آھِ اَلٓـمٓ جِي، پَروَر کي پَرُوڙ،

هِي حُڪم ڪتاب قَدِيم جا، جو حِڪمت سان ڀَرپُور،

سُونهپ سالِڪن لئي، پڻ رحمت رَبُّ، غفور،

جي پُورو پڙهن نماز کي، ۽ ڪَڍن زڪوٰة ضرور، پڻ مُحڪم رکن مُور، اُهي اِيمان آخِرت تي.

سي صَحِي سَنِئينءَ واٽ تي، سَندنِ کان سائـِين، سيئـِي سَدائين، سوڀارا سَڀِين پَرِين.

۽ مُنجھيل ڪي ماڻهن مَنجھان، وِڪڻنِ راڳ رباب، تان سائـِينءَ جي سَنِئينءَ واٽ کان، ڀُلائـِينِ ڪِنهن باب، ۽ ٺاهينِ ٺيٺر اُن کي، کيلِينِ کيل خراب، اُنهن لئي عَذاب، جُٺ ڦِٺ جِھڙو آھِ ڪو .

۽ جڏهن پَڙهجن اُن مَٿي، اسان جا اُهڃاڻ، ته پاتئـِين پير پوئـِتي، ٿِي پَڏائيندڙ پاڻ، ڪَر سو نه سُئائين، ڄَڻڪ اَٿسِ ، ٻِن ڪَنِين ٻوڙاڻ، پوءِ کيسِ کِير رَساڻ، سُورن وارٖي ساڙ جِي.

آيا، جي اِيمان ۾، پڻ چڱاڪيؤَن ڪم ڪار، اُنهن لئي باغ آرام جا، جَن ۾ ساڪِن سَڀ ڄَمار،

آهِن قول ڪَرِيم جا، قائم برقرار، ۽ ڏاڍو سو ڏاتار، پڻ ڏاهو ڏيہ ملوڪ سو.

اُڀن اُپائـِين، جَن ڏِسو ٿَنڀِين، ٿوڻِين ڌار، ۽ ٺاهي ٺوڪيا زَمين ۾، جَبل ربَّ، جبّار، تان اَهنجي، بوجي بار کان، چُري نه اڱر چار، ۽ پَدم پَکيڙئـِين اُن ۾، چوپايا چوڌار، ۽ اُتاريوسون اُڀ ڪنان، پاڻِي نارو نار، پوءِ اُڀاريوسون اُن سان، هر جوڙ جوهردار،

اِهي سَڀ اَلله جون، جوڙون ۽ جِنسار، پوءِ ڏيکاريو، ته ڏيہ مان، ڪا ٺاهيؤَن لِکه لَغار، تِنهن ٻاجُھون ٻِئا جيترا، ڀانيو ڀائيوار، هَرگز هاڃيڪار، مُنهن ٻولي مُنجھ ۾.

۽ حڪمت حضرت لقمان کي، بخشيون بسيار، ته ڳائي ڳڻ الله جا، ور ور ويرو تار، ۽ جو ڳائي، ته ڳائي پاڻ لئي، ۽ جو کائي نه مڃي خوار، ته غني اهي غفار، پڻ ساراهيل سڀ ڳالھ ۾.

۽ لُقمان سندسِ لال کي، وَراڻيو جنهن وير، ته پُٽڙا پنهنجي ربّ سان، گڏ نه ڪَمن ۾ ڪير؟ آهي وَڏو اَنڌير، ٻِئا ڪير به گڏڻ ڪَم ۾.

مِت ڏِنِي سُون ماڻهن کي، ماءُ، پِئُ سان مُور، ماڻسِ اُٺايو اُن کي، سُورن مَٿَي، سُور، ۽ ٽوڙڻ اُن جو ٻِن سالن ۾، جِيئن دُنيا جو دستور، ته مُون ۽ پَنهنجي ماءُ، پئُ جا، ڳائي ڳُڻ ضرور، هَلِي مَنجھ حُضور، آخِر مون ڏي اَچڻو.

۽ جي توکي ڪن مَجبُور، ته ڪَرِين ڀيڙو ڪم ۾، مُون سان، مُرڳو اُن کي، جِنهن جِي، پَريان تون نه پَرُوڙ، اُنهن جو اُنهئَ ڳالھ ۾، چَيو مَڃ نه مُور، ۽ دُنيا ۾ دَستور، آڌار، اَدب جو، اُنهن سان. ۽ وَھ تنهنجِي واٽ تي، جو مُنهنجو تابِعدار، آهي ماڳ اَوهان جو، موٽِي مُنهنجي پار، پوءِ ڪريو جي ڪم ڪار، تن جون، کولي ڏِيندوسِيان خبرون.

ٻَچڙا! ٻُڌبَيان، ته قَدر ڪَڻي اُهر جو، جَبل، اُڀ، زَمِين ۾، هُجي مخفِي ڪنهن به مَڪان، ته آڻي ڪَڍندو اُن کي، مالِڪ مَنجھ مِيزان، مالِڪ مهربان، پڻ خُدا خَبردار گھڻو.

پُٽڙا! پَڙھ نِماز کي، پڻ چَڱِي چوندو رَھ، ۽ مَنع ڪر مَدِئ کان. جو سُور رَسئـِي ، سو سَہ، پَڪو اِهوئـِي پَہ، ڪَمَا حَقَّہٗ ڪَمن مان.

ماڻهن کان مِٽ پَنهنجي، ڦير نَه، اي فَرزند! ۽ ٽِل نَه نَـخَري، ناز سان، ڌَرِتئَ تي دِلبند، پَرور ڪري نَه پَسند، ڪِنهن مُرڪندڙ مَغرُور کي.

۽ هَل ، هَلڻ ۾ پَنهنجي، دَرميانو دِلبر، پڻ سَندئـِي اُتم آواز کي، نَرم ڪر نِينگر، آوازن ۾ اَبتر، آهي گور گڏھ جو.

ڇا، نه ڏِٺان ؟ ته آن کي ڏِنان، جُھڪائي جَبَّار، آهِن جي اُڀن ۾ پڻ ڀون ۾ باغ بَهار، ۽ پلٽئين آن تي پَڌرا، صُورت جا سِينگار، پڻ اَندر ۾ اَسرار، ڪي خالِق خُوب کوليا. ۽ مُرڳو ڪي ماڻهن مان، پِئا دڙِينِ ڌَڻِئ جي باب، سوا سُونهپ ۽ سَمجھ جي ، ڪنهن نُورانِي ڪتاب،

جڏهن چَئـِجينِ، ته اُن ڏي اَچو اي اَحباب!، جيڪِي اَلله اُتاريو؛ ته جوڙيو ڏِينِ جَواب، ته اَسِين اُٽلو اُن مٿي، هَلنداسون بي حجاب، پاتاسون پِئ پَنهنجا، جِنهن سُنت سر صواب، توڻي طرف عَذاب، سَڏي اِبليس اُنهن کي.

۽ جنهن ربَّ ڏي رَکيو رَخ پَنهنجو، پڻ هُجي نيڪ نِبار،تِنهن پَڪڙيو ڏاڍِي ڏنڊ کي، هَٿن سان هيڪار، آخِر پَرور پار، ڪُل ڪمن جا فيصلا.

۽ جو ڦِريو، فِڪر تِنهنجو، توکي وِير! نه ٿئي وار، موٽڻ اوهان مِڙن جو، آهي اَسان پار، پوءِ سُڌ ڏِيندان سونِيان، تَن سَندِي ، ڪريو ٿا ڪم ڪار، صاحِب سَمجھڻهار، سَنديون سِينن ڳالهيون.

وَٽو وَٺائـِينداسون اُنهن کي، ظاهِر مَنجھ ذَرِي، پوءِ وارِينداسون، وَرِي، اُنهن کي سخت عذاب ڏي.

۽ جي سامهون ڪَندِينِ سُوال، ته اُڀ، ڀون ڪِنهن اُپائيا، ته اَلله جَلَّ جَلالہ، چوندا اهڙِي چال، چَئو، آهي شُڪر اَلله جو، کُلي حقِيقَت حال، گھڻا ڳهلا ڳالھ، اُٽلو نه سَمجھن اِنهن مان.

جيڪي اُڀ، زمين ۾، آهي مِلڪ اَلله، بي پرواھ بادشاھ، ساراهِيل سَڀِين پَرِين.

۽ جيڪر ڀُون ۾ جيترا، وَڻ ٽڻ هر وَلهار، ڪُل ٿِين قلم سي، مَس ڪارِي ڪارُونڀار، آڌار ڏِيسِ اُن پُٺيان، دَرياءَ سَت سَتّار، ته به ليکيا ٻَهر، نه لِکيا ويا، قادِر جا ڪم ڪار، ڏاڍو سو ڏاتار، پڻ ڏاهو ڏيہ ملوڪ سو.

پهريون، پويون اُنهن جو،جوڙڻ نه جَجِھي ڳالھ، جوڙڻ جِندهيڪ جو، مگر آهي مِثال، هرگز هَر ڪِنهن حال، سُڻندڙ، ڏِسندڙ ڏيھ ڌَڻِي.

ڇا، نه ڌِٺئـِي؟ ته ڏاتار، رات ڳَنڍي ڏِينهن ۾، ۽ ڏِينهن رات ۾، قُدرت سان ڪلتار، ۽ ڪيائين سج ۽ چنڊ کي، سڀ تارا تابعدار، مُقرّر مُدّت سِين، چَلن، سي چوڌار، ۽ ڪريو جي ڪم ڪار، واحد واقف تن ڪنان.

اِي سَڀ اُن جِي ثابتِي، ته اَلله آهي موجود، ۽ اُن ڌاران دانهِن جن کي ، سي ناس ۽ نبود، ۽ مَٿاهون مَعبود، وَڏِي ڏَوائـِئَ جو ڏڻي

نه ڏِٺئـِي ته؟ ڏات ڌَڻِئَ جي، ٻيڙا هَلن مَنجھ ٻار، ته آن کي سَندسِ آيتون، ڏيکاري ڏاتار، اُن ۾ پَڌراپار، صابِر، شُڪر گُذار لئي.

۽ جڏهن جبل جِيئن اُنهن تي، چَڙِهي مِوج مِهراڻ، ته سڏيون سائـِينءَ هيڪ کي، رُڳو ڏِيندڙ اُن کي ڏان، پوءِ جڏهن ڇَڏائـِين ڇوليان، بَر ڏي بي گمان، ته آهي ڪو ڪو اُنهن مان، مُؤمن دَرِميان، ۽ اسان جي آيتنِيان، ناھِ ڪري پيو ڪانه، مگر سومَستان، جو بي وفا ۽ بي وَڙو.

ماڻهئا!پَنهنجي مالِڪ کان، ڏِينهان رات ڏور، ۽ تنهن ڏاڍي ڏينهن جو، دِل ۾ ڊَپ ڌَريو، ته پِئُ پنهنجي پُٽ جو، کڻي نه بار ڀَرو، ۽ نه پُٽ سَندسِ پِئُ ۾، ضامِن پوي ذرو، آهي ٻول اَلله جو، خاطِر خواھ کَرو، هِئَ حَياتِي نه ٺَڳينِيان، جا سارِي سُور ٻَرو، ۽ ٺَڳي نَه ٺڳ ڳَرو، اَوهان کي اَلله کان.

آهي عِلم اَلله کي، قِيامت ڪِهڙي وار، ۽ اُتاري ٿو اُڀ ڪنان، مِينهن نارو نار، ۽ پاڻ ئـِي ڄاڻي پاڪ ڌَڻِي، ته ڳِھڻِين نَريا نار، ۽ نه سَمجي ڪو ته صُباح، ڪندو حاصِل ڪِهِڙي ڪار، ۽ ڄاڻي ڄَڻو ڪو نه ڪو، ته پُڄندسِ ڪِٿ ڄمار، سائـِين سَمجھڻهار، پڻ چوکو چوڪِيدارسو.