سيني صاف يٰسٓ!

۽ قَسم قُرآن ڪَرِيم جو، جو حُڪمن ۽ حِڪمت سان ڀَريل بِاليقين،

مُرسلن مان مُورهِين، آهين تون امين!

سِڌِي سَنئـِينءَ واٽ تي،

هِي اُتارا، آئـِين، سَٻاجھي سَٻر ڪنان،

ته ڏيئين تَن تَلقِين، اَڳي اَبا جِنهن قوم جا، وِياڪنبايا ڪِين،آهِن پوءِاِن ڪري، غافِل سي غمگِين،

ٿئـي جَجھن تي، جَن مَنجھان، ثابت سزا سَنگِين، رکن ڪِين يَقِين، اُهي اَنڌا اِن آڌار تي.

ڪياسون سَندنِ ڪَنڌن ۾، بيشڪ بارِي بند، تِڏيَن تائـِين تاڙسي، پوءِ ڪَشَيل اُنهن جا ڪنڌ،

۽ اڳيان، پويان اُنهن جي، ٻَڌِي ڇَڏي سون ٻَنڌ، پوءِ چاڙهيو سونِ، چوڌارکان، مَٿنِ اُونداهي اَنڌ، پوءِ ويجھو پَري پَنڌ، اُهي نه ڏِسن، ڪجھ ڏيہ ۾.

۽ هِڪ جِھڙو اُنهن جي حَق ۾، اي اونهان، سُرت سُڄاڻ! ڪرِين، نه ڪرِين ڄاڻ، ته به مُورک نه مَڃيِن مُورهِين.

تون ڊِيڄارين تنهن کي، جو حُڪمن تي هَلي، ۽ ڌاري ڊَپ ڌنئ جو، پَر پُٺ پاڻ پَلي، پوءِ ڏي بِشارت ڀَلي، مِره ۽ موچارِي مِهر جي.

اَسِين مُئا جِياريون، پڻ لِکون ڪَم، ڪردار، جيڪي اماڻِيون اڳڀرا، پڻ پويان سَندنِ پار، ۽ هر شئ جو شُمار، ڪيوسون مُنڍ ڪتاب

۽ ڪري ٻُڌاءِ اُنهن کي، تَن ڳوٺاڻن جي ڳالھ، جڏهن مُرسل مَنجھسِ، آئياڀَليرا بَحال،

ڏانهنِ مُڪاسون، مِهر سان، فائـِق ٻه فِى الحال، پوءِ ڪُوڙو ڪوٺيون اُنهن کي، تڏهن ٽئي نَبِي نال، ڪيوسون ٻيلپو ٻنهِي جو، پوءِ چيؤُن اِهڙِي چال، ته نَبِي نيڪ نِهال، اَسِين اَوهان ڏي آهيون.

چي، نه آهيو اوهِين، مگر اَسان جِھا اِنسان، ۽ آن تي ڪُجھ نه اُتاريو، رازق، ربُّ، رحمان، ڪاشئِ آهيو ڪانه، مگر ڪريو ڪُوڙ رُڳا.

چي، آگو پاڪ اَسان جو، ٿو سمجھي ربُّ، ستار، ته پَڪ پغمبر آهيو، اَسِين اَوهان جي پار،

۽ وَڌِيڪ نه اَسان تي بار، پَڌري پُهچائڻ ري.

چي ، اَسِين اَوهان کان ڀانيون، ڏيہ تي ڏرت، ڏُڪار، جي نه مُڙيا، ته مُورهِين ڪنداسونءِ سَنگسار، ۽ اَسان کان آزار، ڪو ڏُکيو رَسندان ڏِيل ۾.

چي، اَهنجِي ڏُرت اَوهان سان، وَه! جو پِرايان پاڻ، اُٽلو اَوهِين اَڄاڻ!، قوم اَجائـِي آهيو.

۽ پَرئـِين مَٿي کان شهر جي، هڪ مرد مُؤمن مُور، ڊُڪندو، ڊوڙندو آئيو، اُتو تِنهن اَتَور، ته هَلو پُٺيان پيغمبرِين، اِي ذات! ڇَڏيو ٻِئو زور،

جي ڀارو نه گُھرن ڀور، پڻ صَحِي سَنواٽا واٽ تي.

۽ مُون کي مَنع ڪِهڙي، ته نه پُوڄيان پَروَر پاڪ، جِنهن خَلقِيسِ مَنجھان خاڪ، ۽ مِـڙِئي ڏانهسِ موٽئبا.

وَٺان وَسِيلا ڪِهڙا، پاڪ ڌڻئَ کا ڌار؟ ته ڏِيڻ گُھري ڏاتار مون، لِنڱِين لَهس لَغار، ته نه ڏٖيمِ وَٽابو وار جو، سَندنِ سار سَنڀار، ۽ ڪِين مرض مَهٽ مان، ڪَڻمِ ڪَڍن ٻَهار،

بيشڪ پَڌرِئَ ڀُل ۾، آئون آهيان اِنهئَ وار،

پوءِ سُڻو سَماچار، مُون مڃيو مالِڪ اَهنجو.

چي، گِھڙ تون باغ بهشت ۾، تڏهن چيائـِين اهڙي چال، ته جيڪر ڄاڻي قوم سَندمِ، هي حقِيقت حال،

سانيمِ ساڻمِ جي ڪيا، بَخششون ۽ ڀال، پڻ ڪرم ساڻ ڪمال، ڪيائـِينمِ سڳوري ساٿ مان.

۽ پوءِ اُڀ کان اُن جِي قوم تي، نه لاٿو سون لشڪر، ۽ نه هُئاسون هَرهَر، لاشڪ لشڪر لاهِڻا.

وَڌِيڪ هُئـِي نه وار، فقط هڪل هيڪڙِي، پوءِ ڦِرِي ٿيا ڦُلهار، اِجھو اُجھانٽل پَٽ ۾.

اُن ٻانهن لئي ٻَر ٻَر ! ته مَنجھنِ، نه مُرسل ڪو اَچي، مگر سي مُنڪر، مَٿانسِ ڪَن پِئا مَسْخريون.

ڇا ڪيو نه تن تپاس؟ ته اُنهيان اَ ڳ جُڳ ڪيترا، ڪياسون نِپٽ ناس، نه موٽن ڏانهنِ مُورهِين.

۽ اُهي آهن جيترا، سَڀ مِڙوئـِي مُور، اَسان وَٽ مَجبور، هيڪاندا حُضور ۾.

۽ سُڪل ڀُون، سَندنِ لئي، نِشانِي نِروار، جياريوسون جنهن کي، ۽ مَنجھانسِ اَن اَنبار، ڪڍياسون، ٻَهار، پوءِ خوش دِل کائو اُن مَنجھان.

۽ باغ بناياسون اُن ۾، عجب کجيون، اَنگور، چِيرياسون چِشما، تنهن ۾ برابر ڀَرپُور،

تان کائـِن ميوا اُن جا، پُورن مَٿي پُور، ۽ جو پَنهنجي هَٿِين پوکيؤَن، جِيئن دُنياجو دَستور، پوءِ اِي ڪِهڙِي اَ ک پُور، ته نه ڳائـِن ڳُڻ ڳالهڙيون.

پاڪائـِي تِنهن پَروَر کي، آهي توڙان توڙ، جِنهن ڀُون، ڪِ سَندنِ جانِيَن مان جوڙيا جوڙا جوڙ، ٻِيا پڻ قِسم ڪِروڙ، جَن جو عِلم نه آهي آن کي.

۽ آهي رات اُنهن لئي، نِشانِي نِروار، جِنهن کان ڏِينهن ڪيوسون ڌار، پوءِ آهِن اِجھو اَنڌڪار ۾.

۽ سِج سَندسِ جاءِ تي، پِيو هَلي صَديون سال، سائـِين سَٻر سَٻوجھ جِي، قُدرت اِئ ڪمال،

۽ مُقرر ڪيون سون مَنزلون، چنڊ جون چڱئَ چال، تان موٽيو شاخ مِثال، ٿِيو پُراڻِي پيمال جِيئن.

نه سِج کي اِختيار، ته پُهچڻ گُھري چَنڊ کي، ۽ نه رات اَچي ڏِينهن ڏي، وَڌِي هِڪڙو وار، ۽ تَرن پِئا سَڀ تار، ايڏي آسمان ۾.

آهي پَڌرِي اُنهن لئي، هِئَ نِشاني نِروار، ته کنياسونِ خير سان، مَنجھ ٻيڙِي ڀَريل ٻار،

۽ ڪياسون ڪم ڪيترا، اُنهِئَ جي آچار، تنين لئي تيار، سهکيون ڪن سواريون.

۽ اَسِين گُھرون ته اُنهن کي، ٻوڙيون اَندر ٻار، پوءِ نه وَرينِ واهرو، ۽ نه ڪڍياوڃن ٻَهار،

ٻاجھ اسان جي ڌار، ۽ وَٽابو ڪنهن وقت سين.

۽ جڏهن چئجي اُنهن کي، ته رکو خوف خيال، اڳيان، پويان اَهنجي، جيڪِي ٻَري جنجال، اُميد ته اوهان نال، ڀورا! ٿئي ڀال ڪو.

۽ اچي ڪو نه اُنهن کي، ڪو پَڌري پٽ پَرياڻ، سَندنِ پَروَر پاڪ جي، اُهڃن مان اُهڃاڻ، مگر موڳا پاڻ، آهِن مُنهن موڙِيندڙ اُن ڪنان.

۽ وَڃي چيو جِنهن وار، ته ڏِيو ڏُکين کي، اُن مَنجھان، مال خَزانا، مِلڪيتون، ڏِنان جي ڏاتار، تَڏهن مَڃيو جَن، تَن کي چيو، جَن اَنڌن ڪيو اِنڪار، ته اَسِين ڪريون اُن لئي، ڪِهڙا طعام تيار، اَلله گُھري، ته اُن کي، ڏِئي کاڌا خوش گُوار، ناهيو مَنجھ ڪِنهن ڪار، مگر پَڌرِي مُنجھ ۾.

۽ ڪڏهن ٻول قيام جو، پُڇن اِئَ پَچار، جي سَچا سُخن ۾ آهيو؛

نَه ڪڍن اِنتظار، مگر هَڪل هيڪ جو، ڪڙڪو سِر ڪپار، اُهو ڪَندن گِرفتار، ۽ هِي هُوندا جھيڙي جنگ ۾.

وسيعت پوءِ، وصيّت جِي، نَه هونديَن تِنهن حال، ۽ موٽنِ پوءِ مَحال، گھوٽ، سَندنِ گَھر ٻار ڏي.

۽ ڦوڪيو وِيو ڏَنڊ ۾، پوءِ اِجھو اُنهِئ وار، ڪاهِيندا قبرن مان، پَنهنجي پَروَر پار،

چي، آھ! اُٿارياسون ڪِنهِين، مَنجھان خواب خمار؟ چي، هي سَچو سو واعِدو، ڏِنو جو ڏاتار، ۽ مُرسل مَڻيان دار، صَفا سچ چَئـِي وِيا.

وَڌِيڪ ناهي وار، مگر هَڪل هيڪڙِي، پوءِ اَسان وٽ اُن وار، سڀ هيڪاندا حُضور ۾.

پوءِ ڪِنهن ڪانَهيي سان، اَڄ نَه ٿئي ذَرو ظُلم زِيان، ۽ ڪَميتَ ڇُٽندِيان ڪانه، مگر عمل ڪَندا، جي آهيو.

اَڄ خُوش شُغل شادِيَن ۾، جَنت جا جُونجھار،

اُهي ۽ اُنهن جون عورتون، مَنجھ ٿڌِي ڇانوَ ٿڌڪار، سيجن مَٿي سامنهنڙا، وَهسن ويرو تار،

مَنجھسِ ميوا اُنهن لئي، پڻ طَلبِينِ، سو تيار،

سلامتِي سَهوار، مالِڪ مِهربان کان.

۽ اَڄ ٽَرِي ڌار ٿيو، اي گُنہ گار، غُلام!

وَرتِم، نه وِياءَ آدم!، ڇا؟ اوهان کان اَنجام؟ ته عِبادت اِبلِيس جِي، نه ڪَجو تا قِيام، جو پهرين ڏِينهن کان، پَڌرو خَصم اوهان جو خام،

۽ پوڄيو مُون مُدام، سَئـِين، وَهِين اِئَ واٽڙِي!

۽ گھڻا مُنجھائـِين آن مَنجھان، پوءِ سَمجِھي نه ڪريو صَحِي؟

جنهن جا ٻول ٻُڌايا ٿي وِيا، سو دوزخ حاضِر هِي،

اَڄ ڪَڙهو مَنجھسِ ڪَهِي، جِنهن مُوجب مَڃِيندائي نه هُئا.

مُهر سَندنِ مُنهن تي، هڻنداسون هِن وير، ۽ ڪُڇندا اَسان سِين، هٿ سَندنِ، پڻ شاهِد ٿِيندنِ پير، ڪَسب، ڪَمايون، ڪير؟ جِھڙا ڪَن جَھان ۾.

۽ جي گُھرون ته اکيون اُنهن جون، هِڪدم ميٽيون هاڻ، پوءِ وَاٽان وَڌن پاڻ، ته پوءِ ڪِٿان پَسن گس پوئتي.

۽ جي گُھرون ته بِيٺي ماڳ سَندنِ، مٽايونِ مُورت، پوءِ سامهون ڪِنهن صُورت، نه وَڌنِ، نه وَرنِ پوئتي.

۽ اَسِين وَڌائـِيندا آهيون، جِنهن ڪِنهن جِي، عمر جِيئن، اُبتايونسِ عُضوا تِئين، پوءِ صَحِي ڇو نه سوچيو؟

۽ شِعر نه سيکاريوسُون اُن کي، ۽ نه شِعر اُنهِئَ جو شان، ناهي نصحيت سوا، بِهتر هِي بيان، قرارو قرآن، چِٽيون چوندڙ ڳالهيون.

تان ڊيڄارجي، تِنهن ڍوليي، جو جيئرو مَنجھ جَھان، پڻ ٿئي مَٿي ڪُفران، قائـِم قول عذاب جو.

ڇا، اُنهن نه ڏِٺو اکيين؟ ته هزارين تَن هار، جوڙياسون ڍور ڍڳا، جي وَڙڪن مَنجھ وَلهار، جي هٿن اسان جي ڪم ڪيا، مَنجهان تن تڪرار، پوءِ آهِن پاڻ اُنهن جا، ڌڻِي، ڪي ڌراڙ،

۽ ڪري ڏناسون ڪرم سان، تن کي تابعدار، پوءِ ڪن تي سندن سواريون، ڪن مان کائـِن خُوشگوار،

۽ کَٽيا، کَٽا کير ڪَئـِين، نفعا مَنجھنِ نِروار، پوءِ آخِر ڪِنهن آڌار، نه ڳائـِن ڳُڻ ڳالهيون؟

۽ ڌَڻِئ ڌاران ٺاهيؤن، وَسِيلا، وَزِير، ته مَانَ مَدد ڪَن اُنهن جِي، اُهکي ۾ اڪسير،

مَدد سَندن کي مُورهين، نه پُهچن سَندنِ پِير، ۽ حاضر فوج فقير، مُرڳو مَدد اُنهن جِي.

توکي تَن جي تُنڪن جو، غَم نَه ٿئي گوهر! اَسِين سَمجھون سربسر، جيڪِي ڪن ڳُجھو ۽ پَڌرو.

اُهو نه ڏِٺو اِنسان؟ ڦُڙيان ڪوسون ڦُل تِنهِين، پوءِ اِجھو عدو پڌرو، ٿِي بيٺو بي گُمان،

اُٽلو لڳو اَسان مَٿان، ڪرڻ باب بيان، ۽ پهريون جوڙڻ پنهنجو، وساريو ويران، چي، هڏن حياتي ڪير ڏِئي، جڏهن خاڪ هُجن خيمان؟

چئو، پهرين ڀيري ڀُون مَنجھان، اُٿارئين آسان، اُهو جيارِيندو آن کي، فقط سِين فرمان، ۽ جوڙڻ هر ڪِنهن جوڙ جو، سو سَمجھندڙ سُبحان،

سائي وڻ مان جنهن ڪَئـِي، آن لئي آگ عيان، هر ڪِنهن ماڳ مَڪان، پوءِ جِنهن سان، جوت جلائـِيو.

ڀُون، اُڀ جنهن بنايا، عجب رنگ اِسرار، ڇا، ڪونهي تنهن قادِر کي، اِهو اِختيار؟ ته جوڙون ئي هِن جِھڙيون، جوڙي جوڙڻ هار، ۽ خالِق خبردار، جِئ، آهي جَلَّ جَلالہٗ.

آهي ڪم اُنهِئَ جو، جڏهن جوڙڻ گُھري ڪو ٽول، ٻولائيسِ، “ٿِي”، ته پوءِ ٿِي پوي،

پوءِ پاڪائـِي تِنهن پَروَر کي، جُڳائـِي جائـِي، جنهن هَٿ هر ڪِنهن ٽول جِي، رائـِي دوائـِي، ۽ اوهين مِڙيائـِي آخر هلندا اُن ڏي.