تَن مؤمنن کي موورهِين، ٿٖئي نَصِيب نجات،

جي، سَندنِ نِماز ۾

ڀَڄندڙ ڪنان بَڪوات،

مَنجھان مال زڪوات،

۽ جي سَندِن ننگ ناموس جا، راکا ڏِينهان، رات،

مگر گَھرسَندنِ ۽ گوليون، پوءِ اُهي ڇِينڀان ڇُٽل ذات،

جَن، تَن ري، ڪئِي ٻِي تات، اُهي لَنگھيل لَڄ، شرم کان.

جي واهِي وَٽِن وَٿن جا، پڻ سَندنِ عَهد، اَنجام،

۽ جي نگاه سَندنِ نمازن جِي، رَکن صُبح، شام،

بيشڪ باغ بهشت جا، وارِث اِهي وَريام،

اِهيئـِي مُلڪ مَلِير، سو ماڻِيندا مُدام، اُهي سان آرام، دائـِم داخِل اُن ۾.

۽ ماڻهو جوڙيو سون مُورهِين، مَنجھان مِٽِيءَ جي سَت،

ڦيري ڪيوسون، پوءِ ڦڙو، اُنهيء کي البت، قابو هَنڌ قَرار ۾، ستاڙا ڇھ، ست،

ڦيري وَرِي ڦڙي کي، ڪيوسون روڙهو رَت، وَرِي ٻوٽِي ٻَڌل رت کي، ڪيوسون، سِين قُدرت، ٻوٽِي کي ٻِيهار هَڏا، بناياسون ڪِنهن ڀَت، مَڙهيوسون ماس هڏن تي، مُوجِب مَصلحت، وَرِي جوڙيوسونسِ، جوڙي ٻِي، مُوچارِي مُورت،پوءِ اَلله جَلَّ جَلاله، ٿيو بَرکه مَنجھ بَرڪت، سُهڻو هَر صُورت، جُملي جوڙِيندڙن ۾.

اِنهيان پوءِ موت جو، اَوهِين سڀ شِڪار،

موٽِي مَحشر وار، اَوهِين سَڀ اُٿارِبا.

۽ سَت جوڙياسون اَوهان مَٿان، عجب آسمان، ۽ ڪَنان جوڙ جَھان، وٖير نه آهيون وٖيسلا.

۽ آب اُتاريوسون اُڀ ڪنان، ڪَٿٖي ساڻ قَدر، جوڙي ڏِنوسون جاءِ تِنهن، بيشڪ ڀُون اَندر، ۽ سَندسِ نِيَڻ کي، نَئـِين سِر، پُهچندڙ آهيون پَڪ سان.

پوءِ آن لئي اُپاياسون اُن اسان، با-غ کَجيون، اَنگُور، پڻ ميوا موڪ مُور، جُڃون ڪَريو جَن مان

پڻ وَڻ آهي اُڀرندو، طُور سِينا پار، جو ڪري تيل تيار، ۽ ٻوڙ خاطِر کِيندڙِين

۽ چڱو چوپايَنِ ۾، آن لئي، سَبق سُڌير!، پِياريون پيٽ سَندنِ مان، آن کي خالِص کِير، ۽ نفعااوهان لئي اُنهن ۾، ڪيتراڪَثِير،۽ ڪي کائو

۽ ڪن تي، پڻ واهڻن تي وِير! مَنجھ سُڪِي ۽ سِير، سائـِين کَڻِي سُوارڪيان.

۽ نوح سَندسِ نيات ڏي، مُڪوسون مَهندار، چي، قوم پُوڄيو ڪِريم کي، ٻِيو ڌَڻِي، نَه جِنهن ڌار، آخِر ڪِنهن آڌار، ڀَورا! ڀَو نَه ڀانئيو.

۽ ڪَهيو سَندسِ قوم مان، جنهن فِرق ڀَڳو فَرمان، هِي نه آهيم مگر مُورهِين، اَوهان جِيئن اِنسان، گُھري اوهان پاڻ تي، مُفت مَٿاهُون مانَ، ۽ اَلله اِرادو جي ڪيو، ته مَلڪ مُڪان مَنَّان، هِي ڪَنِين ٻُڌِيسون ڪانه، پَنهنجي پِيَنِ پِهريَنِ ۾.

هِي ناهي، مگر مَرد ڪو، جنهن کي لَڳت جِي لَغار، پوءِ ڪَڍوسِ اِنتظار، ڏِسوسِ ڪٖي ڏِينهڙا.

چَيائـِين، ته مُنهنجِي، مُون ڌَڻِي!، وِهلوڪر واهر، ڪارڻ تِنهن قَهار!، جو مون کي ڪُوڙو ڪوٺِئيون.

پوءِ اَسان ڪَيسِ اِلهام، ته جَلدِي ٻيڙِي جوڙ تون، اَسان جي اَکيُنِ اَڳيان، ۽ مُوجِب وَحِي وَريام!، پوءِ جڏهن اَمر اَسان جو آئيو، ۽ اُڌميو تَنُور تَمام، پوءِ هر جوڙيان، ٻَه مَنجھسِ چاڙھ، پڻ سندئـِي عيال اِمام، مگر اُنهن مان، جَن تي، اَڳي لَڳو اِلزام، پڻ آهِن جي اَنڌير تي، تَن لئي، ڪُڇ نَه ڪَلام، آهِن اِهي اَظلام، ڇَر ۾ ڇوليون ٿِـيَئڻا.

پوِ جَڏهن تون ۽ ساٿِي تُنهنجا، ٿيا ٻيڙِي مَنجھ سُوار، ته آهي، شُڪر اَلله جو، چورِيو تند توار، ڪَياسون جِنهن ڪَلتار، آجا ظالِم ذات کان.

۽ چَئو، لاهِينمِ لاهو لاھ ۾، سانيمِ! سُهڻي هَنڌ، ۽ خاصو تون خداوند!، لاهِيندڙ لَهرِيُنِ مان.

آهي عِبرت اُن ۾، جُملي ڪاڻ جھان، ۽ اَسِين اِمتحان، وھ! جو وَٺندڙ آهيون.

وَرِي جوڙيا سون جُڳ ٻِئا، تِنيان پوءَ تڪرار،

پوءِ مَنجهنِ مُڪو سُون تن منجھان، ڪو مرسل مڻيادار، ته پُوڄيو پَرور هيڪڙو، ٻِيو ڌَڻِي، نه جِنهن ڌار، آخِر ڪِنهن آڌار، ڀورا! ڀَئو نه ڀانيو؟.

۽ ڪهيو سَندسِ قوم مان، جو ميڙيو ٿيو مُنڪر، ۽ ڪُوڙو ڪوٺيون آخِرت جو، ميلو مَنجھ مَحشر، ۽ ڪيو سون آسودُو اُنهن کي، مَنجھ دُنيا دَم گُذر، هِي ناهي، مگر مُورهِين، اِنسان اَوهان وانگر، کائي جو کائو اَوهين، ۽ پِيئـِي، پيئو جنهِين پَر،

ماڻهون پاڻ مِثال جو، جي مَڃيان، سو مُقررّ، آهيو پوءِ آخِر، نِسوري نُقصان ۾.

ڇا؟ اوهان کي اَنجام ڏئي، ته جڏهن مَرِي وِيا مُور، ۽ مِٽِي ڀيرِي مِٽِيءَ سان، ۽ هُوندا هَڏچُور، تڏهن، نيٺ آهيو نِڪرڻا، منجھان زمين ضرور،

سو ٿِيو ڏُوران ڏُور! جِنهنجا ٻول ٻڌائـِينِيان.

جِيئَڻ نَه اسان جو مُورهِين، دُنيا فانِي ڌار، ۽ مَرون جِيون جِنهن ۾، مُقرّر موت ڄمار، ۽ تِهان پوءِ تڪرار، اَسِين نه اُٿڻا آهيون.

هِن مَرد رڳو اَلله تي، ٺاھيا ڪُوڙ فُتور، ۽ مَڃڻ وارا مُور، اَسِين نه آهيون اُن کي.

چيائـِين، ته مُنهنجِي، مُون ڌڻي! وَهلو ڪر وَاهر، ڪارڻ تِنهن قهار!، جو مُون کي ڪُوڙو ڪوٺيؤن.

چي، ٿيندا ٿورِئَ دير کان، هِيڻا هِيين هور،

پوءِ ڌَڪاءُ دهشتناڪ ڪِنهن، وَرتن واجِب تور، پوءِ ڪيو سونِ ڀُڪاڀور، پوءِ بيدِي، بيدادن لئي.

جوڙياسُون جُڳ ٻِئا، ڪي پَدمِين تَن پُڄاڻ،

ٽاڻي پَنهنجي کاڻ پاڻ، ڪا اُمّت نه اڳ، نه پوءِ ٿئي.

مُڪا سُون مُرسل پَنهنجا، وَرِي وارو وار، جڏهن جنهن جماعت ۾، کڻِي نِياپا نِبار، آيو مُرسل اُنهن جو ته، ڪُوڙو چَيسِ ڪُفار، پوءِ هَلايو سونِ هِڪ ٻئي پُٺيان، پوءِ ڪيوسونِ يادگار، پوءِ لَعنت لڳاتار، جي نه مَڃِين تِنهن ميڙ تي.

مُڪو سون مُوسٰى وَرِي، پڻ هارُون هُنجو ڀا، پَنهنجي پَڌرايُن سان، پڻ سَنَد ساڻ صَفا،

فَسادِي فِرعون ڏي، پڻ اُنِهيءَ جا اُمرا، پوءِ ڀانيؤ پاڻ بَڙا، ۽ هُئا زَبردست ذات ڪا.

چي، مَڃون ڪِ ٻن ماڻهوين؟ جي اسان جِيئن اِنسان، ۽ آهي اَسان وَٽ، ذات جَن، گولِي بي گمان،

پوءِ ٻِنهِين کي ڪُوڙ ڪوٺيؤن، ٿِيا ناس نِڌان،

۽ ڪتاب مُوسٰى مِير تي، اَسان ڪيو اِحسان، ته پَڙهِي پَروڙي مانَ!، وَٺِن وَهِين واٽڙِي.

۽ ڪياسون، مريم پُٽ ۽ ماڻسِ ٻئـِي، نِشانِي نِروار، ۽ جِتي جَر ۽ جِئَ قَرار، سو ماڳ ڏِنوسونِ ماٿرِي.

کائو پاڪ پيغمبرو!، پڻ ڪريو چڱِي ڪار، جيڪِي ڪريو جَھان ۾، آئون سَڀ سو سَمجھدار،

۽ هِي اُمت، اُمت هيڪڙِي، اَوهان جِي اِظهار، ۽ آئون اَنهن جو پالڻهار، پوءِ ڪَنبو مُون قهار کان.

پوءِ وِراهيؤن پاڻ ۾، سَندنِ يَڪو ڪم ڪار، ڪُوڙن ڪِتابن سان، فِرقا، فِرقا ڌار، هَر اُمّت، جيڪي اُن وٽ، تنهن تي باغ بهار،

پوءِ ڇَڏتِنِين تڪرار، وٖيسر سَندنِ ۾، وارڪا.

ڇا ڀانئـِن ٿا ڀورا؟ ته جيڪِي جَجھو ڏِيونِ ٿا، گھوڙا، ٻيڙا، گھوٽيا، نُور چشم، نورا،

سي تمام تڪڙا، تَن مَٿي، ٿاڦيون ٿا ٿورا، نه سَمجھن نِدورا، بَلڪ بيان ڳالھ جو.

اُهي، جي ڏَرندڙ ڏِيل ۾، سَندنِ ڌڻِئَ جي ڊاء،

۽ سانئـِين جي سُهڃاڻِيَنِ ۾، جي وَڏو رکن ويساھ،

۽ ڪَن نه سَندنِ سانِئينءَ سان، ڪو هٿ گَھڙيو هَمراھ،

۽ جو ڏِين، سو ڏيئـِي چُڪا، ربَّ سَچي جي راھ، ۽ ڏَرندڙ ڏِيل اُنهن جا، ته سَچ پَچ سَنجھ، صُباح، مُورِهين آهِن موٽڻا، سَندنِ ڌَڻِيءَ جي دَرگاھ،

اُهي چَڱا چَڱاين ڏي، آهِن ڪندڙ ڪاھ، ۽ اُهي اِنعامون اَلله، مَهند آهِن ماڻڻا.

۽ ڪَم نه رکون، ڪنهِن جان تي، مگر جنهن کي پُهچي پاڻ، ۽ ليک اَسان پٽ لوح ۾، چَوي سُچا سُهڃاڻ، ۽ اڳتي اُنهن ساڻ، ظُلم نَه ذري جو ٿِئي.

اُٽلو اُنهن جا، هِن کان، ويسر مَنجھ وُجود، ۽ آهن عَمل اُنهن جا، هِن سوا، ٻِيا بي سود، هِي مِڙوئـِي مَردود، ڪوشش ڪندڙ اُن لئي.

پوءِ جڏهن جَھلياسون جَنجال ۾، تن مان، زَر۾ زور، ته اِجھو ڍِڪن پِيا ڍور جِيئن،

اَڄ نه ڍِڪو اي ڍور! توهان لئي ڪِنهن طور، وَرندو نه اَسانوٽ واهُرو.

جڏهن پَڙهبا هُئا مُنهنجا، اوهان تي اُهڃاڻ، پوءِ کُڙيَن ڀَرهُئا کِسڪندا، ٿِي پَڏائـِيندڙ پاڻ،

اِنهِئَ آکاڻِئَ ساڻ، پِيا وِڦلندٖي وِهان ئـِيو.

ڇا نه ڳَرهيون ڳالھ کي؟ يا آين اُها ڳالھ، جا آئـِي ڪِين ڪالھ، سَندنِ مَهندِيَن مائـِٽين.

يا صَحِي سَڃاتؤن ڪِينڪِي، پَنهنجو پَيغمبر پاڻ، تِڏهن تنهن ڪاڻ، آهِن، اِنڪاري اُن ڪنان.

يا چون اِهڙي چال، ته هِن کي، جَھڙپ جِن جِي، بلڪ آندِئين اُنهن وَٽ، صَفا سَچِي ڳالھ، ۽ رکندڙ بُغض بَحال، اَڪثر اُنهن مان، سَچ سان.

۽ هُوند سَندنِ سَڌن پُٺيان، جي حق لڳي هيڪار، ته ڀُون يون، اُڀ بَرباد ٿيا، پڻ جيڪي مَنجھنِ جِنسار، اُٽلو آندِيسون اُنهن لئي، سَندنِ سار سَنڀار، پوءِ هِي ڪنان سَندنِ سارِ، مُنهن موڙِيندڙ مورهِين.

ياتون ڪو گُھرين تن کان، پورهيو پار پگھار؟، پوءِ پورهيو تُنهنجي پَرور جو، بِهتر بَرقرار، صاحب ربُّ، ستار، ڀلو ڀَتارن ۾ گھڻو.

۽ تون سَڏئـِينِ، سَنئينءَ واٽ ڏي،

۽ جي نه مَڃِين آخِرت، آهِن اُهي اَلبت، وِنگاوِيندڙ واٽ کان.

۽ جي ڪريون ڪَرم اُنهن تي، ۽ الاهيون سڀ لاچار، ته ويتر ويرو تار، اُجهن سَندنِ اَنڌڪار ۾.

۽ پَڪ پڪريو سون اُنهن کي، منجھ بارن بارو بار، پوءِ پنَهنجي پاڪ ڌِڻئَ کي، نَه نِوڙيا ڪاروڪار، پڻ زاريون و زار، ڪِين ڪيائون اُن کي.

تان اُنهن تي، سَخت عذاب جو، دَرپٽيو سون، جِنهن پَل، ته اِجھو آسر پَل، آهن اُن عَذاب ۾.

۽ اَ کيون، ڪَن اَوهان جا، جوڙيا جِنهن جبّار، پڻ قَلب برقرار، اوهين ٿورا ٿورا ڳائيو!.

۽ اُهو جِنهن اوهان کي جوڙيو، ڀَري ڀُون سارِي، ۽ وَرِي ڪِنهن وارِي، مِڙئي اُن ڏي ميڙبا.

۽ اُهو، جو جِياري جَڳه کي، ۽ ماري، سو مُخْتيار، ۽ مَٽاسَٽا، ڏِينهن، رات جِي، اُن جي اِختيار، پوءِ قُدرت جا ڪِرادار، ڪهڙي سبب نه سوچيو؟

بَلڪل بي شُعور، چَون جِيئن اَڳيَن چيو،

ته چي، جڏهن مرِي وِياسون ماڳِهين، ۽ مٽِي ٿياسون مُور، ۽ هُونداسون هَڏچُور، اَسِين ڪِيئن اُٿڻا آهيون؟

اَسان ۽ اَسان جي اَبن کي، وِيا اَ ڳي، هِي ٻُڌايا ٻول، ڪونهي اِهوقول، ري آکاڻِيَنِ اَڳِيَن جي.

جي صَحِي سَمجھندا آهيو، ته

آکِيندا اِظهار، آهي اَلله اهارِ، چئو، پوءِ ڇو پِرايو ڪِين ٿا؟

چئو، آهي سَتن اُڀن جو، سائـِين ڪير سُڄاڻ؟ پڻ آگوش عَرش عَظِيم جو،

چِٽو چوندا پاڻ، ته آهِن اَلله ڪاڻ، چئو، پوءِ ڇاکان ڀَو نه ڀانيو؟

چئو، آهي ڪِنهن جي هَٿ ۾، سڀ شيء جِي سنڀال؟ ۽ اُهو بَچائي، اُن کان، ٻِيو نه بَچائي بَحال، جي صَحِي آهيو سَمجھندا،

ته چوندا اِهڙِي چال، ته مِڙئـِي مالِڪ نال، چئو، پوءِ ڪِٿان ڪامِڻ ڪيا وڃو؟

اُٽلو آندوسون اُنهن لئي، صَفا سچو مَذڪُور، ۽ اُهي مُوڙهل مُور، ڪُوڙا آهِن قول ۾.

ڌُران پُٽ نه ڌاريو، ڪِنهِين کي ڪَلتار، ۽ سانئـِين، ساڻِس نه اهي ڪو، بِلڪُل ڀائيوار، تڏهين ته سائـِين سَڀ ڪِنهن، جوڙيا جي جِنسار، وِراهي ڌَڻ پَنهنجا، ڪيا ڌارو ڌار، ۽ هِڪڙا ٿِيا ٻِئن تان، مُقرر مَهندار، جيڪي بَڪِين ٿابيڪار، پَرور تِنهن کان پاڪ گھڻو.

ڳُجھي ، پَڌرِي ڳالھ کي، ڄاڻي ڄاڻڻهار، جَن کي ڀانِئينِ ڀائيوار، اَلله اَعلىٰ اُن ڪنان.

چئو، جو چَوِين اُنهن کي، سوجي ڏيکارِينمِ ڏاتار!،

پوءِ بِلڪُل نه ڀيرو ڪار، مُون کي ظالم ذات ۾.

۽ سوجي توکي ڏيکاريون، جو ٻولايونِ ٻِيهار، ته آهيون اَسِين اِظهار، قادِر اِن ڪم ڪار تي.

مَدِي ٽار، اُن سان، چَڱِي جيڪا چال، جي باتيون ڪَن بَطال، اَسِين آگاه اُن ڪنان.

۽ چَئو، شيطانن جي شَرکان، آءٌ سانيمِ! تُنهنجِي سام، ۽ پَرور!

۽ چَئو، شيطانن جي شَرکان، آءٌ سانيمِ! تُنهنجِي سام،

تان موت اُنهن مان، ڪِنهن مَٿي، جڏهن سِرتي ٿيو سُوار، چي، مون کي، موٽِي ماڳه تي، مُنهنجا والِي! وار،

تان چڱا ڪريان ڪَم سي، جي تَرڪ ڪَيَمِ تڪرار، سَمجھ ته اِي، اُن اکر جو، ٻوليندڙ ٻِيهار، ۽ آهي پَردو اُنهن پُٺيان، قائـِم برقرار، تان وِيندي اُنهِئَ وار، ته آخِر وَڃن اُٿارِيا.

پوءِ جَڏهن ڏَنڊ ۾ ڦُوڪبو، پوءِ تَن وِچ، نَسب نه، نيات، ۽ نَه تَڏهن ساڻنِ بات، ته تون ڪير؟ ڪهڙٖي ڪٖيڙ مان؟

پوءِ ڳَرا ٿيا پُڙ جِنهنجا، اُهو آزاد، کان آزار،

۽ پُڙ پاساجنهنجا، هَلڪا ٿِيا هيڪار، اُنهن پاڻهِين وِڌو پاڻ کي، هَڙ موڙِي سان، مَنجھ هارِ، اُهي ڄيري مَنجھ ڄَمار، ۽ داخِل اُن ۾ دائـِما.

مَچ ساڙِيندنِ مُنهنَ کي، ۽ هو مَنجھسِ کُٽا خُوار،

ڇا پڙهبيون نه هُيون اوهان تي، مُنهنجيون نِشانيون نِروار؟ پوءِ ڪُوڙ ڪوٺِينداهُئا تنکي؛

ته ٻوليائون ٻِيهار، نِڀاڳ اَسان جو اَسان تي، سانيمِ! ٿيو سُوار، ۽ هُئاسون هَموار، مُورهِين مُوڙهل ميڙڪو.

چي، سانيمِ! ڪَڍ اسان کي، هِن ٻارڻ مان ٻِيهار، پوءِ جي اٿُلياسُون ٻِيهار، ته ظالِم ظاهِر آهيون.

چي، باندر! رَهو بَند اُن ۾، ۽ ٻوليو مِ ڪِين ٻِيهار،

جَيئن تَه سَندمِ سپاهِين مان، هو ڪو ساٿ سَچار، چون، ته مَڃيوسون مُورهِين، سانيمِ! رَبُّ، سَتار، پوءِ آگا ميٽ اَسان جو ن، اَ گلايون اَپار، ۽ بَخشِين بَخشڻهار!، ۽ تون بِهتر بَخشِيندڙن ۾.

پوءِ اَوهان بَنايو اُنهن کي، مَسخرِي مَخمور، پوءِ سارڻ مُنهنجو اَوهان کي، ڏِنئون وِساري مُور، ۽ اُن تان وَڏا ٽَهڪ ڏِيو،وَهَسو پِئا وَهلور،

اَڄ ڏِنمِ اُنهن کي ڏاتِيون، ڀَري ڀَري ڀَرپُور، جِنهن سبب سَٺـائون سُور، اُهي سوڀارا سَڀِين پَرِين.

چي، ڀورا! رَهيا ڀُون ۾، ساريو ته گھڻا سال؟

چي، ڏِينهن، ڪ پل ڏينهن مان، پوءِ پُڇ ڳَڻِيندڙن کان ڳالھ،

نه جاٽِيان مگر ٿورڙو، چيائين اِهڙِي چال، پهريون، پويپن حال، جي صَحِي آهيو سَمجھندا.

ڇا ڀانيان، ته بنايوسون آن کي، بي فائدو بيڪار؟ ۽ آن کي، اَسان پار، موٽائـِبو نه مُورِهين؟

اَلله اَعلىٰ بادشاه، ثابِت آھِ سَدا، جِنهن ڌاران، ڌَڻِي ناھِ ڪو، سُڻندڙ سَڏ، صدا، آهي اُهو خُدا، صاحِب سڳوري عَرش جو.

۽ جو سَڏي اُن سانئـِينءَ سان، وڪِيل، يا وَزِير، جِنهن بابت اَصل اُن سان، ليکت ناهي لِير، پوءِ ليکو چوکو اُن جو، سانيَسِ وَٽ، سُڌير، ڳالھ اِها ڳَنڀِير، ته مُنڪر نه ڇُٽن مُورهِين.

۽ چئو، ته مَرهِينمِ مُون ڌڻي!، ۽ ڪَر مِهر مَٿي مُون، ۽ مَنجھ مِهربانن تون!، مِڙنِيان مِهربان گھڻو.