آهي شڪر الله جو، جنهن جا سڀ جنسار، جيڪي آهي اُڀن ۾، جيڪي ڀُون ۾ بَرقرار، آهي آخِرت ۾ پڻ تِنهنجِي طَلب تنوار، اُهو حِڪمتي هوشيار، پڻ خدا خبردار گھڻو.

ڄاڻي ڄاڻڻهار، جيڪِي پَوي زمين ۾، پڻ اولھ، اوڀر اُن مَنجھان، جيڪِي ٻوٽا ٿِينَ ٻَهار، ۽ جيڪِي اُتري اُڀ ڪنان، ۽ جيڪِي اُسري اُنهئ پار، ۽ آهي اُو اِظهار، مَرهِيندڙ ۽ مِهر ڀَريو.

۽ اُتو، جَن اِنڪار ڪيو، ته اِيندِي نَه اَسان تي وار، چَئو هائو، سنهن سايَمِ جو، جو عالِم سَڀ اِسرار، اِيندِي اُها اوچتِي، جنهن ۾ ڦير نَه ڦار، اُڀ، ڀُون ۾ نَه لِڪي، اُن کان، ماڪوڙِي مِقدار، ۽ نه ننڍِي تِنهن کان تور ۾، ۽ نَه وڏِي وَزندار، مگر مِڙئـِي ڪَم ڪار، لِکيل لَوح مَحفوظ ۾.

تان اَجر ڏي اُنهن کي، آندو جَن اِيمان، پڻ چڱا ڪيائون ڪَمڙا، اُنهن لئي ڪَئـِين اِحسان، بَخشش بي گمان، پڻ مانَ ڀَريون مِهمانيون.

۽ اَسان جي آيتن ۾، جي ڪاهي پِيا ڪُلال، ڏاڍا بَنجِي ڏيہ ۾، تَن نالائـِقن نال، وَبا وارو وَبال، ڏاڍو آهي ڏُ کيو.

۽ جن کي علم عطا ٿيو، سي سَمجھن سَڄِي ڳالھ، ته توڏي، تُنهن جي ڌَڻِئَ کان، جيڪِي لاٿو وِيو لال! آهي قُرآن ڪرِيم، سو بَرحق ڀَلو بَحال، ۽ ٿو ڏَسي، واٽ وِصال، سَٻر،ساراهِيَل جِي.

۽ اُتو جَن اِنڪار ڪيو، ته آن کي، ڏَسيون اِنسان، خبر ڏِئي ٿو خان سو، جڏهن خاڪ ٿيا خيمان، جُمله جڳ جَھان، ته اَوهِين اِيندا نَئـِين جوڙ ۾.

ڇا ٻَڌئـِين ڪُوڙ ڪَرِيم تي، يا لَڳسِ جُسي ۾ جِن؟ اُٽلو آخِرت کي، مُور نه مَڃيو جَن، مَنجھ دوزخ ديرو تَن، پڻ آهِن آڳاهِين وِرس ۾.

ڇا وِيچاريؤن نه وار؟ جيڪي اُڀ، زَمِين مان، اَ ڳيان، پُٺيان اُنهن جي، عَجائـِب اَسرار، زوزا زورزَمِين ۾، جي گُھرون ته ڪَريون گار، يا ڪو اَڌڙ اُڀ مان، ڪيريون سِرڪِپار، آهي اِنهِئَ ڳالھ ۾، نِشانِي نِروار، هر ٻانهي لئي ٻِيهار، جو رُجوع ٿِيندڙ رَبَّ ڏي.

۽ دوست نَبِي دائود سان، بي شڪ ڪياسون ڀال، اي پهڻ! پَڙهو، پڻ پکي!، تسبِيحون تِنهِين نال، پڻ نَرم ميڻ مِثال، لاڪسِ ڪيوسون لوھ کي.

جوڙ زرهون اُن مان، گڏ ڪَڙو ڪڙي ساڻ، ۽ صَحِي سُڌارو مُلڪ جو، ساري ڪر سُڄاڻ! آئون پَسندڙ آهيان پاڻ، جيڪِي ڪريو، جھان ۾.

۽ ڪيو سون سُليمان جو، تابِع واءُ تمام، مَنزل مَهِينو صُبح جو، ۽ مَنزل مَهِينو شام، ۽ تنهن لئي تلاءُ ٽامي جو، جو جارِي ڪيوسون جام، پڻ مَنظورِئَ سان مالِڪ جي، آگي سَندسِ عَلام، مَهندان تِنهن مُدام، ڪي جِنَّ ڪمائـِيندا رهيا. ۽ اسان جي اَمر کان، جو ڦيري لِک لَوڻو، ته چَکايونسِ چَوڻو، ٻَلڙھ ٻَرندڙ باھ جو.

جوڙِين جِھڙا پاڻ گُھري، تِنهن لئي ڪوٽ ڪمال، تَلاءَ وَڏي جِيئن تاسريون، پڻ ديڳِيُون ڌَمتال، دِلئون ويا دائود جا!، ڳايو ڳُڻنِ ڳالھ، ۽ آهِن جڏهن مُنهنجي، بَندن مان بَحال، لوڪ سَڄي ۾ لال، ڳاڻ ڳَـڻيائي ڳائـِڻا.

پوءِ جڏهن مَٿسِ موت جو، ڦيريو سون فرمان، پوءِ رَضا ۽ رُخصت جِي، سَندِي سُليمان، ري اُوڏهِئَ اُنهن کي، ڪِنهن ڪَر ڏِني به ڪان، جَا لَڳي سَندسِ لَٺ کي، جِنهن تي کَڙو هو خان، پوءِ ڪِريو پَٽ تي، مُرسل مِهربان، جڏهن ٿي جِنن تي، اِها ڳالھ عيان، ڄاڻن ڳجھيون ڳالهيون، جيڪر مَنجھ جھان، ته هيترو حيران، ڪَر ڪمن ۾ ڪين رهيا!

سَباجي ساڪِنن لئي، هئي نِشاني نِروار، گھاٽا باغ گَسن تي، سَڄي، کَٻي پار، چي روزِي پنهنجي ربَّ جي، کائو خوش گوار، پڻ ڳايون ڳڻ اُنهِئَ جا، هِڪ شهر شاهوڪار، ٻِيو مالِڪ رُبُّ مختيار، مَرهِيندڙ ۽ مِهر ڀَريو.

پوءِ موڙيون مُنهن، ته اُنهن تي، ڇانب چڏِيسون ڇَر، بَدل ڏِنوسون باغن جو، ٻِن جو ٻِيهر، کارا پيرون کٻڙِين، ڪَساريون ڪثر، لاسڙ لَيون آسريون، ٻِيون ٻيريون ڪِي قدر،

جو ڪيائون ڪُفر اُن جو، ڏِنو سونِ اَجر، ۽ ري مُنڪرن مگر، ٻِئي بَدلو نه ڏِيون باھ جو.

تَن وِچ ۽ واهڻِين، گل ڪياسون گام، مُقرّر ڪيونسون مَنزلون، سانگ سَندنِ تان شام، صُبح سُکيا هِڪ شهر ۾، ۽ ٻي شهر ۾ شام، رَهو مَنجَھنِ ڏِينهن، راتيون، اَمن، سان آرام،

آکيؤن پوءِ ته، اسان جا، آگاربَّ عَلام، ڪر پَنڌ اسان جو پَر ڀَرو، مَنزِل دُور مُدام، ۽ پاڻهِين ڪيائون پاڻ سان، جاڙ جَفائون جام، پوءِ ڪيوسون آکاڻيون اُنهن کي، ٻئو نه نِشاني نام، ڇِنِي ڪياسون ڇَڙو ڇَڙ، توائـِي تمام، اِن ۾ عِبرت عام، هر صابِر شُڪر گُذارلئي.

۽ صَحِي ثابت ڪيو اُنهن تي، پَنهنجو شَڪ شيطان، پوءِ لڳا لڙھ اُن جي، تابِع ٿيا تَعبان، سوا ساٿ هيڪڙي، جي مُؤْمن مُسلمان،

۽ مَٿنِ طاقت مُورهين، اُن کي آهي ڪانه، پَرتان پَرکيؤَن، جي رکن، عُقبا تي اِيمان، اُنهن ڪنان، آهين جي مَنجِھين غلط گُمان، ۽ آهي نِگھبان، سَڀ شئِ تي، صاحب تُنهنجو.

چئو، ته اَوهِين اُنهن کي وَرڪريو سَڏ سُوال، جَن کي نائـِب صاحب جا، ڀانيان ٿي بَطال، تِرتور نَه عَرش، فرش ۾، سَندنِ هَٿ سَنڀال، ۽ ڀور، نَه ڀاڱو اُنهن جو، مَنجھنِ ڪو مَجال، پڻ تَن مان، تِنهين نال، ٽڪو ٽيڪِيندڙ ناھِ ڪو.

۽ وَٽسِ وَٽابو ڪِنهن نه ڏِئي، اُهکي وير وَهار، مگر موڪل مِهر سان، هادِئَ ڏِنِي جِنهن هار، تان هيبت سَندنِ هِينَن مان، ويئـِي ڪَڍِي جنهن وار، چي، اَهنجي آگي ڇا چيو؟ پُڇڻ لڳا پَچار، چي، سَڀ ڪُجھ سائـِينءَ سَچ چيو، اِذن ڏِنو اِظهار، ۽ سو مَٿاهون مُختيار، وَڏِي وڏائـِئَ جو ڌَڻِي.

چئو، آن کي اُڀ، زمين مان، قُوْت ڏيٿو ڪير؟ چَئو، اَلله جَلَّ جَلالہ سانجِھي، صُبح سوير، چئو ، اَسان، ڪِ اوهان ڌُر، هيڪڙِي مَٿي پوري پير، ٻِي فِرق بِنا ڦير، مُنهن ٻولِي مُونجھ ۾.

چئو، اَسِين جيڪي اَوَلاهَلون، تِنهنجِي اَوهان تي نَه پُڇا، ۽ اَوهِين ڪريو ڇا؟ ته پُڇا نَه اَسان تي اُن جِي،

چَئو، پَرور پَنهنجو، پاڻ کي، ميڙيندو مَحشر، پوءِ ڪندو حق تي فيصلو ، پَنهنجي وِچ پَرور، ۽ سو مُنصِف مُقرّر، سَمجھندڙ سَچ کي.

چئو، ڏيکاريومِ صَحِي، سي آڻي اَڄ اِظهار، ڪيان اُن سان ڪَمن ۾، جَن کي ڀورا! ڀائيوار، سَمجھ ته آهي اُٽلندو، نِظارو نِروار، سَٻر ، سَمجھدار، سو اَلله جَلّ جَلالہٗ.

۽ تو نه مُڪو سون، مگر مِڙنِي ماڻهن ڪاڻ، خبرون ڏِيندڙ خير جون ۽ ڄيري ڪندڙ ڄاڻ، پر ماڻهون مَت اَڄاڻ، جَجھا نه جانچِينِ ڳالھ کي.

۽ چَونِ سَچا آهيو ته، ڪَڏِهن ڏِينهن قِيام؟

چئو اوهان لئي آھِ ڪو ، اُن ڏِينهن جو اَنجام، گَھڙي هِڪ گگدام! اُن کان نه اڳي، ۽ نه پوءِٿيو.

ڦِريا جي فرمان کان، تن جوڙي ڏِنو جواب، ڪڏهن نه مَڃيون قُرآن هِي ، ۽ اِنهيان اڳيون ڪتاب، ۽ حال هاڃيڪارن جو، جيڪر ڏِسِين جناب! آگي سَندنِ اڳيان، بِيٺل جڏهن بيتاب، هِڪڙا ڏِين ٻِين کي، رَد ڪَد روز حِساب، ڏاڍَنِ ڏِيندا ڏُٻرا، اوڀالا، عِتاب، ته اوهين آڏا جي نه هئا، ڪنان سُڌ صَواب، ته هُئاسون هرباب، حق مَڃِيندڙمُورهِين.

هَٺِيلن هيٺيَنِ کي، پاٻوهيو پَهِي، ڇا اسان اوهان کي، روڪيو، سَنئـِين کان صَحِي؟ جنهن بعد اوهان کي آئيو، واحِد جو وَحِي، بَلڪ حقِيقت هِي، ته اَوهِين پاپِي پاڻ هُئا.

۽ هَٺِيلن کي، هيٺيَن چَيو اِهڙِئَ چال، بَلڪ رِٿون ڏِينهن رات جون، جڏهن ڪَهيان اَسان کي ڪالھ، ته اَسِين ڦِرون اَلله کان، ۽ جوڙيونسِ جوڙِيوال، پوءِ ڳُجھيون کاڌئون ڳَـڻتـِـيُون، جڏهن ڏِٺئون جَنجال، ۽ ڳَٽ اُنهن جي ڳِچينَ ۾، هنياسون هر حال، ڪِريا جي ڪفر ۾، ٿِيا پُٺيرا پيمال، ڪنهن کي، نه ملي ٻِيو، مگر بَدلو سو بَحال، اَجايا اَفعال، جيڪِي ڪن جَھان ۾.

۽ ڄاڻوئـِي ڄيري جو، نه مُڪوسون ڪِنهن ماڳ، مگر مُنهان تَن ٻوليو، جَن وٽ اَجھانگا اَجھاڳ، ته آن کي ڏِناجي وِيا، سنِيها سُهاڳ، تِنِين کان تياڳ، اَسِين اِنڪارِي آهيون.

۽ چي، مال، عيال ۾، آهيون اَسِين اَڪثر، اسان تي يَڪسر، اَچڻو ناھِ عَذاب ڪو

چئو، جنهن کي گُھري، ته ڏئيسِ گھڻو روزي مُنهنجو ربُّ، ۽ ڪِنهن کي تنِگي توڻ جِي، ڏِئي سانيَمِ ڪِنهن سبب، پر ماڻهن مان مَطلب، ته ججهانه جانچِين ڳالھ کي.

۽ مال ۽ اولاد اَهنجا، سامَڻيان نه آهنِ مُور، ته اَسان وَٽ اَوهان کي، حاصل ڪن حُضور، مگر جن مڃيو، ۽ ڪيون ڀلايون ڀَرپُور، ٻِيڻا آهن ٻاجھ سان، اُنهن لئي اَجر اُجُور، ۽ اُهي ماڙِيُن ۾ مَسْرُور، آهِن اَمن اَمان ۾.

۽ جي ڊُڪن ڊوڙن اُن لئي، ته ڪن حُڪم اسان جا هيٺ، اُهي نِڀا ڳانيٺ، ساڪِن سَخت عذاب ۾.

چي، سانيَمِ سَندسِ ٻانهن مان جنهن لئي گُھري جبار، توڻ وَڌائي ۽ تنگ ڪري، سڀ اُن جي اِختيار، ۽ سوئـِي سَنڀالي تِنهن کي، جيڪا لَهو سَقِيمن سار، ۽ قرارو ڪلتار، روزِي ڏِيندڙن کان، ڏيھ ۾.

۽ سائـِين اُن سَڀن کي، جڏهن ميڙي ڏِينهن مَحشر، موٽِي مَلائـِڪن کي، پُڇندو پوءِ پَرور، ته هِي ڇا، پُوڄِيندڙ هُئا، اَوهان کي آخر؟

چي، پَڪ پاڪائـِي توکي،پَرور هر ڪِنهن پر، ڌڻِي اَسان جو آهيِين، اُن ڌاران، تون داور، جاٽون ڪندا هُئا جِنن جون، بَلڪ اِهي بَدتر، اُنهن مان اَڪثر، آهِن مَڃِيندڙ اُنهن کي.

پوءِ اَڄ نه اَوهِين هِڪ ٻِئي کي، ڏِيو نَفعو ۽ نه نُقصان،۽ چِٽو چونداسون، تن کي، جَن ڪيا ظُلم زِيان، جنهن کي ڪوڙو چيان ڪُفران!، چَکو پَکو تِنهن چِيز کي.

پَڙهجن اُتن اَسان جون، جڏهن نِشانيون نِروار، چي، هِي مَرد مَنع ٿو ڪَنِيان، تَن تِير ٿِنيان تڪرار، پُوڄِيندا هُئا پِئ اَهنجا، جيڪِي دَر، دُوار، ۽ ڪونهي هِي قرآن، چي، ڪارٖي ڪُوڙ ڌار، ۽ تن چيو، صفا سچ لئي، جَن اَنڌن ڪو اِنڪار، جڏهن آيو اُنهن پار، هِي ناھ، مگر مَنڊ پَڌرو..

۽ نه ڏِنو سونِ ڪِتاب ڪو، پَڙهن جِنهن کي پاڻ، ۽ نَه ڪَندڙ ڄيري ڄاڻ، مَهند مُڪو سُون اُنهن ۾.

اُنهن کان اڳين سڀ، ڪوٺيون ڪُوڙ فُتور، ۽ پُهتا نه ڏهِين پَتِئَ کي، اُن مِلڪيت جي مُور، اَسان ڏِنا اُنهن کي، ڀانڊارا ڀَرپُور، ڪُوڙا پوءِ ڪوٺيؤن، مُنهنجا نَبِي نُور، پوءِ ڌَمڪيون ڪِنهن دَستور، آهِن آخِر مُنهنجون.

چئو، آئون نه اوهان کي ٿو ڏِيان، مگر هِڪِڙي مَت، ٻَه ٻَه، اَڪيلا ٿِي اُٿيو، صاحِب لڳه سُڀت، پوءِ سوچيو ته اَهنجي ساٿِي کي، ڪانهي لَهس لڳت، هِن ري، اوهان لئي ناھِ، ٻِيو، هرگز هِي حَضرت، اِطلاعِي اَلبت، اڳ ۾ سَخت عذاب کان.

چَئو، آن کي رَسيو، جو گُھران، آن کان اُجورو، مُنهنجو اَجر اَلله تي، ثابِت سَمورو، ۽ سو پَهري تي پُورو، حاضِر هَر ڪِنهن شي مَٿي.

چئو، سَچ سِينن ۾ ٿو سَٽي، سانيَمِ ربّ، ستار، ڄاڻي ڄاڻڻهار، ڳالهيون سڀ ڳجھن جون.

چئو آيو سَچ عالم ۾، ناحق نه اَچي نِئين سِر، پڻ پَڇاڙِئَ ڪِنهن پر، موٽِي نه اَچي ماڳ تي.

چئو، ڀُليسِ جي ڀاڻي ڪنان، ته سَندمِ سرِ تي بار، ۽ جي لوچي لَڌيَمِ واٽ سَنِئين، ته ڪرم سَندمِ ڪَلتار، جنهن موجب مون ڏي، موڪلي سَنِيها سَتار، آهي سو اِظهار، سُڻندڙ، سَڀَنِيان اوڏڙو.

۽ جي ڏِسينِ تنهن ڏينهن ۾، جڏهن هُوندا سڀ حيران، پوءِ واھ وڃڻ جِي، اُنهن لئي، ڪيڏانهن آهي ڪانه، ۽ ويجھي ماڳان وَٺجِي پِيا، جَڙين زَنجيرِين جان،

چي، مڃيو سون مُورهِين، هِي قادر جو قُرآن، ته اُنهن لئي ڪِٿان اِيمان، آڻڻ ڏُور مَڪان کان.

۽ آڳاٽو اُن سان، ڪيائون ڪُفران، ۽ هَڻن ٺَلا ٺَپ ڳُجھ ۾، پَري ماڳان پَڪِ، ۽ تَن وِچ، پڻ طلبِين جو، ڏاڍا ڏِناوِيا ڏَڪ،

اُن جھڙن سان، اڳي ٿِئي، سا سزا مِليَنِ سَڪ، اُهي آهِن اَندر شڪ، گڏِيندڙ گُمان ۾.