طٰہٰ، جي تعريف کي، ڄاڻٖي ڄاڻڻهار،

قرآن ڪرِيم تو مَٿي، نَه اُتاريوسون اِن هار، ته ڏِسِين تو ڏُک ڏاکڙا،

مگر سارِ سَنڀار، خاطِر تِنهن، جو خوف رَکي،

پڻ اُتارا اَطهار، اُن کان، جِنهن اِظهار، ڀُون ۽ اُتُم اُڀ جوڙيا.

ڪُرسِئَ تي قَراريو، ڏٖيهَنِ جو ڏاتار،

اُڀ، ڀون ڪِ جيڪي، اُنهن ۾، ۽ تان تَحت ثرٰى تِنهن هارِ،

۽ وَڻِي وڏو ڳالهاء ڪرِين، پوءِ سَمجھي، سو ستار، اُونها سَڀ اَسرار، يا ڇِپُنِ هيٺ، ڇِپِيل ڪي.

اَلله جَلَّ جَلالہٗ، ڌَڻِي نَڪو جِنهن ڌار، مِٺا۽ موچار، سَڀ آهِن نالا اُن جا.

ڇا توکي ڪو آيو، مُوسٰى جو مَذڪُور؟

جڏهن ڏِٺائـِين باھ کي، چَيو حَرمسِ کي حُضُور، اَوِهين تَرسو اِتهِين، مُون باھِ ڌِٺِي ڪا ڏُور، آڻيان اَوهان لئي اُن مان، ذَرا چِڻنگ ضَرُور يا ماڻيان مَچ تان مُور، ڪو ڏَسِ پَنهنجي ڏيہ جو.

پوءِ جڏهن اُن وٽ آئيو، ٿِئـِس اُت اِلهام، ته مُوسٰى!

آئون تُنهنجو، آگو رَبُّ عَلّام، پوءِ لاھِ جُتِي، تون آهِين، مَنجھ مُوچاري مَقام، وادِي پاڪ طُوٰى ۾؛

۽ توکي ڌُوَمِ دَوام، ٻُڌ پوءِ وَحِي وَريام!، جو ڪامِل! توڏي، ڪَيو وَڃي.

ته آئون اَلله آهِيان، ٻِيو ڌَڻِي نَه، مون کان ڌار، پوءِ شيوا ڪَر مون سَندِي، پڻ سندم سارَڻ هارِ، قائـِم بَرقرار، نَبِي! رَک نِماز کي.

آهي اَچڻِي وار، هِن لئي رَکانِس راز ۾. تان پُورور ڏِجي پَار، جيڪِي جِنهن ڪَمايو.

بِلڪُل نه ڪَرِئي بَند، جو نه مَڃيسِ مُورهِين، ۽ سَندسِ سَکِــڻِي سَڌ پُٺيان، رِڙِهي چَڙهيو رَند، پوءِ هَلِي ڪِنهن هَنڌ، اُٿلِي ڪِرِين اُهڏ ۾.

۽ ڇا مُوسى! تُنهن جي سَڄئَ ۾؟

چي وانجَھڻ سَندمِ وَڻ، ٽيڪ ڏِيان ٿو جنهن مَٿي، ۽ دُهريان ساڻسِ ڌَڻ، مُون لئي مَنجھسِ ٻِئا پڻ، ڪَئين ڪَم آهِن ڪيترا.

چي، اُڇل مُوسٰى! اُن کي،

پوءِ اُڇلئـِين ته اِجها، سا، بَنِي بَلاڪا، پيئـِي ڊوڙٖي پَٽ ۾.

چي، وَرِي اُن کي وَٺ، ۽ ڀؤ ڀانئي ڪو نه ڪو، وَرِي ڪَنداسون لَٺ، اَڳئـِين وانگر اُن کي.

۽ هَٿ پَنهنجو، پَنهنجي بَغل ۾، ڍوليا! وَرِي ڍار، ته اَڇو اُجرو عيب سوا، نِڪرندو نِروار، ٻِئو پڻ ٻِيهار، مُوسٰى! تو لئي مُعجزو.

ته پَنهنجي نِشانِيَنِ مان، ڪي مُک نيشانيون مُور، اَکِيَن سان اَهڳور!، توکي ڏيکارِيون ڏيہ ۾.

فسادِئَ فِرعون ڏي، هِڪدم وَڃ هُمام! تَڪبّر مَنجھ تَمام، وَڃِي، جو وَهلُور پِيو.

چي، سَندمِ سِينو کول تون، سانيمِ رَبّ، سُبحان!

۽ مُنهنجو ڪَم ڪرِيم، ڪَرِين اِحسان سان آسان،

۽ مولىٰ کول مُنهنجو، ٻاجَھون ٻَجھ زِبان،

ته سَندمِ بات بَيان، سَمجھنِ سَولِئَ طرح سان.

۽ والِي ڪر وَزِير مون، مَنجھان مُنهنجي آل،

هارون، سَندمِ ڀاء کي، ڀَلا! ساڻ ڀال،

مَضبوط ڪَر مون سَندِي، طاقت تِنهِين نال،

۽ ڪَرِينسِ مُنهنجي ڪَم ۾، ڀائيوار بَحال،

۽ توکي سارِيون

۽ ساراهيون، جَجھو جَلَّ جَلال،

اَسان جو اَحوال، تون ڏِسندڙ آهِين، ڏيہ ڌَڻِي.

چي، مُوسٰى مَنطور ڪيو وِيو، تُنهنجو سڀ سوال،

۽ ٻِئي ڀيري پڻ ڀال، ڪيڏو ڪيوسون تو مَٿي.

جڏهن اُتوسون تُنهنجي اَما کي، جو وَحِي ڪرڻو وِير!

ته سَٽ کِيسِ صُندوق ۾، پوءِ تنهن کي سَٽ مَنجھ سِير، ته ڪارُونڀار ڪِناري تي، اُڇلِيندس اَخِير، پوءِ وَٺندسِ مَنجھان وِير، وِيري، مُون ۽ اُن جو. پوءِ سَٽِيمِ پاران پَنهنجي، توتي محبت مُور، ته وَڃِي نِپايو نُور، مُنهنجي مِهر نَظر ۾.

جَڏهن هَلِي هَمشِيران تُنهنجِي، پَئـِي، چَوي اِهڙي چال، ڇا، آن کي ڏَسيان ڪا زال، جا سانڊٖي هِن صَغِير کي؟ پوءِ توکي تُنهنجِي ماء ڏي، واريون سون وَرِي، ته پَونَسِ نِيڻ ٺَرِي، پوءِ اَصل نه ڪَري ارمان ڪو. ۽ اَپَهَڪَ، ڪنهن اِنسان کي، خوف ڪيو تو خان! پوءِ تُرت ڪيوسون توکي، آجو کان اَرمان، ۽ ڪي آنداسون تو مٿي، اَوس اِمتحان، پوءِ مَدَين جي ماڻهن ۾، ڪي سال رَهِين سُلطان!، موٽِي آئـِين مَڪان، اي مُوسٰى! مُقرر وَقت تي.

۽ مُوسٰى! توکي مون ڪيو، پَسند پَنهنجي لاءِ،

هَل مُنهنجا حُڪم کَڻِي، تون ۽ تُنهنجو ڀاء، ۽ جِھيڻا نه ٿِيو ڪِنهن جاءِ، مُنهنجي پِرت پَچار ۾.

وَڃو ڦِريل فِرعون ڏي، ڀيڙا ٻئـِي ڀار، جو بلڪل آھ ڀَريو،

پوءِ چئوسِ نَرم نِبار، مَن گوش ڏي گُفتار، يا ڏَري، سو ڏاتار کان.

چي، ڌَڻيمِ! پِئا دِل هَڻون، مَتان اَسان ڏيئي آزار، يا خُودِي کان خُوار، ڀَرجي بي واجبِي.

چي، مَن نه هَڻو مُورهِين، آئون اَوهان سان گَڏ، سُڻان سَڀَڪو سَڏ، ڏِسان پَسان، سَڀ ڏيہ کي.

پوءِ وَڃو وَٽِس ٻَئـِي ڄَڻا، پوءِ چئوسِ چِٽو مَذڪُور، ته اَسِين تُنهنجي آگي جا، موڪليل آهيون مُور، پوءَ اَسان سِين اسرائيلِين، موڪل ڏي مَغرور!، وَڌيڪ تَن وَهلور!، ٻانهپ ۾ نَه ٻار تون. تو وٽ، تُنهنجي ربَّ کان، آنداسون اُهڃاڻ، ۽ جو هَليو سَئون سُڄاڻ، سَدا سلام تِنهن مَٿي.

آيو سون وَحِي، ته سزا ثابت تِنهن مَٿي، ڪُوڙِي جِنهن ڪَهِي، پڻ وَريو پانهون واٽ کان.

چي، مِهتر مُوسٰى!، ڪير آهي رَبُّ اَوهان جو؟

چي، سَڀ شئ کي شڪل پَنهنجِي، جِنهن بَخشِي بِنا ڦير، ۽ وَرِي سُهائـِين سَير، سَڀَڪِنهن سَندسِ سانگ جو.

چي، پوءِ پِهريَن جُڳن جو آهي ڪهڙو حال؟

چي، سانيمِ کي سُڌ، سَندِي اُنهن جي اَعمال، قابو ڪِنهن ڪتاب ۾، مالڪ بي مِثال، مُنجٖھي ڪِين مَجال، پڻ وٖيسو وِساري ڪِين ڪِي.

بِستر اَوهان لئي ڀُون کي، جِنهن بَنايو بَحال، پڻ واٽون اَوهان لئي اُن ۾، جارِي ڪيائـِين جال، پڻ آب اُتارئـِين اُڀ ڪنان، ٿِيو سَڻائو سال، پوءِ اُڀاڙياسون جوڙا اوڀرِين، طرحِين طرحِين طرحِين تنهن نال،

کائو ۽ کارايو، موڪ پَنهنجي مال، قُدرت آھِ ڪَمال، عقل وارن لئي اُن ۾.

اَوّل جوڙيو سون اُن مان، اَوهان کي اِظهار، ۽ وَرِي وِجھنداسون اُن ۾، اَوهان کي ٻِيهار، ۽ ٻئي ڀيري پڻ ٻَهار، آن کي ڪنداسون اُن مان.

۽ پَسايون سونسِ پاهنجون، سڀ آيتون اَمل، پوءِ ڪُوڙيون ڪوٺيائـِين ڪُل، ۽ مُنڪر ٿيو مُورِهين.

چي ڪِ اَسان وَٽ آئـِين تون، ته ڪَڍِي ڪريئون ڏُور، مُلڪ پَنهنجي مان مُور، مُوسٰى! پَنهنجي مَنڊ سان.

پوءِ اَوس اڻينداسون توکي، جِھڙسِ جادُو جام، پوءِ ٻَڌ پَڌري پَٽ تي، تو ۽ اَسان وِچ اَنجام، تون ۽ اَسِين تمام، جنهن ٽاڻي کي، نه ٽوڙِيون.

چي، آهي اَنجام اَوهان سان، سَندو ڏِينهن سِينگار، ۽ ماڻهو مَنجھند وار، ميڙيا وڃن ميدان ۾.

فِرعون موتيو ماڳ تي، پوءِ سِٽا سَندسِ سارِي، ميڙٖي مَدارِي، موٽِي آيو ميدان ۾.

مُوسٰى چيو اُنهن کي، ته کوءِ! اوهان کي، کوءِ!! قادِر، رَبَّ، ڪرِيم تي، ڪُوڙ نه ٻَڌو ڪوءِ، ڊُونڍا اوهان جا ڍير ڪري، ڪِنهن آفت اَندر پوءِ، ۽ سَچ پَچ، ته سُڃو ٿيو سوءِ، جِنهن ٻَڌا ڪُوڙ ڪرِيم تي.

پوءِ پَنهنجي ڪم ۾، پاڻ ۾، ٻَڌائون ٻائـِتال، ۽ ڳُجھ ڳَر هيائون پاڻ ۾،

چيائون اِهڙئَ چال، ته هي ٻَئـِي جادوگر جَبرا، ٿا رکن خاص خيال، ته ڪَڍنيان پَنهنجي مُلڪ مان، سَندنِ سِحر نال، يا بِگيڙِينِ بَحال، واٽ اوهان جِي وِچٿرِي.

پوءِ سارِي سِٽا پَنهنجِي، جَمع ڪريو جُونجھار!، موٽِي اَچون ميدان ۾، قطار و قطار، ۽ سوڀارو سو سار، جو اَڄ چَٽا ڀيٽِئَ ۾ چَڙهي.

چي، مُوسٰى اُڇل اَ ڳ ۾، يا اَسِين ٿيون اڳواڻ،

بَلڪ ڀلاري چيو، ته پِهرِين اُڇليو پاڻ، پوءِ نوڙيون، لوڙهيون، اُنهن جون، سَندنِ سِحر ساڻ، اِجھو ڏيکارِين اُن کي، اَرڙَن جي اُهڃاڻ، ۽ هيڏي هوڏي هاڻ، پِيا ڊوڙن پَٽ تي.

پوءِ مُوسٰى پَنهنجي مَن ۾، رَکيو خوف خيال،

چيو سون مَ ڊِڄ ڪِنهن حال، تون ئـِي آهين اُوپرِي.

۽ جَھٽ پَٽ، پَٽ تي سَٽ، جيڪِي سڄڻ! تُنهنجي سَڄي ۾، وِيندِي ڳِهِي وات ۾، جوڙيون جو، جَھٽ پَٽ، جوڙٖي جوڙيون ڪِين، مَگر جادُوگر جو جَھٽ، ۽ سوڀ نه پائـٖي پَٽ، جِتي به جادوگر آئـِيو.

پوءِ جادوگر ضَرُور، سَٽياوِيا سُجُود ۾، چي، مَڃيوسون مُور، رَبُّ مُوسٰى ۽ هارُون جو.

چي، ڪِ مَڃيان مُور، اِنهيان مَهند، ته موڪل آئون ڏيان، هِي آهي وَڏو اَوهان جو، ڪو جادوگر ضَرُور، جادوءَ جو مَذڪُور، جِنهن آن کي سَڀ سيکاريو. اَوس وَڍِيندسِ اَوهان جا، اُبتڙ هَٿ ۽ پير، پوءِ ڪَندسِ اوهان کي تاڙ جي، ٽاريُن اَندر ٽير، پوءِ مَعلوم ڪندا مُورهِين، ته آهي اَسان مان ڪير؟، سَخت سزا جي وٖير، پڻ جَنم رکڻ، جَنجال ۾.

چي، توکي نه ڌُڻو، تِنهن مَٿي، جي آياسون کُليا اُهڃان، ۽ جِنهن پيدا ڪياسون پاڻ، تِنهن قادِر، ربّ، ڪريم تي. پوءِ ڪر، جو توکي ڪرڻو، نه ڪندِين هِن ري ڪار، ته هِئَ حَياتِي بيڪار، پيڙهي ڪِيئن به پڄائيِـين.

مَڃيو سُون مالِڪ پَنهنجو، ظاهِر ۽ ظُهور، ته مَرهِينون مَدائيون ۽ غلطيون ربُّ، غفور، ۽ جو ڪَرائـِين اَسان کان، مَنڊ مَنجھان مَجبور، اَللهُ موچارو مُور، پڻ بقادار بادشاھ.

پَنهنجي پالڻهار وَٽِ، جو اَچي پاپِي ٿِي پاڻ، ته ڪارهو اُنهِئَ ڪاڻ، جِنهن ۾ مَري، نه جِيئـِي مُورِهين.

۽ ايندو جو اِيمان سان، تِنهِين پرور پار، هُوندائـِين ڪَيا، جِنهن حال ۾، موچارا ڪم ڪار، اَعلىٰ آهن اُنهن لئي، دَرجا دِلقرار،

گھاٽا باغ، گَـٺيون، جَن هيٺ هَلن هر وار، سدا ساڪِن اُن ۾ٻن ، سَرها سقڀ ڄمار، ۽ اُهو اَجر اُنهِئَ هارِ، جِنهن سَندسِ، سِيل سُڌاريو.

۽ موڪليو سون مُوسٰى ڏي، پَر م اِهو پَرياڻ، ته راهِي راتو واھ ٿِي، سَندمِ ٻانهن ساڻ، سُڪل واٽ سَمونڊ مان، ڪَڍ ڪا اُنهنِ ڪاڻ، پُهچڻ ڪَنان پاڻ، نه ڇِرڪَ، نه ڊِڄُ تون ڇَرڪنان.

پوءِ فِرعون پِيو تَن پُٺيان، ساڻ سَندسِ لَشڪر، پوءِ ڍَڪيَنِ جنهن ڍَڪيا، بَحر مَنجھا بَرسِر،

۽ فِرعون سَندسِ فِرق کي، مُنجھايو مُنڪر، ۽ اُنهن کي تا آخِر، سَنئـِين سُهائـِين ڪا نه ڪا.

اَوهان کي اسرائـِيلو!، بيشڪ منجھ بُنياد، اَنهن جي، عَدُو جي آزار کان، اَسان ڪيو آزاد، ۽ ڪيوسون ڪتاب جو، مُقرر مِيعاد، طرف سڄي کان طُور جي، ۽ اُتاريسون اِمداد، خاص اوهان کي کاڌ، مَنْ ۽ سَلوٰى، سال ڪٖي.

جيڪي آن کي ڏِنو سُون، تنهن مَنجھان، کائو خاصو مال، ۽ تنهن ۾ ڪريو ڪانه ڪا، بَڙائـِي بَحال، اَچي پوءِ اوهان مَٿي، مُنهنجو قَهر ڪُلال! ۽ مُنهنجو ڏَمر ڏيھ مان، نازلِ ٿيو جِنهن نال، بيشڪ سو بَطال، حوالي هاوِئَ ٿِيو.

۽ آئون اُن لئي آهيان، بيشڪ بخشڻهار، جو موٽيو ۽ مَڃئـِين، پڻ ڪَئـِين چَڱا ڪم ڪار، تهانپوءِ تڪرار، هَليو هِدايت تي.

مُوسٰى پَنهنجِي قوم کان، توکي تَڪڙو ڪَيو ڪِنهن ڳالھ،

اُهي آهن، مُنهنجي پوئـِتان، چيائين اِهڙِي چال، ۽ توڏي آيسِ تَڪڙو، خاطِر اِن خيال، ته ڀلا ڪرِين ڀال، سانيمِ سَرهو تون ٿِئـِين.

چي، پَرکيو سون تُنهنجِي، پَهر کي، تو پُڃاڻا پَڪ، ۽ ڀُلايُنِ بيشڪ، سانئـِين ڪَنان، سامِرِي.

پوءِ ڪاوِڙيل پَنهنجِي قوم ڏي، موٽيو مُوسٰى ڄام، ۽ اوسِيڙي، اَرمان ۾، وَراڻيو وَريام، چي، قوم! ڪِ سُهڻو ٻول نَه ڏِنان اَهنجي رَبَّ، عَلام؟ پوءِ اِنگھِي پِيو اَوهان تي؟ يا گُھريان خُود گگدام! ته ڏَمر اَهنجي ڏاتار جو، لَهي اَوهان تي عام؟، پوءِ، اِنهئَ لاءِ اَنجام، مَتان مُون سان ٽوڙيان؟

چي، ٽاڻو نه ٽوڙيو، توسان اَسان، پَنهنجي اِختيار، پر ٽولِي جا ٽول اَسان تي، بَرسِر رَکيا وِيا بار، اَسان سَٽيو اُنهن کي، پڻ سامِرِي سِينگار،

پوءِ تِنهن مان ڪڍيو تن لئي، گابو ڪو گِينوار، پوءِ جُڙِي جُسو بيجان، ڪو تَهدِل ٿيو تيار، هو تِنهِين هارِ، رينگٽ ڪو، رَنڀ جِھڙو. پوءِ چيائـِين،ته مُوسٰى ۽ پَنهنجو، سائـِين هِي صَحِي، پوءِ مَٿي ڪَوہ ڪَهِي، وِيو ڀَليرو، ڀُل ڪنان.

پوءِ ڇو نَه ڪيائون غَور، ته وَرِي، نَه وراڻِي ڏينِ ڪا، ۽ تَن کي ڪِنهن طَور، ڏيئي نَه، نَفعو، ۽ نُقصان ڪو.

۽ هرگز اَ ڳي هارون، تَن چيو اِهڙِي چال، ته ڦاٿا عزِيزو! آهِيو، فِتنِي ۾ فِى الحال، ۽ اَلله آگو اَهنجو، بيشڪ بي مِثال، پوءِ لَڙھ لڳو مِ لال!، ۽ مَڃيو مُنهنجِي ڳالھ کي.

چي، اَسِين آهيون هِن تي، مُجاوِر مُدام، تان موٽي مُوسٰى ڄام، ۽ اَچي اَسان جي پار ڏي.

چي، هارُون! ڏِٺئـِي جِنهن حال، ته هُو وِرسيا واٽ کان، توکي ڪِنهن جَھليوو،

ته نه چَلئـِين مُنهنجِي چال، ڇا تون نيڪ نهال!، ڦِرئـِين سَندمِ فرمان کان؟

چي، نه پَڪڙِينمِ مادرِي!، ڏاڙِهي ۽ مَٿي جا وار، آئون ڊِنسِ اِن ڳالھ کان، ته ٻولئـِين تون ٻِيهار، ته اِسرائـِيل جي اولاد کي، ڇو ڇِنِي ڪَئـِي ڌار؟ ۽ نه ڪَڍيئـِي اِنتظار، مِيان! مُنهنجِي ڳالھ جو.

چي، تُنهنجِي ڪِهڙِي ڳالھ، صَحِي سڻايمِ سامِرِي!

چي ڏِٺمِ جنهن کي، هُنن نَه ڏٺو، قُدرت جو ڪمال، پوءِ کِيانتي جي کِيہ مان، ڀَرينَمِ مُٺ بَحال، پوءِ سَٽيومِينسِ صُورت ۾، مون لئي اِن مِثال، مُنهنجو خام خيال، سَندمِ جِئَ، سِينگاريو.

چي، وَڃ، سَڄِي ڄَمار ۾، چَونديْن مَ ڇُهو مُون، ۽ جِنهن ٽاڻيان، نه ٽرِين تون، سو واجِب توسان واعِدو. پوءِ تُنهنجو ديکه ڌَڻِي، تون مُجاوِر جِنهن مَٿي، صفا ساڙِينداسون اُن کي، پوءِ ڪنداسونِس پَڻِي، پوءِ اُن جِي خاڪ کڻِي، داخِل ڪنداسون دَرياء ۾.

سَچو سائـِين اَهنجو، آهي سو اَلله، جِنهن ڌاران، دائـِم ناھِ ڪو، ڌڻِي ۽ درگاہ، هر شئ کي هَرگاہ، پورٖي پِئو، پَرُوڙ سان.

اِنپَر توتي اُن جو، ٿا کوليون خُوب بَيان، جيڪي مَنجھ جَھان، اَ ڳي اَوهان کان، گُذريا. ۽ پَڪ ڏِنو سُونَئـِي، پاڻ وَٽان، نَصِحيت نِبار،

جِنهن مُنهن موڙيو اُن ڪنان، سو کَڻندو لَڏ لاچار، ڏاڍي ڏينهن قيام جي؛

مَنجھسِ سَڀ ڄمار، ۽ بُڇڙو تَن لئي بار، مَهندان مَحشر وار ۾.

جِنهن ڏِينهن ڏَنڊ ۾ ڦوڪبو، ۽ گُنهِي ڪنداسون گَڏ،

ڳُجھو ڳالهائنِ پاڻ ۾، تِنهن ڏينهن، ڏوڏن شيرا ڏَڏَ، هُت نه هُئاسُون هَڏ، مگر ڏَهاڪو ڏِينهنڙا.

اَسِين واقِف اُن ڪنان، جا ڳُجِهي ڪَن ٿا ڳالھ، سِڌي سَنواِٽي اُنهن مان، چيو اِهڙِي چال، ڀُلجو ڪِين بَحال، هُت هُئا، ڏِينهن هيڪڙو.

۽ توکان پُڇن پَهڻنِ جو، ته هُوندِن ڪِهرو حال، چئو هَڻِي، ڌَڻِي مُنهنجو، ڪَندنِ پَڻِي پَئـِمال،

پوءِ اولہ، اوڀر وِچ ۾، ڪَندنِ بَر بَحال،

مارِيل پَٽ مِثال، ڏِسندِين نَه لاڙھ ، نَه چاڙھ ڪا.

تڏهن هَلَنِ، ڪوٺارِي پُٺيان، وِنگ نَه، تنهن سان وار، ۽ آواز سَڀ الله لَئي، ٿِيندا نَرم نِبار، ٻُڌندِين ڪِين ٻِيهار، ڀُڻڪي ۽ ڀُونڀاٽ ري.

اُن ڏِينهن نه ڏِيندي فائدو، پارت ڪنهِين پَر، مگر موڪل جنهن کي، ڏئي پاڪ ڌڻِي پَرور، پڻ راضِي ٿِيو رَهبر، جِنهن جي قول، ڪلام کان.

اڳيان، پويان اُنهن جي، ڄاڻي ڄاڻڻهار، ۽ ٻِين کي ٻِيهار، ڪو پُورو پَتو نه اُن جو.

۽ مُنهن سَڀ مِلها ڳَڙا، تِنهن جا ڪِم هيڪڙي هارِ، جو سلامت جِيئرو، قائـِم برقرار، ۽ هر گز کاڌئـِين هارِ، جِنهن ڪُلهي ڪَلُور چارِهيو.

۽ جو چڱا ڪم ڪندو، ٿِي مُؤمِن مُسلمان، سَندو ظُلم، زِيان، سو ڀَو ڀانئـٖي ڪونه ڪو.

۽ اِنپَر اُتاريوسون اُن کي، عَربئَ ۾ قُرآن، ۽ دُهرايون سُون ڌَمڪِيون، اُنهئ منجھ عيان، ته جانَ بَچائـِن مانَ! يانَئـِين نَصِحيت، ڏٖينِ ڪا.

پوءِ اَعلىٰ شان اَلله جو، جو مالِڪَ سَچو مُدام، پوءِ ڪَر نه تَڪڙ قُرآن ۾، اِنهيان اڳ اِمام، تان پُورو پُهچايو وَڃئ، وَحِي سَندسِ وَريا، ۽ چَئو عِلم ڪر اِنعامِ، سانيم! مُون کي سَرس تون.

اَسان آدم کان، اَ ڳي، وَرتو عَهْد اَنجام، پوءِ وِساريون وَريام، ۽ پَڪائـِي نه پاتِيسُون اُن ۾.

۽ جڏهن چيوسون مَلڪن کي، ته نايو آدم سِر، مِڙِئي نَميا، مَگر، اِبلِيس اِنڪارِي ٿيو.

چي، آدم عُدو آهي هِي، تو ۽ تُنهنجِي زال، پوءِ بِلڪُل آن کي، بهشت مان، ڪڍي سون نه ڪُلال، پوءِ بُرا ٿِيَنئـِي حال، پَسِين ڏُ ک ۽ ڏاکڙا.

تولئي بُک نه اُن ۾، نَه رَهندِين اُگھاڙو،

۽ نَه اُڃ ۽ نه ڪاڙهو، لَحظٖي لَهندِين اُن ۾.

اُن کي ڏِنو اِبلِيس پوءِ، دوکو ڪو دلگير، چي، آدم ! آئون وَڻ ڏَسئـِين، سَدا مُند سُڌِير، ٻيو پڻ مُلڪ مَلِير، جو پُرين پُڙاڻو نَه ٿِئي.

پوءِ کاڌو ٻِنهِين اُن منجھان، پوءِ کُليون اُ گھاڙون تن، پوءِ باغ مَنجھارا پَن، پيا ڍَڪِين پاڻ تي. پوءِ آدم اَمر ڌَڻيَسِ جو، ڪيو پُرزا ۽ پَڻِي، وِرسيو پوءِ، وسندِي کان؛

وِرسيو پوءِ، وسندِي کان؛ وري به ڌوئسِ ڌڻِي، کَميو کِـيَسِ کَڻِي، ۽ وارئـِين وَهِين واٽ تي.

پوءِ، اُتو سُون، ته اُترو، هيڪاندا هِن وير، پوءِ اِيندِي اَوهان کي مُون ڪنان، سُونهپ سَنِئين سير، پوءِ مُنهنجي پَتِي پار تي، پاتا جِنهِين پير، ته نَه ڀُليو سو ڀَلير، ۽ نَه ڏِسندو ڏُک ڏاکڙا.

۽ مُنهنجي هِدايت حَق ڪنان، مُنهن موڙيو جِنهن مَلنگ، پوءِ تِنهنجو تَمام تَنگ، گُذرگُوندر گاڏئون. ۽ اَنڌو اُٿارِينداسون اُن کي، مَهندان مَحشر وار،

چي، اَنڌو اُٿارينمِ ڪِيئن؟ سانيمِ! رَبَّ، سَتّار، ۽ هوس آئون هَموار، ڏاڍو ڏِسندر ڏيہ ۾.

چي، اِنپر اَسان جون آيئـِي، نِيشانيون نِروار، سي وِساريئـِي ويسلا!، ٻُوٽي اَ کيون ٻِيهار، ۽ اَڄ ڄيري مَنجھ ڄَمار، وِيندِين، تِيئن وِساريو.

۽ جنهن اَجايا ڪَم ڪيا، تِنهن سان پاريون اِنهِئَ پَر، ۽ پَنهنجي پَرور پاڪ جي، ٿيا نِشانِيان نابر، پڻ اَهکو عُمر ڀَر، عذاب آخِرت جو.

ڇا ؟ هِن هِدايت، تَن نه ٿئي، ته ڪَئـِين جُڳن جا جُڳ، ماري ڇَڏيا سون مُورهِين، اُنهن ڪنان اَڳ، جُھولن سَندنِ جاين ۾، جِت جَا بَجا جَڳ مَڳ، آيتون اَلڳ، اُن ۾ عاقِلن لئي.

۽ تُنهن جي آگِيا، اَ ڳ ڀَرو، جي قلم نَه وهيو ڪَر، پڻ مُدت مُقرر، ته لاشڪ لاڳُو ٿِي وِيو.

پوءِ سُخن سامَهان جي چَون سي سَهِي وڃ سَردار، ۽ تُنهنجي سائـِينءَ جي ساراہ سان، ڳائج ڳُڻ نِبار، اَ ڳي اُڀري سِج ڪَنان، پڻ اَ ڳي اُلهڻ وار، ۽ پَهر، پَل رات جا، پڻ طرف ڏِينهن تَڪرار، پاڪ ئـِي پاڪ پُڪار، ته راضِي رهَندِين تون گھڻو.

۽ اکيون تُنهنجيون اُن ڏي، ڍوليا! ڪِيمِ ڊگھار، جيڪِي وَرسايو سونِ وَنِيَنِ ۾، سو صُورت جو سيگار، تان آزِمايون اُنهن کي، اِنهئَ پَر پَر وار، ۽ بِهتر بَقادار، رِزق تُنهنجي ربَّ جو.

۽ نَبِي ڪر نِماز جو، اَمر تُنهنجي آل، پاڻ به اُن جي پَڙهڻ تي، قائـِم رَھ ڪَمال! توکي تُنهنجي قُوت جو، ڪريون ڪِين سُوال، روزِي، روز توکي، بَخشيون اَسِين بَحال، ۽ لاشڪ آهي لال!، پَڇاڙِي پَرهيز جِي.

چي، ڇو نه سَندسِ سائـِين جا، آڻِينون اُهڃاڻ؟ ڇا پَهريَنِ پَنَن ۾ پاڻ، ڪِ اُوٺا نه آيا اُنهن کي؟

جي اُجاڙياسون اُنهيان اَ ڳي، اُنهن کي مَنجھ آزار، ته چيائون اِنهِئَ چال سان، ته سانيمِ، رَبَّ، سَتار!، ڇو نه اَسان ڏي موڪليَئـِي، ڪو مُرسل مَڻيادار، ته ٿياسون تُنهنجي حُڪمن جا، تَهدِل تابِعدار، اڳي اِنهيان وار، ته خَراب ۽ خُوار ٿِيون.

چَئو، مِڙئـِي اِنتظار ۾، پوءِ ڪَڍو اِنتظار، پوءِ سِگھوئـِي سَمجھندا، ته ڪِهڙو برقرار، سَنِئين واٽ سُوار، پڻ هَليو هِدايت تي.