سمجھي ٿو طٰسٓ کي،مالڪ نالي مٺو، هي حڪم قرآن ڪريم جا، چٽو،

ڏس پڻ ڏينهن ڏٺو، ۽ واڌايون وسهندڙين.

جي پُورو پڙهن نماز کي، پڻ ڏِينِ ڏُکين کي ڏان، ۽ سَندِي ٻئي جھان، خاصِي رکن ٿا خاطرِي.

اُهي، جي نه آخرت تي، آڻِين اِعتبار، سَندنِ ڪارڻ سُهڻا، ڪياسون سَندنِ ڪم ڪار، پوءِ اُهي اُجھن اُن ۾، آهِن اُهي ئـِي آوار،

بِلڪل آهي بُڇڙو، اُنهن لئي آزار، کُٽا ٽُٽا خوار، اُهي آخِرت ۾.

۽ سَچ پَچ تلقِين توکي، ڪَجي ٿو قُرآن، سائـِينءَ وَٽان سُبحان، جو حِڪمتي، هوشيار گھڻو.

اُتو سَندسِ عيال کي، جڏهن مُوسىٰ مَت سُڄاڻ، ته بيشڪ ڏِٺم باھِ ڪا، پوءِ آڻيان اَوهان ڪاڻ، پَتو پُورو وات جو، يا سِنجا لڳه سانجاڻ، ته پاري ڪنان پاڻ، سيڪي بُت سِئَ لاهيو.

جڏهن آيو اُن پار، ته وِيَسِ پُڪاريو پَڌرو، ته وِڌيون وِيون اُن ۾، بَرڪتون بِسيار، جيڪِي آهي آڳ ۾، پڻ اُنهئ جي چوڌار، پڻ غيران پاڪ غَفار، پالڻهار پِرٿڻِين.

اي مُوسٰى! هِي مَذڪُور، ته آءٌ اَلله آهيان، طاقتمند تمام گھڻو، دانا هَر دَستُور،

۽ لائـِق! لوڙھ پَنهنجِي، اُڇل زُود ضَرُور، پوءِ جڏهن ڏِٺائـِينسِ، ته سُرپئـِي وِسيَر جِيئن وَهلُور، ته ڀَڳو، ڀَواريو پوئـِتي، ۽ اُڀليو نه اَهڳور، مُوسٰى! ڊِڄ نه مُور، مُرسل نه ڊِڄن، مُون وَٽان.

پر جنهن پَنهنجي جِئ کي، آزاريو اَڄاڻ، پوءِ بَدلائـِينسِ بَعد بَدِئَ جي،صَفاسُهڻِي ساڻ، پوءِ آهيان آءٌ پاڻ، مَرهِيندڙ۽ مِهرڀريو.

۽ پَنهنجِي ڳِچئَ ۾ پاڻ وِجھ، تُنهنجو هَٿ هيڪار، ته نِڪرندو، نَوَنِ نِشانِيَن ۾، اَڇو عيب ڌار، فسادِئَ فِرعون ڏي، پڻ سَندسِ قوم ڪُفار، آهي اِها اِظهار، قوم بنه بٖي قاعدٖي.

پوءِ آيُنِ جڏهن اَسان جون، نِيشانِيون نِروار، چي، آهي هِي اِظهار،،ڪارو ڪُو ڪٽ پَڌرو.

ڪيائون اِهڙي حال ۾، اُنهئ کان اِنڪار، جڏهن جانِيَنِ اُنهن جي، تَسَلِّي ڪئـِي تڪرار، اَرڏائـِي اَنڌير ڪري، ۽ وَڏائـِي وِيچار، پوءِ پَس پَڇاڙِي پار، ڏاڍن سَندا ڏيھ ۾.

۽ اَسان عطا عِلم ڪيو، دائُود، سُليمان، ۽ چيائون گھڻي چاھ مان، صاحب جا شُڪران، ته سَندسِ سَچن ٻانهن مان، آندو جَن اِيمان، گھڻنِ مَٿي مانَ، ڏِنون اَسان کي، ڏيھ ڌَڻِي.

۽ دائود جي تخت جو، ٿِيو وارِث سُليمان، چي، صَحِي سيکاريو وِيو، اَسان اي اِنسان، پکئَ، پکئَ جون ٻوليون، بُلبُل، باز بَيان، ۽ هَر شانائـِتئَ، شئ مَنجھان، ٿيو اَسان تي اِحسان، آهي اِهو عيان، ڀال برابر پَڌرو.

۽ سَچي سُليمان لئي، وِيا ميڙيا مَنجھ ميدان، جيڪي سَندسِ سپاھ ۾، پکي، جِن، اِنسان، پوءِ تَنبُو ۽ طُولان، سي ساريو سَنڀاهِين پِيا.

ماڪوڙين جي مُلڪ ۾، جڏهن پُهتا پاڻ، ڪِيڙِئ چيو ڪِيڙيون! گِھڙو حُجرن ۾ هاڻ، سُليمان ۽ سپاھ اُن جو، نَه چِپِينان سُنبن ساڻ، جِنهن صُورت ۾، سُڄاڻ نه هُئنِ، اَهنجي حال کان.

پوءِ وَهسيو وَڏي ٽَهڪ سان، سُڻِي سَندسِ ڳالھ، چي، سانيمِ! سُهائيمِ تون، ته ڳايان تُنهنجا ڀال، مُون ۽ مُنهنجي پِئَ مَٿي، جي ڪَئـِي ڪَرم ڪمال، ۽ تو وَڻي، سو ڪم ڪريان، چوکو چَڱِئ چال، ۽ تُنهنجي يڪ بَندن نال، ڪقر ڀيڙو پَنهنجٖي ڀال سان.

۽ پُڇا ڪَئـِين پَکئَ جي چي، ڇو نَه هِت چَنڊور؟ مان ڏِسان ٿو مُور، ياهُو نه حاضِرن ۾.

سَزا سَخت اُن کي، سارِي ڏِنيدسِ سُور، ياذَبح ڪَندس ِضرور، ياپَڌرو عَذر پيش ڪري.

پوءِتَرسيو نه گھڻِي دير ڪا، ته اَچي چَيو چنَڊور، ته پُورِي رِيت پَروڙيَمِ، جِنهن جي پَيئـِي نَه تو پَرُوڙ، ۽ آندم سَباجو تولئي، مِڙوئـِي مَذڪُور،

حاڪِم ڏِٺم هيڪڙِي، اُت عورت اَهل شُعُور، ۽ سڀ شئ مان، سڀ ڪُجھ تِنهن کي بَخشيو وِيو ڀَرپُور، ۽ زِينت ساڻ ضَرُور، تَخت وَڏو ڪو تِنهنجو.

۽ پاتمِ اُن پاڻ کي، ۽ سَندسِ قوم ڪُفّار، سَجدا ڏِينِ سِج کي، ڏيه ڌَڻيان ڌار، ۽ سِينگارِيا سَندنِ لئي، شيطان سَندنِ ڪم ڪار، پوءِ روڪيائينِ راه کان، سُونهنِ نه سَنئون پار،

ته قَلب ساڻ قرار، سَجدو ڪن سُبحان کي. جو ڪَڍي اُڀ، زمين مان، بادل، باغ بهار، ۽ ڳالهائـِين ڳُجھو، پَڌرو، سوڄاڻي ڄاڻڻهار،

ڌَڻِي جنهن ڌاران نه ڪا، دَرگاھ ۽ دربار، پَرور پالڻهار، تمام وَڏي تخت جو.

چي، جاچينداسون جَلدِي، ته سَچِي ڪَئـِي تو ڳالھ، يا ڪُورن مان ڪُلال!، آهِين تون اَحوال ۾.

اُڏر کَڻِي خَط تون، پوءِ اُڇل اُنهن پار، پوءِ وَرِي وَر اُنهن کان، پوءِ نِرتًا ڪَر نِهار، ته ڪِهڙِي خبر چار، موڪلِينِ موٽ ۾؟

پوءِ چَيائـين چَڱن مُڙسن کي، ته ساٿِي صلاحڪار! ته خط مُوچارو مُهرسان، وِيو اُڇليو مُنهنجي پار،

ڪاغذ بَرقرار، صَحِي سُليمان کان. ۽ مَنجھسِ هِي مَذڪُور، ته اَوَّل نال اَلله جو، سَخي، سَٻاجھو گھڻو،

ته مُون کان چَڙهو نه مُور، ۽ مون وٽ اي مغرور!، سَڀ سلامِي ٿِي اَچو.

اي ساٿِي صلاحڪار!، ڪِهڙِي صلاح ڏِيومِ ٿا؟ هِن مُنهنجي مَسئلي ۾، آءٌ ته اوهان کان ڌار، نِبرِيندڙ نه آهيان، ڪِهڙوئـِي ڪم ڪار، تان دانا! مَنجھ دَربار، سوچي صَلاح ڏِيومِ ڪا.

چي، اَسِين قَرار قُوّت ۾، پڻ جَنگ جا جُونجھار، ۽ هَٿ حوالي تُنهنجي، ڪامِڻ! سَڀ ڪم ڪار، پوءِ نِرتًا ڪر نِهار، ته ڪِهڙِي صُورت سُوچيِـين؟

چي، هَميشه حاڪمِين، آهِن اِهڙا پار، ته گِھڙن جِنهن گام ۾،ويران ڪَنس تِنهن وار، ۽ اُن جي اَمِيرن کي، ڪن خراب ۽ خوار، ۽ ڪندا اِهائـِي ڪار، هو پڻ هِن مُلڪ ۾.

۽ آءٌ اُنهن ڏي آهيان، موڪلِيندڙ ڪو مال، جاچِيان پو ڳالھ، ته موٽنِ ڪِهڙِئَ موٽ سان

قاصِد سُليمان وٽ وارِد ٿيو جِنهن وار، چيائـِين، ته مون کي مال جِي، ڇا اَوهِين ڏِيو آڌار، جيڪِي ڏاج ڏيه مان، ڏِنان مون ڏاتار، آن کي ڏِنئين ڏاتِيون، تِنهن کان بِهتر بي شمار، پَنهنجي تُحفن تي تيار، اَوهِين اَجايو خُوش ٿيو.

پانهون، تن ڏي پُور، پوءِ آءٌ مَٿنِ، ڪاهِيندسِ ڪَٽڪن سان، جَن سان نه طاقت تَن ۾، مقابلي جِي مُور، ۽ ڪَڍندوسٖينِ اُن مَنجھان، ڪري ذَليل ضورور، ۽ مَڃِيندڙمَجبُور، اُهي هُوندا، اُنهِئَ حال ۾.

چي، مُنهنجا مَشِيرو!، آهي اوهان مان ڪير؟ جو آڻي تخت اُنهءِئَ جو، اَ ڳي اِنهيان وير، ته ڦٽا ڪير ڦير، اَچن سَلامِي مُون سَندا.

ڪِنهن زَبر جُنگ جِنن مان، پاٻوهيو اِن پَر، ته آڻِيندسِ اُن کي، تِنهن کان اَ ڳ اَنور! ته اُٿيِـين پَنهنجي آسَڻ تان، پارِس پغمبر!، ۽ زورا وَر زَبر، انهِئ تي اَمين آهيان.

جنهن کي عِلم ڪتاب مان، ٻوليو تِنهن ٻِيهار، آءٌ آڻِيندسِ تو وَٽ، تَخت اُهو تڪرار، اڳي اِنهيان وار، ته ڇِنڀِين اَک ڇُڳير! تون. پوءِ جڏهن ڏِٺائـِين اُن کي، حاضِر وَٽسِ هيڪار، ته هِي ڀَلي ڌڻيَمِ جي ڀال مان، ٻوليائـِين ٻيهار، اِهو سَڀئٺِي اِنڪري، ته پَرکيمِ پالڻهار، ته هن جا لف لکه هزار، ڳايان، ڪ ڳايان ڪين ٿو؟ ۽ جو ٿورو مَڃي، ته پاڻ لئي، ۽ جو نَه مڃي ٿورو، ته سانيَمِ سڳورو، ڀَلو ۽ بي نِياز گھڻو.

چي، ڪريو تَخت تِنهنجو، اَسُونهون اِنهِئَ ڪاڻ، ته پَسون ته پڪ اُنهِئَ کي، سُڄاڻي سُڄاڻ، يا آهي اُنهن مان پاڻ، جي صَحِي سُڃاڻنِ ڪِين ڪِي

جڏهن اُن وٽ آئـِي، ته وِيُسِ چيو تِنهن وار، هِي ڪِ تَخت تُنهنجو؟ چي، ساڳِيئ سو سَينگار، ۽ مِلِيسون اِنهيان اڳي، صَحِي سَماچار، ۽ اَسِين هُئاسُون اڳهِين ، تَهِدل تابِعدار،

۽ روڪِيَسِ تِنهن راھ کان، جَن پُوڄئٺِين، ڌڻياڌار، هُئٺِي ساهيڪار، قوم مَنجھاران ڪافِرِين.

چي، داخِل ٿِي دَرٻار ۾، گِھڙ مَنجھ گادِئَ گَھر، پوءِ جڏهن ڏِٺائـِين اُن کي، ته ڀائٺِينس ڇولِي ڇَر، سَندسِ ٻِن بُڪِيَن تان، وارڻ لَڳِي وَر، هِي ڪَٽهڙو ڪائٖي صاف جو، اُتو پوءِ اَنور، چي، ظاهِر ظُلم مون، سانيَمِ پَنهنجي سِر، ۽ سَچي سُليمان گَڏ، مَڃِيَمِ مُعبر، خاص خدا خاطِر ، جو پالڻهار، پِرٿڻِين.

۽ صالِح مُڪوسون ثََمُود ڏي، سَندن ڀاءُ صَراف، ته هرگز هِڪ اآلله جِي، ڪريو شيوا صاف، پوءِ اِجھو اِختلاف، ٻه ٻاريون ڪن پيون پاڻ ۾.

چي، قوم! تڪڙو ڪوھ، سُک کان، اڳي، ڏُک گُھرو؟ بَندا ڇو نه بَخشيائيو، ڏاتر ڪنان ڏوھ؟ مان توهان تي توھ، مِهر مولا جِي ٿئِٺٖي!

چي، تون ۽ تُنهنجي ساٿين مان، ٿا سَمجھون ________ سوڻ اوهان جي ساٿِينءَ وَٽ، ٻوليائٺِين ٻيهار، بَلڪ اَوهِين بَدڪار، پَنهنجِي ۾ پَرکيا وڃو.

۽ نَوَ شخص اُنهئَ شهر ۾، بِنہ هُئابَدخواه، ڀَون ۾ وِجھن بِگيڙ پِئا، ۽ ٺوڳِي نه گُھرن ٺاھ،

چي، اَچو ته گڏجِي پاڻ ۾، ٻَڌون ٻول اَلله، ته ڪُهون راتو واھ، اُن ۽ سَندسِ عيال کي. پوءِ سَندنِ عَزِيزنِ آکيؤن، ته ڪُٽنبسِ ڪُهڻ ۾ گڏ، هَڪيا نَه هُئاسون هَڏ، ۽ اَسِين صفا سَچا آهيون.

۽ سِٽون سِٽيائون پان، اَسان به سِٽون سِٽيون، ۽ جڏهن اِهي اَڄاڻ، اون نه رکن اِن ڳالھ جِي.

پوءِ سَندنِ سِٽائن جِي، پَس پَڇاڙِي ڪِنهن پَر، مارياسون مُنڪر، سي ۽ سَندنِ سارِي ساٿ ساڻ،

پوءِ اِهي گَھر اُنهن جا، وَرِهن کان ويران، ڪارڻ جنهن ڪَلُور ڪيؤ؛ اُن ۾ عام نيشان، ڌارِين، جي ڌِيان، ڪارڻ تِنهن قوم جي.

۽ آجو ڪيو سون اُنهن کي، وِسهيا، جي وِير، ۽ ثابِت مَٿي سَچ سِير، هَليا هَر ڪِنهن حال ۾.

۽ لُوط سَندسِ قوم کي، جڏهن چيو اِهڙي چال، ڇا، اَچو اَڀرائـِي مَٿي؟ ۽ پاڻ پَسو جِنهن حال،

ڇا، نارِيُنِ ري، نَرن تي؟ اَچو ڪِرھ ساڻ ڪُلال! بَلڪ اَوهِين بَطال!، قوم اَناڙِي آهيو .

پوءِ سَندسِ ڪافِر قوم جو، هِن ري، هونه جواب، ته لوڌو لُوط وارن کي، پَنهنجي شهر شِٽاب، هِي اِهڙا نيڪ نواب، ته پاڪ سَڏائـِن پاڻ کي.

پوءِ آجو ڪَيو سُونِس، ۽ آل تِنهن، سوا سَندسِ زال، ٺَهرايو اُن کي اَسان، پويَنِ مان پيمال،

۽ وَسايوسون وَسڻ کي، اُنهن تي آل جال، بُڇڙو ٿيو بَحال، وَسڪارو ويسَلين !

چَئو، آهي شُڪر الله جو، پڻ سَدائـِين سَلام، سَندسِ تَن بندن تي، جن کي عزت ڏِنِي عَلام، ڇا بيشڪ ڀَلو پاڪ ڌَڻي، تَن مِڙنِي کان تَمام، يا گولاسي غُلام، ڀانئـِن ڀيڙو جَن کي ؟

يا آسمان، زمين کي، جوڙيو جنهن جبار، ۽ موڪ وَسائـِين مِينهڙا، اُڀ مان اَوهان هارِ، پوءِ اُپاڙئـِين اُن سان، سُهڻا گُل گُلزار، آن کي نه سَگھ، ته اُڀاريو، اُن جا وڻ وَڻڪار، ڇا، آهي ڪو الله سان ،ٻيو ڀيڙو ڀائـِيوار؟، بَلڪ پَهر اُنهِئَ جا پار، ته هَلنِ وِنگِي واٽ تي.

هِن ڌَرتِي ڌُٻڻِئَ کي، ڪِنهن ڪيو برقرار؟ ۽ اوهِئين وِچان اُن جي، درياءَ، درياءَ ڌار؟ اُچا ڏونگر اُن لئي، ڪِنهن جوڙيا جوڙڻهار؟ ۽ ٻِن دريائن وِچ ۾، ڪِنهن اوٽ رکِي اَسرار؟ ڇا، آهي گڏ الله سان، ٻِيلِي ٻِيو ٻِيهار؟ بَلڪ گھڻا بَدڪار، مَنجھائـِن نَه سَمجھن مُورهين.

يا اُونائي اَڙيات جِي، جڏهن ٻاڏائيسِ ٻِيهار؟ ۽ لاهي مٿانس لحظي ۾، تڪليفون تڪرار؟، ۽ مُقرّر ڪَنيان مُلڪ ۾، والِي وِرثيدار؟ ڇا، آهي گڏ اَلله سان ٻيلي ٻيو ٻيهار؟ پَر نصِحيت نِبار، وِڙلي وَٺندا آهيو.

يا اُونداهِين ۾، بَر، بَحر جي، پَسائـِينان پار؟ يا موڪلي، سَندسِ مِهر اڳيان، وَاءَ واڌاين هارِ؟ ڇا، آهي گڏ اَلله سان، ٻيلي ٻيو ٻيهار؟ جَن کي ڀائـِن ڀائيوار، اَلله اُتم ٿيو ، اُن ڪنان.

ياجو پهرئـِين جوڙي جوڙ کي، موٽائيسِ، تنهن پُڃاڻ؟ ۽ آن کي اُڀ، زمين مان، سُرهِي ڏيئي سانجاڻ؟ ڇا، آهي ٻِيلي ٻِيو ڪو، سائـِين، سائـِينءَ ساڻ؟ چئو، اَوهان جو اُهڃاڻ، آهيو سَچا، ته آڻيو.

چَئو، ڄاڻي نَه اَصل ڪير ٻيو، اُڀ ۽ ڀُون جا اَسرار، ڌاران ڌڻئَ هيڪڙي؛ ۽ هُننکي نه سَار سَنڀار، ته ويچارا ڪِنهن وار، آخِر ڏِينهن، اُٿاربا.

ڇا، پُهتو وڃِي پار، هُنن جو عِلم آخرت کي؟ اُٽلو آهِن اُن ڪنان، سَندو شڪ شِڪار، نابِينا نِبار، اُٽلو آهِن اُن ڪنان.

۽ ڪَهيو جَن ڪُفر ڪيو، ته اَسِين، ڪِ اَسان جا پِيء، جَڏهن وِياسون مِٽِي ٿِي، پوءِ نِڪرڻا آهيون، نِڪونج مان؟

اَسان، ۽ اَسان جي اَبن کي، هِي وِيو ٻوليو، اَ ڳه ٻيهار، نه آهِن اِي اِظهار، مگر آکاڻيو اڳين.

چَئو، گُھمو ڦِرو گام، نِرتئون پوءِ نِهاريو، ته آهي ڪِيئن اَنجام، ڏوهارِيَن جو ڏيھ ۾.

نه وِنجھل مٿن وريام! نه تنهن کان تنگ گھارتون، چلن جي چالاڪيون،

۽ بحث ڪن بدنام، ته ڪڏهن اِهو انجام، جي صفا سچن مان آهيو.

ٻول، ته مَتان ٻيلھ، ٿِيو ڪُجھ اوهان کي، اُن مان، جيڪو ويل سويل، تَڙيل! گُھرو ٿا تڪڙو.

۽ مالِڪ تُنهنجو ماڻهن تي، بيشڪ ڪندڙ ڀال، پر اُنهن مان ڳُڻِن ڳالھ، نه ڳائـِن ڳَچ جيترا.

۽ مالِڪ تُنهنجو مُورِهين، ڄاڻي ڄاڻڻهار، جيڪي اَندر رَکِن اَسرار، ياکِولينِ کَڻِي خَلق ۾.

۽ آسمان ۽ زمين ۾، مَخفِي نه آهي نه مُور، مگر اُهو مَذڪور، لِکيل پَڌرٖي ليکه ۾.

هِي قادر جو قُرآن، اِسرائـِيل جي اولاد تي، اَڪثر ڪري بيان، جِنهن تان جَھڳڙو ڪن پاڻ ۾.

۽ بيشڪ هي قُرآن، آهي سُونهپ ۽ سوجھرو، پڻ بَخشش بي گمان، مَڃِيندڙن لئي مُورهِين.

تُنهنجو قادِر ڪِبريا، اُنهن وِچ پَنهنجي اَمرسان، نِبيرِويندونِيان، سو سَٻر ۽ سَٻوجھ گھڻو.

پوءِ رک تون رَبَّ تي بار، تون صفا آهِين سچ مٿي،

تون سُڻائي نه سَگھندِين، مُوئن کي مَهندار! ۽ ٻوڙا، پُٺيراٿيا جڏهن، ته نه ٻُڌن ڪا ٻاڪار،

۽ نه اَنڌن کي، اوجھڙ مان، تون سَنئون سُهائـِين پار، تون نه سُڻائـِين تِنهن سوا، مَڃِين، جي موچار، اَسانجا حُڪم هيڪار، پوءِ اُهي مَڃِيندڙ آهن مُورهين.

۽ جڏهن لڳو مَٿنِ اِلزم، تن لئي ڪڍيوسون ڪو، کيڙائو کيہ مَنجھان، سو ڪندو ساڻِن ڪَلام، ته اسان جا اَحڪام، هِي ماڻهو مَڃِيندائـِي نه هُئا، 482

۽ اَسِين هر اُمت مان، وَڳر واريون جِنهن وار، اُنهن مان جَن اسان جا، ڪوڙ چيا ڪم ڪار، پوءِ تَرسائبو تن کي، ٻِئن لاءِ ٻِيهار،

ته جڏهن آيا، ته اُنهن کي ڪَهيو ربَّ، قـهّار، ته اوهان ڪوڙيون ڪوٺيون، مُنهنجون نِيشانيون نِروار، ۽ پُورِي پَئـِي نه اَوهان کي، جِنهن جِي سُڌ سَنڀار، يا ڪِهڙا؟ اُهي ڪم ڪار، جي مُورکه ڪَندا هُئا مُورهين.

۽ لَڳو عذاب اُنهن تي، ڪيا جَن ڪَلُور، پوءِ ڪُڇن پُڇن ڪِين ڪِي، حَرف مَنجھ حُضور،

ڪِ نه ڏِٺائون؟ ته رات کي، مُقرّر ڪَئـِي سون مُور، ته ڪَن آرام اُن ۾؛ ۽ ڏينهن نِسورو نُور، اُن ۾ عَجب مَذڪُور، سَچ سَمجھن، تِنهن ساٿ لئي.

۽ جِنهن ڏِينهن ڏَنڊ ۾ ڦوڪبو، پوءِ هَڄِي ويا هيڪار، جيڪِي اُڀ، زمين ۾، مگر گُھريو، جو غفّار، ۽ خَراب ۽ خوار، آيا سَڀ اُن اَڳيان.

۽ ڏِسِين ڏونگر، ڀانئـِينِ بِيٺل بَرقرار، ۽ اُهي هَلن، جِيئن هَلن، ڪَڪَر ڪارونِڀار، آهي سَڀ اَلله جو، جوڙجَڪ جِنسار، جِنهن ڪيو، هَر ڪِنهن ٽول کي، مُحڪم استوار، ڪريو جي ڪم ڪار، اُهوآگو، آگاھ اُن ڪنان.

جِنهن چَڱِي ڪَئي، ته چوکِي اِنهيان، اُنهِيء هار، ۽ آهِن اُنهي وار، اَمن ۾ اَرمان کان.

جنهن بَدِي ڪئـِي، ته اُونڌا، اُڇلبا مَنجھ آڳ، چَئبَنِ ته، نه لهندا لاڳ، مگر جِنهن مُوجب ڪم ٿا ڪريو.

مِليو مُون فرمان، ته نه ٻانهپ ڪريان، ڪِنهن ٻئي جي، مگر مالِڪ هِن شهر جو، جنهن کي مولي ڏِنو مان، ۽ سڀ شئ آهي اُن جِي، جيڪِي مَنجھ جَھان، ۽ مِليمِ حُڪم حَنّان، ته هُجان مَنجھان مَڃِيندڙين.

۽ پَڙهان پاڪ قُرآن، پوءِ جو سَنئون هَليو، ته سَندسِ لئي، ۽ جو ڀُليو، ته ڪَربَيان، ته آئون خالِص خابُرن مان.

۽ چَئو، سَڀڪائـِي ساراھ، صاحِب، لئي ستار، سِگھو سَندسِ آيتون، ڏِيکارِيندان ڏاتار، پوءِ صَحِي سُڃاڻندا تن کي، ۽ ڪريو جي ڪم ڪار، تُنهنجو پالڻهار، ويل نه تنهن کان ويسلو.