ماڻهن کي ٿيو مُور، اوڏو حساب اُنهن جو، ۽ هُوَ غَفلت ۾ غَرقُور، مُنهن موڙِيندڙ اُن ڪنان.

نه اَچينِ سائـِين سَندنِ کان، نَئـِين پاڪ پَچار، ته نَه ٻُڌائونِس ٻِيهار، مگر رَهن راند ۾.

آهِن هِيان اُنهن جا، بازِيُن مَنجھ بَحال، ۽ ڳُجھيون ڳرهيون ڳالهيون، جَن جاڙون ڪيون جال، ته هِي مُرسل ناهي، مگر ماڻهوءَ پان مِثال، پوءِ اَ کـئـِين ڏِسِي اَحوال، ڪِيئَن مَڃِيندا مَنڊ کي؟

چي، ڳالهيون اُڀ، زَمين جون، سَمجهي سَندمِ سَتار، ۽ آهي اِهو اِظهار، سُڻندڙ ۽ سُڄاڻ گھڻو.

بلڪ ڀَلي باب، چيؤَن، ته خالِي خواب خيال، پاڻ اُن کي اُٽلندو، بَنائـِين بَحال، بَلڪ شاعِر آھِ هِي، ٻَڌنڌڙ بَيت بَطال، پوءِ آڻي اَسان جي، اڳيان، ڪا نِيشانِي نِهال، وِيا مُڪا جِنهن مِثال، پيغمبر پِهريان.

اُنهن کان اڳ ڳوٺ جِنهن، آندو نَه اِيمان، ڪيوسون تِنهن تعبان، پوءِ اُهي ڪِيئن اَچن اِيمان تي؟

۽ نه موڪلياسون مَهند تُهان، مَگر مَرد مُور، وَحِي ڪريون ٿا، تن کي، پاران پاڪ حُضور، نه پونِيان پاڻ پَرُوڙ، ته پُڇو پوءِ، پَڙهِينِ کان.

۽ نه بنايو سونِ بُت رڳا، ته طلبِـين نه طعام، ۽ جِيئڻا نَه هُئا جھان ۾، دائـِم ۽ مُدام،

پوءِ پُورا پاريا سون پَنهنجا، اُنهن ساڻ اَنجام، آجو ڪيوسون اُنهن کي، پڻ جي وَڻيا سون وَريام، ۽ تباھ، تَلف تمام، ڪيوسون ڪا ڍوڙن کي.

اُتاريون سون اَوهان تي، ڪِتاب پاڪ، قُرآن، جِنهن ۾، آهي اَوهان جي، ڀَلي جو بيان، پوءِ سَندو، دل ڌِيان، عاقل! اُن کي ڇو نه ڏِيو؟

۽ گُم ڪياسون گام ڪَئـِين، جي هُئا هاڃيڪار، ۽ ٻِي ڪا قوم ٻِيهار، پيدا ڪئـِي سون، تن پُئان.

پوءِ عذاب اَسان جو جڏهن، پروڙيون پاڻ، ته اِجھو ڀَڄن پِئااُن کان،

مَ ڀَڄو ڇَڏي پاڻ، موٽو تنهن مَتاع ڏي، جن ۾ ڪيان عيش اَڄاڻ!، ۽ موٽِي مَحل پَنهنجا، وَساريو بِه وَٿاڻ، حاضر آن کان هاڻ، وَٺبو پُڇاڻو پَڪ سان.

چي، هَي اَسان جي حال کي!، هُئاسُون هاڃيڪار،

تِيستائــِين تَن جِي، پَئـِي ٿي، اِيْءَ پڪار، تان ڪيوسون بَرقرار، ڳاهِيل اَن جِيئن، اُنهن کي.

۽ اُڀ، ڀون، ڪِ جيڪِي اُنهن ۾، جوڙون ۽ جِنسار، راند نه بَناياسون،

راند جو، جي وَرتون وِيچار، ته پِهرِين ڪيوسون، پاڻ وٽان، اُن کي اِختيار، ناهي اَسان جِي ڪار، بازيگريون بازار جون.

بَلڪ سَٽيون سَچ کي، باطِل سِر بيڪار، پوءِ مَٿو ڀَڃِيسِ مُورهِين، پوءِ وَڃڻو تِنهِين وار، ۽ حيف اوهان جي هارِ، جيڪِي وَراڻيو وات سِين.

۽ مِڙئـِي مِلڪ اُن جِي، اُڀ ۽ ڀون اَندر، ۽ جيڪِي آهن اُن وَٽ، حُضور ۾ حاضِر، اُن جي عِبادت کان، تِر نه ڪن تَڪبر، ۽ نه ٿَڪن ڪندي ڪِيرتون؛

سانِجھي، صُبح ساجھر، وَاکاڻِين وٖيتر، سُسْت نه ٿِيَن ساراھ ۾.

ڇا پَنهنجا، جوڙيؤن پاڻهِين، ڌَڻِي مَنجھان ڌُوڙ، اِهو ڪارو ڪُوڙ، ته هُو جِيارِين جَڏن کي.

هُوندا، هُئا اُنهن ٻِنهِين ۾، ڪي داتا ڌڻِي ڌار، ته بِلڪُل ٿيا برباد ٻئـِي، پڻ جيڪِي مَنجھنِ جِنسار، پوءِ پَرور تِنيان پاڪ گھڻو، جيڪي ڪَهن ڪُفار، جو آهي عَرش عَظِيم جو، قادِر ڪَلنگِيدار،

پُڇي نه سَگھٖي ڪو اُن کي، جيڪِي ڪري ڪَلتار، ۽ اُنهن ٻِين کان ٻِيهار، وَٺبو پُڇاڻو پَڪ سان.

ڪِ سائـِين ٻيا سُبحان ري، مقرر ڪيائون مُور؟ چئو، آڻيو حُجت اَوهان جِي، ظاهر ڪا ضرور، مُون سان گڏ، يا مَهندين جو، مِڙئـِي هِي مَذڪور، بلڪ گھڻن کي، تَن مَنجھان حق جِي، پُورِي نه پَرُور، مُنهن موڙِيندڙ مَغرور، اُهي آهن، تڏهن اَلله کان.

۽ مُڪو سون نَه، مَهند تُهان، ڪِنهن اُمت ڏي اِمام، مگر اُن ڏي موڪليون، اِهوئـِي اِلهام، ته ڪونهي سائـِين ڪير ٻِيو، مگر آئون مُدام، پوءِ ڇَڏي خيال خام، هرگز پُوڄِيو، مون هيڪ کي.

چي، ڌڻي خُود ڌاريو، وِياءُ ڪو وَريام! آهي پاڪائـِي اُن کي، ڪنان اِن اِلزام، بلڪل بندا اُن جا، نِرمل نيڪ نام،

اڳرا ٿِي اُن ڪنان، ڪُڇن ڪو نه ڪلام، ۽ ڪَن اُنهيءَ جي اَمر جي، تَعميلات تمام،

اڳيان، پويان اُنهن جي، مالِڪ ڄاڻي مام، ڪِنهن جا ٿِيَن ڪِين ڪِي، حامِي هَڻِي هام، مگر تنهن لئي، جهن کان ٿيو، راضي ربُّ اَنام، ۽ ڊِڄندر هونِ هَمام، خود خدا جي خوف ۾.

۽ جيڪو چوندو تن مَنجھان، ته آئون ڌڻي، تُهان ڌار، ته اَجر ڏِينداسون اُن کي، ڄيرو سَڀ ڄمار، اِنپر پُورا پار، ڏاڍن ڏِيندا آهيون.

اُهي جن اِنڪار ڪيو، ڇا ورتئون نه هِي وِيچار؟ ته ڀونيون، اُڀ بند هئا، ويڇو نه تن وِچ وار، اَسان ڪيو اُنهن کي، ڦوڙي ڦاڙون ڦاڙ، ۽ جِياريون سون جَر مَنجهان، جِيرَا سڀ جنسار، پوءِ اِهي ڪِنهن آڌار، وِسهن ڪِين ويسلا؟

۽ جَڙياسون زمين ۾، ڏاڍا ڪي ڏُونگر، تان نه چُري تن سان، پڻ اِنهيء جي اَندر، لَڪ بَنايا سون لوڪ لئي، واٽون مَٿي وَر، ته سُونهنِ سَربسر، گھمِي، پَنهنجي گام ڏي.

۽ اُڀ بَنايو سون ڀُون مَٿان، ڀِت ري، ڏاڍِي ڇِت، ۽ اِنڪارِي اِت، اُهي اسان جي، اُهڃاڻن کان.

۽ اُهو، سو جِنهن جوڙيا، ڏينهن راتيون، مِهر، ماھ، جِيئن دَنِگي مَنجھ دَرياھ، اُهي سَڀ ترن، تِئين اُڀ ۾.

۽ ڪنهن ماڻهؤَ کي، مهند تُهان، بقابخشِي سون ڪانه، پوءِ تون جي لَڏئـِين لوڪ مان، مُرسل مِهربان!، پوءِ ڪِ هميشه هوندا، اِهي جِيئرا مَنجھ جھان؟

وَٺندڙ مَزو موت جو، جانِي! هر ڪا جان، سُک ۽ ڏُ ک سان وٺنداسون، اَهنجو امتحان، ۽ مِڙئي ڇڏي مَڪان، اُهي اسان ڏي موٽندا.

۽ جي ڪِريا مَنجھ ڪُفران، توکي جڏهن تن ڏِٺو، ته توکي بِنہ بنايون، کِل تَماشو خان! سو هِي، جو پَنهنجي پُوڄڻ تان، ڪري باب بيان؟ ۽ سارڻ کان سُبحان، اِهي مُنڪر آهن مُورِهين.

اُٻهر مان اِنسان کي، پيداڪيو وِيو پاڻ، جلد پَسائينداسون پنهنجا، اوهان کي اُهڃاڻ، پوءِ اِنهي لاءِ اَڄاڻ! اَصل اُٻهرا ڪِيمِ ٿيو.

چي، جي صفا سچا آهيو، ته ڪڏهن اِهو قرار؟

هُوند ڄاڻِن حال سو، واري نه سَگھنِ، جنهن وار، پَنهنجي مُنهن، پُٺين تان، چِڻنگن، کي چوڌار، پڻ سَندنِ سار سَنڀار، لڙِي لَهندو ڪونه ڪو.

اُٽلو اِينديَنِ اوچتِي، پوءِ نِينديَنِ سُڌ سنڀار، پوءِ ٽارڻ سَندِي تِنهنجي، طاقت نه، تَن تڪرار، ۽ اُهي حِيلاڪن هزار، تبه مُهلت مِلنديَنِ ڪانه ڪا.

۽ توکان مَهنديَن مُرسلن تان ٿيو مسخريون مُور، جيڪي وِهسيا، مَنجھانِ وَهلور، تِنهن مَنجھو مَنجھ مُنجھائيان.

چئو، آن کي بَچائي ڪير ٿو، ڏينهن، رات ڪنان ڏاتار؟، بلڪ سَندنِ سائـِينءَ جي، ڪنان پِرت پيار، جو سَدا لهي سار، هِي مُنهن موڙِيندڙ، اُن ڪنان.

ڇا آهن، ڪي اُنهن جا، اِهڙا پُوڄ، پِير؟ ته اَسان جي عذاب کان، ڦِرن اَڏ فقير، هُو مُرڳو مَدد پنهنجِي، ڪري نه سَگھن ڪبِير، ۽ ويجھو نه اَچينِ ڪو وِير، اَسان پڪڙِيندي، اُنهن کي.

اُٽلو اَسان اُنهن کي، نفعا ڏِنا نِروار، پڻ اُنهن جي اَبن ڏاڍن کي، پوءِ وَڏِي ٿَين ڄَمار، پوءِ اِهي اِنهيءَ ڳالھ جو، وَٺن نه وِيچار، ته اَسين اَچون زمين تي، حُڪم ڪريون هيڪار، پوءِ ٽوڙيون ٽُڪرا اُن جي، طرفن مان تڪرار، پوءِ ڇا اِهي آوار، ڪِ ڏاڍا آهن ڏيھ ۾؟

چئو، آئون اوهان کي وَحِيءَ سان، ٿو ڏيِان خوف کَرد، ۽ ڪُوڪُون، ڪَن ڳرو، نه ٻُڌي، جڏهن ٻاڪار جي.

۽ تُنهنجي آگي جي عذاب مان، جڏهن لڳينِ لَغار، ته وو، وو! چونِ تِنهن وار ۾، زاريون زارو زار، ته هُئاسون هاڃيڪار، هَي هَي! اسان جي حال کي!

۽ سَامُهيون ساهِمِيون عَدل جون، مَنڊبيون محشر وار، پوءِ ڪَس نه ڏِبو ڪِنهن ڪَس کي، ليکي مَنجھ لَغار، ۽ مَرتور اَهْر هُجي، آڻِينداسون اِظهار، ۽ اَسِين بَس اِظهار، ليکو وٺندڙ لوڪ کان.

۽ ڏِنوسون مُوسٰى، هارون کي، فصل سان فُرقان، سوجھرو ۽ نيڪ صلاح، نيڪن لئي نِڌان،

پَرپُٺ پَنهنجي ربَّ کان، خوف رکن، جي خان، ۽ اُهي جِھڄندڙ اَندرجان، مَحشر وارِيءَ، مَهل کان.

۽ هِي مُبارڪ مَذڪُور، اَسان اُتاريو اُن کي. پوءِ ڇامُنڪر مُور، اوهِين آهيو اُن ڪنان؟

۽ ڏِنِي سون اِبراهِيم کي، سَندسِ سُونهپ صاف، ۽ انهِئَ جا واصاف، معلوم هُئاسون مُنڍ کان.

سَندسِ پِيءَ ۽ پَنٿ کي، جڏهن چيائـِين اِهڙِي چال، ته آهن آساميون ڪهڙيون؟ هي مورتون مثال،

چي، پاتاسون پِيءَ پنهنجا، سَندنِ، پُوڄاري پئمال،

چي ڀُل پَڌرِي ۾ بحال، اوهين، ۽ اَبا اوهان جا.

چي، اَسان وٽ آئـِين تُون،کَڻِي سَچ سُڌير!، يا آهِين تون اَمِير!، خالِي کيڏارين مان.

چيائـِين اِهڙي چال، ته آگو آهي اوهان جو، جو آگو اَڀن ۽ ڀُون جو، جوڙيَن جَلَّ جلال! ۽ آئون مٿي اِن ڳالھ، سَچن ساکِين مان آهيان.

۽ قسم آهي الله جو، ته اَهنجي بُتن لئي ڀورا! صَحِي سِٽِيندسِ سِٽ ڪا، ناقِص ندورا! جِنهن پُڄاڻا پُٺ ڏِنيان، ڇِڊا ٿِيا ڇورا!،

پوءِ اُنهن مان، وڏي بُت بِنان، ڀَڃِي ڪَئـِين ڀورا، تان ليٽن مَن لورا، ڏانهسِ، ته ڏوھ هِن ڪيو.

چي، سانيَنِ ساڻ اسان جي، جِنهن ڪيو هِي ڪَلُور، اُهو آزارِيندڙن مان، ظالِم آهي ضَرور،

چي، اِبراهيم نالي سان، ڪو مَرد ٻوڌوسون مُور، جو آهي ڪَڍندو، اِنهن مَنجھان، ڪچا ۽ قُصور،

چي، ماڻهن مَهندان آڻيو، وَهلوسو وَهلور، ته حاضِر مَنجھ حُضور، شاهِد بِيهنسِ سامهان.

چي، هي ڪِ ابراهيم! ڪئـِي، سانَينِ اسان جي ساڻ؟

چي، بلڪ بَڙٖي اُنهن جي، ڪيو هِي ڪَلياڻ، پوءِ، پُڇو کِيَنِ پاڻ، جي ڳالهائـِن، ڪا ڳالهڙِي.

پوءِ وَرِيا پنهنجون پاڻ ڏي، سوچيؤن مَنجھ سَرِير، پوءِ شرمايا شرِير، ته چي، آهيو سَڀ انڌير تي.

پوءِ اُونڌا سَندنِ ڪَنڌن تي، پيا اُٿِلي پاڻ، ته اَٿئـِي سُڌ سڄاڻ!، ته هِي ڳالهَائـِن حرف ڪو.

چي، پوءِ ڪِيئَن پُوڄيو اُن کي، سوا ربَّ سُبحان، جي پَٽئَ ڪُجھ به، نَه پُهچائـِينيان، نفعو يا نُقصان،

پوءِ حيف اوهان جي حال کي، پڻ جي پُوڄيو ٿان، ڌاران ڌڻِي دَيّانَ، پوءِ ڌاريو ڇو نه ڌيان ڪو؟

چي، چاڙهيو چِيہ هِن کي، پڻ پَنهنجي سانَينِ ساڻ، ڪَريو حِمايت هان، جي ڪرڻو اوهان کي، ڪم ڪو.

پوءِ اُتوسون، ته اِبراهِيم تي، ٿِي باھ! ٿَڌِي ۽ هِيرَ،

۽ سَٽيائون سِٽ اُن لئي، ڪا ڳَرِي ڳالھ ڳنڀِـير، پوءِ ڪيو سونِ اَخِير، هارئـِيندڙن مان هَڏهِين.

۽ ڪيو سون اُن ۽ لُوط کي، آجو اُنهِيء پار، جِنهن ڀُون ۾، وِڌِي سون، بَرڪتون، وڻ ٽڻ وِئ وَلهار، مُلڪ مَلِير، ملهار، آباد ڪارڻ عالمِين.

۽ اِسحاق ڏِنوسون اُن کي، پڻ زياده يَعقُوب، ۽ ڪياسون خاصا خُوب، صالِحن مان سَڀئـِي.

۽ اَسان ڪيو اُنهن کي، اُمّت لئي اِمام، اَسان جي اَمر سان، ڪن هدايت هَمام، ۽ ڪيوسون نيڪ ڪمن جو، اُنهن ڏي اِلهام، ۽ پڙهن نماز، ڏين زڪوٰة، خير خدا جي نام، ۽ تابِعدار تمام اصلين هُئا اَسان جا.

پڻ لائق لُوط، اُنهن کي، اسان ڪيو اِمداد، دانهِيَن وِچ داد ڪرڻ، عِلم ۽ اِرشاد، ۽ ڪيو سون گُمراه گام کان، اُنهِئ کي آزاد، جي ڪندا هُئا ڪيتريون، بُڇڙايون بيداد، هُئا بِنہ برباد، قوم ڪِنِي ڪا ڍوڙڪا.

۽ پَنهنجي رَحمت راڄ ۾، جوڙيسُونسِ جاءِ، هو، سو روشن راءِ، صالِحن سَندي ساٿ مان.

۽ اَ ڳي ذِڪر نُوح جو ، جڏهن ڪيائين سَڏ سُوال، پوءِ اَ گھايو سون اُن جو، پڻ بَچايو سُون بَحال، اُن کي، ۽ سَندسِ عَيال، وَڏي گوڙ گَھمسان کان.

۽ اُن کي ڪافِر قوم کان، مَدد ڏِنِيسون مُور، جَن اَسان جون آيتون، ڪوٺيون ڪُوڙ فتور، پوءِ ڪَياسون ڪُل غرقور، ڏاڍِي ڪِنِي قوم هُئا.

۽ دائود ۽ سُليمان جڏهن، نِياءُ ٿي نِبـيريو، بابت ڀيل ٻَنِيءَ جي، جِنهن ۾ ڪيو زِيان، پَهرُن، ڪنهن پَهر جي، شب ۾ بِنَا شَبان، ۽ شاهِد بي گمان، اَسِين هوئاسون، سَندنِ حڪم تي.

سَمجھايو سون سُليمان کي، سو مسئلو مَذڪور، ۽ شاهِي ۽ شُعور، ڪيو سون عَطا ڪُل کي. ۽ ڪياسون دائود لئي، ڦيري مَنجھ فَرمان، پَهڻ، پَکي پڙهندا هُئا، ساڻِس گَڏ سُبحان، ۽ اِهڙائـِي اِحسان، اَسِين ڪَندڙ آهيون.

۽ سيکاريونسِ صنعت زِره جِي، اَمن اوهان جي نال، ته آن کي، اَهنجي جَنگ کان، بَچائي بَحال، پوءِ ڀانئـِڻ وارا ڀال، اَوهِين ڪِ اُن جاآهيو؟

۽ تابِع ڪيوسون واءُ تِکو، سَچي سُليمان ڪاڻ، هَلندو ڀُون ڀَلِئَ ڏي هو، اَمر اُن جي ساڻ، جنهن ڀون کي برڪت سان، پُرڪيو سون پاڻ، ۽ اَسِين سُرت سُڄاڻ، اهيون هَر شيءِ جي حال کان.

۽ شيطانن مان شوخ ڪي، ٽُٻِيون هَڻنِ، تنهن هارِ، ۽ اُنهِيء سوا سَوِين ٻِيا، ڪندا هُئا ڪم ڪارِ، ۽ پُورا پَهريدار، اسِين هُئاسون اُنهن مٿي.

۽ اَيُوب سَندسِ آگي کي، جڏهن ساري ڪيو سَڏ، ته پُهتِم حَرج هَڏ، ۽ تون سَڀنيان سَٻاجھو گھڻو.

پوءِ سُئوسون سَڏ اُنهِئَ جو، سَڀ لاٿو سونسِ سُور، ۽ اَهل سَندسِ ٻيو اُن جيترو، موٽِي ڏِنوسونِس مُور، بَخشش پاران پَنهنجي، ڀيڙِي تن ڀَرپُور، ۽ مَرسو هُجي مَذڪور، پُرجھڻ ڪاڻ پُوڄارئيِن.

۽ اسماعيل، اِدرِيس ۽ ذَوالڪِفل، سَڀئـِي هُئا صابِر،

۽ ڪياسون پَنهنجي ڪَرم ۾، ڀيڙابرابر، اِهي اَڪابِر، هُئا صالِحن سَندي، ساٿ مان.

۽ مَڇِئَ وارو، وار جِنهن، نِڪتو خَفي ٿِي خان، ڀانئـِين ته بَندش اُن تي، اَسِين ڪنداسون ڪانه، پوءِ اُونداهِين ۾ اُن ڪيو، فَرياد و فِغان، ته تو ڌاران، ڌڻِي ناھ ڪو، توکي سڀ ڪو چَئي سُبحان، آهيان آئون عيان، بيدِل بيدادن مَنجھان.

پوءِ اَسان ڪَئـِي اُن جِي، مَعذرت مَنظور، ۽ آجو ڪيو سون اُن کي، مَنجھان غم غرقور، ۽ مُؤمنن کي مُور، اِنپر آجو ٿا ڪريون.

۽ جڏهن ڪيو زڪريا، سائـِينءَ سَندسِ کي سَڏ، مُون هيڪلو ڇَڏمَ هَڏ، تون وارث سَڀنِي ۾ واھ جو!

پوءِ اَ گھائـِي سون اُن جِي دُعا مَنجھ دَرٻار، ۽ يَحيٰ بَخشيوسون اُن کي، پڻ نيڪ ڪَئـِي سونِس نار، سي ڪَندا سَعيو، سيگھ هئا، نيڪيُن مَنجھ نِبار، ۽ اَسان کي اُميد، خوف ۾، هُئا زاريون ڪندا زار، ۽ هُئا اَسان جي هارِ، ڏاڍو ڏَرندڙ ڏِيل ۾.

پوءِ مَريم ڌِيءَ عِمران جي، جنهن سَندسِ سِيل سَنڀاليو، پوءِ مَنجھسِ ڦوڪِي سون، مِهرسان پاران پَنهنجي جان، اُن ۽ اُن جي لال کي، جو عيسٰى عالِيشان، ڪيو سون نيڪ نيشان، جُڳا جُڳ جَڳن لاءِ.

هِي اُمّت اَوهان جِي هيڪڙي، آئون سَڀن جو سائين، پوءِ ڪَريو مُون هيڪ جِي، شيوا سدائـِين،

۽ پوءِ پٰنهنجو ڪَم پاڻ ۾، وِرڇيؤن وِچانئـِين، آخِر سڀ آئـِين، مُون ڏي آهيو موٽڻا.

پوءِ جِنهن چَڱا ڪَم ڪيا، ۽ اُهي آهن اِيماندار، پوءِ سَندسِ سَعيي صاف جي، ناهي ڪا ناڪار، ۽ اُنهئَ جا ڪم ڪار، اَسِين لِکندڙ آهيون.

۽ جو ڳوٺ ڪيوسون ناس، آهي حرام اُن تي، ته تُنهنجي گَھرن پاس، موٽِي اَچن ماڳ تي.

تان ياجُوج ۽ ماجُوج کي، جڏهن مِلي ڇيٽِي، ۽ هر لَڪَ مَٿان ليٽِي، پَکڙن هَر ڪِنهن پار ۾.

۽ ويجھو ٿيو واعِدو، بَرحق بَرقرار، پوءِ اِجھو اکيون اُنهن جون، کيريون ۽ خُوار، ڦِريا جي فَرمان کان؛ وَراڻيؤن تِنهن وار، حيف اَسان کي، ته هِن کان هُئاسون، غَفلت ۾ غار، ظالِم زِيان ڪار، اُٽلو اَسِين آهيون.

اَوهِين پاڻ، ڪِ جيڪي پُوڄيو، ٻِيا داتا، ڌڻئَ ڌار، آهيو ٻارڻ آگ جو، پُوڄ، توڻِي پينار، آهيو اَچڻا اُن ۾، ڀيڙا ڀائيوار،

جي سَچ پَچ سائـِين، سي هُئا، نه آيا اُنهِئ پار، ۽ سدا ساڪِن اُن ۾،

چيخون سَندنِ چوڌار، ۽ نَه ٻُڌنِ مَنجھسِ ٻاڪار، هاوِي سَندي هُل کان.

سُک ثابِت جَن لئي، مَهند اَسان کان مُور، اُهي اُن کان ڏُور،

ٻِڙڪ نه ٻُڌن اُن جِي، جيڪي گُھرن جِئَ تن جا، آمان، اَنب اَنگور، تن ميون ۾ مَعمور، سَدا آهِن سَنرا.

وَڏو واقِعو اُنهن کي، نه وِجھي مَنجھ وِيچار، ۽ مِلن مَلائـِڪ اُنهن سان، ته هِي اُهائـِي وار، جِنهن جا قول قَرار، ڏِبا هُئا، هُن ڏيھ ۾.

اَسين ويڙهيون اُڀ، جِنهن وار، ويڙهڻ وَرق ڪتاب جو، موٽائـِيندسون مُورِهين، جِيئن اَ ڳ جوڙياسون جِنسار، اَسان تي، ٻول ٻِيهار، اَسِين قادِر هَرڪم ڪارتي.

۽ لِکي ڪيوسون فيصلو، ظاهر مَنجھ زَبور، پُڃاڻا پَلچار جي، مُقرّر مَذڪُور، ته ڀُون جا، بندا نيڪ مون، مالِڪ ٿيندا مُور،

اُن ۾ آهي ضَرُور، پُهچ پُوڄارِي پَهر لئي.

۽ تون نه مُڪو سون مُور، مگر پَنهنجِي مِهر ڪري، جُملي جھانن لئي اوڏا، توڻِي ڏُور،

چئو، مُونڏي، نه وَڃي وَحِي موڪليو، مگر هي مَذڪور، ته اَهنجو نَه هِڪ اَلله ري، واهرُو ٻئو وَهلور!، پوءِ اَوهين ڪِ اَهڳور!، تَهدِل تابِع آهيو؟

پوءِ پُٺ ڏِنائون، پاڻ جي، پوءِ چئو اِهڙِي چال، ته آن کي ڪيو اِعلان مُون، برابر بَحال، ۽ نَه ڄاڻا آهي اوڏڙو، ڪِ آڏا اُن کي سال، اوهان کي، اَڄ ڪالھ، جو ٻول ٻولايو ٿو وَڃي.

پاڻ پروڙي پَڌرو، پڻ ڳُجِھي ڪريو جاڳالھ،

۽ آئون ته ڄاڻا ڪُجھ نٿو، ته متان اي مَتوال!ان ۾ امتحان ڪو، آهي، اوهان نال، ۽ هِي متاع، مال، عيال، تائين وقت وِصال جي.

چي، نِياءُ سچونبير تون، سانيم سدا سَرڪار!، ۽ سائين اَسان سَڀن جو، هِڪ، ڏينهن جو ڏاتار، سو مولى مَددگار، توهان جي تڪرار ۾.