ماڻهئا! پَنهنجي مالِڪ کان ڪَنبو، ڀَر قهار، ڳَرِي ڳالھ قيام جِي؛

ويکِيندسِ جِنهن وار، هردائـِي جنهن ڌاريو، وِساريندِي تِنهن وار، ۽ حَمل ڪيرِين حامِلون، هيبت کان هيڪار، ۽ مَست ڏِسندِين ماڻُهئـِين، مَست نه سي ميخوار، پر سَندِي ربَّ، سَتار، سَزا آهي سَخت گَھڻِي.

۽ ماڻهن مَنجھان آھِ ڪو، ته پُورٖي پتٖي ڌار، خُود خُدا جي ذات ۾، تَڙيل ڪري تڪرار، ۽ هَر شيطان شَرِير پُٺيان، لڳي لڳاتار،

جِنهن تي انگ اَ ڳــئـِي، لِکيو لِکڻهار، ته جِنهن دوست تنهن کي ڌاريو، ته نِيندسِ نِگوسار، ۽ ڪِنهن آڙاھ جو آزار، سَئون سُهائيندو اُن کي.

اٿيارڻ کان شڪ ۾، جي آهيو اي اِنسان! پوءِ اَوّل اُپايو سُون آن کي، خاڪ مَنجھان خاقان! پوءِ ڌات ڦُڙي، پوءِ ڌِڳ مَنجھان، اُپايوسون عيان، پوءِ ٻُوٽِي ڪُجھ بَنيل، ۽ ڪُجھ نه بَنيل بي گمان، اَسِين اَوهان جي سُڌلئي، ٿا کوليون خُوب بَيان، ۽ ڳَڻيا ڏِينهن ڳِهڻن ۾، آن کي ڏِيون ماڳ مَڪان، اَسِين گُھرون جيترو، کُڻ ٻَڌل سِين خان!، پوءِ ڪَڌون نِيان پيٽ مان، طِفل ناتوان، تان پُهچو پَنهنجي زور کي، ٿِيو جُنگ جوان، ۽ ڪو اَوهان مان اڳه ۾، ٿِئي فوت فلان، ۽ ڪو پُهچي پوڙهپَڻ کي، حال ۾ حيران، تان سُڻي سَمجھي ڪانه، سَمجھ پُڄاڻا، پوءِ وَرِي. ۽ ڏِسين ڀُون بيران، پوءِ جڏهن، آب اُتارِيوسون اُنتي، ته سائـِي سارِي سِيم ٿِي، اُڀاڻِي عيان، ۽ اُڀاڙئين ڪُل اوڀڙِين، مَڃر ٿيا ميدان،

اِي سَڀ ساک اُن جِي، ته ثابت آھِ، سُبحان، ۽ مُئا جِيارِيندو مُور سو، جوڙي جِسم جان، پڻ قادِر هَر ڪِنهن ڪَم تي، قدرت تان قربان،

۽ آهي قيامت اَچڻِي، جِنهن ۾ شَڪ، نه گُمان، ۽ هُو، جي خاڪ ۾ خَيمان، اَلله اُٿارِيندو اُنهن کي.

۽ ڪي، ماڻهن مان، ڪَن مُقابلا، خُود خُدا جي باب، سوا سَمجھ، سوا سُونهپ، ۽ سوا سُونهي ڪِتاب،

آڏي ڪَنڌ ڪَذاب، تان رولي رَبَّ جي راه کان. هرگز هِن جَھان ۾، هارَ تِنهِين هارِ، ۽ مَزو چکائـِينداسون مُورهِين، مَهندان مَحشر وار، ٻارڻ جو ٻِيهار، ٻارَهو ٻَرندڙ باھ جو.

آهي، اُن ڪَمن جو، بَدلو هِي بَحال، تُنهنجي هَٿن هَلائيا، اڳي جي اَعمال، ۽ بارِي بَندن نال، ذَرو ظالِم ناھِ ڪِي.

۽ ڪو ماڻهو مَطلب پُٺيان، پُوڄِي پالڻهار، پوءِ رسيسِ سُکه ته اِن لئي، ڪري قلب قرار، ۽ پَنهنجي مُنهن ڀَر مُڙيو، جي آيسِ ڪو آزار، دُنيا ۽ آخرت ٻِنهِين ۾، پاتِي، هَچاري هار، اِهوئـِي اِظهار، ڇِيهو اهي ڇٖيہ جو.

ڌڻِئَ ڌاران، اُن جٖي، وَڃيو دانهِين دَر، جو ذَرو نه ضَرر، ڏٖيس ڪو، نه نَفعو مَنجھ نَظر، اَ ڳاهِين اَپر، اِئَ گُمراهِي گَس ڪنَان.

سَڏي سَويرو، جنهن کي، پاڻا ڏِيڻو ڏانُ پوي، نفعي کان، نقصان تنهن، آھِ اوڏيرو، بلڪل بُڇيرو، سو والِي ۽ سو واهرُو.

آندو جن اِيمان، پڻ چڱا ڪيائون ڪَمڙا، اَلله ڏِيندو اُنهن کي، باغ ڀَلا بُستان، جن هيٺان هلن ناليون، عمدو آب رَوان، سَٻاجھو سُبحان، جيڪي گُھري، سو ڪري.

جو ڀانئي بَدگمان، دُنيا، ۽ آخرت ۾، مَدد اُن کي مُورهِين، قادِر ڏِيندو ڪانه، پوءِ وَر، سو لَٽڪي رَسِيءَ ۾، چَڙهي آسمان. پوءِ وَرِي وَڍي اُن کي، پوءِ نِهاري نِڌان، جنهن جَلايس جان، سو حيلي تِنهن هٽايو.

۽ اِنپر اُتاريو سون اُن کي، نِيشانيون نِروار، صاحب ربُّ، ستار، جِنهن گُھري، تِنهن گَس ڏَسي.

آندو جن ايمان، يا جيڪِي يَهودِي ٿِيا، ۽ صابي سَڏائـِن پاڻ کي، يا مَجُوسِي، نصران، ياقادِر سان ڪَمن ۾، جي ڀيڙا ڀانئـِن ٿان، تَن وِچ ڪندو قيام ڏينهن، صفائـِي سُبحان، نِڪِي نِگھبان، هادِي هَر ڪنهن ڳالھ تي.

نه ڏٺئي؟ ته ڏاتار کي، نَمن ٿا نِبار، جيڪِي اَڀن، زمين ۾، جِنسون ۽ جِنسار، سج، چنڊ، تارا، ڪتيون، پَهن، وَڻ، وڻڪار، مَال ۽ ماڻهن مَنجھان، پڻ ويتر ويرو تار، ثابت سِر گھڻن ٿيو، آتش جو آزار، ۽ تنهن کي مان، نه ڏِيندو مُورهين، جنهن کي، خدا ڪيو خوار، قادِر، ربُّ، ڪلتار، جيڪي گُھري سو ڪري.

هِي ٻه، دعويدار، جن پَنهنجي پالڻهار ۾، ڌاروڌار دَڙيو، پوءِ ڪيو جن اِنڪار، وَڳا وٖيٽَبا باھِ جا، تَن لاءِ تيار، گَرم سَندنِ سِرن مَٿان، هاربو هيڪار،

کَلون، آنڊا پيٽ ۾، تنهن سان، ٻارِين ٻِيهار،

۽ لاڪانِ ٻِي لوھ جٖي مُطرقن جِي مار،

جَڏهن گھريو ته ڪَڍجن، سي اُن ٻوساٽيان ٻهَار، ته اُٿلائـِبا اُن ۾، دُوڌُو مَنجھ ڌَڌَڪار، ۽ وَٺو ويرو تار، سوا دُساڙٖي باھِ جو.

جَن آندو اِعتبار، ۽ چڱا ڪيائون ڪمڙا، ڌَڻِي داخِل تَن ڪندو، باغن مَنجھ بهار، جن هيٺان حوض، ناليون، وَهن ويرو تار، مَنجھسِ ڍَڪائبِيَن موتيَن سان، ٻاهِيون سونَ ٻِيهار، ۽ اوڍَڻ اُنهن جو اُن ۾، نَرم پَٽ نِبار،

۽ ڏَسِي وِيَنِ ڏيھ ۾، جيڪا پاڪ پَچار، پڻ سائـِين ساراهِيَل پار، وِيا چاڙهيا واٽ تي.

ڦِريا، جي فاجِر، پڻ روڪِينِ ربَّ جي راھ کان، پڻ پاڪ مَسجِد کان، جا ما ڻهن ڪَئـِي، ڪئي سون مُقرر، هِڪ جھڙا حَقدار اُن ۾، مُقِيم، مُسافِر، ۽ گُھري زيادتِي ظلم سان، مَنجھسِ جو مُنڪر، سارو سُور اَپر، چوکو چکائـِينداسون اُن کي.

۽ ڏيکارسون اِبراهِيم کي، واقع گھر، جِنهن وار، ته ڪِنهن کي، نه ڪر مون سان، بلڪل ڀائيوار، ۽ گھر مُنهنجي کي پاڪ رَکه، ڪَنان غير غُبار، طواف ڪندڙن، بِيهندڙن لئي، نيڪ نمازِيُن هارِ، ۽ نَمندڙ نيڪو ڪار، رَکندڙ سِر سُجود ۾.

۽ حُڪم ڦيراءِ حَج جو، ماڻهن ۾ مَهندار!، ڪي پيادا پارِتو،۽ ڪي اِيندا، اُٺ سوار، ليڙا لاغر زار، اُونهان لَڪ اُڪرِي.

ڀَلِين ته، سَندنِ ڀَلي تي، ڀيڙا ٿِيَن ڀار، ۽ ڳاڻ ڳَـڻين ڏِينهن ۾، سارِين نام سَتار، ڍڳن، ڍورن مان، تن تي، ڏِنن جي ڏاتار، پوءِ کائو پنهنجي پيٽ ۾، تَنِين مان تڪرار، ۽ کارايو خداهارِ، بُکـئي بي پُهچ کي.

پوءِ موٽِي لاهِن مَر سَندن، پڻ لاهِن سُکائون صاف، ۽ تهدِل ڪن طواف، ڪعبي گَھر قَدِيم جو.

اِهو ۽ الله جي، مَنعن جو مُدام، ڪندو جيڪو قَلب سان، اَدب اِحترام، پوءِ اُهو سَندسِ، سائـِينءَ وَٽ، تنهن لئي چڱو تمام، ۽ ڍڳا ڍور حلال ٿيا، اوهان خاطِر عام، مگر پَڙهبا آنتي، هُوندا جي حرام، پوءِ پاسو پَلِيتِيء کان ڪريو، جي جُڙتو جاٽون جام، پڻ ڪوڙٖي کان ڪَلام، پاسي رکو پاڻ کي.

مُنهن موڙِيندڙ مِڙنيان، هڪڙي پرور پار، ڪندڙ ڪِين اُن سان، ڪِنهن شيءِ کي، شامِل ڪار، ۽ جو شريڪ ڪري، ڪِنهن شيءِ کي، صاحب، ساڻ سَتار، سو اُٿلِي ڪَر، اُڀ مٿان، ڪريو ڪِنهِين ڪِنار، پوءِ ڳِجھن ڳِهيو وِچ ۾، مَڙھ سَندسِ مُردار، يا ڪِنهن پراهِين پار، وَڃِي واء اُڇلائـِيو.

اُهو ۽ الله جي، سُهڃاڻِيَن سَندو، جيڪو قَدر ڪندو، سو صفايان سِينن جي.

مُدت مُقرّر آن لئي، نفعا مَنجھن نروار، ڪُسڻ جو قرار، ڪَعبي گَھر قديم ڏي.

۽ ڪَيو سون گَھر قُربانِيَن، هر اُمّت لئي اِظهار، تان تن تي، نام ڌَڻِيءَ جو، وَٺنِ ويرو تار، ڍورن ۽ ڍڳن مان، ڏِنن جي ڏاتار، پوءِ درگاھ اَهنجِي دائــِما، هِڪ درگاھ دِلقرار،پوءِ نَمو کيس نِبار، ڏي ڌيرون، دِل ڀِڄندڙن کي.

جن وَٽ ڪجي اَلله، ته دليون ڌَڙڪن اُنهن جون، ۽ سَهن، رسينِ سُور، جو، مَنجھ رَبَّ جي راھ، ۽ پَڙهندڙ نمازون پُوريون، هِيڻن جا هَمراھ، ۽ خَرچِين خير خواھ، جيڪِي عطا ڪيو سون اُن منجھان.

اُهي، اُٺ ۽ پَهرُو، ڪارڻ قُربانِي، اَلله جي نِشانِيَن مان، ڪياسون نِيشانِي، اوهان لاءِ اُن ۾، آهي اِحسانِي، پوءِ جڏهن سارِيو، جَڪڙيلن تي نالو رَبّاني، پوءِ جڏهن پاسا ٺَهرِيَنِ پَٽ تي، ڦَٽڪڻ ڇڏيو فانِي، پوءِ کائو ۽ کارايو، ماڻهن مِهمانِي، ۽ سائـِل زباني، ۽ گَھر ويٺي نه گُھرندڙِين. اِنپر ڪيا سون اَهنجا، تابِع تُورانِي، مَن مڃيو مِهربانِي، ڳايو ڳُڻ اَلله جا.

پُهچي نه اَلله کي، اُن جو گوشت ۽ نه رَتِي رَت، پَر پُهچيسِ اَوهان کان، سَچائـِي ۽ سَت، اُن کي تابع اوهان جو، بنايو سون اِن ڀَت، تان وَڏائـِي واحِد جِي، چئو چَڱئَ چَلگت، الله پاڪ اوهان کي، سُهايو جنهن صُورت، ۽ هَلي مَلهِي حَضرت!، ڏي ڀَلن کي بِشارتون.

وِسهِياجي وِينجھار، تن تان، والِي ٽاري وٖيريَن، ڪِنهن خِيانتِي خوار کي، پَرور ڏئي نه پِيار، جو بي شُڪر بَدڪار، کائٖي نه مَڃٖي مُورهِين.

جَن سان جوٽِي جنگ ويئـِي، موڪل تَن مَنطُور، جَڏهن اڳ ۾ اُنهن سان، ڪيا ويا ڪَلُور، ۽ مَدد سَندن تي مُور ، قادِر آهي ڪرِيم ڌَڻِي،

جَن کي سَندنِ جاين مان، وِيو ڪڍيو، بي قُصور، ڪِنهِين حق حساب ري، مٿان هِنِ مَذڪُور، ته مالِڪ اَسان جو مُور، اَلله جَلَّ جلالہٗ. جيڪر جَھل جَبَّار، ڪِن سان نه هئي، ڪِن کي، ته مَڙهيون مِڙِئي ڊاٺيون وڃن، پڻ مَسجدون مڻيادار، جَن ۾ گھڻو ياد ڪجي، سُهڻو نام سَتّار، ڪندو ڌڻئَ جي دِين جِي، جو آئـِي ويل وَهار، ته ڏنيدسِ ڏَڍ ڏاتار، اَلله زور زَبر گھڻو.

جَن کي وَٺايون سون زمين ۾، جيڪر زور ظُهُور، ته پَڙهيؤن صَلوٰة ۽ ڏنئون زڪوٰة، زر زيورن مان ضرور، ۽ چَيؤن چڱائـِي ۽ مَٺيءَ کان، منع ڪيائون مُور، ۽ آخِر سَڀ اُمور، حوالي حق پاڪ جي.

۽ جي ڪوڙ ڪن ڪُلال، ته اڳي اُن ڪنان، قوم نُوح، عاد ثمود جِي، ڪُوڙو ڪوٺيون ڪالھ،

۽ قوم اِبراهِيم ۽ لُوط جِي،

پڻ مَدين جا متوال، ۽ ڪوڙو پڻ ڪوٺيو وِيو، مُوسٰى مَنجھ مَقال، پوءِ مُهلت ڏِنيَمِ مُنڪرِين، پوءِ پڪڙيَمِ سي پيمال، پوءِ هو ڪهڙٖي حال، مون کي، نه مَڃڻ جو مُعامَلو.

۽ ڪَئـِين ڳوٺ ڪيترا، ڪيا سون ناس نِبار، ۽ اُهي هُئا، جنهن حال ۾، هرگز هاڃيڪار، پوءِ اُهي ڊَٺل سَنديَنِ ڇِتين تي، بَرلڳِي بازار، ۽ خالِي کُوھ ڪيترا، جَن تي، ڌَڻ، نه ڌَنار، سُڃاوِئَ وَلهار، ۽ سُڃا مَحل ماڙِيون.

ڇا، ڌَر نه گُھميا؟، ته دِليون سَندنِ، سَمجھن سماچار، يا ٿِين ڪَن اُنهن جا، جن سان ٻُڌن ڳالھ ٻِيهار، پوءِ اَ کيون نه ٿِيَن اَنڌيون، پر نابِين ٿِيَن نِبار، قَلب سَندا ڪُفار، جي سِينن مَنجھ سَميٽيا.

۽ اُهي خُود عَذاب لئي، ٿا تَڪڙائـِينءِ تَڪرار، ۽ بلڪل ناهي بَدلائـِڻو، واحِد، پَنهنجي وار، ۽ ڏينهن تُنهنجي ڏاتار وَٽ، هوندو سال هزار، مُوجب جِنهن شمار، اَوهين سالوَن ساريو.

۽ گھڻائـِي گام، مُهلت ڏِنِي مُون اُنهن کي، ۽ اُهي هُئا جِنهن حال ۾، آزارِيندڙ اظَلام، پوءِ پَڪڙيَمِ تن تمام، ۽ مُونڏي آخِر موٽڻو.

چئو ماڻهئا! اَوهان ڏي مُور، آئون اِطلاعِي آهيان، ۽ باھ سَنديون ڀَرپُور، کولي ڏِيندڙ خبرون.

پوءِ آندو جَن اِيمان، پڻ چڱا ڪيائون ڪَمڙا، بَخشِش بي گمان، پڻ رِزق سڳورو تَن لئي.

۽ جي هيڻو اَسان جي، حُڪمن کي، ڪرڻ لئي ڊوڙيا، اُهي ڪُوڙا ۽ ڪوڙهيا، بيشڪ ڀاتِي باھِ جا.

۽ مُرسل نه مُڪو سون، مَهند تُهان، ۽ نه ڪو نَبِي نامدار، مَگر پڙهيائـِين ميڙ ۾، جَڏهن ڪي جُھار، ته اِبلِيس اُن جي ڳالھ، ۾، اُڇليو غير غُبار، پوءِ اُڇليو اِبلِيس جو، سو ڪڍيو وِچان ڪَلتار، اَلله پَنهنجون آيتون، ڪري نِج نِبار، ۽ صاحب سَمجھدار، حِڪمتِي هوشيار گھڻو.

تان اُڇليو اِبليس جو، ڪري تِنهن ڪَلتار، آزمودو اُنهن لئي، جن جي اَندر ۾ آزار، ۽ ڪَٺڻ قَلب اُنهن جا؛ ۽ هرگز هاڃيڪار، آهِن گِرفتار، وَڏي ڪِنهن وِڏُوڙ ۾.

۽ جن کي عِلم عَطا ڪيو سون، سي رکن سُڌ سَنڀار، ته ڌُران تُنهنجي ڌڻِي کان، هِي آهي حَقَّ اِظهار، پوءِ مَڃينَسِ مَن سَندنِ، ڪَن عِجز اُنهيءَ هارِ، ۽ سانئـِين سُونهون تن جو، جن آندو اِعتبار، ۽ سنئين سنواٽي واٽ ڏانهن

۽ ڦِريا جي فُجّار، تِيسِين هَميشه هُئن سي، سَندو شَڪ شِڪار، تان ڪڙڪٖي اَچي اوچتِي، مَٿن مَحشر وار، يا اَچي مَٿنِ آزار، نِپٽ نِدوري ڏِينهن جو.

اُنهيءَ ڏِينهن اَلله جِي، رائـِي دوهائي، ڪندو اُنهن وِچ ۾، سَڀڪاصَفائـِي، پوءِ مَڃيو جن مُورهِين، ڪيؤن چيتٖي چَڱائـِي، اُهي عَطائـِي، سَدا سُکن جي باغ ۾.

۽ جي ڦِريا ۽ ڪُوڙا ڪوٺيون، اَسان جا اُهڃاڻ، پوءِ آهي اُنهن ڪاڻ، عِزت ناسِ، عذاب ڪو.

۽ اُهي، جي سانگ سِڌاريا، مَنجھ رَبَّ جي راھ، موٽِي سي مارِيا وِيا، يا ڏِنئون پاڻ پَساھ، اَلله ڏِيندو اُنهن کي، سُهڻو رِزق صُباح، بيشڪ آهي اَلله، رازق سَڀنيان سُهڻو.

داخِل ڪَندنِ دار ۾، جا وينديَنِ پاڻ وڻِي، ۽ دانا آهي ڌَڻِي، پڻ حِڪمتي هوشيار گھڻو.

حُڪم اِهو هَموار پوءِ وير جِنهن واريو، جِنهن مُوجب وَرتو، کانِس وِيو، تِهانپوءِ تڪرار، مَٿسِ وڌاڪيو ويو، ته ڏِيندسِ ڏَڍ ڏاتار، بارِي بَخشِيندڙ بار، پڻ معافيون ڏِيندڙ مُلڪ کي.

اُن لئي اِها ڏات، ته اَلله جَلَّ جَلالہٗ، رات وِجهي ڏِينهن ۾، ۽ ڏِينهن وِجھي مَنجھ رات، ۽ پرور پاڪ ذات، سُڻندڙ ڏِسندڙ ڏيھ ڌڻِي.

اُهي صَفاسَمجاڻيون، ته ثابِت آهي سَتار، ۽ تِنهن سوا سَڏينِ، جِنهن کي، سو باطِل ۽ بيڪار، ۽ اَلله اُتم اَپار، وَڏِي وَڏائـِي جو ڏَڻِي.

ڇاڏٺئـِي نه؟ تَه ڌاتار، آب اُتاريو اُڀ ڪنان، پوءِ ڦِريي سِيم سائـِي ٿِي، ڀُون بَنِي باغ بهار، مالِڪ ڪَندڙ مُلڪ تي، لُطف لَکه هَزار، پڻ خدا خبردار، هَر حقِيقت حال کان.

آهِن اُنهي هارِ، جيڪِي اُڀ، زمين ۾، ۽ غَنِي ربُّ، غفار، سائين ساراهِيل گھڻو.

ڪِ نهَ وَرتئـِي ڪو ويچار؟ ته اَلله جَلَّ جَلاله، تابِع ڪيا توهان جا، جيڪِي ڀون ۾ بيشمار، پڻ واهِڻ وَهن وَھ ۾، سندس اَمرسان اِظهار، ۽ اُڀ کي ڪِرڻ کان، ڀُون مٿي، جَھلي ٿو جبار، مَگر سَندسِ مرضيءَ سان، سَچ پَچ رَبُّ سَتار، بَديون بخشڻهار، پڻ مِهربان ماڻهن مَٿي.

۽ جنهن اوهان کي جِياريو، ڏيئـِي جِسم جان، مارِيندان، سو وَرِي، ڪندان خفا خون خان!، وري به وُجودن ۾، وِجھندان ساھ سُبحان، آهي هِي اِنسان، بِلڪُل بي شُڪران ڪو.

اَسان ئي، هَر اُمّت لئي، ڪيو مَذهب مُقرر، اِهي آهن اُن مَٿي، هَلندڙ پَنهنجِي پَر، پوءِ نه ڪَن اِختلاف ڪو، توسان امر اَندر، ۽ پَنهنجي پالڻهار ڏي، سَڏين سَڀن کي سرور!، آهِين تون اَنور!، صَفا سُونهپ سَنئين مٿي.

۽ جي تڪرار ڪن توساڻ، پوءِ چِٽو چَئو تن کي، ته سائـِين آهي سُڄاڻ، جيڪِي ڪريو جَھان ۾.

اَلله اَوهان وِچ، فيصلو ڪندو قِيامت وار، هِڪ ٻِئي سان هيڪار، جنهن ۾ جھڳڙا ٿاڪريو.

وَرتئـِي ڪو ويچار؟، ته اَلله جَلَّ جَلالهٗ، جيڪِي، اُڀ، زمِين ۾، سڀ جو سَمجھدار، قَلم بَند ڪِتاب ۾، اُهو سَڀ اَذڪار، مالِڪ سِر، مُختيار، اُهو سڀ آسان گھڻو.

۽ آهِن پوڄِيندا اُن کي، پاڪ ڌڻِيءَ کان ڌار، جَن بابت ڌڻِي دليل ڪو، نه اُتاريو اِظهار، ۽ نه ڪا اُن جِي اُنهن کي، ڪا خاصِي خَبرچار، ۽ هاڃيڪارن هارِ، واهر وَسِيلو ناھِ ڪو.

۽ جڏهن پَڙهجن اُنهن مَٿي، پَڌرا اَسانجا پار، ته مَٺيان تَن جي مُنهن ۾، ٿو سُڃاڻِين سَردار!، ڦِريا جي فَرمان کان، تن تي وَرن تڪرار، جي نِيشانيون نِروار، پَڙهن اَسان جون، اُنهن مَٿي. چئو آن کي اِنهيان خراب جِي، ڇا ڏيان خبر چار؟ ته ڦِريا جي فرمان کان، اڳ اُنهن هارِ،سا ٻولِيَنِ رَبَّ ٻِيهار، ۽ مَٺو موٽڻ ماڳ ٿيو!

ماڻهئا! مِثال ڏِنو وِيو، ٻُڌو سو ٻِيهار، اُهي وَڃيو جَن کي، دانهِينِ، ڌُڻِئَ ڌار، مَک نه بَنائـِينِ مُورهِين، ۽ توڻِي تِهِين هارِ، جَمع جوڙڻ تي ٿِيَنِ، هيڪاندا هَزار، ۽ سَندنِ نَذرنِياز مان، جي مَکه کَسٖي مِقدار، ته سَگهن نه وَٺِي اُن کان، واپس لِکه لَغار، هِڪ جِهڙا هِيڻا ٻَئـِي، مِيون ۽ مَڱڻهار،

سُڃاتئون نه، حق سُڃاڻڻ جو، صاحب، کي سَتار، ڪَرارو ڪَلتار، جابِر ڪُل جَھان تي.

الله جَلَّ جَلالَہٗ، آهي ڪندو اِختيار، ڪي مَلڪن، ڪي ماڻهن مان، مُرسل مڻيادار، سُڻندڙ رَبُّ، ستار، ڏِسندڙ ساري ڏيھ کي.

جيڪِي اڳيان، پويان اُنهن جي، ڄاڻي ڄاڻڻهار، ۽ آخِر پَرور پارِ، موٽڻ مِڙئـِي معامِلا.

اي آندو جن ايمان!، نَمو ۽ سِر نائيو، ۽ پُوڄيو پَنهنجي ربَّ کي، جو مالِڪ مِهربان، ۽ نيڪي ڪريو ته، مانَ!، مَن مُرادون ماڻِيو

۽ جُنبو، جُنبن جِھڙو، راھ ۾ رحمان، اُنهيءَ ڌُئو دُنيا وِچان، آن کي، سِين اِحسان، دانا اَهنجي دِين ۾، تنگِي ڪئـِي ڪا نه، اَهنجي اَبي اِبراهيم جو، دِين دَرجَھان، اُنهيءَ اوهان کي ڪوٺيو، مَهندئـِي مُسلمان، پڻ اوهان کي هِن ۾، ڪوٺيو مَنجھ قُران، تان هُجي گواه اَوهان تي،نَبِي نُورنيشان، ۽ اَوهين شاهِد ماڻهن تي، بِيهو بي گُمان، ۽ پڙهو نمازون پُوريون، ۽ ڏيو ڏکين کي ڏان، چَنبڙي پئو، دل جان سان، ڌڻيءَ، کي ڌيان، آهي اِهو اَوهان جو، مَولىٰ مِهربان، پوءِ سائـِين سو سُبحان، پڻ واهرُو واھ جو!