آهِن هِڪ اَلله لئي، هردم حَمد هزار، جو جوڙيندڙ اُڀ، ڀونيون، نوان نقش نگار، مُقرّر ڪَندڙ مَلڪِين، مُرسل ماڻهِن پار، خاصِيتون جَن کَنڀڙاٽيون، ٻه ٻه، ٽي ٽي، چار،وَڌائي وڻيس تِئين، جوڙڻ مَنجھ جبار، ڪُل شئ مٿي ڪلتار، هَلندِئَ وارو هر حال ۾.

ماڻهن تي مِهر مَنجھان، جيڪِي ڌَڻِي کولي دَر، پوءِ نه پُورِيندڙ اُن جو، ۽ پُوري جي پَروَر، اُپٽِيندڙ ناهي اُن جو، پُڃاڻسِ ڪِنهن پر، سَڀنيان سو سَٻر، ڏاهپ وارو ڏيھ ڌڻِي.

ساريو سُک سائينءَ جا، آن سان اي انسان! ڌُران ڌَڻِي آھِ ڪو، جوڙيندڙ جھان؟ جو ڏي اوهان کي اُڀ ڪنان، پڻ ڀُون مان بي گمان، اَصل ڪونهي اُن ري، ڪو اَجھو، نه آستان، ڪيڏانهن پوءِ ڪُفران!، ڦيريا وڃو فريب سان.

۽ جي توکي ڪوٺِينِ ڪُوڙ مٿي ته، مَهند تُنهان مَهندار، سَچ پَچ ڪُوڙا ڪوٺيون، مُرسل مڻياندار، آخِر پَروَر پار، ڦِرِي اِيندا فيصلا.

آهِن ٻول اَلله جا، اي ماڻهئا! سَڀ مَنظور، هِئَ حَياتِي ننڍڙِي، پوءِ نه موهي آن کي مُور، ۽ ڌُوتِي نه ڌُتاري ڪَنِيان، ڌَڻِئَ ڪنان دُور،

اِبلِيس عَدُوّ اوهان جو، ظاهِر آھِ ضَرُور، وَٺوسِ، پوءِ ويرِي ڪري؛ جنهن جو دائـِم هِي دَستور، لاشڪ، سَندسِ لشڪر کي، واڪي سو وَهلور، تان بَنجن بي شُعور، مَنجھان ڀاتِيَن باھ جي.

ڪيو جَن اِنڪار، سَزا سَخت اُنهن لئي، ۽ جَن مالِڪ مَڃيو، ۽ چڱا ڪيؤَن ڪم ڪار، بَخشش بي شمار، پڻ اَجر وَڏا اُنهن لئي.

پوءِ ڇا؟ جَڏا ڪم جنهن جا،ٿياسَندسِ لئي سيگار، چڱو چوڱو تن کي، ڀانيو پوءِ بَدڪار! مالِڪ مُنجھائي ڪِنهن کي، اي اُن جي اِختيار، ۽ ڪِنهن سُهائي واٽ سَئـِين، جي گُھري ربُّ غفار، پوءِ تَن تي، تُنهنجي تَن کي، نه وٺَنِ ڳڻتيون ڳار، سائـِين سَمجھدار، ڪَن جِھِڙئَ ڪار کي.

۽ ڏِيندڙ سو ڏاتار، جنهن واحِد واءَ موڪليا، پوءِ اُٿارينِ اُٻَن کي، پوءِ ڪاهيو سونِ قطار، صَفا سُڃي شهر ڏي، جنهن ۾ وڻ نه ڪو وڻڪار، جنهن سان جِياريو سون وَرِي، ڀُون کي برقرار، اَوسر بعد اُن جي ۽ وساياسون وَلهار، اُٿڻ اِن آچار، مُئن جو مقام مان.

جو گُھري عِزت، آب، پوءِ عِزت سَڀ الله جِي، اُسري ڳالھ اُن ڏي، ڀَلِي هَر ڪِنهن باب، ۽ سڀَڪو ڪم صَواب، قبولي ڪَرم سان. جَن سِٽيون سِٽائون بُڇڙيون، اُنهن لئي سَخت عذاب، ۽ خانوئـِي خَراب، تَن مُنڪرن جي مَڪر جو.

۽ خدا خلقيا خاڪ مان، پوءِ نُطفي مان نِبار، وَرِي اوهان کي جوڙيو، جوڙا جوڙڻهار، ۽ بِلڪل نه کَڻي، بارڪو ، نار ۽ نه ڄڻي ٻار، مگر مِڙئي اُن جي، سارڻ ساڻ سَنڀار، ۽ لِکيل لوح مَحفوظ ۾، جيڪي وَڌي، گھٽي ڄَمار، قادر تي ڪم ڪار، آهي اِي آسان گھڻو.

۽ سَرکا ڪِين سَمونڊ ٻَئـِي، هِي مِٺو مَزيدار، وَڻندڙ اُن جو واهِپو، ۽ هِي ڪَڙو ڪارونڀار، ۽ ٻاهر ڪڍو ٻنهِي مان، تازا طعام تيار، پڻ جي پايو پاڻ ٿا، سي ڪڍو سِينگار، ۽ ڏِسِين ٻيڙيون ٻنهين ۾، چِرِيندڙ چوڌار، ڀَلِين، ته سَندسِ ڀال مان، وَرسو مَنجھ واپار، اِي هارَ سَڀيئـِي اِن هار، تان مِهربانيون مَڃيو.

رات گڏي ڏِينهن ۾، قُدرت ساڻ ڪمال، ۽ روشن ڏِينهن رات ۾، جوڙي جَلَّ جَلال، سِج، چَنڊ سَندسِ حُڪم ۾، سوگھا رَکيائـِين سال، مُقرّر مُدت سَئـِين، سَڀ چلن چڱِئَ چال، سو اَلله آهي اوهان جو، مالِڪ بي مِثال، ۽ مُلڪ مالامال، آهي آجو اُن جو ۽ تِنهن ڌاران، دانهيون جَن کي، اُن جو اِهڙو حال، ته خالِي گِد کَکَئَ تي، نه هَلي سَندنِ سَنڀال،

کَڻِي تن کي ڪيترو، پُوڪاريو پيمال!، ته سُڻن نه سَڏ اَوهان جو، ۽ جي سُڻن کڻي سُوال، ته به سَگھن قبولي ڪِين ڪِي، مَدد ڏِيڻ مَحال، ۽ اِنڪار، اَهنجي شِرڪ ڪنان، ڪَن قيامت ۾ ڪالھ، محرم حال مِثال، ڪَر نه توکي، ڪير ڏي!

مِڙئـِي آهيو ماڻهئا! پَروَر جا پينار، ۽ هِڪ سائـِين شاهوڪار، ساراهيل سَڀين پَرِين.

جي اَلله گُهري، ته اوهان کي نيئـِي ڪَري ناس، ۽ جوڙي وَرِي جوڙنَئـِين،

هرگز حق شناس، ربَّ تي اِها راس، ڪا ڳَرِي ناهي ڳالهڙِي.

۽ کڻندڙ کڻي ڪو نه ڪو، ٻئي جو بوجو بار،۽ ڳَرو ڳوٺاين کي، سَڏي کڻي صد بار، کَڻڻ سَندسِ ڏي، ته نه کڻي مَنجھاسِ ڪُجھ مِقدار، ڀَلِين هُجن ڀار، اوڏا عَزِيز ڪيترو. تون ڊِيڄارين تن کي، نبي! نيڪ نِهال، جي پَر پُٺ پنهنجي ربُّ جو، رکنِ خوف خيال، ۽ نِت نِمازون نِيهن مان، پڙهن چڱِئَ چال، ۽ جو لاهي مَرمال جو، ته جِيَسِ تان جنجال،لاهي سو لال، ۽ آخِر هَلڻ اَلله ڏي.

۽ اَڙو نه اَنڌو ۽ نه سَڄو،

نه اُونداهِي ۽ نه نُور،

۽ هِير، نه ڄَرِي هِڪ جھڙويون،

۽ نه جِيرَا، نه مُئامُور،پاڻ سُڻايو ٿو سگھي، جنهن کي گُھري رَبُّ، غفور، ۽ جي قابُو مَنجھ قُبور، تون نه ٻُڌائـِيندڙ تن کي.

نه آهِين نَبِي نُور! مگر اِطلاعي آڳ جو،

توکي صَفا سَچ تي، موڪليوسون مُور، خاص کِيانتوخير جو ڏِيندڙ سُڌيون سُور، ڪونهي قوم، نه ڳوٺ ڪو، مُلڪن ۾ مَشهور، مگر مَنجھنِ ضَرور، ڪو اِطلاعِي آيو وِيو.

۽ جي ڪو ٺِينَئـِي ڪُوڙ مَٿي، ته تِنيان اَ ڳ تڪرار، ڪُوڙا ڪوٺيون پَنهنجا، مُرسل مَڻيادار، جي اُنهن وَٽ کڻِي آئـِيا، نِشانيون نِروار، ۽ صَحِي صَحِيفن سان، پڻ لِکيا نُور بِنار،

موٽِي جَن نه مَڃيو، تَن ڪَيمِ گرِفتار، پوءِ آهي ڪِيئن اِنڪار، مُنهنجو مَردُودن مَٿي!

نه ڏِٺئـِي؟ ته ڏاتار، اُڀ کان، آب اُتاريو، پوءِ اُڀاريوسون اُن سان، ميوا، مَڃر ڏار، جن جون جنسون ڪيتريون، رنگ به ڌارو ڌار، ٽاڪر ٽڪرا ٽڪرا، جدا سَندنِ جِنسار، ڳورا، ڳاڙهاٻِه سَرا، ڪي ڪارا ڪارُونڀار،

۽ ماڻهو، مال، وَهٽ ڪَئـِين، جَن جا طرحِين رَنگ، پار، اِهڙن اُهڃاڻن سان، ٿا ڏَرنِ ڀَر ڏاتار، سَندسِ سَچن ٻانهن مان، عالمِ عقلدار، غالِب ۽ غفار، اَلله جَلَّ جَلالہٗ

پَڪ پاڪ ڪتاب تي، هَلن جي هر حال ، نِت نِمازون نِيهن مان، پڙهن چَڱِئ چال، ڏِينِ، ڏِنوسونِ، تِنهن مان، ڳُجھو، پَڌرو مال، نه وڃي، تِنهن واپار جو، رَکنِ خاص خيال،

پُورا ڏِيندُن پورها، مالِڪ بي مِثال، ۽ ڀَلو ڏِيندڙ ڀاڳ گھڻُ، مَنجھان پَنهنجي ڀال، سو بَخشِيندڙبَحال، پڻ ڳُڻن ڳائـِڻ جِھڙو.

۽ ڪيو سون ڪتاب مان، اوهان ڏي اِلهام، صَفا آهي سچ سو، جي اِنهيان اَڳ اَحڪام، قائـِم ڪندڙ اُنهِئ کي، ڪَڍي خيال خام، سائـِين سَندسِ ٻانهن جِي، ماهِيت کان مُدام، خَبرار تمام، پڻ ڏِسندڙ آهي ڏيہ ڌڻِي.

ڪيو سون وَرِي ڪِتاب سو اُنهن تي اِنعام، پَنهنجي پُوڄارين مان، جي وڻيا سون وَريام، پوءِ اُنهن مان پاڻهِي پاڻ سان، ڪي جاڙون ڪندڙ جام، ۽ ڪي وِچٿر آهن اُنهن مان، ڪي نِرمل نيڪو نام، اڳرا خير خرات ۾، اِذن، ساڻ عَلام، آهي وَڏو تمام، ڀَليرن سال ڀال اِي.

گِھڙن گھاٽي باغ ۾، پڻ پَهرائـِبُنِ پاس، ٻانهِيون سونَ صاف جون، پڻ اَصل ۽ اِلماس، لاشڪ مَنجھسِ لِباس، هُوندنِ پَٽ پَٽوريون.

۽ وراڻيؤَن تِنهن وار، ته آهي شُڪر اَلله جو، جنهن اسان تان، عمر جا لاٿا غم غُبار، آهي ربُّ اسان جو، بي شڪ بخشڻهار، آهي سو اِظهار، ڳُڻن ڳائـِڻ جِھڙو.

ڏِنَئـِينِيون پَنهنجي ڏات سان، هميشہ جو هَنڌ، ڏُک نه رَسَنِيون اُن ڏيہ ۾، سدا سُک سُڳنڌ، ۽ نه ڪو پورهيو پَنڌ، جِنهن مان ٿِينِيون ٿَڪ ٿورڙو.

اُهي جَن اِنڪار ڪيو، تن لئي باھ تيار، نه پُورا ٿِين پَهر تَن، نَه مَرنِ ڪنان مار، نه اُنهن تان سَندنِ آزار مان، لاهِبو لَغار، اَسِين اِهڙِي ڪار، ڪريون ڪُل ڪُفارن سان.

۽ اُهي ڪندا پيا اُن ۾، زاريو زارو زار، ته ڪَڍ اسان کي اُن مَنجھان، سانيَمِ ربَّ سَتار! وَڃِي چڱا ڪم ڪريون، جيڪِي ڪيو سون تِنيان ڌار، ڇا اَوهان کي نه ايتري، ڏِنِيسون ڄَمار؟ پِرائي پِرائـِيندڙ جنهن ۾، پوءِ چکو باہ چِڪار، ۽ ڄاڻوئـِي ڄيري جو، پَڪ پُهتو اوهان پارِ، پوٰءِ هاڃيڪارن هار، مُور، نه مَددگار ڪو.

اَلله آهي ڄاڻندڙ، اُڀ، ڀُونيَن جا اَسرار، پڻ سوئـِي سمجھدار، جيڪي سِر سَرِير ۾.

وارِث واري سان ڪيان، جنهن ڀُون تي بَرقرار، پوءِ جيڪو ڦِريو، ته ڦِرڻ جو، بَرسِر مَٿسِ بار، ۽ ڪِين وَڌائي ڪافرِين، ڪُفر سَندنِ جِي ڪار، مگر ڏَمر ڏِيل تي، سائـِين وَٽِ، سَتار، ۽ خالِي خَساري ڌار، ڪُفر نه وڌائي ڪافرِين.

چَئو ڀورا! ڪِيئن ٿا ڀانيو؟ اَهنجا ڀائيوار، جاٽون ڪريو جَن جون، دانهيو ڌڻِئَ ڌار، ڏيکاريو مِ ته ڏيہ مان، جوڙيؤن ڪو جِنسار؟ يا اُنهن جو آھِ اُڀن ۾، ڪو تَڪ ڪٿي تڪرار؟ يا اُنهن کي، اسان ڪِتاب ڪو، بَخشيو بَرقرار؟ پوءِ ثابتِي ۽ ساک تي، آهي اُهو اِظهار، هِڪ ٻِئي کي دوکي ڌار، ڪافِر نه ڏِين قول ٻِئو.

اُڀ، ڀُون کي، ڪِرڻ ڪنان، جَھلي ٿو جبّار، ۽ جي ڪِريا ته، ڪِنهن نه جَھليا، تِنهن کان پوءِ تڪرار، بارِي بُربار، مَرهڻ وارو مِهر سان.

۽ قَسم کنيو ڪافرِين، سَندو ربَّ، ستار، قَسم سَندنِ ڪوشش جا، ته ڪو پَيَڙو آيَن پار، ته هُوندا سَنواٽِي هيڪڙِي، اُمتن مان اِظهار، پوءِ ڄاڻوئـِي ڄيري سَندو، وارِد ٿيو جنهن وار، ته هرگز حق کان، ٽاھ سوا، ٻِيو وَڌائـِينِ نه وار،

پوءِ ڄاڻوئـِي ڄيري سَندو، وارِد ٿيو جنهن وار، ته هرگز حق کان، ثاھ سوا، ٻِيو وَڌائـِينِ نه وار، ڀُون ۾ ڀانئـِڻ پاڻ کي، ۽ حِيلا بَد هَزار، ۽ مڪر نه گُھٽي مُور ڪِنهن، سَندسِ ساٿين ڌار، ٻِيو ڪَڍن ڪِين ٿا، اُهي اِنتظار، مگر مَهندوڻن جِي، سَندو پَر ۽ پار، پوءِ پَر ۾ پَروَر پاڪ جي، نه لَهندِين ڦير ڦار، ۽ پَر ۾ پرور پاڪ جي، اَوّل، آخِرڪار، لَهندين ڪِين لَغار، ٽارو ٽِيا ڪرن ڏي.

ڇا، ڀُون گُھميا نَه ڀورڙا؟ پوءِ نِرتًاڪن نِهار، ڪِهڙا اُنهن کان اَڳين جا، ٿياپَڇاڙِئَ پار، ۽ جي هُئا قَرار قُوَّت ۾، تِنِين کان تَڪرار، ۽ اُڀ ڀُون ۾ نه ٿئي، ٿوڪ ڪو، ڏاڍو کان ڏاتار، سوئـِي سَمجدار، پن قادِر آهي ڪُل مٿي.

۽ ٻَڌٖي سَندسِ ٻانهن کي، جي ڪَمن ۾ ڪَلتار، ته پَٽيِين پٺسِ تي، نه ڇَڏي، چُرندڙ ڪو چوڌار، پر مُقرّر مُدت سِين، ٿو جِيَرو ڇَڏي جبّار، پوءِ اُنهن جو اَجل اوچتو، وارِد ٿيو جِنهن وار، پوءِ ڏِسندڙ آهي ڏاتار، بيشڪ سَندسِ بَندن کي.