صِف ۾ صِف سَلام لئي، سَچا سي گَواھ،

پوءِ ڪاهِيندڙ ڪڪرن کي، ڪاهَن پٺيان ڪاھ،

پوءِ طالِب جي تنوار ۾، ڪن اَلله ۽ اَلله،

ته آهي اوهان جو هيڪڙو، ڌَڻِي ڌُر، دَرگاھ،

جو اُڀ ۽ عرش فرش جو، پالڻهار پَناھ، پڻ آهن اِن ٻِن ۾، جيڪي جوڙون جابجاءِ، پڻ والِي آهي واھ!، سَندو سَڀنِي اوڀرين.

اَسان اوڏي اُڀ کي، سِينگاريو صَحِي، تارن جي جِھر مِر سان،

پڻ پَهري لاءِ پَهِي، ۽ هر شامتِي شيطان کان، جو وِيو لَعنت هيٺ لهي،

تان نه مَٿِينءَ مَجلس جِي، ٻُڌن ڪابه ڪَهِي، ۽ ٺوڪيون وَڃن ٺَهِي، چِڻنگون تَن چوڌار کان.

سُور سَدائـِين اُنهن لئي، جو چَمڙِي تي چُهٽي،

مگر جو جَھٽي، سو اُماڙ لائـِين، اُن پُٺيان.

پوِ پُڇِينِ ته پيدا ڪرڻ ۾، اُهکا اِهي اِنسان؟ يا جيڪِي جوڙياسون اڳڀرا، اُڀ، ڀُون آسمان، خلقيا سون خان، جيڪِي مِٽِئ چَٻر مان.

تون حيرت مَنجھ حضور!، ۽ هو مُرڳو ڪَن مَسخريون،

جڏهن چَئجينِ چڱِي ڳالھ جو، ته مَت نه وَٺنِ مُور،

جڏهن اَکِيين پَسَن اُهڃاڻ ڪو، ته ڪَن مَخوليون مَخمور،

چي، ناھِ مگر هِي مَنڊ ڪو، ظاهر مَنجھ ظهور،

جڏهن مُئاسون، ۽ مِٽِي هونداسون، هڏچُور، ڇا، اَسِين، ته اَسِين اُٿـڻا آهيون؟

ڪِ اَسان جا اَڳيان، اَبا، ڏاڏا ڏُور، ڪِيئَن مَڃيون، هي مَذڪُور،

چئو آنہ، ۽ اَوهِين آهيو، تابِعدار تمام،

فقط ڦوڪ هيڪ ري، ڪانهي هِي قيام، پوءِ مُئا مَنجھان مقام، اِجھو اَکيون ڦيرِينِ پيا.

چي، حيف! اسان جي حال کي، هيِ هَي هَي! ڏِينهن حِساب،

جنهن کي ڪوٺيان ڪُوڙ ڪَذاب! هِي اُهو ڏينهن آچار جو.

جوڙيو، جَن جاڙون ڪيون، پڻ سَندنِ جوڙيوال، پڻ ڌڻِئ ڌاران جَن کي، هُئا ڪندا سَڏ سُوال،

سَندِي باھِ بَحال، واٽ وٺايو، اُنهن کي.

۽ تَرسايو تن کي ته، پُڇڻا آهِن پاڻ،

حِمايت هِڪ ٻئي سَندِي، ڪريونٿا ڇا ڪاڻ،

اُٽلو اَڄ اَڄاڻ، سي سلامِي سَڀ ڳالھ ۾

۽ اُنهن مان، ڪي ڪَن، ڪِن کي، سامهون ٿِي سُوال،

چي، اِيندا سَڄيان ڪِين هُئا، اَوهِين اَسان کي ڪالھ،

چي، اَوهِين نه مَڃِيندڙ مُورهين، هُئا حق جِي ڳالھ،

۽ اوهان تي اَسان کي، مُور نه هُئـِي مَجال، بَلڪ ڀُليل واٽ کان، هُئا قوم ڪلال!،

پوءِ پَنهنجي پَروَر پاڪ جو، اڳيون قول ڪمال، ثابت پاڻ سَڀن تي، بي شڪ ٿيو بَحال، ته چَکندڙ چڱِي چال، آهيون چاش عذاب جِي.

نپوءِ اَوتڙ وِڌو سون آن کي جِيئن اوتڙ هُئاسون پاڻ،

پوءِ آهيون هيڪاندا هاڻ، اَڄ ڀيڙا سَڀئـِي باھِ ۾.

ڪُل ڪانهيارن سان، ڪريون اَسِين اِهائـِي ڪار،

اِهي آهن، سي صَحِي، جَن چئبو هو جنهن وار، ته ڪانهي ڪُل جھان ۾، ڪا درگاھ، ڌڻِئَ ڌار، ته ڪَن تڪبر تڪرار، مَڃڻ بَدران مُرڳو.

۽ وراڻيو واتان، ته ڇا، اَسِين ڇَڏِيندڙ آهيون؟ پَنهنجا دَر داتا،ڪِنهن چَرئي سُگھڙ جي چَوڻ تي.

آندائـِين سَچ، پڻ سَچاچَئـِين، نَبِي سُونهارا نُور،

اَوهِين چکندڙ آهيو، ڪا سَزا سراسر سُور،

۽ نه مِلندان، مگر مُور، جِنهن مُوجب ڪَريو ڪَمڙا.

مگر مالِڪ پاڪ جا، ٻانهان نِج نِبار،

خاصا کاڄ اُنهن لئي،

ميوا، مَڃر ڏار،

۽ اُهي باغ بهشت ۾،

عِزّت ساڻ اَپار، وَهسن ويرو تار، سيجن مَٿي سامهان.

وَهندڙ جي وَٽِيَن جِي، تَن تي وارو وار،

اَڇو صاف سَواد لئي، تِڪِيندڙ تڪرار،

جِنهن کان نه سِر ۾ سُور ڪو، نه ڪو کين خُمار،

تَن وَٽ جيڏيون جويون، حُورون حيادار، وَڏِيُن اَکين واريون، نيڻن بَند نِهار،

دَبلِي بَندن دِنجھ کان، تِنهن آني جي آچار،

پوءِ سامهان ٿِي سَچار، حال پُڇَن هِڪ ٻئي ڪنان،

جڏهن چَوندڙ چيو اُنهن مَنجھان، ته هو مُنهنجو هِڪ هَمراه،

چي، آهِين ڇا؟ اُنهن مَنجھان، جي رکن هِي ويساھ،

ته جڏهن مُئاسون، جِسم مان، وِيو ساھ پَساھ، ۽ هُونداسون هَڏ ۽ مِٽي، ڀُور، ڀُڪابيواھ، ته اَسان کان اَلله، وٺندو حرف حساب جو؟.

چَئـِبُن اِهڙِئَ چال، ته ڇا اِطلاع گُھرجي اُن جو؟

پوءِ واقف ڪيو ويو اُن کي، هِڪدم ڪَنان حال، پوءِ باھ وِچ بَحال، اَ کِين ڏٺائـِين اُن کي.

چي، سائـِينءَ جو سوگند، مون کي به اُڇلئي ٿي اُهڏ ۾،

۽ جي مون تي نه هُئـِي مِهر ڪا، سَندمِ خداوند، ته توسان ڀيڙو بَند، هُئسِ حاضِرِيَنِ مان.

مَرڻا نه آهيون مُور،

پوءِ اَسِين پهرين موت ري، پڻ نه اَسِين آهيون، ڏِسندڙ سَختِي سُور،

سَڀنيان وَڏِي سوڀ اِي، ظاهِر مَنجھ ظهور،

پوءِ گُھرجي پورهيت، پورهيو اُن جھڙو ڪن ضرور

اِئَ مِهمانِي مَذڪور، وَڻندڙ، ڪِ وڻ ٿوهر جو؟

ڏاج ڪيوسون، ڏاڍن لئي، تِنهِين کي تڪرار،

اصل تري مان آگ جي، سو نڪري وڻ نيڪار،

ڪَر سِسا شيطانن جا، اُن جا ڏينهان، ڏار،

اَوس آهِن اُن مَنجھان، کِيندڙ، سي خوار، پوءِ پيٽ مَنجھاسِ، پُورِئَ طرح ڀَريندڙ بَدڪار،

وَرِي گَڏ، گَرم سان، اُنهن لئي اوتار،

ٻَرندڙ ڏانهن ٻِيهار، مُقرّر موٽڻ اُنهن جو.

اُنهن سَندنِ اَبن کي، مُوڙهل لَڌو مُور،

پوءِ وَڃن، تَن جي واٽ تي، ڊوڙايا ضرور،

۽ ويتر اَ ڳين مان وِرسيا، مَهندتِنيان مَغرور،

۽ مَنجھنِ اَسان موڪليا، اِطلاعِي اَهڳور،

پوءِ پَس پَڇاڙِي اُنهن جِي، پيئـِي جَن پَرُوڙ، هڪ ٻئي پُٺِئَ هلاڪ ٿيا، دوست! ڪِنهن دستور،

مگر آجا اَقرضا، گولا ربَّ غفور، هَر صورت ڪنان سُور، صَحِي سلامت، سي رهيا.

۽ نبي نُوح اَسان کي،ڪيا سَڏ سُوال، پوءِ وَھ! جا اَسِين واهرُو،

ته اُو، ڪِ سَندسِ عيال، وَڏي ڪنان وَبال، آجو رکيو سون اُن کي.

۽ باقِي رکيو سون ڀُون مَٿي، اُنهئ جو اولاد،

۽ سُهڻِي سَندسِ ياد، ڇَڏِيسون پويَن ۾.

سَدا سَلام نُوح تي، جُملي مَنجھ جَھان،

ڪريون چڱايون چڱن سان، اِنهئ پَر اِحسان،

هوسَندمِ سَچن ٻانهن مان، بي شڪ بي گمان،

موٽِي مَنجھ مِهران، ٻوڙيو سون ٻِئَن کي.

۽ آهي اُن جي ڪيڙ مان، حضرت اِبراهيم،

سائـِينءَ سَندسِ واٽ آئيو، جڏهن قلب ساڻ سَلِيم،

پَنهنجي پئ ۽ پَهر کي، فَرمايو فَهِيم، ته ڪَن جِي ڪندا اهيو، تِيرٿ ۽ تَعظِيم،

ڇا، ڪُوڙِيَن دَرگاهن ۾، آگي ري عَظِيم، رَکو اَمِيدون، آسرا مَن ۾ مُستقِيم؟

ڀَلا، بي ويساهِي ڪِهڙي، پوءِ آن کي، اي اَثِيم!، قادِر مَنجھ ڪَرِيم، جو پالڻهار پِرٿڻِيِين.

پوءِ تارن ۾ تاثِير جِي، نَبِي ڪَئـِي نِهار،

پوءِ ٻوليائـِين ٻِيهار، آئون ته اگھو آهيان.

تڏهن موڙيؤن مُنهن اُن ڪنان، ٿيا پُٺيرا پاڻ،

پوءِ اَچِي سَندنِ سانئيَن کي، سامهون ٿيو سُڄاڻ، چي، ڇو نه کائو کاڄ هِي؟

پڻ نه ڪُڇو ڇا ڪاڻ؟

پوءِ سَٽڻ لَڳنِ سامهون، سَڄڻ سَڄي ساڻ،

آيا پوءِ اَڄاڻ، سامهون ڊوڙِي سيگھ مان.

چي، پوءِ ڇا، تَن کي پُوڄيو؟ گَھڙيو جَن گُمراھ!

اَوهان کي اَللهُ، جوڙيو، ۽ جيڪِي ڪَم ڪريو.

چي، جَلد اُن لئي جوڙيو، ڪو کامڻ لئي کُورو، پوءِ اُڇليوسِ آڙاھ ۾، تان سڙي سَمُورو،

پَہ پَهيائون پُورو، پوءِ ڪيوسون ڪِريل اُنهن کي.

۽ چي، آئون لَڏڻو آهيان، پَنهنجي پَروَر پار، ڏيکارِيندمِ ڏاتار، مُلڪ مارُوئڙن جو.

چي، پَروَر! پُٽ ڏيِينمِ ڪو، صالِحن مان سُڌِير،

پوءِ خاصِي ڏِنِيسُونسِ کِير، ڇوڪر کانڌ ڇُڳير جِي.

پوءِ جڏهن ساڻسِ ڊُڪ ڊوڙ ۾، رَسيو گل ريحان، چي، مِٺا! مُنهنجا پُٽڙا!، آءٌ خواب لَهان ٿو خان، ته توکي رَبَّ جي راھ ۾، ڪريان پِيو قُربان، ڪاتِئَ هيٺ ڪُسڻ کي؛ جاچ پوءِ جُوان!، چي، بابَل! ڀلي ڪرتون، جِيئن فائـِق جو فرمان، سِگھو لَهندِينمِ صابِرن مان، جي گُھريو رَبَّ، غُفران،

پوءِ جڏهن جُھڪيا اَمر کي، ٻَئـِي دُولہ دِل و جان، پڻ مِٽ ڀَر مِهربان، ليٽايو تِنهن لال کي.

۽ سُنَت سَڏيو سون اُن کي، ته اي اِبراهيم!،

سارِي سوڻُو پَنهنجو، تو سَچو ڪيو سَلِيم! ڀَلن ساڻ ڀَلايو، ڪريون اِيئن قَدِيم، .

اِي اِمتحان عَظِيْم، بِلڪُل وَڏو بارهو

۽ ڪئـِي سُون قُربانِي وَڏِي، پُٽ سَندسِ جو پارِ،

۽ چَڱِي ڇڏيسون اُن جِي، پويَن مَنجھ پَچار،

سَلام اِبراهِيم تي، وَسن ويرو تار،

ڀَلن اِهڙِئَ ڀَت ڏِيون، بَدلا بَرقرار،

ثابِت هو سَچار، مُنهنجي مَڃِيندڙ ٻانهن مان.

۽ اُن کي ڏِنِي سُون اِسحاق جِي، بِشارت بَحال، جو صَحِي صالِحن مان، نَبِي نيڪ نِهال،

اُن سان، پڻ اِسحٰق سان، بي حد ڪياسون ڀال، ۽ اُنهن جي اولاد مان، ڪي چڱا چَڱِئَ چال، پڻ پَڌرا پَنهنجي نال، آهِن ڪَندڙ ڪَلُور ڪي.

۽ مُوسٰى ۽ هارون تي، اسان ڪيا اِحسان،

ڪياسُون وَڏي وَبال کان، آجاٻَئـِي اخوان،

۽ سوڀ ڏِنِيسونِ، پوءِ ٿيا غالِب بي گُمان،

۽ بابن ساڻ بيان، توريت ڏِنوسون، تَن کي.

۽ سَئـِين سُهائيسون اُنهن کي،

پڻ نيڪ سَندنِ نام، ۽ باقِي رَکِي سُون بُنياد ۾، قائـِم تاقيام،

مُوسٰى مِهتر دوست تي، پڻ هارُون سِر هُمام، آهِن اَسان جي طرف کان، سَدائـِين سَلام،

چَڱِي ڏِيون چڱن کي، اِنهِئَ پَر اِنعام،

ٻَئـِي سَندئون ٻانهن مان، جي وِسهندڙ وَريام،

پڻ اِلياس اِمام، آھِ مُرسلن مان مُورهِين.

جڏهن چَيائـِين پَنهنجِي پَهر کي، ڇو ڪَنبو نَه ڀر قهار؟

ڪِ گَھڙِي گَھڙِي گھوٽ کي، پُوڪارِيو پينار! ۽ ڇڏيو سَڀنِيا سُهڻو، خالِق خَلقڻهار،

جو اَنهنجو پالڻهار، پڻ اَنهنجي اَڳين اَبن جو.

پوءِ ڪُوڙو ڪوٺيؤن اُن کي، اُهي اَوس گِرفتار،

ٻاجَھون ٻانهن ربَّ جي، جي نِرا، نِج، نِبار،

۽ چڱِي ڇَڏِيسون اُنهن جِي، پوين مَنجھ پچار،

آهي اِلياسِين تي، سلامَتِي سَهوار،

ڀَلن اِهڙِئَ ڀَت ڏِيون، بَدلا بَرقرار،

سَچ پَچ آھِ سَچار، مُنهنجن مَڃِيندڙ ٻانهن مان.

۽ لُوط مَنجھارن مُرسَلِين، ڀَلو آھِ بَحال،

آجو ڪيوسون اُن کي، ۽ سَڀ سَندسِ آل عيال،

مگر پوڙِهي پويَنِ ۾، رَهيل ريزالِي زال،

موٽِي مِليا ميٽ ٻِئا، ڪياسُون ڪُلال،

اَوهين لَنگھو ٿا اُنهن مَٿان، صُبح، سانجِھي، سال،

پاڙا، پَڊ پيمال، پَسِي ڇو نه پَروڙيو؟

۽ يُونس مَنجھان مُرسلِين، ڀَلو آھِ بَحال،

جڏهن ڀَڳو ٻيڙِئَ ڀَرِت ڏي،

پوءِ فائـِق وِجھايو فال، ته ٿيو اُن مان پاڻ، پُکو نِڪتو جَنِين نال،

پوءِ مَڇِي ڳِهيو پيٽ ۾، سو نَبِي نيڪ نِهال، ۽ اُهو هُئو جھڙي حال، اوسيڙي، اَرمان ۾.

جي چَوندڙن مان، هُوند نَه هو، پَروَر کي پاڪ،

ته پِيو اُن جي پيٽ ۾، رهيو غوطن ۾ غمناڪ، تان حشر هولناڪ، جڏهن کَڙا ٿِين سي خاڪ مان.

پوءِ اُڇليو سون اُن کي، بَر اَندر بِيمار،

ڪَدُو اُپاڙِيوسون اُن مَٿي، وَڻ خاصو خوشگوار،

موٽِي مُڪو سونسِ لک ڏي، ڪِ اِنهائـِي اَپار،

پوءِ آندائون اِعتبار، پوءِ وَرساياسونِ ڪِنهن وارسِين.

پُڇينِ، ته تُنهنجي پاڪ ڌَڻِي ڌِييون ڌُيون پاڻ، ۽ اُنهن ڪُفارن ڪاڻ، پوٽا، پُٽ پَسند ڪيا.

ڇا مَلڪن کي، مادِيون ڪري، پيدا ڪيو سون پاڻ؟ ۽ اَکِيين ڏِٺااَڄَاڻ، شاهد آهِن، شُوم سي.

سَمجھ ته، سَندنِ ڪُوڙ کان، ٿا چَون اِهڙِي چال،

ته پَسند پُٽيلو ڪو ڪيو، مالِڪ بي مثال، ۽ اِهي خام خيال، ڪُوڙا آهن قول ۾.

ڌَڻِي ڌُئو ڌِيَن کي، پُٽن مَٿي پاڻ،

ته نِياءُ ڪِيئن نبيريو، ڇا، آهي اوهان ڪاڻ؟

ساڃاءِ سُڄاڻ! پوءِ ڪِنهن پَر ڪِين پِرائيو؟

ڇا، اوهان وٽ آھِ ڪا، سَنَد برصواب؟

اِهو اَوهان جو ڪتاب، آهيو سَچا، ته آڻيو.

۽ اُن ۽ جنن ۾ مائـِٽِي، مُقرّر ڪيائون مُور، ۽ هو هَرگز ڏِيَڻا حاضِري، اِي پَريَن کي پَرُوڙ،

پَروَر تَنِيان پاڪ گھڻو، جيڪي موڳا ڪَن مَذڪور،

آهِن اِن کان دُور، سَندمِ ٻانهان سِهتڻا.

اَوهِين ڪُل، ڪِ ڪريو، جَن جون، زيارتون ضرور،

اَصل نه آهيو اُن وٽان، ڪِنهن کي، مُنجھائـِيندڙ مُور،

مگر جو مَغرور، آهي ڄيري مَنجھ ڄِراٽڻو.

۽ چي، اَصل اسان ناھِ ڪو، مگر هر هِڪ هارِ، مقرّر آهي ماڳ ڪو، دَرجا ڌارو ڌار،

۽ اَسِين آهيون فوج جِيئن قطارو قطار،

۽ اَسِين وصفون ويرو تار، ڪندڙ رَبَّ ڪَرِيم جون.

۽ مَهند ڏِيندا هُئا مُورهين، اِهي قول قرار،

اَصل اسان وٽ جي هُجي، اڳين جو اَذڪار،

ته اَسِين هُجون، اَلله جا، ٻانهان نِج نِبار،

پوءِ اُن کان ڪيؤن اِنڪار، پوءِ سَمجِھي وِيندا سِگھڙي.

۽ مُنهنجي مُرسل ٻانهن لئي، لِکيو اسان، جو اَنگ،

ساڻنِ مَددون مَهل تي، جِتي ڪٿي مَنجھ جنگ،

۽ بنادير دَرنگ، فاتِح فوج اسان جِي.

ڪِنهن ٽاڻي تائين، تن کان، موڙيو مُنهن مَهندار،

ڏِس ڏُکيو اُنهن کي، اِهي به ڏِسن آزار،

ڇو، تڪڙ ڪَن تڪرار، اسان جي عذاب تي ؟

سَندنِ اڱڻ ۾ اوچتو، آيو جڏهن عَذاب، پوءِ ڏهڪايلن جو، ڏِينهن ٿيو، بُڇرو بي حِساب،

۽ ڪِنهن ٽاڻي تائين تَن کان، موڙيو مُنهن مَهتاب،

۽ پَس تن کي نُور نَواب!، هِي به پَسندا پاڻهِين.

سَٻر سائـِين تُنهنجو، عِزتدار، اَپار، پَڪ تَن کان پاڪ گھڻو جي ڏِين پَتا ۽ پار،

مَٿي مِڙنِي مُرسَلِين، سَلامتي سَهوار،

۽ آهن هِڪ اَلله لئي، هَردَم حَمد هزار، جو پَروَر پالڻهار، جُملي جھانن جو.