آهي، تنهن الله جو، حَمد بي حساب، جنهن سَندسِ خادِم خاص تي، نازل ڪيو ڪتاب، ۽ ڏِنگ نه رکيا اُن ۾،

سِڌو برصَواب، تان خوف خدا ڏي، پاڻ وٽان، سَندو سخت عذاب، پڻ ڏي مبارڪ مُؤمنِين، جي نيڪيون ڪن نواب، اَوس آهي، اُنهن لئي، سُهڻو صاف ثواب،

عِزت ساڻ آب، سَدا ساڪِن اُن ۾.

پڻ ڀَو ڏِيارِ باھ جو، تن مُورکن کي مُور، جن چيو، ته پُٽ ٺَهرايو، پَرور پاڪ حُضور،

جِنهن جو عِلم نه اُنهن کي، نه پِڻنِ کي پَرُوڙ، جاوائـِي نِڱينِ وات مان، ساوڏِي زور ضرور، بناڪُوڙ فُتور، ٻيو ٻولِين ڪِين ٿا.

ڪَر پَساه ڏِيندڙ، تن پُٺيان، تون آهِين، کان اَرمان، ته آندائون نه اِيمان، هرگز هِهڙِيءَ ڳالھ تي.

جيڪِي آهي زمين تي، سو ڪيوسون سَندسِ سِينگار، اَوس اُنهن کي اسِين، آزمايون اِظهار، ته آهي اِنهن مان ڪِهڙو، نِرمل نيڪوڪار،

۽ جيڪي آهن اُن مٿي، جوڙون ۽ جِنسار، اَسِين آخِرڪار، اَوَسَر ڪندڙ اُن کي.

اسان جي آيتن مان، ڪِ ڳڻيئـِي ڳَرِي ڳالھ؟ قِصو ڪَهف ڌَڻين جو، ۽ جي لکيل آهن لال، نال بِنال نِهال، قابو ڪِنهن ڪتاب ۾.

جڏهن جوانن چُرکي، ڪيو اَجھو ۽ آستان، چي سانيمِ سَچا!، پاڻ وٽان، ڪر اسان تي اِحسان، پڻ اَسان تي آسان، ڪر اَسان جي ڪم کي.

پوءِ سوگھا ڪياسون ڪَن سَندنِ، سارڻ کان، ڪي سال،

وَرِي اُٿاريوسون اُنهن کي، ته سَمجھون هِيء سُوال، ته ٻن ٻاريُنِ مان – ڪِهڙِيء، پورِي ڳڻِي ڳالھ، ته چُر ۾، اِهڙي چال، گھڻِي دير گھاريئون.

اِسين توکي اُنهن جو، بَرحق ڏِيون بَيان، جن مڃيو مالڪ پَنهنجو، هي سي جُنگ جُوان، ۽ گھڻِي بي گمان، ڪئـِي سون هِدايت اُنهن کي.

۽ ڪياسون قلب اُنهن جا، قوِي برقرار، جڏهن کڙاٿيا خيرسان، ته ٻوليائون ٻِيهار، ته آگو اُڀن ۽ ڀونءَ جو، آگو اَسان هارِ، اَسِين نه اَوس ڪوٺيون، ڪو ڌڻِي اِنهيان ڌار، تڏهن ته ڪَر تڪرار، آکيون سون، ڪي آکلون.

هِن قوم اَسان جي، ڪيترا ٺاهيا ڌڻي، تِنهن ڌار، پوءِ ڇو نه صفاثابتِي، آڻينِ مَٿنِ اِظهار، پوءِ آهي ڪير اُن سوا، جَبرو جَفاڪار، ته هَٿراڌو هَزار، ٻَڌئـِين ڪُوڙ ڪرِيم تي.

۽ جڏهين اوهين ٿِيا اُنهن کان، ڪَنڌِيءَ ڀَر ڪنار، پڻ تن کان، جاٽون جن جون، ڪن ڌَڻِيءَ کان ڌار، پوءِ جَھليو جُھر جَبل جِي، ته اَهنجو پالڻهار، ٻاجھ پکيڙي پَنهنجِي، آن تي، ۽ اَوهان هار، سَڀ ڪُجھ سَهنج ستار، ڪري اوهان جي ڪم ۾.

۽ ڏِسندِين ته جڏهن سِج اُڀريو، ته سڄي پاسِئاغار، لَڙيو ۽ لَٿو جڏهن، ته لنگھيو لائـِين پار، ۽ اِهي سَندسِ اِيوانَ ۾، تَرسيل هُئا تڪرار، آيتن مان الله جي، اِيء نشانِي نِبار، سوئـِي سَئون، جنهن کي، سَنئـِين سُهائي ستار، ۽ ڀاڻا ڀُلائي جنهن کي، ڀُليل سو بَدڪار، نه مُرشد، نه مَددگار، لَهندِين اُن لئي لوڪ ۾.

۽ ڀائـِيندِين بيدار، ۽ هوسُتل سَتن نِنڊن ۾، ۽ اسين اُٿلايونِ پِيا، ساڄي، کاٻي پار، ۽ ڪُتو، ڪَرايو اُن جون کولِيل کَڙھ تي غار، جي اُڀرِين مَٿنِ اوچتو، ته وَرِين تِنهِين وار،ڀَڄڻ لئي بيزار، ۽ ڀَرجِين ڀَومان، تن ڀَران.

۽ اَسان اِهڙِي چال، اُٿاريوسون اُنهن کي، ته پُڇن حقِيقت حال، هِڪ ٻئي کان، هتي رهڻ جِي.ڪنهن چوندڙ، چيو اُنهن مان ته هِت گھاريان گھڻِي دير؟ چي، ڀانيو ٿا ڀلير!، ڏِينهن، ڪِ بَخرو ڏينهن جو. چيائون، ته آهي اَوهان جو، سائـِين سَمجھدار، ته وَرھ رَهيا، يا وار، غازي! اَوهين هِن غار ۾. چي، اُٿيارِيو پاڻ مان، هِن پنهنجي نوٽن نال، هِڪڙو هِن شهر ڏي، ته جانچي چَڱِيءَ چال، پوءِ آڻي اَوهان لئي طعام مان، جو بهتر هُجي بحال، ۽ نِرمِي ڪري نِهال ۽ پنهنجو حال نه ڏي، ڪِنهن هِڪڙي.

جي آگاه اوهان تي، سي ٿيا، ته صَحِيح ڪندان سنگسار، يا موٽائينِ، سَندنِ مذهب تي، توهان کي تڪرار، ۽ اَوهين اُنهِيء وار، سَدا نه ماڻيو سوڀ ڪا.

۽ اِنپر ڪيوسون اُنهن تي، اِنهن کي اِظهار، ته ٻُجھن ٻول لله جا، قائـِم برقرار، پڻ اَچڻِي اَهکيءَ وار، شڪ، نه شُبهو اُن ۾. جڏهن جھڳڙو پاڻ ۾، ڪيو ٻاريءَ سان، ٻارِي، پوءِ ڪن چيو ته قُبو اُنهن تي، ڪو بنايون بارِي، سائـِين تن جو سنڌي، رکندڙ سُڌ ساري، جي ڪري سگهيا، ڪم پنهن جو، وائـِي تن وارِي، ته مَسجد موچارِي، اَڏينداسون، اُنهن مٿي.

سِگَھو چَون، ته ٽي ڄڻا، چوٿون سَگ سُڄاڻ، ڪي چون، ته پُورا پنج سي، ڇهون ڪُتو اُنهن ساڻ، ٺَلها ٺَپ ڳُجھ ۾، ۽ ڪي ڪَهن اِن اُهڃاڻ، ته سَت سڳورا پان ۾، ۽ اَٺون ڪُتو اُنهن جو. چئو، اُنهن جي انداز جو، سانيمِ سمجھدر، اَنگ نه ڄاڻن اُنهن جو، ڪي ڳاڻ ڳَڻيَنِ ڌار، مٿاڇَري مذڪور ري، تن ۾ نه ڪر تڪرار، ۽ تن جو پَتو پار، هِنن مان، مَ پُڇ، ڪِنهن هيڪڙي.

۽ ڪِنهن ڪم لئي، نه ٻول ٻِيهار، ته آهٖيمِ ڪرڻو ڪالھ سو،

مگر گُھري، جي مُون ڌڻي، اِنشاءَ الله هارِ، ۽ جڏهن پَنهن جو پالڻهار، وِساريئـِي، ته ورِي سارتون. ۽ چئو، آهيان اُميدوا، ته دڳ ڏَسِنيدمِ مون ڌڻي، ويجھو ٿِيان مَنجھ وار، سُونهپ هِن کان، صاف کي.

۽ ٽي سؤگھاريئون غار ۾، ورهيه نَو ويتر،

چئو، جيڪي گھاريئون غار ۾، تِنهن جِي خالق کي خبر، آهن ڳُجھ اُنهِي لئي، اُڀ ۽ ڀون اَندر، ڏاڍو ڏِسندڙ پاڻ ٿيو، پڻ سُڻندڙ سَربَسر، ته اُن ري، ناهي اُنهن لئي، ٻِيلي ڪوبه ٻِيهر، ۽ پَٽياري نه ڪري، ڪِنهن پَر سَندسِ حُڪم ۾ ڪنهن هيڪڙي.

۽ پَڙھ، جيڪو تو پار، وَحِي ڪيو ٿو وَڃي، تُنهنجي پَرور پاڪ جي، مُصحف مان، موچار، هرگز جنهن جي، حُڪمن ۾، ناهي ڦيرڦاڙ، ۽ دائـِم تِنهن کان ڌار، لِڪ نه لهندِين لوڪ ۾.

۽ جَھل پَنهنجي جانِ کي، ڀيڙو ڀَلارن، گڏ، جي سَندسِ سائـِين پاڪ کي، ڪن صُبح، سانِجھيءَ سَڏ، گُھرن هَميشه هَڏ، رَضامندو اُن رَبَّ جو. ۽ اکيون ڦيرمَ اُنهن ڪنان، گُھرِين ٿو گوهر! هِن حياتِيءَ ذليل جو ٺاٺ ٺلهو ٺيٺر، ۽ مَڃ نه تنهن کي مُورهِين، مَن جنهِين مُنڪر، ڪيوسون اَسان جي، ياد کان، ويسلو ويتر، ۽ هوائـِي ٿِي هليو، سَندسِ سکڻـِيءَ سَڌ سِر، ۽ آهي اَصل ٻاهر، حال جنهن جو حَد کان.

چئو، سَچ اوهان جي، سائينء کان، ٻِيا سَڀ ٺلها ٺاھ، پوءِ وڻيسِ، سو وِسهي، وَڻيسِ، ڦِري وِڻاھ، سَنڀائـِي سون صُباح، آگَيٽندڙن لئي، آگنِي. ڀيڙيا ڀِتين تِنهن، جي واڪا ڪن ووءِ، ۽ ٽامي پَگھارِيل جِھڙو، پاڻِي مِلندن پوءِ، مَچ تنين جا مُنهڙا، ڀُڃي ڪندو بَدبوءِ، بُڇڙو سرڪڻ سوءِ، پڻ اُهکو اِرڪ ڏِيڻ ۾.

جن آندو اِعتبار، ۽ چڱا ڪيائون ڪَمڙا، تن جو نه وِڃايون وار، جِنهن صَفاسهُڻا ڪم ڪيا.

اُهي ئي آهن، اُنهن جون، ڀيڻيون باغ بهار، جن هيٺان هَلن نالِيون، ٻِيون ٻانهيون سونَ ٻِيهار، ڍَڪِين مَنجھسِ ڍوليا، وَڳاڪن وِينجھار، سَنهي، ٿُلهي پَٽ جا، ائي رنگ، سِينگار، سامهان، سي سيجن تي، تَڪيو ڏِنل تڪرار، دَرجو دِلقرار، ۽ تَڪيو به تمام سُهڻو!.

۽ مِثال ٻِن مَردن جو، ڪرِتِنين لئي مَذڪُور، ڪياسُون ٻِن مان هِڪ لئي، ٻه باغ، عَجب اَنگور؛ ۽ ڇانيون سون ڇُوهارن سان، مَٿان تن کي مُور، پڻ پوک ڀَلِي ڀَرپُور، ڪئـِي سُون ٻِنهِين جي وِچ ۾.

ٻنهين باغن پَنهنجا، پئي ميوا ڏِنا موڪ، ۽ گَھاٽيون نه، ڪو ٿوڪ، مُنجھانئـِن مُدامِي مُند تي. ۽ واهِيون سون ٻِنهين وِچان، اَوڏن عام جام، ۽ تِنهن لئي هُئا تمامِ، سالِم فَصل سال تي.

پوءِ سندس ساٿئ کي، چيائين اِهڙي چال، جِنهن سان مُفت مُقابلو، پِيو هَلائي جنهن حال، ته مَنجھ ماڻهنِ ۽ مال، آءٌ سرس سراسر تو ڪنان.

پوءِ گِھڙيو سَندسِ باغ ۾، ۽ هُئو مَنجھ جِنهن حال، پاڻيهِي پنهن جي جان سان، جاڙون ڪندڙ جال، چي، نه ڀانيان باغ هِي، پُريون ٿِيَنِ پيئمال،

پڻ نه بِلڪُل ڀانئيان، ته قائـِم قِيامت ڪالھ، ۽ جي مونکي سَندمِ سائـِينءَ ڏي، وِيو چالانِ ڪيو، ڪنهن چال، ته بِهتر جاءِ بَحال، لاشڪ لَهندسِ، هِن ڪنان.

سَندسِ ساٿِيء کيس چَيو، ۽ وراڻيسِ تِنهن وير، ته جنهن خلقيئـِي خاڪ مان، تنهن کان ڦِريل! کاڌِئي ڦير، موٽِي مَنِيء ڦڙي مان، بَنايَئـِي ڀَلير! موٽِي مَرد مَٿير، توکي، تِنهن تيار ڪيو.

پر آئون، آهي مُنهنجو، آگو هِڪ الله، هَرگز نه ڪريان همراه، ڪوسائـِينءَ سندمِ سان هيڪڙو.

جيڪر جڏهن باغ ۾، گِھڙِين، ته ڪئـِي گُفتار، جيڪي گُھريو جَلَّ جَلالہٗ ٻيو ٻَر نه مُون ٻِيهار، مگر سَڀ مَدار، مُنهنجي مالِڪ هيڪ تي. توڻِي ڏِسِينم تون، ته مال ۽ عيال ۾، توکان آءٌ گَھٽ گھڻو،

پوءِ سِگھو سانيـَمِ مون، بَخشٖيمِ مَٿي ڀُون، بِهتر تُنهنجي باغ کان. ۽ مَٿان اُڀ موڪلِي، ڪو تِنِهين سِر صَر صَر، پوءِ صُبح ساڻ ڦري ٿئي، صفا سڃيرو سَر،

يا سُڪي سويرو تَرجَھلي، اُن جو اَمْرتِ سَر، پوءِ اُن جي آڻڻ سِر، طاقت نَه لَهِين تِر جيتري.

پوءِ مِڙيئـِي ميوا اُن جا، گھريا مَنجھ گَھمسان، پيو مَهٽي مُٺيون پَنهنجون، مَنجھ پِره پريشان، مَلول اُنهِيءَ مال تي، جيڪِي مَنجھسِ خرچيو خان، ۽ ڪريل بي گمان، سو باغ سَندسِ بيخن مَٿي. پوءِ پَڇتايو پاڻ، پيو چوي اِهڙيءَ چال سان، ته سَندمِ سائـِينء سان، هُوند نه گڏيمِ هيڪڙو.

۽ هُئو نه سَندسِ ساٿ ڪو، پاڪ ڌڻِيء کان ڌار، ته مَدد ڏئيسِ، تِنهن مهل ۾، ۽ نه وَرڻِي سَندسِ وَهار،

هُت هَلندِي هِڪ اَلله جِي، جو بَرحق بَقادار، سو اَجر جو اُجار، پڻ ڀَلو آخِر ڀال ۾.

۽ مُرسل! مِثال ڏِيينِ تون، هِن حَياتِيءَ بيڪار، اُتاريوسون اُڀ ڪنان، اُن پاڻِيء وارا پار، اُن سان اوڀر ڀُونء جا، گڏيا، گُل گُلزار، پوءِ ڦِرِي ڀُڪاپور ٿيا، واءُ کَنيَنِ تِنهن وار، صاحِب ربُّ، ستار، آهي قادِر هرڪنهن ڪم مَٿي.

ڌَڻ، ڄَڻ، سَڀ دُنيا ۾، جِيڻ جو جِنسار، ۽ باقِي، بيشڪ نيڪيون، تُنهنجي صاحِب وٽ، ستار، بِهتر بَرقرار، اَجر ۽ اُميد ۾.

جڏهن جَبل رئـِي ڪَبا، ۽ ڏِسندِين ڀُون بَيران، ۽ ڪَٺي ڪنداسون اُنهن کي، مَنجھ مَحشر جي ميدان، پوءِ هرگز نه ڇَڏِينداسون هيڪڙو، تن مانَ مڙھ ڪِنهِين مَڪان،

۽ صَف ۾ سڀ جَھان، سَندنِ پَرور پيش ڪبا. اَوهِين اَسان وٽ آيا، ٿِي هِڪ هِڪ، حُڪم ساڻ، جِيئن پيدا ڪيوسون نِيئان پِهرين؛ بلڪ ڀانيان پاڻ، ته ڪنداسون نه اوهان ڪاڻ، ڪو موقعو حرف حِساب جو.

۽ ڏِسندِين تِنهن ڏِينهن ۾، ڀَنوارِيل بَدڪار، چي، هَيْ! اسان جي حال کي، هِن ڪِتاب ڪِهڙا پار، ته ننڍي، وڇي ڪم کي، تَرڪ نه ڪري تڪرار، مگر اُن مِڙن جو، ڪري، پُورِيءَ طرح شُـمار، ۽ حاضر پاتئون حِساب ۾،جيڪي ڪيئون ڪم ڪار، ۽ تُنهنجو پالڻهار، هاڃو نه ڪري، ڪِنهن هيڪ سان.

۽ جڏهن چيو سون مَلڪن کي، ته آدم کي جُھڪو، پوءِ سوا اِبليس، سُڀ جھڪيا، هُو هُئو جِنن مان ڪو، ٿِيو ٻَهَرْ ٿُڪو، آگيسِ جي، اَمر ڪَنان، پوءِ اُن، ڪِ سندس اولاد کي، مون ري، وٺو مَهندار، ۽ ڌُران دُشمن اَهنجا، آهِن هُو اِظهار، هاڃيڪارن هارِ، بَدلو بِلڪُل بَدٿيو!

مون، سي ساکي ڪِين ڪيا، بلڪل بي گمان، جوڙڻ اُڀ زمين تي، پڻ جوڙڻ سَندنِ جان، ۽ آئون مَدد وٺندڙ ڪانه، مُوڙهلن کان مُورِهين.

۽ جڏهن چَئبو، ته اَڄ ڪٿي؟ جن ڀانتان ڀائيوار، پوءِ ٻاڏائيونِ، پوءِ نَه ٻُڌئون، ڪي واڪا سَندنِ تِنهن وار، ۽ آڏِي ڏِني سون اُنهن وِچان، ڪا ٻَرندڙ ٻَنڌ ٻِيهار،

۽ ڏِٺو ڏوهارين باھ کي، پوءِ ڀانيئون برقرار، پَوَڻا آهن پڪ سان، تِنهِين مَنجھ تڪرار، پوءِ ڪَنان اُن آزار، پاسي ته پاتئون پيچرو.

۽ ڏِناسون هِن قُرآن ۾، ڪَئين ماڻهن لئي مِثال، ۽ ماڻهوءَ گھڻِي ڳالھ، آهي بَحث بيڪار ۾.

۽ ماڻهوءَ، مَنع ڪِنهن نه ڪَئـِي، آڻِينِ تان اِيمان، جڏهن هِدايت حق جِي، آئـِي کِين عيان، پن گُهرنِ سَندنِ سائـِينءَ ڪَنان، بَخشش بي گمان، مگر پَرِ مَهندِين جِي، اَچينِ، نيٺ نِڌان، يا مٿن مَنجھ ميدان، سامهون ٿيئي ساڙڪو.

اَسين نه مُرسل موڪليون، مگر کِيانتاخان، يا آڳ ڪنان اڳوان، ڏَهڪائيندڙ ڏٖيھ کي. جن ڪُفر ڪيو، سي ڪُوڙسان، ڪن جھيڙا جنگ جِدال، تان ساڻسِ، صفا سچ کي، ڪن پَڻِي ۽ پائمال، پڻ اسان جون آيتون، ۽ جن نِشانيَن نال، وِيا ڪنبايا ڪُلال، ٺهرايئون ٺَٺوليون.

۽ آهي ڪير اُن کان. جَھجھو جَفاڪار، جنهن کي ياد ڏِنا ويا، جڏهن ڪم سَندس، ڪلتار،پوءِ موڙيئـِين مُنهن تن ڪنان، پوءِ وِساريئـِين تنهن وار، جيڪِي عَمل اڳـئين پار، سَندسِ هَٿِين هَلائيا. ڪياسونِ ڍَڪ قلبن تي، هِن کان، ته پُرجھن پاڻ، ۽ ڪئـِي سونِ سَندنِ ڪَنن ۾، ٻِي وَرِي ٻوڙاڻ، ۽ سَنئـِين ڏي، سَڏئينِ سُڄاڻ!، تڏهن سَدا نه هلن، سَنئـِين مَٿي.

سائـِين سَٻاجھو تُنهنجو، پڻ بيشڪ نَخشڻهار، جيڪر جَھلٖين تن ۾، جي ڪيائون ڪم ڪار، ته اُنهن تي عَذاب لئي، تَڪڙائـٖي تڪرار، اُٽلو آهي، اُنهن لئي، ٻَڌل ٻول ٻِيهار، اَصل اُنهيان ڌار، نه پائـِيندا پَناھ ڪو.

۽ گُم ڪياسون گام اُهي، جڏهن ڪَيئون ڪَلُور، ۽ مُقرر ڪيوسون مُور، موقعو سَندِن موت جو.

۽ جڏهن ٻيليسِ کي ٻوليو، مُوسٰى مَت سُڄاڻ، ته هَلندسِ هيڪاندو پيو، جِت مِلن ٻه مِهراڻ، يا عَرصو ڪو اڳواڻ!، گھڻو گُڏ گذاريان.

جڏهن ٻِنهِين جي، مِلڻ ماڳ تي، پُهتا اَچِي پاڻ، ته مَڇِي سَندنِ وِساريئون، جاکَيئون کاڌي ڪاڻ، پوءِ مَنجھ سِير سُرنگھ ساڻ، وَرتئـِين واٽ پانهنجِي.

لنگهيا جڏهن لاشڪ، پوءِ ٻيلِيءَ سَندسِ کي ٻوليئـِين، مانِي مَنجھدجِي آڻ تون، جا پَڪِي کَنئـِي سون پَڪ، ڏِٺوسون ڏاڍو ٿَڪ، هِن پَنهنجي پراهِين پَنڌ ۾.

چي، ڏِٺيئـِي نه، ڏُونگر ڀر، جڏهن ڪيوسون ماڳ مَڪان، مَڇِي وِساريمِ ماڳ تي، ۽ ويسر ڏِنيمِ ڪا نه، هِن کان، ته ساريان سا، مگر شامِتي شيطان، پوءِ وَرتئـِين عَجب عيان، پنهنجو دَڳ درياھ ۾.

چي، ڳولِي سون سا، جاءِ اُها، پوءِ وَريا تنهِين وٖير، پَنهنجا کڻِي پير، نِهاريندا نِشانيون.

پوءِ ٻانهون مُنهنجي ٻانهن مان، لَڌائون ڪو لال، جنهن سان پَنهنجي بخشش مان، بيشڪ ڪياسون ڀال، پڻ بخشيو سون بَحال، اُن کي عِلم اَسان وَٽان.

چيسِ مُوسٰى مِير، ته ڇا، پانہ! تُنهنجي پُٺ ۾، هَلي سَگھان ٿو هِن شرط تي؟ ته سيکارِيينمِ سُڌير!، تِنهن عِلم مان، اَڪسِير، جو سائـِينءَ توکي سيکاريو.

چي، مون سان، تون مُور، ڪري نه سَنگھندِين صبر ڪو،

۽ جنهن جِي، تو نه پَرُوڙ، سو ڪهڙِي صُورت سَهندِين.

چي، اِنشاء الله، ڏِسندينمِ تون، صَبر وارو صاف، ۽ نه هَلندسِ بَرخلاف، هرگز تُنهنجي حُڪم کان.

چي، پوءِ جي پُٺيان هَلٖينمِ تون، ڪُجھ مَ پُڇينمِ مُور، تان مَنجھان تِنهن مَذڪور، توکي پاڻيهِي، آءٌ چوان.

پوءِ هَليا، تان هوڙٖي مَٿي چَرهيا، ته وِڌائـِينسِ چِير، چي، ڪِ چِيرئِيسِ؟ ته چَڙهيل اُن ۾، سڀ ٻوڙئـِين مَنجھ مِير، بِنہ بي تدبِير، ڪاملَ تو ڪو ڪم ڪيو.

چي، ڪِ نه چَيمِ، ته مون ساڻ، صبر سَهندِين ڪو نه ڪو،

چي، جيڪِي مون وِساريو، تِنهن ۾ نه پَڪڙ پاڻ، ۽ سَختِي ڪر نه سُڄاڻ!، مُون سان مُنهنجي ڪَم ۾.

پوءِ هَليا، تان هِڪ ڇوڪرو، ڏِٺائون جِنهن وار، پوءِ قتل ڪيائين اُن کي، ته ٻوليائـِين ٻِيهار، ڪِيئن ماڻهو ماريئي، بي گناھ، مارِيَل ماڻهؤَ ڌار، ڪيو تو ڪم ڪار، بيشڪ بِلڪُل اَڀرو.

چي، ڪِ توکي اڳ نه چيم؟ ته سَهندِين نه، صبر مون ساڻ،

چي، مون کي، نه گَڏج مُورهين، جي ڪُجھ پُڇيَمِ هِن پڄاڻ، بيشڪ پُهتِين پاڻ، مَعذرت کي، مُون وَٽان،

پوءِ هليا، تان هِڪ گام تي، وارِد ٿيا جنهن وار، گُھريئون گام ڌَڻِيَنِ کان، تازو طعام تيار، پوءِ ڪيائون اِنڪار، طعام ڏيڻ کان، تن کي. پاتئون مَنجھسِ پاڻ، ڪا ڀِت ڀَڄڻ گھوري، اَڏي مَڏٖي اُن کي، ڪيئـِين سَنئـِين سَڌورِي، چي، هُوند گُھرئـِي، گھڻِي ٿورِي مَٿَسِ مَزُورِي ورتئـِي.

چي، مُون ۽ تُنهنجي وِچ ۾، هِيءَ موڪلاِڻي مِير!، توکي تڪڙو تن جِي، ڏِيندسِ خَبر خبِير!، جن تي صبر سُڌير!، ڪري نه سگھِين تون ڪيترو.

پر، هوڙٖي سَندو حال، ته هو مَٿل مِسِڪين جو، جي ڌنڌو ڪن درياءَ ۾، پوءِ ڪَيمِ خاص خيال، ته ڪريان عيب اُن ۾؛ ۽ تن ٻَهران، ٻيڙيء سال، بيگر مَنجھ بَحال، هو وَٺندو حاڪم هيڪڙو.

پر ڇوڪر، پوءِ اُن جا هُئا، مائـِٽ مُسلمان، ڀوءِ ڀانيوسون ڀَو اِهو، ته ڪري تن تعبان،

پر ڇوڪر، پوءِ اُن جا هُئا، مائـِٽ مُسلمان، ڀوءِ ڀانيوسون ڀَو اِهو، ته ڪري تن تعبان، آڪڙ ۽ اِنڪار ۾؛

تڏهن گُھريمِ بي گمان، ته بدلو وَرِي بَخشٖين ڪو، سَندنِ رَبُّ سُبحان، هُنِئان موچارو مانَ، پاڪائـِي پَرگھور ۾!

۽ قِصّي ذُوالقرنين جو ، توکي ڪَن سُوال، چئو جلد پڙهندسِ، اُن مَنجھان، ڪجھ اوهان تي اَحوال،

بادشاهِي ڀُونءَ ۾، بَخشِي سونسِ بَحال، ۽ هر قِسم جا ڪَمال، اَسباب ڏناسون اُن کي.

پوءِ سَنڀوڙِيو سامان سان، ڪِنهِين طرف ڪَهي،

تان سج لَهڻ هَنڌ سَهڙِيو، پوءِ سُوٺائـِين صَحِي، ڪر وِيو سِج لَهِي، دُٻي مَنجھ ڌُٻڻ جي. پوءِ وَٽسِ لَڌائـِين قوم ڪا، پڻ چيو سون اِهڙِي چال، ذُوالقرنين! سَزا سَخت ڪا، لاءِ تن سان لال! يا ڀَلا ڪَر بَحال، ڪو سُهڻو سُلوڪ اُنهن ۾.

چي، پَرڪيا جِنهن ڪَلُور، ڏُک ڏاڍا ڏِيندسِ اُن کي، موٽِي سَندسِ سائـِينءَ ڏي، موٽائـِبو، سو مُور، پوءِ زَبردست ضرُور، ڏِيندو عذاب اُن کي.

پر جنهن آندو ايمان، ۽ چڱا ڪيائين ڪَمڙا، تنهن لئي صفا سُهڻو، بَدلو بي گمان، ۽ اسان جو ڪم آسان، آڇِينداسون اُن کي.

سَنڀوڙو سامان سان، وَرِي ٻِئي وَلهار،

تان سج اُڀرئي، هَنڌتي، وارِد ٿيو جِنهن وار، اُڀرندو اُن قوم تي، سوٺو کيَسِ سَچار، بِنہ نه بنايوسون، جن ئي اوڍڻ اِنهيان ڌار،

جيڪا اُنهِئَ وٽ اَخبار، سا پورِي ڄاتِي سون پَڪ سان.

سَنڀوڙو سامان، موٽِي مَت سُڄاڻ،

تان جڏهن ٻِن جبلن وچ ۾، پُهتو ته پاتئـِين پاڻ، پَريان تن پَرياڻ، جي ٻولِي ٻُجھن ئـِي ڪانڪا.

چيائون اِهڙِي چال، ته اي ذُوالْقَرْنين بادشاھ! يا جوج ۽ ماجوج هِن ملڪ ۾، آهِن بگاڙو بحال، پوءِ ڪِ تولئي، پاڻ تي، خرچ کَڻون سڀ مال، تان ٻَڌين ٻَنڌ ڌَمال، اسان ۽ اُنهن جي وِچ ۾.

چي مون سين اُن ۾، مُون ڌڻي، ڪيا ڪَرم ڪِروڙ، مُنهنجِي مدد اوهين ڪريو، طاقت مُوجب توڙ، ته ٻَڌان بند اَروڙ، اوهان ۽ اُنهن جي وچ ۾.

چي، مون وَٽ ٽُڪر لوھ جا، آڻي ڪريو اَنبار، تان جڏهن ٻِن جبلن وِچ ۾، ڪري چُڪوقطار، چي، ڦوڪيو، تان اُن کي، جڏهن ٻارئين باہ ٻيهار، چي، ٽامون وَٽمِ هڪوار، آڻيو ته اُتسِ پلٽائيان.

پوءِ چَڙِهي نه سَگھيا اُن تي ۽ ڀَڃِي نه سَگھيسِ بَحال،

چيائين اِهڙِي چال، ته هِي رَحمت مُنهنجِي رَبَّ جِي. آيو جڏهن اَنجام، پوءِ سانيمِ رَبُّ سَتّار، ڪُٽي ڪندو اُن کي، هِڪ جھڙو پَٽ هَموار، ۽ ٻول سَندمِ سانيمِ جا، آهن بَرحق برقرار،

۽ ترڪ ڪيو سون تن کي، هِڪ ٻئي ۾ هيڪار، تِنهن پَل سَندنِ پار، پيا لهرِين جِيئين لپيٽبا. ۽ ڦوڪيو وِيو ڏَنڊ ۾، پوءِ ميڙيو سونِ، ميڙيَڪو،

۽ پَڌرو اوسِ پَڪو، ڪيو سون ڪافرن لئي.

۽ جن جون اکيون سَندمِ سار کان، هُجن مَنجھ حجاب، ۽ نه رکن طاقت تاب، ڪنهن ٻول چال ٻُڌڻ جِي.

ڇا اُهي، جن اِنڪار، ڪيو، ڀانيئون برقرار؟ ته بَنائـِينِ سَندمِ بَندن کي، مون ري، مَددگار، ڪيوسون توڙ تيار، مَگر مَنزل مُنڪِرين.

چئو، ڪَمن ۾ ڪِرِيَلن جِي، ڪِ آنکي ڏيان ڪَرَ؟

جن جو هِن جَھان ۾، وِيو سَعيو سر بسر، ۽ هُو ڀانئـِينِ برابر، ته ڪن پِيانيڪ ڪَمايون.

سي، جي ڦِريا، سَندنِ سائـِينءَ جي، حُڪمن کان هيڪار، پڻ مَهندان سَندسِ مِلڻ کان، پوءِ ڪِريا سَندنِ ڪم ڪار، پوءِ مَهندان مَحشر وار، مَنڊيون نه تُراڙو تن لئي.

اِها سَزا اُنهن جِي، ڄيرو سَڀ ڄَمار، جنهن سبب ڦِريا، پڻ سَندمِ نِشانيون نِروار، ۽ مُرسل مڻيادار، ٺَهرائـِيون ٺَٺوليون.

جن مڃيو ۽ موچارا ڪم ڪيا، آهي اُنهن هار، مِهمانِي موچار، بيشڪ باغ بهشت جا.

سدا ساڪِن اُن ۾، سَرها سڀ ڄَمار، اُنهئ کان ٻَهارِ، موٽڻ نه گھرون مُورِهين.

چئو، سائـِينءَ سَندمِ جي ڳالهَينِ لئي، جي سَمنڊ سَڄو ٿئي مَس، ته سائـِين سَندمِ جي ڳالهئـِين، اَڃا اچي ڪو ڪَس، ته بَحر وَڃٖي ٿِي بَس، مَرجِھڙس مَدد آڻيون.

چئو حَرف تن کي هِئُ، ته آئون اَوهان جھڙو آدمي، مون ڏي، وَڃي ٿو موڪليو، واحد جو وَحِي، ته اَوهان سَڀن جو صحِي، سائـِين، سائـِين هيڪڙو. پوءِ جيڪو رکي آسرو، ڌَڻيسِ جي ديدار، پوءِ گُھرجي ته چَڱا ڪم ڪري، ۽ سانيسِ ساڻ، ستار، ٻانَهپ مَنجھ ٻِيهار، هرگز نه گَڏي ڪو هيڪڙو.