌار، ٻن وچ ساز سلوڪ جو، وٺڻ گُھرن ويچار، ڏيندو توفيق تن کي، ڏيہ ڌڻي ڏاتار، سائين سَمجھدار، پڻ خبردار خلق کان.

۽ پوڄيو پرور هيڪڙو، ۽ ڪاشئ گڏيوسِ ڪانه، ۽ مائٽن، مٽن ۽ ڇولاٿن، ۽ اَڙين سان احسان، پنهنجو ۽ ٻيو پاڙيسري، ۽ مُرڳو ڀر مڪان، ۽ جي اَهنجي سڄن سَنڀاليا ۽ مسافر مهمان، حُب نه ڏي حنان، هر مرڪندڙ، مغرور کي.

۽ اُهي، جي مُٺ پُورين مور، ۽ ماڻهن چون، مٺ پُورجو، ۽ لِڪائين، جو لطف سان، مالڪ ڏِنن مذڪور، کورو خوارين ڀريو، سخت سٺيندڙ سور، ۽ جوڙيو سون ضرور، اَوسَ، اَويساهن لئي.

۽ جي خرچين خوشامد ماڻهين، مال سندنِ مَستان، ۽ نه الله، نه آخر ڏينهن تي، آڻينِ ڪو ايمان، ۽ ٿيو ساٿِي، جنهن شيطان، ته بُڇڙو سنگت ساٿ ٿيو.

۽ ڪهِڙي مٿن مار، هوند مڃيؤن مورهين!، الله ۽ آخرڏينهن کي، پڻ ڏِنن، جو ڏاتار، تنهن مان خوب خرچيؤَن، لڌئون سَقِيمن سار، ۽ صاحب ربُّ، ستار، سَڀت سمجھندڙ اُنهن کي.

ذرو نه سَتائي ستار، جي هوندي نيڪِي هيڪڙِي، ته ٻِيڻِي ڪريس ٻِيهار، ۽ پاڻـئون وڏا وَڙ ڪري.

پوءِ ڪهڙو هوندن حال، جڏهن هَر اُمّت جي امام کي، مٿنِ شاهد مُعتبر، بيهارينداسونِ بحال، ۽ توکي لايون لال!، شاهد شاهِي هِنن مٿي.

تڏهن جن ڪفر ڪيو، چاهين اِهڙِي چال، ۽ ڇڏيون راه رسول جِي؛ ته جيڪر کان جنجال، هونِ مِٽي، مٽئ سان، برابر بحال!، ۽ ڳُجِھي نه رکن ڪا ڳالھ، پَر۾ پرور پاڪ کان.

اي مڃيو جن مذڪور! نيڙي نه وڃو نماز کي، ۽ اوهين هُجو جنهن حال۾، چُڪيا، چِڪنا چور، تان، جو مُنهان ڪُڇو مور، سو پوري ريت نه پروڙيو. ۽ نه ميري مٿي مور، مگر ويندڙ واٽ تان، ظاهر عُذر ضرور، تان وِهنجِي سِنهنجِي صاف ٿيو. ۽ جي هُجو اوهين بيمار، ياراه مسافر رَند ۾، يا ڦِري اوهان مان آيو، ڪو وانِگي مان وڻڪار، يا لايان هٿ حرمن کي، پوءِ پاڻِي نه لڌان ڪنهن پار، ته خاصي خاڪ پاڪ جو، وَٺو پوءِ ويچار، پوءِ مَکيو پنهنجي مُنهن کي، پڻ هٿن کي هموار، بارِي بخشڻهار، پڻ معافيون ڏيندڙ مُلڪ کي.

ڇا؟ پَسين نه تن جا پار، جن مِليو ڪجھ ڪتاب مان، وَٺنِ وِرس، ته واٽ کان، نِين نِگون سار،

۽ اوهان جي عَدْوُن کي، ٿو ڄاڻي ڄاڻڻ هار، ۽ بس والِي، بس وَهار، الله جَلّ جَلالہٗ.

تن مان، جي يَهود ٿيا، پيا بدلائين بدڪار، حرف، سندن هَندن تان، ۽ ٻولينِ ٻِئا ٻِيهار، ته ٻُڌوسون، ۽ نَه ٻڌنداسون، ٻُڌ، ٻُڌندڙ ڌار، ۽ بيہ بيهار، اَسان جو، ۽ ڌڻ ۾، ٿِي ڌَرار، وَٽ سَٽ سان، سندن زبانن کي، ڳَڙٻَڙ منجھ گُفتار، ۽ طعنا ڏِين تڪرار، ڌَڪ ڦَٽ ڪرڻ سان، دين ۾. ۽ جيڪر مڃيون دل جان سان، ٻولييائون ٻيهار، سُئو سون ۽ مڃيوسون، ٻُڌ ۽ نبي! نِهار، ته هُئو هرگز تن لئي، بِهتر، بقادار، پر قادر سندن ڪفر ڪري، تڙي ڇڏيا تڪرار، ڪن ٿورن ٿَڪِين ڌار، مُورک نه مڃينِ مورهين.

آڻيو اهل ڪتاب جا!، اُن تي اعتبار، جو اُتاريوسون ۽ اوهان سان اَ ڳي، گڏ اَذڪار، ساري صحِي ڪندڙ سو؛ اڳي اِنهيان وار، ته ميٽي ريٽي مُنهن ڪريون، سندنِ پُئا ڏن پار، يا تَڙيون جيئن تَڙياسون، جي ڇنڇر ڏينهن ڇُلنگار، ۽ توڙان ترت تيار، ڪم ڪار ڪُل ڪلتار جو.

لاشڪ، لاشريك سان، ڀانئين ڀائيوار، نه بخشي، ۽ ٻيون بُرايون؛ جي آهن اِنهيان ڌار، جنهن کي گُھري، تنهن کي، بخشي بخشڻهار، ۽ جو گڏي، گڏ غفار، تنهن گَھڙيو، وڏو گناه ڪو.

ڇا؟ تو نه ڏٺو تن پار، جي ڀلو ڀائين پاڻ کي، بلڪ ڀَلو تنهن کي ڪري، جنهن کي گُھري جبار، ۽ وَٽو، وَٽ مِقدار، ڪڏهن نه اُن جو، ڪاٽ ٿــئي.

ڏِس، ڪيئن ڪوڙ ڪريم تي، هڻن هاڃيڪار، ۽ آهي، بس اِظهار، ڏاڍو وڏو ڏوه اِهو.

ڇا؟ نه ڏٺئـِي تن پار، جن مليو، ڪُجھ ڪتاب مان، جادو ۽ جابرن تي، آڻينِ اعتبار، ۽ تقرير ڪيائون تن لئي، جن ڀانتا ڀائيوار، هي سوانٽا سَهوار، جن مڃيو الله، اُنهن کان.

الله تڙيو اُنهن کي، ۽ جنهن کي، تڙيو الله، حِمايتِي، همراه، نه لهندين، تِنهن جو لوڪ ۾.

ڇا اُنهن لئي، آهي مُلڪ ۾، ڪو حِصو ڪنان حضور؟ تڏهن ماڻهنِ، نه ڏِين، کَـکِي کارڪ جيترو.

ڇا مُفت سَڙن ماڻهن تي، مَٿي مِلڪيت مال؟ جو بخشيو کِين بحال، ڀلي، پنهنجي ڀال مان. پوءِ ابراهيم جي اولاد کي، ڏنوسون ڪتاب، پڻ سَمجھ بر صواب ۽ ڏِنوسونِ ڏيہ وڏو.

پوءِ آندو اُتس ويساه، ڪن انهن مان، ڪي ان کان روڪيا، ۽ پوءِ آهِ، بس باه، ڪاڙهو ڪارڻ ڪافرين.

اسان جي آيتن کان، ڪيو جن اِنڪار، سِگھو ساڙينداسون باه ۾، تنين کي تڪرار، کامِن کَلون هِڪڙيون، چاڙهيونِ ٻيون ٻِيهار، ته سَوا ڏساڙي سخت جو، چکِي ٿينِ چِڪار، خدا خبردار، وَه جو، ويڄ، طبيب سو!.

۽ اُنهن کي، جن الله مڃيو، ۽ ڪيؤن چڱا ڪم ڪار، ڪنداسون باغ بهشت ۾، داخل دلقرار، جن هيٺان هلن ناليون، چِشما مِٺا چوڌار، سدا منجهس سَرها، ۽ حورون حرم تن هار، ۽ ڪنهن وڏي منجھ وَڻڪار، ڇڏينداسونِ ڇانوَ ۾.

ڪري امر اوهان کي، صاحب ربُّ، ستار، ته وَٿون سلامت سونپيو، سندن ڌڻين پار، ۽ جڏهن ڪريو، ته ڪريو ماڻهن وِچ ، عدل سان آچار، الله اوهان کي آڇ ڪري، سا بهتر برقرار، بيشڪ بخشڻهار، سُڻندڙ ۽ ڏِسندڙ ڏيہ کي.

اي آندو جن ايمان، مڃيو ربَّ ۽ رسول کي، ۽ اوهان منجھان، اوهان تي، جي هجن حڪمران، پوءِ ڪنهن مسئلي ۾ اوهين، مُنجھو مَنجھ ميدان، ته موٽايوسِ مالڪ ڏي، پڻ مُرسل مِهربان، جي مالڪ ۽ محشر ڏينهن کي، ٿا مڃيو مُسلمان، اِي ڀلو بي گمان، ۽ نتيجي ۾ نيڪ گھڻو.

ڇا؟ تو نه ڏٺو تن پار، جي ڀائينِ، ته مَڃيائون مورهين، جو توتي نازل نُور ٿيو، يامَهند تُهان مهندار!، گھرن، ته گمراهن ڏي، نين نيِا نيڪار، ۽ هوڏانهن حڪم کِين مليو، ته اُن کان ڪن انڪار، ۽ شامتِي شيطان کي، تن ۾ اِها تار، ته ڪنهن پَراهين پار، رولينِ نِيئـِي روه ۾.

جڏهن چئجي انهن کي، ته اچو انهي پار، الله جو اُتاريو ۽ مُرسل ڏي، مختار، ته ڏٺئـِي ڪُوڙن ڪار، پيا روڪين، رهبر! تو ڪنان.

پوءِ ڪيئن، جڏهن ڪڙڪِي مٿنِ، ڪا مُصيبت مار، جو سندن هَٿن سَنباهيو، ڪارڻ تنهن ڪم ڪار، ورِي آياتو اڳيان، ته کڻن قسم ڪلتار، ته ڪئيسون پِريم! پچار، بلڪل ڀَليِ ۽ ٺاه جي.

اِهي، جيڪي اندر ۾ اِنهن جي، سوڄاڻي ڄاڻڻهار، پوءِ کائنِ مُنهن موڙ تون، سِکيا ڏيينِ سچار!، ۽ مَنجھن ڪر پچار، چڱي، چڱيءَ چال سان.

نه موڪليو سون مورهين، ڪو مُرسل مُنوَّر، ته مڃيو وڃي مگر، اِذن ساڻ الله جي. ۽ جيڪر جڏهن، ڪاڻ وِڌائون، تو وٽ آيا، پوءِ مَره گُھريائون مالڪ کان، تو پڻ گُھري، تن ڪاڻ، ته پرور پاٿئون پاڻ، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

پوءِ سونهن تنُهن جي صاحب جو، ته مومن نه ٿينِ مور، تان اَمين توکي اُن ۾، وارينِ سي وَهلورَ، مَنجھن جيڪو مَسئلو، ظاهر ٿيو ضرور، نِيا نبيري تنهن ۾، نبي نِرمل نور، پوءِ ورِي سندن وجود ۾، نه ڀائـِن ڪَس قصور، ۽ ڪن منظور ئـِي منظور، بنا خطري، خاطري.

۽ جي مٿن لِکون ها، ته لڙو پنهنجا، پنهنجن ساڻ، يا پنهنجي هَنڌن هُجرن کان، هِجرت ڪريو هاڻ، ته پاريون ڪينَ پاڻ، ڪن ڳاڻ ڳڻين ري، ڳالهڙِي. ۽ ڪيائون ڪم جيڪر، جو آڇيو وڃي اُنهن کي، هونِ ڀلو هيڪر، پڻ پُختو پير کوڙ ۾.

۽ تڏهن ته ڪر، تن کي بخشيو سون بيشڪ، وَٽابو وڏو گھڻو،

پنهنجي پاران پَڪ، ۽ سڀ لنگھائي لَڪ، سُهائيسونِ راه سنئين.

۽ جنهن ربَّ ۽ رسول جا، آندا بجا اَحڪام، اُهي بيشڪ، ڀيڙا تن سان، جن تي الله ڪئـِي اِنعام، نبين، سچن ۽ شهيدن سان، ۽ نيڪن نيڪ نام، ۽ تَڙتائين توڙ تمام، اُهي ساٿِي ڏاڍا سهڻا.

اِهي وڙ واحد جا، آهن وڏا وه واه!! ۽ آهي بس الله، سَمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.

اي اُهي جن مڃيو! هٿ ۾ رکيو هٿيار، پوءِ هلو ڌارو ڌار ٿي، يا ڪٺٖي ڪُل قطار، ۽ ڪن پيا دير مدار، ڪي اَسارا اوهان منجھان.

پوءِ جي پهتو ڏُ ک اوهان کي، ته چيائون اِهڙِي چال، ته مون تي ڀلي ڪيا ڀال، ته حاضر نه هُئس اُن هَنڌَ ۾.

۽ جي ڀلي اوهان تي ڀال ڪيا، ته چوندا اهڙي چال، ڪر اوهان ۽ اُن وچ ۾، نه هو لاڳاپو لال!، هوند هئس تن نال، ته ورتم وٽابو ڪو وڏو!.

مَر لڙن ربَّ جي راه ۾، مانجھي منجھ ميدان، جي وڪڻن آخرت تي، دُنيا دم گُذران، پوءِ جيڪو ربَّ جي راه ۾، ڪري جنگ جوان، پوءِ ڪُهي پاڻ ڪافرين، يا ڪُسِي ٿئي قربان، ڏينداسون ڏان، ڪو وڏو اجورو ان کي.

۽ ڇا اٿان؟ ربَّ جي راه ۾، جنگ نه ڏيو جونجھار!، آجائـِي لئي اَجِيتڙين جي، مرد، ٻايون، ٻار، جي چون، سانيم!، هِن شهر مان، ڪڍ اسان کي ٻهار، ساڪن جنهن شهر جا، هرگز هاڃيڪار، ۽ ڪر اسان جا، پاڻ وٽان، سانيم! سنڀاليندار، ۽ موڪل مددگار، پرور پنهنجي پار کان.

آندو جن ايمان، سي لڙن ربَّ جي راه ۾، ۽ وِڙهن واٽ ڪُواٽ ۾، جي ڦريا کان فرمان، پوءِ ساٿين کي شيطان جي، ماريو منجھ ميدان، سِٽا سندِي شيطان، هيڻي آھِ هڏهين.

ڇا تونه ڏِٺو تن پار؟، جن حڪم حالت تي مليو، ته جھليو هٿ جنگ کان، پڙهو نماز نبار، ۽ ڏِيو ڏان ڏکين کي، لاهيونِ غم نبار، پوءِ جڏهن لکيو ويو جنگ جو، برسر مٿن بار، ته اُنهئ وقت، اُنهن مان ٻارِي ڪا ٻيهار، ته مُرڳو ماڻهن کان ڊِڄن، جھڙو ڊپ جبار، يا ڏاڍو سو ڏَهڪار، خود خدا جي خوف کان. چي، واجب ويڙھ اسان تي، ڪَئـِي ڪوه ڪلتار!؟ جيڪر ڇڏين ها جيئرو، تائين ويجھي وار، چئو ته آهي گھٽ گھڻو، نفعو ننڍي ڄمار، بيشڪ ڀلي آخرت، آهي اُنهئ هار، جو ڪَنبيو ڀر قهار، اُن سان وَٽ نه رکبو وَٽ جيترو.

هوندا جھڙي هنڌ، ته موت رسندان مورهين، ۽ توڻي در دروازا بند، قابو ڪوٽن ۾ هُجو. ۽ جي نفعو ٿيينِ نصيب ڪو، ته چون اِهڙِي چال، هي ڀلايون ڀال، آهن سڀ الله وٽان. آيون هي اسان کي، تڪليفون تو هارِ، چئو هارِ هجي، يا هارَ، آهن سڀ الله وٽان. پوءِ ڪُڄاڙو هن قوم کي، ته سَمجِھي نه سگھن ڳالھ؟.

سمجھ پنهنجي سائينءَ کان، جو ڀلا! توسان ڀال، ۽ جي آڏِي اُهکي ڪا اَچيئـِي، ته تُنهنجِي ڀُل بحال، ۽ توکي مُڪو سون ماڻهن لئـِي، نبي! نيڪ نِهال، ۽ بارِي بي مثال، بس سچو ساکي هيڪڙو

جنهن رسول مڃيو، تنهن ربُّ مڃيو، پوءِ جي ڦريا کان فرمان ، ته توکي نِگھبان، مَٿِن نَه مُڪو سون مورهين.

۽ چون ته برچشم، پوءِ توکان، وِيا جنهن وار، ڪا ٽولِي تن مان، رات ۾، ٻولي ٻيو ٻِيهار، ٻِئو ڪجھ تنهن ٻول سوا، جي ڪن قول قرار، ۽ جي رنگ رِچائـِن رات ۾، سي لِکي لکڻهار، پوءِ مُنهن موڙ اُنهن کان، رک بارِي مٿي بار، ۽ صاحب ربُّ، ستار، ڪافِي هر ڪم ڪار ۾.

پوءِ ڇو نه قرآن ڪريم ۾، وِيهِي ڪن ويچار، هوند، هُئو ڌڻيان ڌار، ته منجھس لَڌائون گوڙ گھڻو.

۽ جڏهن آينِ امن، يا خوف ڪو، ته ظاهر ڪيونس ضرور، ۽ نبي ۽ اُنهن مان، نائبن ڏي، هوند موٽايونسِ مور، ته پِيئـِي تن پَرور، جي ڳولينِ، تن مان ڳالهيون. هوند، نه وَڙ واحد جو، پڻ تِنهنجو توهان تي توه، ته ڪن ٿورن ڌاران ٿوه، لڳا لَڙھ شيطان جي.

پوءِ لَڙ ربَّ جي راه ۾، توري نه ٻئي تي بار، شوق ڏيار مؤمنين، جنگ مٿي جونجھار!، جي ڦريا، جنگ اُنهن جِي، جَھليو سگھي جبار، ربُّ ڏاڍو منجھ ڏَهڪار، پڻ ڏاڍو ڏُ ک ڏِيڻ ۾.

جو ڪري سفارش سُهڻِي، ته اُن ۾ حِصو تنهن هار، جي بڇڙي، ته پاڻ اُن ۾، ڀاڱين ڀائيوار، ۽ پورو پهريدار، قادر هر ڪم ڪار تي.

۽ جڏهن آن کي چئجي جِيءُ، ته جِيءُ چئوسِ اِنهيان چڱو، يا ساڳِي چئوسِ صَحِي، هر شئ تي حسابدان ڌڻي.

ڌڻي، جنهن ڌاران، نه ڪا درگاه ۽ دربار، ڪندان گڏ قيام ڏينهن، وَهم نه جنهن ۾ وار، ۽ صاحب کان سچار، ٻئو ڪهڙو آهي ٻول ۾.

آهيو اوهين ڇا ڪاڻ، ٻِڇاپڙن ۾، ٻه پارٽيون، ۽ موٽاينِ ميدان کان، صاحب سُرت سُڄاڻ، جيڪي ڪيائون تنهن ڪري؛ ڇا گُھرو اوهين اَڄاڻ! ته جنهن کي، ڀَلي ڀُلائيو، تنهن ڀُلي، آڻيو ڀاڻ، ۽ جنهن کي روليوئي ربَّ پاڻ، تنهن لئي نه لهندين واٽ ڪا.

وَڻينِ، ته ڦِرو واٽ کان، جنهن پر ڦِريا پاڻ، پوءِ، هر دو هڪ جھڙا هجو، پوءِ سڄڻ نه ڪريونِ سُڄاڻ!، تان ڇڏي ڀيڻيون ڀاڻ، لڏينِ ربَّ جي راه ۾. پوءِ، جي مُڙيا، تن پکڙيو ۽ جِتي لهونِ ته ماريو، ۽ نه تن مان دوست ڌاريو، ۽ نه مددگار مورهين.

مگر مِلن تنهن قوم سان، ته اوهان ۽ اُنهن وچ انجام، يا آيان ۽ اندر اُنهن جا، ٿِين تنگ تمام، ته وڙهن، سي وريام!، اوهان، يا انهن جي قوم مان. ۽ جيڪو گھريو جل شانہٗ، ته سو پِئينِ اوهان جي سر، ته لڙيا اوهان سان، پوءِ اوهان سان نه لڙيا، جي لشڪر، ۽ سَٽيون ڳالھ صلـح جِي، اوهان ڏي آخر، پوءِ مولا نه ڪئـِي مُقرر، واٽ اوهان لئي اُنهن مٿي.

سِگھو لهندا ساٿ ٻيو، جي خالي ڪن خيال، ته بچائين اوهان، ۽ سندن قوم، ڪُلال، ڦاٿا منجھس فِي الحال، جڏهن به جھڳڙي ڏي وريا. پوءِ جي نه ٽريا اوهان تان، ۽ نه سِٽيون صلح جِي ڳالھ، ۽ نه جھليون سندن هٿن کي، ته ڪريونِ بند بحال، ۽ ڪُهو، سي ڪُلال، جتي لَڌانِ لوڪ ۾. ۽ اِهي ئي، آهين سي،ته مالڪ ڪيو مور، ظاهر زور ضرور، اوهان لاءِ، اُنهن مٿي.

۽ مومن کي، ڪهڻ مومن کي، مارڻ نه گھرجي مور، مگر چُڪ کان، چُڪ سان، جنهن ڪُٺو بي قصور، ته مومن ٻانهو اُن کي، آجو ڪرڻ ضرور، ۽ بدلو ٻيو ڀَرپور، اُن جي اهل اولاد کي. مگر وارث وَڙ ڪري، بخشِينِ بي گمان، پوءِ، جي اوهان جي عدو قوم مان، سو آهي مُسلمان، ته گولو مسلمان، آجو ڪرڻو اُن کي. ۽ جي آهي اُنهئَ قوم مان، جنهن ۽ اوهان وچ انجام، ته ان جي عزيزن کي، ڏيڻو ڏنڊ تمام، پڻ مسلمان، غلام آجو ڪرڻو اُن کي. پوءِ جي نه پُهتو، ته ٻه ماه، روزا لڳو لڳ رکڻا، اِي عفو ڪنان الله، ۽ والي واقف، ويڄ وڏو.

۽ جنهن ڄاڻي مومن ماريو، پوءِ ڀاڙو اُنهئ جو باه، سدا ساڪن اُن ۾، ڏمريو اُٿسِ اللهَ، ۽ لعنت لائين اُن تي، ڌِڪيسِ، کان درگاه، ۽ سَنباهين صباح، آڙاه وڏو اُن لئي.

اي آندو جن ايمان! جڏهن ربَّ جي راه ۾، ڪريو سير زمين جو، پوءِ کوليو خوب بيان، ۽ جنهن سلام اوهان تي ورايو، ظاهر ساڻ زبان، مَ چئوسِ، ته مسلمان، تون اندر ۾، نه آهيـين. نفعو ننڍي ڄمار جو، طلبيو ٿا تڪرار، غنيمَتُوْن غنئَ وٽ، آهن پوءِ انبار، اوهين به اُن پارن ۾، مهند هئا مهندار، پوءِ واحد وڙ اوهان تي، ڪيا برقرار، پوءِ کوليو خوب بيان کي، ۽ ڪريو جي ڪم ڪار، خدا خبردار، بيشڪ آهي اُنهن کان.

ويٺل وِسهندڙن مان، بِنا ضرر زيان، مَٽ نه ٿِين مورهين، ٻِئامانجھي منجھ ميدان، لَڙندڙ ربَّ جي راه ۾، مال، جسم، سان جان، واحد ويٺلن تي، ڏِننِ مرتبو ۽ مان، ۽ سَڀن ڏنا ڏان سُبحان، ۽ وعدا باغ بهشت جا. ۽ ماڳوٿن تي، مانجھين، ڏنو وڏو ڏاتار، اجر ۽ اُتم درجا ۽ بخشش، ٻاجھ ٻِيهار،

سو بيشڪ بخشڻهار، مِڙنيان، مِهربان گھڻو.

اُهي، ته مَلڪ ڪن اُنهن جو، کيل ختم، جنهن وار، جاڙون ڪندڙ جئَ سان، ۽ پُڇيائونِ پچار، ڇا۾ هئا؟ چي، هئاسون ڀون ۾، بِنہ لاچار، چي، ڇا؟ ڪشادو ڪِين هئو، ڏيہ سندو ڏاتار، پوءِ لَڏي وڃو ان ۾، وٺو ٻِئو وَلهار، پوءِ دوزخ اُنهن جو دار، ۽ مَٺو موٽڻ ماڳ سو.

مگر مرد، عورتون، نڌر نماڻان نَڏ، حِيلو نه لهن هڏ، ۽ نه واقف ٿِين واٽ جا.

الله سگھو، انهن کي، ڪندو معاف قُصور، ۽ مالڪ ميٽيندڙ مور، مَرهيندڙ مِهربان.

جو لڏي ربَّ جي راه ۾، ته گھڻا مال، مڪان، پڻ ڪُشادو گذران، ماڻيندو، سو مورهين. جو نِڪري ٿو ٻَهار، سندس گھر ۽ گام کان، راه مسافر ربَّ ڏي ، پڻ سندس پيغمبر پار، پوءِ وِچو وِچ واٽ ۾، موت مٿسِ ڪيو وار، پوءِ بيشڪ پاڙو اُن جو، برسر بارِي بار، ۽ صاحب ربُّ ستار، مرهيندڙ ۽ مهر ڀريو.

۽ جڏهن اوهين زمين ۾، سَڌريا سفر، پوءِ گھٽايو نماز کي، ته گناه نه اوهان سر، جڏهن، جن ڪفر ڪيو، ڀَو ڀانتان تن ڀر، ته اندر نماز اوهان تي حملو ڪن هيڪر، آهن ڪَٽا ڪافر، ظاهر عدو اوهان جا.

تون هُئين منجھن، جنهن وار، پوءِ اُٿارينِ نماز تي، ته تو ڀيڙِي بيهي، هڪ جماعت جُونجھار، ۽ پَڪڙينِ پنهنجا پاڻ سان، سندنِ هٿيار پَنوهار، جنهن ساعت سجود کان، واندا ٿيا وِينجھار، پوءِ ٿين اوهان جي پوئـِتان، ويرين آڏا تنهن وار، پوءِ اَهنجي پوءِ اچي، ٻارِي ٻِي ٻيهار، جن نه پڙهي، پوءِ پڙهن سي، تو ڀيڙا برقرار، ۽ هٿ ۾ رکن هٿيار، ۽ اوزار پنوهار، پانهنجا. ۽ اُهي جن اِنڪار ڪيو، تن گُهرجي اِها ڳالھ، ته پنهنجي هٿيارن ۽ وٿن کان، ٿيو بي خيال، ته هڪدم اُنهي حال، ڪن آن تي، وڏو وار ڪو. پوءِ ڏوه نه اوهان تي، مِينهَن کان، جي اوهان کي آزار، يا مرڳوئـِي مريـض هجو، ته هيٺ رکو هٿيار، ۽ پنهنجا ساز سَنڀاليو؛ ربَّ تعالىٰ ڪيو تيار، ڪُفارن هار، جٺ جھڙو جَنجال ڪو.

پوءِ پورِي جڏهن، نماز ڪيان، ته ساريو ربُّ ستار، بيٺي، ويٺي ۽ پاسن ڀر، پوءِ جڏهن ٿيان قلب قرار، ته ادا ڪريو اُصول تي، نماز نيڪو ڪار!، نماز وقتن وار، آهي مومنن تي مورهين.

۽ ڪَڍ لڳڻ ۾، قوم جي، بلڪل نه ٿيو بيزار، جي اوهين پَسو آزار ڪو، ته هو به پسن آزار، جيئن اوهين آزار جو ۽ صاحب منجھ ستار، اوهين رکو آسرو، هو نااميد نبار، ۽ حڪمتِي هوشيار، الله جَلّ جَلالہٗ.

ليک لاٿاسون تو پار، سچِي ثابتِئَ سان، ته نبيرَ نياء ماڻهئين، جيئن ڏيکارئـِي ڏاتار، خائنن پاران خان!، نه ٿِي داڙُو منجھ دربار،

۽ معافي گُھر مالڪ کان، صاحب ربُّ ستّار، بيشڪ بخشڻهار ۽ ترسوَند تمام گھڻو.

۽ تن لئي، نه دَڙ، جي پاڻ کي، پاڻهين رنگ هڻن، واحد کي نه وڻنِ، هر خطاڪار خِيانتِي.

گھُرن لِڪائڻ لوڪ کان، ۽ لڪن ڪين لغار، الله کان، جو اُنهن سان، ڀيڙو برقرار، جڏهن ڪن ٿا رات ۾، گــفتار ناگوار، ۽ جيڪي ڪن ڪم ڪار، تن تي چوڪي ربُّ، چوڌار کان.

هُنن پاران هِن جھان ۾، اوهين دڙيو منجھ دربار، پوءِ مَهندان محشر ڏينهن ۾، ورندنِ ڪير وَهَار، يا سندن سنڀاليدار، هوندو ڪير حشر ۾.

۽ جو پاپ ڪري، يا پاڻ سان، ڪري ظلم زيان، موٽي مالڪ کان گُھري، بخشش بي گمان، ته مرهيندڙ مِهربان، لهندو، مالڪ کي مورهين.

۽ جو پاپ ڪري ٿو پاڻ، ته پاپ ڪري ٿو پاڻ لئي، ۽ صاحب آهي سڄاڻ، پڻ حڪمتي هشيار گھڻو.

۽ جو ڪري پاپ گناه، موٽِي مڙهي، سو ٻي مٿي، تنهن هٿ جو ٺاهيل ٺاه، ۽ پَڌرو پاپ اُٺائيو.

جي تو تي نه ڀلي جو ڀال، ٻِي ٻهون ٻاجھ اُن جِي، ته ڪنهن ٽولِي ٽَليو، اُنهن مان، ته ڀُلائنئـِي بحال، ۽ وِلها سندن وجودري، نه مُنجھائينِ مجال، ۽ لوڏو نه ڏِين لال!، توکي، وِندر جي واٽ کان. ۽ قادر ڪتاب توتي، نازل ڪيو نُور، ۽ حرف به حرف اُن جِي، پوري رِيت پرور، ۽ سمجھائنـِئي، سمجھ، جنهن جِي، مَهند نه توکي مور، ظاهر آهي ضرور، توتي وڏو وڙ واحد جو.

سندنِ سُر ٻرن مان، جَجھن ۾ نه جَس، مگر خير خَيرات جو، ڏِنو جنهين ڏس، مَت چڱي، يا ماڻهن ۾، رِيت پِرِيت رس، ۽ ربَّ جي رضا ڳولڻ لئي، جنهن وڏو ڪيو اِي وس، اِنهئَ کي اَوس، ڏينداسون، ڪو ڏان وڏو.

۽ جو ڪندو پاڪ رسول جي، مُخالفت منڪر، جنهن بعد سُونهپ صاف ٿِئي، مٿي سربسر، ۽ مارڳ ڌاران مومنِين، ٿو سرهي ٻئو سَر، اُٿلائينداسونسِ، جيڏانهن اُٿليو، سو اَبتر، ۽ ڏينداسونسِ ماڳ مڱر، ۽ مَٺو موٽڻ ماڳ سو.

جيڪو ڀلي سان ڀال ۾، ڀانئي ڀائيوار، نه مرهيسِ؛ ۽ مَرهي ڏوه ٻيا، جنهن کي، گُھري غفار، ۽ ڪري گڏ ڪريم سان، ٻيا ٻيلي!، جو ٻيلار، سو ڪنهن پراهين پار، ويو وڃڻ کي، واٽ تان.

نه سڏينِ، سوا سائينءَ جي، مگر ماريون مور، ۽ نه سڏينِ سوا شيطان جي، جو ڌُران ڌِڪاريل دُور،

چيائين پهرين پور، جڏهن ڌڻي ڌڪاريو اُن کي. چي وٺندس تُنهنجي ٻانهن مان، حِصّا مقرر مور،

۽ مُنجھائيندوسينِ مورهين، ۽ ڀريندس ڀرپور، تن کي، سَکڻين سَڌن سان، ۽ آڇيندوسينِ اُمور، پوءِ ڍورن ڪُنر ڪنن ۾، وِجھنداسي وهلور، پوءِ ڦيريندا ضرور، جيڪا جوڙ جبّار جِي. ۽ سائين سوا، شيطان کي، دوست ڌاريو جِنهن، ته پلئي پاتو تِنهن، مور وِڃائڻ مورهين.

ڪوڙا ڏينِ ڪَرار، ۽ سَڌون ڏِيارِينِ سَکڻيون، ۽ ابليس، نه ڏي اُنهن کي، ڪو دلاسو دَلبن ڌار،

دوزخ تن جو دار، ۽ لِڪ نه لهندا اُن کان.

۽ وِسهيا جي وَريام، ڪيؤن، نيڪ ڪمايون، جلد ڏينداسون جنت ۾، اُنهن کي آرام، جن هيٺ هلن ناليون؛ منجھس پاڻ مدام، آهي منجھ انجام، سچو سائينءَ کان ڪير ٻئو.

نه اَهنجون، نه اهل ڪتاب جون، مُنهن ٻوليون منطور، پاڻهين پائيندو پاند ۾، ڪندو جو قُصور، مالڪ ڌاران مُور، نه لهندو وسِيلو، نه واهرُو.

جيڪو چڱائـِي ڪا ڪندو، نر هُجي، يا نار، ۽ اهو هُجي حقيقت ۾، وِسهندڙن مان، تنهن وار، پوءِ اُهي گِھڙندا باغ بهشت ۾، قلب ساڻ قرار، ۽ وِجھبنِ، نه تنهن وار، ڇِيهو ڇُهاري جيترو.

۽ بيشڪ ڀلو دين ۾، اُن کان آهي ڪير؟ جنهن مالڪ ڏي، مُنهن موڙيو، ۽ اُهو ڪندڙ ڀال ڀلير، ۽ اَٽل ابراهيم جِي، پَرتي، پاتئين پير، ۽ چُونديو، مُحب مٿير، الله، ابراهيم کي.

۽ آهن سڀ الله جا، سي جنسون ۽ جنسار، جيڪي اُڀ ۽ زمين ۾؛ ۽ صاحب ربُّ، ستار، چوڪِي آهي چوڌار، هرگز هر ڪنهن شئ مٿي.

پُڇنئـِي حق عورتين، چَئو تن کي، اهڙي چال، ته فائق فتواى ڏي ٿو، اِن باري ۾ بحال، ۽ پئو پڙهجي پاڪ ڪتاب ۾، جو اوهان تي احوال، ڇوڙين ڇوڪرين ۾، جن موٽايو نه مال، الله حق اُنهن جو، جو لکيو اوهان تي لال!، لاڙو ڪريو، ته ڪريو، نڪاح اُنهن نال، ۽ ڪمزور ڪمائـِيءَ ۾، ننڍڙا نونهال، ۽ وِڇڙين جِي، وهنوار سان، لهو سار سنڀال، ۽ ڀلا ڪريو ڪو ڀال، سو سمجھندڙ سبحانهٗ.

جي ڀاتياني ڀوڀاڄ جو، ڀانٿو ڪنان ڀتار، يا اَڻبڻت، ته اوهان تي، ڪانهي مور ميار، سندنِ وچ صلح جو، وٺو ڪو ويچار، مڙني لئي موچار، آهي صلاح صُلح جِي. ۽ جانين ۾ جڪڙِي ويئـِي، طمع تارو تار، پوءِ، جي ڀَلو ڪريو، ۽ ڀلا ٿيو، ته صاحب ربُّ ستار، آهي خوب خبردار، جيڪي ڪريو، تنهن ڪم ڪار کان.

۽ ڪڏهن ڪري نه سگھندا، عورتن وچ اِنصاف، توڻي سَعيو صاف، ڪريو کڻِي به ڪيترو. پوءِ، لاڙو سارو، ڪين لڙو، پوءِ لاڙيوسِ لَڙڪيل، پر، وَٺو رستو رَس جو، ڪَنبو قادر ڀر، پوءِ صاحب سربسر، مرهيندڙ ۽ مهرڀريو.

پوءِ جي وِڇڙيا، ته پنهنجي واڌ مان، ڏيندنِ ججھو جبار، ۽ صاحب ربُّ، ستار، وڌائيندڙ، ۽ ويڄ وڏو.

۽ آهن سڀ الله جا، اڀ، ڀون ۾، جي اسباب، آڇيونِ سونِ آن کان اڳي، جن ڏناسون ڪتاب، پڻ اوهان کي، ته الله کان، ڀؤ ڀانيو هر ڪنهن باب، ۽ جي وَڙ وساريان، ته واحد لئي، ثابت برصواب، جيڪي آهي اڀن ۾، پڻ ڀون ۾ بي حساب، ۽ بي پرواه پاڪ جناب، پڻ سدا ساراهيل گھڻو.

۽ آهن سڀ الله جا، جيڪي اندر ڀون، اُڀن، ۽ سنڀاليندڙ سَڀن، بس آهي باري هيڪڙو.

جي وڻيس، ته ماڻهئا!، مورهين نيننان نِگوسار، آڻي اوهان جي جاءِ تي، ٻيا ڪي ٻِيهار، ۽ صاحب ربُّ، ستار، قادر انهي ڪم ڪار تي.

جو گھري دان دنيا جو، پوءِ صاحب وٽ، ستار، دنيا، آخرت ٻنهين جا، اُجورا اَنبار، ۽ قادر ربُّ، ڪلتارسڻندڙ، ڏسندڙ ڏيہ کي.

اي آندو جن ايمان!، سي الله لڳ انصاف تي، هجو پورا پير تي، گواه بي گمان، توڻي پاڻ، ڪِ پي، ماء تي، پڻ ٻيا ڪي جگر جان، جي هجي سُکيو، يا بُکيو، ته سٻاجھو سبحان، مِهتر، مِهربان، ٻنهين خاطر ٻاجھ ڌڻي. نه لڳو لالچ پٺيان، پوءِ ڪريو عدل کان عُدول، ۽ جي ڳالهائيندا وَٽ تي، ۽ مُنهن موڙيندا ملول!، پوءِ جي ڪريو فِعل فُضول، آ گو آگاه اُن کان.

اي جن مڃيو! سي مڃيو ربُّ، ۽ سندس رسول، پڻ ڪيائين ڪتاب، جو سندس نبئ تي نُزول، پڻ ڪريو ڪتاب قبول، جي اُتارئين اڳـڀرو. ۽ ڪندو جو انڪار، مالڪ ۽ سندس مَلڪن کان، پڻ ڪنان ڪتابن اُن جي ۽ مُرسل مڻياندار، پڻ انهي ڏاڍي ڏينهن کان، جو اچڻو آخرڪار، سو ڪنهن پر اُنهين پار، ويو وڃڻ کي واٽ کان.

جن مڃيو ۽ ڦِريا، وري به مڃيؤن مذڪور، وري به ڦِريا ، ۽ ڦرڻ ۾ وري به وَڌيا وهلور، تن مالڪ نه مَرهي مور، ۽ نه سُهائينِ واٽ سَئين.

کيرون ڏي کوٽن کي، سنديون پرئين پار، ته آهي اُنهن هار، سورن ڀريو ساڙڪو.

جي ڌارينِ دوست ڌاريَنْ، دِيندارن ڌار، ڇا اُنهن وٽ عِزّت جِي، ڪن ٿا طلب تنوار؟، آهي پوءِ اظهار، عزت سڀ الله جِي.

قادر اوهان تي، ڪتاب ۾، نازل ڪيو نِروار، ته آيتن کان الله جي، جڏهن ٻڌو، نه ڪجي انڪار، مٿانِ ٿين مسخريون، ته وِهو نه وٽِن تنهن وار، تان ٻِيو اُن ٻوليء ري، وَٺِن ڪو ويچار، تڏهن ته اوهين تڪرار، اُنهن جِھڙا آهيو. ڪُوڙن ۽ ڪافرن کي، قادر ربُّ، ڪلتار، هيڪاندو هيڪار، ڀيڙو ڪندڙ باه ۾.

اُهي جي اوهان لئي، ويٺا ڏسن ڪا وار، پوءِ جي اَهنجِي، سوڀ صاحب کان، ته ٻوليائون ٻيهار، ڇا ڀيرا برقرار، اسين نه هئاسون اوهان سان؟ اَچي انڪارين جو، وارو جنهين وار، آکيون، ته ڇا؟ اسان نه ڏنِي، اوهان کي آڌار، ۽ اوهان کان مؤمنن کي، جھليو سون جُونجھار!، پوءِ فائق تن جو فيصلو، ڪندو قيامت وار، ۽ سَگھ نه ڏي ستار، مومنن تي، مُنڪرين.

ڌتارِين ڌڻئ کي، مُناق مڪار، ۽ ڌڻي ڌتاريندڙ اُنهن کي، ڏيندڙ جزا جبار، ۽ جڏهن اُٿيا پار نماز جي، ته اُٿيا اهڙي پار، مُرڳو ڪر مرگيل ڪي، ڪن ماڻهن مُنهن نِهار، ڪن ٿورن ٿڪين ڌار، سارينِ نه سُبحان کي.

لَهوارا، اوڀارا، وچ ۾، نه هِن، نه هُن پار، ۽ رولي ڇڏي روھ ۾، جنهن کي ربُّ جبار، هرگز نه تنهين هار، ڪاوَهِين لهندين واٽڙِي.

اي آندو جن ايمان!، سي مؤمنن ري مورهين، دوست نه ڌاريو ڪافرين، ڇا خواهش ڪريو ٿا خان!، ته حُجت لئي حنان، پَڌري ڪريو پاڻ تي.

مُنافق هيٺان هيٺ ۾، کوري مان، منجھ کڏ، ۽ هرگز نه لهندينِ هڏ، ڪو اوهِي واهِي اُنهن جو.

مگر جي موٽيا، ۽ چڱا ڪيؤن ڪم ڪار، ۽ جھليؤن اَجھو الله جو؛ ۽ رکيؤن نج نبار، سندنِ پوڄا پاٽ کي، ڪنان غير غبار، اُهي مومنن جي ميڙ ۾، ڀيڙا باغ بهار؛ ۽ اجر وڏو اَپار، مولىٰ ڏيندو مُؤمنين

اوهان جي عذاب کي، ڪندو ڇاڪلتار، جي ڳايان ڳڻ اُنهئ جا، ۽ آندان اعتبار، ۽ صاحب شڪر گذار، ۽ سمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.

وَڻي نه بڇڙِي بات جِي، آگي کي اُ گھاڙ، مگر جنهين سان، ٿئي جاڙ، ربُّ سڻندڙ ۽ سڄاڻ گھڻو.

کوليو، خير، ڪِ لِڪايو، يا کَمو خطا کڻِي، ته مرهيندڙ ڌڻِي، پڻ صاحب وَڏِئَ سَگھ جو.

ربَّ ۽ سندس رسولن کان، جيڪي ڪن ا نڪار، ۽ ربَّ ۽ سندس رسولن ۾، فرق گُھرن فُجار، چي، ڪجھ مَڃيون، ڪجھ نه مڃيون، ڀائين ٿا بدڪار، ته دَڳ گُھرن ٿا ڌار، هِن ۽ هُن جي وچ ۾.

ڪٽا ڪافر، سي صحِي، اسان به ڪُفارن هار، تَـهْدل ڪيو تيار، کورو ڪندڙ خوار ڪو.

۽ جن مڃيو مالڪ، پڻ سندس مُرسل مڻيادار، ۽ هرگز نه اُنهن مان هيڪڙو، ڇِنِي ڪيائون ڌار، سِگھو ڏيندنِ ڏيہ ڌڻي، اُن جا پورهيا پار، صاحب ربُّ، سَتار، مَرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

توکان اهل ڪتاب جا، گُھرن ٿا گوهر!، ته تازل ڪتاب ڪو ٿئي، اُڀ کان اُنهن سِر، مَهند، گُھر موسىٰ کان، اِنهيان وڏِي ويتر، پوءِ، چيائون چِٽو اسان کي، تون پسائي پرور!، پوءِ پَڪڙينِ پورِئَ پَر، ڪنهن ڪَڙڪي سندنِ ڪَلور کان. ورِي پوءِ وَهلور، لَـڳا پُوڄڻ گابڙو، جنهن بعد آينِ اُهنڃ وڏا، پوءِ مرهيوسونِ مُور، ۽ معجزو مشهور، ڏنوسون موسٰى مير کي.

۽ طُور اُٺاسون اُنهن سر، اُنهن جي انجام سان، چي، سڀئـِي سجود سان، داخل ٿيو منجھ در، ۽ چيوسونِ ته وڌيڪ نه ڪريو، ڇيڙڇاڙ، منجھ ڇنڇر، ۽ ڏاڍا ٻول ٻِيهر، اسان ورتا، اُنهن ڪنان.

پوءِ سبب ٽوڙڻ سندنِ، پنهنجا قول قرار، ۽ آيتن کان الله جي، اُنهن جو، ڪرڻ انڪار، پڻ ناحق پاڪ نبـين کي، قتل ڪرڻ هار، ۽ چوڻ ته چِت اسان جا، ڄارين منجھ ڄمار، بلڪ ڪارڻ ڪفر سندنِ، مُهر هَنينَ مُختار، پوءِ آڻينِ نه اِعتبار، مگر مَنجھائن ٿورڙا.

پڻ ڪارڻ ڪفر انهن جي، ۽ مٿي مريم پاڪ، بهتان وڏو بي باڪ، مُنهن سان مڙهن مورهين.

پڻ ڪوڙي قول سندن کان، ته ڪٺو سون ڪونڌر، مسيح، پٽ مريم جو، پرور جو پيغمبر، قتل ڪيائونسِ ڪين ڪِي، ۽ نه چاڙهيونسِ سورِي سر، ۽ اُٽلو اُهي اَبتر، گَڏيا ويا گُمان ۾. ۽ جن ڪيو اختلاف اُن ۾، آهن مَنجھ اَنومان، پُورو پتو، نه لڳن ڪو، مگر ڪرڻ گمان، ۽ تَسلي تن کي ڪا نه، ته ڪو قتل ڪيائون اُن کي.

بلڪ اُٺايو اُن کي، پرور پنهنجي پار، ۽ صاحب ربُّ، ستار، سٻر ۽ سٻوجھ گھڻو.

۽ ڪو ناھِ اهل ڪتاب مان، مگر مڃيندس مور، مَهند سندس مرڻ کان، هوندو منجھ حضور، شاهد مٿن ضرور، مَهندان محشر ڏينهن ۾.

پوءِ، سندنِ جَفا جاڙ کان، برسر ڪيو سونِ بند، جو هئو حلال اُنهن لئي، پڻ پاڪ دِلپسند، ۽ پڻ رباني رَند، جَجھو جَهلڻ اُنهن جو.

۽ وٺڻ سندنِ وياج جو، جنهن کان، بنديا ويا بدڪار، ۽ ناحق مال ماڻهن جا، هضم ڪرڻ هيڪار، ۽ اَسان انڪارين لئي، تن منجھان تڪرار، تهدلِ ڪيو تيار، سورن ڀريو ساڙڪو.

پر اُنهن مان، اڪابر علم ۾، مومن مڃين مور، توڏي، ڪِ توکان اڳ ۾، جو نازل ڪيو ويو نور، ۽ پڙهندڙ نمازون پوريون ۽ ڏيندڙ زڪوٰة ضرور، ۽ وِسهندڙ واحد کي، پڻ محشر ڏينهن منظور، بدلو تن ڀرپور، ڏينداسونِ، ڪو ڏان وَڏو.

توڏي اسان الهام ڪِيو، جيئن نوح ۽ نبين پار، تنهن بعد ابراهيم، اسمٰعيل ۽ اسحاق ، يعقوب ۽ پوٽا پرهيز گار، عيسٰى، ايوب، يونس ۽ هارون، سليمان سالار، پڻ دائود کي، دِلدار، ڏنوسون ذِڪر زبور جو.

پڻ مرسل، جن مان ڪن جِي، توسان ڪئـِي سون ڳالھ، ۽ توسان ڪيوسون ڪو نه ڪو، ڪن جو قِصّو ڪمال، ۽ مِهتر موسٰى نال، قادر پاڪ ڪلام ڪيو.

مرسل کِيانتا ۽ خابرو، تان پيغمبرن پڃاڻ، نه هُجي حُجت حق پاڪ تي، مَنجھ محشر ماڻهن ڪاڻ، ۽ صاحب سُرت سُڄاڻ، سٻر ۽ سٻوجھ گھڻو.

پر سائين تِنهنجِي ساک ڏي، جو اُتارئين تو پار، اُتارئين سندس علم سان، ۽ مَلائڪ موچار، ڏين ساک سَچار ۽ بس، واحد شاهد هيڪڙو.

ڪيو جن انڪار، ۽ روڪيون رب جِي راه کان، ڪنهن پراهين پار، ويا وڃڻ کي واٽ کان.

ڪيو جن انڪار، ۽ ڪاهي پيا ڪَلور ۾، مولىٰ نه مَرهي تن کي، ۽ نه سَهائي سَنئون پار،

مگر پار مڱر جو، جنهن ڄيري منجھ ڄمار، ۽ قادر تي ڪم ڪار، آهي اِهو آسان گھڻو.

اي ماڻهئا! مُرسل آئيان، اَهنجي رب ڪنان رهبر، سچي ثابت ڳالھ تي، جي مڃيو، ته اَٿان بِهتر، ۽ ڦرندا جي فرمان کان، ته جيڪي اڀ ۽ ڌَراندر، آهن مِلڪ اللهَ جِي، صحِي سربسر ، ۽ خالق باخبر، ۽ حڪمتي، هشيار گھڻو.

اي اهل ڪتاب! دين ۾، وڌايو نه وار، ۽ ڳالھ ڳالهايو ڪانه ڪا، صاحب تي سچ ڌار، عيسٰى آهي، مريم جو، نِپٽ پُٽ نِبار، پڻ آهي اکر اُن جو، جنهن کي، سٽيو ربَّ ستار، پاڪ مريم پار، ۽ پساه اُن جي پار جو. پوءِ ربَّ ۽ سندس رسولن تي، آڻيو اعتبار، ۽ ٽي مَ چئو، ۽ بس ڪريو، اِي افضل اوهان هار، الله آهي هيڪڙو، ڌڻي ۽ دربار، اِنهيان پاڪ، ته اُن لئي، ڪو هجي ٻچو ٻار، آهن سڀ اُنهئ جا، اُڀ، ڀون ۾، جي اسرار، سائين سنڀاليدار، بس آهي، بلڪل هيڪڙو.

الله جي ٻانهي هجڻ ۾، عيسٰى نه ڪري ڪو عار، ۽ نه ڪي مَلڪ مقرب، جي دائم منجھ دربار، ۽ جو بُرِي ڀانئسِ بندگي، ۽ تڪبر ڪري تڪرار، پوءِ تن کي پنهنجي پار، ڪوٺي، ڪَٺي، ڪُل ڪندو.

اُهي جن مڃيو، ۽ چڱاڪيون ڪم ڪار، پورا ڏيندن پاڪ ڌڻي، پنهنجا پورهيا پار، پڻ بخشيندنِ بسيار، ڀلو پنهنجي ڀال سان. ۽ جن بُري ڀانئي بندگي، ۽ پيا خودِئَ منجھ خراب، پوءِ ڏيندو اُنهن عذاب، سُورن وارو ساڙڪو. ۽ نه لهندا، اصل اُنهن لئي، پاڪ ڌڻي کان ڌار، ڪو اَجھو ۽ آڌار، آخر اُهکي ويل ۾.

آيان اي انسان!، پنهنجي صاحب کان ثابتِي، ۽ ڪيون سون اوهان تي، ڪرم سان، نازل نورنشان،

پوءِ جن مالڪ مڃيو، ۽ ورتئون اُنهئ وٽ اَمانَ، پوءِ سگھو سندس ٻاجھ ۾، پڻ اندر سندس اِحسان، ڏيندنِ ماڳ مڪان، پڻ سَنئين سُهائيندنِ پاڻ ڏي.

توکي ڪن سوال، بي وارث جي ورثي سندو، چؤ، ته چوي تو پاڪ ڌڻي، جي ڪري وَر وِصال، اولاد ناهي اُن کي، ڀيڻس آهي بَحال، ته انهئ لئي اڌ مال، جو ترڪ ڪيائين تنهن منجھان. ۽ اُهو اَڌ وارث اُن جو، جي ناهس ٻچو ٻار، جي هونديون ٻه ڀينرون، ته ٻه ٽهايون ته هار، جو ترڪ ڪيائين تنهن منجھان، جي هوندس ڀيڻون، ڀار، ته مقرر حصّو مرد لئي، ٻن ٻاين جو ٻيهار، خدا کولي ٿو اوهان لئي، ته متان وِرسو ڪنهن وار، صاحب ربّ، ستار، سمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.