آهي اُن الله کان، نازِل هِي ڪِتاب، جو بِلڪُل هَر ڪِنهن باب، سَٻر ۽ سٻوجھ گھڻو.

توڏي اَسان اُتاريو، ڪامِل! حَق قُرآن، پوءِ پُوڄ پَروَر پاڪ کي، ڏِيندڙ اُنهِئَ کي ڏان،

ڏانَ رُڳو حَق رَبَّ جو، جِنهن ۾، ڪوڏيِ ٻي جِي ڪانه، ۽ جَن اَجَھا، اَوليا اُن ري، جوڙيا مَنجھ جھان، آکيون ته اَسِين نه پُوڄِيون، اُهي آستان، مگر ته اَسان کي مانَ!، اوڏو ڪَن اَللهُ ڏي. اُنهن وِچ اَلله پاڻهِين ڪَندو فيصلو، جِنهن وَسيلي تان پِيا وڙهن، هِڪ ٻِئي سان هَمراه، رَبُّ نه سُهائي راھ، ڪُوڙي ڪِنهن ڪُفار کي.

پُٽ بَنائڻ پَنهنجو، جي گُھريو هُوند غفّار، ته تنهن مان ڌُڻي ڌوج کي، جيڪِي جوڙي ٿو جَبَّار، اولاد جي عيب کان، پاڪ پالڻهار، اُهو واحِدُ الْقَهَّارُ، اَلله جَلَّ جَلالہٗ

اَللهُ اُڀ ڀُون جوڙيا، قائـِم بَرقرار، رات ۽ ڏِينهن ۾، رات ۾ ڏِينهن ڳنڊي ڏاتار، سائـِين سِج چَنڊ کي تابعِ ڪيو تڪرار، ڪِنهن مُقرّر مُدّت سِين چَلن سي چوڌار، ڏاڍو سو ڏاتار، سو مَرهڻ وارو مِهرسان.

هِڪ جِئَ مان، آن کي جوڙڻئـِين، سندسِ نال، ۽ اَٺ جوڙا وَرِي اوهان لئي، مالِڪ لاٿو مال، مَنجھ اورن اَنهنجي مائرِين، قدرت ساڻ ڪَمال، جوڙڻ، جوڙڻ پُٺيان، ٿو جوڙي جَلَّ جَلال، اَندر ٽِن اُونداهيين، جِنهنجي ڳُجِھي ناھي ڳالھ، اُهو اَلله، ڌَڻِي اَوهان جو، مُلڪ مِڙِئي جِنهن نال، تِنهن سوا سائـِينءَ ناھِ ڪو، سُڻندڙ سَڏ سُوال، ڪيڏانهن پوءِ ڪُلال! ڦيريا وَڃو فِريب سان

ڳُڻ نه ڳائيندا جڪڏهن، ته آهي اِها ڳالھ، پوءِ اَلله پاڪ، اَوهان کان، بي پرواھ آهي بَحال، ۽ بي شُڪرِي سَندسِ بَندن لئي چڱِئ نه سَمجھي چال، ۽ جي ڀائـِينداڀال، ته ڀَلو اوهان لئي ڀاڻءِ سو. ۽ کَڻندڙ کڻندو ڪو نه ڪو، ٻئي جو ٻوجهو بار، پوءِ موٽَڻ اَوهان مِڙن جو، پنهنجي پَروَر پار، پوءِ کولي ڏِيندا خبرون، ڪريو جي ڪم ڪار، هرگز سو هوشيار، اَندر جي اَسرار کان.

۽ مَس اَڃا ماڻهؤَ کي، جڏهين رَسيو ضَرر ضَرُور، ته دانهِين سَندسِ ڌَڻِئ کي، موٽندڙ ڏانهسِ مُور، وَرِي نوازيو نِعمت سان، جڏهن پاڻا پاڪ حُضور، ته جنهن کي ڪارُون اڳ ڪَئـِين وِساريو وَهلور ۽ هَئـِي وارِيندڙ حَق جِي، مُقرّر ڪَيا مَنظور، تان سَندسِ سَنئـِينءَ واٽ کان، ڦيري ساڻ فُتور، چَئو، ڪي ڏِينهن پَنهنجي ڪُفر جو، مَزو وَٽِ مَغرور! تون بيشڪ بي شُعور، آهِين ڀاتِيَن مَنجھان باھِ جي.

ڀلا ، سو بَدڪار، اُن جھڙو وَرِي آھِ ڇا؟ جو گھاري گَھڙيون رات جون ، تَهِدل تابِعدار، ۽ نَمندڙنيڪ نماز ۾، پيرن ڀر پينار، ڏکن ڀَر ٻئي ڏيہ جي، وِجھلي ويرو تار، ۽ رکي آس اَپار، رَبَّ ۽ سَندسِ جي رَحم ۾. چَئو، مَٽ نه ٿِيَن مُورهِين، جي سائـِين سُڃاڻن، پڻ سَنديون قادِر قُدرتون، ڄَٽ نَه جي ڄاڻن، سوا سُڄاڻن، ٻِئا نَمن نَه نَصِحيت کي.

ٻول ته، ٻانهان مُنهنجا، جي آهِن وِسهيا وِير، ته رکو پَنهنجي ربَّ جو، سونڪومَنجھ سَرِير، جَنِين هِن جَھان ۾، عمل ڪيا اَڪسِير، چَڱِي تَن چڱن لئي ۽ جَنت جا جائگِير، آهي مُلڪ اَلله جو، ڪُشادو ڪَثِير، صَبر جَن جو سِير، ڏِبا اَکٽ اَجر اُنهن کي.

چئو، مِليو مُون کي مُورهِين، فائـِق جو فَرمان، ته پُوڄان هِڪڙو پاڪ ڌَڻِي، ڏيِندڙ اُنهِئَ ڏان،

پڻ حُڪم مِلينمِ هَر آن، ته مُنڍ مَڃِيندڙن مان هُجان.

چئو، آئون ٿو ڊِڄان عذاب کان، وَڏِي اُهکِي وار، جي پَنهنجي پَروَر پاڪ جا، حُڪم ڀَڳمِ هيڪار،

چَئو، ڏيئـِي ٻَن ٻِين کي، ٿو پُوڄان پالڻهار، ڏِيندڙ ڏان پَنهنجا، اُن کي نِج نِبار،

پوءِ وَڻي سي پُوڄيو، دَرگاھون تِنهن ڌار، چَئو، ڏاڍي ڏِينهن قِيام جي، کُٽا سي خُوار، جَن جو کي وِڌا جِئ پَنهنجا، پڻ پَنهنجا ٻَچا ٻار، هوش رَکِج هوشيار! ظاهِر آهي زِيان اِي.

اُنهن لئي ڄِڀيون اُنهن مَٿان، هيٺان بِه ڄِڀيون باھ، ڀَئو پَنهنجي بَندن کي، ٿو اُن جو ڏِئـِي اَلله، پوءِ ڊِڄو هميشاھ، مُنهنجا ٻانهان! مون ڪنان.

۽ جَن گوشو ڪيو، گُمراھ کان، ته ڏِيـنِ اُنهِي کي ڏان، ۽ موٽيا ڏُونهن مَنان، تَن لئي مُبارڪون مَهند جون.

پوءِ سَندمِ سَچن ٻانهن کي، کِيرون ڏي تون خان!، جي هَرڪِنهن ڌَرم، دِين جا، سُڻنِ باب بيان، پوءِ سَڀنيان سُهڻِئَ ڳالھ تي، هَلنِ هَر زمان، ۽ سُهاينِ سُبحان، ۽ اُهي اَڪابِر عقل ۾.

ڇا، اڳيون حُڪم عَذاب جو، پوءِ ثابِت ٿِيو جنهن سِر، تون ڪَڍندِين پوءِ ڪِنهن پر؟ هُو جو داخل دوزخ وِچ ۾؟

پَر ڪَنبن ڀَرِ قَهَار، جي پَنهنجي پاڪ ڌَڻِئَ کان، ماڙِيون اَڏِيل ماڙِين مَٿان، آهِن اُنهن هارِ، هَلن هيٺان جَن جي، واهيون ويرو تار، اِي قادِر جا قَرار، واحِد نه ڦيري واعدا.

نه ڏِٺئـِي؟ ته ڏاتار، آب اُتاريو اُڀ ڪنان، پوءِ بارِي واهِيَسِ ڀُون مُنجھان پَلر پِيَن پار، وَرِي پوک اُپاڙئـِين اُن اسان، جنهن جا وَرَن وَرن ڌار، وَرِي وَٽجڻ سي لڳيون گونماٽيا گُلزار، پوءِ پَسِينسِ پيلي رنگ تي، ڪَڪَا وِيَّ وَلهار، پوءِ بِنَہ بنائـِين اُن کي، ڀور ڀُڪا بيڪار، اِنهِئَ ۾ اِظهار، سَبقَ سَٻوجھن واسطي.

جِنهن جو اَندر اِسلام لئي، کوليو خَلقڻهار، پَنهنجي پاڪ ڌَڻِئَ کان، سو نِرمل نيڪو ڪار، آھِ نِسوري نور مَٿي؛ پوءِ حيف تنين هارِ! ڪارا قلب جَن جا، سارڻ کان سَتار، اُهي آهِن گرِفتار، مُنهن ٻولِي مُنجھ ۾!

اَلله ليک اُتاريو، سَڀ کان سُهڻِي ڳالھ، ڳالهيون ڳهالين جِھڙيون، ٻِيهر ٻول چال، کَلون اُڌوئـِجن اُن سان، تن ڀَلن جون بحال، جي پَنهنجي پاڪ ڌَڻِئ جو، رکن خوف، خيال، سَندنِ چِت ۽ چَمڙيون، موٽِي ميڻ مِثال، نَرم ٿِيَنِ تِنهن نال، سارڻ لئي سُبحان جي. ڏَس سِڌو ڏاتار جو، آهي اِهو ئـِي، جنهن کي گُھري، جنهن سان، سَئين سُهائي سوئي، ۽ تنهن لئي نه سُونهون ڪوئـِي، جنهن کي وِرسائـِين واٽ کان.

ڀَلا سو بَدنام، ڄيري ۽ ڄِڀيِِءِ کان، مُنهن آڏو مَچ کي، ڏِيندو ڏِينهن قِيام، ۽ چِٽو چَئبو تن کي، آهن جي اَظلام، جي ڪَيَوَ ڪم ناڪام، تَن مُوجب مَزا ماڻيو.

اُنهن کان اَ ڳــيَن، ڪَئـِين ڪيا ڪُوڙ فُتور، پوءِ آيُنِ عذاب اُتهِين، جِتان نه پِيَن پَرُوڙ،

پوءِ خُدا خوارئَ خُوب جو، مَزو چکايَنِ مُور، هِن حياتِئَ جي اَندر، جا پَل، پَهر جو پُور، اَڃا عذاب آخِرت زبر آھِ ضرور، ويهِي سي وَهلور، جيڪر جاچِينِ ڳالهيون!

۽ ڪياسون هِن قرآن ۾، بِيشڪ خُوب بيان، ماڻهن لئي مِثال ڪَئـِين، ته مَت وَٺِن ڪامانَ!

آھِ قرآن ڪَرِيم سو، عَربي ۾ آسان، فَرق نه مُنجھ فُرقان، مانَ بَچن سي باھِ کان!

اَلله اَوهان جي پيش ڪيو، هِڪ ماڻهؤَ جو مِثال، گھڻا گَڏيل جنهن ۾، خان به خُود خيال، هِڪڙو ٻانهون هِڪ جو، چَڱِي جنهن جِي چال، ڇا، اهي ٻنهين ٻانهن جو، هِڪ جھڙو حال؟ آهِنِ هِڪ اَلله جا، سَڀ ڀَلايون ڀَال بَلڪ برابر ڳالھ، اَنيڪ نه ڄاڻِن اُنهن مان!

مُرسل! تون پڻ مَرڻو، ۽ اُهي به مَرڻا مُور،

موٽِي مَحشر ماڳ ۾، وِڙهندا اَوهين ضرور، هِڪ ٻئي سان، مَنجھ حضور، پنهنجي پاڪ ڌڻئَ جي.

پوءِ ڪير وَڏو اُن ڪنان، ظالمِ مَنجھ ظُهور؟ جنهن اُٽلندو اَلله تي، ٻڌا ڪُوڙ فتوڙ، ۽ ڪُوڙ ڪوٺئـِين سَچ کي، جڏهن مِليَسِ سو مَذڪُور، جَھنّم مَنجھ ضرور، ڇا، ماڳ نه آهي مُنڪِريِن؟

۽ جنهن سَچي آندو سَچ کي، ۽ سَچ ڪوٺيَسِ جِنهن سَچار، آهِن پوتِي پاڪ سي؛

آهِن اُنهن هارِ، ڌڻِي سَندنِ وَٽ دائـِما، طَلِبِينِ سو تيار، جي نِرمل نيڪو ڪار، اِهو اُجورو اُنهن لئي.

تان جي ڪوجھا ڪَم ڪيون، سي مولاڪَرِينِ معاف ۽ جي ڪيؤن سُهڻا صاف، اُن جو اَجر ڏئـِي اُنهن کي.

ڇا، سائـِين سَندسِ ٻانهن لئي، بَس ناھِ نگهبان؟ ۽ خوف ڏِينئـِي خان!، ڌاران تِنهن ، ڌارِيَن جو. ۽ مولا جنهن مُنجھائي، تنهن لئي سُونهون نه سَر ۾،

۽ جنهن کي جَلَّ جَلالہٗ، سَئـِين سَمجھائي، اُن کي مُنجھائـِيندڙ مُورهِين، ڪونهي ڪِنهن جاءِ، وير وَٺي، وَرجھائي، ڏاڍو سَڀ کان ڏيہ ڌَڻِي.

اُڀ، ڀُون ڪِنهن اُپائيا؟ جي پُڇنِدينِ پيغمبر!، چوندا بَرابَر، ته اَلله جَلَّ جَلالہٗ. چئو ڀَلا ڪِيئن ٿا ڀانيو؟ ته جَن کي دانهيون ڌڻيان ڌار، ته مون کي ڏُک ڏِين ڪو، جي گُھري هُوند غفار، ته لاهِيندمِ لاچار سي وِچان ٿي وَهار، يا مون مَٿي مِهر ڪا، ڪرڻ گُھري ڪلتار، ته آڏا ٿِيندا، اُن جي ٻاجھن کي ٻيهار، چَئو، اَلله بَس، مُون لئي، اُهِکئَ ۾ آڌار، اُن کي سَڀ ڪم ڪار، سونپڻ گُھرجن سوپِيندڙِين.

چئو، پَنهنجي حال حيات تي، اي قوم! ڪريو ڪَم ڪار، آئون به آهيان ڪم ۾، اوسِين اِنتظار، پوِ سِگھوئـِي سَمجھندا،

اَوهِين آخِرڪار، ته ڪِنهن تي اَچي عَذاب سو، جو ڪريسِ خوب خوار، ۽ نازِل ٿئيسِ نبارا، عُمر ڀَر آزار ڪو.

اَسان اُتاريو تو مَٿي، ڪامِل! هِي ڪِتاب، سبب سُونهپ ماڻهئـِين، صَحِي بَرصواب، پوءِ جو هَليو حَق مَٿي، ته سَندسِ لاءِ ثواب، ۽ جيڪو گُٿو گَس ڪَنان، ته اُتِس ئـِي عَذاب، نه آهِين تون نواب!، آگٽ وارو اُنهن مَٿي.

پُوريون ڪري پاڻ ڌَڻِي، جانيون ڪُل جھان، سَندنِ مَرڻ مَهل تي، مَٿي مُهلت ڪانه، ۽ جو نه مُئو سَندين نِنڊ ۾، تِنهنجو هِي بيان، ته جنهن پَساھ جي، پُڄڻ جو، فائـِق ڪِيو فَرمان، جَھلي اُنِهئ جان کي، ٿو ڇَڏي ٻِي جان، مُقرّر مُدت سِين جنهن سان ماڻهو هِت مِهمان، آهِن اهڙئَ قوم لئي، اُن ۾ عام نِشان، جي دِل سان ڏِين ڌِيان، قادِر جي ڪمن تي.

بَلڪ پاڻ بنايؤن درگاهون ڌَڻِي ڌار، وچ ۾ وَسِيلو ڪَري؛ ٻَهگڻ! ٻول ٻيهار ڇا، توڻِي نه رکن توڙ کان، طاقت ڪا تَڪرار؟ نه کين خَبرچار هِنن جي پُوڄا پاٽ جِي.

چَئو سُفارش سڀ سائـِينءَ جي، آهي اِختيار، اُڀ ڀُون مُلڪ اُن جو، قائـِم بَرقرار، اُن ڏي آخِرڪار، اَوهين مِڙئـِي موٽائـِبا.

۽ جڏهن هِڪ اَلله جِي، ڪَجي پاڪ پَچار، ته ڪَٽريا قلب اُنهن جا، جَن اَنڌن ڪيو اِنڪار، ۽ جڏهن وِيون ياد ڪيون، ٻِيون درگاهون، تِنهن ڌار، ته اِجھو ڪَر اُن وار اماڻِيون تَن مُبارڪون.

چَئو، چِيري اُڀ ڀُون کي، اي ڌڻيَمِ! ڪَندڙ ڌار، ڳجُھيون، پَڌريون ڄاڻندڙ، سانـيَمِ! رَبَّ، ستار، تون تُنهنجي ٻانَهين وچ ۾، قَضا ڪَرِين ڪَلتار! طَرف ٻَئـِي تڪرار، ڪَن جِنهن تان، جھيڙو پاڻ ۾.

۽ اُهي جَن اَنڌير ڪيا، جي هُوند هُجن تَن هارِ، مِڙِئي مال زَمِين جا، اولہ، اوڀر پار، اُٽل گَڏ اُنِهئَ سان، اِهڙا ٻِيا به اَنبار، ته صَدقو ڪيائون سِرتان، مِڙئـِي مَحشر وار، بُڇڙِي سَزا کان باھِ جي، ته به پاران پالڻهار، سو نيٺ ٿيو نِروار جو ڀورا ڀائـِيندائـِي نه هُئا.

جي ڪوجھا ڪم ڪيؤن، سي اُنهن تي، ٿيا اِظهار، ۽ جيڪي کِلندا هُئاخوار، سونازِل ٿِيُنِ نَصِيب ۾.

مَس اَڃا ماڻهوءَ کي، جڏهن رسيو ضرر، زِيان، تڏهن لڳو ڪرڻ، اَسان کي، زاريون ساڻ زِبان، موٽِي مُشڪل اُن جو، جڏهن اَسان ڪيو آسان پَنهنجي پاران ٻاجھ سان، ڪَهيو تڏهن ڪُفران، ته ڏِنا وِيَمِ هِي ڏان، جڏهن هُئـِس آئون حق مٿي. اِهي ته آهِن نِعمتون، اُٽلو اِمتحان، اِن مان گھڻا اِنسان، پَر پروڙِين ڪِين ٿا.

اِن کان اڳــيَنِ ڪافِرِين، ڳالهائـِي اِئَ ڳالھ، پوءِ جيڪِي ڪيائون ڪَمڙا، تَن ڪِين ڇَڏايَنِ ڪالھ،

برسِر رَسيَنِ بَحال، اََگلايون عَملن جون. ۽ هاڻي پڻ هِنن مَنجھان، ڪيا جَن ڪَلُور، سِگھو اِيندنِ سامهان، ڪيؤَن جي قُصور، مُورک اِهي مُور،، ڏاڍا نه آهِن ڏيہ ۾.

ڇا، ڌاريؤن ڪِين ڌيان؟ ته اَلله جَلَّ جَلَالهٗ، وَڻيسِ وَڌائي، تِنهنجو سَمر ۽ سامان، ۽ ڪِنهن جِي توڻ تنگ ڪري؛ اُن ۾ عام نِشان، آڻِين جي اِيمان، ڪارڻ اُنهِئَ قوم جي.

تَن ٻول، ته ٻانها مُنهنجا! نِرانِج نِبار، جَن سَندنِ جانِيَن تي، بي حد وِڌا بار، ته اُميد ربَّ جي رَحم مان، لاهيو ڪِيَم لغار، سو بي شڪ بخشي بَديون، هيڪانديون هزار، اُهو بيشڪ بَخشڻهار، سو سَٻاجھو سَڀِين پَريِن.

۽ ٿِيو رُجُوع پَنهنجي رَبّ ڏي، مَڃيو اُنِهئ مور، اِنهيان اڳ ته آن کي، ڪو سر تي اَچي سُور، اَچي نَه ڪو اَهڳور، وَرِي وَهارُو اَوهان جو.

۽ تِنهن سَڀنيان سُهڻي ڳالھ جا، تابِع ٿيو تمام، اَوهان جي آگي ڪنان، آيان جي اَحڪام، اِنهيان اڳ ته، اوچتو آن تي عذاب عام، نازِل ٿئي ناڪام!، اَوهِين هوشيارئـِي نه هئو.

آکي هَر اِنسان، ته حيف مُنهنجي حال تي! پُورا پارِيَمِ ڪين ڪي، فائـِق جا فَرمان، ۽ نِپٽ هُئـِس نادان، مَسخرن مان مُورِهين.

يا چوي اِهڙِي چال، ته اَلله جَلَّ جَلَالهٗ، جي سَئـِين سُهايَمِ ڳالھ، ته هُئـِس سَلامت ساٿ مان.

يا چوي اِهِڙي چال جڏهن ڏِسي اکئين عذاب کي، ته موٽڻ مُنهنجو هُوند ٿـئي ، ڀيرو هِڪ بَحال! ته ٿِيان نيڪ نِهال، موٽِي موچارن مان!

چي هائو، تو وٽ آئـِيا، اَسان جا اُهڃاڻ، پوءِ ڪُوڙو ڪوٺئـِي اُن کي، ۽ لڳِين پَڏائـِن پاڻ، ۽ اَصل هُئـِين اَڄاڻ، ڪَٽن ڪافِرن مان.

۽ جَن ٻَڌا ڪُوڙ ڪَرِيم تي، جُڙتو فتوائون جام، ڪارا مُنهن اُنهن جا، ڏِسندِين ڏِينهن قِيام، ڇا، ناهي ماڳ مُدام، آڪِرن جو آگ ۾؟

۽ سِيل سَلامت جَن رکيو، ڀڳا ڪنان باھِ، مُوجب مُراد اُنهن جي، آجو ڪَندنِ اَلله، لڳي نه تَن کي لاھ، ۽ نه ڳڻِتي هُونديَنِ ڪنهن ڳالھ جِي.

ننڍي، وَڏي سَڀ ٽول کي، جوڙِيندڙ جبّار، ۽ هميشه هَر ٽول جو، سوئـِي سَنڀاليدار،

اُن هَٿ اُڀن ۽ ڀُون جون، ڪُنجون برقرار، ۽ اُهي، جَن ڪيو اَلله جي، آيتنِيان اِنڪار، وَڃڻا،سي وَڻجھار، نِسوري نُقصان ۾.

چئو، ته اي اَڄاڻ! ڇا مون کي اَوهِين ٿا آڇيو، ته پُوڄيان آئون پاڻ ڌاريان پاڪ ڌڻئَ ري؟

۽ تو ۽ توکان اڳيَن ڏي، آيو اِي اِلهام، جي گڏيو، تو غير کي، آگي، ساڻ عَلام، ته ڪانٽي مان، ڪيرائبا، تُنهنجا ڪَم تمام، ۽ ڪامل! مَنجھ قِيام، هُوندين اَڻـهـُوندن مان.

پوءِ اُٽلو پُوڄ اَلله کي، ۽ ٿِي ڳُڻ موکن مان مُور،

۽ هرگز شان حُضور، نه ڄاتئون، ڄاڻڻ جِيئن کپي. ۽ ڀُون مِڙئـِي مُٺ اُن جي، ٿَر بَر، ٿاڻا ٿاڪ،۽ سَندسِ سَڄي هَٿ ۾، ويڙهيل اُڀ اَفلاڪ، ڪاغذ جِيئن، قيام ڏينهن؛ آهي پَڪ سو پاڪ، ۽ جي ڀيڙا ڪن بي باڪ، اَلله اُتم ٿيو، اُنهن ڪنان.

۽ ڦوڪيو وِيندو ڏنڊ ۾، پوءِ مَرن مِڙوئـِي مُور، جيڪِي اُڀ، زمين ۾، ڀَتو ڀَتين ڀَر پُور، مگر بَچن موت کان، جي گُھري رَبُّ غفور، موٽِي مَنجھسِ ڦوڪيو ويو، حُڪم ساڻ حُضور، ته اِجھو اَهل قُبور، اُڀا ڦِيرِينِ اکيون.

۽ چمڪي ڀُون چوڌار، سَندسِ ڌڻئَ جي نُور سان، ۽ آڻي اڳيان رکيا وِيا، عَملن جا اَنبار، ۽ نَبِي ۽ شاهِد سامهان، اَچِي بِيٺابرقرار، ۽ ڪيو وِيو انصاف سان، اُنهن وِچ آچار، ۽ حق نه مورهِين مارِبو، ڪو تَنِين جو تڪرار،

۽ جُڙيا هر ڪِنهن جِئ کي، جي ڪيائين پورهيا پار، ۽ جيڪي ڪن ڪم ڪار، واحِد واقِف اُن ڪنان.

۽ جي ڦِريا کون فرمان، اُهي ڪامَن سان ڪاهِبا، ٽولِيَن پُٺيان ٽوليون، هاوِئَ ڏي حيران، تان آيَسِ، تڏهن اُن جا، کُلِيَل دَر دالان، ۽ پُڇن پار اُنهن کان، دوزخ جا دَربان، ڇا، آيان نه اَوهان مَنجھان، ڪي مُرسل مِهربان؟ جي آن تي، اَنهنجي ربَّ جا پَڙهن باب بيان، ۽ هِن ڏِينهن جي ڏَهڪار جو، ڪن اوهان کي اعلان، تڏهن اُنهن اِقرار ڪيو، ظاهر ساڻ زبان، پر ثابِت سخت عذاب جو، ٿيو قَلم مٿي ڪُفران،

چي، دوزخ جي دَرن مان، داخِل ٿيو ديوان! درد کِيندڙ دائـِما، مَنجِھين اِن مَڪان، پوءِ بُڇڙو بي گمان، مَغرورن جو ماڳ ٿيو!

۽ رکيو پَنهنجي ربَّ جو، جَن سونڪو مَنجھ سَرِير، جماعتون جنت ڏي، ويا موڪليا سي مِير، اُپٽيا دَر اُن جا، جڏهن ويجھا آيسِ وِير، ۽ تڏهن اُتارِيَن اُن جي کِلِي ڏِنيَن کِير، آن تي سَداسلامتِي، خُوش خُوش رهو خبِير! پوءِ مَنجھ اِن مُلڪ مَلِير، داخل ٿيو دائـِما.

۽ اُتو تَن، ته اَلله جا، هردم حمد هزار، جنهن پاڪ، اسان سان پارِيا پَنهنجا قول قرار، ۽ ڀُون اسان کي بَخشئـِين، سَدا باغ بهار، جِتي گُھرون جَنت مان، ته گُھمون وِئَ وَلهار، پوءِ سُهڻو ٿيو سَهوار، اَجر عامِلن جو.

مَلڪ موچارا عرش کي، چونڪِي ڏِسِين چوڌار، ته ٻِئا پَنهنجي ربَّ جا، ڳائـِن ڳُڻ نِبار، ۽ صَفا سَچ تي ڪيو ويو، اُنهن وِچ آچار، ۽ چَو ٻولو چوڌار ٿيو، ته آهِن اَلله هارِ، هر دم حمد هزار، جو پالڻهار پر ٿڻيِن.