القرآن الڪريم

  • اينڊرائيڊ ايپليڪيشن
  • سهڪار
  • پراجيڪٽ ٽيم
  • پراجيڪٽ بابت
  • مترجمين
    • قرآن جو پيغام (تاج محمود امروٽي)
    • ائين چيو اللہ (علي خان ابڙو)
    • بيان الرحمان (عبدالوحيد جان سرهندي)
    • سنڌي قرآن (سيد فرمان علي)
    • احسن البيان (محمد ادريس ڏاهري)
    • الھام الرحمان (مولانا محمد مدني)
    • فُيُوضُ الفُرقان - پِير محمد ڪرم اللہ الاھي (دلبر سائين)
    • نُورُالقُرآن (مولوي حاجي احمد ملاح)
    • البُرھان (محمد عثمان ڏيپلائي)
    • تفھيم القرآن (سيد ابوالاعليٰ مودودي)
    • القرآن (ڊاڪٽر عابد لغاري)
    • قرآن مجيد (ترجمو : عبدالسلام ڀُٽو)


 

رڪوع : 5 سُوۡرَۃُ الصّٰٓفّٰت مَکِّیَّۃٌ آيتون : 182


بِسۡمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحِيۡمِ

وَالصّٰفّٰتِ صَفًّا (آيت : 1)

صِف ۾ صِف سَلام لئي، سَچا سي گَواھ،

فَالزّٰجِرٰتِ زَجرًا (آيت : 2)

پوءِ ڪاهِيندڙ ڪڪرن کي، ڪاهَن پٺيان ڪاھ،

فَالتّٰلِيٰتِ ذِكرًا (آيت : 3)

پوءِ طالِب جي تنوار ۾، ڪن اَلله ۽ اَلله،

إِنَّ إِلٰهَكُم لَوٰحِدٌ (آيت : 4)

ته آهي اوهان جو هيڪڙو، ڌَڻِي ڌُر، دَرگاھ،

رَبُّ السَّمٰوٰتِ وَالأَرضِ وَما بَينَهُما وَرَبُّ المَشٰرِقِ (آيت : 5)

جو اُڀ ۽ عرش فرش جو، پالڻهار پَناھ، پڻ آهن اِن ٻِن ۾، جيڪي جوڙون جابجاءِ، پڻ والِي آهي واھ!، سَندو سَڀنِي اوڀرين.

إِنّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنيا بِزينَةٍ الكَواكِبِ (آيت : 6)

اَسان اوڏي اُڀ کي، سِينگاريو صَحِي، تارن جي جِھر مِر سان،

وَحِفظًا مِن كُلِّ شَيطٰنٍ مارِدٍ (آيت : 7)

پڻ پَهري لاءِ پَهِي، ۽ هر شامتِي شيطان کان، جو وِيو لَعنت هيٺ لهي،

لا يَسَّمَّعونَ إِلَى المَلَإِ الأَعلىٰ وَيُقذَفونَ مِن كُلِّ جانِبٍ (آيت : 8)

تان نه مَٿِينءَ مَجلس جِي، ٻُڌن ڪابه ڪَهِي، ۽ ٺوڪيون وَڃن ٺَهِي، چِڻنگون تَن چوڌار کان.

دُحورًا وَلَهُم عَذابٌ واصِبٌ (آيت : 9)

سُور سَدائـِين اُنهن لئي، جو چَمڙِي تي چُهٽي،

إِلّا مَن خَطِفَ الخَطفَةَ فَأَتبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ (آيت : 10)

مگر جو جَھٽي، سو اُماڙ لائـِين، اُن پُٺيان.

فَاستَفتِهِم أَهُم أَشَدُّ خَلقًا أَم مَن خَلَقنا إِنّا خَلَقنٰهُم مِن طينٍ لازِبٍ (آيت : 11)

پوِ پُڇِينِ ته پيدا ڪرڻ ۾، اُهکا اِهي اِنسان؟ يا جيڪِي جوڙياسون اڳڀرا، اُڀ، ڀُون آسمان، خلقيا سون خان، جيڪِي مِٽِئ چَٻر مان.

بَل عَجِبتَ وَيَسخَرونَ (آيت : 12)

تون حيرت مَنجھ حضور!، ۽ هو مُرڳو ڪَن مَسخريون،

وَإِذا ذُكِّروا لا يَذكُرونَ (آيت : 13)

جڏهن چَئجينِ چڱِي ڳالھ جو، ته مَت نه وَٺنِ مُور،

وَإِذا رَأَوا ءايَةً يَستَسخِرونَ (آيت : 14)

جڏهن اَکِيين پَسَن اُهڃاڻ ڪو، ته ڪَن مَخوليون مَخمور،

وَقالوا إِن هٰذا إِلّا سِحرٌ مُبينٌ (آيت : 15)

چي، ناھِ مگر هِي مَنڊ ڪو، ظاهر مَنجھ ظهور،

أَءِذا مِتنا وَكُنّا تُرابًا وَعِظٰمًا أَءِنّا لَمَبعوثونَ (آيت : 16)

جڏهن مُئاسون، ۽ مِٽِي هونداسون، هڏچُور، ڇا، اَسِين، ته اَسِين اُٿـڻا آهيون؟

أَوَءاباؤُنَا الأَوَّلونَ (آيت : 17)

ڪِ اَسان جا اَڳيان، اَبا، ڏاڏا ڏُور، ڪِيئَن مَڃيون، هي مَذڪُور،

قُل نَعَم وَأَنتُم دٰخِرونَ (آيت : 18)

چئو آنہ، ۽ اَوهِين آهيو، تابِعدار تمام،

فَإِنَّما هِىَ زَجرَةٌ وٰحِدَةٌ فَإِذا هُم يَنظُرونَ (آيت : 19)

فقط ڦوڪ هيڪ ري، ڪانهي هِي قيام، پوءِ مُئا مَنجھان مقام، اِجھو اَکيون ڦيرِينِ پيا.

وَقالوا يٰوَيلَنا هٰذا يَومُ الدّينِ (آيت : 20)

چي، حيف! اسان جي حال کي، هيِ هَي هَي! ڏِينهن حِساب،

هٰذا يَومُ الفَصلِ الَّذى كُنتُم بِهِ تُكَذِّبونَ (آيت : 21)

جنهن کي ڪوٺيان ڪُوڙ ڪَذاب! هِي اُهو ڏينهن آچار جو.

احشُرُوا الَّذينَ ظَلَموا وَأَزوٰجَهُم وَما كانوا يَعبُدونَ (آيت : 22)

جوڙيو، جَن جاڙون ڪيون، پڻ سَندنِ جوڙيوال، پڻ ڌڻِئ ڌاران جَن کي، هُئا ڪندا سَڏ سُوال،

مِن دونِ اللَّهِ فَاهدوهُم إِلىٰ صِرٰطِ الجَحيمِ (آيت : 23)

سَندِي باھِ بَحال، واٽ وٺايو، اُنهن کي.

وَقِفوهُم إِنَّهُم مَسـٔولونَ (آيت : 24)

۽ تَرسايو تن کي ته، پُڇڻا آهِن پاڻ،

ما لَكُم لا تَناصَرونَ (آيت : 25)

حِمايت هِڪ ٻئي سَندِي، ڪريونٿا ڇا ڪاڻ،

بَل هُمُ اليَومَ مُستَسلِمونَ (آيت : 26)

اُٽلو اَڄ اَڄاڻ، سي سلامِي سَڀ ڳالھ ۾

وَأَقبَلَ بَعضُهُم عَلىٰ بَعضٍ يَتَساءَلونَ (آيت : 27)

۽ اُنهن مان، ڪي ڪَن، ڪِن کي، سامهون ٿِي سُوال،

قالوا إِنَّكُم كُنتُم تَأتونَنا عَنِ اليَمينِ (آيت : 28)

چي، اِيندا سَڄيان ڪِين هُئا، اَوهِين اَسان کي ڪالھ،

قالوا بَل لَم تَكونوا مُؤمِنينَ (آيت : 29)

چي، اَوهِين نه مَڃِيندڙ مُورهين، هُئا حق جِي ڳالھ،

وَما كانَ لَنا عَلَيكُم مِن سُلطٰنٍ بَل كُنتُم قَومًا طٰغينَ (آيت : 30)

۽ اوهان تي اَسان کي، مُور نه هُئـِي مَجال، بَلڪ ڀُليل واٽ کان، هُئا قوم ڪلال!،

فَحَقَّ عَلَينا قَولُ رَبِّنا إِنّا لَذائِقونَ (آيت : 31)

پوءِ پَنهنجي پَروَر پاڪ جو، اڳيون قول ڪمال، ثابت پاڻ سَڀن تي، بي شڪ ٿيو بَحال، ته چَکندڙ چڱِي چال، آهيون چاش عذاب جِي.

فَأَغوَينٰكُم إِنّا كُنّا غٰوينَ (آيت : 32)

نپوءِ اَوتڙ وِڌو سون آن کي جِيئن اوتڙ هُئاسون پاڻ،

فَإِنَّهُم يَومَئِذٍ فِى العَذابِ مُشتَرِكونَ (آيت : 33)

پوءِ آهيون هيڪاندا هاڻ، اَڄ ڀيڙا سَڀئـِي باھِ ۾.

إِنّا كَذٰلِكَ نَفعَلُ بِالمُجرِمينَ (آيت : 34)

ڪُل ڪانهيارن سان، ڪريون اَسِين اِهائـِي ڪار،

إِنَّهُم كانوا إِذا قيلَ لَهُم لا إِلٰهَ إِلَّا اللَّهُ يَستَكبِرونَ (آيت : 35)

اِهي آهن، سي صَحِي، جَن چئبو هو جنهن وار، ته ڪانهي ڪُل جھان ۾، ڪا درگاھ، ڌڻِئَ ڌار، ته ڪَن تڪبر تڪرار، مَڃڻ بَدران مُرڳو.

وَيَقولونَ أَئِنّا لَتارِكوا ءالِهَتِنا لِشاعِرٍ مَجنونٍ (آيت : 36)

۽ وراڻيو واتان، ته ڇا، اَسِين ڇَڏِيندڙ آهيون؟ پَنهنجا دَر داتا،ڪِنهن چَرئي سُگھڙ جي چَوڻ تي.

بَل جاءَ بِالحَقِّ وَصَدَّقَ المُرسَلينَ (آيت : 37)

آندائـِين سَچ، پڻ سَچاچَئـِين، نَبِي سُونهارا نُور،

إِنَّكُم لَذائِقُوا العَذابِ الأَليمِ (آيت : 38)

اَوهِين چکندڙ آهيو، ڪا سَزا سراسر سُور،

وَما تُجزَونَ إِلّا ما كُنتُم تَعمَلونَ (آيت : 39)

۽ نه مِلندان، مگر مُور، جِنهن مُوجب ڪَريو ڪَمڙا.

إِلّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصينَ (آيت : 40)

مگر مالِڪ پاڪ جا، ٻانهان نِج نِبار،

أُولٰئِكَ لَهُم رِزقٌ مَعلومٌ (آيت : 41)

خاصا کاڄ اُنهن لئي،

فَوٰكِهُ وَهُم مُكرَمونَ (آيت : 42)

ميوا، مَڃر ڏار،

فى جَنّٰتِ النَّعيمِ (آيت : 43)

۽ اُهي باغ بهشت ۾،

عَلىٰ سُرُرٍ مُتَقٰبِلينَ (آيت : 44)

عِزّت ساڻ اَپار، وَهسن ويرو تار، سيجن مَٿي سامهان.

يُطافُ عَلَيهِم بِكَأسٍ مِن مَعينٍ (آيت : 45)

وَهندڙ جي وَٽِيَن جِي، تَن تي وارو وار،

بَيضاءَ لَذَّةٍ لِلشّٰرِبينَ (آيت : 46)

اَڇو صاف سَواد لئي، تِڪِيندڙ تڪرار،

لا فيها غَولٌ وَلا هُم عَنها يُنزَفونَ (آيت : 47)

جِنهن کان نه سِر ۾ سُور ڪو، نه ڪو کين خُمار،

وَعِندَهُم قٰصِرٰتُ الطَّرفِ عينٌ (آيت : 48)

تَن وَٽ جيڏيون جويون، حُورون حيادار، وَڏِيُن اَکين واريون، نيڻن بَند نِهار،

كَأَنَّهُنَّ بَيضٌ مَكنونٌ (آيت : 49)

دَبلِي بَندن دِنجھ کان، تِنهن آني جي آچار،

فَأَقبَلَ بَعضُهُم عَلىٰ بَعضٍ يَتَساءَلونَ (آيت : 50)

پوءِ سامهان ٿِي سَچار، حال پُڇَن هِڪ ٻئي ڪنان،

قالَ قائِلٌ مِنهُم إِنّى كانَ لى قَرينٌ (آيت : 51)

جڏهن چَوندڙ چيو اُنهن مَنجھان، ته هو مُنهنجو هِڪ هَمراه،

يَقولُ أَءِنَّكَ لَمِنَ المُصَدِّقينَ (آيت : 52)

چي، آهِين ڇا؟ اُنهن مَنجھان، جي رکن هِي ويساھ،

أَءِذا مِتنا وَكُنّا تُرابًا وَعِظٰمًا أَءِنّا لَمَدينونَ (آيت : 53)

ته جڏهن مُئاسون، جِسم مان، وِيو ساھ پَساھ، ۽ هُونداسون هَڏ ۽ مِٽي، ڀُور، ڀُڪابيواھ، ته اَسان کان اَلله، وٺندو حرف حساب جو؟.

قالَ هَل أَنتُم مُطَّلِعونَ (آيت : 54)

چَئـِبُن اِهڙِئَ چال، ته ڇا اِطلاع گُھرجي اُن جو؟

فَاطَّلَعَ فَرَءاهُ فى سَواءِ الجَحيمِ (آيت : 55)

پوءِ واقف ڪيو ويو اُن کي، هِڪدم ڪَنان حال، پوءِ باھ وِچ بَحال، اَ کِين ڏٺائـِين اُن کي.

قالَ تَاللَّهِ إِن كِدتَ لَتُردينِ (آيت : 56)

چي، سائـِينءَ جو سوگند، مون کي به اُڇلئي ٿي اُهڏ ۾،

وَلَولا نِعمَةُ رَبّى لَكُنتُ مِنَ المُحضَرينَ (آيت : 57)

۽ جي مون تي نه هُئـِي مِهر ڪا، سَندمِ خداوند، ته توسان ڀيڙو بَند، هُئسِ حاضِرِيَنِ مان.

أَفَما نَحنُ بِمَيِّتينَ (آيت : 58)

مَرڻا نه آهيون مُور،

إِلّا مَوتَتَنَا الأولىٰ وَما نَحنُ بِمُعَذَّبينَ (آيت : 59)

پوءِ اَسِين پهرين موت ري، پڻ نه اَسِين آهيون، ڏِسندڙ سَختِي سُور،

إِنَّ هٰذا لَهُوَ الفَوزُ العَظيمُ (آيت : 60)

سَڀنيان وَڏِي سوڀ اِي، ظاهِر مَنجھ ظهور،

لِمِثلِ هٰذا فَليَعمَلِ العٰمِلونَ (آيت : 61)

پوءِ گُھرجي پورهيت، پورهيو اُن جھڙو ڪن ضرور

أَذٰلِكَ خَيرٌ نُزُلًا أَم شَجَرَةُ الزَّقّومِ (آيت : 62)

اِئَ مِهمانِي مَذڪور، وَڻندڙ، ڪِ وڻ ٿوهر جو؟

إِنّا جَعَلنٰها فِتنَةً لِلظّٰلِمينَ (آيت : 63)

ڏاج ڪيوسون، ڏاڍن لئي، تِنهِين کي تڪرار،

إِنَّها شَجَرَةٌ تَخرُجُ فى أَصلِ الجَحيمِ (آيت : 64)

اصل تري مان آگ جي، سو نڪري وڻ نيڪار،

طَلعُها كَأَنَّهُ رُءوسُ الشَّيٰطينِ (آيت : 65)

ڪَر سِسا شيطانن جا، اُن جا ڏينهان، ڏار،

فَإِنَّهُم لَءاكِلونَ مِنها فَمالِـٔونَ مِنهَا البُطونَ (آيت : 66)

اَوس آهِن اُن مَنجھان، کِيندڙ، سي خوار، پوءِ پيٽ مَنجھاسِ، پُورِئَ طرح ڀَريندڙ بَدڪار،

ثُمَّ إِنَّ لَهُم عَلَيها لَشَوبًا مِن حَميمٍ (آيت : 67)

وَرِي گَڏ، گَرم سان، اُنهن لئي اوتار،

ثُمَّ إِنَّ مَرجِعَهُم لَإِلَى الجَحيمِ (آيت : 68)

ٻَرندڙ ڏانهن ٻِيهار، مُقرّر موٽڻ اُنهن جو.

إِنَّهُم أَلفَوا ءاباءَهُم ضالّينَ (آيت : 69)

اُنهن سَندنِ اَبن کي، مُوڙهل لَڌو مُور،

فَهُم عَلىٰ ءاثٰرِهِم يُهرَعونَ (آيت : 70)

پوءِ وَڃن، تَن جي واٽ تي، ڊوڙايا ضرور،

وَلَقَد ضَلَّ قَبلَهُم أَكثَرُ الأَوَّلينَ (آيت : 71)

۽ ويتر اَ ڳين مان وِرسيا، مَهندتِنيان مَغرور،

وَلَقَد أَرسَلنا فيهِم مُنذِرينَ (آيت : 72)

۽ مَنجھنِ اَسان موڪليا، اِطلاعِي اَهڳور،

فَانظُر كَيفَ كانَ عٰقِبَةُ المُنذَرينَ (آيت : 73)

پوءِ پَس پَڇاڙِي اُنهن جِي، پيئـِي جَن پَرُوڙ، هڪ ٻئي پُٺِئَ هلاڪ ٿيا، دوست! ڪِنهن دستور،

إِلّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصينَ (آيت : 74)

مگر آجا اَقرضا، گولا ربَّ غفور، هَر صورت ڪنان سُور، صَحِي سلامت، سي رهيا.

وَلَقَد نادىٰنا نوحٌ فَلَنِعمَ المُجيبونَ (آيت : 75)

۽ نبي نُوح اَسان کي،ڪيا سَڏ سُوال، پوءِ وَھ! جا اَسِين واهرُو،

وَنَجَّينٰهُ وَأَهلَهُ مِنَ الكَربِ العَظيمِ (آيت : 76)

ته اُو، ڪِ سَندسِ عيال، وَڏي ڪنان وَبال، آجو رکيو سون اُن کي.

وَجَعَلنا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الباقينَ (آيت : 77)

۽ باقِي رکيو سون ڀُون مَٿي، اُنهئ جو اولاد،

وَتَرَكنا عَلَيهِ فِى الءاخِرينَ (آيت : 78)

۽ سُهڻِي سَندسِ ياد، ڇَڏِيسون پويَن ۾.

سَلٰمٌ عَلىٰ نوحٍ فِى العٰلَمينَ (آيت : 79)

سَدا سَلام نُوح تي، جُملي مَنجھ جَھان،

إِنّا كَذٰلِكَ نَجزِى المُحسِنينَ (آيت : 80)

ڪريون چڱايون چڱن سان، اِنهئ پَر اِحسان،

إِنَّهُ مِن عِبادِنَا المُؤمِنينَ (آيت : 81)

هوسَندمِ سَچن ٻانهن مان، بي شڪ بي گمان،

ثُمَّ أَغرَقنَا الءاخَرينَ (آيت : 82)

موٽِي مَنجھ مِهران، ٻوڙيو سون ٻِئَن کي.

وَإِنَّ مِن شيعَتِهِ لَإِبرٰهيمَ (آيت : 83)

۽ آهي اُن جي ڪيڙ مان، حضرت اِبراهيم،

إِذ جاءَ رَبَّهُ بِقَلبٍ سَليمٍ (آيت : 84)

سائـِينءَ سَندسِ واٽ آئيو، جڏهن قلب ساڻ سَلِيم،

إِذ قالَ لِأَبيهِ وَقَومِهِ ماذا تَعبُدونَ (آيت : 85)

پَنهنجي پئ ۽ پَهر کي، فَرمايو فَهِيم، ته ڪَن جِي ڪندا اهيو، تِيرٿ ۽ تَعظِيم،

أَئِفكًا ءالِهَةً دونَ اللَّهِ تُريدونَ (آيت : 86)

ڇا، ڪُوڙِيَن دَرگاهن ۾، آگي ري عَظِيم، رَکو اَمِيدون، آسرا مَن ۾ مُستقِيم؟

فَما ظَنُّكُم بِرَبِّ العٰلَمينَ (آيت : 87)

ڀَلا، بي ويساهِي ڪِهڙي، پوءِ آن کي، اي اَثِيم!، قادِر مَنجھ ڪَرِيم، جو پالڻهار پِرٿڻِيِين.

فَنَظَرَ نَظرَةً فِى النُّجومِ (آيت : 88)

پوءِ تارن ۾ تاثِير جِي، نَبِي ڪَئـِي نِهار،

فَقالَ إِنّى سَقيمٌ (آيت : 89)

پوءِ ٻوليائـِين ٻِيهار، آئون ته اگھو آهيان.

فَتَوَلَّوا عَنهُ مُدبِرينَ (آيت : 90)

تڏهن موڙيؤن مُنهن اُن ڪنان، ٿيا پُٺيرا پاڻ،

فَراغَ إِلىٰ ءالِهَتِهِم فَقالَ أَلا تَأكُلونَ (آيت : 91)

پوءِ اَچِي سَندنِ سانئيَن کي، سامهون ٿيو سُڄاڻ، چي، ڇو نه کائو کاڄ هِي؟

ما لَكُم لا تَنطِقونَ (آيت : 92)

پڻ نه ڪُڇو ڇا ڪاڻ؟

فَراغَ عَلَيهِم ضَربًا بِاليَمينِ (آيت : 93)

پوءِ سَٽڻ لَڳنِ سامهون، سَڄڻ سَڄي ساڻ،

فَأَقبَلوا إِلَيهِ يَزِفّونَ (آيت : 94)

آيا پوءِ اَڄاڻ، سامهون ڊوڙِي سيگھ مان.

قالَ أَتَعبُدونَ ما تَنحِتونَ (آيت : 95)

چي، پوءِ ڇا، تَن کي پُوڄيو؟ گَھڙيو جَن گُمراھ!

وَاللَّهُ خَلَقَكُم وَما تَعمَلونَ (آيت : 96)

اَوهان کي اَللهُ، جوڙيو، ۽ جيڪِي ڪَم ڪريو.

قالُوا ابنوا لَهُ بُنيٰنًا فَأَلقوهُ فِى الجَحيمِ (آيت : 97)

چي، جَلد اُن لئي جوڙيو، ڪو کامڻ لئي کُورو، پوءِ اُڇليوسِ آڙاھ ۾، تان سڙي سَمُورو،

فَأَرادوا بِهِ كَيدًا فَجَعَلنٰهُمُ الأَسفَلينَ (آيت : 98)

پَہ پَهيائون پُورو، پوءِ ڪيوسون ڪِريل اُنهن کي.

وَقالَ إِنّى ذاهِبٌ إِلىٰ رَبّى سَيَهدينِ (آيت : 99)

۽ چي، آئون لَڏڻو آهيان، پَنهنجي پَروَر پار، ڏيکارِيندمِ ڏاتار، مُلڪ مارُوئڙن جو.

رَبِّ هَب لى مِنَ الصّٰلِحينَ (آيت : 100)

چي، پَروَر! پُٽ ڏيِينمِ ڪو، صالِحن مان سُڌِير،

فَبَشَّرنٰهُ بِغُلٰمٍ حَليمٍ (آيت : 101)

پوءِ خاصِي ڏِنِيسُونسِ کِير، ڇوڪر کانڌ ڇُڳير جِي.

فَلَمّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعىَ قالَ يٰبُنَىَّ إِنّى أَرىٰ فِى المَنامِ أَنّى أَذبَحُكَ فَانظُر ماذا تَرىٰ قالَ يٰأَبَتِ افعَل ما تُؤمَرُ سَتَجِدُنى إِن شاءَ اللَّهُ مِنَ الصّٰبِرينَ (آيت : 102)

پوءِ جڏهن ساڻسِ ڊُڪ ڊوڙ ۾، رَسيو گل ريحان، چي، مِٺا! مُنهنجا پُٽڙا!، آءٌ خواب لَهان ٿو خان، ته توکي رَبَّ جي راھ ۾، ڪريان پِيو قُربان، ڪاتِئَ هيٺ ڪُسڻ کي؛ جاچ پوءِ جُوان!، چي، بابَل! ڀلي ڪرتون، جِيئن فائـِق جو فرمان، سِگھو لَهندِينمِ صابِرن مان، جي گُھريو رَبَّ، غُفران،

فَلَمّا أَسلَما وَتَلَّهُ لِلجَبينِ (آيت : 103)

پوءِ جڏهن جُھڪيا اَمر کي، ٻَئـِي دُولہ دِل و جان، پڻ مِٽ ڀَر مِهربان، ليٽايو تِنهن لال کي.

وَنٰدَينٰهُ أَن يٰإِبرٰهيمُ (آيت : 104)

۽ سُنَت سَڏيو سون اُن کي، ته اي اِبراهيم!،

قَد صَدَّقتَ الرُّءيا إِنّا كَذٰلِكَ نَجزِى المُحسِنينَ (آيت : 105)

سارِي سوڻُو پَنهنجو، تو سَچو ڪيو سَلِيم! ڀَلن ساڻ ڀَلايو، ڪريون اِيئن قَدِيم، .

إِنَّ هٰذا لَهُوَ البَلٰؤُا۟ المُبينُ (آيت : 106)

اِي اِمتحان عَظِيْم، بِلڪُل وَڏو بارهو

وَفَدَينٰهُ بِذِبحٍ عَظيمٍ (آيت : 107)

۽ ڪئـِي سُون قُربانِي وَڏِي، پُٽ سَندسِ جو پارِ،

وَتَرَكنا عَلَيهِ فِى الءاخِرينَ (آيت : 108)

۽ چَڱِي ڇڏيسون اُن جِي، پويَن مَنجھ پَچار،

سَلٰمٌ عَلىٰ إِبرٰهيمَ (آيت : 109)

سَلام اِبراهِيم تي، وَسن ويرو تار،

كَذٰلِكَ نَجزِى المُحسِنينَ (آيت : 110)

ڀَلن اِهڙِئَ ڀَت ڏِيون، بَدلا بَرقرار،

إِنَّهُ مِن عِبادِنَا المُؤمِنينَ (آيت : 111)

ثابِت هو سَچار، مُنهنجي مَڃِيندڙ ٻانهن مان.

وَبَشَّرنٰهُ بِإِسحٰقَ نَبِيًّا مِنَ الصّٰلِحينَ (آيت : 112)

۽ اُن کي ڏِنِي سُون اِسحاق جِي، بِشارت بَحال، جو صَحِي صالِحن مان، نَبِي نيڪ نِهال،

وَبٰرَكنا عَلَيهِ وَعَلىٰ إِسحٰقَ وَمِن ذُرِّيَّتِهِما مُحسِنٌ وَظالِمٌ لِنَفسِهِ مُبينٌ (آيت : 113)

اُن سان، پڻ اِسحٰق سان، بي حد ڪياسون ڀال، ۽ اُنهن جي اولاد مان، ڪي چڱا چَڱِئَ چال، پڻ پَڌرا پَنهنجي نال، آهِن ڪَندڙ ڪَلُور ڪي.

وَلَقَد مَنَنّا عَلىٰ موسىٰ وَهٰرونَ (آيت : 114)

۽ مُوسٰى ۽ هارون تي، اسان ڪيا اِحسان،

وَنَجَّينٰهُما وَقَومَهُما مِنَ الكَربِ العَظيمِ (آيت : 115)

ڪياسُون وَڏي وَبال کان، آجاٻَئـِي اخوان،

وَنَصَرنٰهُم فَكانوا هُمُ الغٰلِبينَ (آيت : 116)

۽ سوڀ ڏِنِيسونِ، پوءِ ٿيا غالِب بي گُمان،

وَءاتَينٰهُمَا الكِتٰبَ المُستَبينَ (آيت : 117)

۽ بابن ساڻ بيان، توريت ڏِنوسون، تَن کي.

وَهَدَينٰهُمَا الصِّرٰطَ المُستَقيمَ (آيت : 118)

۽ سَئـِين سُهائيسون اُنهن کي،

وَتَرَكنا عَلَيهِما فِى الءاخِرينَ (آيت : 119)

پڻ نيڪ سَندنِ نام، ۽ باقِي رَکِي سُون بُنياد ۾، قائـِم تاقيام،

سَلٰمٌ عَلىٰ موسىٰ وَهٰرونَ (آيت : 120)

مُوسٰى مِهتر دوست تي، پڻ هارُون سِر هُمام، آهِن اَسان جي طرف کان، سَدائـِين سَلام،

إِنّا كَذٰلِكَ نَجزِى المُحسِنينَ (آيت : 121)

چَڱِي ڏِيون چڱن کي، اِنهِئَ پَر اِنعام،

إِنَّهُما مِن عِبادِنَا المُؤمِنينَ (آيت : 122)

ٻَئـِي سَندئون ٻانهن مان، جي وِسهندڙ وَريام،

وَإِنَّ إِلياسَ لَمِنَ المُرسَلينَ (آيت : 123)

پڻ اِلياس اِمام، آھِ مُرسلن مان مُورهِين.

إِذ قالَ لِقَومِهِ أَلا تَتَّقونَ (آيت : 124)

جڏهن چَيائـِين پَنهنجِي پَهر کي، ڇو ڪَنبو نَه ڀر قهار؟

أَتَدعونَ بَعلًا وَتَذَرونَ أَحسَنَ الخٰلِقينَ (آيت : 125)

ڪِ گَھڙِي گَھڙِي گھوٽ کي، پُوڪارِيو پينار! ۽ ڇڏيو سَڀنِيا سُهڻو، خالِق خَلقڻهار،

اللَّهَ رَبَّكُم وَرَبَّ ءابائِكُمُ الأَوَّلينَ (آيت : 126)

جو اَنهنجو پالڻهار، پڻ اَنهنجي اَڳين اَبن جو.

فَكَذَّبوهُ فَإِنَّهُم لَمُحضَرونَ (آيت : 127)

پوءِ ڪُوڙو ڪوٺيؤن اُن کي، اُهي اَوس گِرفتار،

إِلّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصينَ (آيت : 128)

ٻاجَھون ٻانهن ربَّ جي، جي نِرا، نِج، نِبار،

وَتَرَكنا عَلَيهِ فِى الءاخِرينَ (آيت : 129)

۽ چڱِي ڇَڏِيسون اُنهن جِي، پوين مَنجھ پچار،

سَلٰمٌ عَلىٰ إِل ياسينَ (آيت : 130)

آهي اِلياسِين تي، سلامَتِي سَهوار،

إِنّا كَذٰلِكَ نَجزِى المُحسِنينَ (آيت : 131)

ڀَلن اِهڙِئَ ڀَت ڏِيون، بَدلا بَرقرار،

إِنَّهُ مِن عِبادِنَا المُؤمِنينَ (آيت : 132)

سَچ پَچ آھِ سَچار، مُنهنجن مَڃِيندڙ ٻانهن مان.

وَإِنَّ لوطًا لَمِنَ المُرسَلينَ (آيت : 133)

۽ لُوط مَنجھارن مُرسَلِين، ڀَلو آھِ بَحال،

إِذ نَجَّينٰهُ وَأَهلَهُ أَجمَعينَ (آيت : 134)

آجو ڪيوسون اُن کي، ۽ سَڀ سَندسِ آل عيال،

إِلّا عَجوزًا فِى الغٰبِرينَ (آيت : 135)

مگر پوڙِهي پويَنِ ۾، رَهيل ريزالِي زال،

ثُمَّ دَمَّرنَا الءاخَرينَ (آيت : 136)

موٽِي مِليا ميٽ ٻِئا، ڪياسُون ڪُلال،

وَإِنَّكُم لَتَمُرّونَ عَلَيهِم مُصبِحينَ (آيت : 137)

اَوهين لَنگھو ٿا اُنهن مَٿان، صُبح، سانجِھي، سال،

وَبِالَّيلِ أَفَلا تَعقِلونَ (آيت : 138)

پاڙا، پَڊ پيمال، پَسِي ڇو نه پَروڙيو؟

وَإِنَّ يونُسَ لَمِنَ المُرسَلينَ (آيت : 139)

۽ يُونس مَنجھان مُرسلِين، ڀَلو آھِ بَحال،

إِذ أَبَقَ إِلَى الفُلكِ المَشحونِ (آيت : 140)

جڏهن ڀَڳو ٻيڙِئَ ڀَرِت ڏي،

فَساهَمَ فَكانَ مِنَ المُدحَضينَ (آيت : 141)

پوءِ فائـِق وِجھايو فال، ته ٿيو اُن مان پاڻ، پُکو نِڪتو جَنِين نال،

فَالتَقَمَهُ الحوتُ وَهُوَ مُليمٌ (آيت : 142)

پوءِ مَڇِي ڳِهيو پيٽ ۾، سو نَبِي نيڪ نِهال، ۽ اُهو هُئو جھڙي حال، اوسيڙي، اَرمان ۾.

فَلَولا أَنَّهُ كانَ مِنَ المُسَبِّحينَ (آيت : 143)

جي چَوندڙن مان، هُوند نَه هو، پَروَر کي پاڪ،

لَلَبِثَ فى بَطنِهِ إِلىٰ يَومِ يُبعَثونَ (آيت : 144)

ته پِيو اُن جي پيٽ ۾، رهيو غوطن ۾ غمناڪ، تان حشر هولناڪ، جڏهن کَڙا ٿِين سي خاڪ مان.

فَنَبَذنٰهُ بِالعَراءِ وَهُوَ سَقيمٌ (آيت : 145)

پوءِ اُڇليو سون اُن کي، بَر اَندر بِيمار،

وَأَنبَتنا عَلَيهِ شَجَرَةً مِن يَقطينٍ (آيت : 146)

ڪَدُو اُپاڙِيوسون اُن مَٿي، وَڻ خاصو خوشگوار،

وَأَرسَلنٰهُ إِلىٰ مِا۟ئَةِ أَلفٍ أَو يَزيدونَ (آيت : 147)

موٽِي مُڪو سونسِ لک ڏي، ڪِ اِنهائـِي اَپار،

فَـٔامَنوا فَمَتَّعنٰهُم إِلىٰ حينٍ (آيت : 148)

پوءِ آندائون اِعتبار، پوءِ وَرساياسونِ ڪِنهن وارسِين.

فَاستَفتِهِم أَلِرَبِّكَ البَناتُ وَلَهُمُ البَنونَ (آيت : 149)

پُڇينِ، ته تُنهنجي پاڪ ڌَڻِي ڌِييون ڌُيون پاڻ، ۽ اُنهن ڪُفارن ڪاڻ، پوٽا، پُٽ پَسند ڪيا.

أَم خَلَقنَا المَلٰئِكَةَ إِنٰثًا وَهُم شٰهِدونَ (آيت : 150)

ڇا مَلڪن کي، مادِيون ڪري، پيدا ڪيو سون پاڻ؟ ۽ اَکِيين ڏِٺااَڄَاڻ، شاهد آهِن، شُوم سي.

أَلا إِنَّهُم مِن إِفكِهِم لَيَقولونَ (آيت : 151)

سَمجھ ته، سَندنِ ڪُوڙ کان، ٿا چَون اِهڙِي چال،

وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُم لَكٰذِبونَ (آيت : 152)

ته پَسند پُٽيلو ڪو ڪيو، مالِڪ بي مثال، ۽ اِهي خام خيال، ڪُوڙا آهن قول ۾.

أَصطَفَى البَناتِ عَلَى البَنينَ (آيت : 153)

ڌَڻِي ڌُئو ڌِيَن کي، پُٽن مَٿي پاڻ،

ما لَكُم كَيفَ تَحكُمونَ (آيت : 154)

ته نِياءُ ڪِيئن نبيريو، ڇا، آهي اوهان ڪاڻ؟

أَفَلا تَذَكَّرونَ (آيت : 155)

ساڃاءِ سُڄاڻ! پوءِ ڪِنهن پَر ڪِين پِرائيو؟

أَم لَكُم سُلطٰنٌ مُبينٌ (آيت : 156)

ڇا، اوهان وٽ آھِ ڪا، سَنَد برصواب؟

فَأتوا بِكِتٰبِكُم إِن كُنتُم صٰدِقينَ (آيت : 157)

اِهو اَوهان جو ڪتاب، آهيو سَچا، ته آڻيو.

وَجَعَلوا بَينَهُ وَبَينَ الجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَد عَلِمَتِ الجِنَّةُ إِنَّهُم لَمُحضَرونَ (آيت : 158)

۽ اُن ۽ جنن ۾ مائـِٽِي، مُقرّر ڪيائون مُور، ۽ هو هَرگز ڏِيَڻا حاضِري، اِي پَريَن کي پَرُوڙ،

سُبحٰنَ اللَّهِ عَمّا يَصِفونَ (آيت : 159)

پَروَر تَنِيان پاڪ گھڻو، جيڪي موڳا ڪَن مَذڪور،

إِلّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصينَ (آيت : 160)

آهِن اِن کان دُور، سَندمِ ٻانهان سِهتڻا.

فَإِنَّكُم وَما تَعبُدونَ (آيت : 161)

اَوهِين ڪُل، ڪِ ڪريو، جَن جون، زيارتون ضرور،

ما أَنتُم عَلَيهِ بِفٰتِنينَ (آيت : 162)

اَصل نه آهيو اُن وٽان، ڪِنهن کي، مُنجھائـِيندڙ مُور،

إِلّا مَن هُوَ صالِ الجَحيمِ (آيت : 163)

مگر جو مَغرور، آهي ڄيري مَنجھ ڄِراٽڻو.

وَما مِنّا إِلّا لَهُ مَقامٌ مَعلومٌ (آيت : 164)

۽ چي، اَصل اسان ناھِ ڪو، مگر هر هِڪ هارِ، مقرّر آهي ماڳ ڪو، دَرجا ڌارو ڌار،

وَإِنّا لَنَحنُ الصّافّونَ (آيت : 165)

۽ اَسِين آهيون فوج جِيئن قطارو قطار،

وَإِنّا لَنَحنُ المُسَبِّحونَ (آيت : 166)

۽ اَسِين وصفون ويرو تار، ڪندڙ رَبَّ ڪَرِيم جون.

وَإِن كانوا لَيَقولونَ (آيت : 167)

۽ مَهند ڏِيندا هُئا مُورهين، اِهي قول قرار،

لَو أَنَّ عِندَنا ذِكرًا مِنَ الأَوَّلينَ (آيت : 168)

اَصل اسان وٽ جي هُجي، اڳين جو اَذڪار،

لَكُنّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصينَ (آيت : 169)

ته اَسِين هُجون، اَلله جا، ٻانهان نِج نِبار،

فَكَفَروا بِهِ فَسَوفَ يَعلَمونَ (آيت : 170)

پوءِ اُن کان ڪيؤن اِنڪار، پوءِ سَمجِھي وِيندا سِگھڙي.

وَلَقَد سَبَقَت كَلِمَتُنا لِعِبادِنَا المُرسَلينَ (آيت : 171)

۽ مُنهنجي مُرسل ٻانهن لئي، لِکيو اسان، جو اَنگ،

إِنَّهُم لَهُمُ المَنصورونَ (آيت : 172)

ساڻنِ مَددون مَهل تي، جِتي ڪٿي مَنجھ جنگ،

وَإِنَّ جُندَنا لَهُمُ الغٰلِبونَ (آيت : 173)

۽ بنادير دَرنگ، فاتِح فوج اسان جِي.

فَتَوَلَّ عَنهُم حَتّىٰ حينٍ (آيت : 174)

ڪِنهن ٽاڻي تائين، تن کان، موڙيو مُنهن مَهندار،

وَأَبصِرهُم فَسَوفَ يُبصِرونَ (آيت : 175)

ڏِس ڏُکيو اُنهن کي، اِهي به ڏِسن آزار،

أَفَبِعَذابِنا يَستَعجِلونَ (آيت : 176)

ڇو، تڪڙ ڪَن تڪرار، اسان جي عذاب تي ؟

فَإِذا نَزَلَ بِساحَتِهِم فَساءَ صَباحُ المُنذَرينَ (آيت : 177)

سَندنِ اڱڻ ۾ اوچتو، آيو جڏهن عَذاب، پوءِ ڏهڪايلن جو، ڏِينهن ٿيو، بُڇرو بي حِساب،

وَتَوَلَّ عَنهُم حَتّىٰ حينٍ (آيت : 178)

۽ ڪِنهن ٽاڻي تائين تَن کان، موڙيو مُنهن مَهتاب،

وَأَبصِر فَسَوفَ يُبصِرونَ (آيت : 179)

۽ پَس تن کي نُور نَواب!، هِي به پَسندا پاڻهِين.

سُبحٰنَ رَبِّكَ رَبِّ العِزَّةِ عَمّا يَصِفونَ (آيت : 180)

سَٻر سائـِين تُنهنجو، عِزتدار، اَپار، پَڪ تَن کان پاڪ گھڻو جي ڏِين پَتا ۽ پار،

وَسَلٰمٌ عَلَى المُرسَلينَ (آيت : 181)

مَٿي مِڙنِي مُرسَلِين، سَلامتي سَهوار،

وَالحَمدُ لِلَّهِ رَبِّ العٰلَمينَ (آيت : 182)

۽ آهن هِڪ اَلله لئي، هَردَم حَمد هزار، جو پَروَر پالڻهار، جُملي جھانن جو.


مالي سھائتا ڪندڙ:

© سنڌسلامت ڊاٽ ڪام 2017 - 2025