ڪٓهٰيٰـــعٓصٓ جِي، پَرور کي پَروڙ،

تُنهنجي ربَّ جِي رَحمت جو، ذِڪر آھ ضَرُور، ٻانهِي سَندسِ زَڪَرِيّاتي، مِهر جو مَذڪُور،

جڏهن سائـِين سَندسِ کي، سَڏئـِين، سَڏڻ مَخفِي مُور،

سانيمِ! مُنهنجا سُست ٿيا، هَڏ گُڏ پاڪ حُضور،! ۽ مَٿو اَڇو ٿِيو مُورهِين، ڪَنان پِيرِئَ پُور، توکان گُھرڻ مَنجھ، غَفُور!، نا اُميد اَصل نه آهيان.

۽ ڊِنسِ پَنهنجن کان، مُون پُٺيان، ۽ سَنڍسَنديمِ زال، پوءِ وِيا وارث، پاڻ وَٽان، بَخشِينمِ ڪو بَحال،

والِي وارث مون ٿئي، پڻ يَعقوب سندٖي آل، راضِي رَضا نال، ڪر مُنحنجا مولا! اُن کي.

اي زڪريا! توکي ٿا ڏيون، واڌيون وَريام! پاڪِيزٖي پُٽ جون، يَحيٰى جِنهن جو نام، ڪيوسون نه مَهند مُدام، ڪو نالي ڀائـِي اُن جو.

چي، پَرور! پُٽ ٿِئيمِ ڪِيئن، عورت مون اَوِيار، ۽ جُھورپ کي جَبَّار!، پُهتسِ پَڪ پِيرِي ڪنان.

چي، اَٿِئي اِهڙي طور سائـِين سَندئـِي فَرمائـِيو، مون تي اِهو آسان گھڻو، ۽ توکي اَڳ اَتور!، مَرد بَنايمِ مور، ۽ ڪاشئ هُئـِين ڪِين تون.

چي، سانيمِ!، سَندمِ لئي، ڪرتون، ڪو انهِئ جو اُهڃاڻ، چي، آهي اُهڃ تِنهنجو ته، مُرسل! ماڻهنِ ساڻ، ڪُڇِي نه سَگھندِين پاڻ، پُورا ٽي ڏِينهن، راتيون.

پوءِ نِڪتو سَندسِ نات تي، مَنجھان مِحراب، موچارو، ڪَئـِين اُنهن کي اِشارو، ته سَنجھي، صُبح ساراهِيو.

يَحيٰى! پُوري زور سان، پَڪڙيا پاڪ ڪِتاب، ۽ نَوازيو سونسِ نَنڍڙي، سَڀڪا سُڌ ثواب،

ٻِي پڻ ٻاجھ پاڻ وَٽان، نِرملائـِي نواب، ۽ ڀَلو هَر ڪِنهن باب، پُورو پَرهيزگار هو.

۽ موچارو مُدام، پنهنجي ماءُ پِئَ سان، نه اَرڏو ۽ اَروجھ هو،

سَدا مٿسِ سَلام، جنهن ڏِينهن ڄائو ڄام، سو پڻ، وِصال ڪندو وَريام، پڻ مُئو، ۽ مَنجھان مُقام، جيئَرو جڏهن اُٿاربو.

۽ مَريم جو مَذڪُور، ڪَر ياد ڪِتاب مان، اوڀر سَندسِ اَهل کان، جڏهن نِڪتِي بِي بِي نُور،

پوءِ پَردو ۽ پُور، ڪو آڏو وَرتئـِين اُنهن ڪَنان. پوءِ موڪليوسون مَلڪ، پَنهنجو اُنهِئَ پار، پوءِ هِڪدم ٿِيو اُن اهارِ، ماڻهؤَ جي مِثال ۾.

چيائين، ته آئين تو ڪنان، ٿِي پَوان، سانيمِ جي سام، توڻِي نيڪو نام، هُجِين پوتي پاڪَ تون.

چي، آئون رُڳو، تُنهنجي، رَبَّ جو ريٻارو، تان نينگر موچارو، بِيبِي توکي بَخشيان.

چيائين، ته ڪِهڙي چال، مُون کي پُٽ پيدا ٿِئي؟ ۽ مون کي نه ڇُو تو مُورهِين، ڪِنهن بَني بشر بَحال، ۽ نه آئون زانياڻِي زال، اَصل ڪنان آهيان.

چي، آهي اِهڙِي چال، تُنهنجي پَرور پان چَيو، ته مُون کي سَولو سو گھڻو، قُدرت ساڻ ڪمال، ۽ ڪَريونسِ ماڻهن لئي، مُورهين نِشاني نِهال، ۽ سَندسِ ڀال بَحال، ۽ هو حُڪم ٿِيل حُضور مان.

پوءِ کَنيائـِين باسو، پوءِ ٿيئـِي اُن سان ڌار، ڪِنهن اڳاهِين آسَن مَٿي،

پوءِ سُورن لَڌيَسِ سار، پوءِ هِڪدم آندو اُن کي، پاڙ کجِئَ جي پار، هُوند! مُيسِ مَهندئـِين، ٻوليائـِين ٻِيهار، ۽ هُجان ها هَموار، وِسِريل، وِساريل توڙ کان.

پوءِ سَڏيائـِينسِ، سَندسِ هيٺ کان، ته دَم نه دونکو ڌار، توهيٺان، رَبُّ تُنهنجي، تَلاءُ ڪيو تيار،

کِينچ کَجِئَ جي پار کي، تون مريم! پَنهنجي پار، ته تازا، تَر تڪرار، ڇاڻٖي ڇُوهارا تو مَٿي.

پوءِ کاءُ ۽ پِي، ۽ ٺارتون، سَندا نيڻنِ نار، پوءِ، جي ڏِسِين، ماڻهن مان ڪو هِڪ، ته ٻول ٻِيهار، ته سچ پَچ روزو مون رکيو، سَندمِ سائـِين هارِ، ته نه ڪُڇنديَس برقرار، اَڄ ڪِنهن اِنسان سان.

پوءِ آندئـِين پَنهن جي پَهر ۾، ٻَکڻ کڻي سو ٻار، چي، مريم موچار! آندِئي اَپرِي ڳالھ ڪا.

اي همشيران هارون جي! نه بابهِين هو بَدڪار، ۽ نه تُنهنجِي ماءُ تَڪرار، ڪا هُئـِي، ڪَمِينٖي ڪم مَٿي.

پوءِ ڏِنئـِين اِشارو اُن ڏي، چيائون اِهڙي چال، هِي لوڏڻ ۾ لال، تِنهن سان، ڳالھ ڇا ڳالهايون.

تڏهن، ٻوليو ٻار، ته آئون بَندو الله جو، ڪِتاب ڏِنمِ ڪَلتار، پڻ مُرسل ڪيائـِيمِ مِهرسان.

۽ بَنائـيَنمِ بَرڪت ڀَريو، جِھڙي به هَنڌ هُجان، ۽ آڇئيَنمِ اَمر نِماز جو، پن زَڪواة مال مَنجھان، آئون آهيان جان، جِيئَرو هِن جَھان ۾.

۽ موچارو سَندمِ ماءُ سان؛ پڻ مون نه ڪيائـِين مُور، سَرڪَش، سِر جو سُور، نِڀاڳو نادان ڪو.

۽ مون تي سَدا سَلام، ڄايَسِ جنهن ڏينهن ۾، يا مَرندسِ جنهن مَهل ۾، ۽ مَنجھان ماڳ مَقام، اَمر ساڻ عَلام، جِيئَرو جڏهن اَٿار جان.

هرگز آهي هِي، عِيسٰى پُٽ مريم جو، سَچو قَول صَحِي، جِنهن ۾ ٿِيَنِ شَڪ شِڪار جو،

اِي نه اَلله جي شان وَٽان، ته بيٽو ڪِنهن به بَناءِ، پَڪ پاڪائـِي اُن کي، سَڀ ڪِنهن طرح سُهاءِ، جڏهن، ڪِنهن جي جوڙڻ جو، فيصلو فَرماءِ، تِنهن کي حُڪم هَلائي، “ٿي” ته پوءِ ٿِي پَوي.

۽ اَلله مُون ۽ اَوهان جو، سائـِين هيڪ صَحِي، پوءِ پُوڄِيو کيس پَهِي، وَهِين اِهائـِي واٽڙِي.

پوءِ ٽوليون ٽَرڪيون پاڻ ۾، ڌَرم بنائي ڌار، پوءِ ڦِريا جي فرمان کان، هئي هئي! تِنين هارِ، ڏاڍي وَڏي ڏِينهن جي، حاضرِي کان هيڪار،

ڪَنِين سَرها ڪيترو، پڻ ڏِسندڙ تِکا تَڪرار، اَسان وَٽ اَچن، جِنهن ڏِينهن ۾، پر ظالم زِيانڪار، وَرتل آهِن هِن وار، بِلڪُل پَڌرِئَ ڀُل ۾.

۽ ڊِڄارئـِينِ اُنهِئَ ڏِينهن کان، جو آھِ سَندو اَرمان، جنهن ڏِينهن ڪم پورو ٿِيو، ۽ مَنڊيو وِيو مِيزان، ۽ هِي غَفلت مَنجھ غَلطان، ۽ هِي مَڃِين نَه مُورهِين.

اَسين وارِث آهيون، ڀُون جا برابر، پڻ جيڪِي آهن اُن مٿي، ساڪِن سراسر، ۽ اَسان ڏي آخِر، مِڙيئي موٽائـِبا.

۽ ڪَر تون مَنجھ ڪِتاب، ياد اِبراهِيم کي، جو سَچو بَرصواب، نَبِي نيڪ نواب هو.

جڏهن، چيائين ته بابا مُنهنجا! ڇو پوڄِئين تِنهن پئمال؟ جنهن کي نه ڪَنَ، جَن سان سُڻي ڪو سُوال، ۽ نه هرگز ڏِسي حال، ۽ نه لاهِينَئـِي لاچار، ڪو.

اَبَا! آيمِ عِلم مان، جنهن جو توکي پَرو نه پاند، پوءِ پُٺيانمِ هَل هيڪاند، ته سُنهايائـِين واٽ سَنِئين.

اَبا! اَصل نه ڪر تون، شيوا سَندِي شيطان، شيطان بي فَرمان، آهي خُود اَلله جو.

اَبا! ڊڄان، ته عذاب ڪو، رَسيئـِي کَـئون رَحمان، پوءِ شامِل سين شيطان، ٻيلِي ٻارڻ ۾ ٿِيِـين.

چي ڪِ، اِبراهِيم! آهيِـين، مُنهنجي بُتن کان بيزار؟ جي بِلڪُل بَس نه تون ڪندِين، ته ڪندوسِين سَنگسار، ۽ مُون کان گوشي گھار، مُدت مَدِيد ڪيتري.

چي، خُوش هُجين شال، آءٌ گُھرندس ئـِي گَھڻو، سَندمِ سائـِين پاڪ کان، تولئي بَخش ڀَال، آهي اِهو هَر حال، مُونتي مِهربان گھڻو.

۽ آئون اوهان کان ٿو ٿِيان، بِلڪُل بَرڪِنار، پڻ اُنهن کان، اَوهين جن کي، پوڄيو ڌَڻيان ڌار، ۽ سَڏِيندسِ سانيمِ کي، آهٖيمِ آسَ اَپار، ته وانجَھيل نه ٿِيندسِ وار، سانيمِ جي سُوال کان.

پوءِ جَڏهن جدا پاڻ ٿيو، اُنهن کان اَڳواڻ، پڻ اُنهن کان، شيوا جن سَندِي، ڪن سوا ربَّ، سُڄاڻ، ۽ پوءِ يَعقُوب، اِسحاق اُن کي، بيشڪ بَخشياسون، پاڻ، ۽ ڪيوسونِ ڪَرم ساڻ، نَبِي سوڀارو سَڀ کي.

۽ بيشڪ پَنهنجِي بَخشش مان، ڪياسون اُتن اِحسان، ۽ سَندِي سَچ زِبان، اَعلىٰ ڪئـِي سون اُنهن لئي.

۽ ڪرياد ڪِتاب ۾، مُوسٰى جو مَذڪُور، هُئو مُخلِص مُرسل مُور، ۽ خاص کِيانتو خابَرُو.

۽ سَڄي پاسي کان طُور جي، اَسان ڏِنسِ آواز، ۽ هُجڻ لئي هَمراز، ڪيوسون اوڏ اُن کي.

۽ ڏِنو سونِس پَنهنجِي ڏات مان، هارُون سَندسِ ڀاءُ نَبِي نِياپا، ڏِيندڙ ڏيہ ڏاتار جا.

۽ ڪر ياد ڪِتاب ۾، اِسماعِيل اَطهر، وَعدي سَچو، وِيرسو، ۽ نَبِي پيغمبر،

۽ ڪندو نِماز، زڪوٰة جو، هو اَهلِس کي اَمر، ۽ پَنهنجي، وَٽ پَرور، هو سَدا سُهاڻل سُپرِين.

۽ ڪر ياد ڪِتاب ۾، اِدرِيس جو اَحوال، جو سَچ پَچ سَچو صاف هو، نَبِي نيڪ نِهال،

۽ بَخشيو سُونسِ بحال، اُتم آستان ڪو.

اُهي، جَن الله، نَبِيَّن مان نَوازِيو، آدم جي اَولاد مان، يا وِيا تَن وَھ واھ!! ۽ جن کي، اُٺايوسون اوٺ ۾، حضرت نوح سان، هَمراھ، ۽ ابراهيم ۽ اسرائيل جو، نَسل نيڪ نِگاھ، پڻ سَنئـِين سُهائيسون جن کي، ۽ ڌُئاسون دِلخواہ، جڏهن پَڙهجن اُنهن مَٿي، حُڪم حَقَّ دَرگاھ، ته ڪِريا ڪَري آھ، نَمندڙ، رُوئيندڙ رَبَّ اڳيان.

پوءِ وَلارِي جاءِ تِن، بعد سَندنِ، بَدڪار، جَن نِمازون ناس ڪيون، ۽ ٿِيا شَهوتن شِڪار، پوءِ تڪڙوئـِي تڪرار، هاوِئَ تَري هَڄندا.

مَگر، موجو موٽيو، ۽ آندائـِين اِعتبار، پن ڪَيائين ڪَم چڱا، اُهي آخرڪار، گِھڙن جَنت ۾ جُھونجھار، ۽ ذَرو نه پَسن زيان ڪو.

مَڃر مُدامِي باغ سي، مُلڪ مَلِير مَلهار، پَرپُٽ، سَندسِ پُڄارِيين، جنهن جو قول ڏِنو ڪَلتار، ۽ اُن جا قول قَرار، اَوَسَ آهِن اَچڻا.

اَڀرو نه ٻُڌن اُن ۾، سَوا ڳالھ سَلام، ۽ سَندن لئي صُبح، شام، تيار طعام، تن جو.

وارِث اُنهن باغن جو، تِنهن بَنايون بيشڪ، مُنهنجي پُوڄارِين مان پڪ، جو پُورو پَرهيزگار هُجي.

۽ تُنهنجي آگي جي اَمر سَوا، نه اُترون ڪنان اَفلاڪ، اَڳيان، پويان اَسان جي، پڻ اُن وِچ، اُنهئَ لاڪِ، ۽ تُنهنجو پرور پاڪ، بِلڪُل ناھِ ڀُلجڻو.

آگو اُڀن ۽ ڀون جو، پڻ جيڪي مَنجھنِ جِنسار، پوءِ ڪَرشيوا اُن جِي، پڻ سَہ سَندسِ شيوا هارِ، اُن نالي سان نِبار، ڪو ڄاڻِين سَڀ ڄمار ۾؟

۽ آکي ٿو اِنسان ڇا؟ جَڏهن مُئسِ مُورهِين، جَلدِي ڪَڍبسِ جِيئرو، ڀُون مان بيگمان،

ڪِ ماڻهو نه ساري، ته مَهند تِنهن، جوڙيو سون جوان، جَڏهن مَنجھ جَھان، ڪا شئ هو، ڪا نه ڪا؟

پوءِ سُنهن تُنهنجي سائـِينءَ جو، ته زورازورضَرُور، اُنهن ۽ شيطانن کي، مڙينداسون مُور، پوءِ جِتان ڪٿان جھنّم جي، چوڌارِي چڪنا چُور، گوڏن ڀَر غَرقُور، حاضر ڪنداسونِ هَڻِي.

پوءِ ٽارِينداسون هَر ٽوليان، موٽي تِنهن مَڪان، جو ڏاڍو بي فَرمان، اُنهن مان، آهي الله جو.

موٽِي اَسين اُنهن کان، ويتر واقِف ڪار، هُوندو جو حَقدار، گھڻو مَنجھسِ گِھڙن جو.

۽ ناهي اَوهان مان ڪو، مگر اَچڻو اُن مٿان، تُنهنجي پَرور تي پَڪو، واجِب اِهو واعِدو.

پوءِ جن پرهيز ڪئـِي، اُنهن کي ڪنداسون آزاد، ۽ مُونن ڀَر بيداد، ترڪ ڪنداسون، تِنهن ۾.

۽ جڏهن اَسان جا فرمان، هُئا پَڙهبا پَڌرا اُنهن تي، جي ڦِريا، تن اُنهن کي چَيو، آندو جَن اِيمان، ٻِنهِين قومن مان ڪِهڙي، بِهتر بي گمان، مِهتر مَنجھ مَڪان، پڻ ڪَچهرِئَ ۾ چَهرِي؟

۽ اُنهيا اَڳ جُڳ ڪيترا، ماري ڇَڏياسون مُور، اُهي مِلڪِيت ۾ مامُور، پڻ ڏِٺي ڏاڍا سُهڻا.

چئو، ڀَلِين جيڪو ڀُل ۾، تِنهن کي، بَخشي وَڌبارِي، تان ڏِسن، تِنهن ڏجين ٿو، وَعدو جنهن وارِي، يا دُنيا اَندر دَرد ڪو، يا قِيامت ڪارِي، پوءِ مَٺو ڪير مڪان ۾؟ تِنهن جِي پَوندِي سُڌ سارِي، ۽ هيڻو هيڪارِي، لاشڪ لشڪر، فوج ۾.

۽ جَن سَنئون چِتايو سَر، تَن سانئـِين، سُونهپ سَرس ڏِئي، ۽ باقي نيٺ نيڪيون، رَبَّ تُنهنجي وَٽ، رَهبر، بَدلي ۾ بِهتر ۽ موٽڻ ۾ موچارِيون.

پوءِ ڪِ ڏِٺئـِي تِنهن حال؟ جِنهن اَجايو اِنڪار ڪيو، اَسان جي اُهڃاڻن کان، ۽ چيائين اِهڙِي چال، ته مال ۽ آل عَيال، مُون کي، مِلندو مُورهِين.

ڇا ڳُجِهي ڳالھ مَٿي، ٿِيو اُهو آگاہ؟ يا اِهڙو وَٽ الله، وَرتائـِين ڪو واعدو.

سمجھ ته اَسِين لِکون پِيا، جِھڙِي لات لَنوي، ۽ اِنگھائينداسون عذاب مان، ڪارڻ تِنهن ڪَوي،

۽ سَنڀالِينداسون، سو سڀئـِي، جِھڙي چال چوي، ۽ اَسان پيش پَوي، فَردا، فَردا هيڪلو.

اُنهن اَ گا پَنهنجا ڌاريا، ڌَڻِئَ ڌار، تان هُجن تَن هارِ، مُهابو ۽ مانَکو.

سَمجھ ته سَندنِ شيوا کان، اَوس ڪن اِنڪار، ۽ وٖيريَنِ وارو وار، آخر ڪَندا اُنهن مَٿي.

نه ڏِٺئ؛ِي؟ ته اَسان اِبلِيس، مُنڪرن تي موڪليا، پوءِ کَڙا ڪن خَسِيس، اُنهن کي اِنڪار تي.

پوءِ تون تَن جي بابَ ۾، نه تَڪڙائـٖي تَڪرار، اَسِين نالي وار، پِيا ڳَڻيون پُورِيَ ڳَڻپ سان.

ڀيڙا ڪنداسون ڀَلن کي، تنهِن ڏِينهن، مولي وَٽ، مهمان،

۽ بُڇن ڪَنداسون باھ ڏي، چوکُنڀو چالان؛

پارت پُورت ڪِنهن جِي، ڪري سگھندا ڪانه، مگر وَٽِ مَنّان، وَرتو جِنهن واعِدو.

۽ چيائون اِهڙي چال، ته پَرور پُٽ ٺَهرايو،

بيشڪ بِلڪُل بُڇڙِي، آندِي اَوهان ڳالھ،

ته اُڀ ڦاٽن اُن ڪنان، ۽ ڀُون ڀيٖرُون هَڻي بَحال، ۽ اُن کان ڀوراڀور ٿِي، ڪِرن جَبل جال،

ته سَڏيو صاحِب نال، نِينگر نونِهال ڪو.

۽ سائـِين سُهائي ڪِين، ته پَٽئـِين ڪِنهن کي پُٽ ڪري،

ناهِن اُڀ، زَمِين ۾، مَگر سَڀ مِسڪِين، گولا ٿِي غَمگِين، اَچڻا دَر اَلله جي.

سارئـِينِ توڙ تَمام، ۽ ڳـڻـئـِينِ پُورِئَ ڳَڻپ سان،

۽ ڪُل، سي ڏِينهن قِيام، اُن وَٽِ اَڪيلا اَچڻا.

آندو جَن اِيمان، ۽ چڱا ڪيائون ڪَمڙا، تَن لئي رَبُّ، رَحمان، پيدا ڪندو پِرِيتڻون.

ڪَيو سون تُنهنجِي زبان تي، اِن لئي اِهو آسان، ته ڀَلن ڏِيِـين بِشارتون، تِنهن مُوجب مِهربان، پڻ خوف ڏِيارِين خان! تِنهن سان تَڪرارِي، قوم کي.

۽ اَڳ جُڳ ڪيترا،ڪياسون ناس نِپٽ، هاڻي ڪو پَسين هيڪڙو، تن مان، پَڌرو مَٿي پَٽِ؟ يارُون رُون ۽ رُونگٽ، ڪو سُڻِين سَندِن هَڏن جو.