اَرٿ الٓمّٓ جو، ڄاڻي ڄاڻڻهار،

رَسي رُومين هارِ،

ڀر وارِئَ ڀُون ۾، پائـِن سَندنِ هار پُٺيان، سي سِگھون سوڀن هار،

ڪن سالن ۾، ڪم سڀَيَئيِ اڳ ، پوءِ، آگي هار، ۽ مؤمن مَڃِيندڙ حق جا، اُنِهئ ڏِينهن اِظهار، ٿِيندا باغ بَهار،

واحِد جي واهر سان. واحِد وڻيسِ تِنهن کي، ڏئي اُهکي ۾ آڌار، ۽ سو سَٻاجھو صَحِي؛

اِي قادِر جا قرار، وَاحِد سَندسِ وَعدي ۾، ڪري نه ڦير ڦار، پر رَکَنِ نه سُڌ سَنڀار، گھڻا ماڻهو مُورِهين.

هِن حياتِئَ خَسِيس جو، ظاهِر حال ضرور، مُورک ڄاڻنِ مُورهين، پَريان ٻِي نه پَرُوڙ، ۽ ويسلا وَهلُور، اُهي آهن آخِرت کان.

ڇا، ويهي سَندنِ وُجودن ۾، وِلهن نه ڪيو ويچار؟ ته اَلله نه اُڀ، ڀُون جوڙيا، جيڪِي مَنجھنِ جِنسار، مگر سڀ موجُود سي، اکين اڳيان اِظهار، ۽ مُقرّر مُدّت سِيئن، پرڪُوڙڪُٽاڪُفار، آهِن مَنجھ اِنڪار، سَندنِ ڌڻِئَ جي ديدار کان.

ڇا، ڀورا ڀُون نه گُھميا؟ پوءِ پَسنِ پَڇاڙي پار، اُنهن ڪنان اڳـيَن جا، ته ٿِي ڪِهڙِي تَن سان ڪار، هُئا قرارا قُوةّ ۾ تِنِين کان تڪرار، جَن کيڙي کِہ، ڪَئين ڪيون تَليون ڀليون تيار، ويتر وساريون اِنهن ڪنان، جيڪي وَسايون وَلهار، آيَنِ مُرسل اُنهن جا، کڻِي نِشانيون نِروار، پوءِ ذَرو ظُلم نَه اُنهن سان، ڪيو ڪو ڪلتار، پرهاڻو هاڃيڪار، هُئا پاڻهِين ڪَندڙ پاڻ سان.

ڪيون، جَن جھان ۾، موٽِي مَديون مُور، ٿِئـِي عاقِبت اُنهن جِي زَبُونِي ضرُور، جِيئن ڪُوڙا ڪوٺِيندا هُئا، مولي جا مذڪور، ۽ مُرڳوئـِي مَغرور، ڪُٽيون ڪَنداهُئا تن مٿان.

اَلله جَلَّ جَلالہٗ، پهرِين جوڙي پاڻ، موٽِي موٽائي اُن کي سَگھ پَنهنجِي ساڻ، تنهن ڏي تِنهن پُڃاڻ، اَوهين مِڙئـِي موٽندا.

۽ جڏهن قائـِم ٿِي قِيام ، ته لَٿا اَسارن آسَرا،

هُوندنِ ڪو نه حَشر ۾، ڪو وسيلو وَريام، سَندنِ سُفارِشيَن مان، بَلڪ اُهي بَدنام، هُوندا اِنڪارِي عام، سَندنِ سُفارِشيَن کان.

۽ جڏهن قِيامت قائـِم ٿِي، ته وِڇڙن تِهِين وار،

پوءِ آيا جي اِيمان ۾، پڻ چڱا ڪيؤَن ڪم ڪار، سي گوهر مَنجھ گُلزار، وِندرايا وَڃن سي.

پَر جي ڦِريا کَــئون فرمان، پڻ اسان جون آيتون، ڪوٺيائون ڪُوڙيون، پڻ جِيڻ ٻي جھان، مَنجھ ئـِي مڱر مڪان، حاضر سي هر حال ۾.

پوءِ پاڪ چَئو پَرور کي، سانجِھي، صُبح ساڻ،

۽ آهي اُڀ، زَمِين ۾، واجِب تنهن واکاڻ، پڻ سُمهڻي، ۽ سج جڏهن، مٿان مُڙيو پاڻ،

جِيرو موئي، مُئو جِيري مان، ٿو ڪڍي سُرت سُڄاڻ، ۽ اهڙي ئـِي اُهڃاڻ، قَبرن مان ڪَڍيا وڃو.

۽ سَندسِ ثابتين مان، صَحِي هِي سُهڃاڻ، ته آن کي مُنڍ، مِٽئَ مان، پيدا ڪيائـِين پاڻ، ڪَئين پُريون تِنهن پُڃاڻ، پکڙو پِئاپَٽن ۾.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، هِئَ نِشاني نِروار، ته اَهنجون جويون اَوهان مان، جوڙيون رَبَّ، جَبار، ته ساڪِن ٿِيو سُک سان، اوهين اُنهن پِيار، پَڪيون پُختيون ثابِتيون، اُنهِئ ۾ اِظهار، وَٺنِ جي ويچار، ڪارڻ تِنهِين قوم جي.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، قائـِم برقرار، جوڙڻ اُڀ، زمين جون، نشانِي نروار، ۽ ٻَهون اوهان جو ٻوليون، رنگ، رنگ ڌارو ڌار، پَڌرا آهِن پار، اُن ۾ عاقِلن لئي.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، پَڌرو آهي پيغام، ڪرڻ ڏينهن ۽ رات ۾، اوهان جو آرام، ۽ ڳوٺِين ڳولڻ اُنهن جو، توھ سَندسِ مان طعام، اُن ۾ عبرت عام، سُڻِن تِنهِين ساٿ لئي.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، ته وِڄڙيون مَنجھ وَلهار، آن کي اُميد، ڊَپ ۾، ٿو ڏيکاري ڏاتار، اُتاري ٿو اُڀ ڪنان، مِينهن نارو نار، ڀُون کي سَندسِ سُڪڻ پُٺيان، جِنهن سان، سِينگاري، ستار، اُن ۾ پَڌرا پار، سوچِين تِنهن ساٿ لئي.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، نِشاني نِروار، ته اُڀ، ڀُون اُن جي اَمر سان، بِينهن برقرار، موٽِي آن کي مِٽئَ مان، واڪيائين، جنهن وار، تِنهِين دَم تيار، اَوهين ڪري، قطارون نِڪرندا.

۽ جيڪي اُڀ، زمين ۾، سڀ آهن اُنهِئَ هارِ، تهدِل تابِعدار، آهِن سَڀيـِئ اُن جا.

۽ اهو، سو جو اوّل کان، ٿو جوڙي جوڙ جھان، موٽِي موٽائـِيندو اُن کي، اُتس اِهو آسان، ۽ اهي اُڀ، زمين ۾، اُن جو اَعلىٰ شان، سو غالِب بي گُمان ، پڻ حِڪمتي هوشيار.

آن کي اوهان پاڻ جو، مولى ڏِنو مِثال، اَهنجي، گَھرو گولن مان، جن تي قبضو اَهنجو ڪالھ، ڀيڙو اوهان سان آهي ڪو مَنجھ ملڪيت ۽ مال؟ آن کي جيڪِي آجڪو، بخشيوسون بَحال، خادم، خان ٻئي هُجو، مالڪ هڪ مِثال، ڀَو ڀانيو تن کان، جِيئن هِڪ ٻئي کان هرحال، کولي کولي اِن طرح، ٿا صفا سَمجھايون ڳالھ، جي سمجھن چڱِي چال، ڪارڻ تِنهِين قوم جي.

اُٽلو جَن اَنڌير ڪيا، پاتا تِنين پير، سَندن سَڌن پُٺيان، ڪِنهن عِلم عقل بغير، پوءِ جنهن کي رَبَّ رُلايو، تنهن کي سَنئين سُهائي ڪير؟ ۽ اُنهن جا اُهکي وير، ڪونهي ڪير واهرو.

پوءِ سِڌو سَنئون ڪردين ڏي، مُنهن پَنهنجو مِهربان، سوئـِي ديِن ڌڻِئ جو جِنهن تي اُپائـِين اِنسان، ڏِسندِين جوڙ جبار ۾، مَٽ سَٽ مُدامِي ڪانه، قائـِم اُهوئي قاعدو، سَندو رَبَّ، سُبحان، پر ماڻهو گھڻا مُورهين، نه ڌارِينِ دل ڌِيان، مُڙندڙ هر مَڪان، اُن ڏي ۽ ڊِڄو به اُن کان.

۽ پُورو پَڙهو نماز کي، نه ٿيو مُشرڪن مان مُور،

جَن پَٿَ ڪيو پَنهنجو دِين کي، ٿيا فِرقا ساڻ فُتور، جنهن وٽ، جو مذڪور، تنهن تي،. هر فِرقو ڪري فَرحتون.

۽ آيو جڏهن انسان تي، ڪو ڏُکيو وقت ڏُڪار، ته دانهِينِ سَندسِ ڌڻِئَ کي، پانهون تِنهنجي پار، پاڻئون ڪيائين اُنهن سان، جڏهن سُهنج سُڪار، اِجھو ٽولِي اُنهن مَنجھان، پيا بنائـِن ڀائيوار، سَندسِ سائـِينءَ پاڪ سان،

تان اُن کان ڪن انڪار، جيڪي اَسان عطا، کِينِ ڪيو، پوءِ وَٺو وَٽابو وار، تڪڙو پوءِ پڪڙ، اَوهين سَمجِھي وِيندا سَڀَئـِي،

ڇا اَسان مَٿنِ موڪليو، پَڌرو ڪو پيغام؟ پوءِ اُهوئـِي، اُنهن جو، ڪَريٿو ڪلام، آگي سان عَلام، جن ڀانئـِن ڀائيوار ٿا

۽ ماڻهن مَزو مِهر جو، وٺايو سون جنهن وار، ته سَرها ٿيا سَرِير ۾، سبب سال سُڪار، ۽ جي ڪَڙڪيو، ڪئـِي سَندنِ کان، مَٿنِ ڏُرت ڪار، ته لاهِن پِيا لاچار، اِجھو اُميدون، آسَرا.

ڇا، نه ڏِٺئون؟ ته ڏئي گھڻو ، جنهن لئي، گُھري غفار، وَڻيسِ تِنهن جي توڻ کي، تنگ ڪري تڪرار، اُن ۾ پَڌرا پار، جي وِسهن تَن واسطي.

پوءِ ساري ڏِيو سَڳن کي، سَندنِ حق حِساب، ۽ مسڪين ۽ مسافر کي، اِي بِهتر هر ڪِنهن باب، اُنهن لئي اِرادو جي رکن، سائـِينءَ جي ثواب، ۽ اِهي ڪامِل ڪامياب، مَن مُرادون ماڻڻان.

۽ ڀورا! اَوهين جا ڀيٽ ڏِيو، ته وَڌي ماڻهنِ مال، وڌي نه واحد وٽ سو؛ ۽ جو ڏِيو ڏاتر نال، جنهن ۾ سَڱ سائـِينءَ جو، رَکنِ خاص خيال، لاشڪ اِهيئـِي لال، ٻِيڻ ڪمائـِيندڙ ٻاجھ سان.

جنهن اوهان کي جوڙيو، آهي اُهو اَلله، آن کي رِزق رساڻِيو، وَرِي سوئـِي ڪڍندان ساھ، موٽِي اوهان موئن ۾، وِجھندو ساھ صُباح، آستانن ۾ اَهنجي، ڪو اِهڙو واهرُو واھ!، ڪري اُن ڪمن مان، ڪو هڪڙو، جو همراھ، پَڪ تن کان، پاڪ سو، گڏِين، جَن گُمراھ، ۽ بيشڪ بادشاھ ٿِيو مَٿاهون مِڙن کان.

بَربادِي بر، بحر ۾، ظاهِر ٿئـٖي ضرور، جنهن مُوجب ٿيون مَٺايون، ماڻهنِ هَٿان مُور، تان چکائينِ، تَن مان چاشنِي، ڪَيؤن جي قُصور، مانَ سي مَغرور، موٽي اَچن ماڳ تي!.

چَئو اولہ، اوڀر ڀُون ۾، ساري ڪريو سَير، پوءِ پَسو ته پَڇاڙِي پَهريَنِ، ڪِيئن ٿئـِي ڍونڍن ڍير، هُئا گڏِيندڙ غير، اَڪثر ماڻهون اُنهن مَنجھان.

پوءِ صَحِي سَنواٽي دِين ڏي، ڪر پَنهنجو مُنهن مُقرّر، اَ ڳي اُنهِئَ ڏينهن کان، ته اَچِي بِيهي بَرسِر، جِنهنجو جھالُو ناھِ ڪو، پَرور کان ڪِنهن پَر، اُنهِئَ ڏينهن آخِر، ٽِڙِي ٿِيندا ٽوليون.

جو ڦِريو ته سزا ڦِرڻ جي، آهي اُنهِئَ تي پاڻ، ۽ صَحِي سُڌارا جَن ڪيا، ته سُود سَندنِ ئـِي ڪاڻ،

تان بَخشي سَندسِ ڀال مان، اُنهن کي مَڃِي جَن آڻ، پڻ چَليا چڱائـِئَ ساڻ؛ هُو قُرب نه ڏئـِي ڪو ڪافِرِينِ.

۽ اُن جي اُهڃاڻن مان، ٿو موڪلي مَلهار، ڏِيندڙ مبارڪون مُلڪ ۾، ڀَرتُو بادبهار ته مَزو سَندسِ مِهر جو، چکائـِينِيان چوڌار، ۽ هَلن سَندسِ حُڪم سان، ٻيڙا اَندر ٻار، ته ڪَمايو سَندسِ ڪَرم مان، وَسِيلي واپار، ۽ اِن آسري آڌار، ته ڳڻ اُنهئَ جا ڳائيو!

۽ مُرسل توکان مَهندا ڀَرا، موڪلياسون مُور، پَنهنجي پَنهنجي قومن ڏي، آينِ پوءِ اَهڳور، پَڌرن پيغامن سان، پاران پاڪ حُضور، پوءِ وير وَرتاسون تن کان، جن ڪيا ڏوه قُصور، ۽ اَسان تي ضرُور، مَدد مُؤمِنن جِي.

مالڪ سو، جو موڪلي، واوَن ڏُونهن وَلهار، ڪاهِن سي ڪَڪَرن کي، پوءِ کولٖينِ خَلقَڻهار، اوسي پاسي اُڀ ۾، جِيئن گُھري رَبَّ غفّار، ۽ ٽوڙي ڪَرينِ ٽَڪرا، هِن، يا هُن وَلهار، وَسي وِچان اُن جي، مِينهن نارونار، جنهن لئي گُھري سَندنِ گولن مان، جڏهن پُهتو تَن پار، وَھ وَھ ڪن تِنهن وار، پَسيو پَلر پالوٽيون.

۽ توڻي اڳي اُن کان هُئا، نااُميد نِبار، پوءِ پارِ ربَّ جي رحمت جي، کولي نِيڻ نِهار،

ته ڀُون کي سَندسِ سُڪڻ پُٺيان ڪِيئن جِياري جَبّار، آهي سو اِظهار مُئا جِيارِيندڙ مُورهِين. ۽ آهي هَر ڪِنهن شئ تي، قادِر، سو ڪَلتار، .

جي موڪليوسون مُورهِين، ڪو ڏُرٽ، واءُ ڏُڪار، ته پسي پِيلاڻ پوک تي، حال ڦِريَنِ هيڪار، هَڻنِ هَٿ هزار، پُٺيان سَندسِ پِيلاڻ جي

تون نه سُڻائي سَگھندِين، مِيان! مُئن کي مُور، ۽ ٻوڙن نه ٻُڌائـِين، مُرسل! ڪو مَذڪُور،

وَرِياپُٺيرا پاڻهِين، ويل تِنهِين، وَهلُور، ۽ هادِي تون نَه، حُضور!، اَنڌن، سَندنِ اَنڌير مان. تون نه سُڻائي سَگھندِين، مگر مَڃيا، جَن پاڻ، اَسان جا اُهڃاڻ، پوءِ آهِن اُهي اسلام تي.

اَلله اُهو، جنهن جوڙيان، هِيڻائـِئَ مان هاڻ، ضُعف پُٺيان زور وَرِي، پيدا ڪيائـِين پاڻ، وَرِي وَڏپڻ ۽ ڪاڻ وَڏِي، وَڏِي پُهچ پُڃاڻ، جيڪِي گُھري جَلَّ شانَہ، سو پيدا ڪري پاڻ، ۽ سوئـِي سُرت سُڄاڻ، پڻ قادِر هر ڪِنهن ڪم تي.

۽ جڏهن قِيامت قائم ٿئي، ته قسم کڻن ڪُفّار، ته هَي هَي! هِن جَھان ۾، گھاريو نه گھڙِي، ڌار! اهڙي ئـِي آچار، هُئا ڦيربا فِريب سان.

۽ تَن اُتو، جَن عطا ٿيو، عِلم ۽ اِيمان، ته قادِر جي ڪتاب ۾، جاٽيان مَنجھ جھان، مُقرّر مَحشر ڏِينهن سئين؛ هِي مَحشر جو ميدان، پَر پَروڙيو ڪو نه، ڳهيلا!، اَوهِين ڳالهڙِي.

پوءِ تِنهن ڏِينهن نه، تِڙڇن، تن کي، سَندنِ عُذر صفا، جَن ڪيا جاڙجفا، ۽ نه گُهرين موٽڻ ماڳ تي.

۽ ڪَئين ڏِناسون قُرآن ۾، ماڻهن لاءِ مثال، جي آندِئي اُنهن وٽ مُعجزو، ڀليرا! بَحال، ۽ ڦِريا جِي فرمان کان، سي چوندا اِهِڙي چال، آهيو نَه اَوهين ٻِي ڳالھ، مَگر مُورک مُورِهين.

مُهر هَڻي مَضبوط ٿو، مالِڪ اِن مثال، تَن سَندي سِيني تي، جي نه سوچِين سَچِي ڳالھ،

پوءِ سَہ، ته آهن صاحب جا، بيشڪ ٻول بحال، ۽ اِهي نه اُٿارِين توکي، هَلڪائـِئَ تي ڪِنهن حال، مَٿي قِيامت ڪالھ، جن کي ناھِ يَقِين ڪو.