پَڪ پاڪائـِي اُن کي، جِنهن ٻانَهسِ کي ٻِيهار، سير سَڳورِئَ رات ۾، ڪَرايسِ ڪَلتار، مَڪي جِي مَسجِد کان، مَسجِد مُقَدِّس پار، بيشڪ پَکيڙيون سون برڪتون، جِنهن کي چَمن چوڌار، تان پَسايونسِ پانهنجِيون، نِشانيون نِروار، سُڻندڙ، سوسَتّار، ۽ سوئـِي ڏِسندڙ ڏيھ کي.

۽ ڏِنو سون مُوسٰى مِهتر کي، ڪرم ساڻ ڪِتاب، ۽ ڪيوسونسِ، بَنِي اِسرائيل لئي، سُونهون بَرصَواب، ته وَڪِيل، وَسِيلو مون سوا، نه بنايو ڪنهن باب،

اُنهن جي، اولاد مان، جي سوڙِهي مَنجھ سَيلاب، چاڙِهياسُون چوڏول ۾، نُوح ساڻ، نَواب، پَڪ سوپاڪ جَناب، هو گولو، گُن مُوک گھڻو.

ڪِئي سون بَنِي اِسرائيل لئي، قَضا مَنجھ ڪِتاب، ته ٻه ڀيرا ڪَندا ڀُونءَ ۾، شَرارت شِتاب، ۽ خُودِي مَنجھ خراب، چَڙِهي، چَڙهندا چوٽئـِين.

پوءِ آيو اَول ٻِن مَنجھان، وَعدو جِھڙِيء وار، بِلڪُل اَسان جي، بَندن مان، جوڌا، جُنگ، جُونجھار، اٿارياسون اُنهن مَٿي، پوءِ وَرتئون وِچ وَلهار، ۽ قائـِم آهي قَرار، پُورو ٿِيڻو پَڪ سان.

وَرِي اَوهان جو اُنهن مَٿي، وارو وارِيوسون، مال ۽ عَيال ۾، آن کي، آڌاريو سون، ۽ آن کي ڪَثر ڪارِيوسون، لاشڪ لَشڪر، فوج ۾.

جي چَڱائـِي ڪَيئان، ته چَڱِي ڪَيئان، هرگز پنهنجي هارِ، جي بَدِي ڪَيئان ته بار، آخر آهي اُن مَٿي. جڏهن آيو ٻِيو ٻول، ته مُنهن ڦٽائـِينِيان مُورِهِين، مَر ته ڍَرن مَسجِد ۾، اڳ ڍَريا، جِھڙي ڊول، ۽ هَٿ آينِ جيڪو ٽول، سو اُجاڙِينِ، جِيئن اُجاڙجيٖ.

مولىٰ اَهنجو مانَ!، مَرهِينِيان مِهرسِين، ۽ موٽنداسون، جي موٽيا اَوهِين، خرابِين ڏي خان، ۽ باهِ بَنديخان، ڪَئـِي سون ڪارن ڪافِرِين.

ڏَسٖي هي قرآن ٿو، جاسِڌِي، بَرصَواب، ۽ ڏي مبارڪ مُؤمِنِين، جي نيڪيون ڪَن نواب، ثابت آهي ثَواب، تَمام وَڏو، ڪوتَن لئي.

۽ اُهي، جي آخرت تي، نَه آڻِين اِعتبار، سَزا سَخت تيار، توڙان ڪئـِي سون، تَن لَئي.

۽ ماڻهون مَدائـِي ٿو گُھري، تِهڙو سَندسِ سُوال، ڀَلائـِي لئي بَحال، ۽ ماڻهون تَڪڙو مُورهِين.

ڪيوسون ڏينهن ۽ رات کي، ٻه نِشانيون نِبار، پوءِ مَٽِي سُون رات جِي، نِشانِي نِروار، ۽ ڪَئـِي سون نِشانِي ڏِينهن جِي، ڏيھ جي ڏِسڻ هار، تان پَنهنجي ربَّ جي روز مان گُھرو روزگار، پڻ سَمجھو انگ سالن جو، پڻ سَمجھو صاف شُمار، ۽ ڪُل شيءِ کي بَرقرار، کوليو سون جِيئن کولٖجي.

۽ اَسان هر اِنسان کي، عَملن جو دَفتر، ٻَڌوسون سَندسِ ڪَنڌ ۾، ۽ کولينداسون تِنهن خاطِر، ڏِسَندسِ ڏِينهن قِيام جي، پَٽيَل پورِيءَ پَر،

پَڙھ ڪِتاب پَنهنجو، سَچ پَچ پَنهنجي سِر، آهين اَڄ آخِر، بس تون بِلا ڀيٽ ۾.

جِنهن پاتو سَنئون پار، ته پاتو پار پاڻ لئي، ۽ جي ڀاڻي ڪَنان ڀُليو، ته ڀُل جِي مَٿسِ ڀُلڪار، کَڻندڙ کَڻٖي ڪونه ڪو، بارِي ٻِئي جو بار، ۽ اَسِين نه ڏِيندڙ آهيون، مُور ڪنهن کي مار، اِنهيان اَ ڳ ته اُنهِيءَ پار، ڪوئـِي مُرسل موڪليون.

جڏهين گُھريوسُون ڪِنهن گام کي، ڪريون ناس نِبار، ته اُن ۾ آسودن کي، ڪيوسون اَمر اِظهار، پوءِ عُدُول ڪيائون اُن کان، لنگھياليڪو پار،پوءِ سَزاسَخت اُنهن مَٿي، واجِب ٿِئي تِنهن وار، پوءِ مارڻ جِھڙِي مار، تڏهين وِڌِي سون، تِن مٿي.

ناس ڪياسون نُوح پُٺيان، وارا، وارو وار، ۽ بَديان بَندن پانهنجٖي، تُنهنجو رَبُّ تڪرار، خُوب خَبردار، ۽ ڏِسندڙ پُورو ڏيھ کي.

جيڪو هِن جَھان ۾، حاضر گُھري هاڻ، تڪڙو ڏِيونسِ تِنهن ۾، جيڪِي گُهرون پاڻ، تن مان، تِنهِين ڪاڻ، جِنهن جو اِرادو اَسين ڪريون. اڳتي آڳ اُن لئي، ڀيري ڪيوسون ڀاڻ، پَوندو مَنجهسِ پاڻ، ڪُوارِيل ۽ ڪا ڍوڙ ٿِي.

۽ گُھريو جِنهن جَھان ٻِيو، ۽ ڪيائـِين اُنهِيء ڪاڻ، ڪوشش، ڪوشش اُن جِي، هجي ۽ پُورو مُؤمن پاڻ، ته قدر ڪرڻ ساڻ، قَبول ڪمائـِي اُن جِي.

هِن ۽ هُن مِڙن کي، مَدد ڏِيون مُدام، تُنهنجي پَرور پاڪ جي، اِنعام مَنجھان عام، ۽ تُنهنجي آگي جو اِنعام، بِلڪُل بَند نه ڪِنهن مٿي.

ڏِس، ڪي اِنهن مان، اُنهن مَٿي، ڪياسون ڀَلا بِهتر، ۽ آهي آخرت وَڏِي، درجن پَٽاندر، پڻ وَڏِي سا ويتر، فضِيلت ۽ فضل ۾.

ڌار نَه گَڏ ڌَڻِيء سان، ٻِي دَرگاه ۽ دَرٻار، پوءِ خراب ۽ خوار، ويڳانو ٿِي وِهندِين.

۽ تُنهنجي صاحِب صادر ڪيا، هِي فيصلا، فرمان، ته شيوا سَوَا اُنَ جي، ڪِنهنجِي ڪريو ڪانه، پڻ اَدب ۽ اِحسان، مائـِٽن سان مُورهِين. پر تو وَٽ، وَڏ پڻ کي رسي، تن مان، هِڪڙو يا ٻَئي، پوءِ ٻَر نه ٻول تن کي، پڻ تن کي، ڏي مَ تَئـِي، نِوڙت سان نَئـِي، چَئون چوڻ چَڱو تن کي.

۽ ٻانهون اَدب جون ٻاجھ سان، تن لئي نَميوناءِ، ۽ چئو مولىٰ مُنهنجا! تن مَٿي، ٻاجھ ٻَهون فرماءِ، جِيئن ٻِنهِي گھڻو ٻاجھائي، مون کي نِپايو نَنڍڙو.

سَمجھندڙسائـين اهنجو، سا سموري ڳالھ، جيڪي اهنجي جي ۾، جي آهيو چڱي چال، ته بخشيندڙ بحال، موٽندڙن کي، مهرسان.

اوڏن ڏِيو حَق اُن جو، پڻ مِسڪِين ۽ مِهمان، ۽ خرچ خراب ڪَمن ۾، ڪوڏِي ڪَريو ڪانه،

ڪندڙ خرچ، خراب تي، آهن ڀاء شيطان، ۽ شيطان، بي فرمان، ڌَڻِيءَ سَندِس جو، ڌُرڪنان.

۽ جي مُنهن موڙيئـِين، تن کان، ڳولڻ لاءِ ڳرِي، تُنهنجي ربَّ رحمت مان، اُن ۾ آس ڌرِي، پوءِ وراڻج وري، ساڻن سولو ٻول ڪو.

۽ تُنهنجو هَٿ پَنهنجي ڪَنڌ ۾، قابُو نَه ڪر ڪِنهن قول، ۽ سڀ کولڻ، نه تِنهن کي کول، پوءِ لونڀِيل ۽ لاچار ويهِين.

والِي تو وڻيس، تِنهن رِزق ڏي، ڪَثر يا ڪَسو، ڏاهو ڏِسندڙ سو، بيشڪ سَندسِ بَندن کي.

۽ ڪُهو نه ڪَلها پَنهنجا، ڪنان سُڃائـِيء جي سُور، اسين اوهان ۽ اُنهن کي، ڀَتو ڏِيون ڀَرپُور، هُنن جو قَتل بي قُصور، ڏاڍو وَڏو ڏوھ ٿيو.

۽ ويجھو زِناڪِين وَڃو، اِي نِپٽ نِرجائـِي، ۽ آهي اِهائـِي، واٽ برابر بُڇڙِي.

۽ سو ماڻهو، نه ماريو مُور، جِنهن کان ربَّ روڪيو، مگر حق حساب سان؛ ۽ جو ڪُٺو بي قُصور، ڪيوسون سَندسِ قَرِيب لئي، مُقرر حق منظور، پوءِ ڪري ڪِين قَتل ۾، وڌاءُ ڪو وَهلور، ٿِيندو سو ضرور، ڪامياب قِصاص ۾.

۽ ويجھا وَڃو ڪِين ڪِي، يَتِيم سَندي مال، ڌُران تِنهن دَستور جي، جو چڱيرو مَنجھ چال، تان پُهچي پَنهنجي زورَ کي؛ ۽ پاريو پَنهنجِي ڳالھ، سَڀ ڪِنهن ساڻ سُوال، آهي، عَهد اَنجام جو.

۽ جڏهن ڀَريو ته برابر ڀَريو، توريو، ته پورِي تور، تمام چڱو اِي طور، سودو سُهڻو، سُود ۾.

اُڀ، نه اُنهِيء ڳالھ تي، جِنهن جِي توکي، جَن نه ڪَن، ڪَن، اکيون ۽ من، پُڇاپَڇاڙي، تن ڪنان.

۽ ڀَرجي هَل نه ڀون مَٿي، بِلڪُل نه چِيرِيندِين ڀُون، نه اَنَدر اُچائـِي تون، پَهارن کي پُهچندِين.

مَٺاڪَم اِي مڙيئـِي، تُنهنجي صاحِب وٽ، ستار،

اِهي اُن ڳالهين مان، ته حِڪمت مان هيڪار، تُنهنجي والِيء وَحِي ڪيون، پيغمبر! تو پار، ۽ ڌار، مَ گڏ ڌڻيء سان، ٻي درگاه ۽ دربار، پوءِ لونڀيل ۽ لاچار، اُڇليو وڃِي، تو آگ ۾.

ڇا ڌُئا ڌڻيءَ اوهان جي، پُٽ اوهان لئي پاڻ؟ مُقرّر مَلڪن کي ڌِيون، ڪيائين پَنهنجي ڪاڻ، اَوس اَوهِين اَڄاڻ، ڳالھ ڳرِي ڳالهايو!.

ڦيرياسون فُرقان ۾، ته پڙِهي پرائينِ مانَ! ري ڀَڃڻ ڪِنهن بيانَ، اوڄ نه ڏِني، اُنهن کي.

چئو ساڻسِ، سائين جي هُئا، جِيئن مُورک چون مُور، تڏهن ته تخت ڌڻِيء ڏي، وَرتئون واٽ ضرور،

۽ پَڪ تِنهن کان پاڪ ڌڻِي، جي ڪَهن ڪُوڙ فتور، هَمہ کان حُضور، ٿِيو مَٿاهون مُورهِين.

پڙهن پاڪائـِي اُن جِي، ساراهِينِ سَتّار، سَت اُڀ، ۽ زمين پڻ، ۽ جيڪي مَنجھن جِنسار، ۽ ٿَر، بَر ۾، ناهي ٿوڪ ڪو، وَڻ، ٽِڻ مَنجھ وڻڪار، مگر سَندسِ ساراھ سان، ڳائـِين ڳُڻ نِبار، پَرَ نه پَرُوڙِين اُنهن جِي، تَسبِيح، تَند تار، بارِي کڻندڙ بار، مَرهِيندڙ سو مُورهِين.

۽ جڏهين پڙهِين قُرآن، ته ڪيوسون تو ۽ تِن وِچان، نه آڻِين، جي اِيمان، پَردو مخفِي مُورهِين.

ڪيوسونِ ڍَڪ قلبن تي، ته پروڙينسِ پاڻ، ۽ ٻِي جاپڻ ٻوڙان، ڪيئ سونِ ڪَنن ۾. ۽ جڏهن ڪئـِي تو قرآن ۾، اُن هِڪڙي جِي پَچار، ته ڀڳاٿِي بيزار، پُٺيَنِ مَٿي پانهنجي

اَسِين سَمجھون، سُڻن جا، جڏهن ڪَن ڏيئـِي، توڏي ڳالھ، ۽ جڏهن ڳُجھو ڳَرِهين پاڻ ۾، هِڪ ٻئي ساڻ حال، ظالِم جڏهن زبان سان، پِيا چون اِهڙيء چال، ته لَڙھ نه لڳا لالَ! ڪِنهن ڪامڻ هورٖي ڪانڌرٖي.

ڏِس، ته ڏِنائون ڪِهڙا، تولئي مِير! مِثال، ڀليا، پوءِ بي حال، نه لَهنِ مارڳ ماڳ جو.

چي، ڪِ مُئاسُون جنهن مَهل ۾ ۽ هُونداسون هَڏ چُور، ته نَئـِين جوڙ ۾ ضرور، اَسين ڪِ اُٿنا آهيون؟

چئو، پَٿر، يا لوه بَنو،

ياتِنهن مان، بنوبَحال، سَمجھن سِينا اوهان جا، جنهن کي ڪَٺڻ ڪُلال! ڪير موٽائـِينِئون مُورِهين، سِگھو ڪن سوال؟ چئو، جنهن پَهرِين پُور ۾، جوڙيا جَلَّ جَلال، پوءِ سِگھو سَندنِ سِينون، توڏي لوڏِيندا لال!، چي، ڪَڏهن اِهو احوال؟ چئو اُميد، ته آهي اوڏڙو!

جنهن ڏينهن جَلَّ جَلالہٗ، ڪندو اوهان کي سَڏ، پوءِ قبول ڪري اُٿندا، سَندسِ ساراه گڏ، ۽ ڀائـِيندا نه هُئاسون هَڏ، مَنجھ دُنيا ٿورِي دير ري.

ٻول، سَندمِ ٻانهن کي، مُرسل مِهربان! ته ٻولِين ٻول سو، جو بِهتر بي گمان، تن وِچ ڪَٽر ٿو وِجھي، شامتِي شيطان، شيطان لئي اِنسان، دُشمن ڌُرانئـِي پَڌرو.

آهي، اوهان کان آهنجو، سائـِين سَمجھدار، گُھري، ته مَرهِينِيان مِهرسان، يا ڏي اَوهان کي آزار، تن سِر سَنڀاليندار، توکي نه مُڪو سُون مُورهين.

۽ اُڀ، ڀُون ۾ جيڪِي، اُن جِي، تُنهنجي پَرور کي پرُوڙ، ۽ ڪن نبين کي، ڪن مَٿي، مانَ ڏِنو سون مُور، ۽ ڏِنو سُون زَبُور، دادگر دائود کي.

چئو، جن کي سڏيو اُن جا، نائـِب، وڪِيل، وزير، آن تان ڏُ ک، نه ڏڪارڪو، لاهي سَگھن لِير، ۽ نه پُهچ رکن ڪِي پِير، ٽارڻ جِي، ٽئي پار ڏي.

اُهي آهن پاڻ، سي، جن کي، ساريو ڪن سُوال، گُھرن سَندنِ سائـِينءَ ڪَنان، حاجتون هَرحال، جيڪو به آهي، اُنهن مَنجھان، ويجھو زوروِصال، ۽ رکن اُميدون، آسرا، سَندسِ بخشش ۾ بَحال، ۽ اُنهِيء جي عذاب جو، رکنِ خوف، خِيال، سَزا تُنهنجي سائـِينءَ جِي، جَبرو آهي جَنجال جِنهن جَنجال ڪنان جال، ڪَنبڻ گُھرجي ڪُل کي.

۽ ڪونهي ڪوئـِي گام، مگر اَسين آهيون، يا اُجاڙيندڙ اَ ڳي، ڪَنان ڏِينهن قِيام، يا سزا ڏِيندڙ اُن کي، سزا سَخت تمام، آهن اِهي اَحڪام، قلمبند ڪِتاب ۾.

۽ مَنع نه ڪئـِي سون، موڪلڻ کان، مُعجزا مذڪور، مگر مَهندين اُن کي، ڪوٺيو ڪُوڙ فتور، ۽ سَمجھاڻِي لئي ثمود کي، اُٺ مُڪِي سون مُور، پوءِ ڏاڍو اُن ڏاچِيء سان، ڪيائون ڪَلُور، ۽ ري ڌَمِڪيء جي دَستور، مُعجزانه موڪليون.

۽ جڏهن ٻوليو سُونئـِي ٻاجھ سان، ته تُنهنجو ربُّ، رحمان، مِڙن ماڻهن کي گھيريو، ۽ خواب ڏيکاريو سونئـِي خان! نه ڪيوسون، مگر ماڻهن لئي، اُن کي اِمتحان، پڻ لاشڪ وَڻ لعنتِي، ڪُواريل مَنجھ قُران، ۽ ڀيري ڀيري ڀَو ڏيون، اُنهن کي عيان، پوءِ ڪَثر ڏٖين ڪانه، ڌارا آڪڙ آڪرِي.

جڏهن چيو سون مَلڪن کي، ته نَمو آدم هارِ، نميا مِڙوئـِي، مگر اِبليس، ڌِڪاريل ڌار، چي، ڪِيئن جُھڪان تِنهن پار، جنهن کي خلقيئـِي خاڪ مان.

چي، ڏِس ته هِي جِنهن کي، مُون تي ڏِنئـِي مانَ، جي ڏِيندِينمِ، ڏينهن قيام سِين، مُهلت مهربان، ته اُنهي جي اولاد جون، بِيخون بي گمان، ڪَڍندسِ نيٺ نِڌان، ٿيڙٖي، ڪن ٿورن سوا.

چي، وَڃ، پوءِ جيڪو اِنهن مان،رَمندو تُنهنجِي راه، پوءِ بَدلو اُنهِيء جو باهِ، پُورو پُورو پورِهيو.

تِنين مان، تُنهنجي راڳ سان، مُنجھائـٖي کون ماڳ، مُنجھيل! مُنجھائـٖي جن سَگھِين، پڻ وارتنِين تي واڳ، پيادن ۽ سُوارن سان تُنهنجي، پڻ ڀيڙو رک تون ڀاڳ، اُنهن جي مال ۽ اولاد ۾، ۽ ٻوليينِ ٻِيڻا لاڳ، ۽ خالِي ري کِٽراڳ، اِبليس نه ڏٖي اَنجام ڪو.

بيشڪ، بَندا مُنهنجا، تن تي نه، تُنهنجو وَس، ۽ بِلڪُل آهي بَس، رَبُّ تُنهنجو، راکُو هيڪڙو.

آهي اوهان سَڀن جو، سو سائـِين سُنهارو، جو ٻيڙا هلائي ٻار ۾، سُهکو سَفر سارو، تان تِنهن ڀلي جي ڀال مان، گُھرو گُذارو، ٻَهون ٻاجھارو، هردم اوهان جي هال تي.

۽ جَڏهن پَهتو سِير سُمُونڊ۾، توهان کي طُوفان، ته وِيا سڀ، سَڏيو جن کي، سوا اُن سُبحان، پوءِ جڏهن آندئـِي نيان بَرڏي، ته ڦريا بي فرمان، ۽ آهي، هِيء اِنسان، بِلڪُل بي شُڪران ڪو.

ڇا لَٿا ڊَپ ڊاءُ؟، ته بَر ۾ ڳَهائـِينان ڳِهلڙا!يا آنڌِي اَنڌُوڪارسان، ڪو واري اوهان تي واءُ، پوءِ لهو نه پَنهنجي لاءِ، موٽِي مَددگار ڪو.

ڪِ بي ڊَپاٿِيا اِن کان؟ ته اُن ۾ آڻِينان ٻِيهار؟ پوءِ اُماڻي اوهان مَٿي، ڪو تِکو واءُ تڪرار، پوءِ ڪَيئان ڪُفر، تنهن ڪري، ٻوڙِينِئان مَنجھ ٻار، پوءِ پايو نه پَنهنجي هارِ، وَرِي اَسان تي واهرُو.

۽ آدم جي اولاد کي، ڪيوسون ڀَلو بحال، کَنيوسونِ بَر، بَحر ۾، ۽ ڏِنوسُونِ قُوت ڪمال، موچاري مال حَلال مان، ۽ بَخشياسُون وَڏا ڀال، جيڪي جوڙون، جوڙيون سون جال، اَڪثر مٿي، اُنهن منجھان.

جِنهن ڏِينهن سَڏيندِاسون، هَر ماڻُهوءَ کي، ساڻ سَندسِ سَردار، پوءِ، جنهن کي، سَندسِ ڪِتاب مِليو، سَندسِ ساڄي پار، پوءِ پڙهن پَنهنجي شوق مان، وَهِي اُهي وِينجھار، ۽ تن جو حَق تڪرار، گَھٽ نه ڪبو وَٿ جيترو.

۽ جو هِن ۾ اَنڌو اُونڌو، پوءِ اُهو آخرت ۾. اَنڌوئـِي هُوندو، پڻ گُٿل گھڻو گَس ڪنان.

۽ قابُو پِيا ڪُفار، ته توکي ڦيرِينِ، تِنهن ڪنان، توڏي مُڪو سون مُورِهين، وِحيءَ، جو وِينجھار! تان ٺاھ اَسان تي ٺاهِين، تِنهن ري، ٻيو ٻِيهار، ۽ وَٺندا تنهِين وار، توکي دِلئون دوست ڪري.

هُوند، نه توکي حَق مٿي، بيهاريو سون بَحال، ته ڪِي ڪُجھ، تون پڻ تن ڏي، لَڙِي وَڃِين ها لال!

تڏهن ته توکي ڪَر اسان، چَکايون چَڱِي چال، ٻِيڻو ٻارڻ موت جو، پڻ ٻِيڻو جِيئڻ جَنجال، پائـِين نَه پَنهنجي نال، ڪو وَرِي اسان تي واهرُو.

۽ ڀُونءَ ۾ ڏِينئي ڀَو، ته توکي، ڪَڍن تِنهن مَنجھان، تڏهن ته توکان پوءِ، هِي به هُوندا ٿورڙو.

پَرِ پراڻِي اُنهن جِي، جي توکان اَ ڳي اَنور! موڪلياسون مُورِهين، پَنهنجا پَيغمبر، ۽ وار نه لهندِين وِرِ، اَسان جي اُصول ۾.

لَڙيا سِج نماز پَڙھ، تان اُونداهِي رات، ۽ پَڙھ قرآن پِڙھ جو؛ قرآن پڙهڻ پِر ڀات، آهي لاکِيڻِي لات حَقَّا حَقَّ حُضور جِي.

۽ ڪر ڪوشش اُن جي، رات مَنجھان رهبر، آهي رڳو تو مَٿي، واجب اِي ويتر، سِگھو سائـِين تُنهنجو، ميلي مَنجھ مَحشر، اُٿاريندئـِي آخر، مِڙنِيئان موچارٖي ماڳ ۾.

۽ چئو، سائينمِ! راهِينمِ سَچ ۾، پڻ ڪَڍِينمِ سچ جي پار، پڻ ڏَاڍو ڏَڍ ڏاتار!، پَرور ڏِينمِ پاڻ وَٽان.

۽ چَئـِي ڏي چِٽو، ته آيو سَچ صَحِي، ۽ وِيو ڪُوڙ ڪهِي؛ ڪوڙ وَڃڻو، ڌُوڙ ٿِي.

۽ اسين قرآن ڪريم مان، اُتاريون، سي اُهڃاڻ، جي ٻُڪِي ۽ ٻاجھ ٻَئـِي، وِسهن وارن ڪاڻ، ۽ هاڃيڪارن هاڻ، نَفعو نه ڏي، نُقصان ري.

۽ اَسِين هِن اِنسان کي، جڏهن ڏِيون سُک،ته ڦيرِينِ پاسو پَنهنجو، مُوڙهل موڙيو مُک، ۽ جڏهن ڏِيونسِ ڏک، ته آهي بِنہ بي آسري.

چئو، هرڪو پَنهنجي ڀيٽ تي، ڪري ٿو ڪَم ڪار، تُنهنجو سائـِين تِنهن ڪنان، ويتر واقِفڪار، ته ويتر پوري پير تي، آهي ڪهڙو پار؟،

۽ توکان پُڇن رُوح جو، ته آهي ڪِهڙو اسرار؟ چئو رُوح سَندمِ ربَّ جي، اَمر مَنجھان اِظهار، ۽ ٿورِي سُڌ ٻُڌ ڌار، آن کي نه مِليو عِلم مان.

۽ جي گُھرون، ته اَسِين نِپٽ نِيون، جو وَحِي ڪيوسونئي وير! پوءِ ڀانئـِين نَه، اسان وٽ پاڻ لئي، ڪو لَهندڙ سُڌ سُڌِير،

مگر تُنهنجي مالِڪ کان، مِهربانِي مِير، توتي ڀَال بَشِير! آهِن وَڏا اُن جا.

چئو ماڻهو، جِن جَھان جا، هُوند مِڙن هِن هارِ، ته مِثل هِن قرآن جي، آڻينِ ڪو اِظهار، ته جِھڙس جوڙي ڪِين سَگھن، هرگز کِيندا هار، وَڻي نه ٿِين وَهَارَ، هِڪ ٻِئـٖي جِي حرف، حرف ۾.

۽ ڏناسون هِن قرآن ۾، ڪَئـِين مِثال ماڻهن هارِ، پوءِ اَڪثر ڪيئون اِنڪار، ڪُفر سَوا، ڪُل ڳالھ کان.

چي، اسين نه اصل تو مٿي، آڻيو اِعتبار، تان ڪڍين اَسان لئي، ڀُون مَنجھان، ڪو چيري چشمو نار،

يا ڊاک، کجين جو باغ ڪو، هَڪيو هُجي توهارِ، پوءِ وَهائـِين واهِيون، وِچان تن وِينجھار!،

يا ڪرِين اَسان تي اُڀ مَنجھان، ٽُڪرا، ٽَڪرا ڌار، جِيئن ڀانِئي، ڪِ اسان تي آڻيئـِين، خُود صاحب ربَّ ستار، يا مَلائـِڪ ميدان ۾، سامهان صف قطار،

ياتو هُجي گَھر سونَ جو، يا اُسرِين تون اُڀ پار، ۽ اُڀ تي، تُنهنجي چَڙهڻ کي، تاسِين نه وِسهون وار، تان اَسان تي اُتار، آڻيين ته پَڙهون اُن کي. چئو، پاڪ ٻِين کان، پَڪ سان، مُنهنجو پالڻهار، ماڻهو مُرسل ڌار، آءٌ نَه ٻِيو ڪُجھ آهِيان.

۽ مَنع نه ماڻهن کي ڪئـِي، ته مَڃِينِ سو مَذڪور، جڏهن آينِ هدايت حق جِي، مگر چيائون مُور، ته ڌڻِي ڪِنهن دَستور، ماڻهو مُرسل موڪليو.

چئو، هُوند مَلڪ مُقِيم هئا، ڀُون ۾ برقرار، آرامِي آسڻ تي، هَلن چَلن چوڌار، ته مُرسل مَلڪ موچار، اُتن اُتاريوسون اُڀ ڪنان.

چئو، مُون ۽ اوهان وِچ ۾، ساکِي بَس سَتار، بيشڪ سَندسِ بندن کان، سو خُوب خبردار، پڻ واحِد ويرو تار، ڏِسندڙ ساري ڏيھ کي.

۽ سائـِين سَئـِين سُهائـِي جنهن کي، پوءِ سَنئون، سو سُڄاڻ، ۽ جنهن ڀُلائي ڀاڻي ڪنان، ته ڌاران ڌڻي پاڻ، ڪونهي ڪو اُن ڪاڻ، جو اَولياء اولاڻِيء رَسي. اُٿارينداسُون اُنهن کي، ڏِينهن محشر مُنهن ڀر، اَنڌو اکين کان، ۽ گُنگو، ٻوڙو، ڪَنِين ڪَر، مَڱَرِ ماڳ اُنهن جو، جي گَھٽيسَ ڄِڀِيء ڄَر، ته ٻارِينداسون ٻِيهر، آڳ اَ ڳوڻِيان اڳرِي.

اِيءَ باھ بَدلو اُنهن جو، برابر ڀَر پُور، اسان جي اُهڃاڻن کان، جِيئن مُنڪر ٿيا مَغرور، چي، ڪِ، مُئاسُون جنهن مَهل ۾، ۽ هُونداسون هڏ چور، نئـِين جوڙ ۾ ضرور، اَسين ڪِ اُٿڻاآهيون؟

ڇا وَرتئون نه وِيچار؟ ته اَلله جَلَّ جَلالہٗ، جنهن ڀُون ۽ اُڀ بنايا، سو قادِر برقرار، اُن جِھڙن جوڙڻ تي، پڻ ڪيائين تنِي هار، مُدت مُقرر، جِنهن ۾، ويڇو ناهي وار، پوءِ ڪُل کان، ڪُفر ڌار، اَنڌاريلن اِنڪار ڪيو.

چئو، هُجن اوهان جي هٿن ۾، جي ڀانڊار ڀَرپُور، مُنهنجي ربَّ جي رحمت جا، ته پُوريان پِهرين پُور، ڪنان سُڃائـِي جو سُور، ۽ ماڻهون مَرچُوت مُورهِين.

۽ ڏِناسُون مُوسٰى مِير کي، نَوَ معجزا مشهور، پوءِ پُڇ بَنِي اِسرائيل کان، مِريوئـِي مَذڪور، آينِ جڏهن؛ پوءِ فِرعون چيو، اُن کي اِن دستور، ته مُوسٰى! ڀانيان مُور، توکي ڪامِل ڪامَڻ هورڪو.

چي، اَٿيئـِي عِلم، نه اُتاريا، هِي مُعجزا مشهور، مگر مالِڪ اُڀ، زمين جي، نِپٽ نِشانيون نُور، ۽ توکي ڀانيان بي شعور، ته فرِعون! اَٿيئـِي ڦِٽڻِي.

پوءِ قَصد چَڙهيو، ته ڪڍي تن کي، مُلڪ منجھان مُور، پوءِ ڪيوسون غرقُور، سو ۽ سَندسِ سَڀ ساٿ کي.

۽ اِسرائـِيل جي اولاد کي، پوءِ چيوسون تِنهن پُڄاڻ، ته ورِي وطن وَسائيو، پوءِ جڏهن آيو ٻِيو اُهڃاڻ، پَڪ توهان کي پاڻ، ويرهي وَٺنداسون وٖير ۾.

۽ سچ سان اُتاريو سون اُن کي، ۽ اُتريو سَچ سان جو، ۽ مُرسل نه مُڪو سون تو، مگر کِيانتو خابرُو.

۽ ڪيو سون قُرآن کي، سُورتون، سِيپارا ڌار، تان جَھلي جَھلي پَڙهِينس تون، ماڻهن تي مَهندار، ۽ درجي، درجي وار، اُتاريو سُون اُن کي.

چئو، اوهين کيس مَڃو، يانه مَڃو، جن کي مَهند تِنهن کان مُور، عِلم اِلاهي عطا ٿيو، پڙهجن مَٿنِ جنهن پُور، ته کاڏِينَ ڀَر ضرور، ڪِريا سِر سُجود ۾.

چي، اَسان جي الله جِي، آهي وڏِي وڏائـِي؛ جائـِز پُڄڻاجائـِي، اَسان جي الله جا.

۽ ڪِرن کاڏِين ڀِر، روئن ربَّ جي خوف ۾، ۽ عاجزِي اَپر، وَڌائـِين وُجود ۾.

چئو، سَڏيو ياالله!، يا سَڏيو يا رَحمٰن!، جِھڙي نالي سان سَڏيو، پوءِ سَندا اُن سُبحان، نالا نِرمل سُهڻا، ظاهِر هَر زمان، ۽ نه ڏاڍي پَڙھ نماز سَندِئي، ۽ نه جِھيڻِي اَندر جان، ٻِنهِي درميان، وَٺ تون واٽ وِچٿرِي.

۽ تنهن صاحب کي ساراه، جنهن پَٽئـِي پُٽ نه ڌارِيو، مُور نه اُن سان مُلڪ ۾، ڪو ڀيڙو باشاھ، ۽ نه اُن جو ڪِنهن ڪم ڪار ۾، هيڻايان هَمراھ، ۽ وَڏائـِي وه واھ!، ڳايو ڳاءِ اُن جِي.