ا لٓمّٓ کي،

ڄاڻي ڄاڻڻهار، ڌڻِي، جنهن ڌاران، نه ٻِي، درگاه ۽ درٻار، سو سدائين جيرو ۽ قائم برقرار،

تو تي، جنهن ڪتاب ڪيو، نازل نُور نبار، اِنهيان اڳين جو پارکو، ڪڍندڙ غير غُبار، ۽ توريت ۽ انجيل کي، اُتاريو اڳوار، هادِي ماڻهن هارِ، پڻ صفائـِي سچ ڪوڙ جِي.

آيتن کان الله جي، ڪيو جن اِنڪار، سزا سخت تن لئي ، ٻارڻ ٻهون ٻِيهار؛ ۽ غالب ربُّ، غفار، پڻ پاڙو جھاڙَ پارڻو.

الله جَل جلالہٗ، نه لِڪي کانِس لغار، نه زمين، نه آسمان ۾؛

ٿو سينگاري ستار، شِڪليون اَهنجون شِڪم ۾، گُھري جيئن غفّار، ڌڻي، نه اِنهيان ڌار، سو سَٻر ۽ سٻوجھ گهڻو.

جنهن اُتاريو تو اُتي، ڪتاب سچو قرآن، ڪي چِٽيون آهن اُن ۾، آيتون عيان، سي قاعدو ڪتاب جو، ۽ ٻيون گڏيل ساڻ گمان، پوءِ، جي گمان گاڏيسون؛ تن تي هلن، سي حيران، مرض جن جي مَن ۾؛ تن جو تاويل گُھرن تعبان، فتني ۽ فساد جِي، نيت سان نادان، ۽ سوا ربَّ سبحان، ڪو اَرٿ نه ڄاڻي اُن جو. ۽ چون اَڪابر علم ۾، ته مڃو سون، سو مور، آهن اسان جي ربَّ ڪنان، مڙيئي مذڪور؛ ۽ پوري جن پرور، نه ساڱائينِ، تن سوا.

مَن نه اسان جا موڙ، سانيم! سُهائـِي، جنهن پٺيان، ۽ پنهنجا توه ڪر توڙ، پَڪ، تون اَسانجو، پاڪ ڌڻي!

تون ميڙيندڙ ماڻهين، مولا! محشر وار، جنهن ۾ وهم نه وار، واحد نه ڦيري واعدا.

جي ڦريا، نه ڪيو، اُنهن کي، الله کان آزاد، سندن مال ۽ اولاد، اُهي بيشڪ ٻارڻ باه جو.

فرعون جي فريق جيئن، پڻ اُنهيان اڳين جا پار، جن ڪوڙيون اسان جون، ڪوٺيون نِشانيون نروار، پوءِ سائين سندن ڏوهن ۾، تن کي، ورتو ڪنهن وار، ۽ صاحب ربُّ ستار، سزا ڏيڻ ۾، سخت گھڻو.

جي ڦريا، تن فرماءِ تون، ته هرگز کيندا هار، ۽ هلندا هاوِي پار، بي حد بڇرو، ماڳ سو.

آن لئي ٻِن ٻارين ۾، نشاني نروار، هڪڙي ربَّ جي راه ۾، جنگ ڪري، جُونجھار، ۽ ٻِي ڦريل فوج، اکين سان، پئا ڏِسنسِ ٻِين ٻيهار، ۽ لله مدد ڏي اُن کي، جنهن کي، گُھري جبّار، اَ کيارن لئي اِظهار، آهي عبرت اُن ۾.

صفا سنگارِي ويئي، محبت ماڻهن هارِ، زالن ۽ اولاد جِي، پڻ رُپي، سون اَنبار، ۽ گھوڙا ڍول، ڍور ڍڳا، پوکون، وِيء ولهار، اِي سڀ زينت ظاهرِي، نفعو ننڍِي ڄمار، ۽ آسڻ، آخرڪار، آهي، سائين وٽ سُهڻو.

چئو، آن کي اِنهيان چڱِيء جِي، ڏِيان سُڌ سنڀار، تن لئي، ته پوتِي پاڪ رکيون؛ ته سائين وٽ ستار، باغ، ته هيٺيان جن هلن، ناليون مِٺيون نِبار، هونِ هميشه اُن ۾، داخل دلقرار، ۽ سُهڻيون، سُلڇڻيون، تنهن ۾، حورون، حرم تن هار، پڻ راضِيَپو رحمان جو؛ ۽ ڏِسندڙ آهي، ڏاتار، ٻانهن کي ٻِيهار، هُونِ به، جھڙي هال ۾.

جي چون، ته مڃيو سون مور؛ پوءِ مولا! مَدايون ميٽين، ۽ ڏاتار! رکجَيون ڏور، بندِي خاني کان، باه جي.

سَهندڙ ۽ سچار، سخِي، تهدِل تابعدار، ۽ معافيون مڱڻهار، صُبحن ۾، سُبحان کان.

ڏِنِي ساک ستار، ته اُن ڌاران، درگاه ناهِ ڪا، مَلڪ ۽ مالڪ عِلم جا، قائم برقرا، عدل ۽ انصاف سان، ته درگاه، نه تِهان ڌار، غالب، سو غفار، پڻ ڏاڍو ڏاهو، ڏيہ ڌڻي.

آهي، ڌڻيءَ وٽ دين رڳو، سلامِتي صحِي، ۽ جن تي، ڪرم ڪتاب ٿيو، تن ٻولي ٻِي نه ڪَهِي، مگر ته آينِ جنهن پٺيان، واحد جو وَحِي، هڪ ٻئي وِچ هو ڏهِي، گادِي ۽ گذران لئي. ۽ آيتن تي، الله جي، نه رکندو، جو ويساھ، ته آهي پاڪ اَلله، پوءِ تِکو حرف حساب ۾.

پوءِ، جي توسان، ڪيون تڪرار، چئو، منهن منهنجو مورهين، جُھڪا نيمِ جبّار، پڻ جي وريا سندمِ واٽ تي. ۽ پڙهَينِ ۽ اَڻ پڙهيَنِ کي، ٻَهڳڻ! ٻول ٻيهار، ڪِ نميا؟، پوءِ جي نميا، ته پاتئون سئون پار، ۽ جي ڦريا، ته فائق! توتي، ري بيان، ٻئو نه بار، ۽ ڏسندڙ آهي ڏاتار، پورِي رِيت پُوڄاريـين.

الله جي آيتن کان، ڦريا، جي بي فرمان، ۽ جي ناحق نبين کي، ڪُهن، پڻ ڪُهڻ، تن ڪفران، جي آدمين مان، عدل سان، فرمائينِ فرمان، پوءِ کِيرون ڏي، تن خان!، سورن واري ساڙ جون.

دنيا ۽ آخرت ۾، ويا ڪيريا، سندن ڪم ڪار، ۽ اَجھا ۽ آڌار، اُهکي ويل، نه اُنهن جا.

ڪِ نه ڏٺئي، تن جي ڪار؟، جن مليو ڪجھ ڪتاب مان، جڏهن ڪوٺجينِ، قادرجي، پاڪ ڪتاب پار، تان ڪري، تن وچ فيصلو، ته ٻارِي ڪا ٻيهار، پيئي وري پوئتي، تنين مان تڪرار، ۽ آهنِ اِهي آوار، مُنهن موڙيندڙ مورهين.

اِهو ان آڌار تي، ته چيائون منجھان چاه، ته ڳاڻ ڳڻين ڏينهَن ري، بلڪل نه ڇُهنديسون باھ، ۽ ٺڳينِ ٺَلهي ٺاھ، جو ٺاهينِ، سندن دين ۾.

پوءِ ڪهڙا سندن پار، جڏهن ڪَٺي ڪنداسون اُنهن کي، ڏاڍي ڏينهن قيام لئي، جنهن ۾ وَهم نه وار، ۽ جنهن ماڻهون جيڪي ميڙيو، سو پورا ڏِبسِ پار، واجبِي وهنوار، ۽ مُور نه، ڪنهن جو ماربو.

چئو، سانيمِ رَبّ ستار! تون ئـِي، مالڪ مُلڪ جو، ڪنهن کي، ملڪ ڏيين، ڪِ کسيـين، اِي تُنهنجي اختيار، ۽ وڻي، تنهن وڏو ڪرين، ۽ وڻي ته ڪرين خوار، سُک سڀ تُنهنجي هٿ ۾، تون ڪُل مٿي ڪلتار،

رات، ڏينهن ۾، رات ۾، ڏينهن، ڳنڍين ڏاتار!، جيرو مئي مان ۽ مُئو ڪڍين، جيري مان جبار!، ۽ جنهن کي گھرين غفّار!، بنا ليکي لاڳ ڏِيـين.

مؤمن، مؤمنن ڌار، دوست نه ڌارين ڪافرين، ۽ ناه ڌڻي جي دين تي، جو ڪندو اِي ڪم ڪار، مگر پاسو پاڻ ڪريو، ڪنهن خوف خطري هار، ۽ خوف خاص پانهنجو، ڏِينيان ٿو ڏاتار؛ ۽ آخر پرور پار، هرگز آهي هلڻو.

چئو، مخفي پنهنجي من ۾ رکو، ڪِ ڪڍوسِ ٻهار، سائين سمجھي تنهن کي؛ پڻ سمجھي ٿو ستار، جيڪي آهِ اڀن ۾، پن ڀون ۾ بيشمار، ۽ هر ڪم مٿي ڪلتار، الله جل جلالہٗ.

جنهن ڏينهن حاضر ڏسندو، جنهن کـٽيو ڪوئي خير، ۽ جنهن ڪو ڪوجھو ڪم ڪيو؛ ته وڻندس تنهين وير، دور پراهين دير، هجي هِن ۽ هُن جي وچ ۾. ۽ خوف خاص پنهنجو، ڏِينيان ٿو ڏاتار؛ ۽ بارِي بخشڻهار، بلڪل آهي، بندن تي.

چئو، جي آهيو الله جا، حقيقت ۾ حُبدار، ته هلو سندمِ حڪمن تي، ته ڏينيان پاڻ پيار، پڻ مرهِينيا مِهر سان، ڏوهن مان، ڏاتار، ۽ بي شڪ بخشڻهار، پڻ مولا مِهربان گھڻو.

چئو مڃيو رَبَّ ۽ رَسُول کي؛ پوءِ جي ڦريا، ته ٻول ٻيهار، ته پرور نه ڏي پيار، اصل اِنڪارين کي.

ڌڻي ڌُئو جهان ۾، آدم، نوح نِهال، پڻ ابراهيم جو آل، پڻ آل ڀَلو عِمران جو.

آهن اِهي وِياءُ، ڪي سڳورا ڪِن جو؛ ۽ قادر ڪِبريا، سڻندڙ ۽ سُڄان گھڻو.

عورت، جڏهن عمران جِي، چيو اِهڙي چال، ته سانيمِ!، سندمِ، جو پيٽ ۾، سو نذر ٻڌمِ، تونال، پوءِ سڻـج سندمِ سُوال، تون سڻندڙ ۽ سُڄاڻ گھڻو.

پوءِ جڏهن ڄائين اُن کي، چئو نِماڻِي نار، ته ڌڻيم! ڄايمِ ڌِئڙي؛ ۽ جيڪو ڄائين ٻار، سو سمجھندڙ ستار، ته نر ناهي، نار جِھو. ۽ نالسِ مون مريم رکيو، سونپيمِ تو ستار!، توڙان تڙيل شيطان کان، اُن کي ۽ اُن جو ٻار،

پوءِ سانيسِ سُئي اُن جِي ، سُهڻو سڻڻ سَهوار، ۽ سهڻِي پرستار، اُڀاريسِ، اُڀرڻ سهڻو. ۽ زڪريا ٿيو اُن جو، صحِي سنڀاليدار، مٿسِ محراب ۾، وارد ٿيو جنهن وار، ته وٽس لَڌا وِينجھار، اَڻ لڀ ميوا مورهين. چي، مريم! ڪهڙي مالڪ جا، هي ميوا تولئي مور؟ چي، سندمِ سائينءَ پاڪ جون، هِي ڀلايون ڀرپور، جنهن کي گھري غفور، ته بنا ليکي لاڳ ڏي.

اُتو، سندس الله کي، اُتي زڪريا، ته ڏي پاڻـئون پاڪ وياءُ، تون صحي سُڻندڙ سَڏڙا.

پوءِ مَلڪن کيس پوڪاريو، هو مسجد منجھ مُنير، ۽ بيٺو، سو نماز پرهي؛ ته خدا ڏيئـِي ٿو کِير، يَحْيٰ، جِئند جناب جِي، شاهد قول قدير، سيد، سِيل سُڌير، ۽ نبي، سو نيڪن منجھان.

چي، سانيمِ ربَّ ستار، ڪونڌر پيدا ٿئيمِ ڪِيئن؟، پِيرِي پهتِي مون کي، ۽ عورت سندمِ اَوَيار، چي، پرور اهڙي پار، جيڪي گھري، سو ڪري.

چي، سانيمِ! سندم لئي، ڪر ڪا نشاني نروار، چي، نشاني تنهنجي، آهي اِي اظهار، ٽي ڏينهن نه ڪڇندِين، ماڻهن سان، ڪو اکر اشارن ڌار،تُنهنجي سائينءَ گھڻو سار، پڻ ساراه صبح ۽ شام ۾.

۽ جڏهن مَلڪن چيو، ته مريم ! توکي ڌُئو ڌڻي، ۽ توکي ڌڻي ڌُرڪنان، خلقيو پاڪ کڻِي ، ۽ واڌُو ڪِيئي وَڻِي، جويَن تي، جھان جي.

مَڃ پنهنجي مالڪ کي، مريم! موچارِي، ۽ ڪر سيوا سندس، سارِي، ۽ نـَم ڀيڙي نَمندڙين.

اِهو ڳجھ جي، ڳالهين مان، توڏي وَحِي ڪريو ٿا وير!؛ ۽ جڏهن پُکا وِڌائون پنهنجا، تنهن مهل نه وٽن تون مير!، ته سانڍي ڪير سُڌير، مريم ماءُ، معصوم کي. ۽ نه هُئين وٽنِ تنهن حال ۾، جڏهن جھيڙو ڪيائون جال،

جڏهن ملڪن چيو ته مريم!، توکي جل جلال، ڏي ڪلمي جِي، پاڻ کان، بِشارت بحال، عيسىٰ پٽ مريم جو، نالو تنهن نِهال، دُنيا ۽ آخرت ۾، چڱو چڱِي چال، ۽ واصل ساڻ وِصال، حاضر حضورين مان.

۽ پينگهي ۽ ڪَرڙ ۾، ڪندو ماڻهن سان مقال، ڀلارو بحال، صالحن سندي ساٿ مان.

چيائين ڪهڙي چال، مولا! پٽ مون کي ٿئي؟ هٿ نه لائيمِ، جنهن حال ۾، ماڻهوءَ ڪنهن مجال، چي، اِنِ پر ڌڻيءَ کي، جيئن وڻي، جوڙون جوڙي جال؛ جڏهن به ڪوئي ڪم گُھري، جوڙڻ جل جلال، ته فرمائـِسِ فِى الْحَال “ ٿي”، ته پوءَ ٿِي پوي.

۽ ڪتاب سيکاريندسِ، ۽ حڪمت، توريت ۽ انجيل،

۽ طرف بني اِسْرائـِيْل، مرُسل مقرر مورهين. آندمِ اوهان لئي، ربَّ کان، نشاني نهال، خلقيان آن لئي، خاڪ مان، مورت پکي مثال، وري ڦوڪيان ان ۾، ته حڪم خدا جي نال، ڦِري ٿئي فِى الْحَال، ڍول پکي ڍولِير ڪو. ۽ انڌا ۽ ڪوڙھ جا، اَ گھا اُٿياريان، ۽ مُئا جياريان، اِذن ساڻ الله جي. جيڪي کائو تِنهنجِي، آن کي، خبر ڏيان خان!، پڻ جيڪي گھرن ۾ گڏ ڪريو، سَمر ۽ سامان؛ جي آهيو، منجھ ايمان، ته آن لئي عِبرت ان ۾.

۽ مون کان اڳ توريت کي، ڪندڙ صحِي، صفا، ۽ جنهن کان، منع ٿِيان، تنهن مان، ڪريان ڪجھ روا، ۽ آندمِ اُهنڃ اوهان لئي، اَهنجي ربّ وٽان؛ پوءِ رکو خوف خدا، ۽ هلو مُنهنجي حڪم تي.

الله مون ۽ اوهان جو، سائين آهي صحِي، پوءِ پوڄيو کيس پَهِي، سِڌِي سدائين واٽ اِيءَ.

پوءِ جڏهن پروڙيو اُنهن کان، عيسٰى صفا اِنڪار، چي، آهي ڪير، ڪريم ڏي، مُنهنجو مددگار؟ اُتو حوارين، ته اسين ساٿِي ربّ، ستار؛ مَڃيوسون مولا پاڪَ کي؛ پوءِ ساکِي ٿي سرڪار!، ته تهدِل تابعدار، اسين اُنهيءَ جا آهيون.

ڌڻيم! اُتارئـِي، اُن مَٿي، آندوسون ايمان، ۽ ورتي سون راه رسول جِي، بيشڪ بي گمان، پوءِ ساکين گڏ سبحان، لِک اسان کي لوح ۾.

پوءِ هُنن به سِٽائون سِٽيون، سِٽيون پڻ سُبحان، ۽ بارِي بي گمان، سُهڻو سِٽيندڙن ۾.

جڏهن چيو جيار، ته عيسٰى! اُلڪو ڪر نه تون، موت تُنهنجو، هٿ مُنهنجي، ۽ توکي پنهنجي پار، چاڙهڻ وارو چوٽيـين، ۽ ڦِريا جي فُجار، پڪ رکندڙ پاڪ تن کان؛ جي تنهنجا تابعدار، اُتم ڪندڙ اُنهن کي، مٿي ڪُل ڪُفّار، تائين ڏينهن قيام جي؛ پڻ آهي آخرڪار، مون ڏي اوهان کي موٽڻو، پوءِ ڪندس برقرار، اوهان وچ آچار، جنهن ۾ جھڳڙو پاڻ ۾.

پوءِ، جي ڦريا تن کي، منجھ هِن ۽ هُن ڄمار، ڏاڍِي ڏيندس، اُنهن کي، سزا سخت اَپار، ۽ هرگز سندن هارِ، واهر، وَسيلو ناھ ڪو.

پر آندو جن ايمان، ۽ ڪيون نيڪ ڪمايون، پوءِ اُنهن جا، اَجر اُنهن کي، ساري ڏي سُبحان؛ ڏي، ڏاڍن کي ڪانه، مولا محبت مورهين.

اُهو اُهڃاڻن، مان، پڙهون توتي پاڻ، پڻ صحِي صحِي سُهڃاڻ، يقيني ياداشت مان.

آهي عيسٰىؑ جو، آدمؑ جيئن، مالڪ وٽ مِثال، جنهن کي مٽيءَ مان مورهين، بنايئين بحال، پوءِ چيائينس اهڙي چال. “ٿِي”، ته پوءِ ٿِي پوي.

ثابت تنهنجي سائينءَ کان، سڀ ڪجھ آهي سچ، جن جي قلبن ۾ ڪَچ، تن منجھان، نه ٿِي مورهين.

پوءِ، جو تو سان، ان ۾ حجت هليو هيڪار، جنهن بعد ڀلا! آيئـِي، صحِي سماچار، پوءِ چئو، ته اَچو ميدان ۾، ڪوٺيون ڪُل قطار، اسين پنهنجا، اوهين پنهنجا، وِيا، وَنيون، ٻار، تان پِٽيون، تن کي، پاڻ مان، جي ناحق تي نڪار، پوءِ ڌڻيء جِي ڌِڪار، مُقرر ڪوڙن تي ڪريون.

لاشڪ آهي، شرط هِي واجبي وهنوار، اصل ناهي، اوهان لئي، ڪا درگاه ڌڻيءَ ڌار،۽ صاحب ربُّ ستار، سو سٻر ۽ سٻوجھ گھڻو.

پوءِ، جي مُنهن موڙيؤن، ٿيا پُٺيرا، پڪ، ته بِگاڙن کان بيشڪ، پورو واقف پاڻ ڌڻي.

چئو، اَچو اهل ڪتاب جا! پاڪ ڪلمي پار، جو اسان ۽ اوهان وِچ ۾، هڪ جھڙو حق شمار، ۽ ڪنهن شيء کي، نه ڪريو، اُن سان، ڀيڙو ڀائيوار، ۽ هڪ ٻئي کي، نه بنايون پاڻ مان، ري پرور، پالڻهار، پوءِ جي ڦِريا، ته چئو، ته هُجو، ساکي وٽ ستار، ته تهدِل تابعدار، اسين اُن جا آهيون.

اهل ڪتاب! ابرهيم ۾، حق ڇڪيو ڇا ڪاڻ؟ ۽ توريت ۽ انجيل نه لَٿا، مگر اُن پڃاڻ؛ پوءِ ڪوه؟ نه پروڙيو پاڻ، ڳِهلا! اِنهئ ڳالھ کي.

اُهي اوهان، اُن سان، بحث ڪيان تنهن باب، جنهن جو علم نه اوهان کي، ۽ جنهن جِي نه سُڌصواب، حُجتُون هلايون اُن ۾، ڪهڙي ساڻ حساب، ۽ واحد ربَّ، وهاب، ڄاڻي، نه ڄاڻو ڪُجھ اوهين.

اصل ابراهيم نه هئو، يهودِي، نه نصارو، ۽ پاسي، هرناپاس کان، حق تي هلڻ وارو، ۽ ڪونهي قرارو، پَرجي پُوڄارين مان.

اوڏا ابراهيم کي، جي ٿِيَس تابعدار، پڻ هِي مُرسل مورهين، ۽ جن آندو اعتبار، ۽ مولا مددگار، مؤمنن جو مورهين.

اصل اهل ڪتاب مان، وڻيو ڪنهن وڳر، ته مُنجھائينيان مورهين؛ نه مُنجھائن مگر، سندن جان جگر، ۽ پاڻ پروڙين ڪين ٿا.

آيتن کان الله جي، ڇو اَلو اهل ڪتابَ!، ۽ شاهد برصواب، جڏهن اوهين اُن تي آهيو؟

ڪِتابيو! ڪوه لِڪايو، حق کي، ناحق ساڻ؟، ۽ جڏهن پَروڙ پئا پاڻ، ته حق لِڪايو پِئا لوڪ ۾.

۽ آ کِي اهل ڪتاب مان، ڪنهن ٽولِي اِها ٽَل، ته جيڪي اُتريون اُنهن تي، جن مڃيو مُرسل مل، سو مڃيو مُنڍ ڏينهن ۾ ۽ ڦِرو پوڃاڙِي پل، ته اِهڙي سين اَٽڪل، موٽن مسلمانِي ڪنان.

۽ اصل ٻي اڳوان تي، نه آڻيو اوهين ايمان، مگر اوهان جي، مذهب جو، جو تابع ٿيو تعبان، جي سُونهپ، سُونهپ صاحب جِي، ڌاريو هي ڌيان، جيئن مليا، تنهن مثال ملي، ڪنهن مُرسل مهربان، يادڙي اوهان سان، ڌڻي وٽ؛ کولي چئو تون خان! ته ڀال ڀلي جي هٿ ۾، وَڻيس تنهن ڏي ڏانَ، ۽ سُنهارو سُبحان، سُڌاريندڙ ۽ سُڌ ڀريو.

ڌڻي ڌُڻي وڻيس تنهن، ٻاجھ سندس ساڻ، ۽ آهي پرور پاڻ، وڏا ڀال ڀلائـِڻون.

اِهو اِن آڌارتي، ته چيو تن چَٽن، ته ناهي منجھ ڄَٽن، اصل اسان جو واسطو. ڪن وٽ اهل ڪتاب مان، کڻِي رکين تون کوڙ، ته به توکي ڏيندڙ توڙ، ساري سلامت، سو صحِي. ۽ ڪنهن وٽ رکين رُپيو، اُن مان نه ڪندو ادا، مگر مٿس سدا، جاسين حاضر هوندين پاڻ تون. ۽ چون ٿا الله تي، اُهي مُفتي، مُفت ڪوڙ، ۽ هوڏانهن اُهي هُوڙه، پيا سمجھن، سندن ڪوڙ کي.

هائو، پنهنجو اَنجام، جنهن پاريو، ۽ پرهيز ڪئـِي، ته مولا پڻ مُدام، ڏي محبت مُتقين کي.

جي وڪڻن وعدا ربَّ جا، ۽ سندن قسم قرار، قيمت قَدر قليل تي، اُهي سي آوار، نه پَتِي ڪا، پر لوڪ ۾، هرگز اُنهن هار، ۽ ڪلام نه ڪندو تن سان، قادر ربُّ، قهار، ۽ نه ڪندو ڏينهن قيام جي، تن ڏي نظر، نهار، ۽ نه صاف ڪندنِ ستار، ۽ اُنهن لئي، سزا سخت ڳَرِي.

ڪا ٽولي اُنهن مان ڪتاب ۾، وٽِين سندن زبان، ته ڪيڻسِ پاڪ ڪتاب مان، ڀانيو بي گمان، ۽ بلڪل ناهِ بيان، سو قادر جي ڪتاب مان. ۽ چون اِنپرچَٽ، ته آهي هِي الله وٽان، ۽ ناهي اِهو الله وَٽان، ٻَڌن خدا تي زَٽ، ۽ سي وِلها سندن وَٽ، سمجھن پيا سرِير ۾.

ڪنهن ماڻهؤَ روانه مور، ته قادر کيس ڪتاب ڏي. صحي ڏيس سمجھاڻي، ۽ نبوت نور، موٽي ماڻهن ۾ ڪري، دعوٰى هن دستور، ته پُوڄاري پرور سوا، مُنهنجاٿيو مجبور، پر خاص خدا وارا ٿيو، موجب تنهن مذڪور، حڪمناما حضور، جيئن پڙهو، ۽ پڙهائيو.

نه چوندان اِهڙي چال، ته ملڪن ۽ نبين کي، پالڻهار پنهنجا، بَنايو بَطال!، امر اوهان کي، ڪِيئن ڪندو نافرماني نال؟ جنهن بعد هُجو بحال، سچا مؤمن مورهين.

۽ ورتو جڏهن نبين کان، الله اِهو انجام، ته ڪَيمِ ڪتاب ۽ حڪمت جو، اَوهان تي اِنعام، آيان پوءِ ان پٺيان، ڪو نبي نيڪ نام، سچو ڪندڙ اُن کي، جي اوهان گڏ اِلهام، ته مڃينداسِ مُدام، ۽ ڏينداسِ مدد مورهين. چي، مَڃيان ۽ منهنجو کيان، برسر اُن تي بار، چي، مڃيوسين مورهين، چي، پوءِ ڏِجا ساک سچار!، آئون پڻ اوهان سان، ساکين ۾، ڀيڙو برقرار،

تِنهان پوءِ تڪرار، جنهن ڦيريو ڪَنڌ، ڪاڍوڙ سي.

پوءِ ڪِ گُھرو گس وٺڻ ٻِيو، دين ڌڻي جي ڌار؟ ۽ هوڏانهن اُڀ زمين ۾، جي رهن راڄ ستار، خوشِي، ناخوشِئ سان، ٿيا تِنهنجا تابعدار، ۽ اَوس اُنهئَ پار، اَوهين مڙئ موٽائبا.

چئو، ته مڃيو سون الله کي، پڻ جو اُتريو اسان پار، ۽ جي اُتريا ابراهيم تي، اُتارا، اِظهار، اسماعيل، اسحاق، يعقوب تي ۽ پوٽن، ڏهٽن پار، ۽ موسٰى، عيسٰى کي، جو مليو ۽ ٻئا نبي نامدار، سندنِ سائينءَ پاڪ کان، تن مان ڪريون نه، ڪنهن کي ڌار، ۽ هرگز اِن هڪ هار، اسين سدا سَلامي آهيون.

سچي سلامتِيءَ ري، جو ڌاريندو ٻِئو دين، ڌڻي اُن کان، دين سو، ڪڏهن قبوليندو ڪِين، ۽ هاريَنِ مان حَزِين، اُهي آهن، آخرت ۾.

سَئين تِنهن ساٿ کي، ڏَسي ڪِيئن ڏاتار، ته سندن مڃڻ پڃاڻا مورهين، ڪيائون انڪار، ۽ ساک ڏِنائون، آھِ سچو، مُرسل مڻيادار، ۽ آيو ٻِيون اُنهن کي، نِشانيون نروار، ۽ پرور سَئون پار، نه ڏَسي ڏاڍِي ذات کي.

اَجر به اُنهن جو، اُنهن مٿي؛ ڌڻيءَ جِي ڌِڪار، پڻ مِڙنين مَلڪن ۽ ماڻهن جِي، برسر مٿڻ ڀُلڪار،

هونِ هميشه اُن ۾، ۽ اُنهن تان آزار، لاهِبو نه لَغار، ۽ نه ڏانهنِ، ڏِٺو ئـِي وڃي.

مگر انهيان پوءِ موٽيا، ۽ صحِي سُڌاريؤَن پاڻ، پوءِ صاحب سُرت سُڄاڻ، مرهيندڙ ۽ مِهر ڀريو.

جي ڦِريا، سندنِ مڃڻ پُٺيان، ۽ وَڌيا منجھ انڪار، توبه نه تن جِي ڪار؛ ۽ اُهي موڙهل آهن مورهين.

جي ڦريا، سندن مڃڻ پُٺيان، ۽ مُئا مُنڪر مور، اصل انهن مان، ڪنهن هِڪ ڪنان، مور نه ڪجي منظور، زمين ڀريل سون سان، بخشي، جي ڀرپور، سزا سندنِ لئي سُور، ۽ واھر، نه وسيلا اُنهن جا.

نيڪِي مور نه ماڻيو، تان خرچيو خُدا ڪاڻ، اُن مان، گھڻو جنهن کي، پيار ڪريو ٿا پاڻ، ۽ صاحب تنهن کان، سُڄاڻ، جيڪي خرچيو خير ۾.

اسرئيل جي اولاد تي هئا، حلال سڀ طعام، مگر پاڻهين پاڻ تي، جو اسرائيل ڪيو حرام، تِنها اڳ، ته توريت ٿيئي، اُنهن تي انعام، آڻيو اڳيان توريت کي، پوءِ پڙهو تُرت تمام، جي ڪاتب! منجھ ڪلام، صفا سچ تي آهيو.

اِن کانپوءِ، الله تي، جنهن ٻَڌا ڪارا ڪُوڙ، هاڃو ڪندڙ هُوڙھ، مورک آهن مورهين.

چئو، سچ صفا سائينءَ چيو، پوءِ تابع رَهو توڙ، شريعت ابراهيم جا، جنهن کي، قوم چيو ڪا ڍوڙ، هڪ مالڪ ڏي مُنهن موڙ، ۽ منجھان مشرڪن ڪين هو.

پهريون پاڪ گھر، جو ٿيو، ماڻهن لئي مقرر، جو مڪي مبارڪ ۾، برڪت ڀريو بهتر، آهي عالمن لئي، هدايت هيڪر،

صفا صفا سمجھاڻيون، آهن اِن اندر، اُن ۾ ابراهيم جو، مَقام مُنوّر، ۽ جو گِهڙيو منجھ تنهن گھر، اَمن وارو آهي سو. ۽ ماڻهن مَٿي، اُن گھر ڏي، پرور ڪارڻ پنڌ، سندِي رستي رَند، جو پُهچ ساري پاڻ ۾. ۽ پوءِ، جو ڦِريو فرمان کان، ته صاحب ربُّ سُڄاڻ، بي پرواه آهي پاڻ، جُمله جَڳ جھان کان.

چئو، اي اهل ڪتاب جا! ڪوه ڪريو انڪار؟ آيتن کان الله جي؛ ۽ صاحب رب، ستار، ڪريو، جي ڪم ڪار، هر دم حاضر اُن مَٿي.

چئو، اي اهل ڪتاب جا!، ڪنان ربّ جي راه، ڇو آڏو ڦرو اُن کي، آندو جنهن ويساه؟ وِنگي وَسيلن سان، گُھرو، سا گمراه!، اوهين شاهِد آهيو، جنهن حالت ۾ همراه!، ۽ غافل ناهِ الله، جيڪي ڪريو، اُن کان.

اي مڃيو، جن مذڪور!، اوهين اهل ڪتاب مان، ڪندا ڪنهن ٽوليءَ جون، مَتيون، جي منظور، ته موٽائيندان مور، مَڃڻ پٺيان، مُنڪر ڪري.

۽ ڪُفر ڪندا ڪِنهن پر، جڏهن آيتون الله جون، پڙهجن اوهان تي، ۽ اوهان ۾، اُن جو پيغمبر؛ ۽ جِنهن جَھلِي ڀَلي جِي ڀر، سو سونهون ٿيو، سئينءَ واٽ تي.

اي جن مڃيو!، سي مالڪ کان، جيئن ڏَرجي، تئين ڏرو، مورهين ڪين مَرو، مگر مُسلمان ٿِي.

۽ جھليو رَسِي ربّ جِي، هيڪاندا هموار، ۽ نه ٿيو ٽِڙي پاڻ ۾، ٽوليون ٽوليون ڌار، ۽ ساريون سائينءَ جِي پاڻ تي، نعمت رِي نروار، ته ويرِي هئا، وير ڪنهن، پوءِ قلب ڳنڍيان ڪلتار، پوءِ ڀال سندس سان ڀار، صبح سويرو ٿِي پيا. ۽ اصل هئا اوڏڙا، ڀر ۾ کوري باه، پوءِ ڪڍئين اوهان کي، اُن مان ڏيئـِي پاڻ پناه، کولي اِيئن اوهان تي، پنهنجو اٰيتون اللهَ، تان سِڌِي سَنواٽِي راه، مؤمن مانَ ماڻيو.

۽ اوهان مان سچو ساٿ کپي، جو سڏي سکر پار، ۽ چوي چڱاين جو، ۽ بندي ڪنان بدڪار، ۽ اُهي ڪنان آزار، آهن سدا آزاد سي.

۽ اوهين نه ٿيو اُنهن جيئن، جي ٽوليون ٿيا ٽِڙي، جنهن بعد آينِ آيتون، وِڏوڙا ورِي، ۽ سزا سخت ڳرِي، اَڳتي آهي، اُنهن لئي.

ڏُ کيو ڏينهن جنهن ۾، ڪي مُنهن مُنور نُور، ۽ ڪي مُنهنڙا ميرا مور، ڪارا ڪَڙهيل باه ۾. پر پوءِ مُنهن جن جا، ٿيا ڪارا ڪارُونڀار، ڪيئن اوهان جي، ايمان پٺيان، اوهان ڪيو انڪار؟ جو ڦرندا هئا فُجار، چکو عَذَاب اُن جو.

پر منهن مُنور جن جا، سي منجھ رحمت ربَّ سائين. ساڪن سدائين، انهيء باغ بهشت ۾.

اهي آيتون الله جون، پڙهونِ، مَٿي تو مُور؛ ۽ نه گھري ڪرڻ ڪَلُور، پرور پِرٿڻين سان.

۽ جيڪي اُڀ زمين ۾، سڀ آهن، الله هار، ۽ آخر پرور پار، موٽن، سڀ مُعاملا.

اَوهين اُمت آهيو، ڀلِي بيگمان، ماڻهن ڪارڻ ڪئـِي ويئي، ظاهر منجھ زمان، ته چئو چڱائـِي ۽ روڪيو، مَٺيان مُسلمان، ۽ آڻيو ٿا ايمان، سٻَاجھي سُبحان تي. ۽ جي اهل ڪتاب مڃيو، ته سٺو سندنِ ڪاڻ، ۽ ڪي منجھنِ مڃيندڙ آڻ، ۽ ٻَهون ٻاهر اُن کان.

نه پُهچائيندا نقصان ري زيان زبان جي، ۽ جي وِڙهندا، ته وَرندا، سي پانهون پهلوان، موٽِي تن کي ڪا نه، مدد مِلندي مورهين.

لڳِي مٿنِ، جتي به لڌا، تابعداري تمام، سوا سام سائين جي، ۽ سَندِي ماڻهن سام، ۽ ڏمر ۾ ڌاتار جي، موٽِي ڪيؤن مَقام، ۽ مٿي تن مُدام، مَڙهائـِي مَڙهِي ويئـِي. سو ڇو ته مڃيؤَن نه مورهين، آيتون الله، ۽ ناحق نبين کي هُئا قَتل ڪندا گمراه، ڪيائون گناه، ۽ حدون ٽوڙيندائـِي هئا.

ناهن اهل ڪتاب جا، هڪ جھڙا سڀ همراه، قائم ڪاري رات ۾، اُمت اُن منجھاه، پڙهن پاسا رات جا، آيتون الله، سي صاحب جِي، ساراه ۾، نمن نيڪ نگاه،

الله ۽ آخرت ڏينهن ۾، وڏو رکن ويساه، ۽ چون چڱاين جو، ۽ جَھلينِ، کان گناه، ۽ ڪوشش نيڪ ڪمن ۾، وٺِن وِهلو واه! ۽ هونداهميشاه، صالحن جي ساٿ ۾.

۽ جي ڪن ڀلايون ڀال، سي ماريون نه وِينديون مورهين، ۽ واقف چڱِي چال، مالڪ، مُتقين کان.

ڦِريا،جي فرمان کان، ته سندنِ، مال وِيا، ڪجھ ڇڏائن ڪين ڪي، ڪنان ڪِبريا، اُهي نارِي منجھ نِيا، هونِ هميشه اُن ۾.

جيڪي هِن جهان ۾، خرچين خام خيال، جنهن ۾ پارو پار جو، سو اُنهيءَ واءَ مثال، پوءِ اُن پَهر جي، پوک تان، جن جاڙُون ڪيون جال، ڦِرِي وڃي فِى الحال، پوءِ صفا ساڙي سُڃ ڪري. ۽ الله جل جلالہ، ظلم نه ڪري ڪنهن ساڻ، پر پاڻهين ڪن ٿا پاڻ، جاڙون پنهنجي جِيء سان،

اي جن مڃيو!، سي مَنجھ نه ڳَنڍيو، پَرسين، پاڻاڌار، اَهنجي ڦِٽاڻِي ڦوٽ ۾، نه گھٽائين گِنوار، ۽ پسند ڪيون، جا پُهتيان، تڪليف ڪا تڪرار، وير سندنِ واتن مان، ٻَهون ٿيو ٻَهار، ۽ جو ڇُپائينِ سندن ڇاتيون، وڏو سو ويچار، کوليون سون خوب، اوهان لئي، نشانيون نروار، اِن آسري آڌار، ته پڙهي، مانَ پروڙيو!

اِهي، اوهين ڀانيو انهن کي، ۽ هو نه ڀائـِينيان ڀار، ۽ اوهين ڪُل ڪتاب تي، آڻيو اعتبار، ۽ جڏهن اوهان کي مليا، وراڻيؤَن تنهن وار، ته مڃيوسون مورهين؛ ۽ جڏهن ڇيلا ڇِنا ڌار، ته ڪاوڙ مان ڪُفار، پئا ڇَٻِين، اوهان ته آڱريون. چئو، پنهنجِي چِر ۾، مَرو وڃِي مَردود!، واحد ربُّ، وَدُود، سمجھندڙ، سيني واريون.

جي صحِي اوهان کي، سُک، رسي، ته رنج اُن ۾، ۽ جي رسي اوهان کي ڏُ ک، ته کيل خوشيون ڪن اُن تي، ۽ جي سَهندا ۽ سيل رکو، ته ڪڏهن اوهان کي ڪانه، رسائين رِٿون اُنهن جون، ذرِي ضرر، زِيان، سٻاجھو سُبحان، جيڪي ڪن، ڪونڊو اُن تي.

۽ پره جو پنهنجي پَهر کان، جڏهن جُنبي هلين جوان، پئو بهارين جنگ لئي، مؤمن منجھ ميدان، ۽ سڻندڙ، سو سبحان، سمجھندڙ سڀ ڳالھ کي.

ٻن ٻارين اوهان مان، ويهڻ گھريو جنهن وار، ۽ آهي ان ٻنهي جو، سائين سنڀاليدار، ۽ گھرجي ته رکن بار، مؤمن مولا پاڪ تي.

۽ بي شڪ آن کي بدر ۾، الله ڏني آڌار، هئا اوهين جنهن حال ۾، تمام ضعيفَ زار، پوءِ ڏرو ڀر ڏاتار، تان ڳايون ڳڻ ڳالهيون.

جنهن مهل چيئـِي مؤمنين، ڇا بس نه اوهان هار، ته آن کي، اَهنجو ربُّ ڏي، اُهکي ۾ آڌار، ملڪ ٽي هزار، اُتاريل اَڀن کان.

هائو، جي سهندا سختيون ۽ رکندا سِيل سچار! ته ايندن سندن سيگھ مان، هِي پڻ ٻول ٻيهار، ڏيندان مدد مهل تي، اَهنجو پالڻ هار، مَلڪ پنج هزار، نالي ۽ نشان سان.

۽ مقرر نه ڪئـِي مورهين، مدد اِها مختيار، مگر مبارڪِي آن لئي، ۽ ٿينيان قلب قرار، مدد، نه مولا ڌار، سو سٻر ۽ سٻوجھ گھڻو.

تان ڪپي طرف تن جو، ڪفر ڪيو جن، ۽ ڪري توائـِي تن، تان ورن وِلهاوَٿاڻ تي.

توکي ڪجھ نه اختيار؛ وڻيس وري تن مٿي، يا اُنهن کي، ڏي آزار، جو آهن، اُهي انڌير تي.

۽ جيڪي اڀ، زمين ۾، سڀ واحد لاءِ، وهاب، وَڻيس مرهي اُن کي، ۽ وڻي، ته ڏينِ عذاب، ۽ پرور پاڪ جناب، مرهيندڙ ۽ مهر ڀريو.

نه کائو ، ڊٻل وِياج ڪري، ۽ ڏَرو ڀر ڏاتار، اِن آسري آڌار، ته سدا رهو سَنرا،

۽ پاڻ بچايو باه کان، جا جُڙِي ڪاڻ ڪُفار،

۽ ربَّ ۽ سندس رسول جا، ٿيو تهدل تابعدار، ان آسري آڌار، ته مرهيا وڃو مِهر سان.

۽ هلو هلو هيڪر، پنهنجي مالڪ جي مرَه ڏي، پڻ جنت ڏانهن؛ جنهن جِي، ڀويون، اُڀ ويڪر، ڪِرِي وارن ڪَرِ، توڙان، ساتيار ٿِي.

اُهي، جي سُک، ڏُ ک ۾، لهن سار سنڀار، ۽ ڪاوڙ کِيندڙ، ۽ ماڻهن کي، ڪندڙ معاف مَيار، ۽ پرور ڪري پيار، ڀال ڀلائيندڙن سان.

۽ اُهي، جن جڏهن جڏو ڪم ڪيو، يا جاڙون، سندنِ جئي ساڻ، وري سائينءَ ساريون، پوءِ سندنِ قصور ڪاڻ، دِلئون پنهنجي ڌڻيءَ کان، معافي پِنيائون پاڻ، ۽ سٻاجھي سائينءَ سوا، ٻيو ڪير بخشي ڪاڻ، ۽ جا ڪيائون، نه قائم رهيا، برسر تنهن بُڇاڻ، ۽ سمجھن ٿا سُڄاڻ، هُونِ، جنهن حال ۾.

معافي سندنِ مالڪ کان، اُنهن جو پورهيو پار، ۽ باغ بهشتِي، ناليون، جن هيٺ هلن هر وار، هونِ هميشه اُن ۾، سَرها سڀ ڄمار، ۽ اَجر عجب اَسرار، آهي عالمن لئي.

اوهان کان اڳ گذريون، نيشانيون نروار، پوءِ گھمو گھمو زمين ۾، نرتًا ڪريو نِهار، نه ڪنهن پَر، پويان پار، ڪوڙن ڪافرن جا.

۽ هي ماڻهن لئي مذڪور، پڻ هدايت حق جي، پڻ ظاهر آهي ضرور، نصيحت نيڪن لئي.

۽ نه ماندا ٿيو مورهين، ۽ نه کائو، ڳڻتِي ڪنهن ڳالھ، بالم اوهين بحال، جي وسهڻ وارا آهيو.

۽ جي اوهان کي ڌَڪ لڳو، ته ڌڪ اِنهيء دستور، لڳو ڪافر قوم کي، منجھ بدر جنگ ضرور، ۽ اُهي دَور دنيا جا، وِچ ماڻهن ڦيريون مور، تان الله سمجھي اُنهن کي، مڃيون جن مذڪور، ۽ اوهان مان، شاهد ڪري، رکي ربُّ غفور، ۽ جن جِي ڪِرت ڪَلور، سي پرور پسند ڪين ڪري.

پڻ صفا ڪري تن کي، آندو جن ويساه، ۽ توائي، تباه، ڪري ڪفارن کي.

ڇا؟ وِهلو ڀانيان واه!، ته گھڙندا باغ بهشت ۾، ۽ اڃااوهان مان، جي لڙيا، منجھ ربُّ جي راه ۾، نه ڄانتان، اُهي الله، ۽ نه سَمجھين صابرن کي.

۽ موت گھرندا مهندا هئا، ته ملو اوهين ان ساڻ، سو حاضر ڏٺان هاڻ، ۽ پئا نيڻن سان نهاريو.

۽ مُحمّد، ناھ مگر، هڪ رسول ربَّ جو، اِن کان اڳي گذريا، پارس پيغمبر، ڇا مُئو، ڪِ ماريو ويو، ته کِسڪندا کُڙين ڀر؟ ۽ جو کُڙين ڀر کِسڪندو، ته پرور کي ڪنهن پر، مورک نه رسائي مورهين، ذري ڀر ضرر، ۽ ڀاڙا ڏي ڀر ڀر، قدر قدردانن کي.

۽ ڪونهي ڪنهن جي ڪاڻ، ته ربَّ جي، حڪم ري مري، لکيل ليکي ساڻ، مدت مقرر مورهين. ۽ درجا دنيا ۾ گُھري، تنهن کي، تنهن مان، ڏيون ڏان، ۽ جو گُھري اجر آخرت، ته منجھانس ڏيونس مان، ۽ ڏيندو سِگهو سُبحان، ڀاڙا ڀال ڀائيندڙين.

۽ ڪَيئن نبي ڪيترا، لڙيا جنگيون جُونجھار، الله لوڪ انهن سان، گهڻا گڏ سوار، پوءِ جو رسينِ ربَّ جي راه ۾، تنهين کان تڪرار، نه ليڙا ٿيا، نه لُڙهيا، ۽ نه لِيلايون لغار، ۽ پاڻـئون ڏي پيار، صاحب صابرن کي.

۽ ٻولي نه هئـِي ٻي ڪا، اُنهن جِي، اِنهيان ڌار، ته ميٽ مدايون اسان جون، سانيم، ربَّ ستار!، پڻ اُوڻايون اسان جون، پنهنجي ڪم ۾ ڪلتار!، پُختا پير اسان جا، باري! تون بِيهار، ۽ وِهلو ڪج وَهَار، قادر! قوم ڪُفّار تي.

پوءِ الله ڏنو انهن کي، درجو دنيا ڌار، ۽ اجر آخرت جو، سهڻو، سو سَهوار، ۽ پرور ڏي پِيار، ڀال ڀلائيندڙن کي.

اي آندو جن ايمان! سي، جي هلندا تن پٺيان، جي ڦريا، ته ڦيرائيندان ورِي، کُڙين ڀر خان!، پوءِ هارين مان حيران، موٽندا مورهين.

الله آهي اُٽلندو، اوهان جو آڌار، ۽ ڪرارو ڪلتار، مڙن مددگارن ۾.

ڦِريا جي فرمان کان، تن جي هِنين ۾ هاڻ، سگھو سٽينداسون خوف ڪو، ان سبب، ته سائين ساڻ، ڀيڙا ڪيون جن باب ۾، نه اُتارئين، اُهڃاڻ، ۽ باھِ اُنهن جو ڀاڻ، ۽ ڏُ کيو ماڳ ڏکوئيندڙين.

۽ واحد اوهان سان واعدو، پاريو پنهنجو پاڻ، پئا قتل ڪريو انهن کي، اُن جي اِذن ساڻ، تان نسورو نِبسَت ٿيا، ۽ ڪم ۾ ڪيان ڇِڪتان، ۽ هليا ٻاهر حڪم کان، پاڻهين اُن پُڄاڻ، هُيان حُب جنهن ساڻ، سو ڏيکاريانءِ ڏيہ ڌڻي. ڪي اوهان مان دنيا گُهرن، ڪي گُھرن ٻيو جھان، پوءِ موڙئين اوهان کي، اُنهن ڪنان، ته وٺنيان امتحان، ۽ بيشڪ اوهان کي، بخشيو مالڪ مهربان، ۽ سِر مؤمنن مَنان، بيشڪ آهي ڀال ڌڻي.

جڏهن چڙهو پئا چوٽئين، ۽ نه ڪنهن تي ڪريو ور، ۽ پيغمبر اَهنجي پُٺ ۾، پيو سڏِينيان سرور، پوءِ اوهان کي پهتو، گنگهر ساڻ گنگھر، تان جيڪي وَٽايان وِيو، اُلڪو نه ڪريو اُن سر، نه جيڪي پهتا پاڻ کي؛ ۽ ربَّ تعالىٰ رهبر، بلڪل باخبر، جيڪي ڪريو، تن ڪمن مان.

لاٿئين اوهان تي، لوڙھ پٺيان، ورِي قلب قرار، توهان مان تڪرار، ڪنهن جوڙِيءَ جُھوٽن جَھليو. ۽ ڪنهن جوڙي، سندن جانين جو، اوسيڙو ارمان، ڌاران حق، ڌڻي ۾، غلط ڪن گمان، ڀائڻ بي وقوفيءَ جو، چون ساڻ زبان، ته فتح جو فرمان، اسان لئي آھِ ڪو؟ چئو امر سڀ الله جو، ۽ لڪائن پئا لال! جو چٽو نه چون توکي، چون اهڙِي چال، جي هئو حق اسان نال، ته هت نه مارياسون مورهين. چئو، جي هوندا گھرن ۾ بند، ته به لکيو قتل جنهن مٿي، پُهچندن پاٿارين تي، هاڪاري تنهن هنڌ، ۽ تان جو اوهان جي اندر ۾، تِنهنجي لهي خبر خداوند، ڪڍي اَهنجي قلبن ۾، جيڪي غير گند، ۽ ڌڻي دانش مَند، سمجھندڙ سيني واريون.

جيڪي اوهان مان موٽيا، منجھان جنگ جوان، جنهن ڏينهن، ٻه ٽوليون ٽڪريون ، ٿيڙيو تن شيطان، جو ڪيون، تنهن قصور کان، پو مَرهينِ مهربان، عفو ڪندڙ عصيان، خاوند کانڌِير گھڻو.

اي مڃيو جن مذڪور،! سي اُنهن جھڙا اصل نه ٿيو، جن چيو سندن ڀائرين، جڏهن ديس هليا ڪنهن، دُور، يا نِڪتا جُنگ جَنگ تي، هوند اسان وٽ اهگور، هئا، ته نه مُئا مور، پڻ ڪُٺائـِي ڪِين ويا. تان ڌڻي سندن دلين ۾، ڪري اُنهن کي ارمان، ۽ ماري، جياري، اُهو مالڪ مهربان، جيڪي منجھ جھان، ڪن، سو ڏسندڙ ڏيہ ڌڻي.

۽ جي ڪُٺا ربَّ جي راه ۾، يا مُئا، ته مِهر ۽ معافي، قادر کان ڪافي، ميڙِيِن، تنهين مال کان.

۽ جي مُئا، اوهين ماڳ تي، يا ماريا منجھ ميدان، ته سَڀئي ڏُونهن سُبحان، ميڙيا ويندا مورهين.

ٿئـِين سُنئالو، سندن لئي، ربَّ جي رحمت ساڻ، ۽ پاسن کان نه پَلٽـئـِي، جي هُئين سخت سڄاڻ! پوءِ معاف ڪرينِ ۽ مِهر گُھر ڪامل! اُنهن ڪاڻ، ۽ رايو منجھ رِهاڻ، وَٺ اُنهن کان، ڪم ڪار ۾. پوءِ پَھ پڪو ڪئـِي، ته رک بارِئَ مٿي بار، باري بخشڻهار، ڀانئي ڀاڙِيندڙن کي.

جي ڏيندان، ڏَڍ ڏاتار، ته ڏاڍو نه اوهان کان ڏيه ۾، ۽ جي ڪندان خوار، ته ڪير ٻيو، تنهن بعد ورٖي وَهار، ۽ پوءِ بارِي مٿي بار، مؤمن رکن مورهين.

۽ ناهي نبي ڪاڻ، ته گھوٻِي غنيمت ۾ هڻي، ۽ جو هڻندو، ته ڏينهن قيام جي، ايندو اُنهي ساڻ، ورِي جنهن وانِگي، جو ڪيو، سو پورو ڏِبس پاڻ، ۽ رتي نه رکبِي ڪاڻ، اُنهن سان انصاف ۾.

جو ربَّ جي رضا تي هليو، اهوڪِ اُنهئ جو مٽ؟ جنهن ڏمري ڏي ڏاتار جي، وري کاڌو وَٽ، ۽ ڀاڻو تنهن ڀَنڀٽ، ۽ مَٺو موٽڻ ماڳ ٿيو.

اهي آهن الله وٽ، درجا درجا ڌار، ۽ جيڪي ڪن ڪم ڪار، سي ڏسندڙ آهي ڏيہ ڌڻي.

مولا مؤمن تي، بيشڪ ڪيو ڀال ، جڏهن منجھن مُڪائين، اُنهن مان، نبي نيڪ نهال، پڙهي اُن جون آيتون، برسر مٿنِ بحال، ۽ اُجاري ٿو اُنهن کي، پڻ پاڙهينِ چڱيء چال، ڪتاب ربَّ ڪريم جو، پڻ ڪيڏو عقل ڪمال، ۽ توڻي بنه بَطال، هئا، مَهند پَڌرِي مُنجھ ۾.

جڏهن رسيو اوهان کي رنج ڪو، ٻه ڀيرا ان مثال، رساڻيو رنج اوهان، ۽ چيان اهڙي چال، هِي ڪٿان؟ چئو اوهان پاڻ کان، شامتِ اعمال، الله جلّ جلال، قادر هر ڪنهن ڪم مٿي.

۽ جو رسيان، جڏهن ٻه ٽوليون، مليون منجھ ميدان، پوءِ اِذن ساڻ الله جي؛ تان سمجھي، تن سبحان، آندو جن ايمان،

پڻ ڪوڙ جن جي قلب ۾. چي، لڙو ربَّ جي راه ۾، يا ڌِڪيو دشمن دُور، چي حاضر هلياسون اوهان سان، جي ڄاڻون جنگ ضرور، اُن ڏينهن اوڏا ڪفر کي هئا، مڃڻ ڪنان مور، چون پيا چپن سان، جو من ۾ نه، سندن مذڪور، ۽ پرور کي پَرور، جو لڪائن پيا لوڪ کان.

جن چيو سندن ڀائرين، ۽ ويٺاگھر وهلور، جي مَڃيونِيون، ته نه ماريا ويا، چئو، موت ٽاريو مور، پنهنجي جانِين تان ضرور، جي آهيو صفا سچ تي.

۽ مُئانه ڀانيو مُور، جي ڪٺاربَّ جي راه ۾، آهن سندنِ الله وٽ، زنده بلڪ ضرور، آمان، اَنب، انگور، ميوا کائن موج سان.

خوش تنهن تي، خدا، جو بخشيَنِ، منجھان پنهنجي ڀال، ۽ پويَنِ مُنجِينِ مبارڪون، جي اڃا نه مِليا، تن نال، ته نه کينِ خوف خيال، ۽ نه ڳڻتِي ڪنهِين ڳالھ جِي.

کِيرون ڏين خُوشحال، سُک ۽ ڀَلي جي ڀال جون، ۽ پورهيو نه ڪري پيمال، مولا مؤمنن جو.

جن مڃيو ربَّ ۽ رسول کي، جنهن بعد لڳن ڌَڪ، ان لئي ته ڀال ڀلايون، ۽ پرهيز ڪيائون پڪ، ڀاڙا وڏا بيشڪ اڳتي آهن اُنهن لئي.

جن کي، چيو ماڻهين، ته ماڻهو منجھ ميدان، اوهان لئي، اڄ مِڙيا، پوءِ خوف رکونِ خان!، پوءِ واڌ ڪيائين ڪانه، اُنهن ۾ ايمان ري. ۽ چيائون، ته الله، آهي بس، اسان لئي، ۽ واهرو سو وه واه!، سُهڻو سنڀاليدار سو.

پوءِ وريا سلامت، سائينءَ جي سک ۽ ڀال نال، ڪوئـِي ڏک، ڏاکڙو، نه لڳن مُور مجال، ۽ ربَّ جي رضامندي پٺيان، لڳا لائق لال، ۽ بيشڪ وڏي ڀال، الله جلّ جلالہٗ

آهي، اُهو شيطان، وجھي ڇرڪ سندس ڇاڙتين، پوءِ دل ۾، ڌاريو ڪو نه ڪو، خوف اُنهيءَ جو خان! ۽ جي اوهان ۾ ايمان، نه مون کان، ڊِڄو مورهين.

۽ نه گڏِينِئي گوندر، جي اُٻهرا انڪار ۾، نه رساڻين ربَّ کي، ذري ڀر ضرر، الله ارادو ٿو ڪري، ته آخرت اَندر، بلڪل ڀاڳ اُنهن جو، مالڪ نه ڪري مقرر، ۽ وڏو ڪو ويتر، آهي عذاب اُنهن لئي.

وِڪڻِي جن ايمان کي، ڪيو ڪفر خريد، ذرو نه ضرر ڏِين سي، هادئَ کي حميد، ۽ سزا سخت شدِيد، مقرر تن لئي مورهين.

۽ جن ڪفر ڪيو، پاڻ لئي، نه ڀائينِ، سي بهتر، جيڪي انهن کي ڏينهن ڏيون، نه ڏيون ڏينهن مگر، گھڻا گناهن جا، بار کڻن برسر، ۽ انهن لئي آخر، جٺ جھڙو جُڙيل جَنجال ڪو.

مالڪ نه ڇڏي مؤمنين، هرگز مٿي تنهن حال، جنهن تي اوهين آهيو، تان چِٽو چڱِيءَ چال، ڪري پاڪ، پليد کان، اَلله جَلّ جلال، ۽ مٿي ڳجھ جي ڳالھ، آگاه نه ڪري اوهان کي. ۽ پنهنجي پيغمبرن مان پر، ڌڻي وڻيس، تنهن ڌُڻي، پوءِ مڃيو ربُّ رهبر، ۽ مرسل اُن جا مورهين. ۽ جي آڻيندا ايمان، ۽ رکندا خوف خدا جو، ته اُجورو احسان، آهي اوهان لئي وڏو.

۽ سو ڀلو نه ڀائينِ، پاڻ لئي، جي ميري رکن مال، جو ڀلي پنهنجي ڀال مان، بخشيو کين بحال، بلڪ اُنهن لئي بُڇڙو؛ جو نه ڏِين، اُنهئ نال، ڏينهن قيامت ڪالھ، وِجھينِ ڳَٽ ڳچين ۾. ۽ آهن اُڀ، زمين جا، وَرثا واحد هار، ۽ جيڪي ڪن ڪم ڪار، آگو آگاه اُن ڪنان.

سُئـِي ڳالھ ستار، اُنهن جِي، جن آکيو، ته خُدا خود آھِ کُـٽل، ۽ اسين دُنيادار، ساري لکندا سون صحي، جو ٻوليائون ٻِيهار، پڻ قتل ڪرڻ نبـين کي، انهن جو، عيوض ڌار، حڪم ڪنداسون هيڪار، ته چکو سزا ساڙ جي.

اها سزا اِن ڪري، ته ٻَڌِي بار ڀَرو، اَهنجي هٿن اُماڻيو، کَـٽيو اڳ کَرو، ۽ ظالم ناهِ ذرو، ٻانهن تي، ٻاجھ ڌڻي.

جن چيو، الله اسان سان، ٻوليو ٻاجھ ڀري، ته نه مڃيون ڪنهن مرسل کي، تان قرباني ڪري، اچيس باه ڀَري، پوءِ صفا ساڙي ناس ڪري. چئو اَوس آيان اڳ ۾، مُرسل مڻياندار، آيتن سان، ۽ اُن سان، ٻوليان جو ٻيهار، جي آهيو صِحي سچار، ته پوءِ ڪوه ڪُٺان اُنهن کي؟

پوءِ جي توکي، ڪوڙو ڪوٺيون، ته ڪوڙا ڪوٺيون ڪالھ، مُرسل توکان مَهند ڀرا، آين نشانين نال، پُڻ نُسخا نور نِهال، پڻ صحِي صاف ڪتاب سان.

هر هڪ تَن تمام، چکڻو مزو موت جو، ۽ ڏبان ڏينهن قيام، پورو پنهنجو پورهيو. جو بَچيو ڪنان باهِ، ۽ مليس جاءِ جنت ۾، تنهن مرادون ماڻيون، ڪئي سڀ ڪجھ سوڀ صباح، ۽ ري ٺڳي ۽ ٺاه، نفعو نه ننڍِي ڄمار ۾.

پَرکباپنهنجي مال ۾، ۽ جِيَن ۾ ضرور، ۽ ٻُڌندا اُنهن کان، اوهان، جن مهند مليو مذڪو، گھڻيون گند ڳالهيون، ۽ تن کان، جي مشرڪ آهن مور، پوءِ جي پليندا پاڻ کي، ۽ سهندا سختيون سُور، پوءِ ڌُريان اِي دستور، ڪنهن پَہ پڪي پَرياڻ جو.

۽ جڏهن آگي، اُنهن سان، ٻوليو، مليو جن ڪتاب، ته کولينداسِ خَلق ۾، صحي برصواب، ۽ بلڪل ڪنهين باب، نه لڪائينداسِ لوڪ کان. پوءِ اُڇلايون ان کي، پُٺيان سندن پُٺ، ۽ ورتـؤن عيوض ان جي، مُلھ ٿورو، ڪو مُٺ، پوءِ جِنسي آهي جُٺ، جو ورتـئون، مال مُلھ تي.

مَ ڀانئينِ، جن بخشيو، تنهن تي ڪن وهواه!، ۽ ڪم نه ڪيائون، تنهن تي، سِڪن، ته ٿيــينِ ساراه، ته ڀانئينِ، سزا سخت کان، ڪنهن پاسي، منجھ پناه، ۽ سندن لاءِ صباح، سُورن ڀريو ساڙڪو.

۽ آهي اُڀ، زمين جو مُلڪ مالڪ ڪاڻ، ۽ صاحب سُرت سُڄاڻ، قادر هر ڪنهن ڪم تي.

ڀون، اُڀ بنائڻ ۾، منجھ ڦيري ڏينهن ۽ رات، آهن عاقلن لئي، آيتون اِثبات،

جي بيٺي، ويٺي ، پاسن ڀَر، ڪن ربَّ تعالىٰ جِي تات، ۽ منجھ جوڙڻ اڀ، زمين جي، ڪن خُوب خيالات، هِي مُفت نه جوڙئي مورهين، لَوَنْ اِهائـِي لات، پڪ تون پاڪ ذات!، اسان بچائج باهِ کان.

بي شڪ وِڌئـِي باه ۾، جنهن کي ربَّ، جبار!، تنهن کي خوب طرح خوراڪئي ۽ هاڃيڪارن هار، وسيلو وَهار، مهندا ناھِ مورهين.

سانيم! سُئون سُون سڏيندڙ جو، پَڙهو ۽ پُڪار، جو سڏي مڃڻ ڏي، ته مڃيو پنهنجو پالڻهار، پوءِ مڃيو سون مورهين، سانيم! ربَّ ستار، بخش اسان جون بديون، پڻ ميٽِين عيب اَپار، ۽ نيڪن ساڻ نِبار، پرور پورا ڏينهن ڪرين.

پنهنجي پيغمبرن هٿان، سانيم! ربَّ ستار، جي اسان سان انجام ڪئـِي، ڏاتيون سي ڏيار، ڪج نه ڏينهن قيام جي، اسان کي خوار، پنهنجا قول قرار ڪڏهن ڦيريين ڪين تون.

پوءِ قبوليو ڪلتار، ته ڪنهن پورهيت، پورهيو نه وڃايان، نر هجي، يا نار، ڪي اوهان جا، ڪن مان. پوءِ جي هليا ڏيہ ڏور، ۽ ويا ڪڍيا سندن ڪکن مان، ۽ ويا رنجايا، سندس راه ۾، ۽ مُقابلي ۾ مور، ڪٺئون ۽ ڪُٺا ويا، ته ڪاٽيندوسينِ قصور، ۽ باغن منجھ بهشت جي، داخل ڪندس ضرور، جن هيٺان هلن ناليون، ڀريون تَريون ڀرپور، صورت منجھ ثواب، جي، پاران پاڪ حُضور، رازق ربُّ غفور، سانگ به اُنهئ وٽ سُهڻو.

نه ٺڳـئـِي ٺاٺ اُنهن جو، شهرن اندر شاه!، جي ڦريا،

ٿورو فائدو، پوءِ ڀاڻو تن جو باهِ، ۽ آهي سو آڙاه، بلڪل بُڇڙو بِسترو.

پوءِ جن بچايو پاڻ، پنهنجي پرور پاڪ کان، بي شڪ باغ بهشت جا، آهن اُنهن ڪاڻ، جن هيٺان هلن ناليون، سدا مَنجھن سُک ساڻ، مِهمانيون مالڪ کان، راحت منجھ رِهاڻ، ۽ جو صاحب وٽ سُڄاڻ، سو خاصو، خاص بندن لئي.

۽ ڪي آڻين اهل ڪتاب مان، اللهَ تي ايمان، پُڻ اوهان ڏي ۽ اُنهن ڏي، جي نازل ٿيا فرمان، جھڪندڙ ذات جبار کي، پُڻ حُڪمن تان، حَنان، وِڪڻِي وَٿ ٿوري، وٺن قيمت ڪانه، اُنهن لئي، اجر اُنهن جا، سائينءَ وٽ، سُبحان، بارِي بي گمان، تِکو حرف حساب ۾.

اي آندو جن ايمان!، سَهو ۽ سَهسائيو، ۽ سڀ سنڀاليو سرحدون، ڊڄو خدا کان خان!، ته من مرادون مانَ، حاصل ڪريو حضور مان.