اُونهِئَ بَرڪت، اُهو ڌَڻِي، جنهن نازل ڪيو قرآن، سَندسِ سَچي ٻانهي مَٿي، ته ڪارڻ ڪُل جھان، خاص هُجي سو خان، آگاھ ڪندڙ آڳه کان.

اُهو آهي، جِنهنجو اُڀ، ڀُون تي، اِختيار، ۽ پُٽ نه بَنايو پانهنجو، ڪِنهن هِڪڙِي کي ڪلتار، ۽ مُور نه تِنهن سان مُلڪ ۾، ڪو ڀاڱِين ڀائـِيوار، ۽ جوڙِئين هَر جِنسار، پوءِ ٺاهِينسِ پُوري ٺاھ سان.

۽ ڌڻِي ڌاران ڌاريؤن، سائـِين سَوَ هزار، جي جوڙِين نَه جھان مان ڪا جِنس ۽ جنسار، ۽ جائـِي جوڙيا پاڻ وَڃن، جوڙٖين جوڙڻهار، ۽ نه سَندنِ وُجودن واسطي، هَٿ سَندنِ کَٽ، هار، ۽ مالِڪ ناهِن مُورهِين، سَندا موت، ڄمار، ۽ آخِر نه اِختيار، اُٿارڻ جو اُنهن کي.

۽ اُهي، جن اِنڪار ڪيو، تن چيو اِهڙِي چال، ته ڪونهي هِي قرآن، مگر مَنْ گَھڙت مَقال، پاڻ پَنهنجي طرف کان، جوڙِئـِين جُڙتو ڳالھ، ۽ آڀارِيُس اُن مَٿي، ٻِئَ ڪِنهن قوم ڪُلال، پوءِ بَڪيائون بَحال، ڪارو ڪُوڙ ڪَلُور ڪو.

۽ آکيؤن، ته هِي آکاڻيون، مَهندِيَن جون مُقرّر، ڪِنهن ڪاتِب هَٿ، اُن قوم کان اُتارئـِين اکر، پوءِ پاڙهيو وَڃيس ڪِنهن پَر، سو سبق صُبح ۽ شام جو.

چئو، اُن کي تِنهن اُتاريو، جو ڄاڻي ڄاڻڻهار، اُڀ، ڀُون، عَرش فرش ۾، آهِن جي اِسرار، سو بيشڪ بخشڻهار، مِڙنيان مِهربان گھڻو.

۽ چيائون ته ڀَلا ڪهڙا، هن پيغمبر جا پار؟ کائي کاڌا خُوب طرح ۽ گُھمي مَنجھ بازار، مَلڪ کِيانتو خاص ڪو، هُجيسِ گڏ هيڪار،

يا خَزاني کاڻ ڪا، اُڇَلجي اُنهِئَ پار، يا ميوا کائي، جنهن مَنجھان، سوباغ هُجي تِنهن هار، ۽ اَنڌاريلن آکيو، ته وَٺو نَه پُٺ وِينجھار!، ديواني کان ڌار، جِنهن سان چِٽو ٿيل چِٽ ڪو.

ڏِس ته ڏِنائون ڪِهڙو؟ تولئي مير! مِثال، ڀُليا پوءِ بَحال، وَرِي نه سَگھن واٽ تي.

اُونهي بَرڪت اُهو ڌَڻِي، جي پاڻ گُھري پَرور، ته توکي اُن تمام کان، بَخشي اَڃا بِهتر، باغ هزارين، هيٺان جَن جي، جارِي هُجن جَر، ۽ مَحلاتون مُقرّر، تولئي ڪري ڪَرم سان.

اُٽلو اُنهن ڪوٺيو، ڪُوڙ ڏِينهن قِيام، ۽ جَن قيامت ڪُوڙ چئـِي، تَنِين لئي تمام، آڳ سَنباهِيسون اَڳهِين،

جنهن ۾ داخل ڌُودوام، جڏهن ڏِٺائـِينِ ڏُور هَنڌان، ته ٻڌئونسِ جوش جام، هيبت هُل هَنگام، ڪَڙڪا ڪڙهڻ باھ جا.

۽ جَڏهن سَٽياوِيا اُن مَنجھان، ڪِنهن صفا سوڙهي هنڌ، هَٿ، پير، ڪَنڌ، ڪياڙيون، پِڃري مَنجھ پَيوند، گھوڙاڙي، گھوڙا ڪيؤن، اُتي دانهون درد مَند،

گھورا، گھوڙا هِڪ نه ڪريو، اَڄ ڀَلين اَندر بَند، نِڙيون ڦاڙي نَند، گھوڙائون گھڻيون ڪريو.

چئو، ڀلِي آهي باھِ، يا باغ بقادار؟ ڀَلن بَندن ڏِنا وِيا، جن جا قول قرار، آهِن اَجر اُنهن لئي، ۽ سي واپس وِئ ولهار،

جيڪِي طلبِينِ تِنهن ۾ تن لئي، سدا تيار، تُنهنجي صاحب سِر، ستار، واجب اُهو واعِدو!

۽ ميڙينداسونِ جنهن مَهل ۾، پڻ جَن پوڄينِ ڌڻي ڌار، چي، متان اَوهان منجھايو، مُنهنجي بَندنَ کي، بدڪار، ڪِ پاڻهِي ڇَڏي پار، وَڃِي اوجھڙ ۾ اُجھيا؟

چي پاڪائي تو پاڪ کي، اِي نَه اسان جو شان، ته سوا تو سُبحان!، وَڃِي ٻِيلِي ٻِيا بنايون. ۽ پرسلؤن سُکيا تو رَکيا، پڻ اَبا سَندنِ آباد، تان وِسرڻ کي وِساريؤن، ياربَّ! تُنهنجِي ياد، ۽ قوم بِنَہ بَرباد، ڪو راڄ تُهارن کاڄ هو.

پوءِ آنکي ڪُوڙ ڪوٺيون، جيڪِي ڳِھلا! ڪريو ڳالھ، پوءِ نه سَگھڻ لاهِڻ سُور ڪو، نه ڪا جَھل جَنجال، ۽ جَن اَسارن اَوهان مان، جاڙُون ڪيون جال، وَڏو ڪو وَبال، چوکو چکائـِينداسون اُنهن کي.

۽ موڪلياسون مَهند تُهان، مُرسل مڻيادار، کاڌو کيندا سَڀ هُئا، ۽ وِيندا مَنجھ بازار، ۽ ازمائـِش ڪيوسون اَوهان مان، ڪن کي ڪن جي هارِ، ڪِ سَهو ٿا سچار؟ ۽ ڏِسندڙ تُنهنجو ڏيہ ڌڻي.

۽ اُتو، جَن نه آسرو، مِلڻ اسان جي جو مُور، ڇو نه اسان تي اتُريا، ملائـِڪن مان مُور، يا پَسون اَسِين پنهنجو، پرور پاڪ حُضور، ڪيڏو پاڻهين پاڻ لئي، گُھريائون غُرُور، ۽ وَڃِي پِيا وَهلُور، وڏي ڪِنهن وَڏاڻ ۾.

جِنهن ڏِينهن ۾ ڏِسندا، مَلائـِڪ مُنِير، خاصِي ناهي کِير، اُنِهئَ ڏِينهن، ڪاڻ ڏُهاريين.

۽ شَل پَريائـِين پري هُجو!، ٻوليندا ٻِيهار، ۽ آياسون اُنهن ڏي، جي ڪيون چڱايون چار، پوءِ ڪيوسونِ بَرقرار، پَڻِي پکڙيل اُنهن کي.

آهن اَهل بهشت جا، سُکِي سُهڻي هَنڌ، پڻ چڱو ماڳ مَنجھند، تن نيڪن کي نَصِيب ٿيو.

۽ جنهن ڏِينهن اُڀ جُھڙ سان ڦاٽو ڦارون ڦار، ۽ اُتريا مَلَڪَ اَلله جا، اُترن بارو بار،

ثابِت آهي صاحبِي، اُن ڏينهن، لئي ڏاتار، ۽ اَهکو ڏِينهن اَپار، آهي اِنڪارين تي.

ڏاڍو چَٻِيندو جِنهن ڏينهن ۾، سَندسِ هَٿ هيڪار، چي، هُوند! راھ رسول جِي، وَرتِم ويرو تار،

جيڪر دوست نه ڌاريمَ، فَلانون ڦُلهيار، مُونکي مُنجھائـِين مُورهين، ڪنان ساسنڀار،

جنهن پُڃاڻا پُهتيمِ، سي نَصيحتون نِبار، ۽ خوا مخواه خوار، اِبليس ڪندڙ اِنسان کي.

۽ پيغمبر پُڪاريو ته سانيمِ!، رَبَّ، سُبحان! ته مُنهنجِي قوم ترڪ ڪيو، قادِر هِي قُرآن،

۽ مُقرّر ڪياسون مَهندئـِين، اِنپر اِمتحان، هر پيغمبر لئي پاپين مان، دشمن ڪي دِگران، ۽ تُنهنجو آهي تولئي، رَهبر بَس رَحمان، ۽ حامِي هَر زمان، ويريُنِ مٿي واهرُو.

۽ ڪَهيو ڪُفارن، ڪوھ نه لَٿو، ڪَٺٖي ڪُل قُرآن؟ اِنپر اُتسِ، دِل تُنهنجِي، خُوب بِهارِيون خان!، ۽ ڪيو سونسِ سَبق سَبق ڪري، نازِل نُورنيشان،

۽ مُرسل مِثال توکي، ڪو پيش نه ڪن ڪُفران، مگر مِثال اُن کان، بِهتر ڪريون بَيان، بَرحق بي گمان، پڻ سَمجھاڻِئَ لئي سُهڻو.

ڪَبو ڪٺي جن کي، مُنهن ڀر مڱر پار، گنگھر تن گھر ٻار، ۽ ويتر وِرسيل واٽ کان.

۽ ڪرم سان ڪتاب اڳي، ڏِنوسون موسٰى مِير، ڀيڙسِ ڀاڻسِ هارُون کي، ڪيوي سون وَرِي وَزِير،

پوءِ ڪَهيو سون، اُن قوم ڏي، وِهلور وَڃو ٻَئـِي وِير!، جَن ڪُوڙيون ڪوٺيون، اسان جو آيتون اَڪسِير، پوءِ اُنهن کي، اَخِير، ماري ڇَڏيوسون مُورهِين.

۽ ڪُوڙا قوم نُوح جي، جڏهن ڪوٺيا مُرسل مِير، تڏهِين ٻوڙيوسون تن کي، مَنجھ واڪِيندڙ وِير، ۽ نِيشانِي نِروارڪا، خاطِر هَر خَبِير، ۽ سزَا سخت سَعِير، جوڙيسون جاڙويَنِ لئي.

۽ سار ثَمُود، عاد، پڻ کاڻان ويٺل کوھ جا، ۽ ڪَئـِين جُڳه ڪيترا، اُنهن وِچ آباد،

۽ ڪُل کي قِصا ڪيترا، ڏِيارياسُون ياد، ۽ ڪُل ڪياسون بَرباد، ۽ برباد بُرِي طرح سان.

۽ گُذريا، مَٿان گام، جنهن تي، اُٺو مِينهن اُ گرو، پوءِ ڇانه ڏِٺائون اُن کي؟ اِيندي، وِيندي شام، بَلڪ نه رکن بَدنام، اُٿارڻ جو آسرو.

۽ جڏهن ڏِٺائون توکي، نه ورتئون تِنهن وار، مگر توکي مَسخرِي، ڇاهِي، سو دَعوٰي دار، جنهن کي رَبَّ رسول ڪيو، ويجھو ٿيو وِينجھار،

ته ٿيڙِينَون ٿاننِ کان، جي ڏيوَ سَندئو، ڏاتار، اسان، جي نه صبر ڪيو، اُن تي اِختيار، پوءِ سِگھوئـِي سَمجھندا، جڏهن اَ کِييَن ڏِسَنِ آزار، ته ڪِهڙو ڪار، وَڌِيڪ وِرسيل واٽ کان؟

ڇاتو نه وِيچاريو؟ ته جنهن سَندسِ سَکِڻئَ سَڌ کي، ڌڻِي سَندِس ڌاريو، پوءِ تون ڇا واهِي، تنهن مٿي؟

ڇا، رَکِين تون تَن مان، گھڻن ڏي گمان؟ ته ٻُڌنِ ڪَنِين ٻوليون، سَمجھنِ باب بَيان، اُهي هَمہ ڪَر حيوان، بلڪ ڀُليل واٽ کان.

ڇا نَه ڪَئـِي نِهار؟ ته ڪِهن پَر پَرور تُنهن جي، پاڇي کي پَکيڙيو، اولہ، اوڀر پار، ۽ جي گُھرئـِين ته ڪيائينسِ ڪر، بِيٺل برقرار، سُونهو ڪيو سونسِ سِج کي، تِهانپوءِ تڪرار،

درجي، درجي وار، وَرِي واريوسون پاڻ ڏي.

۽ جنهن رات اوهان جو، پوش ڪيو، ۽ ڪيائين نِنڊ قرار، پڻ ڏِينهن ڪيو ڏاتار، پَکڙڻ خاطِر پَٽ ۾.

جِنهن مِهر سَندسِ کان، مَهند ۾، مُڪا، مُبارڪيون واء، پڻ اُتاريوسون اُڀ ڪنان، پاڻِي پاڪ صَفا،

اُن سان اَوسر ڳوٺ ڪَئـِين، جِياريا سون جابجا، ۽ اُهو پِياريون اُن کي، جي جوڙيا سون، تَن مَنجھان، ماڻهو گھڻا مُلڪن جا، پن جانور جَجھا،

۽ اُهو ڦيريوسُون اُنهن وِچ، ته ڳائـِن ڳالھ ڪا، ماڻهو ڪُفر سوا، اَڪثر وِيا اِنڪار ۾.

جي گُھريو سون ته هر گام ۾، اُماڻيوسون اڳواڻ،

پوءِ ڪامِل! ڪافِرن جِي، اَصل نه مَڃ، تون آڻ، ۽ اُنهن سان، اِنهئ ساڻ، وِڙھ ڪا ويڙھ وَڏاندرِي.

۽ اُهو جنهن اُماڻيا، ٻَه درياءَ، درياءَ ساڻ، هِي آب مِٺو اَڪسِير، ۽ ٻيو ڪارو، کاروڇاڻ، ۽ پَردو رکيائـِين پاڻ، ڪو سَنڌو، سدائـِين ٻِن وِچان.

۽ اُهو جِنهن اِنسان، پاڻي مان پيدا ڪيو، پوءِ ڪيائينسِ، پُريون ۽ پَرڻا، جارِي منجھ جھان، ۽ تُنهنجو رَبُّ، رحمان، آھِ قادِر هرڪنهن ڪم مٿي.

۽ هوڏانهن هِي پُوڄِين پيا، ڌاريان ڌڻئَ ڌار، جن وٽان، نه وَٽ مِلينِ ڪا، نه لائـِن لڳت لغار، ۽ مُشرِڪ مَددگار، پاڻان سَندسِ پُوڄ جو.

۽ نه موڪليو سون مگر، توکي کيانتل ۽ خابرو،

چئو، آئون نه اوهان کان ٿو گُھران، اُجورو اِن سر، پر پار سَندسِ پَرور، جو گُھري، ته وٺي واٽ سو.

۽ رَکه، تِنهن جيئري مٿي بار، جو نه مَرندو مُورهين، ۽ سندسِ شُڪر کي، پاڪ ڪر، ڌارين ڪنان ڌار، ۽ سو خُوب خبردار، بندن سَندسِ، بَديُنَ کان.

جنهن جويا اُڀ ۽ ڀُونيون، پڻ جيڪي مَنجھسِ جِنسار، ڇَهَن ڏِينهن ۾، عرش تي، پوءِ قراريو ڪلتار، پوءِ پُڇ اُن کان، به خبر چار، جنهن کي، خلقڻ سَنديون خبرون.

۽ چيو وَڃي، جِنهن وار، ته نَمود ڏيھ ڏاتار کي، چيؤن اِهڙي چال سان، ته آهي ڇا ڏاتار؟ ڇا، اَسِين نمون اُن کي، تون حُڪم ڪرين جِنهن هار؟

ڀَلو سو بِهتر، جنهن بُرج بنايا اُڀ ۾، ۽ ڏِيو ڪيائـِين ڏِينهن لئي، مَنجھسِ مُقرر، پڻ ماه مُنور، روشن چنڊ رات ۾.

۽ اُهو جنهن ڏِينهن، رات ڪيا، هڪ ٻئي جا تابِعدار، جو ساري سُکه، تِنهن هارِ، يا ڀانئي، ته ڳائي ڀال ڪي.

۽ بندا خدا جاڀُون مَٿي، هَلنِ نرما نرم، ۽ جڏهن جاهِل اِنسان، ڪُڇن گرما گرم، ته ڪُڇنِ ساڻ ڪرم، سِيبائـِيندڙ سَڀ ڪنهِين.

۽ اُهي، جي رَبَّ سَندسِ لئي، راتيون، مَنجھ سجدي ۽ قيام،

۽ اُهي، جي چون ته اسان جا، آگا! رَبَّ، عَلّام، ٽار اسان تان آگ جو، ساڙو سَخت تمام،

آهي چِٽِي، چَٽِي سو، اُن جو دَرد دَوام، اُهو ماڳ مَقام، ويهڪ، بِيهڪ لئي بُڇرو.

۽ اُهي، جي جڏهن خرچ ڪن، نه ڪَس، نه ڪَثر، ۽ مِقدار مُقرّر، اُنهن ٻِن وِچ ۾ وِچٿرو.

۽ اُهي، جي گڏ الله سان، دانهِن نَه، ٻِي درٻار، ۽ جنهن کان ربَّ روڪيو، سو ڪِين ڪُهنِ حق ڌار، ۽ نه ڪارِي ۽ ڪارو ڪن؛ جو ڪندو اِهي ڪم ڪار،

ٻيڻو عذاب اُن لئي، مَهندان مَحشر وار، ۽ خَراب ۽ خوار، هُوند هميشه اُن ۾.

مگر جو موٽيو، ۽ آندئـِين اِيمان، ۽ ڪيائـِين چڱا ڪمڙا، پوءِ آهي هِي عيان، خامِيون اُن جُون، خوبين سان، مَٽي مِهربان، ۽ سدائـِين سُبحان، آھِ مَرهِيندڙ ۽ مِهرڀريو.

جيڪو مَٺايان موٽيو، ۽ ڪيائـِين چڱِي ڪار، پوءِ اُهو وَريو اَلله ڏي، بيشڪ برقرار،

۽ جي نه ساکه ڪوڙِي ڏِين ڪا، ۽ ڪنان گَندِي گُفتار، لنگھيا جڏهن لاچار، ته لنگھيا شَرافت شان سان.

۽ اُهي، جَن جڏهن ياد ڏِجن، آگي جا اُهڃاڻ، ته اَنڌا ٻوڙا ٿِي اُن تي، ڪِين ڪِريا سي پاڻ،

۽ اُهي جي، چون ته اسان جا، صاحب سُرت سُڄاڻ! ته ڏيئون اهل اولاد مان، ڪي ٺار اکين جي ڪاڻ، ۽ ڪر اَسان کي، اڳواڻ موچارن جو، مُلڪ ۾.

اُهيئـِي، ڏِبيون اُنهن کي، ماڙِيون مڻيادار، جِنهن سبب سَٺائون سَختيون ۽ چئبنِ اُت چوڌار،

جِئ جِئ جَنّت باغ ۾، پڻ سَلامن سَهوار، بِهتر بيشمار، سي سُکه ۽ سُڪونت ماڳڙا.

آنکي ڌڻي اوهان جو، نه ڳَرِي ڳَڻٖي ڳالھ، پوءِ بيشڪ بات اسان جِي، جي ڪوٺيان ڪُوڙ ڪلال! هُوند نه اوهان جا هُونِ جي، سائـِينءَ کي سُوال، ته جَبرو جِئَ جَنجال، پوءِ ساٿِي ٿيندو سِگھڙي.